Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 26 kwietnia 2019 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi, po rozpoznaniu sprawy XU 1510/17 z wniosku U. S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. o zasiłek chorobowy na skutek odwołania U. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z 6 czerwca 2017 r. znak (...), (...) - (...), od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z 12 czerwca 2017 r. znak (...), (...) - (...), od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z 11 lipca 2017 r. znak (...) - (...), od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z 28 lipca 2017 r. znak (...) - (...), od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z 18 sierpnia 2017 r. znak (...) - (...), od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z 11 września 2017 r. znak (...) - (...), oddalił odwołania.

Przedmiotowe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

U. S. od 1.04.1991 r. do 26.04.2017 r. podlegała ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu, z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w (...) na (...) S.A. w W.. Ubezpieczona była związana od 2.01.2012 r. do 30.04.2017 r. umową zlecenia z (...) S. A. w W., której przedmiotem było wykonywanie w imieniu (...) czynności akwizycyjnych na rzecz Dobrowolnego Funduszu Emerytalnego (...), na które składa się w szczególności podejmowanie czynności faktycznych mających na celu skłonienie jak największej liczby osób do przystąpienia do Dobrowolnego Funduszu lub pozostania jego członkiem, zawieranie umów, na podstawie których następuje uzyskanie członkostwa w Dobrowolnym Funduszu, wykonywanie innych czynności powierzonych przez (...) koniecznych dla zapewnienia prawidłowej obsługi Oszczędzających w tym w szczególności przyjmowanie oświadczeń i deklaracji i przekazywanie ich do (...). Ubezpieczona w ramach przedmiotowej umowy była zobowiązana również do wykonywania innych czynności powierzonych przez (...) koniecznych dla zapewnienia prawidłowej obsługi klientów (...) SA z siedzibą w W., w szczególności przyjmowania od klientów dokumentów dotyczących członkostwa w funduszach, które reprezentuje (...) w celu ich przekazania do siedziby (...), pomocy w wypełnieniu druków udostępnionych przez fundusz w celu obsługi uprzednio zawartych umów członkostwa. Za wykonywanie czynności z umowy zlecenia ubezpieczona otrzymywała wynagrodzenie do 28-ego dnia każdego miesiąca za miesiąc poprzedni. W ramach umowy zlecenia ubezpieczona była zgłoszona wyłącznie do ubezpieczenia zdrowotnego.

Ubezpieczona była niezdolna do pracy z powodu choroby od 25.04.2017 r. do 1.09.2017 r. Za okres orzeczonej niezdolności do pracy do 26.04.2017 r. włącznie ubezpieczona otrzymała wynagrodzenie od pracodawcy.

Od 25.04.2017 r. do 30.04.2017 r. ubezpieczona nie wykonywała czynności związanych z zawieraniem i obsługą umów o członkostwo w Dobrowolnym Funduszu Emerytalnym (...) , będących przedmiotem umowy zlecenia.

Wyrokiem z 2.11.2018 r., w sprawie X P 190/18, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo U. S. przeciwko (...) na (...) S. A. z siedzibą w W. o sprostowanie świadectwa pracy poprzez zmianę daty rozwiązania stosunku pracy z 26.04.2017 r. na dzień 30.04.2017 r. oraz wpisanie, że stosunek pracy ustał na mocy porozumienia stron z 24.04.2017 r. z przyczyn niedotyczących pracownika w rozumieniu ustawy z 13.03.2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, czym przesądzono okoliczność, że stosunek pracy łączący ubezpieczoną i (...) na (...) S. A. z siedzibą w W. został rozwiązany z dniem 26.04.2017 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił, w zakresie niezbędnym dla merytorycznego rozpoznania sprawy, opierając się na dokumentach, których autentyczność nie była kwestionowana przez strony oraz na zeznaniach ubezpieczonej, które w ocenie tego Sądu były logiczne i w pełni korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym sprawy, a przez to wiarygodne. Sąd I instancji zaakcentował, że ustalenia w zakresie terminu rozwiązania stosunku pracy ubezpieczonej poczynił w oparciu o wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z 2.11.2018 r. w sprawie X P 190/18.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy oddalił odwołania ubezpieczonej.

