Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Bartosz Kasielski

Protokolant: sekretarz sądowy Sylwia Wróblewska

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2017 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł.

przeciwko S. W. i M. W.

przy udziale Miasta Ł. jako interwenienta ubocznego po stronie powodowej

o opróżnienie lokalu mieszkalnego

1.  umarza postępowanie w stosunku do pozwanej M. W.;

2.  nakazuje pozwanemu S. W. opuszczenie i opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ulicy (...) wraz z jego mieniem;

3.  ustala, iż pozwanemu S. W. nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego;

4.  zasądza od S. W. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. kwotę 697 zł (sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt I C 150/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 lutego 2016 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. wystąpiła przeciwko S. W. oraz M. W. o nakazanie im opróżnienia lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ulicy (...) wraz ze wszystkim rzeczami stanowiącymi ich mienie oraz zasądzenie solidarnie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zgłoszonego żądania powódka podkreśliła, że pozwani zajmują przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego, gdyż z uwagi na zaległości czynszowe wypowiedziano im skutecznie umowę najmu.

(pozew k.2 – 3)

Pismem procesowym z dnia 17 marca 2016 roku Miasto Ł. zgłosiło swoje przystąpienie do udziału w sprawie w charakterze interwenienta ubocznego po stronie powodowej wnosząc o orzeczenie o braku uprawnienia pozwanych do lokalu socjalnego w razie uwzględnienia powództwa, a także zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(interwencja uboczna Miasta Ł. k.28)

W odpowiedzi na pozew z dnia 11 kwietnia 2016 roku M. W. uznała powództwo w całości oraz wniosła o nieobciążanie jej kosztami procesu. Pozwana przyznała, że zamieszkiwała w lokalu numer (...) przy ulicy (...) w Ł., jednakże w lipcu 2013 roku wyprowadziła się z niego, o czym poinformowała powódkę pismem z dnia 30 lipca 2015 roku.

(odpowiedź na pozew M. W. k.39)

W odpowiedzi na pozew z dnia 14 kwietnia 2016 roku S. W. wniósł o oddalenie powództwa w całości. Jednocześnie wskazał, że w przedmiotowym lokalu przebywa również jego małoletni syn.

(odpowiedź na pozew S. W. k.38)

Pismem procesowym z dnia 16 maja 2016 roku powódka cofnęła powództwo w stosunku do M. W. bez zrzeczenia się roszczenia.

(pismo procesowe z dnia 16 maja 2016 roku k.50)

Pismem procesowym z dnia 19 maja 2016 roku M. W. wskazała, że małoletni syn pozwanych – K. W. zamieszkuje wraz z nią w lokalu mieszkalnym numer (...), położonym w Ł. przy ulicy (...) stosownie do rozstrzygnięcia zapadłego w toku procesu rozwodowego toczącego się przed Sądem Okręgowym w Łodzi. Zaznaczyła przy tym, że K. W. pozostaje jedynie zameldowany w lokalu mieszkalnym numer (...), położonym przy ulicy (...) w Ł., gdzie przebywa sporadycznie w ramach kontaktów ze swym ojcem – S. W..

(pismo procesowe pozwanej M. W. z dnia 19 maja 2016 roku k.49d)

W toku rozprawy z dnia 19 lipca 2016 roku M. W. wyraziła zgodę na cofnięcie wobec niej powództwa.

(protokół rozprawy z dnia 19 lipca 2016 roku 1:40 min k.50)

Pismem procesowym z dnia 19 września 2016 roku S. W. wniósł o wyłączenie sędziego od rozpoznawania niniejszej sprawy. Postanowieniem z dnia 26 września 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie sygn. akt I Co 199/16 oddalił wniosek S. W.. Postanowieniem z dnia 23 marca 2017 roku Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie sygn. akt III Cz 208/17 oddalił zażalenie pozwanego na postanowienie z dnia 26 września 2016 roku.

