Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Kutnie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Paweł Wrzesiński

Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Ratajczyk

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2018 roku w Kutnie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna w W.

przeciwko S. S.

o zapłatę

1.  zasądza od S. S. na rzecz (...) Spółka Akcyjna w W. kwotę 939,11 (dziewięćset trzydzieści dziewięć 11/100) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 26 września 2017 roku do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od S. S. na rzecz (...) Spółka Akcyjna w W. kwotę 234,58 (dwieście trzydzieści cztery 58/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  wyrokowi w punkcie 1. (jeden) nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 1465/17

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym dnia 26 września 2017 r. powód (...) Spółka Akcyjna w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego S. S. kwoty 1.266,41 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych. Dochodzone roszczenie powód wywodził z umowy pożyczki nr (...) z dnia 28 listopada 2014 r. oraz umowy pożyczki nr (...) z dnia 21 marca 2015 r. Powód wskazał, że na mocy umowy nr (...) pozwany zobowiązał się do spłaty łącznego zobowiązania w wysokości 930.18 zł, na które składało się: kwota pożyczki netto 500 zł, odsetki umowne w kwocie 32,03 zł, opłata przygotowawcza w kwocie 79,80 zł, koszt ubezpieczenia spłaty pożyczki w kwocie 70 zł oraz opłata dodatkowa za usługę w postaci obsługi pożyczki w domu klienta w kwocie 245,50 zł. Pozwany na poczet wskazanej umowy dokonał wpłat w łącznej wysokości 836,58 zł. Natomiast na mocy umowy nr (...) pozwany zobowiązał się do spłaty łącznego zobowiązania w wysokości 1.531,99 zł, na które składało się: kwota pożyczki netto 800 zł, odsetki umowne 62,87 zł, opłata przygotowawcza 129,92 zł, koszt ubezpieczenia spłaty pożyczki 128 zł i opłata dodatkowa za obsługę pożyczki w domu klienta 411,20 zł. Pozwany na poczet wskazanej umowy dokonał wpłat w łącznej wysokości 339,54 zł. Powód wskazał, że po uwzględnieniu wpłat dokonanych przez pozwanego na dzień wniesienia pozwu pozostało do spłaty: z umowy pożyczki nr (...) łącznie kwota 90,75 zł, w tym: kapitał 66,72 zł oraz kwota należnej opłaty za obsługę pożyczki w domu 24,03 zł; natomiast z umowy pożyczki nr (...) łącznie kwota 1.175,66 zł, w tym: kapitał 872,39 zł oraz kwota należnej opłaty za obsługę pożyczki w domu 303,27 zł. Łączne zobowiązanie do spłaty z obu umów na dzień wniesienia pozwu to według wskazania powoda kwota 1.266,41 zł.

/pozew – k. 2-3v/

Sąd stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, postanowieniem z dnia 6 grudnia 2017 r. skierował sprawę do postępowania zwykłego w postępowaniu uproszczonym.

/notatka urzędowa – k. 17, postanowienie z dnia 6.12.2017r. – k. 17v/

Odpis pozwu został doręczony pozwanemu. Pozwany nie stawił się na rozprawie, nie złożył odpowiedzi na pozew, nie zajął stanowiska w sprawie, nie składał żadnych wyjaśnień w sprawie, nie wnosił o rozpoznanie sprawy pod swoją nieobecność.

