Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący S.S.R. Małgorzata Sosińska-Halbina

Protokolant Przemysław Staszczyk

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko P. J.

o zapłatę kwoty 2.249,87 zł

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 361,06 zł (trzysta sześćdziesiąt jeden złoty sześć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie punktu 1 (pierwszego);

4.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 114,72 zł (sto czternaście złotych siedemdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 1721/18

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2018 roku powód - (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanemu P. J. powództwo o zapłatę kwoty 2.249,87 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w łącznej wysokości 717 zł.

W uzasadnieniu powód podniósł, że wierzytelność dochodzona przedmiotowym powództwem wynika z braku zapłaty przez pozwanego za korzystanie z usług telekomunikacyjnych świadczonych przez (...) Spółkę Akcyjną na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 12 stycznia 2013 roku. Powód nabył wierzytelność wobec pozwanego z powyższej umowy, której zapłaty dochodzi przedmiotowym powództwem. Na wartość przedmiotu sprawy składa się suma należności wynikających z poszczególnych faktur VAT (z datami wymagalności oznaczonymi na dzień: 2013.05.28, 2013.07.01, 2013.08.28, 2013.10.29, 2013.01.30, 2013.02.28, 2013.03.28, 2013.04.29, 2013.09.02, 2017.08.09 oraz 2013.11.25) oraz odsetki naliczone na poprzedzający złożenie pozwu w sprawie.

Powód nabył przedmiotową wierzytelność na podstawie umowy cesji z dnia 21 marca 2018 roku.

Mimo wezwania do zapłaty pozwany do dnia wniesienia pozwu nie wykonał zobowiązania.

(pozew w k. 4-7)

Na rozprawie w dniu 14 listopada 2017 roku, pełnomocnik powoda i pozwany nie stawili się, o terminie zawiadomieni prawidłowo. Wobec spełnienia warunków Sąd wydał w sprawie wyrok zaoczny.

(wzmianka do protokołu k. 82)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 stycznia 2013 roku P. J. zawarł z (...) Spółką Akcyjną w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

Świadczeniodawca wystawił na rzecz pozwanego następujące dokumenty księgowe:

- (...) na kwotę 30,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.09.02,

- (...) na kwotę 104,19 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.01.30,

- (...) na kwotę 29,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.02.28,

- (...) na kwotę 29,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.03.28,

- (...) na kwotę 29,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.04.29,

- (...) na kwotę 29,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.05.28,

- (...) na kwotę 29,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.07.01,

- (...) na kwotę 29,40 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.08.23,

- (...) na kwotę 30,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.08.28,

- (...) na kwotę 30,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.09.27,

- (...) na kwotę 30,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.10.29,

tytułem opłat abonamentowych oraz

- (...) na kwotę 965,99 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.11.25 – tytułem kary za rozwiązanie umowy w okresie podstawowym: (...) i (...)

- (...) na kwotę 340,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2017.08.09 – tytułem obciążenia za brak zwrotu sprzętu.

(FV: k. 45 – 65 v i noty obciążeniowe k. 66-68)

W dniu 21 marca 2018 roku (...) Spółka Akcyjna w W. zawarła z (...) Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. umowę cesji wierzytelności przysługujących cedentowi – (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. z tytułu świadczonych przez niego względem dłużników usług telekomunikacyjnych. W ramach zawartej umowy cedent przelał na rzecz powoda m.in. wierzytelność względem pozwanego na łączną kwotę 1.675,18 zł, wynikającą z następujących dokumentu:

- (...) na kwotę 30,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.09.02,

- (...) na kwotę 104,19 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.01.30,

- (...) na kwotę 29,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.02.28,

- (...) na kwotę 29,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.03.28,

- (...) na kwotę 29,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.04.29,

- (...) na kwotę 29,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.05.28,

- (...) na kwotę 29,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.07.01,

- (...) na kwotę 30,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.08.28,

- (...) na kwotę 30,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.09.27,

- (...) na kwotę 30,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.10.29,

- (...) na kwotę 965,99 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2013.11.25,

- (...) na kwotę 340,00 zł z datą płatności oznaczoną na dzień 2017.08.09.

W dniu 21 marca 2018 roku cedent sporządził pismo zaadresowane do pozwanego, którym zawiadomił go o dokonanym przelewie.

W aktach sprawy brak jest dowodu doręczenia bądź nadania przedmiotowego pisma do pozwanej.

