Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2024 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygnaturze akt X U upr 466/23, z odwołania J. M. (1) przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) w T. o zasiłek chorobowy, na skutek odwołania od decyzji z dnia 23 czerwca 2023 roku numer sprawy (...) oraz od decyzji z dnia 30 sierpnia 2023 roku numer sprawy (...), zmienił zaskarżone decyzje w ten sposób, że przyznał J. M. (1) prawo do zasiłku chorobowego za okres od 1 czerwca 2023 roku do dnia 21 lipca 2023 roku.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

Wnioskodawca od dnia 24 lutego 1998 roku prowadzi działalność gospodarczą. W okresie od 2 listopada 2017 roku do dnia 31 maja 2023 roku był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w charakterze serwisanta w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością i z tego tytułu podlegał ubezpieczeniu chorobowemu. W okresie spornym wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą równolegle z zatrudnieniem na podstawie umowy o pracę, nie zatrudniał w tym czasie pracowników i nie uzyskiwał z tytułu prowadzenia tejże działalności dochodów. W tamtym okresie działalność gospodarcza nie była zawieszona.

W maju, kilka dni przed końcem miesiąca, wnioskodawca złamał nogę.

Wnioskodawca z uwagi na doznaną kontuzję przebywał na zwolnieniu lekarskim dla płatnika NIP (...) H.-Polska w okresach:

⚫

od dnia 20 maja 2023 roku do dnia 23 maja 2023 roku (numer zaświadczenia (...));

⚫

od dnia 24 maja 2023 roku do dnia 2 lipca 2023 roku (numer zaświadczenia (...));

⚫

od dnia 3 lipca 2023 roku do dnia 21 lipca 2023 roku (numer zaświadczenia (...)).

Wnioskodawca z uwagi na złamanie nogi przebywał na zwolnieniu lekarskim dla płatnika NIP (...) ( (...) J. M. (2)) w okresach:

⚫

od dnia 20 maja 2023 roku do dnia 2 lipca 2023 roku (numer zaświadczenia (...));

⚫

od dnia 3 lipca 2023 roku do dnia 21 lipca 2023 roku (numer zaświadczenia (...)).

Wnioskodawca w okresie od 1 stycznia 2023 roku do dnia 19 maja 2023 roku otrzymywał z prowadzonej przez siebie działalności następujące dochody:

⚫

Styczeń 2023 roku – 40.754,82 zł brutto;

⚫

Luty 2023 roku – 10.472,22 zł brutto;

⚫

Marzec 2023 roku – 45.887,52 zł brutto;

⚫

Kwiecień 2023 roku – 922,50 zł brutto;

⚫

Maj – do 19 maja 2023 roku – 2.2140,00 zł brutto.

Wnioskodawca w okresie od 20 maja 2023 roku do dnia 21 lipca 2023 roku (w czasie przebywania na zwolnieniu lekarskim) nie otrzymywał z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej żadnych dochodów. Faktura VAT numer (...) z dnia 27 czerwca 2023 roku, faktura VAT numer (...) z dnia 1 lipca 2023 roku, faktura VAT (...) z dnia 1 lipca 2023 roku zostały wystawione omyłkowo przez przedsiębiorcę.

Wnioskodawca w okresie od 22 lipca 2023 roku do 31 sierpnia 2023 roku otrzymywał z prowadzonej przez siebie działalności następujące dochody:

⚫

Lipiec – od 22 lipca 2023 roku – 113.369,77 zł brutto;

⚫

Sierpień – 5.332,09 zł brutto.

W okresie od 20 maja 2023 roku do dnia 21 lipca 2023 roku wnioskodawca zarejestrował w księdze przychodów i rozchodów faktury z zakupów, które wykonywał wcześniej, przed doznaniem uszczerbku złamania nogi.

Powyższych ustaleń Sąd I instancji dokonał na podstawie dokumentów zebranych w aktach sprawy oraz zeznań wnioskodawcy. Zebrane w sprawie dowody Sąd uznał za w pełni wiarygodne jako zgodne ze sobą i tworzące spójny stan faktyczny. Powyższy stan faktyczny nie był przedmiotem kontrowersji między stronami. Osią sporu była odmienna ocena prawna co do okresu utraty prawa do świadczeń z ubezpieczenia chorobowego należnych po ustaniu tytułu ubezpieczenia wskutek prowadzenia działalności gospodarczej, stanowiącej tytuł do objęcia ubezpieczeniem chorobowym.

