Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 29 marca 2018 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi po rozpoznaniu sprawy X U 1284/17 z wniosku E. S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych III Oddziałowi w W. z udziałem zainteresowanego
(...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. o zasiłek chorobowy na skutek odwołania od decyzji z 20 lutego 2018 r. numer sprawy (...) zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustalił, iż podstawę wymiaru zasiłku chorobowego E. S. miesięcznie w okresie od 22 sierpnia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. stanowi kwota 2260,66 zł brutto (po pomniejszeniu o kwotę składek na ubezpieczenie społeczne), a w okresie od 1 stycznia 2017 r. kwota 2390,09 zł brutto (po pomniejszeniu o kwotę składek na ubezpieczenie społeczne).

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym:

Wnioskodawczyni E. S. jest zatrudniona w T- (...) Spółce Akcyjnej w W. na podstawie umowy o pracę od 1 lutego 2008 r. na stanowisku młodszego konsultanta do spraw H. w pełnym wymiarze czasu pracy.

W umowie o pracę na czas nieokreślony obowiązującej od 1 grudnia 2008 r. przewidziano dla wnioskodawczyni wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 1800 zł oraz premie zgodnie z Regulaminem wynagradzania.

Ubezpieczona nie świadczyła pracy od marca 2012 r., kiedy to rozpoczęła korzystanie ze zwolnienia lekarskiego przypadającego w trakcie drugiej ciąży. Po urodzeniu dziecka i wykorzystaniu urlopu macierzyńskiego rozpoczęła korzystanie z urlopu wychowawczego.

Z urlopu wychowawczego wnioskodawczyni korzystała od 8 kwietnia 2014r. do
19 lipca 2016r.

Po zakończeniu urlopu wychowawczego wnioskodawczyni do pracy nie przystąpiła tylko przedłożyła od 20 lipca 2016 r. zaświadczenia lekarskie o niezdolności do pracy przypadającej w trakcie ciąży. Zwolnienia lekarskie wnioskodawczyni kontynuowała do
18 stycznia 2017 r., to jest dnia urodzenia trzeciego dziecka.

Za okres od 20 lipca 2016 r. do 21 sierpnia 2016 r. pracodawca dokonał wypłaty wynagrodzenia za czas choroby. Od 22 sierpnia 2016 r. zostało ustalone prawo wnioskodawczyni do zasiłku chorobowego.

Przed urlopem wychowawczym wnioskodawczyni oprócz płacy zasadniczej otrzymywała premie sprzedażowe (premia za aneksy CS, premia za usługi dodane CS, premia za aktywację CS) oraz premie za wyniki. Wypłaty tych składników nie zaprzestano – nadal obowiązują u płatnika.

Wypłacana wnioskodawczyni premia sprzedażowa zależała od ilości sprzedanych produktów, natomiast premia wynikowa była za wyniki jakościowe i ilościowe. Wysokość uzyskiwanej premii zależała tylko od pracy wnioskodawczyni.

Ubezpieczona w okresie pracy otrzymywała premię w każdym miesiącu. Nie było miesiąca, aby premii nie otrzymała, przy czym wysokość premii w każdym miesiącu była inna.

W okresie od lutego 2011 r. do stycznia 2012 r. wynagrodzenie wnioskodawczyni w każdym miesiącu było w innej wysokości. Poszczególne składniki zmienne (premie) były przyznawane w różnych wysokościach.

Zgodnie z obowiązującym u płatnika Regulaminem wynagradzania pracownikom zatrudnionym w działach obsługi klienta przysługuje premia motywacyjna w ramach której przysługują określone w regulaminie części składowe (np. premia z tytułu transakcji, premia z tytułu realizacji celów, premia z tytułu utrzymania ciągłości realizacji zadań). Premia motywacyjna stanowi ruchomy, zmienny składnik wynagrodzenia, którego wysokość zależy od efektów (rezultatów) pracy, stanowi uzupełniający element podstawowego systemu płac.

W przypadku pracowników działu obsługi klienta zatrudnionych m.in. na stanowisku młodszego konsultanta do spraw H. obowiązuje system wynagrodzeń hotline, którego istotą jest zróżnicowane wysokości osiąganych przez konsultantów wynagrodzeń od uzyskanych wyników. Przyznanie premii i jej wysokość zależy od osiągniętych wyników ilościowych i jakościowych.

Podstawa wymiaru świadczeń wnioskodawczyni z uwzględnieniem wynagrodzenia zasadniczego i kwoty przeciętnej miesięcznej wysokości zmiennych składników wynagrodzenia wypłaconych pracownikom zatrudnionym na takim samym lub podobnym stanowisku za miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, to jest w lipcu 2016 r., wynosiła 2260,66 zł brutto (po pomniejszeniu o kwotę składek na ubezpieczenie społeczne).

Na kwotę tą złożyło się:

- wynagrodzenie zasadnicze – obowiązujące w 2016 r. wynagrodzenie minimalne 1850 zł (1850 zł – 13,71% = 1596,37 zł);

- przeciętna wysokość miesięcznych zmiennych składników w kwocie 769,83 zł (769,83 zł – 13,71% = 664,29 zł)

1596,37 zł + 664,29 zł = 2260 zł.

Powyższych ustaleń Sąd Rejonowy dokonał na podstawie niekwestionowanych przez strony dokumentów znajdujących się w aktach organu rentowego i załączonych do akt sprawy, oraz zeznań wnioskodawczyni.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd I instancji uznał, że odwołanie wnioskodawczyni zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy wskazał, że w przedmiotowej sprawie istota sporu sprowadzała się do kwestii wiązanej z wysokością należnego ubezpieczonej zasiłku chorobowego, a konkretnie jakie wynagrodzenie należy przyjąć za podstawę wymiaru zasiłku chorobowego.

Sąd I instancji wyjaśnił, że co do zasady zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. Nr 60, poz. 636 ze zm.), podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Za wynagrodzenie uważa się przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe (art. 3 pkt 3 ustawy zasiłkowej).

Według Sądu Rejonowego w sytuacji, gdy niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, a zatem gdy niemożliwe jest zastosowanie ogólnych reguł z art. 36 ust. 1 i 2 ustawy, sposób ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego reguluje art. 37. Sąd I instancji wskazał też, że zgodnie z art. 37 ust. 1 jako podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przyjmuje się w takiej sytuacji wynagrodzenie, które ubezpieczony będący pracownikiem osiągnąłby, gdyby pracował pełny miesiąc kalendarzowy.

Następnie Sąd Rejonowy wyjaśnił, że dla ustalenia hipotetycznego wynagrodzenia, które zostałoby w takim okresie osiągnięte, art. 37 ust. 2 nakazuje uwzględniać przede wszystkim wynagrodzenie miesięczne określone w umowie o pracę lub w innym akcie, na podstawie którego powstał stosunek pracy, jeżeli wynagrodzenie przysługuje w stałej miesięcznej wysokości (pkt. 1 ust. 2 art. 37), ale także wynagrodzenie miesięczne obliczone przez podzielenie wynagrodzenia osiągniętego za przepracowane dni robocze przez liczbę dni przepracowanych i pomnożenie przez liczbę dni, które ubezpieczony będący pracownikiem był obowiązany przepracować w tym miesiącu, jeżeli przepracował choćby 1 dzień (pkt. 2 ust. 2 art. 37), wreszcie – jeżeli ubezpieczony będący pracownikiem nie osiągnął żadnego wynagrodzenia – kwotę zmiennych składników wynagrodzenia w przeciętnej miesięcznej wysokości, wypłaconą za miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, pracownikom zatrudnionym na takim samym lub podobnym stanowisku pracy u pracodawcy, u którego przysługuje zasiłek chorobowy (pkt. 3 ust. 2 art. 37).

Sąd I instancji argumentował, że regulacja art. 37 ust. 2 pkt 3 dotyczy ustalania wysokości składników zmiennych, w sytuacji gdy ubezpieczony będący pracownikiem nie osiągnął w danym miesiącu żadnego wynagrodzenia. Zgodnie z tym przepisem podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wówczas kwota zmiennych składników wynagrodzenia w przeciętnej miesięcznej wysokości, wypłacona za miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, pracownikom zatrudnionym na takim samym lub podobnym stanowisku pracy u pracodawcy, u którego przysługuje zasiłek chorobowy.

Sąd Rejonowy stwierdził, że skoro w rozpoznawanej sprawie wnioskodawczyni w okresie 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, nie przepracowała ani jednego dnia, ani nie osiągnęła żadnego wynagrodzenia, przeto do sytuacji faktycznej ubezpieczonej zastosowania nie znajdzie art. 36 ustawy zasiłkowej, tylko art. 37 tej ustawy.

Sąd I instancji argumentował, że w sprawie ustalono, że w umowie o pracę wnioskodawczyni poza wynagrodzeniem zasadniczym przyznano premie regulaminowe, których celem – co wynika wprost z zapisów regulaminu wygadzania – było zróżnicowane wysokości osiąganych przez pracowników wynagrodzeń od uzyskanych wyników pracy. Zdaniem Sądu Rejonowego w sprawie istotne jest, że premia, na którą składały się części składowe, nie była określona jako stały procent wynagrodzenia podstawowego, lecz stanowiła składnik zmienny. Wysokość premii, indywidualnie wypracowywanych przez pracowników, zależała od osiągniętych wyników sprzedażowych, ilościowych i jakościowych. Sąd I instancji podkreślił, że bez wątpienia, czego dowodem jest zestawienie uzyskiwanych przez ubezpieczoną wynagrodzeń, premia stanowiła zmienny, uzależniony od efektów i wyników pracy, składnik wynagrodzenia powodujący, że miesięczne wynagrodzenie uzyskiwane przez wnioskodawczynię nigdy nie było w tej samej, stałej wysokości.

Sąd Rejonowy uznał, że skoro ubezpieczonej nie przysługiwało wynagrodzenie w stałej miesięcznej wysokości - do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia zastosowanie powinien znaleźć art. 37 ust. 2 pkt. 3 ustawy, czyli podstawę stanowi kwota zmiennych składników wynagrodzenia w przeciętnej miesięcznej wysokości, wypłacona za miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, pracownikom zatrudnionym na takim samym lub podobnym stanowisku pracy u pracodawcy, u którego przysługuje zasiłek chorobowy.

Sąd I instancji wskazał, że organ rentowy, w wykonania zobowiązania sądu, dokonał wyliczenia podstawy wymiaru świadczeń dla ubezpieczonej z uwzględnieniem wynagrodzenia zasadniczego i kwoty przeciętnej miesięcznej wysokości zmiennych składników wynagrodzenia wypłaconych pracownikom zatrudnionym na takim samym lub podobnym stanowisku za miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, czyli w lipcu 2016 r. Podstawa ta według wyliczeń ZUS wyniosła 2260,66 zł brutto (po pomniejszeniu o kwotę składek na ubezpieczenie społeczne) przy przyjęciu obowiązującego w 2016 r. wynagrodzenia minimalnego 1850 zł oraz przeciętnej wysokości miesięcznych zmiennych składników w kwocie 769,83 zł.

Sąd I instancji zaznaczył, że skarżona decyzja ustala poza podstawą wymiaru zasiłku chorobowego w okresie od 22 sierpnia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. także podstawę wymiaru zasiłku chorobowego za okres od 1 stycznia 2017 r. Przy przyjęciu tej samej przeciętnej wysokości miesięcznych zmiennych składników w kwocie 769,83 zł (769,83 zł – 13,71% =664,29zł) oraz obowiązującego w 2017 r. wynagrodzenia minimalnego w wysokości 2000 zł (2000 zł – 13,71% = 1725,80 zł) podstawa wymiaru zasiłku chorobowego wyniosła 2390,09 zł.

W konsekwencji Sąd Rejonowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił, że podstawę wymiaru zasiłku chorobowego E. S. miesięcznie w okresie od 22 sierpnia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r. stanowi kwota 2260,66 zł brutto (po pomniejszeniu o kwotę składek na ubezpieczenie społeczne), a w okresie od 1 stycznia
2017 r. kwota 2390,09 zł brutto (po pomniejszeniu o kwotę składek na ubezpieczenie społeczne).

Apelację od powyższego wyroku wniósł organ rentowy, będąc reprezentowanym przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, zaskarżając kwestionowane orzeczenie w całości, któremu zarzucił:

1.naruszenie prawa procesowego mające istotny wpływ na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie, że ubezpieczonej nie przysługiwało stałe wynagrodzenie, pomimo że zgodnie z umową o pracę otrzymywała zasadnicze wynagrodzenie w stałej kwocie oraz premię uzależnioną od wyników/ efektów pracy;

2. naruszenie prawa materialnego, tj.

a) art. 36 ust 1 w zw. z art. 42 ust. 1 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa poprzez jego niezastosowanie, pomimo że do podstawy wymiaru zasiłku zostały przyjęte kwoty premii, które faktycznie nie zostały wypłacone,

b) art. 37 ust.1 pkt 1 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa poprzez jego niezastosowanie w sytuacji kiedy stan faktyczny w przedmiotowej sprawie odpowiadał dyspozycji ww. przepisu,

c) art. 37 ust. 1 pkt 3 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, tj. przyjęty wbrew temu przepisowi do podstawy wymiaru wynagrodzenie wynikające z umowy o pracę plus składniki zmienne wynagrodzenia w postaci premii.

W konkluzji do tak sformułowanych zarzutów apelacyjnych skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania oraz o zasądzenie od odwołującego banku na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych za obydwie instancje

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności Sąd II instancji badając niniejszą sprawę dostrzegłszy oczywistą omyłkę pisarską w komparycji wyroku pierwszoinstancyjnego, na mocy art. 350 §1 i 3 k.p.c. sprostował firmę zainteresowanego w ten sposób, że w miejsce słów „T- (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.” wpisał „T- (...) Spółki Akcyjnej w W.”, o czym orzekł, jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

Przechodząc zaś do oceny zasadności apelacji organu rentowego Sąd II instancji zważył, że Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące oparcie w prawidłowo zebranym w sprawie materiale dowodowym. Sąd II instancji przyjmując ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego jako własne, jednocześnie stwierdził, że nie zachodzi obecnie potrzeba powielania w tym miejscu tych ustaleń (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5.11.1998 r., I PKN 339/98, OSNAPiUS z 1999 r., z. 24, poz. 776).

Wbrew twierdzeniom apelacji, Sąd II instancji nie dopatrzył się naruszenia przepisów postępowania, jak również prawa materialnego, skutkujących koniecznością zmiany zaskarżonego wyroku, zgodnie z żądaniem apelanta.

Zarzuty apelacyjne sprowadzają się w istocie do polemiki i wykazywania twierdzeń przeciwnych (korzystnych dla apelanta) od tych wynikających z ustaleń Sądu I instancji.

Przechodząc do analizy poszczególnych zarzutów apelacyjnych, w pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu naruszenia art. 233 §1 k.p.c., jako determinującego kierunek dalszych rozważań.

Zdaniem Sądu II instancji zarzut ów jest pozbawiony uzasadnionych podstaw. Przepis art. 233 § 1 k.p.c. nakazuje sądowi ocenę wiarygodności i mocy dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W badanej sprawie istotne jest, że lektura uzasadnienia Sądu I instancji wskazuje, że wbrew wywodom apelanta, Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że zgodnie z umową o pracę wnioskodawczyni otrzymywała zasadnicze wynagrodzenie w stałej kwocie w wysokości 1.800 zł oraz premię uzależnioną od wyników/efektów pracy z Regulaminem wynagradzania, co czyni apelację w tym zakresie chybioną. Sąd Okręgowy pragnie w tym miejscu podkreślić, że czym innym jest dokonanie poprawnych ustaleń faktycznych w sprawie, na podstawie właściwie powołanych i uprzednio niewadliwie ocenionych dowodów jakie zostały zgromadzone w toku postępowania, a czym innym dokonanie prawidłowej subsumcji poprawnie ustalonych faktów pod właściwie zinterpretowane i zastosowane przepisy prawa materialnego, czego strona skarżąca zdaje się nie rozróżniać.