Sąd I instancji przytoczywszy treść art. 6 ust. 1, art. 7 pkt 1 i 2 oraz art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1368 ze zm.), podkreślił, że w sprawie bezspornym było, że ubezpieczona była niezdolna do pracy z powodu choroby od 25.04.2017 r. do 1.09.2017 r., oraz, że za okres orzeczonej niezdolności do pracy do dnia 26.04.2017 r. włącznie otrzymała wynagrodzenie od pracodawcy, jak i to, że od 1.04.1991 r. podlegała ubezpieczeniom społecznym, w tym ubezpieczeniu chorobowemu, z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w (...) na (...) S. A. w W., a nadto, że w okresie od 2.01.2012 r. do 30.04.2017 r. była związana umową zlecenia z (...) S. A. w W., w ramach której była zgłoszona wyłącznie do ubezpieczenia zdrowotnego.

Sąd Rejonowy zaznaczył, że ubezpieczona podnosiła jedynie, że jej umowa o pracę z (...) na (...) S. A. w W. rozwiązała się z dniem 30.04.2017 r., a nie jak podał organ rentowy w dniu 26.04.2017 r., stwierdzając, że kwestia ta została już rozstrzygnięta przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi wyrokiem z 2.11.2018 r., w sprawie X P 190/18, którym powództwo U. S. skierowane przeciwko (...) na (...) S. A. z siedzibą w W. o sprostowanie świadectwa pracy poprzez zmianę daty rozwiązania stosunku pracy z dnia 26.04.2017 r. na dzień 30.04.2017 r. oraz wpisanie, że stosunek pracy ustał na mocy porozumienia stron z dnia 24.04.2017 r. z przyczyn niedotyczących pracownika w rozumieniu ustawy z dnia 13.03.2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, zostało oddalone. W ocenie Sądu I instancji powyższy wyrok przesądza, że stosunek pracy łączący ubezpieczoną i (...) na (...) S. A. z siedzibą w W. został rozwiązany z dniem 26.04.2017 r. albowiem zgodnie z art. 365 § 1 k.p.c. prawomocne orzeczenie wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Sąd Rejonowy podzielił stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uzasadnieniu wyroku z 28.03.2006 r. (I UK 213/05), że „zasada wyrażona w art. 365 § 1 k.p.c. w praktyce oznacza, że sąd obowiązany jest uznać, iż kwestia prawna, która była przedmiotem rozstrzygnięcia w innej sprawie, a która ma znaczenie prejudycjalne w sprawie przez niego rozpoznawanej, kształtuje się tak, jak to przyjęto w prawomocnym wcześniej wyroku. Sąd I instancji argumentował, że skutkiem zasady mocy wiążącej prawomocnego wyroku jest to, że przesądzenie we wcześniejszym wyroku kwestii o charakterze prejudycjalnym oznacza, iż w procesie późniejszym kwestia ta nie może być już w ogóle badana, a w konsekwencji zachodzi ograniczenie dowodzenia faktów, objętych prejudycjalnym orzeczeniem”. Z powyższego Sąd Rejonowy wywodził, że tym samym niedopuszczalne jest w kolejnym postępowaniu nie tylko dokonywanie ustaleń sprzecznych z wiążącym orzeczeniem merytorycznym, ale nawet przeprowadzenie postępowania dowodowego w tym zakresie, gdyż przesądzenie kwestii objętej orzeczeniem prejudycjalnym oznacza, że w późniejszym postępowaniu nie może być ona już ponownie badana i zachodzi konieczność ograniczenia dowodzenia faktów objętych tym orzeczeniem. W efekcie tych rozważań Sąd I instancji stwierdził, że rozpoznający niniejszą sprawę związany jest treścią prawomocnego orzeczenia Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z 2.11.2018 r. w sprawie X P 190/18, przyjmując, że ubezpieczona podlegała ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu zatrudnienia w (...) na (...) S. A. z siedzibą w W. do 26.04.2017 r. włącznie. Sąd I instancji wskazał, że ubezpieczona nie negowała tego, że do 30.04.2017 r. była związana umową zlecenia z (...) S. A. w W. i z tego tytułu podlegała jedynie ubezpieczaniu zdrowotnemu (nie została zgłoszona do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego), a jedynie podnosiła, że w ramach umowy zlecenia, w okresie orzeczonej niezdolności do pracy nie wykonywała przedmiotu umowy, dodając, że okoliczność ta została też potwierdzona przez zleceniodawcę ubezpieczonej.