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd Rejonowy uznał, że odwołania są zasadne
i skutkują zmianą zaskarżonych decyzji.

Sąd I instancji zauważył, że zasiłek chorobowy, o którym stanowi art. 7 ustawy z 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, ma charakter wyjątkowy, gdyż przysługuje osobie, która nie podlega ubezpieczeniu chorobowemu wskutek utraty takiego tytułu związanego z ochroną ryzyka socjalnego (zdrowie), bez ekwiwalentu zmaterializowanego w postaci składki na to ubezpieczenie. Zatem uprawnienie do zasiłku realizuje się przez „niezdolność do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia”.

Sąd I instancji powołał się na art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tj. Dz. U. z 2022 roku, poz. 1732, ze zm.) stanowiący, iż zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.

Jak podkreślił Sąd Rejonowy trwanie ubezpieczenia chorobowego jest związane z posiadaniem tytułu ubezpieczenia chorobowego. Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa tytułem ubezpieczenia chorobowego jest zatrudnienie lub inna działalność, których podjęcie rodzi obowiązek ubezpieczenia chorobowego lub uprawnienie do objęcia tym ubezpieczeniem na zasadach dobrowolności w rozumieniu przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Stosownie do art. 6 ust. 1 pkt. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 13 października 1998 r. obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej są pracownikami, z wyłączeniem prokuratorów.

Wyjątek od tej reguły art. 6 ust. 1 przewidziany jest w art. 7 ustawy zasiłkowej. Stanowi on, że zasiłek chorobowy przysługuje również osobie, która stała się niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli niezdolność do pracy trwała bez przerwy co najmniej 30 dni i powstała:

1) nie później niż w ciągu 14 dni od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego;

2) nie później niż w ciągu 3 miesięcy od ustania tytułu ubezpieczenia chorobowego - w razie choroby zakaźnej, której okres wylęgania jest dłuższy niż 14 dni, lub innej choroby, której objawy chorobowe ujawniają się po okresie dłuższym niż 14 dni od początku choroby.

Sąd Rejonowy zwrócił także uwagę, że poza przytoczonymi przesłankami pozytywnymi prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia, ustawodawca ustanowił również przesłanki negatywne, których zaistnienie powoduje ustanie prawa do tego szczególnego rodzaju świadczenia. Jedną z nich przewiduje art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej. Stanowi on, że zasiłek chorobowy nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby.

W ocenie Sądu I instancji, na kanwie analizowanego stanu faktycznego, J. M. (1) niewątpliwie spełnił pozytywne przesłanki nabycia prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego (tj. ustaniu zatrudnienia (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością). Tytuł ten ustał z dniem 31 maja 2023 roku, a od dnia 20 maja 2023 roku do dnia 21 lipca 2023 roku wnioskodawca był niezdolny do pracy z powodu złamania nogi. Ta okoliczność nie była kwestionowana przez organ rentowy.

Sąd I instancji zwrócił uwagę, iż spór w niniejszej sprawie dotyczył prawa do zasiłku chorobowego za przypadający po ustaniu zatrudnienia okres od dnia 1 czerwca 2023 roku do dnia 2 lipca 2023 roku oraz od dnia 3 lipca 2023 roku do dnia 21 lipca 2023 roku. Jego istota sprowadzała się do rozstrzygnięcia zagadnienia, czy wnioskodawca w okresie niezdolności do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego wynikającego ze stosunku pracy z firmą (...), kontynuował działalność zarobkową prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...), w związku z czym w myśl art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, utracił prawo do zasiłku chorobowego za ten okres.

Jeśli chodzi o przesłankę wymienioną w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej, to zgodnie z pierwotnym brzmieniem tej regulacji, zasiłek chorobowy - z założenia - nie przysługiwał za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy „kontynuowała działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową”. Zmiana legislacyjna, która nadała temu przepisowi jego aktualną treść i została dokonana z dniem 1 lipca 2004 r. na mocy art. 12 pkt 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw ma ten skutek, iż de lege lata przesłanką negatywną skutkującą brakiem uprawnień do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie jest kontynuacja albo podjęcie każdej - bez wyjątku - działalności zarobkowej, ale jest nią kontynuacja (rozpoczęcie) wykonywania tylko takiej działalności, która stanowi tytuł do objęcia osoby zainteresowanej ubezpieczeniem chorobowym (obowiązkowo lub dobrowolnie) albo zapewnia takiej osobie prawo ubiegania się o - jakiekolwiek inne, niż zasiłek chorobowy finansowany ze środków Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - świadczenie za okres niezdolności do pracy spowodowanej chorobą.

