Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.

przeciwko J. B.

o zapłatę 203,80 zł

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 203,80 zł (dwieście trzy złote i osiemdziesiąt groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 marca 2015 roku do dnia zapłaty, przy czym począwszy od dnia 1 stycznia 2016 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 167 zł (sto sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 1347/16

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2015 roku powód Miejskie Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej J. B. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 203,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 marca 2015 roku do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że w wyniku kontroli biletowej w pojeździe przeprowadzonej przez powoda w dniu 20 lutego 2015 roku, stwierdził u pozwanej brak ważnego biletu podróżnego uprawniającego do korzystania z usług powoda. W następstwie zaistniałego zdarzenia powód wystawił pozwanej wezwanie do wniesienia w terminie 30 dni opłaty dodatkowej w kwocie 200 zł oraz kwoty 3,80 zł tytułem opłaty za podróż. Powyższe roszczenie stało się wymagalne w dniu 23 marca 2015 roku. Pomimo wezwania do zapłaty pozwana nie uiściła w/w kwot.

W dniu 8 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym (VI Nc-e (...)).

Nakaz ten zaskarżyła sprzeciwem pozwana, wnosząc o oddalenie powództwa w całości.

Postanowieniem z dnia 26 stycznia 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi. (pozew k. 2-3, nakaz zapłaty k. 4, sprzeciw k. 5v, postanowienie k. 7v)

Następnie powód uzupełnił braki pozwu po przekazaniu sprawy z e.p.u. i podtrzymał powództwo w całości. (pismo procesowe powoda k. 10)

W uzupełnieniu sprzeciwu pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, podnosząc jednocześnie zarzut przedawnienia roszczenia. (sprzeciw k. 20-21)

Na rozprawie w dniu 16 listopada 2016 roku pełnomocnik powoda nie stawił się, został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości. Podtrzymała zarzut przedawnienia roszczenia. Przyznała, iż w chwili kontroli, jechała na bilecie skasowanym w innym pojeździe, ale nie miała wiedzy, iż bilet ten nie uprawnia do przesiadania się. Podniosła, iż w jej ocenie takiej informacji winien jej udzielić kierowca pojazdu, w momencie nabycia biletu podróżnego, czego jednak zaniechał. (protokół rozprawy k. 26-27, nagranie przebiegu rozprawy płyta CD k. 28)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 lutego 2015 roku pozwana J. B. zawarła z umowę przewozu z (...) Spółką z o.o. w Ł., która wykonywała zadania zlecone przez Gminę Ł. w zakresie lokalnego transportu zbiorowego. Pozwana nabyła u motorniczego tramwaju bilet jednoprzejazdowy, nie uprawniający do przesiadek. Przedmiotowy bilet został skasowany w innym pojeździe. W trakcie podróży pozwana została skontrolowana przez działającego w imieniu powodowej Spółki kontrolera biletów, który w związku ze stwierdzonym brakiem ważnego biletu na przejazd, wystawił na J. B. wezwanie do wniesienia opłaty dodatkowej w wysokości 200 zł oraz opłaty za podróż w wysokości 3,80 zł. Jednocześnie w uwagach na wezwaniu kontroler poczynił adnotację „bilety jednoprzejaz 2x1,90 nr (...) kasowane w innym pojeździe odmowa podpisu”. (dowód: kserokopia wezwania do wniesienia opłaty dodatkowej k. 15, okoliczności bezsporne)

Pismem z dnia 27 kwietnia 2015 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 221,14 zł, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. (dowód: kserokopia ostatecznego wezwania do zapłaty k. 16, okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił częściowo jako bezsporny, a w pozostałej części, w oparciu o dowody z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron procesu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest w pełni zasadne i zasługuje na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, iż w dniu 20 lutego 2015 roku pozwana podróżowała środkiem komunikacji miejskiej i została poddana kontroli na okoliczność posiadania ważnego biletu, na skutek której, kontroler wystawił pozwanej wezwanie do wniesienia opłaty dodatkowej oraz opłaty za podróż.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia, podniesionego przez pozwaną, należy stwierdzić, iż w niniejszej sprawie okazał się on być chybiony.