Sąd Rejonowy wyjaśnił, że zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu (Dz.U. z 2017 r. poz. 1778), dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu podlegają na swój wniosek osoby objęte obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi, wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 2, 4, 5, 8 i 10, czyli m.in. osoby wykonujące pracę na podstawie umowy zlecenia, tak jak ubezpieczona i w efekcie stwierdził, że w sprawie ma zastosowanie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o zasiłkowej, bowiem ubezpieczona miała tytuł prawny w postaci umowy zlecenia stanowiący podstawę do objęcia jej dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym po 26.04.2017 r.

Sąd Rejonowy argumentował, że istniejący stosunek prawny w postaci umowy zlecenia po ustaniu obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego stanowi działalność zarobkową w rozumieniu art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej, akcentując, że działalność zarobkową można ujmować szerzej niż pracę zarobkową, a także, że odmienność ta wyraża różnicę pomiędzy regulacją z art. 13 i art. 17 ustawy.

Sąd I instancji podzielił stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z 9.01.2012 r., I UK 212/11, zgodnie z którym „działalność zarobkowa" semantycznie jest pojęciem szerszym niż „praca zarobkowa". Zapatrywanie to jest czytelne również z innych przyczyn. Określenia „praca" i „działalność" konweniują z celem przepisów, w których zostały umiejscowione. O ile art. 17 ust. 1 ustawy nawiązuje do obowiązków wynikających z trwającej relacji ubezpieczeniowej, o tyle art. 13 ust. 1 koncentruje uwagę na możliwości zarobkowania po ustaniu tytułu ubezpieczenia. Nie każda bowiem działalność ubezpieczonego, nawet o charakterze odpłatnym, godzi w cel zwolnienia od pracy. Nie jest tak, gdy zachowanie ubezpieczonego polega na wykonywaniu pracy zarobkowej. Na gruncie przepisu art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy posłużenie się zwrotem „praca zarobkowa" nie przystawałoby do jego funkcji. W tym wypadku logiczne jest, że położono akcent na czynnik zarobkowy. Sposób zachowania uprawnionego został zakreślony możliwie najszerzej, dlatego posłużono się terminem „działalność". Inaczej rzecz ujmując, każdy przejaw zachowania człowieka, który przynosi przychód, jest wystarczającym powodem do pozbawienia prawa do zasiłku po ustaniu tytułu ubezpieczenia.

Sąd Rejonowy argumentował, że ubezpieczona zawarła umowę zlecenia w celu uzyskania wynagrodzenia za świadczone usługi, dodając, że sam fakt, iż nie osiągała w okresie orzeczonej niezdolności do pracy przychodów z umowy zlecenia nie wyłącza zastosowania wobec niej art. 13 ust.1 pkt 2 ustawy. Ubezpieczona nie wykonywała pracy na podstawie umów zlecenia z uwagi na niezdolność do pracy, która powodowała, że nie mogła wykonywać pracy ze względu na swój stan zdrowia. Zdaniem Sądu I instancji, gdyby w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy chodziło o wykonywanie pracy i uzyskiwanie z tego tytułu przychodów to wówczas nielogicznym byłby przepis art. 17 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym ubezpieczony wykonujący w okresie orzeczonej niezdolności do pracy pracę zarobkową lub wykorzystujący zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia traci prawo do zasiłku chorobowego za cały okres tego zwolnienia. Według Sądu Rejonowego w przepisie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy nie chodzi zatem o kontunuowanie lub podjęcie działalność zarobkowej w takim znaczeniu, aby ubezpieczony po ustaniu tytułu ubezpieczenia faktycznie mimo orzeczonej niezdolności do pracy kontynuował pracę i uzyskiwał z tego tytułu przychody, tylko o podstawę prawną stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym. W konkluzji Sąd I instancji stwierdził, że zachodziły zatem podstawy do zastosowania przez organ rentowy przepisu art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Sąd Rejonowy podkreślił, że każda osoba objęta obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi podlega zgłoszeniu do ubezpieczeń społecznych, a także, że każda osoba, w stosunku do której wygasł tytuł do ubezpieczeń społecznych, podlega wyrejestrowaniu z tych ubezpieczeń. Zgłoszenie wyrejestrowania płatnik składek jest zobowiązany złożyć w terminie 7 dni od daty zaistnienia tego faktu (art. 36 ust. 1 i 11 cyt. ustawy systemowej).