W ocenie Sądu I instancji aktualne brzmienie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej obejmuje dwie sytuacje, to jest: niezdolność do pracy powstałą w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego oraz niezdolność do pracy powstałą po ustaniu tytułu ubezpieczenia. Odnosi się do sytuacji faktycznych opisanych w art. 6 ustawy zasiłkowej, jak
i w art. 7 tej ustawy, co nie znosi na drugi plan konieczności rozgraniczenia momentu powstania niezdolności do pracy. Dalej art. 13 ustawy zasiłkowej wymienia enumeratywnie tak zwane negatywne przesłanki nabycia prawa do zasiłku. Jedną z nich (opisaną w ust. 1 pkt 2) jest kontynuowanie działalności zarobkowej lub podjęcie działalności zarobkowej stanowiącej tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającej prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby.

Odnosząc się do powyższej spornej kwestii, zdaniem Sądu I instancji zauważenia wymaga, że zasiłek chorobowy przysługuje w razie niezdolności do pracy spowodowanej chorobą, a więc jego funkcja substytutu zarobku polega na zabezpieczeniu środków niezbędnych do utrzymania w okresie trwania choroby. Prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia jest natomiast wyjątkiem od ogólnej zasady przysługiwania prawa do zasiłku chorobowego w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.

Wyjątkowość ta wyraża się w przyznaniu prawa do świadczenia w okresie, za który nie jest opłacana składka, osobom niepodlegającym ubezpieczeniu. Zasiłek chorobowy zastępuje bowiem utracony zarobek. Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że ryzykiem chronionym jest w tym przypadku niemożność wykonywania (kontynuowania lub podjęcia) każdej działalności zarobkowej, zarówno tej, której wykonywanie dawało tytuł do objęcia ubezpieczeniem, jak i wykonywanej równolegle z taką działalnością, a ponadto jakiejkolwiek nowej działalności dającej źródło utrzymania. Jeżeli po ustaniu tytułu ubezpieczenia dojdzie do kontynuowania lub podjęcia działalności zostanie ona objęta ubezpieczeniem chorobowym. Wówczas zdarzenie ubezpieczeniowe (choroba) będzie pozostawać w związku z nowym tytułem ubezpieczeniowym (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 sierpnia 2001 r., III ZP 11/01 OSP 2002 nr 1, poz. 18, OSP 2002 nr 12, poz. 151).

W świetle art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej pozbawienie prawa do zasiłku następuje zarówno w przypadku niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i po jego ustaniu, w przypadku „kontynuowania” lub „podjęcia” działalności zarobkowej stanowiącej tytuł do objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. Ustawa przy tym nie definiuje pojęcia działalności zarobkowej. Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych także pojęcia tego nie wyjaśnia. Wykładnia pojęcia działalności zarobkowej poprzez porównanie przepisu art. 13 ust. 1 pkt 2 z art. 17 ust. 1 ustawy zasiłkowej – przewidującego utratę prawa do zasiłku chorobowego za cały okres zwolnienia, w razie wykonywania pracy zarobkowej lub niezgodnego z przeznaczeniem wykorzystania zwolnienia lekarskiego – prowadzi do wniosku, iż zakres przedmiotowy pojęcia „działalności zarobkowej” jest szerszy od pojęcia „praca zarobkowa” i obejmuje różne formy prowadzenia działalności, w ramach której ubezpieczony uzyskuje dochód. Inaczej mówiąc, działalność zarobkowa to działalność stanowiąca źródło dochodu z tytułu własnej pracy, niezależnie od podstawy jej wykonywania.

Natomiast zgodnie z istotą i celem definiowania działalności gospodarczej określa się ją jako podejmowanie lub kontynuowanie pozarolniczej działalności gospodarczej, która wyklucza dalsze pobieranie świadczeń z ubezpieczenia chorobowego (zasiłku chorobowego, świadczenia rehabilitacyjnego), gdy ubezpieczony rzeczywiście prowadzi działalność zarobkową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły, zgodnie z definicją działalności gospodarczej (art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa). W tym miejscu należy podkreślić, iż warunkiem objęcia ubezpieczeniem chorobowym z nowego tytułu jest faktyczne prowadzenie działalności gospodarczej.