(umowa cesji wierzytelności k. 20-24 v, wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji k. 42, zawiadomienie k. 43, okoliczności bezsporne)

W dniu 11 kwietnia 2018 roku powód sporządził pismo zaadresowane do pozwanego zatytułowane „wezwanie do zapłaty z ostrzeżeniem o możliwości skierowania sprawy do Sądu oraz przekazania informacji do biura”, w którym wezwał pozwanego do zapłaty długu nabytego od (...) SA w łącznej wysokości 2.227,07 zł, w tym kwoty 551,89 zł tytułem odsetek.

W aktach sprawy brak jest dowodu doręczenia bądź nadania przedmiotowego pisma do pozwanej.

Do dnia wyrokowania pozwany nie uregulował przedmiotowej należności względem powoda.

(wezwanie do zapłaty k. 44, okoliczności bezsporne)

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w sprawie dokumentów, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości, nie była również kwestionowana przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części, to jest w zakresie kwoty 361,06 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty, w pozostałym zakresie podlegało oddaleniu.

W przedmiotowej sprawie powód wywodził swoje roszczenie z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej pomiędzy pozwanym a pierwotnym wierzycielem, od którego powód nabył przedmiotową wierzytelność. W ocenie Sądu powód wykazał, że nabył przedmiotową wierzytelność jak również fakt obciążenia pozwanego przez cedenta obowiązkiem zapłaty za brak zwrotu sprzętu w wysokości 340 zł z terminem płatności oznaczonym na dzień 2017.08.09
wraz z odsetkami wyliczonymi na dzień poprzedzający wniesienie pozwu w wysokości 21,06 zł. Powód wykazał powyższe stosownymi dowodami, wobec czego Sąd uznał, że jego roszczenie w tym zakresie nie budzi uzasadnionych wątpliwości i nie zostało przytoczone w celu obejścia prawa.

M.-prawną podstawę roszczenia odsetkowego powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazany przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności.

Z kolei zgodnie z treścią przepisu art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 361,06 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu wobec przedawnienia roszczeń.

Z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu (art. 117 § 1 k.c.). Zgodnie z art. 117 § 2 k.c., po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Należy jednocześnie zaznaczyć, iż od wejścia w życie ustawy nowelizującej Kodeks cywilny (ustawa z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny, Dz. U. Nr 55, poz. 321) do dnia 9 lipca 2018 roku (do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, Dz. U. 2018, poz. 1104), Sąd badał zarzut przedawnienia tylko wówczas, jeżeli został zgłoszony przez stronę.

Od dnia 9 lipca 2018 roku wszedł w życie przepis art. 117 § 2 ¹ k.c., zgodnie z którym, po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, a ponadto zgodnie z przepisem art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy
– Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2018, poz. 1104), roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej (to jest Kodeksie cywilnym), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (to jest w znowelizowanym brzmieniu). Powyższe oznacza konieczność brania przez Sąd pod uwagę z urzędu przedawnienia roszczenia przy orzekaniu od dnia 9 lipca 2018 roku, także w sprawach wszczętych przed tym dniem, a dotyczących roszczeń przysługujących przeciwko konsumentom.

Według art. 117 § 1 k.c. przedawnieniu ulegają roszczenia majątkowe, a taki charakter ma niewątpliwie przedmiotowe roszczenie, bowiem wynika z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Zgodnie zaś z art 117 § 2 ¹ k.c. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat sześć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej trzy lata.

W myśl art. 120 § 1 k.c. bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia,
w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna
się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 grudnia 2014 roku (III CSK 36/14, OSNC 2016/1/5), ogólną regułą obowiązującą w zakresie przedawnienia roszczeń jest zasada, że początek biegu przedawnienia jest niezależny od świadomości wierzyciela, co do przysługującego mu roszczenia. W tym zakresie rozstrzyga zatem tylko obiektywnie ustalony najwcześniej możliwy termin wezwania dłużnika przez wierzyciela do wykonania zobowiązania. W orzecznictwie wskazuje się ponadto, że przepisy o przedawnieniu mają charakter stabilizujący stosunki prawne i gwarantują ich pewność. Ponieważ mają przy tym charakter ius cogens, przeto ich wykładnia powinna zmierzać do eliminowania czynnika subiektywnego oraz do skracania, a nie wydłużania czasu
w wypadkach wątpliwych. Wierzyciel - samodzielnie i swobodnie decydując o wezwaniu dłużnika do spełnienia świadczenia - mógłby wydłużać okres przedawnienia. Aby temu zapobiec, ustawodawca zdecydował się na swoiste „wymuszenie” rozpoczęcia biegu przedawnienia, termin przedawnienia każe bowiem liczyć od momentu, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby wierzyciel wezwał dłużnika w najwcześniej możliwym terminie ( por. m.in. wyrok Spółce Akcyjnej w B. z dnia 12 marca 2014 roku, I ACa 814/13, L.; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 8 marca 2012 roku, I ACa 154/12, L. ).

