Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Tomasz Kalsztein

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Piasek

po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2022 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K.

przeciwko M. Ł.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej M. Ł. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. kwotę 460,66 zł (czterysta sześćdziesiąt złotych sześćdziesiąt sześć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanej M. Ł. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. kwotę 245,46 zł (dwieście czterdzieści pięć złotych czterdzieści sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 649/22

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 12 sierpnia 2022 roku powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o zasądzenie od pozwanej M. Ł. kwoty 584,26 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 450 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik powoda wskazał, że w dniu 30 czerwca 2022 roku pozwana za pośrednictwem strony internetowej rodzinnepozyczki.pl zawarła umowę pożyczki nr (...) w kwocie 450 zł. Zgodnie z umową pozwana powinna zwrócić kwotę pożyczki wraz z odsetkami, prowizjami i kosztami związanymi z jej udzieleniem do dnia 30 lipca 2022 roku. Pożyczka była oprocentowana 19% w stosunku rocznym, prowizja wynosiła 80,55 zł w przypadku spłaty terminowej lub 123,60 zł w przypadku spłaty po terminie, co związane było z podwyższonymi kosztami windykacji i obsługi zadłużenia. Przedmiotowa umowa była drugą umową pożyczki zawartą pomiędzy stronami. M. Ł. nie dopełniła obowiązków wynikających z powyższej umowy. Z uwagi na brak spłaty zadłużenia powód pismem z dnia 6 sierpnia 2022 roku drogą elektroniczną wezwał pozwaną do dobrowolnego spełnienia świadczenia w kwocie 582,78 zł, jednakże pozwana nie zadośćuczyniła żądaniu, nie podjęła także żadnego kontaktu z powodem. Pełnomocnik powoda wskazał, że na dochodzoną pozwem kwotę składa się należność główna pozostała do spłaty w kwocie 450 zł, prowizja w kwocie 123,60 zł, odsetki umowne skapitalizowane na dzień 11 sierpnia 2022 roku w kwocie 7,40 zł oraz odsetki za zwłokę skapitalizowane na dzień 11 sierpnia 2022 roku w kwocie 3,26 zł. (pozew k. 5-7)

W dniu 12 czerwca 2022 roku Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, sygn.. akt VIII Nc 1326/22 wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu. (nakaz zapłaty k. 26)

Nakaz ten pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, zaskarżyła sprzeciwem w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik pozwanej zakwestionował powództwo co do zasady jak i wysokości. Pełnomocnik zaprzeczył by pozwana wnioskowała o przedmiotową pożyczkę, wyraziła wolę jej zawarcia i zaakceptowała warunki umowy. Zdaniem pozwanego dokumenty przedłożone przez powoda nie dowodzą by do zawarcia przedmiotowej umowy w istocie doszło. W dalszej kolejności zakwestionował ważność oraz moc dowodową przedłożonych przez stroną powodową umów, z uwagi na niedochowanie przewidzianej prawem formy pisemnej.

Zakwestionował by pozwana otrzymała od powód jakiekolwiek środki z tytułu przedmiotowej pożyczki, kwestionując prawdziwość treści przedłożonego przez powoda potwierdzenia transakcji co do przekazania pozwanej środków z tytułu przedmiotowej umowy. Zaprzeczył także by powód wzywał pozwaną do zapłaty spornej kwoty.

Pełnomocnik pozwanej zaznaczył także, że prowizja przewidziana przedmiotową umową jest wygórowana i niczym nieuzasadniona, umowa została zawarta na ogólnie stosowanym wzorze, zaś (...) wskazane w umowie rażąco przekracza ramy kosztów pozaodsetkowych. Wskazał, że umowa winna być uznana za nieważną, z uwagi na przewidziane w jej treści nadmierne koszty. (sprzeciw k. 33-34v.)