(wniosek o wyłączenie sędziego k.57, postanowienie z dnia 26 września 2016 roku k.4 akt sprawy I Co 199/16, postanowienie z dnia 23 marca 2017 roku k.27 akt sprawy I Co 199/16)

Pismem procesowym z dnia 26 czerwca 2017 roku pozwany S. W. podniósł, że z lokalu numer (...), położonego przy ulicy (...) korzystają również osoby prawne, a mianowicie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. oraz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł..

Jednocześnie pozwany ponownie wniósł o wyłączenie sędziego od rozpoznawania niniejszej sprawy.

(pismo procesowe S. W. z dnia 26 czerwca 2017 roku k.63)

Postanowieniem z dnia 27 czerwca 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie sygn. akt I Co 136/17 odrzucił wniosek S. W. o wyłączenie sędziego.

(postanowienie z dnia 27 czerwca 2017 roku k.4 akt sprawy I Co 136/17)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 września 2005 roku S. W. oraz M. W. zawarli ze współwłaścicielami nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...) umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) na czas nieoznaczony.

Zgodnie z treścią § 2 umowy łączna wysokość miesięcznych należności z tytułu najmu wynosiła 569,98 złotych, które najemcy zobowiązani byli uiszczać do dnia 10 – tego każdego miesiąca. W myśl zaś § 7 ust. 3 pkt 1 ppkt b wynajmujący mógł wypowiedzieć umowę na koniec miesiąca kalendarzowego, jeżeli najemca pozostawał w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności, pomimo uprzedzenia dokonanego przez wynajmującego na piśmie o zamiarze wypowiedzenia najmu i wyznaczenia dodatkowego miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności.

(umowa k.17 – 19)

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. jest współwłaścicielem nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) z udziałem w wysokości ¹/3 części w prawie własności. Nadto sprawuje zarząd sądowy nieruchomością na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 3 listopada 2014 roku, wydanego w sprawie sygn. akt I Ns 1079/13.

(odpis księgi wieczystej (...) k.20 – 22, postanowienie z dnia 3 listopada 2014 roku k.9)

Lokal mieszkalny nr (...) położony przy ulicy (...) zamieszkiwany jest wyłącznie przez S. W.. Do lipca 2013 roku w przedmiotowym lokalu mieszkała również M. W. oraz jej małoletni syn K. W..

Przed Sądem Okręgowym w Łodzi toczy się postępowanie o rozwód w sprawie sygn. akt XII C 513/13 z powództwa M. W. przeciwko S. W.. Postanowieniem z dnia 17 marca 2014 roku Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił, że na czas trwania procesu rozwodowego bezpośrednią pieczę nad małoletnim synem stron – K. W. będzie sprawowała matka M. W., u której dziecko będzie miało miejsce stałego pobytu. Nadto ustalono na czas trwania procesu rozwodowego sposób widywań ojca S. W. z małoletnim synem K. W. w ten sposób, że zobowiązano M. W. do umożliwienia ojcu zabierania dziecka w każdy II i IV weekend miesiąca od godziny 10:00 w sobotę do godziny 20:00 w niedzielę, w drugą połowę ferii zimowych oraz w drugą połowę wakacji letnich z obowiązkiem odprowadzenia dziecka po spotkaniach do miejsca zamieszkania matki.

Małoletni K. W. spędza większość czasu z matką – M. (...), jego aktualnym miejscem zamieszkania pozostaje adres Ł., ul. (...), zaś w lokalu mieszkalnym numer (...) przy ulicy (...) pozostaje jedynie zameldowany.

(dowód z przesłuchania pozwanej – protokół rozprawy z dnia 19 lipca 2016 roku 6:31 min – 8:24 min k.50v, postanowienie Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 17 marca 2014 roku k.55)

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. pozostaje wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego – Rejestru Przedsiębiorców pod numerem (...). Zgodnie z treścią wpisu umieszczonego w rejestrze : siedzibą spółki jest Ł., ulica (...), kapitał zakładowy spółki wynosi 225.000 złotych, wspólnikami spółki pozostają S. W., M. W. i ”Lupo M.” (...) Spółka Jawna, a jedynym członkiem zarządu jest S. W..