Sąd Rejonowy nadto dodał, że w świetle obowiązującego orzecznictwa Sądu Najwyższego tylko faktyczne kontynuowanie lub podjęcie działalności zarobkowej stanowiącej tytuł do objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym powoduje z jednej strony pozbawienie prawa do zasiłku chorobowego z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego i trwającej po jego ustaniu (art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej), a z drugiej strony - objęcie ubezpieczeniem chorobowym z nowego tytułu. Wówczas zdarzenie ubezpieczeniowe (choroba) będzie pozostawać w związku z tym nowym tytułem ubezpieczenia. Nie można tracić z pola widzenia, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się, iż obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym wynika z ustawy, a nie z czynności prawnej.

Konieczne – zdaniem Sądu Rejonowego jest dostrzeżenie, w jakich okolicznościach realizuje się przesłanka z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Jeżeli przybiorą one kontekst związania formalnego, nie jest wykluczone a priori przyjęcie takiej wykładni, że osoba zainteresowana, która stała się niezdolna do pracy w okolicznościach wskazanych w art. 6 ustawy zasiłkowej (w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego), nie nabędzie prawa do zasiłku chorobowego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego tak długo, aż przestanie wykonywać „kontynuowaną” albo „podjętą” po ustaniu poprzedniego ubezpieczenia chorobowego działalność zarobkową stanowiącą „nowy” tytuł do objęcia tej osoby obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym, względnie zapewniającą jej prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy spowodowanej chorobą. Tym samym a contrario należy zatem przyjąć, że zaprzestanie wykonywania „kontynuowanej” albo „podjętej” działalności zarobkowej po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, otwiera zainteresowanemu możliwość skutecznego ubiegania się oświadczenie zasiłkowe ze skutkiem ex nunc (od chwili, w której zaprzestano realizowania takiej działalności). Osoba niezdolna do pracy, która spełniła ten warunek, nabędzie zatem prawo do zasiłku chorobowego, o ile nie zaistnieje którakolwiek z pozostałych przesłanek negatywnych, jakie zostały wymienione enumeratywnie w art. 13 ustawy zasiłkowej. Źródłem tego spojrzenia może być fakt, że jak dotąd ustawodawca nie zdecydował się na wprowadzenie do treści normatywnej art. 13 ustawy zasiłkowej regulacji stanowiącej o tym, iż w razie ziszczenia się wskazanych tam okoliczności osoba zainteresowana zostaje pozbawiona prawa do zasiłku za „cały okres niezdolności do pracy”, względnie za „cały okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego”.

Zdaniem Sądu I instancji, pozbawienie prawa do zasiłku chorobowego miałoby uzasadnienie wówczas, gdyby wnioskodawca uzyskał tytuł ubezpieczenia w postaci prowadzenia działalności gospodarczej (kontynuując działalność, która nie podlegała obowiązkowi opłacania składek wobec prowadzenia jej równolegle z pracowniczym zatrudnieniem), czyli gdyby podlegał obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, a w konsekwencji nabył tytuł do objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. W tym kontekście nabiera znaczenia okoliczność faktycznego prowadzenia (kontynuowania) działalności gospodarczej po ustaniu ubezpieczenia pracowniczego. W świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego dotyczącego podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej należy stwierdzić, że wpis do ewidencji tej działalności (rejestru) stwarza domniemanie jej prowadzenia. Domniemanie to może zostać obalone w razie udowodnienia, że działalność ta nie była prowadzona wskutek zaistnienia szczególnych, zazwyczaj losowych, okoliczności. W takich okolicznościach nie powstaje obowiązek ubezpieczenia społecznego a co za tym idzie nie powstaje tytuł do objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym. Podleganie obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym nie obejmuje okresu, w którym zaprzestano prowadzenia działalności gospodarczej albo zawieszono jej prowadzenie na podstawie przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.).