W piśmie procesowym z dnia 7 listopada 2022 roku (data wpływu do Sądu) pełnomocnik powoda podtrzymał stanowisko w sprawie. Wskazał, że pozwana zakładając konto klienta w serwisie rodzinnepozyczki.pl, wnioskując o pożyczkę i akceptując jej warunki dokonała skutecznego zawarcia umowy za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość. Podniósł, że pozwana nie zakwestionowała wejścia w posiadanie danych pozwanej przez powoda w sposób nielegalny. Pozwana dwukrotnie skorzystała z oferty powoda, zezwoliła na dokonanie badania jej zdolności finansowej w systemie K..pl, który umożliwia weryfikację przelewów przychodzących na konto. Zaznaczył, że w celu skorzystania z tego narzędzia pozwana w ramach składanego wniosku kredytowego zobowiązana jest do zalogowania się na własną bankowość elektroniczną poprzez platformę K. w celu weryfikacji zdolności kredytowej. Skoro pozwana dobrowolnie przekazała dane niezbędne do zawarcia umowy pożyczki, a dane te są zgodne, to niewątpliwie doszło do skutecznego zawarcia umowy pożyczki między stronami.

(pismo procesowe k. 44-47v.)

W toku dalszego procesu stanowiska stron nie uległy zmianie.

( protokół rozprawy k. 59)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 czerwca 2022 roku pozwana M. Ł. zawarła z powodem (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. umowę pożyczki nr (...), na mocy której pożyczkodawca udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 450 zł. Kwotę pożyczki wraz z prowizją w wysokości 80,55 zł pozwana zobowiązała się spłacić do dnia 30 lipca 2022 roku. W przypadku spłaty po terminie wysokość prowizji wynosiła 123,60 zł, zaś należnych odsetek 7,03 zł. Na gruncie przedmiotowej umowy powód był uprawniony do naliczania odsetek karnych od zadłużenia przeterminowanego w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie. Umowa, o której mowa wyżej, została zawarta w formie elektronicznej. Przed zawarciem umowy pozwana zobowiązana była do utworzenia profilu na stronie internetowej. Zakładając profil pożyczkobiorca składał jednocześnie wniosek o udzielenie pierwszej pożyczki – brak złożenia wszystkich wymaganych oświadczeń skutkował odrzuceniem wniosku. Udzielenie pożyczki uzależnione było od pozytywnego rezultatu weryfikacji wniosku oraz pozytywnej oceny zdolności kredytowej dokonanej przez pożyczkodawcę. Weryfikacja pożyczkobiorcy odbywała się m.in. poprzez analizę danych na temat pożyczkobiorcy uzyskanych przy współpracy z podmiotami zewnętrznymi m. in. K.. W ramach weryfikacji danych i badania zdolności kredytowej poprzez aplikację K. pożyczkobiorca potwierdzał swoją tożsamość udostępniając historię konta bankowego. Po wypłacie kwoty pożyczki w związku z wykonaniem umowy strony umowy miały kontaktować się poprzez m.in. profil pożyczkobiorcy. W dniu 30 czerwca 2022 roku powód udostępnił pozwanej do dyspozycji kwotę 450 zł z tytułu umowy pożyczki nr (...). Przedmiotowa umowa pożyczki była drugą umową pożyczki zawartą przez strony.

(umowa pożyczki z załącznikami k. 12-18, kartoteka klienta k. 19, potwierdzenie dokonania transakcji k. 20, wniosek o pożyczkę k. 48, wydruk z systemu K. k.48-51)

W dniu 6 sierpnia 2022 roku za pośrednictwem poczty elektronicznej powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 582,78 zł tytułem zaległego zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania.

(wezwanie do zapłaty k. 21, wydruk wiadomości e-mail k. 22)

Do dnia wyrokowania pozwana nie spłaciła zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem.

(okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie powołanych wyżej dowodów w postaci dokumentów, których prawdziwość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało częściowemu uwzględnieniu.

