Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 czerwca 2015r. Sąd Rejonowy w Płocku utrzymał w mocy nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym w dniu 27 grudnia 2012r., w sprawie V GNc 2854/12. Nakazem tym zasądził od pozwanej (...) spółki jawnej w M. na rzecz powoda W. K. kwotę 5.803,02 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 listopada 2011r. oraz kwotę 1.280 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku w całości wniósł pozwany, zarzucając mu naruszenie następujących przepisów prawa:

- art. 232 k.p.c., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy poprzez niesłuszne przerzucenie ciężaru dowodu na stronę pozwaną i przyjęcie, że to ona powinna przedstawić dowody na okoliczność braku zobowiązania, podczas gdy nie można wymagać od strony wykazywania faktów negatywnych, lecz powód winien udowodnić zasadność powództwa i wykazać, że wydał towar;

- art. 207 § 6 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie przejawiające się w uwzględnieniu dowodów przedłożonych przez powoda (zeznania świadków), podczas gdy wniosek ten został złożony po terminie i winien być przez sąd pominięty, gdyż powód winien był przewidzieć, że pozwana skoro nie zapłaciła faktury, będzie kwestionować powództwo;

- art. 233 § 1 k.p.c., które mogło mieć wpływ na wynik sprawy poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób dowolny, niewszechstronny z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów przejawiające się w uznaniu, że: strony łączyła umowa oraz że towar został jej wydany, pozwana nie kwestionowała wiarygodności kopii faktury, mimo że w sprzeciwie podnosiła, że stanowi ona tylko dokument prywatny, pominięcie zawnioskowanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty dowodu z przesłuchania świadków – pracowników pozwanej na okoliczność niedoręczenia towarów pozwanej.

Podnosząc powyższe zarzuty pozwana wniosła o zmianę wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu.

Pełnomocnik powoda wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym wg norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy wskazać, że niniejsza sprawa była rozpoznawana w ramach postępowania uproszczonego (art. 505 ¹ – art. 505 ¹⁴ k.p.c.). W związku z tym, zgodnie z art. 505 ⁹ k.p.c. apelację można oprzeć na zarzutach: 1) naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2) naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Z kolei w myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku sądu drugiej instancji, jeżeli nie przeprowadził postępowania dowodowego, zawiera jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Przechodząc do oceny apelacji stwierdzić należy, że jest ona niezasadna.

Chybiony jest zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. poprzez przerzucenie ciężaru dowodu na stronę pozwaną i przyjęcie, ze to ona powinna przedstawić dowody na okoliczność braku zobowiązania. Powód dostatecznie udowodnił zasadność swojego roszczenia z tytułu umowy sprzedaży towarów, poprzez załączenie faktury Vat wystawionej na tą transakcję, która została podpisana przez pozwaną i powoda. W związku z tym, jeżeli pozwana negowała zawarcie transakcji i wydanie towaru, to powinna przedstawić na tą okoliczność kontrdowody, czego skutecznie nie uczyniła. W imieniu pozwanej spółki fakturę podpisał wspólnik T. R. – upoważniony do samodzielnego reprezentowania spółki (jak wynika z odpisu z KRS – k.17). W fakturze tej wyraźnie także zapisano, że transport towaru zapewnia odbiorca, zatem powód nie musiał przedstawiać dowodu dostarczenia tego towaru pozwanemu. Nie był także zobowiązany do przedstawienia innego dowodu na okoliczność wydania towaru, wskazanego w fakturze. Sam podpis faktury przez nabywcę rodzi w tym przypadku domniemanie faktyczne, że wcześniej towar mu został wydany. Dodatkowo w niniejszej sprawie pozwany nie twierdził, że towaru nie otrzymał – zarzucał jedynie, iż powód nie wykazał, że pozwany odebrał towar. Jeżeli nawet pozwany nie odebrał towaru, to nie oznacza to, że może powstrzymać się z zapłatą ceny. Fakt zawarcia umowy sprzedaży nie budzi bowiem wątpliwości, a także niewątpliwie strony ustaliły zgodnie termin zapłaty (w opisanej fakturze Vat). Odebranie towaru należy – zgodnie z zapisem na fakturze – do pozwanego, ewentualny dotychczasowy brak odbioru towaru przez pozwanego nie unieważnia ani nie zawiesza obowiązku zapłaty ceny z tytułu zawartej umowy kupna – sprzedaży. Poza tym, to pozwany powinien ewentualnie udowodnić, że powód nie chce mu wydać towaru, nie musi zaś powód udowadniać, że wydał towar pozwanemu. Skoro bowiem strony ustaliły, że to pozwany jako odbiorca zapewnia transport towaru, to w jego interesie i od jego decyzji zależy odebranie towaru. Powód nie mógłby przecież przedstawić dowodu wydania towaru, jeśli nie zgłosiłby się po niego pozwany. Pozwany nie wykazał zaś, że powód na jego żądanie nie wydał czy nie chciał mu wydać towaru.

Błędny był również zarzut, że Sąd Rejonowy oparł się na kopii przedmiotowej faktury Vat. Powód do akt załączył bowiem odpis tej faktury poświadczony za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika – adwokata P. A.. W myśl zaś art. 129 § 2 i § 3 k.p.c. takie poświadczenie dokumentu korzysta z domniemania prawdziwości.

Zarzut naruszenia art. 207 § 6 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie przejawiające się w uwzględnieniu dowodów przedłożonych przez powoda (zeznania świadków) jest całkowicie chybiony, ponieważ w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy nie przeprowadzał dowodu z przesłuchania jakichkolwiek świadków.

Chybiony jest również zarzut pominięcia przez Sąd zawnioskowanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty dowodu z przesłuchania świadków – pracowników pozwanej na okoliczność braku wydania towaru pozwanej. W rozpoznawanej sprawie w zarzutach od nakazu zapłaty pozwana spółka reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika powołała się na dowód ze świadków, przy czym nie wskazała dokładnie ich danych i adresów by wezwanie ich do sądu było możliwe (art. 258 k.p.c.). Skoro wniosek złożony przez pełnomocnika nie zawierał takich elementów, zaś pełnomocnik pozwanej, prawidłowo powiadomiony, nie stawił się na rozprawie uznać należało, że wniosek taki nie zmierzał do wykazania za pomocą zeznań świadków podniesionych okoliczności. Zatem nie było potrzeby wzywania pozwanego do jego uzupełnienia o dane świadków.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym zgodnie z § 6 pkt 4) w związku z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( tekst jednolity Dz. U. z 2013 r. poz. 490).