Sąd I instancji podniósł, że Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 października 2018 r., III UZP 5/18 (niepublikowany), przyjmując sprawę do rozpoznania stwierdził, że zasiłek chorobowy po ustaniu określonego tytułu ubezpieczenia chorobowego nie przysługuje tylko za te okresy orzeczonej niezdolności do pracy, w których została podjęta lub jest faktycznie kontynuowana działalność zarobkowa stanowiąca kolejny lub nowy tytuł podlegania ubezpieczeniu chorobowemu, co nie dotyczy innych okresów zasiłkowych, w których taka działalność nie była wykonywana. Oznacza to, że wnioskodawca nie powinien być pozbawiony świadczeń chorobowych za cały okres po ustaniu pracowniczego tytułu ubezpieczenia chorobowego, ponieważ nie uzyskiwał żadnego dochodu.

Przyjęcie poglądu odmiennego - wedle którego „kontynuowanie” albo „podjęcie” działalności zarobkowej po ustaniu tytułu ubezpieczenia choćby przez minimalny czas (np. tylko przez 1 dzień) wykluczałoby możliwość nabycia prawa do zasiłku chorobowego - nie dość, że byłoby interpretacją contra legem, to jeszcze w dodatku stanowiłoby zaprzeczenie funkcji ochronnej (gwarancyjnej), jaką w swoim założeniu ma spełniać zasiłek chorobowy wypłacany po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego.

Podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w najnowszym orzecznictwie, np. wyroku w sprawie I (...) 27/21 oraz (...) 32/22. W powyższą linię orzeczniczą wpisuje się także wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi o sygn. akt VIII Ua 127/19, niepubl., gdzie Sąd II instancji wskazał, że skoro zasiłek chorobowy po ustaniu określonego (pracowniczego) tytułu obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego nie przysługuje w razie podjęcia lub kontynuowania tylko takiej działalności zarobkowej stanowiącej tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie kolejnym lub nowym ubezpieczeniem chorobowym, która zapewnia „źródło utrzymania”, w tym choćby minimalny standard ochrony ubezpieczeniowej, a zatem zapewnia taką wysokość świadczeń zasiłkowych za okres orzeczonej niezdolności do pracy, która nie powinna być symboliczna, a nie ustalana w wysokości „oderwanej” lub pomijającej zasady ustalania podstawy wymiaru świadczeń dla osób, którym przysługuje ochrona zasiłkowa po ustaniu poprzedniego tytułu ubezpieczenia chorobowego.

Należy – zdaniem Sądu Rejonowego zwrócić również uwagę na stanowisko Sądu Okręgowego w Łodzi wyrażone w wyroku z dnia 4 marca 2021 roku (VIII Ua 6/21, LEX nr 3169759), który wskazał, że wyłączenie prawa do zasiłku chorobowego na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa dotyczy sytuacji, gdy osoba niezdolna do pracy po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego nie podlega żadnemu ubezpieczeniu natomiast kontynuuje lub podejmuje działalność zarobkową uprawniającą ją do objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym (postanowienie SN z 2003-10-29 II UK 176/03, wyrok S.A. w Białymstoku z 27.02.2001 r. III AUa 91/01, publik OSA 2001/11/42). Wskazana konstrukcja przesłanki „nienabycia” prawa do tego zasiłku pozwala więc na stwierdzenie, że ryzykiem chronionym powołanego przepisu jest niemożność wykonywania (kontynuowania lub podjęcia) każdej działalności zarobkowej, a także nowej działalności dającej źródło utrzymania.

Sąd I instancji podkreślił, że w niniejszym stanie faktycznym wnioskodawca udowodnił, iż w okresie od dnia 20 maja 2023 roku do dnia 21 lipca 2023 roku (sporny okres zasiłku chorobowego z obydwu decyzji) faktycznie nie prowadził działalności zarobkowej, zatem z całą stanowczością stwierdził, że zachował prawo do zasiłku chorobowego za okres objęty zaskarżonymi decyzjami organu.

W ocenie Sądu Rejonowego, gdyby wnioskodawca nie obalił domniemania wynikającego z kontynuowania prowadzenia działalności gospodarczej, należałoby przyjąć, że w tym okresie nabył nowy (niepracowniczy) tytuł do objęcia dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym.