/elektroniczne potwierdzenie odbioru – k.29, protokół rozprawy z dnia 7 czerwca 2018r. – k. 30/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 listopada 2014 r. pomiędzy (...) Spółka Akcyjna w W., reprezentowanym przez Doradcę Klienta R. M., a S. S. została zawarta pisemna umowa pożyczki pieniężnej (...) nr (...), na podstawie której pożyczkodawca udzielił pożyczkobiorcy pożyczki gotówkowej w kwocie 500 zł (649,80 zł brutto). Łączne zobowiązanie klienta do spłaty wynosiło kwotę 930,18 zł na zasadach określonych w umowie. Na wskazaną kwotę składały się: całkowita kwota pożyczki 500 zł, koszt ubezpieczenia 70 zł, opłata przygotowawcza 57 zł, dodatkowa opłata przygotowawcza 22,80 zł, łączna kwota odsetek 34,88 zł (przy rocznej stopie oprocentowania w wysokości 12%) oraz opłata za obsługę pożyczki w domu w wysokości 49,1% całkowitej kwoty pożyczki, czyli w kwocie 245,50 zł. S. S. zobowiązał się do spłaty pożyczki w 45 ratach tygodniowych po 20,68 zł każda rata. Rzeczywista roczna stopa procentowa wynosiła 94,50% w stosunku rocznym. Spłata całości zobowiązania miała następować wyłącznie gotówką za pośrednictwem doradcy klienta w miejscu zamieszkania klienta. Zgodnie z pkt 2 umowy „Opcja obsługi pożyczki w domu” to metoda pożyczki w domu, do wyboru przez klienta, polegająca na spłacie rat pożyczki poprzez odbiór przez doradcę klienta spłacanych przez klienta rat pożyczki w miejscu zamieszkania klienta oraz dostarczeniu całkowitej kwoty pożyczki w gotówce do domu klienta. Pożyczkodawca udostępniał klientowi kwotę brutto pożyczki w ten sposób, że część równą całkowitej kwocie pożyczki przekazywał klientowi jednorazowo w miejscu jego zamieszkania, przy podpisaniu umowy, a pozostałą część kwoty brutto pożyczki udostępniał potrącając ją w chwili zawarcia umowy z opłatami i kosztami wskazanymi w pozycjach B, C i D. Wypłaty całkowitej kwoty pożyczki dokonywał doradca klienta. Decyzja o wyborze opcji obsługi pożyczki w domu była ostateczna i nie podlegała zmianie w trakcie trwania umowy. Za termin dokonania spłaty przyjmowano datę przekazania środków doradcy klienta, który wydawał jednocześnie dowód wpłaty potwierdzający wpłatę oraz saldo zadłużenia. Opłata za obsługę pożyczki w domu zgodnie z pkt 15 umowy pobierana była jako procent wpłacanej przez klienta kwoty obliczony poprzez podzielenie kwoty z pozycji F („Opłata za obsługę pożyczki w domu”) przez kwotę z pozycji G („Łączne zobowiązanie do spłaty”). W przypadku opóźnienia klienta w spłacie kwoty równej co najmniej dwóm pełnym ratom pożyczki, pożyczkodawca miał prawo wezwać klienta do zapłacenia zaległych rat lub ich części w terminie 7 dni od doręczenia wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy, a w przypadku braku zapłaty miał prawo wypowiedzieć umowę w terminie 30 dni od doręczenia wypowiedzenia. Po upływie okresu wypowiedzenia umowy pożyczkodawca miał prawo dochodzić od klienta zwrotu całości niespłaconej kwoty łącznego zobowiązania do spłaty oraz naliczyć odsetki za opóźnienie od zaległej kwoty brutto pożyczki, według ostatniej aktualnej rocznej stopy oprocentowania pożyczki, za okres od dnia rozwiązania umowy. Podpisując powyższą umowę pożyczki pożyczkobiorca potwierdził, że otrzymał w gotówce kwotę brutto pożyczki 500 zł po potrąceniu kosztów zgodnie z zapisami umowy, którą osobiście przeliczył.