Z dniem 1 grudnia 2016 roku spółka zawiesiła prowadzenie działalności gospodarczej.

(odpis (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. – https://ems.ms.gov.pl/krs )

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł.. pozostaje wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego – Rejestru Przedsiębiorców pod numerem (...). Zgodnie z treścią wpisu umieszczonego w rejestrze : siedzibą spółki jest Ł., ulica (...), kapitał zakładowy spółki wynosi 5.000 złotych, wspólnikami spółki pozostają S. W. i M. W., a jedynym członkiem zarządu jest S. W..

Z dniem 3 kwietnia 2017 roku spółka zawiesiła prowadzenie działalności gospodarczej.

(odpis (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. – https://ems.ms.gov.pl/krs )

Miesięczny czynsz najmu i innych opłat za przedmiotowy lokal do dnia 1 czerwca 2015 roku wynosił 444,57 złotych, a w dalszych miesiącach 1.021,56 złotych. W chwili przejęcia zarządu nad nieruchomością przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł., zaległość najemców lokalu numer (...) z tytułu czynszu najmu oraz opłat eksploatacyjnych wynosiła 3.427,65 złotych. Ostatnia wpłata należności miała miejsce w czerwcu 2015 roku. Na dzień 4 sierpnia 2015 roku zaległość czynszowa obejmowała kwotę 5.020,97 złotych i przekraczała trzykrotną wysokość miesięcznego czynszu.

(kartoteki księgowe lokalu k.10 – 12)

Pismem z dnia 4 sierpnia 2015 roku (doręczonym M. W. w dniu 19 sierpnia 2015 roku oraz S. W. w dniu 20 sierpnia 2015 roku) najemcy zostali wezwani do uiszczenia zaległych należności czynszowych w kwocie 5.020,97 złotych w terminie 1 miesiąca od dnia doręczenia wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy najmu.

Zaległość czynszowa na dzień 4 sierpnia 2015 roku przekraczała trzymiesięczną wysokość czynszu. W wyznaczonym dodatkowym terminie S. W. oraz M. W. nie uiścili zaległości czynszowych w pełnej wysokości.

W wyznaczonym terminie M. W. i S. W. nie uregulowali ani całości, ani części zadłużenia czynszowego.

Pismem z dnia 23 września 2015 roku (doręczonym M. W. w dniu 29 września 2015 roku oraz S. W. w dniu 9 października 2015 roku) (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. wypowiedziała najemcom umowę najmu lokalu mieszkalnego numer (...), położonego przy ulicy (...) ze skutkiem na koniec miesiąca z uwagi na brak spłaty zaległości czynszowych przekraczającej trzykrotność miesięcznego czynszu najmu.

(dowód z przesłuchania pozwanej M. W. – protokół rozprawy z dnia 19 lipca 2016 roku 12:33 min k. 50v, kartoteki księgowe lokalu k.10 – 12, wypowiedzenie umowy najmu k. 13, potwierdzenia nadania i odbioru k.13 - 13v)

S. W. ma 41 lat, ukończył technikum, nie figuruje w ewidencji osób bezrobotnych zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy, nie pobiera renty lub emerytury z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, a także nie korzysta ze świadczeń Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Ł.. W przeszłości prowadził działalność gospodarczą w formie spółek handlowych, które jednak nie przynosiły zysków. Stan zdrowia S. W. pozwala na podjęcie przez niego pracy zarobkowej. Mężczyzna nie posiada tytułu prawnego do innego lokalu, może jednak liczyć na wsparcie finansowe najbliższej rodziny, w szczególności zamieszkać wraz ze swoją matką, która jest wdową i prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe w dwupokojowym mieszkaniu.

(dowód z przesłuchania pozwanej M. W. – protokół rozprawy z dnia 19 lipca 2016 roku 13:56 – 22:35 min k. 50v – 51, zaświadczenie PUP k.25, zaświadczenie ZUS k.32, zaświadczenie MOPS k.33)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności twierdzeń pozwanej M. W., a także załączonych do akt sprawy dokumentów, których treść nie budziła wątpliwości, a przy tym nie była kwestionowana na żadnym etapie postępowania.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo w części, w jakiej postępowanie nie zostało umorzone, podlegało uwzględnieniu w całości.