Zdaniem Sądu I instancji, pozbawienie prawa do zasiłku mogłoby mieć miejsce jedynie w razie udowodnienia przez organ rentowy okoliczności uzyskiwania dochodów przez wnioskodawcę, czyli kontynuowania działalności zarobkowej w rozumieniu art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby
i macierzyństwa, co jednakże nie miało miejsca w niniejszej sprawie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Rejonowy uwzględnił odwołania w całości, orzekając jak w sentencji na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł organ rentowy, zaskarżając powyższe orzeczenie w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego w postaci:

- art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r. poz. 1732 ze zm.) poprzez przyznanie prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia pomimo posiadania innego tytułu ubezpieczenia chorobowego;

- art. 17 ww. ustawy poprzez przyznanie prawa do zasiłku chorobowego za okres, w którym wnioskodawca wykonywał działalność zarobkową.

Wskazując na powyższe zarzuty, organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

W odpowiedzi na apelację ubezpieczony wskazał, że nie zgadza się ze stanowiskiem organu rentowego wyrażonym w treści apelacji i wnosi o utrzymanie w mocy wyroku Sądu I instancji z 19 kwietnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy podnieść, że w niniejszym postępowaniu Sąd Okręgowy rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 374 kodeksu postępowania cywilnego, zgodnie z którym Sąd II instancji może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, jeżeli przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w apelacji lub odpowiedzi na apelację złożyła wniosek
o przeprowadzenie rozprawy, chyba że cofnięto pozew lub apelację albo zachodzi nieważność postępowania.

Nim jednak Sąd Okręgowy uzasadni wskazane stanowisko co do meritum wskazać należy, że w myśl art. 378 § 1 k.p.c. Sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji. Tym samym w granicach zaskarżenia sąd odwoławczy jest uprawniony do merytorycznego rozpoznania sprawy. Oznacza to, że może dokonywać własnych ustaleń faktycznych prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestając na materiale zebranym w I instancji (art. 381 i 382 k.p.c.). Sąd II instancji może zmienić ustalenia faktyczne stanowiące podstawę wydania wyroku sądu I instancji bez przeprowadzania postępowania dowodowego uzasadniającego odmienne ustalenia, chyba że szczególne okoliczności wymagają ponowienia lub uzupełnienia tego postępowania (tak: uchwała Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów
z 23 marca 1999 r., III CZP 59/98, OSNC 1999, nr 7-8, poz. 124).

W działalności sądu II instancji położony jest akcent na merytoryczny, a nie kontrolny charakter postępowania apelacyjnego. Jako sąd orzekający merytorycznie ma obowiązek poczynić własne ustalenia i samodzielnie je ocenić z punktu widzenia przepisów prawa materialnego (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 5 marca 2002 r., I CKN 934/00, LEX nr 54371).
W konstrukcji prawnej rozpoznawania sprawy przez sąd II instancji w wyniku wniesienia apelacji przez stronę lub strony postępowania, w polskiej procedurze cywilnej chodzi
o skontrolowanie prawidłowości rozstrzygnięcia sprawy przez sąd I instancji i jeżeli to potrzebne – przeprowadzenie uzupełniająco postępowania dowodowego, a następnie wydanie orzeczenia merytorycznego.

Przechodząc do rozważeń merytorycznych, to w ocenie Sądu Okręgowego należy zauważyć, iż zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 2780) zasiłek chorobowy z tytułu niezdolności do pracy powstałej w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, jak i z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego, jeżeli osoba niezdolna do pracy kontynuuje działalność zarobkową lub podjęła działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniającą prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby.

Mając na uwadze podniesiony przez organ rentowy zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 13 ust, 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej, trzeba wskazać, że w spornych okresach wnioskodawca nie pozostawał bez tytułu do ubezpieczeń społecznych, a kontynuował prowadzoną od 1998 roku działalność gospodarczą, która to działalność stanowi tytuł do objęcia dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym. Do skarżącego nie miała więc zastosowania dyspozycja art. 7 pkt 1 ustawy zasiłkowej i aby mieć prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu obowiązkowego ubezpieczenia chorobowego z tytułu pracy
w (...) sp. z o.o., winien on zgłosić się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego jako osoba prowadząca działalność.

Tymczasem należy zauważyć, że J. M. (1) zgłosił się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzonej przez siebie działalności dopiero w dniu 6 sierpnia 2023 roku, składając druk (...) w którym wskazał, że przystępuje do tego ubezpieczenia od 22 lipca 2023 roku. Wnioskodawca przystąpił więc do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego dopiero po zakończeniu korzystania ze zwolnienia lekarskiego.

W ocenie Sądu Okręgowego, organ rentowy przy tym słusznie zauważył w apelacji, że zgodnie z art. 13 pkt 4 osoby prowadzące pozarolniczą działalność podlegają ubezpieczeniom społecznym od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie art. 36aa oraz przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców.