Za podstawę dochodzonego w sprawie roszczenia powód przyjął przepis art. 720 k.c., zgodnie z którym zobowiązaniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku i wykonanie tego świadczenia dający pożyczkę powinien udowodnić w procesie cywilnym. Dopiero wówczas zasadne staje się oczekiwanie od biorącego pożyczkę, że udowodni on spełnienie swego świadczenia umownego tj. zwrot pożyczki (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 roku, I ACa 285/12, LEX nr 1162845). Innymi słowy pozwany, od którego powód domaga się zwrotu pożyczki nie musi wykazywać zwrotu pożyczki, dopóty powód nie wykaże, że pożyczki udzielił.

W przedmiotowej sprawie, w ocenie Sądu, nie budziły wątpliwości twierdzenia faktyczne powoda o tym, że łączyła go z pozwaną umowa pożyczki (...), na mocy której udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 450 zł, zaś pozwana zobowiązała się spłacić przedmiotową kwotę wraz z prowizją w wysokości 80,55 zł do dnia 30 lipca 2022 roku. W przypadku spłaty po terminie prowizja wynosiła 123,60 zł, pozwana zobowiązana była także do zapłaty odsetek karnych w przypadku zwłoki z płatnością. Powód na potwierdzenie łączącego go z pozwaną stosunku zobowiązaniowego przedłożył wniosek o udzielenie pożyczki oraz umowę pożyczki wraz załącznikiem. W treści wniosku oraz umowy wskazane były dane pozwanej takie jak adres zamieszkania, nr PESEL, a także nr dowodu osobistego- w toku postępowania pozwana nie podnosiła, by dane te pozostawały nieprawdziwe, bądź powód wszedł w ich posiadanie w sposób nieuprawniony. Wprawdzie pod treścią umowy brak jest podpisu pozwanej, jednakże negatywne konsekwencje niedopełnienia obowiązku pożyczkodawcy wynikającego z treści postanowień przedmiotowej umowy w zakresie niezwłocznego odesłania przez pożyczkobiorcę podpisanego egzemplarza umowy otrzymanego drogą elektroniczną do pożyczkodawcy, nie mogą obciążać pożyczkodawcy. Powód udostępnił pozwanej do dyspozycji kwotę pożyczki, na dowód czego przedstawił potwierdzenie dokonania przelewu w dniu 30 czerwca 2022 roku w kwocie 450 zł. Podkreślenia wymaga, że nr konta, na który przelano kwotę pożyczki jest zbieżny z nr konta powódki widniejącego na wydruku z systemu K.. Dodatkowo podkreślić należy, że nie uszło uwadze Sądu, iż pozwana posłużyła się tożsamym kontem dokonując przelewu w wysokości 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa udzielonego pełnomocnikowi do reprezentowania jej w niniejszej sprawie (k.35v.). W świetle powyższego twierdzenia, jakoby pozwana nie wnioskowała o pożyczkę i nie otrzymała kwoty przedmiotowej pożyczki, jawi się jako wysoce wątpliwe. W ocenie Sądu autentyczność przedłożonych przez powoda dokumentów nie została przez pozwaną podważona, w konsekwencji Sąd uznał, że powód wykazał swoje roszczenie co do zasady. W oparciu o twierdzenia powoda Sąd ustalił ponadto, iż pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania i nie spłaciła w terminie zadłużenia. Sąd uznał za wiarygodny zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci dowodów z dokumentów i oparł się na nim dokonując ustaleń faktycznych. Znajdujące się w aktach sprawy dowody z dokumentów potwierdzają przedstawiane przez powoda fakty i nie budzą wątpliwości, co do wiarygodności. W tym miejscu warto zauważyć, iż pełnomocnik strony pozwanej zakwestionował powództwo co do wysokości, jednakże strona pozwana zaniechała podjęcia jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej. W szczególności nie przedstawiła historii swojego konta bankowego, o co wnosił powód.