Zgodnie z art. 117 § 2 k.c., po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Należy jednocześnie zaznaczyć, iż od wejścia w życie ustawy nowelizującej Kodeks cywilny (ustawa z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny, Dz.U. Nr 55, poz. 321), Sąd bada zarzut przedawnienia tylko wówczas, jeżeli zostanie zgłoszony przez stronę (jak w przedmiotowej sprawie). Przepis art. 117 § 1 k.c. stanowi z kolei, że z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Roszczenie dochodzone niniejszym powództwem bez wątpienia jest roszczeniem majątkowym. W przedmiotowej sprawie zastosowanie będą miały przepisy prawa przewozowego, jako że ustawa ta reguluje przewóz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, konnego i lotniczego. Zgodnie z treścią art. 77 powołanej ustawy, z zastrzeżeniem wyjątków, roszczenia dochodzone na podstawie prawa przewozowego lub przepisów wydanych w wykonaniu tejże ustawy, przedawniają się z upływem roku. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 zd. 1 k.c.). Wierzytelność dochodzona przedmiotowym powództwem wynika z zobowiązania o charakterze terminowym (pozwana była zobowiązana do zapłaty w terminie 30 dni od wystawienia wezwania), wobec tego jest wymagalna, jeżeli nadszedł termin świadczenia, bowiem od tej daty wierzyciel może domagać się spełnienia świadczenia, które dłużnik musi spełnić (por. wyrok SN z dnia 12 lutego 1991 roku, III CRN 500/90, OSNC 1992/7-8/137, wyrok SN z dnia 13 lipca 2005 roku, I CK 65/05, Biul. SN 2005/11/13, wyrok SN z dnia 12 marca 2002 roku, IV CKN 862/00, LEX nr 55122).

Bieg przedawnienia przerywa się m.in. przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia, ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.) oraz przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, przy czym w razie przerwania przedawnienia w sposób wskazany w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., biegnie ono na nowo dopiero po zakończeniu postępowania (art. 124 k.c.). Bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a wszczęty ulega zawieszeniu w przypadkach wskazanych w art. 121 k.c.

Początkiem biegu terminu przedawnienia jest chwila wymagalności roszczenia. W przedmiotowej sprawie powód wskazał, że całe roszczenie było wymagalne 23 marca 2015 roku, zresztą pozwana tego nie kwestionowała.

Wobec powyższego, w niniejszej sprawie Sąd przyjął, iż roszczenie dochodzone w pozwie, stało się wymagalne z dniem wskazanym przez powoda. Zatem bieg terminu przedawnienia zaczął biec w dniu 23 marca 2015 roku. Strona powodowa wytoczyła powództwo przed Sądem Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie, w dniu 20 listopada 2015 roku, czym niewątpliwie skutecznie przerwała bieg terminu przedawnienia, zgodnie z brzmieniem art. 123 § 1 pkt. 1 k.c.