Stosownie do treści art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew. W myśl art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Zgodnie zaś z dyspozycją art. 203 § 4 k.p.c. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa. Wobec tego, że powódka w treści pisma procesowego z dnia 16 maja 2016 roku cofnęła powództwo w stosunku do M. W., na co pozwana wyraziła zgodę na rozprawie w dniu 19 lipca 2016 roku, a dodatkowo nie wystąpiła żadna z przesłanek wymienionych w art. 203 § 4 k.p.c., postępowanie w zakresie cofniętego żądania na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. podlegało umorzeniu w stosunku do M. W..

Przechodząc do merytorycznej oceny zgłoszone w stosunku do S. W. żądania wskazać należy, że podstawę żądania pozwu stanowi art. 222 § 1 k.c. zgodnie, z którym właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Pozwany S. W. zajmuje lokal bez tytułu prawnego, umowa najmu została bowiem wypowiedziana pismem z dnia 23 września 2015 roku (doręczonym S. W. w dniu 9 października 2015 roku) ze skutkiem na dzień 30 listopada 2015 roku. Jednocześnie w toku postępowania nie został przedstawiony żaden dowód świadczący, o tym, że S. W. przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą (lokalem numer (...)).

Przesłanki skutecznego wypowiedzenia przez wynajmującego umowy najmu lokalu mieszkalnego z uwagi na zaległości w opłacaniu przez najemcę czynszu i innych należności za lokal określone są przepisami art. 11 ust 1 oraz art. 11 ust. 2 pkt. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, z późn. zm., w dalszej części „ustawa”). Wypowiedzenie umowy najmu lokalu mieszkalnego może nastąpić, zgodnie z przepisem art. 11 ust. 2 pkt. 2 cytowanej ustawy nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności. Nadto wypowiedzenie powinno być pod rygorem nieważności dokonane na piśmie oraz określać przyczynę wypowiedzenia (art. 11 ust. 1 ustawy).

Uwzględniając powyższe należało stwierdzić, że powódka w sposób prawidłowy wezwała pozwanego do zapłaty zadłużenia czynszowego. S. W. pozostawał wówczas w zwłoce z zapłatą należności czynszowych za okres przekraczający trzy miesiące (zaległość w wysokości 5.020,97 złotych przy trzykrotnej wysokości czynszu na poziomie 3.064,68 – 3 x 1.021,56 złotych). Jednocześnie adresowane do pozwanego pismo obejmowało zastrzeżenie dodatkowego 1-miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności pod rygorem wypowiedzenia umowy i wdrożenia postępowania mającego na celu eksmisję najemcy. Wobec braku uiszczenia obciążających S. W. należności z tytułu czynszu najmu umowa została skutecznie wypowiedziana z zachowaniem ustawowego okresu wypowiedzenia przypadającego na dzień 30 listopada 2015 roku. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że pismo zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu najmu opatrzone zostało datą 23 września 2015 roku i zawierało stwierdzenie o wypowiedzeniu najmu z tym samym dniem, nie mniej jednak uwzględniając regulację art. 11 ust. 2 pkt. 2 ustawy oraz fakt, że pismo zostało odebrane przez pozwanego w dniu 9 października 2015 roku uznać należy, że okres wypowiedzenia upłynął dopiero z dniem 30 listopada 2015 roku (miesięczny termin wypowiedzenia ze skutkiem na koniec miesiąca).

W tym miejscu należy wskazać, że nie zostały potwierdzone w toku prowadzonego postępowania dowodowego twierdzenia pozwanego o przebywaniu w lokalu jego małoletniego syna. Zarówno treść postanowienia Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 17 marca 2014 roku, jak również depozycje M. W. wskazują, że aktualne miejsce zamieszkania małoletniego K. W. pozostaje przy jego matce. Sama realizacji kontaktów dziecka z pozwanym oraz dalsze zameldowanie małoletniego w lokalu mieszkalnym numer (...) nie są wystarczające do uznania, że K. W. zajmuje na stałe sporny lokal, a przez to winien być stroną toczącego się postępowania.

