Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSR Krzysztof Turbiński

Protokolant sekr. sąd. Katarzyna Leszczyńska

po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2019 roku w Łodzi

sprawy w powództwa (...) Państwowych Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko R. R.

z udziałem interwenienta ubocznego Miasta Ł.

o opróżnienie lokalu mieszkalnego

1.  nakazuje pozwanemu R. R. opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...), położonego w Ł. przy ulicy (...);

2.  orzeka, że pozwanemu nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

3.  zasądza, tytułem zwrotu kosztów procesu, od pozwanego na rzecz:

a)  powoda kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych;

b)  interwenienta ubocznego kwotę 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych.

Sygnatura akt I C 60/19

UZASADNIENIE

W dniu 14 stycznia 2019 roku (...) SA w W. reprezentowane przez pełnomocnika w osobie adwokata wniosło pozew o opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ul. (...) przez R. R., domagając się nadto zasądzenia kosztów procesu.

(pozew k. 2- 4, pełnomocnictwo k. 5)

Interwencję uboczną złożyło Miasto Ł., reprezentowane przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wnosząc o ustalenie, że pozwanemu nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego oraz zasądzenie kosztów procesu. Podniesiono, że lokal objęty pozwem nie jest lokalem w rozumieniu ustawy o ochronie praw lokatorów (art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy), stąd brak jest podstaw do stosowania przepisów o lokalu socjalnym.

(interwencja uboczna i pełnomocnictwo k. 53- 56)

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa z uwagi na to, że nie ma innego lokalu.

(stanowisko pozwanego- protokół rozprawy z 3 czerwca 2019 roku- k. 69)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 września 2003 roku strony zawarły umowę najmu przedmiotowego lokalu na czas nieoznaczony. Pismem z 16 kwietnia 2012 roku doręczonym 4 maja 2012 roku pozwany został wezwany do uiszczenia zaległości za lokal przekraczającej trzy pełne okresy płatności w terminie 1 miesiąca pod rygorem wypowiedzenia umowy najmu. Zaległość nie została uiszczona, wobec czego pismem z 29 maja 2012 roku doręczonym w drodze dwukrotnej awizacji w dniu 15 czerwca 2012 roku wypowiedziano umowę najmu z dniem 31 lipca 2012 roku.

(umowa k. 22- 24, wezwanie do dowodem doręczenia k. 25- 27, niesporne- przesłuchanie powoda k. 69, wypowiedzenie wraz z dowodem doręczenia k. 28- 30)

Pozwany nie jest zarejestrowany jako bezrobotny, nie korzysta z pomocy społecznej, nie pobiera renty ani emerytury.

(informacje z: PUP k. 50, MOPS k. 49 i ZUS k. 51)

Pozwany ma 42 lata, aktualnie jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony od 1 marca 2017 roku do 31 października 2019 roku z wynagrodzeniem netto 1900 zł, zaś po potrąceniu komorniczym 1630 zł. Nie ma innych dochodów. Zaległości w opłatach za lokal były następstwem zaciągnięcia kredytów m.in. na remont lokalu ale także na inne cele. Do spłaty pozwany ma kilkadziesiąt tysięcy złotych. Ponadto pozwany spłaca dobrowolnie (poza potrąceniami komorniczymi) miesięcznie 360 zł S. Bank. Płaci za lokal 500 zł. Pozostałe pieniądze przeznacza na utrzymanie. Pozwany nie próbował wynająć innego lokalu po wypowiedzeniu umowy.

(przesłuchanie powoda k. 70)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne. Zgodnie z art. 675§1 kc po ustaniu najmu najemca ma obowiązek zwrotu przedmiotu najmu; przepis stosuje się także do lokali mieszkalnych (art. 680 kc). Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego pozwanemu prawidłowo, tj. zgodnie z art. 11 ust. 1 i 2 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów wypowiedziano umowę najmu, a zatem najem ustał. Pozwany winien więc opróżnić i wydać lokal powodowi 1 sierpnia 2012 roku.