/dowód: umowa pożyczki gotówkowej nr (...) – k. 4-5v/

W dniu 21 marca 2015 r. pomiędzy (...) Spółka Akcyjna w W., reprezentowanym przez Doradcę Klienta R. M., a S. S. została zawarta pisemna umowa pożyczki pieniężnej (...) o numerze (...), na podstawie której pożyczkodawca udzielił pożyczkobiorcy pożyczki gotówkowej w kwocie 800 zł (1.057,92 zł brutto). Łączne zobowiązanie klienta do spłaty wynosiło kwotę 1.531,39 zł na zasadach określonych w umowie. Na wskazaną kwotę składały się: całkowita kwota pożyczki 800 zł, koszt ubezpieczenia 128 zł, opłata przygotowawcza 92,80 zł, dodatkowa opłata przygotowawcza 37,12 zł, łączna kwota odsetek 62,87 zł (przy rocznej stopie oprocentowania w wysokości 10%) oraz opłata za obsługę pożyczki w domu w wysokości 51,4 % całkowitej kwoty pożyczki, czyli w kwocie 411,20 zł. S. S. zobowiązał się do spłaty pożyczki w 60 ratach tygodniowych po 25,54 zł każda rata. Rzeczywista roczna stopa procentowa wynosiła 72,5% w stosunku rocznym. Spłata całości zobowiązania miała następować wyłącznie gotówką za pośrednictwem doradcy klienta w miejscu zamieszkania klienta. Zgodnie z pkt 2 umowy „Opcja obsługi pożyczki w domu” to metoda pożyczki w domu, do wyboru przez klienta, polegająca na spłacie rat pożyczki poprzez odbiór przez doradcę klienta spłacanych przez klienta rat pożyczki w miejscu zamieszkania klienta oraz dostarczeniu całkowitej kwoty pożyczki w gotówce do domu klienta. Pożyczkodawca udostępniał klientowi kwotę brutto pożyczki w ten sposób, że część równą całkowitej kwocie pożyczki przekazywał klientowi jednorazowo w miejscu jego zamieszkania, przy podpisaniu umowy, a pozostałą część kwoty brutto pożyczki udostępniał potrącając ją w chwili zawarcia umowy z opłatami i kosztami wskazanymi w pozycjach B, C i D. Wypłaty całkowitej kwoty pożyczki dokonywał doradca klienta. Decyzja o wyborze opcji obsługi pożyczki w domu była ostateczna i nie podlegała zmianie w trakcie trwania umowy. Za termin dokonania spłaty przyjmowano datę przekazania środków doradcy klienta, który wydawał jednocześnie dowód wpłaty potwierdzający wpłatę oraz saldo zadłużenia. Opłata za obsługę pożyczki w domu zgodnie z pkt 15 umowy pobierana była jako procent wpłacanej przez klienta kwoty obliczony poprzez podzielenie kwoty z pozycji F („Opłata za obsługę pożyczki w domu”) przez kwotę z pozycji G („Łączne zobowiązanie do spłaty”). W przypadku opóźnienia klienta w spłacie kwoty równej co najmniej dwóm pełnym ratom pożyczki, pożyczkodawca miał prawo wezwać klienta do zapłacenia zaległych rat lub ich części w terminie 7 dni od doręczenia wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy, a w przypadku braku zapłaty miał prawo wypowiedzieć umowę w terminie 30 dni od doręczenia wypowiedzenia. Po upływie okresu wypowiedzenia umowy pożyczkodawca miał prawo dochodzić od klienta zwrotu całości niespłaconej kwoty łącznego zobowiązania do spłaty oraz naliczyć odsetki za opóźnienie od zaległej kwoty brutto pożyczki, według ostatniej aktualnej rocznej stopy oprocentowania pożyczki, za okres od dnia rozwiązania umowy. Podpisując powyższą umowę pożyczki pożyczkobiorca potwierdził, że otrzymał w gotówce kwotę brutto pożyczki 800 zł po potrąceniu kosztów zgodnie z zapisami umowy, którą osobiście przeliczył.

/dowód: umowa pożyczki gotówkowej nr (...) – k. 6-7v/

S. S. dokonał jedynie częściowej spłaty zaciągniętego zobowiązania z umowy pożyczki nr (...) i umowy pożyczki nr (...)

/dowód: wydruk informacji o stanie zadłużenia – k. 10/

Pismem z dnia 5 kwietnia 2016 r. skierowanym do S. S. pożyczkodawca (...) Spółka Akcyjna w W., w związku z opóźnieniem w spłacie rat, wypowiedział obie umowy pożyczki, określając zadłużenie na łączną kwotę 1.266,41 zł, w tym: z tytułu umowy pożyczki nr (...) kapitał 66,72 zł i obsługa domowa 24,03 zł oraz z tytułu umowy pożyczki nr (...) kapitał 872,39 zł i obsługa domowa 303,27 zł. Brak potwierdzenia nadania bądź doręczenia tego pisma.

/dowód: wypowiedzenie umów pożyczek – k. 8-8v/

W dniu 17 września 2017 r. w elektronicznej bazie Centrum Windykacji (...) Spółka Akcyjna w W. wygenerowano informację o stanie zadłużenia S. S., z tytułu umów pożyczek nr (...), określając wysokość zadłużenia na łączną kwotę 1.266,41 zł, w tym z tytułu umowy pożyczki nr (...) kwotę 1.175,66 zł oraz z tytułu umowy pożyczki nr (...) kwotę 90,75 zł.