Jednocześnie irrelewantnym z punktu widzenia rozstrzygnięcia pozostawał zgłoszony przez pozwanego S. W. fakt korzystania z przedmiotowego lokalu przez dwie spółki prawa handlowego, a mianowicie (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością oraz (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Warto zaznaczyć, że norma art. 15 ust. 1 ustawy, zgodnie z którą jeżeli w sprawie o opróżnienie lokalu okaże się, że w razie uwzględnienia powództwa obowiązane do opróżnienia lokalu mogą być jeszcze inne osoby, które nie występują w sprawie w charakterze pozwanych, sąd wezwie stronę powodową, aby w wyznaczonym terminie oznaczyła te osoby w taki sposób, by ich wezwanie było możliwe, a w razie potrzeby, aby wystąpiła z wnioskiem o ustanowienie kuratora, a Sąd wezwie te osoby do wzięcia udziału w sprawie w charakterze pozwanych, winna być rozumiana w kontekście celu samej ustawy, która zgodnie ze swą nazwą chronić ma lokatorów. Odwołując się zatem do normatywnych definicji zawartych w § 2 ustawy należy podkreślić, że lokator to najemca lokalu lub osoba używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności (art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy), zaś lokal to lokal służący do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych, a także lokal będący pracownią służącą twórcy do prowadzenia działalności w dziedzinie kultury i sztuki, przy czym nie jest w rozumieniu ustawy lokalem pomieszczenie przeznaczone do krótkotrwałego pobytu osób, w szczególności znajdujące się w budynkach internatów, burs, pensjonatów, hoteli, domów wypoczynkowych lub w innych budynkach służących do celów turystycznych lub wypoczynkowych (art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy). W konsekwencji przepisy przywoływanej ustawy winny znajdować uzasadnienie w stosunku do podmiotów zajmujących lokale służące zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, a więc osób fizycznych, nie zaś podmiotów prawa handlowego.

W powyższym kontekście trudno przyjąć, aby pojęcie „potrzeby mieszkaniowe” obejmowało swą dyspozycją siedzibę spółki, która wiąże się z miejscem wykonywania działalności gospodarczej i siedzibą organu zarządzającego (art. 41 k.c.), nie zaś miejscem, w którym dana osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu (art. 25 k.c.). Co więcej brak jest przekonywujących argumentów, które pozwalałyby na stwierdzenie, że potrzeby mieszkaniowe mogą być realizowane poza osobami fizycznymi również przez osoby prawne, czy jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej (chociażby spółki osobowe prawa handlowego). Co najwyżej podmioty te mogą prowadzić działalność polegającą na zaspakajaniu potrzeb mieszkaniowych potencjalnych najemców. W konsekwencji treść pisma procesowego pozwanego z dnia 26 czerwca 2017 roku (a więc na dzień przed terminem wyznaczonej rozprawy) stanowiła nieuzasadnioną próbę przedłużenia toczącego się postępowania i uniemożliwienie wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie na etapie, który wobec zgromadzonego materiału dowodowego pozwalał na wydanie wyroku. Przemawia za tym w szczególności fakt, że obie wskazane przez S. W. osoby prawne nie prowadzą aktualnie działalności gospodarczej (zawieszenie odpowiednio od dnia 1 grudnia 2016 roku - (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością oraz od dnia 3 kwietnia 2017 roku - (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością), pozwany jest jedynym członkiem zarządu obu z nich, a zobowiązanie Sądu do wskazania innych osób zajmujących lokal (zarządzenie z dnia 1 marca 2016 roku) zostało wykonane przez S. W. po upływie ponad roku (pismo z dnia 26 czerwca 2017 roku). Tym samym Sąd nie znalazł podstaw do stosowania w niniejszym postępowaniu normy art. 15 ust. 1 ustawy i wezwania do udziału w procesie podmiotów prawa handlowego.

