Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

(...), dnia 26 października 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Marcin Sumiński

Protokolant: sekretarz Marcin Jaruga

po rozpoznaniu w dniu 12 października 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa D. G.

przeciwko (...) S.A.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności (art. 840 kpc)

1.  oddala powództwo,

2.  o kosztach procesu orzeka na podstawie art. 98 par. 1 i 3 k. p. c. i ustalając, że powód przegrał proces w całości, szczegółowe ich rozliczenie pozostawia do rozstrzygnięcia referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt IC 473/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 maja 2016 r. powód D. G. wniósł powództwo przeciwegzekucyjne o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty Sądu Rejonowego dla m. stołecznego W. w W. z dnia 5 maja 2009 r. w sprawie I Nc 20950/09. Powód zażądał również zasądzenia od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych i udzielenia zabezpieczenia powództwa poprzez zawieszenie powództwa egzekucyjnego. W uzasadnieniu pozwu podał, że spełnił swoje roszczenie przed wydaniem nakazu zapłaty albowiem zawsze regulował swoje zobowiązania względem pozwanego T- mobile na bieżąco. Podniósł także, że zobowiązanie w chwili wydania nakazu zapłaty było przedawnione. (k 2 - 3 - pozew)

Postanowieniem z dnia 2 czerwca 2016 r. Sąd oddalił wniosek o zabezpieczenie powództwa przez zawieszenie postępowania egzekucyjnego w sprawie KM 906887/15. (k. 11 – postanowienie)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych. W uzasadnieniu pozwany podniósł, że roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem Sądu przedawnia się z upływem 10 lat. (k. 12 - 13 – odpowiedź na pozew)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu z dnia 5 maja 2009 r. w sprawie I Nc 20950/09 Sąd Rejonowy dla m. stołecznego W. w W. wydał nakaz zapłaty, na podstawie którego pozwany zobowiązany był do zapłaty na rzecz (...) S. A. kwoty 1. 272, 94 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania. Klauzulę wykonalności nadano w dniu 8 grudnia 2009 roku ( k. 9 akt I Nc 20950/09 – nakaz zapłaty k. 5 załączonych akt KM 906887/15 – tytuł wykonawczy).

W dniu 6 stycznia 2010 roku pozwany wystąpił o wszczęcie egzekucji do komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy W.. W dniu 12 lipca 2010 roku Komornik umorzył tę egzekucję wobec jej bezskuteczności ( k. 1 i nast. załączonych akt KM 2763/10- wniosek, postanowienie)

W dniu 10 stycznia 2014 roku pozwany wystąpił ponownie o wszczęcie egzekucji do komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Warszawy W.. W dniu 15 czerwca 2015 roku Komornik umorzył także tę egzekucję wobec jej bezskuteczności ( k. 1 i nast. załączonych akt KM 65945/14 - wniosek, postanowienie).

Obecnie, na podstawie wniosku z dnia 6 listopada 2015 roku, toczy się trzecia egzekucja wobec powoda ( k. 1 akt KM 906887/15 – wniosek)

Postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2014 roku Sąd Rejonowy dla m. stołecznego W. w W. odrzucił wniosek powoda o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od w/w nakazu zapłaty oraz odrzucił sprzeciw. Postanowienie jest prawomocne.

( k. 26 akt I Nc Nc 20950/09 – postanowienie).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dokumentów , w tym także akt zgromadzonych w ramach związanych z niniejszą sprawą postępowań.

Dowody te nie budzą żadnych zastrzeżeń ani wątpliwości co do ich wiarygodności.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na oddalenie w całości.

Powództwo przeciwegzekucyjne powód oparł na przepisie art. 840 par. 1 pkt 2 k.p.c.

Powództwo opozycyjne, oparte na omawianej podstawie, jest dopuszczalne, o ile nie zachodzą przeszkody w postaci niedopuszczalności drogi sądowej, powagi rzeczy osądzonej lub zawisłości sporu. Dłużnik nie może w drodze tego powództwa zmierzać do wzruszenia prawomocnego rozstrzygnięcia sądu stanowiącego tytuł egzekucyjny (por. wyrok SN z dnia 12 grudnia 1972 r., II PR 372/72 ). Powód w niniejszym postępowaniu kwestionuje treść orzeczenia sądowego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności - co nie jest istotą powództwa przeciwegzekucyjnego w myśl art. 840 k.p.c.

Zgodnie z art. 840 § 1 pkt 2 podstawą powództwa opozycyjnego mogą być tego rodzaju zdarzenia, które zaszły po powstaniu tytułu egzekucyjnego ( zamknięciu rozprawy w przypadku tytułów sądowych, z jednym wyjątkiem - spełnieniem świadczenia) i spowodowały wygaśnięcie zobowiązania dłużnika lub niemożność jego egzekwowania . Pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności w oparciu o powyższą podstawę możliwe jest zatem jedynie, gdy w okresie pomiędzy nadaniem klauzuli wykonalności ( zamknięciem rozprawy w przypadku tytułów sądowych) a wyegzekwowaniem świadczenia powstaną zdarzenia, w wyniku których zobowiązanie wygasło albo też nie może być egzekwowane. Przykładem takiego zdarzenia mogą być: zapłata długu, zwolnienie zeń, odnowienie, potrącenie, przedawnienie. Takie zdarzenia powstałe w innym okresie ( poza spełnieniem świadczenia) nie mogą być podstawą żądania pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności lecz mogą tylko uzasadniać wniesienie określonych środków zaskarżenia . W przedmiotowej sprawie nie miały miejsca opisane w poprzednim zdaniu zdarzenia, które spowodowałyby wygaśnięcie zobowiązania powoda po powstaniu tytułu egzekucyjnego czyli po wydaniu nakazu zapłaty.

