Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 marca 2019 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi -Śródmieścia w Łodzi X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 13 sierpnia 2018 r. w ten sposób, iż uznał , że uprawnienia M. R. do świadczeń za okres od 6 grudnia 2017 roku do 5 czerwca 2018 roku i od 8 czerwca 2018 roku do 2 sierpnia 2018 roku należy ustalić w ramach odrębnych okresów zasiłkowych oraz przyznał M. R. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 8 czerwca 2018 roku do 2 sierpnia 2018 roku.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

Decyzją z dnia 13 sierpnia 2018 roku nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w W. na podstawie art. 8, art. 9 ust. 1 i 2, art. 12 ust. 1, art. 21, art. 53 ust. 1, art. 55 ust. 1, art. 61 ust. 1 i 2, art. 66 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1368) uznał, że uprawnienia do świadczeń za okres od 6 grudnia 2017 r. do 5 czerwca 2018 r. i od 8 czerwca 2018 r. do 2 sierpnia 2018 r. należy ustalić w ramach jednego okresu zasiłkowego oraz odmówił M. R. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 8 czerwca 2018 r. do 2 sierpnia 2018 r. W uzasadnieniu wskazano, że z posiadanej dokumentacji wynika, iż M. R. był niezdolny do pracy z powodu choroby w okresie od 6 grudnia 2017 r. do 5 czerwca 2018 r. i od 8 czerwca 2018 r. do 2 sierpnia 2018 r. Obie niezdolności nie pozostają ze sobą w związku, ale są chorobami współistniejącymi. Wobec powyższego należy ustalić w ramach jednego okresu zasiłkowego. W związku z tym, 182-dniowy okres zasiłkowy upłynął w dniu 5 czerwca 2018 r.

M. R. jest zatrudniony u płatnika składek w Banku (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. na stanowisku doradcy klienta i z tego tytułu podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym.

Wnioskodawca był niezdolny do pracy z powodu choroby i otrzymywał zasiłek chorobowy w okresie od 6 grudnia 2017 r. do 5 czerwca 2018 r.

Od 6 czerwca 2018 r. M. R. stał się zdolny do pracy.

Ponownie ubezpieczony stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w okresie od 8 czerwca 2018 r. do 2 sierpnia 2018 r.

Z punktu widzenia neurologicznego u wnioskodawcy rozpoznano zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i zaburzenia nerwicowe. Nie stwierdzono objawów korzeniowych i oponowych. Nerwy czaszkowe bez zmian. Kończyny górne i dolne o odruchach głębokich średnio-żywych bez wyraźnej asymetrii, bez objawów patologicznych i zaburzeń czucia. Wnioskodawca próby koordynacyjnie wykonuje dość sprawnie. W okresie do 25 maja 2018 r. badany był leczony z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego. Otrzymywał zabiegi fizykoterapeutyczne. Z tego powodu otrzymał zwolnienie lekarskie na okres do 5 czerwca 2018 r. z nr statystycznym choroby M50. W okresie z kolei od 8 czerwca 2018 r. ubezpieczony był leczony w (...) z powodu objawów obniżenia nastroju i zażywał leki farmakologiczne. Otrzymał zwolnienie lekarskie od 8 czerwca 2018 r. z numerem statystycznym F43. Z punktu widzenia neurologicznego zwolnienia lekarskie w okresie do 5 czerwca 2018 r. wydano z innej przyczyny (jednostki choroby) niż wydane od 8 czerwca 2018 r. W okresie od 6 czerwca 2018 r. do 7 czerwca 2018 r. wnioskodawca był zdolny do pracy. Wnioskodawca nie wymaga badania przez innych biegłych sądowych.

Wnioskodawca nie składał zastrzeżeń do opinii biegłego z zakresu neurologii (podstawowej i uzupełniającej).

Organ rentowy nie wnosił zastrzeżeń do opinii biegłego neurologa. Wskazał jedynie, że opinia biegłego neurologa nie leży w sprzeczności z oceną leczniczą ZUS. Zdaniem organu rentowego występowały dwie choroby, które współistniały w okresie ocenianych okresów niezdolności do pracy.