Mając na uwadze przytoczone okoliczności, a także fakt dalszego zajmowania lokalu mieszkalnego nr (...) przy ulicy (...) przez S. W. Sąd orzekł o obowiązku opróżnienia lokalu przez pozwanego.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd z urzędu orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. W myśl zaś z art. 14 ust. 3. ustawy sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. Sąd nie może przy tym orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec osób objętych katalogiem art. 14 ustawy, chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany. Nie mniej jednak zgodnie z dyspozycją art. 14 ust.7 ustawy przepisu ust. 4 nie stosuje się do osób, które utraciły tytuł prawny do lokalu niewchodzącego w skład publicznego zasobu mieszkaniowego, z wyjątkiem osób, które były uprawnione do używania lokalu na podstawie stosunku prawnego nawiązanego ze spółdzielnią mieszkaniową albo z towarzystwem budownictwa społecznego. Co istotne przepisu tego nie stosuje się do umów o używanie lokali mieszkalnych, zawartych przed dniem 1 stycznia 2005 roku (art. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 roku o zmianie ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz o zmianie niektórych ustaw – Dz.U. 2004, nr 281, poz. 2783).

Nie ulega wątpliwości, że w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki do obligatoryjnego orzeczenia o uprawnieniu do lokalu socjalnego. Po pierwsze lokal mieszkalny nr (...) przy ulicy (...) nie jest objęty publicznym zasobem mieszkaniowym. Po wtóre, umowa najmu została zawarta w dniu 14 września 2005 roku, przy czym nie na podstawie stosunku prawnego nawiązanego ze spółdzielnią mieszkaniową albo z towarzystwem budownictwa społecznego. Niemniej jednak Sąd zobligowany jest w każdej sytuacji dokonać oceny uprawnienia osoby eksmitowanej do lokalu socjalnego biorąc pod uwagę jej szczególną sytuację materialną i rodzinną oraz dotychczasowy sposób korzystania z lokalu (art. 14 ust 3 ustawy).

W świetle poczynionych ustaleń faktycznych w zakresie aktualnej sytuacji rodzinnej i majątkowej S. W. Sąd uznał, że pozwany nie zasługuje na uzyskanie uprawnienia do lokalu socjalnego. Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, pozwany nie korzysta z pomocy Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Ł., nie jest zarejestrowany jako osoba bezrobotna, nie pobiera emerytury lub renty. Pozwany S. W. jest osobą zdrową, nie posiadającą orzeczonego stopnia niepełnosprawności. Legitymuje się przy tym wykształceniem pozwalającym na podjęcie pracy zarobkowej. S. W. może zatem podjąć starania zmierzające do zaspokojenia jego potrzeb mieszkaniowych w innym lokalu niż dotychczas zajmowany, choćby tymczasowo korzystając z pomocy rodziny w tym zakresie, w szczególności jego matki posiadającej dwupokojowe mieszkanie, w którym zamieszkuje sama. Nie bez znaczenia przy tym pozostaje fakt, że przez okres 1,5 roku od dnia rozwiązania umowy najmu pozwany nie podjął jakichkolwiek działań zmierzających do zmniejszenia zadłużenia, które systematycznie wzrasta. W konsekwencji brak jest podstaw do uznania, aby w realiach niniejszej sprawy zachodził szczególnie uzasadniony wypadek przemawiający za przyznaniem S. W. uprawnienia do lokalu socjalnego.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik (art. 98 k.p.c.). Powódka poniosła koszty w łącznej wysokości 697 złotych (200 złotych tytułem opłaty od pozwu – art. 27 pkt 11 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, 480 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego – § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych – Dz.U. 2015, poz. 1804, w brzmieniu sprzed nowelizacji z dnia 3 października 2016 roku - Dz.U. 2016, poz. 1667 oraz 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa) i w takiej też wysokości zostały przyznane na jej rzecz od pozwanego S. W..