Sąd I instancji uznał, że umowa zlecenia uprawniała ubezpieczoną do podejmowania działań o charakterze zarobkowym. Ubezpieczona (zleceniobiorca) pozostawała w gotowości i dyspozycyjności w stosunku do zleceniodawcy (pracodawcy) zgodnie z charakterem cywilnoprawnym umowy zlecenie na podstawie art. 734 k.c. Konkludując Sądu Rejonowego stwierdził, że skoro ubezpieczona de facto nie wykonywała umowy zlecenia, to powinna była ją rozwiązać.

W efekcie Sąd Rejonowy oddalił odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku złożyła ubezpieczona, będąc reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, zaskarżając kwestionowane orzeczenie w całości, któremu zarzuciła naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, poprzez nieprzyznanie wnioskodawczyni prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia pomimo braku kontynuowania działalności zarobkowej i przyjęcie, że samo formalne istnienie umowy zlecenia stanowi tytuł do objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym.

W konkluzji do tak sformułowanego zarzutu apelacyjnego skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie, że przysługuje jej prawdo do zasiłku chorobowego za okres od 27.04.2017 r. do 29.09.2017 r., a także o zasądzenie od organu rentowego na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Na rozprawie apelacyjnej w dn. 5.11.2019 r. pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie apelacji.

W piśmie procesowym z 7.11.2019 r. organ rentowy podał kwoty zasiłku chorobowego brutto w rozbiciu na poszczególne decyzje: 1) decyzja z 6.06.2017 r. za okres 27.04.2017 r. -19.05.2017 r. kwota 2587,50 zł, 2) decyzja z 12.06.2017 r. za okres 20.05.2017 r. – 30.06.2017 r. kwota 4725 zł, 3) decyzja z 11.07.2017 r. za okres 1.07.2017 r. -21.07.2017 r. kwota 2362,50 zł, 4) decyzja z 28.07.2017 r. za okres 22.07.2017 r. – 11.08.2017 r. kwota 2362,50 zł, 5) decyzja z 18.08.2017 r. za okres 12.08.2017 r. – 1.09.2017 r. kwota 2434,55 zł, 6) decyzja z 11.09.2017 r. za okres 2.09.2017 r. – 29.09.2017 r. kwota 3151,40 zł.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy podzielił w całości dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne, uznając, że nie zachodzi potrzeba ich szczegółowego powtarzania (zob. postanowienie SN z 22 kwietnia 1997 r., II UKN 61/97, wyrok SN z 12 stycznia 1999 r., I PKN 521/98), i jednocześnie przyjmując je za podstawę własnego rozstrzygnięcia.

Przystępując do oceny zasadności apelacji wstępnie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j.Dz. U. z 2017r., poz. 1368 ze zm.) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Przysługuje on również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego (art. 7 pkt 1).

W myśl art. 13 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby.

Przepis art. 13 ust. 1 i 2 ustawy stanowi lex specialis do regulacji zawartej w przepisie art. 6 ust. 1 i 2 ustawy.