Uwzględnienie powództwa o opróżnienie lokalu skutkuje koniecznością orzeczenia o lokalu socjalnym. Nie ma racji interwenient uboczny, że lokal nie jest lokalem o jakim mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4 kpc, lecz lokalem służącym do krótkotrwałego pobytu osób, wobec czego brak jest podstaw do orzekania o lokalu socjalnym. Nie sposób bowiem lokalu, jaki zajmuje powód stawiać na równi z internatem, bursą, pensjonatem, hotelem, czy domem wypoczynkowym, jak chce tego interwenient uboczny. Nieruchomość, w której znajduje się lokal nie jest lokalem gminnym, spółdzielczym ani nie należy do towarzystwa budownictwa społecznego, zatem nie stosuje się przepisu o obligatoryjnym uprawnieniu do lokalu socjalnego (art. 14 ust. 4 i 7 ustawy o ochronie praw lokatorów…), sąd natomiast bada, czy lokal socjalny przyznać w oparciu o dotychczasowe korzystanie z lokalu oraz szczególną sytuację rodzinną i materialną (art. 14 ust. 3), posiłkując się okolicznościami wskazanymi w ust. 4 art. 17 cyt. ustawy. Sąd uznał, że opisana w ramach stanu faktycznego sytuacja materialna i rodzinna pozwanego nie uzasadnia przyznanie uprawnienia do lokalu socjalnego. Przepis art. 14 ust. 4 (stosowany, jak wskazano, w przypadku takiego lokalu, jaki zajmuje pozwany jedynie fakultatywnie) wymienia jako osoby uprawnione do lokalu socjalnego kobietę w ciąży, osobę małoletnia i niepełnosprawną oraz wspólnie z nią zamieszkującą i sprawującą opiekę, obłożnie chorego, emeryta i rencistę, spełniającego kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, wreszcie osobę posiadającą status bezrobotnego, a także osobę spełniającą przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały, tj. o dochodzie przy gospodarstwie jednoosobowym z dochodem nieprzekraczającym 100% najniższej emerytury. Pozwany nie spełnia żadnego z tych warunków. Art. 14 ust. 3 cyt. ustawy stanowi, że sąd orzekając o uprawnieniu do lokalu socjalnego bierze także pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania z lokalu, a także szczególną sytuację materialną i rodzinną. Pozwany zajmuje lokal bezumownie od około 7 lat, mimo upływu tak znacznego czasu nie opuścił go i nie znalazł innego lokalu. Nie płacił regularnie za lokal. Powód nie może korzystać z lokalu stanowiącym jego własność przez cały ten okres, bo zajmuje go pozwany, mimo że pozwany nadto nie jest już zatrudniony u powoda od 5 lat. Co do sytuacji materialnej i rodzinnej, to nie ma ona charakteru szczególnego, skoro pozwany jest osobą zdrową, jest zatrudniony, a sytuacja materialna jest następstwem zaciągnięcia przez pozwanego znacznych kredytów, przekraczających jego możliwości finansowe. Pozwany nie wskazał, aby kredyty zaciągnął na cele niezbędne dla swojego utrzymania.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98§1 i 107 kpc. Brak wydania dobrowolnie przez pozwanego lokalu skutkował koniecznością wszczęcia przeciwko niemu postępowania przez powoda, z kolei wniesienie powództwa o opróżnienie lokalu implikowało konieczność wstąpienia do procesu Miasta Ł.. Sąd zasądził zatem na rzecz obu tych podmiotów koszty poniesione na potrzebę procesu, tj. kwoty po 240 zł wynagrodzenia pełnomocników, w przypadku interwenienta także opłatę od interwencji w kwocie 40 zł, a w przypadku powoda nadto 200 zł opłaty od pozwu i 17 zł opłaty od pełnomocnictwa. Sąd nie znalazł po stronie pozwanego okoliczności szczególnych w świetle art. 102 kpc, które umożliwiałyby nieobciążanie go kosztami procesu. Jak przyjmuje się na gruncie tego przepisu, sytuacja materialna samoistnie nie stanowi podstawy do nieobciążania kosztami, konieczne jest zaistnienie jednocześnie innej jeszcze przyczyny o charakterze okoliczności szczególnej, której w przypadku niniejszej sprawy brak.