Zgodnie bowiem z art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (tekst jedn. Dz. U. z 2024 r. poz. 236) w przypadku przedsiębiorcy wpisanego do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej okres zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej rozpoczyna się od dnia wskazanego we wniosku o wpis informacji
o zawieszeniu wykonywania działalności gospodarczej i trwa do dnia wskazanego w tym wniosku albo we wniosku o wznowienie wykonywania działalności gospodarczej albo do dnia ustanowienia zarządu sukcesyjnego.

Rację ma zatem organ rentowy, iż brak dochodu w spornych okresach, nie może być podstawą do uznania, że przedsiębiorca nie prowadzi działalności gospodarczej. Gdyby bowiem – tak jak uczynił to Sąd Rejonowy – przyjąć, że brak uzyskania przez przedsiębiorcę dochodu jest podstawą do uznania, że dany przedsiębiorca nie podlega ubezpieczeniom, to każdy jednoosobowy przedsiębiorca na zwolnieniu lekarskim powinien być uznany za nieprowadzącego działalności gospodarczej i w konsekwencji być wyrejestrowany
z ubezpieczeń na czas zwolnienia.

Oczywistym jest przecież, że jednoosobowi przedsiębiorcy korzystający ze zwolnienia lekarskiego nie uzyskują dochodów, a także nie mogą wykonywać żadnych czynności związanych z prowadzoną przez siebie działalnością w czasie niezdolności do pracy – jednak nadal są uznawani za osoby prowadzące działalność gospodarczą, które przez cały okres korzystania ze zwolnienia lekarskiego dysponują tytułem do ubezpieczeń i nie podlegają one wyrejestrowaniu z ubezpieczeń na czas zwolnienia.

Z kolei, jak stanowi art. 17 ww. ustawy zasiłkowej, ubezpieczony wykonujący w okresie orzeczonej niezdolności do pracy pracę zarobkową lub wykorzystujący zwolnienie od pracy
w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia traci prawo do zasiłku chorobowego za cały okres tego zwolnienia.

W tym miejscu, zdaniem Sądu Okręgowego należy zauważyć, że nieuzyskanie przez ubezpieczonego przychodów w trakcie, gdy przebywał on na zwolnieniu lekarskim, nie sprawia automatycznie, że nie można uznać, że prowadził on wówczas działalność zarobkową. Prowadzenie działalności gospodarczej ma bowiem miejsce nie tylko wówczas, gdy przedsiębiorca uzyskuje przychód, ale również, gdy wykonuje on czynności mające na celu generować ten przychód w przyszłości, podejmuje się czynności organizacyjnych, nawiązuje kontakty z kontrahentami czy dokonuje czynności urzędowych związanych z prowadzoną działalnością. Również okresy chwilowego braku dochodu, także z uwagi na niezdolność do pracy – jak w niniejszej sprawie – nie świadczą arbitralnie o zaprzestaniu prowadzenia działalności zarobkowej, działalności gospodarczej, która jest procesem ciągłym. Należy przypomnieć jedynie na marginesie, że zgodnie z definicją sformułowaną w art. 3 ustawy Prawo przedsiębiorców z dnia 6.03.2018 r., działalnością gospodarczą jest zorganizowana działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i w sposób ciągły. Nadto według ugruntowanego stanowiska Sądu Najwyższego zawartego w uchwale z 6 grudnia 1991 r. (III CZP 117/91), do cech działalności gospodarczej należą: a) zawodowy, a więc stały charakter, b) powtarzalność podejmowanych działań, c) podporządkowanie zasadzie racjonalnego gospodarowania, d) uczestnictwo w obrocie gospodarczym, e) cel zarobkowy. Przesłanki te muszą być spełnione kumulatywnie.

Podstawą do powstania obowiązku ubezpieczeń na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 13 pkt 4 Ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych jest zatem faktyczne wykonywanie działalności pozarolniczej, w tym gospodarczej, co oznacza, że wykonywanie tej działalności to rzeczywista działalność zarobkowa wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Prowadzenie działalności gospodarczej stanowi tytuł podlegania ubezpieczeniom społecznym, o ile faktycznie osoba ubezpieczona wykonuje tę działalność, choć stopień natężenia jej aktywności może być różny. Ciągłość działalności gospodarczej ma dwa aspekty. Pierwszy to powtarzalność czynności, pozwalająca na odróżnienie działalności gospodarczej od jednostkowej umowy o dzieło lub zlecenia albo umowy o świadczenie usług, które same w sobie nie składają się jeszcze na działalność gospodarczą, drugi aspekt zaś to zamiar niekrótkiego prowadzenia działalności gospodarczej.