Mając na uwadze treść przytoczonego wyżej art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej, a także argumentację przytoczoną na uzasadnienie apelacji, Sądu II instancji uznał jedyny zarzut apelacyjny dotyczący naruszenia prawa materialnego za niezasadny. Wbrew twierdzeniom strony skarżącej, przesłanką odmowy prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia jest samo posiadanie innego tytułu do ubezpieczenia chorobowego i nie ma znaczenia czy z drugiego tytułu są czy też były uzyskiwane jakieś dochody i czy w jego ramach jest faktycznie wykonywana praca.

Pojęcie działalności zarobkowej, niezdefiniowane ani na gruncie ustawy zasiłkowej ani w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, należy rozumieć szeroko. W sensie rodzajowym wchodzi tu w grę każda praca (działalność) zarobkowa, mogąca stanowić źródło dochodów (H. Pławucka, glosa do uchwały SN z dnia 30 sierpnia 2001 r., III ZP 11/200, OSP 2002, z. 12, poz. 599).

W orzecznictwie, jeszcze na tle ustawy z grudnia 1974 r., wskazywano, że „działalnością zarobkową" jest działalność stanowiąca źródło dochodu z tytułu własnej pracy, niezależnie od podstawy jej wykonywania. Może nią być na przykład zatrudnienie na podstawie umowy o pracę, czy umowy zlecenia. Dodatkowo przyjmowano, że jest to tego rodzaju działalność zarobkowa, która stanowi tytuł do ubezpieczenia społecznego, ponieważ tylko taka działalność może być podstawą do wypłaty zasiłku w miejsce utraconego dochodu, a więc uczynić zbędną ochronę ubezpieczeniową z tytułu poprzedniej, zakończonej działalności. Podkreślano zatem, że działalność zarobkowa to „działalność stanowiąca tytuł podlegania ubezpieczeniu chorobowemu" (wyrok SN z 5.08.1999 r., II UKN 68/99, OSNP 2000, Nr 19, poz. 726).

Obecnie warunek ten jest expressis verbis wpisany w dyspozycję przepisu art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej. Pod pojęciem "podjęcia lub kontynuowania" działalności zarobkowej, stanowiącym przyczynę wyłączającą prawo do zasiłku, należy rozumieć istnienie innych potencjalnych źródeł zarobkowania, będących tytułem do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniających prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. Słusznie zatem Sąd Rejonowy argumentował, że działalność zarobkową można ujmować szerzej niż pracę zarobkową. Trafnie również Sąd meriti dostrzegł różnice pomiędzy regulacją z art. 13 i art. 17 cytowanej ustawy, przywołując się na poparcie swojego stanowiska wyrok Sądu Najwyższego z 9 stycznia 2012 r., I UK 212/11, w którym SN wskazał, że "działalność zarobkowa" semantycznie jest pojęciem szerszym niż "praca zarobkowa" , wyjaśniając, że określenia "praca" i "działalność" konweniują z celem przepisów, w których zostały umiejscowione - o ile przepis art. 17 ust. 1 ustawy nawiązuje do obowiązków wynikających z trwającej relacji ubezpieczeniowej, o tyle przepis art. 13 ust. 1 koncentruje uwagę na możliwości zarobkowania po ustaniu tytułu ubezpieczenia. Sąd Okręgowy w całości aprobuje zaprezentowaną przez Sąd I instancji, uznając ja za wyczerpującą i nie wymagającą ponownego przytaczania, jednocześnie czyniąc ją integralną częścią niniejszego uzasadnienia. Podkreślić jedynie należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo wskazał, że nie każda działalność ubezpieczonego, nawet o charakterze odpłatnym, godzi w cel zwolnienia od pracy, a także, że nie jest tak, gdy zachowanie ubezpieczonego polega na wykonywaniu pracy zarobkowej. Trafnie także Sąd meriti uznał, że na gruncie przepisu art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy posłużenie się zwrotem "praca zarobkowa" nie przystawałoby do jego funkcji. Należy zgodzić się z Sądem I instancji, że w art. 13 ust.1 pkt 2 akcent położono na czynnik zarobkowy i posłużono się terminem "działalność" zakreślając w ten sposób zachowania uprawnionego możliwie najszerzej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1778) dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu podlegają na swój wniosek osoby objęte obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi, wymienione w art. 6 ust. 1 pkt 2, 4, 5, 8 i 10, w tym wskazane w pkt 4 osoby wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, zwanymi dalej "zleceniobiorcami", oraz osobami z nimi współpracującymi.