Wątpliwości nie budziło ponadto, że strona powodowa jest przedsiębiorcą zajmującym się prowadzeniem działalności gospodarczej m.in. w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych, a strona pozwana, jako osoba fizyczna jest konsumentem. Dlatego też należało ustalić, czy postanowienia umowy z dnia 30 czerwca 2022 roku były dla jej stron wiążące. Sąd bowiem może, a nawet powinien dokonywać oceny postanowień zawartych umów, a także postanowień samych wzorców umów, co do ich zgodności z prawem. Ocena ta może zostać dokonana również in concreto w toczącym się miedzy przedsiębiorcą, a konsumentem sporze, którego przedmiotem są skutki prawne określone postanowieniami umowy. Umowy konsumenckie podlegają bowiem ocenie w świetle klauzuli generalnej z art. 385 ¹ §1 k.c. z wyłączeniem jedynie jednoznacznie sformułowanych postanowień określających główne świadczenia stron oraz tych postanowień, na których treść konsument miał rzeczywisty wpływ, co musi zostać wykazane przez proferenta (por. m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 15 czerwca 2007 roku, VI Ca 228/07, LEX).

Strona powodowa w pozwie domagała się zasądzenia od pozwanej kwoty 584,26 zł z tytułu umowy pożyczki gotówkowej. Godzi się przypomnieć, że całkowita kwota do zapłaty została w umowie oznaczona na kwotę 580,63 zł i obejmowała poza kwotą kapitału: wynagrodzenie prowizyjne. Biorąc zaś pod uwagę, że pozwana nie wykonała swojego zobowiązania, zadłużenie z tego tytułu wzrosło o odsetki karne w wysokości 7,03 zł, zaś wynagrodzenie prowizyjne wynosiło 123,60 zł.