Odnosząc się do zarzutów apelacji dotyczących naruszenia przepisów prawa materialnego wskazać należy, że Sąd I instancji właściwie zastosował w niniejszej sprawie przepisy regulujące problematykę ustalania podstawy wymiaru zasiłków przysługujących ubezpieczonym będącym pracownikami.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, użyte w niej określenie "wynagrodzenie" oznacza przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenie emerytalne, rentowe oraz ubezpieczenie chorobowe. W podstawie wymiaru zasiłku podlegają uwzględnieniu m.in. następujące składniki: wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy (nie uwzględnia się ekwiwalentu za ten urlop); wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych wypłacone w kwocie faktycznej, bez konieczności uzupełnienia, wynagrodzenie z tytułu umów zlecenia, umów o dzieło zawartych po 13 stycznia 2000 r. z własnym pracodawcą w kwocie faktycznie wypłaconej, bez uzupełnienia, premie, nagrody i inne składniki wynagrodzenia, które przysługują za okresy miesięczne w kwocie wypłaconej pracownikowi za miesiące kalendarzowe, z których wynagrodzenie przyjmuje się do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku; premie, nagrody i inne składniki wynagrodzenia przysługujące za okresy kwartalne, które wlicza się w wysokości stanowiącej 1/12 premii wypłaconych za cztery kwartały poprzedzające miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.

Nie ulega zatem wątpliwości, iż przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłków z ubezpieczenia społecznego należało uwzględniać nie tylko wynagrodzenie zasadnicze, ale również inne składniki wynagrodzenia, takie jak premie i nagrody.

Zgodnie z art. 36 ustawy zasiłkowej podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.

Przepis art. 36 ust. 1 ustawy zasiłkowej jednoznacznie zatem wskazuje, że podstawę wymiaru zasiłku stanowić może tylko wynagrodzenie uzyskiwane bezpośrednio przed powstaniem niezdolności do pracy.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy zasiłkowej do podstawy wymiaru zasiłku wlicza się premie, nagrody i inne składniki wynagrodzenia przysługujące za okresy miesięczne, w kwocie wypłaconej pracownikowi za miesiące kalendarzowe, z których wynagrodzenie przyjmuje się do ustalenia podstawy wymiaru zasiłku.

Faktem jest, że cyt. wyżej przepis art. 36 ustawy zasiłkowej odnosi się w swej treści do przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia „wypłaconego” pracownikowi. Faktem jest też, że wnioskodawczyni nie przepracowała u pracodawcy okresu 12 miesięcy kalendarzowych, które poprzedzałyby miesiąc, w którym powstała jej niezdolność do pracy. Co więcej, z bezbłędnych ustaleń Sądu Rejonowego wynika, ze nie przepracowała u tego pracodawcy żadnego pełnego miesiąca kalendarzowego, ani nawet jednego dnia w okresie 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.

W takim stanie rzeczy Sąd Okręgowy podzielił zdanie Sądu Rejonowego, że do sytuacji faktycznej odwołującej zastosowania nie znajdzie przepis art. 36 ustawy zasiłkowej, lecz przepis art. 37 tejże ustawy. Wobec powyższego Sąd II instancji uznał, że w tej części, w jakiej skarżący zarzucał naruszenie art. 36 ust. 1 w zw. z art. 42 ust. 1 ustawy zasiłkowej, apelacja okazała się pozbawiona uzasadnionych podstaw.

Przechodząc do oceny pozostałych zarzutów apelacyjnych Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności pragnie podkreślić, że na miesięczne wnioskodawczyni składały się następujące stałe składniki: wynagrodzenie zasadnicze w stałej wysokości 1800 zł oraz premie sprzedażowe i premie za wyniki o zmiennej wysokości, których zasady wypłaty wynikają z regulaminu pracy nadal obowiązującego u pracodawcy. Wypłata spornych premii była uzależniona jedynie od realizacji zadań, efektywności pracownika, co oznacza, że nie były one uznaniowe, tj. zależne od woli pracodawcy, lecz zależały one wyłącznie od pracy wnioskodawczyni, co trafnie ustalił Sąd Rejonowy. Bezbłędnie także Sąd meriti ustalił, że ubezpieczona w okresie pracy otrzymywała premie w każdym miesiącu i nie zdarzył się miesiąc, w którym premia nie zostałaby jej wypłacona, choć wysokość tego składnika jej wynagrodzenia była w każdym miesiącu inna.