Stosownie zaś do brzmienia art. 13 pkt 2 tej ustawy zleceniobiorcy podlegają ubezpieczeniu społecznemu od dnia oznaczonego w umowie jako dzień rozpoczęcia jej wykonywania do dnia rozwiązania lub wygaśnięcia tej umowy.

Zdaniem Sądu II instancji, w świetle bezbłędnie ustalonych faktów, Sąd meriti prawidłowo stwierdził, że w realiach niniejszej sprawy w przypadku wnioskodawczyni umowa zlecenia po ustaniu obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego z tytułu stosunku pracy, tj. po 26.04.2017 r. (zgodnie z prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi z 2.11.2018 r. w sprawie X P 190/18), stanowi działalność zarobkową w rozumieniu przepisu art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej. Brak rozwiązania umowy zlecenia przed 30.04.2017 r. przyznawała przy tym wprost sama ubezpieczona w złożonych przez siebie odwołaniach. Dopiero na etapie apelacji strona skarżąca podniosła, że umowa zlecenia została rozwiązana w sposób dorozumiany wcześniej, uzasadniając to tym, że ubezpieczona nie składała po rozwiązaniu stosunku pracy rachunków z tytułu zlecenia i wynagrodzenia z tego tytułu nie otrzymywała - choć jednocześnie apelantka nie kwestionowała prawidłowości ustalonych przez Sąd Rejonowy faktów.

W ocenie Sądu II instancji wbrew wywodom apelantki, nie można jednak uznać, aby skarżąca obaliła w toku niniejszego postępowania domniemanie kontynuowania działalności zarobkowej po ustaniu stosunku pracy. Skarżąca słusznie zresztą sama zauważa w uzasadnieniu swojej apelacji, że sama okoliczność nie uzyskiwania dochodu nie wyłącza regulacji art. 13 ustawy zasiłkowej, ponieważ przepis ten nie uzależnia prawa do zasiłki chorobowego od osiągania lub nieosiągania dochodu.

Jako w całości trafną należy uznać, zdaniem Sądu Okręgowego, argumentację Sądu meriti, że stosunek prawny stanowiący tytuł do objęcia odwołującej dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym w postaci umowy zlecenia był kontynuowany po dniu 26.04.2017 r., a także, że przedmiotowa umowa zlecenia została przez wnioskodawczynię zawarta w celu uzyskania wynagrodzenia za świadczone usługi, natomiast brak przychodów z tej umowy w okresie orzeczonej niezdolności do pracy był spowodowany nie tym, że umowa zlecenia została rozwiązana, lecz tym jedynie, że odwołująca ze względu na stan swojego zdrowia nie mogła wykonywać tejże umowy – ale sama umowa zlecenia do dnia 30.04.2017 r. obowiązywała – co zresztą skarżąca przyznawała wprost w swoich odwołaniach - i tym samym także po dniu 26.04.2017 r. uprawniała ubezpieczoną do podejmowania na jej podstawie działań o charakterze zarobkowym, stanowiąc tytuł prawny do objęcia apelantki dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym po zakończeniu stosunku pracy.

W tym stanie rzeczy zdaniem Sądu II instancji słusznie Sąd Rejonowy stwierdził, że kontynuacja umowy zlecenia po rozwiązaniu stosunku pracy z dniem 26.04.2017 r., stanowi negatywną przesłankę przysługiwania zasiłku chorobowego za okres po ustaniu stosunku pracy jako tytułu ubezpieczenia chorobowego, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. (por. wyrok SN z 28.05.2013 r., I UK 626/12, LEX nr 1408145), co czyni apelację w całości bezzasadną.

Z tych względów, na mocy art. 385 k.p.c., Sąd Okręgowy oddalił apelację.

A.P.

Przewodniczący:

Sędziowie: