Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 1 marca 2017 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. wniosła o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym i orzeczenie nim, że pozwana K. F. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Handlowo – Usługowe (...) zapłaciła na rzecz powódki kwotę 103.209,70 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot i dat szczegółowo wskazanych w pozwie.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż dochodzona należność wynika z łączącej strony umowy, na podstawie której powodowa spółka wykonywała dla pozwanej usługi transportowe wywozu urobku z wykopu na inwestycji realizowanej w Ł. przy ul. (...), na której pozwana występowała w charakterze podwykonawcy spółki (...) spółka z o.o. z siedzibą w W.. Cena usługi pierwotnie ustalona została przez strony na 170 złotych za jeden kurs a następnie z uwagi na to, iż wywożona ziemia zawierała gruz i konieczna była jego utylizacja cena za tą usługę uległa zmianie. Pomimo wystawienia przez powódkę faktur za wykonane usługi pozwana nie uregulowała należności.

( pozew k. 3- 9)

Zarządzeniem z dnia 5 czerwca 2017 roku sprawa skierowana została do postępowania upominawczego a następnie w dniu 19 września 2017 roku Sąd Okręgowy w Łodzi wydał w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(zarządzenie k. 109, nakaz k. 111)

Pozwana wniosła sprzeciw od wydanego w sprawie nakazu zapłaty w całości. W sprzeciwie pozwana podniosła, iż powód nie wykazał podstaw roszczenia i nie przedłożył dowodów uzasadniających roszczenie. Z dowodów przedstawionych przez powoda nie wynika, aby usługa zlecona została wykonana i że powodowi przysługuje roszczenie w zakresie przez niego przedstawionym.

Nadto pozwana podniosła zarzut niewłaściwości miejscowej sądu i wniosła o przekazanie sprawyS. O.w K.w oparciu o przepis art. 30 kpc. albowiem strony nie łączyła żadna umowa, która by wskazywała, iż spełnienia świadczenia należy dokonać w miejscu siedziby wierzyciela i nie zachodzą przesłanki z art. 34 kpc.

Wniosła również o zawiadomienie o toczącym się procesie (...) spółkę z o.o. z siedzibą w W. oraz (...) spółkę z o.o. z siedzibą w W. w charakterze interwenienta ubocznego.

Pozwana przyznała, iż na podstawie łączącej strony umowy powód miał wykonać usługę transportową wywozu urobku z wykopu na teren wskazany przez zamawiającego. Zlecenie obejmowało podstawienie 2 samochodów na teren budowy o godz. 8 00. w dniu 17 lipca 2015 roku. Umowa zawarta pomiędzy stronami nie zwierała ustaleń, co do tego, że pozwana będzie płacić każdorazowo za godzinę używania koparki, że pozwana ma dodatkowo płacić za operatora. Pozwana uzgadniała z powodem jedynie cenę 170 złotych za kurs wywozu urobku. Wszystkie pozostałe ustalenia powód poczynił samodzielnie.

( sprzeciw k. 116 – 119)

Pomimo wezwania skierowanego do pozwanej z zobowiązaniem jej do złożenia do akt sprawy dwóch dodatkowych odpisów sprzeciwu z załącznikami celem ewentualnego doręczenia tym podmiotom, o których zawiadomienie o toczącym się procesie pozwana wnosiła – pozwana nie wykonała nałożonego na nią zobowiązania i nie przedłożyła dodatkowych odpisów sprzeciwu celem ich doręczenia wezwanym podmiotom w związku z powyższych sąd w tym zakresie wniosek pozwanej pominął.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 lipca 2017 roku strony zawarły umowę zlecenia, na podstawie której powódka miała wykonywać dla pozwanej usługi transportowe wywozu urobku z wykopu na teren wskazany przez zamawiającego.