Nawiązując natomiast do twierdzeń pozwanej, jakoby nie miała wiedzy i nie została poinformowana przez kierującego pojazdem o fakcie, iż bilet jaki nabywa jest biletem jednoprzejazdowym, nie uprawniającym do przesiadania się, należy zauważyć, iż wiedza o powyższych okolicznościach jest wiedzą notoryjną. Ponadto w ocenie Sądu, niezasadnym jest podnoszenie przez pozwaną okoliczności braku powiadomienia o niemożności przesiadania się na podstawie nabytych biletów. Należy zauważyć, iż w każdym pojeździe komunikacji miejskiej jest zamieszczony wyciąg z odpowiednich regulacji prawnych traktujących o przepisach mających zastosowanie w trakcie trwania umów przewozu zawieranych przez pasażerów z podmiotem wykonującym zadania z zakresu lokalnego transportu zbiorowego. A zatem pozwana, powziąwszy jakiekolwiek wątpliwości co do nabytego biletu, winna zapoznać się z odpowiednimi przepisami, względnie skierować zapytanie do kierującego. Sam kierujący, wydając bilet kupującej, nie był zobowiązany do udzielania takich informacji, wbrew twierdzeniom pozwanej, która jak należy przyjąć posiada tylko swoje wewnętrzne subiektywne przekonanie o tym obowiązku kierującego, jako że nie wskazała, co miałoby być źródłem tego zobowiązania, które nie wynika z żadnych regulacji prawnych. Ponadto, nawet jeśli przyjąć, iż pozwana, będąc przekonaną, iż posiada ważny bilet podróżny na przejazd, nie powzięła w związku z tym żadnych wątpliwości, jest faktem powszechnie znanym, iż w Ł. rozróżnia się bilety jednorazowe czasowe od biletów jednoprzejazdowych. Ponadto, nawet jeśli przyjąć, iż pozwana nie miała możliwości zapoznać się z regulaminem, dostępnym zarówno w pojeździe jak za pośrednictwem Internetu, na oficjalnej stronie przewoźnika http://www.mpk.lodz.pl/showarticleslist.action?category=1280&Bilety+jednoraowe ; to powyższe informacje zostały zamieszczone także na samym bilecie podróżnym. Jest faktem powszechnie znanym (który zgodnie z treścią art. 213 k.p.c. nie wymaga dowodu, a Sąd bierze pod uwagę z urzędu), iż ten rodzaj biletów, o którym mowa, został opatrzony informacją: „ważny na jeden przejazd”. Natomiast, w odróżnieniu od jednorazowych biletów czasowych, brak na nich zarówno adnotacji „uprawnia do przesiadania się” jak i określenia przedziału czasowego, na jaki została zawarta umowa przewozu. Zatem oczywistym było, zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, iż bilet jednoprzejazdowy, zakupiony przez pozwaną, stanowiący dowód uiszczenia opłaty za przewóz, nie uprawnia do przesiadania się, jest bowiem ważny od momentu skasowania, wyłącznie w pojeździe w którym został skasowany do zakończenia kursu tego pojazdu.

Reasumując powyższe rozważania, pozwana nie posiadała w chwili kontroli ważnego biletu na przejazd, czym uchybiła obowiązkowi uiszczenia opłaty za przejazd.

Skoro zatem pozwana podróżowała środkiem komunikacji miejskiej bez ważnego biletu, a tym samym nie dotrzymała warunków zawartej z powodem umowy przewozu, ten był uprawniony do obciążenia pozwanej opłatą dodatkową w wysokości 200 zł, jak również opłatą za podróż w wysokości 3,80 zł. Wskazać przy tym należy, że wysokość opłaty dodatkowej, jak i opłaty za podróż, nie są dowolnie kształtowane przez stronę powodową, a znajdują swoje źródło w przepisach prawa (§ 9 ust. 1 pkt 1, ust. 2, ust. 3 pkt 1 uchwały nr XXXI/551/12 Rady Miejskiej w Ł. z dnia 25 stycznia 2012 roku w sprawie ustalenia opłat za usługi przewozowe lokalnego transportu zbiorowego w Ł., Dz.Urz. Woj. (...). 2012, poz. 517 ze zm ). Żądanie powoda zapłaty kwoty 203,80 zł należy zatem uznać za w pełni zasadne.

W ocenie Sądu w pełni zasadne było również żądanie powoda dotyczące zasądzenia odsetek od należności głównej. M.-prawną podstawę omawianego roszczenia powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazany przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Mając powyższe na względzie, a także uwzględniając okoliczność, że pozwana miała świadomość ciążącego na niej obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej, należało uznać żądanie powoda co do odsetek za zasadne.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 203,80 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 marca 2015 roku do dnia zapłaty, przy czym począwszy od dnia 1 stycznia 2016 roku, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 167 zł, na którą złożyły się: opłata sądowa od pozwu – 30 zł, opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego powoda w stawce minimalnej – 120 zł.

Z powyższych względów, orzeczono jak w sentencji.