M. R. nie wnosił zastrzeżeń do opinii biegłego neurologa.

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie zebranego materiału dowodowego opierając się na wydanej w sprawie opinii biegłego z zakresu neurologii. Opinia biegłego jest spójna, logiczna i odpowiada zakreślonej tezie dowodowej. Biegły w sposób jasny odpowiedział na postawione pytania, wskazując szczegółowo wszystkie podstawy dokonanych przez siebie ustaleń.

Sąd w pełni uznał wartość dowodową opinii sądowej, podzielając jako przekonujące, wnioski wypływające z ich treści. W ocenie Sądu, opinia biegłego neurologa jest rzetelna i nie zawiera braków. Została sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Do wydania opinii, biegły dysponował dokumentacją lekarską wnioskodawcy, a także dokonał badania podmiotowego w zakresie swej specjalności. Brak jest zatem okoliczności pozwalających na jej zdyskredytowanie.

Wobec powyższego oraz nie zgłoszenia przez strony postępowania innych wniosków dowodowych Sąd uznał, iż zgromadzony materiał dowodowy jest wystarczający do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie.

W ocenie Sądu odwołanie podlegało uwzględnieniu.

Sąd wskazał ,że zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1368), zwanej dalej ustawą zasiłkową, zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Na podstawie zaś art. 8 ustawy zasiłkowej, zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni. Zgodnie z art. 9 ust 1 ustawy zasiłkowej, do okresu, o którym mowa w art. 8, zwanego dalej "okresem zasiłkowym", wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni (art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej). Do okresu zasiłkowego nie wlicza się okresu niezdolności do pracy przypadającego w okresach, o których mowa w art. 4 ust. 1 (art. 9 ust. 3 ustawy zasiłkowej).

Sąd podkreślił ,że przepisy art. 9 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej nie nasuwają żadnych wątpliwości interpretacyjnych. W art. 9 ust. 1 mowa jest o nieprzerwanej niezdolności do pracy, bez rozróżnienia na niezdolność spowodowaną tą samą czy inną chorobą. Wynika zatem z tego, że do okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy bez względu na rodzaj choroby. Dopiero wówczas, gdy między poszczególnymi okresami niezdolności do pracy występują przerwy, w których ubezpieczony był zdolny do pracy, wliczanie poprzedniego okresu tej niezdolności zależy od rodzaju choroby. Nowy okres zasiłkowy otwiera kolejna niezdolność do pracy powstała po minimum jednodniowej przerwie od poprzedniej i spowodowana inną chorobą niż uprzednio. Jeżeli natomiast przerwy występują między poszczególnymi niezdolnościami do pracy spowodowanymi tą samą chorobą, to mamy do czynienia w dalszym ciągu z tym samym okresem zasiłkowym, o ile przerwa między tymi absencjami nie przekracza 60 dni. Kolejny okres zasiłkowy, rozpoczyna się, jeżeli przerwa między tymi samymi absencjami jest dłuższa od 60 dni.Ponadto bieg okresu zasiłkowego liczy się zawsze od początku, jeżeli nowa niezdolność do pracy ma inną przyczynę niż poprzednia i wystąpiła po przerwie, co najmniej jednodniowej. Nowy okres zasiłkowy liczony jest zatem na nowo gdy niezdolność do pracy, która wystąpiła po przerwie minimum jednodniowej zostanie spowodowana inną chorobą, niż poprzedni okres niezdolności do pracy lub gdy przerwa pomiędzy okresami niezdolności do pracy spowodowana tą samą choroba przekroczy 60 dni. Natomiast ustanie „poprzedniej niezdolności do pracy”, oznacza ustanie niezdolności w znaczeniu medycznym. W przypadku każdej niezdolności do pracy powstaje prawo do nowego okresu zasiłkowego, którego długość określa art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej. O tym czy będzie to pierwszy dzień okresu zasiłkowego czy kolejny, decyduje rodzaj choroby, a w razie takiej samej choroby – długość przerwy między obiema niezdolnościami (por. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 2 września 2009 r., II UZP 7/09, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2008 r., II UK 86/08 LEX nr 566009).