Podniesione przez powoda okoliczności nie zasługują na uwzględnienie także z innych przyczyn. Pomimo tego, że powód był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika nie uczynił zadość spoczywającemu nań ciężarowi dowodowemu w myśl art. 6 k. c.; nie przedstawił albowiem żadnych dowodów, a tym samym nie wykazał, by w istocie wykonał swoje zobowiązania wobec pozwanego. Nie przedstawił na tę okoliczność dowodów w postaci wydruków przelewu bankowego ani pokwitowań przyjęcia gotówki, które dowiodłyby, że zapłacił kwoty objęte tytułem wykonawczym. Skoro z faktu spełnienia świadczenia wywodził skutek w postaci wygaśnięcia zobowiązania, co miałoby uzasadniać powództwo opozycyjne, powinien był ten fakt, w myśl wspomnianej normy art. 6 k. c., udowodnić. Tym samym jego twierdzenia co do wykonania zobowiązania pozostają gołosłowne.

Nadto, niezasadny jest zarzut przedawnienia roszczeń pozwanego. Zgodnie albowiem z art. 125 par. 1 k. c. roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem Sądu przedawnia się z upływem 10 lat. Tym samym skoro egzekucje były wszczynane na podstawie prawomocnego nakazu zapłaty odpowiednio w latach 2010, 2014 i 2015, nie doszło do przedawnienia roszczeń egzekwującego wierzyciela. Zarzut zaś ewentualnego przedawnienia roszczeń pozwanego, które to przedawnienie miałoby nastąpić jeszcze przed wydaniem nakazu zapłaty ( tytułu egzekucyjnego), nie może się ostać albowiem prowadziłby do ponownego rozpoznania już prawomocnie rozstrzygniętej sprawy. Naruszałby przeszkodę procesową w postaci res iudicata. Przypomnieć należy raz jeszcze, że d łużnik nie może w drodze tego powództwa zmierzać do wzruszenia prawomocnego rozstrzygnięcia sądu stanowiącego tytuł egzekucyjny (por. wyrok SN z dnia 12 grudnia 1972 r., II PR 372/72 ). W konsekwencji uznać należy, że w ramach procesu opozycyjnego można obejmować zarzutami tylko takie przedawnienie, które nastąpiło po wydaniu orzeczenia ( zamknięciu rozprawy); wcześniejsze, ewentualne przedawnienie nie może uzasadniać powództwa przeciwegzekucyjnego. W niniejszej zaś sprawie nie doszło, z przyczyn wyżej wskazanych, do późniejszego ( czyli po powstaniu nakazu zapłaty) przedawnienia roszczeń wierzyciela

Reasumując, w przedmiotowej sprawie nie została spełniona żadna z przesłanek uprawniająca dłużnika do żądania pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego zgodnie z normą art. 840 § 2 k.p.c. Powód kwestionuje treść sądowego orzeczenia zaopatrzonego w klauzulę wykonalności czyli kwestionuje prawomocne rozstrzygnięcie sądu stanowiące tytuł egzekucyjny, w sytuacji, gdy celem powództwa przeciwegzekucyjnego określonego w art. 840 k.p.c. jest pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub w części albo jego ograniczenie, co należy odróżnić od uchylenia postanowienia sądu o nadanie klauzuli wykonalności. Także ewentualna weryfikacja postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności niewątpliwie zmierzająca do zakwestionowania tej klauzuli, może nastąpić tylko poprzez wniesienie zażalenia i z powołaniem się na uchybienia proceduralne w toku postępowania klauzulowego. Tymczasem powództwo z art. 840 k.p.c., jako środek merytorycznej obrony dłużnika, pozwala na zakwestionowanie wykonalności tytułu wykonawczego w drodze badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tym tytułem i w konsekwencji musi być oparte na przyczynach materialnoprawnych – podstawach wymienionych w punktach 1–3 omawianego przepisu (por. też uchwała SN z dnia 17 kwietnia 1985 r., III CZP 14/85; wyrok SN z dnia 21 lipca 1972 r., II CR 193/72).

W ramach niniejszego procesu zasadność roszczenia stwierdzonego orzeczeniem sądowym może być rozpatrywana zatem tylko na podstawie zdarzeń, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy ( powstaniu tytułu egzekucyjnego), powództwo opozycyjne nie może więc być oparte na zarzutach poprzedzających tę datę ( za wyjątkiem zarzutu spełnienia świadczenia ale w tym wypadku, o czym mowa w powyższych passusach, był on niezasadny).

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 par. 1 i 3 k. p. c. w zw. z art. 108 par. 1 k. p. c.