/dowód: wydruk informacji o stanie zadłużenia – k. 10/

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o przywołane dowody z dokumentów przedłożonych przez powoda, dokumenty te nie były kwestionowane przez pozwanego. Pozwany nie kwestionował faktu zawarcia wskazanych przez powoda umów pożyczki gotówkowej, zaś z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową wynika, że zobowiązanie pozwanego nie zostało spełnione w całości w ustalonym terminie.

Należało zauważyć, że decyzją delegatury UOKiK w W. z dnia 20 kwietnia 2015 r. RWA-61-5/13/AŻ, po przeprowadzeniu przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. postępowania w sprawie stosowania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, w toku którego zostało uprawdopodobnione, iż ww. przedsiębiorca stosuje praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów polegające na (1.) stosowaniu opłaty za obsługę w domu, której wysokość nie odpowiada wartości świadczeń realizowanych w ramach tej opłaty, (2.) stosowaniu dodatkowej opłaty przygotowawczej, której wysokość nie odpowiada wartości świadczeń realizowanych w ramach tej opłaty, (3.) stosowaniu opłaty przygotowawczej, której wysokość nie odpowiada wartości świadczeń realizowanych w ramach tej opłaty, oraz po przyjęciu wyrażonego w piśmie z dnia 19 stycznia 2015 r. zobowiązania przedsiębiorcy do zaniechania stosowania zakazanych praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, nałożono na (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. obowiązek zobowiązania podjętego w tym piśmie poprzez: (A.) wprowadzenie opłaty za obsługę w domu w wysokości stałej (zryczałtowanej), określonej w tabeli opłat, na podstawie której zawierane będą umowy pożyczki dla konsumentów, naliczanej za każde zdarzenie, tj. za każdą zakontraktowaną wizytę w domu klienta, (B.) wprowadzenie zamiast dodatkowej opłaty przygotowawczej opłaty za usługę dostarczenia kwoty pożyczki (gotówki) do domu pożyczkobiorcy w wysokości stałej (zryczałtowanej), określonej w tabeli opłat, na podstawie której zawierane będą umowy pożyczki dla konsumentów, pobieranej jednokrotnie, (C.) wprowadzenie opłaty przygotowawczej w wysokości stałej (zryczałtowanej), określonej w tabeli opłat, na podstawie której zawierane będą umowy pożyczki dla konsumentów, pobieranej jednokrotnie za czynności bezpośrednio związane z przygotowaniem pożyczki. /okoliczności powszechnie znane, decyzja dostępna na stronie internetowej www.uokik.gov.pl, jak również na stronie internetowej (...)

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotowe powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości (art. 720 § 1 k.c.).

W ujęciu kodeksu cywilnego umowa pożyczki jest umową darmą (grzecznościową). Umowa ta może jednak zostać zawarta także pod tytułem odpłatnym. W tym przypadku świadczenie biorącego pożyczkę polega zwykle na zapłacie odsetek (art. 359 k.c.).

Zgodnie z art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Nie ulega wątpliwości, że strony łączyła umowa pożyczki. Zobowiązania stron każdej z umów pożyczki zostały określone przez same strony zgodnie z przewidzianą w art. 353 ¹ k.c. zasadą swobody umów. Pożyczkobiorca zobowiązał się do zwrotu kapitału pożyczki, kosztów uzyskania pożyczki, opłaty przygotowawczej, dodatkowej opłaty przygotowawczej, kosztów ubezpieczenia, umownych odsetek oraz kosztów za obsługę pożyczki w domu klienta.

Wynikające z zawartych umów pożyczki zobowiązanie pozwanego nie zostało w całości spełnione w ustalonym w każdej z umów terminie, dotyczy to w szczególności dochodzonego przez powoda zwrotu kapitału pożyczki.

Pozwany jest konsumentem w rozumieniu przepisu art. 22 ¹ k.c., co zobowiązywało sąd do dokonania oceny zgłoszonego roszczenia również w świetle przepisów o ochronie konsumentów, w tym regulacji art. 385 ¹ – 385 ³ k.c.