Sąd zaznaczył ,że z omawianych przepisów nie wynika również, że zasady wliczania przerw mają zastosowanie tylko do jednej przerwy w niezdolności do pracy. Tak więc do kolejnego okresu zasiłkowego należy doliczać te okresy niezdolności do pracy z powodu tej samej choroby, które zakończyły się w okresie krótszym niż 60 dni, licząc od dnia powstania kolejnej niezdolności. Ustanie "poprzedniej niezdolności do pracy" (art. 9 ust. 2 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego zgłoszonego w razie choroby i macierzyństwa t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 267 z późn. zm.) oznacza ustanie niezdolności do pracy, w znaczeniu medycznym (por. uchwała SN z dnia 2 września 2009 r., II UZP 7/09). Sąd Najwyższy słusznie podkreślił, że sumowanie następujących po sobie w krótkich odstępach czasu okresów niezdolności do pracy z powodu tej samej choroby ma na celu oddzielenie stanów przemijających od ustabilizowanych. W przypadkach, gdy ten sam proces chorobowy czyni pracownika wielokrotnie niezdolnym do pracy w dość krótkich odstępach czasu uzasadnione jest przypuszczenie, że wpływ stanu zdrowia na zdolność do pracy nie ma charakteru czasowego (przemijającego). W związku z powyższym niewłaściwe byłoby w takich sytuacjach rozpoczynanie biegu okresu zasiłkowego z każdą taką niezdolnością od nowa. Takie działanie pozwalałoby bowiem na przebywanie na zasiłku bez końca mimo, że w rzeczywistości stan zdrowia kwalifikowałby pracownika np. do renty z tytułu niezdolności do pracy. Jak z kolei wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 26 stycznia 2012 r. sygn. akt I BU 14/11, użytego w art. 9 ust. 1 i 2 ustawy zasiłkowej pojęcia "ta sama choroba", nie należy odnosić do tych samych numerów statystycznych, zgodnych z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych (...)10, gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające numerom statystycznym, lecz o opis stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który - choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne - wciąż stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu.Taka wykładnia wskazanych powyżej przepisów nie budzi żadnych wątpliwości ani w doktrynie (por. A. Rzetecka-Gil, Ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Komentarz, wyd. II, LEX/e., 2017; E. Darmorost, Ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Komentarz, LexisNexis, 2012; red. prof. Małgorzata Gersdorf, Beata Gudowska, Społeczne ubezpieczenie chorobowe i wypadkowe. Komentarz, CH BECK, 2012), ani w orzecznictwie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 2008 r., II UK 86/08, OSNP 2010 nr 9-10, poz. 124, w którego uzasadnieniu wprost wskazano, że "przepis ten - in abstracto - nie nasuwa żadnych wątpliwości interpretacyjnych; stanowi, że do jednego okresu zasiłkowego należy zliczać wszystkie następujące po sobie nieprzerwanie okresy niezdolności do pracy, choćby były spowodowane różnymi chorobami, oraz okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa między ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy spowodowanej tą samą chorobą nie przekraczała 60 dni).

Sąd podkreślił ,że w niniejszej sprawie bezsporna była niezdolność M. R. do pracy z powodu choroby w okresie od 6 grudnia 2017 r. do 5 czerwca 2018 r. z powodu choroby krążka międzykręgowego szyjnego z uszkodzeniem rdzenia kręgowego (nr statystyczny choroby M50) oraz w okresie od 8 czerwca 2018 r. do 2 sierpnia 2018 r. z powodu objawów obniżenia nastroju i zaburzeń adaptacyjnych (nr statystyczny choroby F43). Bezsporny pozostawał również fakt, że M. R. był zdolny do pracy w okresie od 6 czerwca 2018 r. do 7 czerwca 2018 r. Przerwa pomiędzy „poprzednim” a „nowym” okresem niezdolności do pracy z powodu choroby nie była dłuższa niż 60 dni.Sporne pozostawało pytanie, czy oba okresy niezdolności do pracy pozostają ze sobą w związku, są spowodowane tą samą chorobą czy pozostają chorobami współistniejącymi, a w konsekwencji należy oba te okresy zasiłkowe zliczyć w ramach jednego okresu zasiłkowego, a wówczas upływ 182-dni ustawowej niezdolności do pracy upłynąłby w dniu 5 czerwca 2018 r.