Wątpliwości na gruncie przedmiotowej umowy stron to naliczenie przez powoda wynagrodzenia prowizyjnego w wysokości 123,60 zł, która to kwota stanowi 27% kwoty udzielonej pożyczki. W ocenie Sądu postanowienia przedmiotowej umowy, w której zastrzeżono prowizję uznać należy za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego w rozumieniu art. 58 § 2 k.c., art. 353 ¹ k.c. i art. 5 k.c., stanowiące obejście przepisu art. 359 § 2 ¹ k.c. o odsetkach maksymalnych, a także za stanowiące niedozwolone klauzule umowne w myśl art. 385 ¹ § 1 k.c. W myśl bowiem tego ostatniego przepisu, postanowienia umowy zawartej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Dokonując analizy treści umowy Sąd ustalił, że pożyczkodawca podjął próbę obejścia przepisu art. 359 § 2 ¹ k.c. poprzez zastosowanie wynagrodzenia prowizyjnego. Mając na względzie, że w niniejszym przypadku mamy do czynienia z obrotem konsumenckim, Sąd uznał, iż stosowany przez powoda zabieg prowadzi do naruszenia interesów konsumenta. Zastrzeżenie takich prowizji, zmierzające do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych jest niedopuszczalne (art. 359 § 2 ¹ k.c.), a zatem jako sprzeczne z ustawą – nieważne, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy (art. 58 § 1 k.c.). Wskazania wymaga, że w sprawie w ogóle nie wyjaśniono kryteriów, jakimi kierował się pożyczkodawca ustalając wysokość omawianej prowizji. O ile za niesporne uznać należy, że pożyczkodawca ma prawo pobierać wynagrodzenie z tytułu udzielenia pożyczki, to jednocześnie oczywistym pozostaje, iż wynagrodzenie to nie może być kształtowane w sposób dowolny. Konstatacji tej nie zmienia okoliczność, iż przepisy ustawy o kredycie konsumenckim (art. 36a) ograniczają wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu poprzez wprowadzenie matematycznego wzoru służącego do obliczenia tychże. Wzór ten ustala bowiem maksymalną, a nie powszechnie obowiązującą wysokość kosztów dodatkowych. Zamieszczony w ustawie wzór nie może stanowić sposobu obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych przez dodawanie do kwot spłaty bliżej nieuzasadnionych i z niczego nie wynikających dodatkowych obciążeń. Pożyczkodawca udzielając pożyczki w wysokości 450 zł i pobierając od tej kwoty odsetki umowne nie może doliczać do kwoty spłat dalszych 123,60 zł tylko dlatego, że z wzoru zawartego w art. 36a cyt. wyżej ustawy taka kwota odnośnie tej pożyczki może być wyliczona. Nie budzi przy tym wątpliwości, że wprowadzenie do ustawy o kredycie konsumenckim konstrukcji pozaodsetkowych kosztów kredytu nie wyłącza możliwości badania, czy zapisy umowne przewidujące tego rodzaju koszty nie stanowią niedozwolonych klauzul umownych. Wprawdzie sporna prowizja została ustalona w umowie zawartej przez strony, to jednak pamiętać należy, że swoboda umów nie pozostaje całkowicie dowolna i podlega pewnym ograniczeniom. I tak, w myśl art. 353 ¹ k.c. treść lub cel stosunku prawnego ułożonego przez strony nie może sprzeciwiać się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Tymczasem zapisy umowy odnoszące się do przedmiotowej prowizji są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i kształtują obowiązki drugiej strony umowy (pożyczkobiorcy – pozwanej) w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, albowiem określona przez pożyczkodawcę prowizja nie ma jakiegokolwiek uzasadnienia. W tym miejscu wypada przypomnieć, że w judykaturze uznaje się, że pod pojęciem działania wbrew dobrym obyczajom – przy kształtowaniu treści stosunku zobowiązaniowego – kryje się wprowadzanie do umowy klauzul, które godzą w równowagę kontraktową stron takiego stosunku, natomiast przez rażące naruszenie interesów konsumenta rozumie się nieusprawiedliwioną dysproporcję – na niekorzyść konsumenta – praw i obowiązków stron, wynikających z umowy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 lipca 2005 roku, I CK 832/04, Biul. SN 2005/11/ 13 oraz z dnia 3 lutego 2006 roku, I CK 297/05, Biul. SN 2006/5-6/12). Dokonując oceny rzetelności określonego postanowienia umowy konsumenckiej należy zawsze rozważyć indywidualnie rozkład obciążeń, kosztów i ryzyka, jaki wiąże się z przyjętymi rozwiązaniami oraz zbadać jak wyglądałyby prawa lub obowiązki konsumenta w sytuacji, w której postanowienie to nie zostałoby zastrzeżone, pamiętając jednocześnie podczas dokonywania kontroli o tym, że każdorazowo istotny jest charakter stosunku prawnego regulowanego umową, który w konkretnej sytuacji może usprawiedliwiać zastosowaną konstrukcję i odejście do typowych reguł wyznaczonych przepisami dyspozytywnymi. Wskazać wreszcie należy, że nie jest rolą Sądu ustalanie, w jakiej wysokości pożyczkodawca był uprawniony naliczyć prowizję od udzielonej pozwanej pożyczki. To powód winien wykazać kryteria, jakimi kierował się ustalając sporną opłatę i właściwie uzasadnić konieczność naliczenia wynagrodzenia w tej właśnie wysokości, której to powinności powód nie sprostał.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 460,66 zł z odsetkami z odsetkami ustawowymi od dnia 12 sierpnia 2022 do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. Jeżeli zaś stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe; jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481 § 2 k.c.).

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c.

Strona pozwana wygrała sprawę w 79 % i dlatego w takim stopniu należy się jej zwrot kosztów procesu.

Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 387 zł i obejmowały: opłatę sądową od pozwu – 100 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł oraz koszty zastępstwa adwokata w kwocie 270 zł – rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie. (Dz.U. 2015, poz. 1800).

Z kolei koszty poniesione przez pozwaną wyniosły łącznie 287 zł i obejmowały: opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 270 zł – § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1808).

Całość poniesionych przez strony kosztów procesu wyniosła zatem 674 zł.

Powód wygrał spór w 79 %, a przegrał w 21%. Powód winien zatem ponieść z tytułu kosztów procesu kwotę 141,54 zł (21 % kwoty ogólnej), a pozwana 532,46 zł (79 % kwoty ogólnej).

Mając na uwadze powyższe należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda kwotę 245,46 zł, stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami faktycznie poniesionymi a kosztami, które strona powodowa powinna ponieść.

Z powyższych względów orzeczono, jak w sentencji.