W tym względzie zdaniem sądu niektóre z postanowień umów pożyczki budzą uzasadnione wątpliwości, gdyż postanowienia te kształtują wzajemne obowiązki stron w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszają interesy pożyczkobiorcy, dotyczy to w szczególności regulacji dotyczących wskazanego w umowie sposobu naliczania kosztów oraz wysokości kosztów za obsługę pożyczki w domu klienta.

Przez działanie wbrew dobrym obyczajom przy kształtowaniu treści stosunku zobowiązaniowego rozumie się w judykaturze wprowadzanie do umowy klauzul, które godzą w równowagę kontraktową stron takiego stosunku; rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza zaś nieusprawiedliwioną dysproporcję, na niekorzyść konsumenta, praw i obowiązków stron, wynikających z umowy (por. m. in. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 13 lipca 2005 r., I CK 832/04, Biul.SN 2005, Nr 11, poz. 13, z dnia 3 lutego 2006 r., I CK 297/05, Biul.SN 2006, nr 5-6, poz. 12, z dnia 27 października 2006 r., I CSK 173/06, LEX nr 395247).

W ocenie sądu wątpliwym pozostaje wpływ pozwanego na postanowienia umowy dotyczące wysokości opłaty za obsługę pożyczki w domu. Z przedłożonego przez powoda dokumentu umowy pożyczki wynika bowiem, że postanowienia dotyczące kwoty udzielonej pożyczki oraz związanych z nią opłat zostały tylko odręcznie uzupełnione w odpowiednich polach, w związku z czym należałoby przyjąć, że pozostałe dane wydrukowane na formularzu dostarczone zostały pozwanemu w wersji „gotowej”, a zatem nie miał on faktycznego wpływu na ich treść.

Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeśli kształtują prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne) (por. wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 25 października 2017 r., II Ca 1240/17, niepubl.)

Wprawdzie sama możliwość obciążenia konsumenta opłatą za usługę dodatkową w postaci obsługi pożyczki w domu nie jest wykluczona, jednakże w ocenie sądu wzorzec umowy w tym zakresie winien zawierać jasne i precyzyjne, a zarazem zrozumiałe dla przeciętnego konsumenta zasady ustalania tejże opłaty, a jej wysokość winna odpowiadać wartości realizowanego w ramach niej świadczenia. Sąd uznał, że ustalenie tej opłaty na kwotę 245,50 zł (przy umowie pożyczki nr (...), gdzie rzeczywista kwota pożyczki do wypłaty wynosiła 500 zł) oraz na kwotę 411,20 zł (przy umowie pożyczki nr (...), gdzie rzeczywista kwota pożyczki do wypłaty wynosiła 800 zł), z pewnością nie odzwierciedlała rzeczywiście ponoszonych kosztów obsługi pożyczki w miejscu zamieszkania pożyczkobiorcy. Nadto zdaniem sądu jest ona rażąco wygórowana w stosunku do środków przyznanych do dyspozycji pozwanemu, stanowi w istocie źródło finansowania usługi dodatkowej. Opłaty te wynosiły bowiem odpowiednio: 49,1 % całkowitej kwoty pożyczki oraz 51,4% całkowitej kwoty pożyczki. Zasady doświadczenia życiowego wskazują, że opcja obsługi pożyczki w domu przy tego typu pożyczkach, jakich udziela powód, nie jest opcją dodatkową i dobrowolną, bowiem najczęściej odmowa pokrycia kosztów tejże usługi prowadzi do odmowy zawarcia umowy pożyczki. Ponadto jak już wskazano wyżej treść wskazanego postanowienia umownego pozostaje w sprzeczności z decyzją nr (...) z dnia 20 kwietnia 2015 r. wydaną przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, który wskazał stosowany przez przedsiębiorcę sposób naliczania opłaty za obsługę pożyczki w domu za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów i nakazał wprowadzenie opłaty za obsługę w domu w wysokości stałej (zryczałtowanej), określonej w tabeli opłat i naliczanej za każdą zakontraktowaną wizytę w domu klienta.