Bieg przedawnienia przerywa się m.in. przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia, ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 § pkt 1 k.c.) oraz przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której przysługuje (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, przy czym w razie przerwania przedawnienia w sposób wskazany w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., biegnie ono na nowo dopiero po zakończeniu postępowania (art. 124 k.c.). Bieg terminu przedawnienia ulega zawieszeniu w przypadkach wskazanych w art. 121 k.c.

Nie ulega wątpliwości, że przedmiotowe roszczenie dochodzone względem pozwanego jako konsumenta z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych podlega ogólnemu trzyletniemu terminowi przedawnienia, gdyż jest to czynność prawna dokonana w ramach prowadzonej przez cedenta działalności gospodarczej. Bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Z okoliczności faktycznych wynika, że poszczególne roszczenia składające się na żądanie pozwu stały się wymagalne odpowiednio z dniem:

- 2013.09.03 z (...) na kwotę 30,00 zł,

- 2013.01.31 z (...) na kwotę 104,19 zł,

- 2013.03.01 z (...) na kwotę 29,00 zł,

- 2013.03.29 z (...) na kwotę 29,00 zł,

- 2013.04.30 z (...) na kwotę 29,00 zł,

- 2013.05.29 z (...) na kwotę 29,00 zł,

- 2013.07.02 z (...) na kwotę 29,00 zł,

- 2013.08.29 z (...) na kwotę 30,00 zł,

- 2013.09.28 z (...) na kwotę 30,00 zł,

- 2013.10.30 z (...) na kwotę 30,00 zł,

- 2013.11.26 z (...) na kwotę 965,99 zł.

Mając na względzie powyższe rozważania, roszczenie dochodzone względem pozwanego we wskazanym wyżej zakresie uległo przedawnieniu najpóźniej w dniu 27 listopada 2016 roku, tymczasem powództwo wytoczono blisko 2 lat później, tj. w dniu 29 czerwca 2018 roku.

Strona powodowa nie może zatem domagać się zaspokojenia wskazanego roszczenia jako przedawnionego. Oczywistym pozostaje zarówno w doktrynie
jak i w orzecznictwie, że wraz z należnością główną przedawnieniu uległy również odsetki naliczone od tej należności.

W świetle przepisów regulujących przerwanie i zawieszenie biegu terminu przedawnienia, stwierdzić należy, że w okresie 3 lat od momentu rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia, nie doszło do przerwania ani zawieszenia tego terminu
– powód nie wykazał, by takie przerwanie lub zawieszenie miało miejsce jak również nie podnosił twierdzeń w tym zakresie.

W przedmiotowej sprawie Sąd wydał wyrok zaoczny, z uwagi na spełnienie przesłanek z art. 339 § 1 k.p.c. i art. 340 k.p.c. Oczywiście, wydanie wyroku zaocznego nie przesądzało o uwzględnieniu powództwa. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości ( por. uzasadnienie SN z dnia 18 lutego 1972 r., III CRN 539/71, OSNCP 1972/7-8/150).

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 361,06 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

Na podstawie art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. Sąd wydając wyrok zaoczny nadał mu rygor natychmiastowej wysokości w zakresie pkt 1, to jest w zakresie w jakim powództwo zostało uwzględnione.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 k.p.c. w zw.
z art. 98 k.p.c. Strona powodowa wygrała sprawę w ok. 16 % i dlatego w takim stopniu należy się jej zwrot kosztów procesu. Pełnomocnik powoda wniósł w pozwie o zasądzenie na jego rzecz kwoty 717 zł (k. 4 v) tytułem zwrotu kosztów procesu. W konsekwencji, wobec tego, że strona powodowa wygrała sprawę w 16 % należało zasądzić od pozwanego na rzecz pozwanego kwotę 114,72 zł, tytułem zwrotu kosztów procesu.