Sytuację ubezpieczonej reguluje zatem przepis art. 37 ww. ustawy. Zgodnie z jego treścią – jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi wynagrodzenie, które ubezpieczony będący pracownikiem osiągnąłby, gdyby pracował pełny miesiąc kalendarzowy (ust. 1). W takim przypadku, zgodnie z ust. 2, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi:

1) wynagrodzenie miesięczne określone w umowie o pracę lub w innym akcie, na podstawie którego powstał stosunek pracy, jeżeli wynagrodzenie przysługuje w stałej miesięcznej wysokości;

2) wynagrodzenie miesięczne obliczone przez podzielenie wynagrodzenia osiągniętego za przepracowane dni robocze przez liczbę dni przepracowanych i pomnożenie przez liczbę dni, które ubezpieczony będący pracownikiem był obowiązany przepracować w tym miesiącu, jeżeli przepracował choćby 1 dzień;

3) kwota zmiennych składników wynagrodzenia w przeciętnej miesięcznej wysokości, wypłacona za miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, pracownikom zatrudnionym na takim samym lub podobnym stanowisku pracy u pracodawcy, u którego przysługuje zasiłek chorobowy, jeżeli ubezpieczony będący pracownikiem nie osiągnął żadnego wynagrodzenia.

Analiza treści przytoczonego wyżej art. 37 ust. 2 pkt 1 -3 ustawy zasiłkowej, wskazuje, że ustawodawca nie posłużył się przy wyliczaniu alternatywą rozłączną, co zdaniem Sądu II instancji nakazuje przy dokonywaniu wykładni tego przepisu przyjęcie, że przy ustalaniu wysokości podstawy wymiaru zasiłku chorobowego należało podzielić ocenę Sądu Rejonowego, że w sprawie do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia znajduje zastosowanie art. 37 ust. 2 pkt 3 ustawy zasiłkowej w stosunku do składnika wynagrodzenia odwołującej o zmiennej wysokości jakim jest premia, choć jednocześnie Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, wbrew wywodom apelanta, że równocześnie w sprawie do ustalenia podstawy wymiaru tego świadczenia ma też zastosowanie art. 37 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy co do wynikającego z umowy o pracę wynagrodzenia zasadniczego ubezpieczonej w stałej wysokości miesięcznie. Stąd też Sąd Okręgowy uznał, że prawidłowo Sąd meriti oparł się na wyliczeniu organu rentowego podstawy wymiaru świadczeń dla ubezpieczonej z uwzględnieniem wynagrodzenia zasadniczego i kwoty przeciętnej miesięcznej wysokości zmiennych składników wynagrodzenia wypłaconych pracownikom zatrudnionym na takim samym lub podobnym stanowisku za miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, czyli w lipcu 2016 r. Podstawa ta wyniosła kwotę 2260,66 zł brutto (po pomniejszeniu o kwotę składek na ubezpieczenie społeczne) przy przyjęciu obowiązującego w 2016 roku wynagrodzenia minimalnego 1850 zł, kwotę 2390,09 zł (po pomniejszeniu o kwotę składek na ubezpieczenie społeczne) przy przyjęciu obowiązującego w 2017 roku wynagrodzenia minimalnego 2000 zł oraz przeciętnej wysokości miesięcznych zmiennych składników w kwocie 769,83 zł. Nie znajdując jakichkolwiek uchybień w ocenie jurydycznej Sądu Rejonowego, w analizowanym zakresie, Sąd II instancji uznał w efekcie zarzuty apelacyjne dotyczące naruszenia art. 37 ust. 2 pkt 1 i pkt 3 cyt. ustawy za całkowicie bezzasadne.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację organu rentowego.

A.P.

SSO Agnieszka Olejniczak – Kosiara SSO Magdalena Lisowska SSO Iwona Matyjas