Ocena rzetelności określonego postanowienia wymaga zatem rozważenia indywidualnego rozkładu obciążeń, kosztów i ryzyka, jakie wiąże się z przyjętymi rozwiązaniami oraz zbadania jak wyglądałyby prawa lub obowiązki konsumenta w sytuacji, w której postanowienie to nie zostałoby zastrzeżone. W kontekście tak pojmowanych przesłanek oceny analizowanego postanowienia umowy, nie można było nie dostrzec braku równowagi kontraktowej stron, skoro podmiot występujący jako pożyczkodawca, a jednocześnie przedsiębiorca, narzucił podmiotowi oznaczonemu jako pożyczkobiorca, a jednocześnie konsumentowi wszystkie warunki umowy, w tym także i te dotyczące kosztów obsługi pożyczki w domu klienta. Nie sposób jest również mówić o ekwiwalentności świadczeń, albowiem te dodatkowe koszty zdecydowanie poza te granice wykraczają. Trudno z racjonalnego punktu widzenia zaaprobować, wskazane w umowie koszty obsługi pożyczki w domu klienta (w wysokości odpowiednio 49,1 % oraz 51,4 % całkowitej kwoty pożyczki), oderwane od jakichkolwiek realiów i związanych z tym potrzeb, w sytuacji kiedy strona powodowa w żaden sposób nie wykazała, aby w istocie powstały czynności je generujące.

Zdaniem sądu skonstruowanie zapisu umowy w taki sposób, że w przypadku niespłacania pożyczki i braku kosztów związanych z koniecznością obsługi pożyczki w domu, pożyczkodawca nadal uprawniony był do żądania całości tejże opłaty winno być również poczytywane za sprzeczne z dobrymi obyczajami.

W kontekście poczynionych rozważań, sąd uznał, że postanowienia umowne w zakresie obciążenia pozwanego opłatą za obsługę pożyczki w domu w wysokości wskazanej w treści umowy, rażąco naruszały interesy konsumenta (pozwanego).

Z powyższych względów, sąd uznał zasadność dochodzonego przez powoda roszczenia jedynie w zakresie kwoty 939,11 zł łącznie tytułem należności głównej tj. z umowy pożyczki nr (...) w zakresie kwoty niespłaconego kapitału 66,72 zł oraz z umowy pożyczki nr (...) w zakresie kwoty niespłaconego kapitału 872,39 zł.

Roszczenie strony powodowej w pozostałym zakresie tj. co do kwoty 327,30 zł [24,03 zł + 303,27 zł, stanowiącej łączny koszt obsługi pożyczki w domu, wynikający z umów pożyczki nr (...)], podlegało oddaleniu jako nieuzasadnione.

O odsetkach za opóźnienie w spełnieniu zasądzonego świadczenia pieniężnego sąd orzekł w oparciu o przepis art. 481 § 1 i 2 k.c., mając na uwadze również łączące strony regulacje umowne. W sytuacji, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Odsetki zasądzono zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 26 września 2017 r. tj. od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, z uwzględnieniem zmiany wprowadzonej z dniem 1 stycznia 2016 r. przez art. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 9 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 poz. 1830).

Zgodnie z art. 339 § 1 k.p.c. w zw. z art. 340 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, jeżeli nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności albo nie składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie, sąd wyda wyrok zaoczny.

Z tych względów, w oparciu o przywołane przepisy, sąd orzekł jak w punktach 1. i 2. wyroku zaocznego.

O kosztach procesu sąd postanowił na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c., stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia pomiędzy stronami tych kosztów. Powód poniósł koszty procesu w wysokości 317 zł [270 zł wynagrodzenie fachowego pełnomocnika + 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa + 30 zł opłata sądowa od pozwu]. Roszczenie powoda zostało uwzględnione w ok. 74%, a zatem w tym zakresie pozwany przegrał sprawę i jako przegrywający spór pozwany winien ponieść koszty procesu w 74% [317 zł x 74 % = 234,58 zł]. Pozwany nie poniósł żadnych kosztów. W konsekwencji powodowi przysługiwał od pozwanego zwrot kosztów procesu w kwocie 234,58 zł, o czym sąd postanowił w punkcie 3. wyroku.

Sąd nie znalazł przy tym podstaw do zastosowania w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu regulacji przewidzianej w przepisie art. 102 k.p.c. w postaci nieobciążania strony pozwanej kosztami procesu.

Zgodnie z art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli wyrok uwzględniający powództwo jest zaoczny. W związku z powyższym, w oparciu o powołany przepis, wyrokowi w punkcie 1. uwzględniającym powództwo, nadano rygor natychmiastowej wykonalności.