Na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu neurologii, Sąd dokonał oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, u którego rozpoznano zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i zaburzenia nerwicowe. W okresie do 25 maja 2018 r. badany był leczony z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego. Otrzymywał zabiegi fizykoterapeutyczne. Z tego powodu otrzymał zwolnienie lekarskie na okres do 5 czerwca 2018 r. W okresie z kolei od 8 czerwca 2018 r. ubezpieczony był leczony w (...) z powodu objawów obniżenia nastroju i zażywał leki farmakologiczne. Z tego powodu otrzymał zwolnienie lekarskie od 8 czerwca 2018 r. Z punktu widzenia neurologicznego zwolnienia lekarskie w okresie do 5 czerwca 2018 r. wydano z innej przyczyny (jednostki choroby) niż wydane od 8 czerwca 2018 r.

Sąd zważył zatem, iż ubezpieczony przebywał na zwolnieniu lekarskim początkowo z powodu choroby kręgosłupa szyjnego, po czym stał się niezdolny do pracy z powodu i zaburzeń nerwicowych. Są to dwie różne jednostki chorobowe, w związku z czym nowa choroba oznacza dla ubezpieczonego początek nowego okresu zasiłkowego. Tym samym, okresy poprzedniej niezdolności do pracy spowodowane inną chorobą nie podlegają wliczeniu do nowego okresu zasiłkowego. Brak jest bowiem podstaw do przyjęcia, że „nowy” okres niezdolności do pracy wskazany w zaskarżonych decyzjach tj. od 8 czerwca 2018 r. do 2 sierpnia 2018 r. podlegał zsumowaniu z „poprzednim” okresem niezdolności do pracy w okresie od 6 grudnia 2017 r. do 5 czerwca 2018 r.

Reasumując, ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy w okresie od 8 czerwca 2018 r. z powodu innej jednostki chorobowej.

Sąd podkreślił, że dowód z opinii biegłego, podlega ocenie sądu zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. według właściwych dla przedmiotu opinii kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne (por. postanowienia SN z dnia 7 listopada 2000 r. I CKN 1170/98, Legalis nr 49256; wyrok SN z dnia 15 listopada 2002 r. V CKN 1354/00, Legalis 56959; wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2005 r. II CK 572/04, Legalis nr 242569; wyrok SN z dnia 8 września 1964 r. II PR 457/64, Legalis nr 109722, wyrok SN z dnia 17 maja 1974 r., I CR 100/74, Legalis nr 18009). Opinia biegłego, jak każdy dowód nie wiąże Sądu i podlega jego własnej ocenie. Sąd nie może również ograniczyć się do powołania się na wniosek końcowy zawarty w opinii biegłego i uznania jej za nie budzącą zastrzeżeń, lecz obowiązany jest sprawdzić przesłanki, którymi kierował się biegły, jak również skontrolować prawidłowość rozumowania biegłego (por. SN w wyroku z dnia z dnia 12 listopada 1970 r. I PR 350/69, Legalis nr 14946). Specyfika oceny dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Odwołanie się przez sąd do tych kryteriów oceny stanowi, więc wystarczające i należyte uzasadnienia przyczyn uznania opinii biegłego za przekonującą.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zważył w myśl powołanych przepisów ustawy zasiłkowej oraz w oparciu o wydaną w sprawie opinię biegłego sądowego z zakresu neurologii, że okres zasiłkowy od 8 czerwca 2018 r. do 2 sierpnia 2018 r. z powodu zaburzeń nerwicowych jest nowym okresem zasiłkowym spowodowanym inną jednostką chorobową, a

przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem nowej niezdolności do pracy wynosiła dwa dni i nie przekraczała 60 dni. Bieg nowego okresu zasiłkowego liczy się bowiem zawsze od początku, jeżeli nowa niezdolność do pracy ma inną przyczynę niż poprzednia i wystąpiła po przerwie, co najmniej jednodniowej.