Według treści zlecenia orientacyjna odległość pomiędzy budową a składowiskiem wynosi 30 km. Jako osobę odpowiedzialną za koordynację prac z ramienia pozwanej wskazano K. J.. Ustalona kwota 170 złotych za kurs netto miała być płatna na rachunek bankowy powoda w terminie 21 dni od daty wpływu faktury VAT. Potwierdzeniem wykonania usługi miała być karta sprzętu podpisana przez K. J.. ( umowa zlecenie k. 21, zeznania w charakterze powoda prezesa zarządu powodowej spółki (...) k. 182 i nagranie rozprawy w dniu 13 września 2018 roku)

W trakcie wywozu urobku okazało się, iż z uwagi na zanieczyszczenia wywożonego urobku nie może być on składowany w miejscu uprzednio wskazanym przez pozwaną. Wówczas powodowa spółka podjęła się utylizacji urobku na swojej nieruchomości w K. za dodatkową opłatą w wysokości 40 złotych za jeden samochód urobku.

Ponadto pozwana wynajęła od powódki sprzęt budowlany w postaci koparek, koparko – ładowarek wraz z operatorami celem wykonania prac ziemnych. Nadto powódka dostarczyła na zlecenie pozwanej materiały budowlane w postaci piasku i kruszywa. Stronu uzgodniły wynagrodzenie za poszczególne prace i usługi. Uzgodnienia te czynił w imieniu powódki prezes zarządu, w imieniu pozwanej A. M.. Stawki za godzinę pracy sprzętu wynosiły odpowiednio 75 złotych, 120 złotych i 140 złotych za godzinę w zależności od modelu koparki. Prace na tej budowie były trudne i pracochłonne. Polegały m. in. na wykonywaniu głębokiego wykopu o głębokości około 12 m. przy użyciu dwóch koparek ustawionych pionowo i opuszczanych na dno wykopu za pomocą dźwigu. Teren wymagał szalowania i wzmacniania. Powód wykonał zlecone mu prace należycie i zgodnie z harmonogramem.

Poza tym powód dostarczył na potrzeby pozwanej piasek i kruszywo na utwardzenie drogi wjazdowej na teren budowy. Ustalona z A. M. cena dostaw wynosiła 300 złotych za jedną wywrotkę piasku i 32 złote za tonę kruszywa.

Podstawą rozliczeń była karta pracy maszyny lub wz. Dane do faktur wskazywał powodowi A. M. i na tej podstawie powód wystawił faktury.

(zeznania w charakterze powoda prezesa zarządu powodowej spółki (...) k. 182 i nagranie rozprawy w dniu 13 września 2018 roku, zeznania świadka K. J. k. 168 0 168 odwrót, nagranie rozprawy z dnia 29 maja 2018 roku)

Zlecone pracy były przez powodową spółkę wykonywane m. in. poprzez działającą na zlecenie powoda firmę (...). Z każdorazowej pracy sprzętu i dostaw podpisywane były dokumenty wz. i raporty pracy sprzętu. Raporty pracy sprzętu i dokumenty wz. podpisywał w imieniu pozwanej firmy (...), który nadzorował roboty ziemne lub inna upoważniona przez niego osoba np. portier, który był przez 24 godziny na budowie lub inna upoważniona przez inwestora osoba.

(zeznania świadka T. N. k. 180 – 180 odwrót, i nagranie rozprawy w dniu 13 września 2018 roku, K. J. k. 168 0 168 odwrót, nagranie rozprawy z dnia 29 maja 2018 roku, zeznania świadka P. N. k. 169 i nagranie rozprawy z dnia 29 maja 2018 roku, dowody wz. i raporty pracy k. 51 – 107)

Po zakończeniu pracy przedstawiciel pozwanej nie odebrał od K. J. tych dokumentów. Prezes zarządu powodowej spółki rozmawiał z K. J. o tym, iż nie otrzymał zapłaty od pozwanej za wykonane prace jeszcze w trakcie trwania budowy. Rozmowy na ten temat były prowadzone również z inwestorem. Powód pracował na tej inwestycji do samego końca. Inwestycja została zakończona.

(zeznania świadka K. J. k. 168 0 168 odwrót, nagranie rozprawy z dnia 29 maja 2018 roku)

W dniu 3 sierpnia 2015 roku powódka wystawiła dla pozwanej fakturę VAT numer (...) na kwotę 24.649,20 złote obejmującą należność za wynajem koparki wraz z operatorem w ilości 26 godzin po uzgodnionej cenie 140 złotych za godzinę, należność za 72 kursy wywozu i utylizacji urobku w uzgodnionej cenie 210 złotych netto za kurs i należność za 32 kursy przyjęcia urobku z wykopu za uzgodnioną cenę 40 złotych netto za kurs. ( faktura k. 23)

Faktura ta została pozwanej doręczona i została przez nią częściowo uregulowana; w dniu 3 sierpnia 2015 roku pozwana zapłaciła przelewem kwotę 10 000 złotych i w dniu 21 września 2015 roku kwotę 12 000 złotych. Do zapłaty z tej faktury pozostała, zatem kwota 2.649,20 złotych. (kopie przelewów k. 24, 25)

W dniu 1 września 2015 roku powódka wystawiła dla pozwanej kolejną fakturę Vat nr (...) na kwotę 30.959,10 złotych z tytułu należności za usługę transportową samochodem wywrotka w ilości 68 kursów za uzgodnioną kwotę 210 złotych netto za kurs, za wynajem koparko- ładowarki wraz z operatorem w ilości 86 godzin za uzgodnioną kwotę 75 złotych netto za godzinę oraz za wynajem koparki wraz operatorem w ilości 37 godzin za uzgodnioną kwotę 120 złotych netto za godzinę z terminem płatności 21 dni od daty doręczenia pozwanej faktury.

Powódka wysłała pozwanej przedmiotową fakturę listem poleconym w dniu 24 września 2015 roku, który pozwana odebrała w dniu 24 września 2015 roku ( faktura k. 26, dowód nadania i doręczenia k. 27, 28)

W dniu 1 października 2015 roku powódka wystawiła na rzecz pozwanej kolejną fakturę VAT nr (...).2015 na kwotę 69 601,40 złotych obejmującą należność za usługę transportową samochodem typu wywrotka wraz z utylizacją materiału w ilości 141 kursów za uzgodnioną kwotę 210 złotych netto za kurs, wynajem koparki wraz operatorem w ilości 140,75 godzin za uzgodnioną kwotę 120 złotych netto za godzinę, wynajem koparko- ładowarki wraz z operatorem w ilości 127,50 złotych za uzgodnioną kwotę 75 złotych netto za godzinę, sprzedaż piasku wraz z transportem w ilości jednego kursu za uzgodnioną kwotę 300 złotych netto oraz sprzedaży kruszywa wraz z transportem w ilości 7 ton za kwotę 32 złote netto za tonę z terminem płatności 21 dni od daty doręczenia pozwanej faktury VAT. Powódka wysłała pozwanej przedmiotową fakturę w dniu 2 października 2015 roku listem poleconym, który został doręczony pozwanej w dniu 5 października 2015 roku.

(faktura k. 20, dowód doręczenia k. 30, 31, zeznania świadka J. W. k. 169 – 169 odwrót i nagranie rozprawy z dnia 29 maja 2018 roku)

Należności z ww. faktur nie zostały przez pozwaną zapłacone. ( okoliczność niesporna)

Powódka trzykrotnie wzywała pozwaną do zapłaty należności wynikających z wymienionych wyżej faktur. (wezwanie k. 32- 44)

W dniu 6 czerwca 2016 roku powodowa spółka wystąpiła do S. R.dlam. W.I Wydziału Cywilnego z wnioskiem o zawezwanie pozwanej do próby ugodowej oraz (...) spółkę z o.o. jako odpowiedzialnych solidarnie o zapłatę kwot nieuiszczonych należności wynikających z ww. faktur.(wniosek k. 45- 50).

Do zawarcia ugody nie doszło.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów w postaci pisemnego zlecenia, raportów pracy sprzętu, dokumentów wz. korespondencji stron, wystawionych przez powódkę faktur i dowodów częściowego uiszczenia należności.

Ponadto przytoczony w uzasadnieniu pozwu stan faktyczny potwierdzają również zeznania przesłuchanych świadków, w tym również świadka K. J., o którego przesłuchanie wnioskowała również pozwana oraz zeznania przesłuchanego w charakterze strony prezesa zarządu powodowej spółki.

