Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 31 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy w Łęczycy, I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Wojciech Wysoczyński

Protokolant: sek. sąd. Joanna Kaczyńska

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2016 roku, w Ł., na rozprawie,

sprawy z powództwa A. N.

przeciwko S. K.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  nie obciąża powódki nieuiszczonymi kosztami sądowymi przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygnatura akt I C 503/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 27 lipca 2015 roku, powódka A. N. wniosła o zasądzenie od S. K. kwoty 10.000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty / pozew k. 2-3/.

Postanowieniem z dnia 14 września 2015 roku, Sąd Rejonowy w Łęczycy zwolnił powódkę od kosztów sądowych w całości / postanowienie k.16/.

W dniu 29 września 2015 roku, Sąd Rejonowy w Łęczycy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniający roszczenie pozwu / nakaz zapłaty k. 18/.

W dniu 12 października 2015 roku, pozwany S. K. wywiódł sprzeciw od przedmiotowego nakazu zapłaty. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany wniósł o oddalenie powództwa kwestionując nienależyte wykonanie zobowiązania / sprzeciw k.23 w związku z k. 31/.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska procesowe / protokół k. 44/.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 maja 2013 roku, strony zawarły umowę na docieplenie domu powódki w miejscowości (...). Strony wyceniły wartość prac na kwotę 30 złotych za metr kwadratowy / bezsporne, umowa k. 6/.

Pozwany wykonał docieplenie budynku. Prace wykonane przez pozwanego zostały przez powódkę odebrane bez zastrzeżeń / bezsporne, okoliczność przyznana przez strony k. 42/.

Pozwany nie udzielił powódce gwarancji na wykonaną pracę / bezsporne /.

Za wykonaną pracę pozwany otrzymał wynagrodzenie od powódki w kwocie 8.700 złotych /okoliczność przyznana przez pozwanego k. 42/.

W dniu 8 lipca 2015 roku, powódka wezwała pozwanego do usunięcia wad wyznaczając pozwanemu siedmiodniowy termin na ich usunięcie / pismo k.7 /.

W dniu 23 lipca 2015 roku, pełnomocnik powódki odstąpił od umowy z dnia 14 maja 2013 roku i wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 10.000 złotych tytułem pobranego wynagrodzenia w terminie 3 dni / pismo k. 8 /.

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd oparł się na powołanych wyżej dowodach, w postaci dokumentów, nadto uwzględnił okoliczności bezsporne i twierdzenia przyznane przez strony w trybie art. 229 k.p.c.. w zakresie w jakim przyznanie nie budziło wątpliwości.

Ustalając stan faktyczny w sprawie, Sąd kierował się treścią art. 217 § 1 k.p.c. i art. 316 § 1 k.p.c.

Strony zasadniczo mogą przytaczać okoliczności faktyczne oraz zgłaszać wnioski dowodowe tylko do momentu zamknięcia rozprawy w pierwszej instancji. Jeżeli sąd odroczył ogłoszenie wyroku ( jak miało miejsce w przedmiotowej sprawie), strona może zgłosić wniosek o otwarcie rozprawy na nowo oraz wskazać nowe fakty i środki dowodowe, tylko jeżeli przed zamknięciem rozprawy nie wiedziała o ich istnieniu (art. 316 § 2 k.p.c.) lub nie istniała potrzeba powołania tych faktów i dowodów. W żadnym razie jednak sąd nie powinien oprzeć wyroku na tych okolicznościach, które powstały lub zostały zaprezentowane przez strony po zamknięciu rozprawy.

Powódka zgłaszając wnioski dowodowe po zamknięciu rozprawy nie wniosła o otwarcie rozprawy, co więcej nie wykazała, że złożonych wniosków dowodowych nie mogła przedstawić w toku postępowania (gdyż wówczas jeszcze nie istniały lub o nich nie wiedziała, albo też zachodziły istotne przyczyny usprawiedliwiające niemożność ich przedstawienia) lub że potrzeba ich oferowania powstała dopiero później.

Zauważyć należy, że w sprawie nie istniała żadna obiektywna przeszkoda do zgłoszenia owych dowodów przez powódkę w toku postępowania. Powódka toku postępowania dwukrotnie była pouczana o rozkładzie ciężaru dowodu w postępowaniu cywilnym i obowiązku dowodzenia zgłaszanych twierdzeń. Wraz z wezwaniem na rozprawę powódkę pouczono o uprawnieniach wskazanych w treści art. 210 § 2 ¹ k.p.c.. oraz dodatkowo na rozprawie w dniu 8 marca 2016 roku ( k. 42 ) przewodniczący w trybie art. 5 k.p.c. pouczył strony o treści art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Pomimo tego powódka nie złożyła żadnych wniosków dowodowych, nie wnosiła też o odroczenie rozprawy i udzielenie terminu w celu złożenia ewentualnych wniosków. W związku z tym negatywne konsekwencje procesowe powstałe z tego tytułu obciążają wyłącznie stronę powodową.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo jest bezzasadne.

Stosunek prawny łączący strony - umowa o docieplenie budynku powódki odpowiada kodeksowej konstrukcji umowy o dzieło (art. 627 § 1 k.c.).