Wobec powyższego, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż uznał, że uprawnienia M. R. do świadczeń za okres od 6 grudnia 2017 roku do 5 czerwca 2018 roku i od 8 czerwca 2018 roku do 2 sierpnia 2018 roku należy ustalić w ramach odrębnych okresów zasiłkowych oraz przyznał M. R. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 8 czerwca 2018 roku do 2 sierpnia 2018 roku i orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego orzeczenia złożył pełnomocnik organu rentowego. Wyrok zaskarżył w całości zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c., poprzez:

a) brak wszechstronnej oceny materiału dowodowego, polegający na pominięciu w tej ocenie zestawienia zaświadczeń ubezpieczonego M. R. (k. 13 - 14 załączonych akt ZUS), z którego wynika, że choroby o numerach statystycznych M50 oraz F43 współistniały ze sobą w okresach niezdolności do pracy od 06.12.2017 r. do 05.06.2018 r. oraz od 08.06.2018 r. do 02.08.2018 r. i były podstawą wystawianych zaświadczeń (...) naprzemiennie od 22.09.2016 r., co w konsekwencji doprowadziło sąd do błędnego ustalenia, że uprawnienia M. R. do świadczeń za ww. okresy należy ustalić w ramach odrębnych okresów zasiłkowych;

b) błędną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego, tj. opinii biegłego sądowego neurologa z dnia 16.01.2019 r., polegającą na uznaniu przedmiotowej opinii za spójną, logiczną, rzetelną i niezawierającą braków, podczas gdy przedmiotowa opinia w ogóle nie odnosi się do kwestii współistnienia chorób będących podstawą orzeczonych niezdolności do pracy od 06.12.2017 r. do 05.06.2018 r. oraz od 08.06.2018 r. do 02.08.2018 r., a potwierdza jedynie wystawienie zaświadczeń lekarskich za ww. okresy z innej przyczyny (choroby), czego organ rentowy nie kwestionował w zaskarżonej decyzji z dnia 13.08.2018 r.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. wniósł o: zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez oddalenie odwołania, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, co skutkuje jej oddaleniem.

Zaskarżony wyrok jest prawidłowy. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie zarówno w zebranym w sprawie materiale dowodowym, jak i w obowiązujących przepisach prawa.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. wskazać należy ,że przepis art. 233 § 1 k.p.c., przy uwzględnieniu treści art. 328 § 2 k.p.c., nakłada na sąd orzekający obowiązek: po pierwsze - wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, po drugie - uwzględnienia wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, po trzecie - skonkretyzowania okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności, po czwarte - wskazania jednoznacznego kryterium oraz argumentacji pozwalającej wyższej instancji i skarżącemu na weryfikację dokonanej oceny w przedmiocie uznania dowodu za wiarygodny bądź też jego zdyskwalifikowanie, po piąte - przytoczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia dowodów, na których sąd się oparł i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności. ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 1 października 2015 r. w sprawie I ACa 433/15 LEX nr 1856641) .

Podkreślania wymaga, że zarzut przekroczenia zasady swobodnej oceny materiału dowodowego nie może zostać uznany za skuteczny, kiedy polega na zaprezentowaniu własnych, korzystniejszych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej oceny materiału dowodowego (tak: postanowienie SN z 10 lutego 2002 r., sygn. II CKN 572/99). Równie nieskuteczny jest zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny materiału dowodowego polegający na odmiennej interpretacji dowodów zebranych w sprawie, bez jednoczesnego wykazania przy pomocy argumentacji jurydycznej, że ocena dowodów przyjęta przez sąd za podstawę rozstrzygnięcia przekracza granice swobodnej oceny dowodów. Pamiętać bowiem należy, że na sądzie ciąży obowiązek wyłącznie wyciągnięcia w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wniosków logicznie poprawnych, zaś w zakresie oceny zgromadzonego materiału dowodowego ustawodawca przyznał sądowi swobodę, pod warunkiem, że ocena ta nie jest jednak sprzeczna ze wskazaniami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. W ocenie Sądu Okręgowego mając na uwadze powyższe uznać należy, że jeśli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logiczne poprawne i niesprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, to ocena ta nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów, nie może w żadnym wypadku zostać uznana za dowolną. Co więcej ocena taka pozostaje pod ochroną przepisu statuującego zasadę swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby na podstawie tego materiału dowodowego można by było budować wnioski odmienne. Zatem jedynie w sytuacji, kiedy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo dokonywane jest wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to tylko wtedy przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (tak: SN w wyroku z 27 września 2002 r., sygn. II CKN 817/00).