Zeznania wszystkości przesłuchanych przez sąd świadków potwierdzają i uzupełniają się wzajemnie, nadto potwierdzają okoliczności wynikające z przedłożonych dokumentów.

Z uwagi na nieusprawiedliwione niestawiennictwo świadka A. M. , o którego przesłuchanie wnosiła pozwana sąd na podstawie art. 242 kpc. oddalił wniosek dowodowy o jego przesłuchanie jako zmierzający wyłącznie do przedłużenia postępowania. Z okoliczności faktycznych sprawy wynika bowiem, iż świadek nie miał zamiaru stawiać się na rozprawie i składać zeznań przed sądem a wniosek o jego przesłuchanie został przez pozwaną zgłoszony jedynie w celu przedłużenia postępowania.

Z powodu nieusprawiedliwionej nieobecności strony pozwanej sąd na podstawie art. 302 kpc pominął dowód z jej zeznań.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż wszystkie podniesione w sprzeciwie od nakazu zapłaty przez pozwaną zarzuty są niezasadne.

Dotyczy to tak zarzutów procesowych, w tym zarzutu niewłaściwości miejscowej sądu, do którego pozew został skierowany jak i merytorycznych zarzutów odnoszących się do zasadności powództwa.

Artykuł 34 kpc. przewiduje właściwość przemienną w sprawach o zawarcie umowy, ustalenie jej treści, o zmianę umowy oraz ustalenie istnienia umowy, o jej wykonanie, rozwiązanie lub unieważnienie oraz o odszkodowanie z powodu niewykonania lub nienależytego wykonania.

Miejsce wykonania umowy określa się według założeń prawa materialnego i jest nim miejsce oznaczone w umowie lub wynikające z właściwości zobowiązania. Jeżeli miejsce spełnienia świadczenia nie jest oznaczone ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione w miejscu, gdzie w chwili powstania zobowiązania dłużnik miał zamieszkanie lub siedzibę. Jednakże świadczenie pieniężne powinno być spełnione w miejscu zamieszkania lub w siedzibie wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia (art. 454 § 1 kc).

Skoro zatem wierzyciel świadczenia pieniężnego ma siedzibą w Ł. właściwym miejscowo dla roszczenia o zapłatę jest S. O.w Ł..

Odnosząc się natomiast do merytorycznych zarzutów pozwanej przeciwko żądaniom pozwu stwierdzić należy, iż są one niezasadne i nieudowodnione.

Praktycznie cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza twierdzenia powoda o treści łączącej strony umowy. Nie znajdują natomiast w nim żadnego potwierdzenia twierdzenia pozwanej, co do tego, iż strony łączyło jedynie zlecenie dotyczące wywozu urobku przy ustalonej cenie 170 złotych za kurs. Jeśli nawet miałoby być tak, jak twierdzi pozwana, to nie zapłaciła ona również należności w podanej przez siebie wysokości.

Zarówno z zeznań wnioskowanych przez powoda świadków, jak i z przedłożonych przez niego dokumentów wynika, iż przedmiotem umowy stron było nie tylko wywiezienie urobku, lecz również jego utylizacja za dodatkowo ustalone pomiędzy stronami wynagrodzenie. Nadto powód wykonywał usługi koparką i koparko – ładowarką, co potwierdzili wszyscy przesłuchani przez sąd świadkowie.

Zgłoszony przez stronę pozwaną świadek A. M. nie stawił się pomimo prawidłowego wezwania go na rozprawę, podobnie jak sama pozwana, która zresztą, jak wynika z okoliczności faktycznych sprawy nie uczestniczyła w żadnych ustaleniach z powódką, bowiem wszystkimi sprawami dotyczącymi jej firmy zajmował się, jako osoba przez nią upoważniona właśnie A. M. .

Tym samym pozwana nie zaprzeczyła skutecznie podnoszonym przez powoda twierdzeniom.

Wiarygodności zarzutom pozwanej odbiera również okoliczność, iż po otrzymaniu od powódki wystawionych przez nią faktur nie zakwestionowała nigdy wynikających z nich należności, tak, co do wysokości jak i co do sposobu ich wyliczenia. Nadto uiścila częściowo należność wynikającą z pierwszej z wystawionych przez powoda faktur, czym potwierdziła ustalenia stron w zakresie zleconych powodowej spółce czynności i wysokość przyjętych do rozliczenia stawek.

Wobec powyższego zarzuty pozwanej uznać należy za nieudowodnione.

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne dają podstawę do przyjęcia, iż pomiędzy stronami została skutecznie zawarta umowa odpowiadająca swą treścią umowie dostawy (dostawy piasku i kruszywa) oraz umowy o świadczenie usług (usługi koparko – ładowarką)

W związku z tym z mocy art. 605 kc. i art. i art. 734 w zw. z art. 750 kc. zobowiązana jest do uiszczenia wynikającego z zawartych umów wynagrodzenia.

Wobec powyższego sąd zasądził od pozwanej dochodzoną przez powoda należność.

O odsetkach ustawowych sąd orzekł na podstawie art. 481 par 1 i 2 kc.

Zgodnie z tym przepisem, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Jeśli stopa odsetek nie była z góry oznaczona należą się odsetki w wysokości ustawowej.

Ustawą z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.poz.1830) nadano brzmienie art. 6 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych zgodnie z którym - jeżeli strony transakcji handlowej nie przewidziały w umowie terminu zapłaty, wierzycielowi bez wezwania przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych po upływie 30 dni liczonych od dnia spełnienia przez niego świadczenia, do dnia zapłaty.

Jednocześnie przepisami tej ustawy dokonano zmiany przepisu art. 359 par. 2 i 2 ( 1) kc., którym nadano brzmienie, „ jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona należą się odsetki ustawowe w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 3,5 punktów procentowych. Maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych (odsetki maksymalne)”

Ustawa weszła w życie z dniem 1 stycznia 2016 roku za wyjątkiem art. 50,51, i 54 które weszły w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.

Jednocześnie w ustawie o terminach zapłaty w transakcjach handlowych dodano art. 4a, zgodnie z którym do transakcji handlowych nie stosuje się przepisu art. 481 par. 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks Cywilny.

Powyższe oznacza, iż po dniu 1 stycznia 2016 roku tj. po dniu wejścia w życie tej ustawy podstawą orzeczenia o odsetkach ustawowych jest przepis art. 359 kc. wobec braku żądania odsetek w wysokości wynikającej z ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Stosownie bowiem do przepisu art. 321 kpc. sąd nie może wyrokować, co do żądania nieobjętego żądaniem pozwu. Wobec powyższego sąd zasądził odsetki w wysokości odsetek ustawowych od daty wymagalności wynikającej z faktur wystawionych przez powoda.

Powództwo zostało oddalone jedynie w zakresie żądania odsetek w wysokości wynikającej z treści przepisu ary 481 kc. który jak wynika z powołanych wyżej przepisów nie ma zastosowania w sprawie w zakresie ustalenia wysokości odsetek wynikających z transakcji handlowych a do takich transakcji zaliczyć należy umowę łącząca strony.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w niniejszej sprawie nastąpiło na podstawie art. 98 k.p.c. ustanawiającego zasadę odpowiedzialności strony przegrywającej proces, jako tej, która powinna zwrócić poniesione przez stronę wygrywającą niezbędne i celowe koszty postępowania. § 3 art. 98 k.p.c. dotyczy sytuacji, kiedy strona reprezentowana jest przez adwokata, jak w przypadku niniejszej sprawy. Zgodnie z dyspozycją § 3 art. 98 k.p.c., do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata, zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez Sąd osobistego stawiennictwa przez strony. W niniejszej sprawie koszty sądowe wyniosły 1.291 złotych i 3.870 złotych na które złożyła się opłata sądowa.

Kwestię wynagrodzenia pełnomocnika reguluje Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800). § 2 pkt. 6 w/w Rozporządzenia określa wynagrodzenie pełnomocnika w niniejszej sprawie w wysokości 5.400 złotych. Dodatkowo stronie przysługuje zwrot opłaty skarbowej uiszczonej od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł.

Łącznie należne stronie wygrywającej koszty procesu wynoszą 10.578 złotych.

z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pozwanej z pouczeniem o sposobie i terminie wniesienia apelacji