Jeżeli roboty budowlane zostały wykonane wadliwie, inwestor może realizować uprawnienia wynikające z rękojmi (art. 637 i art. 638 k.c. w związku z art. 656 k.c.) lub roszczenia odszkodowawcze na zasadach ogólnych (art. 471 k.c.). Oczywiste jest bowiem stwierdzenie, że wadliwe wykonanie robót jest nienależytym wykonaniem zobowiązania. Jeżeli zatem wierzyciel poniósł na skutek takiego nienależytego wykonania zobowiązania szkodę, dłużnik obciążony jest obowiązkiem jej naprawienia (art. 471 k.c.). Wierzyciel ma przy tym możliwość dokonania wyboru, może bowiem oprzeć swoje roszczenia wyłącznie na ogólnych przepisach normujących odpowiedzialność kontraktową (art. 471 i nast. k.c.) albo też, nie rezygnując z uprawnień z tytułu rękojmi, dodatkowo dochodzić naprawienia poniesionej szkody / por. wyrok SN z dnia 23.06.2004 r., syg. akt V CK 587/03/.

Z treści pism pełnomocnika powódki ustanowionego w postępowaniu przedsądowym / k. 7/ wynika, że powódka opiera swoje roszczenie na przepisach regulujących odpowiedzialność kontraktową dochodząc naprawienia poniesionej szkody stosowanie do treści art. 471 k.c. Takie też powódka zaprezentowała stanowisko na rozprawie w dniu 8 marca 2016 roku.

W przypadku roszczenia opartego na art. 471 k.c. zaistnieć muszą trzy przesłanki odpowiedzialności kontraktowej, określone w tym przepisie. Przesłanki te, co należy podkreślić, wystąpić muszą łącznie. Są one następujące:

a) niewykonanie bądź nienależyte wykonanie zobowiązania (naruszenie zobowiązania),

b) fakt poniesienia szkody,

c) związek przyczynowy pomiędzy niewykonaniem bądź nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą.

Zgodnie z regułą z art. 6 k.c. na wierzycielu spoczywa ciężar dowodu co do trzech okoliczności:

– dłużnik nie wykonał zobowiązania lub wykonał je nienależycie,

– wierzyciel poniósł szkodę majątkową,

– pomiędzy tymi okolicznościami istnieje adekwatny związek przyczynowy.

Wierzyciela nie obciąża natomiast obowiązek udowodnienia winy dłużnika w niewykonaniu bądź nienależytym wykonaniu zobowiązania, gdyż konstrukcja odszkodowawczej odpowiedzialności kontraktowej oparta jest na zasadzie winy domniemanej i to dłużnika obciąża ciężar udowodnienia, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności (wyrok SA w Katowicach z dnia 9 lipca 2009 r., V ACa 245/09, LEX nr 551987).

W niniejszej sprawie wbrew obowiązkowi wynikającemu z treści art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. strona powodowa nie udowodniła podstawowych przesłanek odpowiedzialności pozwanego tj. nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwanego oraz związku przyczynowego między nienależytym wykonaniem zobowiązania a powstałą szkodą.

W niniejszej sprawie powódka twierdziła, że wykonane przez pozwany dzieło posiada wady, a przyczyną ujawnionych wad dzieła było wybrakowane położenie warstwy tynku przez pozwanego. Pozwany negował przedmiotowe okoliczności.

Zgodnie z przywołanym powyżej rozkładem ciężaru dowodowego powódka winna udowodnić nienależyte wykonanie zobowiązania przez pozwanego oraz związek przyczynowy między nienależytym wykonaniem zobowiązania a powstałą szkodą. Powódka nie zgłosiła żadnych wniosków dowodowych w tym zakresie. Podkreślić iż samo stwierdzenie strony postępowania cywilnego nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.). Zaznaczyć również należy, że wyjaśnienia składane przez stronę w oparciu o art. 212 k.p.c. nie stanowią dowodu w sprawie. Nie mogą zatem podlegać ocenie na mocy art. 233 § 1 k.p.c. Sąd prowadzący postępowanie ocenia wiarygodność dopiero zeznań strony, złożonych w trybie art. 303 k.p.c. i art. 304 k.p.c. Powódka zaś zeznań w charakterze strony w niniejszym procesie nie złożyła, albowiem nie zgłosiła wniosku dowodowego o dopuszczenie takiego dowodu.

Brak jakichkolwiek ustaleń skutkuje też brakiem możliwości ustalenia związku przyczynowego pomiędzy działaniem pozwanego, a wyrządzeniem szkody majątkowej powódce. Wymaga powiem podkreślenia, iż dla ustalenia odpowiedzialności pozwanego konieczne jest istnienie związku przyczynowego pomiędzy nienależytym wykonaniem zobowiązania przez pozwanego osoby, a szkodą doznaną przez powódkę. Stosownie do brzmienia art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 6 k.c., udowodnienie związku przyczynowego należy do poszkodowanego.

Z uwagi na powyższe, Sąd oddalił powództwo jako niezasadne na podstawie art. 471 k.c.

Biorąc pod uwagę sytuację rodzinną, osobistą, majątkową i dochody powódki, które to okoliczności zostały wskazane w złożonym do akt sprawy oświadczeniu majątkowym (oświadczenie k.12-13), Sąd nie obciążył powoda nieuiszczonymi kosztami sądowymi, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa, o czym orzeczono w punkcie 2-tym wyroku.