Analiza akt sprawy w ocenie Sądu Okręgowego prowadzi do wniosku, że nie sposób uznać, by ocena materiału dowodowego i ustalenia faktyczne były sprzeczne z zasadami logiki, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a poczynione ustalenia faktyczne nie znajdowały logicznego uzasadnienia w zgromadzonym materiale dowodowym. Zdaniem Sądu Okręgowego mimo obszerności argumentacji uznać należało, że organ rentowy nie podołał ciążącemu na nim obowiązkowi wykazania, argumentacją jurydyczną, niedostatków w zakresie logiki ustaleń faktycznych i oceny zgromadzonego materiału dowodowego, ani też ich sprzeczności z doświadczeniem życiowym. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że Sąd Rejonowy w sposób wnikliwy i rzetelny zgromadził niezbędny dla potrzeb rozstrzygnięcia sprawy materiał dowodowy, dokonał jego trafnej oceny, która to nie jest oceną dowolną i poczynił na jego podstawie trafne ustalenia faktyczne.

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie. Sąd Okręgowy podziela dokonane przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne i aprobuje argumentację prawną przedstawioną w motywach zaskarżonego wyroku. Nie zachodzi zatem potrzeba ich szczegółowego powtarzania (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., II UKN 61/97 – OSNAP 1998 nr 9, poz. 104 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 1999 r., I PKN 521/98 – OSNAP 2000, nr 4, poz. 143). Zgodnie bowiem z poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 15 maja 2007 roku w sprawie V CSK 37/07, Lex nr 442585, surowsze wymagania odnośnie do oceny zgromadzonego materiału i czynienia ustaleń na potrzeby wydania orzeczenia ciążą na Sądzie odwoławczym wówczas, gdy odmiennie ustala on stan faktyczny w sprawie niż to uczynił Sąd I instancji. Inaczej jest natomiast wtedy, gdy orzeczenie wydane na skutek apelacji zmierza do jej oddalenia, a tym samym utrzymuje w mocy ustalenia poczynione przez Sąd I instancji. W takim bowiem przypadku, jakkolwiek wyrok Sądu odwoławczego powinien opierać się na jego własnych i samoistnych ustaleniach, za wystarczające można uznać stwierdzenie, że przyjmuje on ustalenia faktyczne i prawne Sądu I instancji jako własne.

Podkreślić w tym miejscu należy ,że zgodnie zaś z treścią art. 278 § 1 k.p.c. dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje w wypadkach, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy wymagane są wiadomości „specjalne”. Dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje więc wówczas, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy potrzebne są wiadomości, wykraczające poza zakres wiadomości przeciętnej osoby posiadającej ogólne wykształcenie. Wobec tego biegłym może być jedynie osoba, która posiada wskazane wiadomości potrzebne do wydania opinii i daje rękojmię należytego wykonania czynności biegłego. Podkreślić przy tym należy ,że w ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów – art. 233 k.p.c, Sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. (wyrok SN z 2003-10-30 IV CK 138/02 L.). Niemniej jednak, polemika z opinią biegłego, nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc (wyrok SN z 2002-01-09 II UKN 708/00 L.). Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza, bowiem, przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna. Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26).

Przyjmując, że wbrew zarzutom organu rentowego , ocena dowodów zgromadzonych w sprawie dokonana została w granicach zakreślonych treścią art. 233 § 1 k.p.c., Sąd II instancji stwierdza, że Sąd Rejonowy w oparciu o należycie zebrany materiał prawidłowo ustalił podstawę faktyczną rozstrzygnięcia – stąd też Sąd Okręgowy ustalenia te podziela i przyjmuje za własne.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

Przewodniczący: Sędziowie:

S.B.