Przesłanka zarobkowego charakteru jest spełniona wtedy, gdy prowadzenie działalności gospodarczej nastawione jest na uzyskanie dochodu, choć może się zdarzyć, że działalność ta w danym okresie przynosi straty. W tej mierze istotny jest jednak wyznaczony przez przedsiębiorcę cel, który przez realizację zamierzonych przedsięwzięć musi zakładać dany wynik finansowy. Zarobkowy charakter jest nastawiony na zysk, który powinien co najmniej pokryć koszty założenia i prowadzenia przedsięwzięcia (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 listopada 2008 r., (...)).

Zaznaczyć oddzielnie należy, że Sąd Rejonowy pominął fakt rzeczywistego i nieprzerwanego wykonywania przez ubezpieczonego pozarolniczej działalności gospodarczej od wielu lat. Choć Sąd precyzyjnie przedstawił chronologię aktywności wnioskodawcy jako przedsiębiorcy, to jednak nie wywiódł z tego ustalenia należytych wniosków.

Niewątpliwie celem prowadzenia działalności gospodarczej jest osiąganie dochodów, to jednak nieosiąganie przez przedsiębiorcę spodziewanych zysków z działalności gospodarczej nie uzasadnia wyłączenia tego przedsiębiorcy z ubezpieczeń społecznych, zwłaszcza gdy zachodzą przeszkody do efektywnego jej prowadzenia na skutek jego choroby (por. wyrok SN z 20.03.2009 r., II UK 308/08 – LEX 707885 ).

Oceniając czy wnioskodawca kontynuował działalność zarobkową, trzeba zauważyć, że zarówno przed rozpoczęciem korzystania ze zwolnienia lekarskiego, jak i – co tym bardziej istotne – krótko po zakończeniu wnioskodawca uzyskał wysokie przychody. Okoliczności te zauważył również Sąd Rejonowy wskazując, że w okresie od 22 lipca 2023 roku do 31 lipca 2023 roku wnioskodawca osiągnął przychód w wysokości 113.369,77 zł brutto. Aby więc uzyskać ww. wysoki przychód w tak krótkim czasie, bezpośrednio po zakończeniu korzystania przez ubezpieczonego z dość długotrwałego zwolnienia lekarskiego, musiał on bez wątpienia podejmować w spornym okresie czynności zmierzających do osiągnięcia przychodu.

Trzeba tu dostrzec, że jak wynika ze zgromadzonego przez Sąd I instancji materiału dowodowego, w tym zeznań samego ubezpieczonego, że w trakcie korzystania ze zwolnienia lekarskiego, wnioskodawca dokonał zakupów akcesoriów ściśle związanych z prowadzoną przez siebie działalnością, której przedmiotem jest dokonywanie przeglądów i napraw bram automatycznych i doków. Skarżący osobiście zakupił bowiem w tym czasie m.in. części potrzebne do wykonywania przez niego usług związanych z naprawą bram, zasilacza awaryjnego czy drabiny. Warto przy tym zaznaczyć, że ubezpieczony składając zeznania sam podkreślił, że zasilacz kupił, gdyż jest mu on niezbędny dla serwisowania bram, zaś drabinę zakupił do samochodu serwisowego, gdyż poprzednia mu się do niego nie mieściła. Ubezpieczony w okresie, gdy przebywał na zwolnieniu lekarskim wystawił również fakturę.

W orzecznictwie przyjmuje się, że faktyczna przerwa w prowadzeniu pozarolniczej działalności w związku ze zwolnieniem lekarskim, spowodowana stanem zdrowia, nie może być traktowana jako zaprzestanie wykonywania tej działalności, zwłaszcza w sytuacji uprawnienia przedsiębiorcy do zasiłku chorobowego. Okres pobierania zasiłku chorobowego jest okresem podlegania ubezpieczeniom społecznym, w którym następuje jedynie zwolnienie od obowiązku opłacania składek na te ubezpieczenia bądź odpowiednie obniżenie podstawy ich wymiaru, gdy zasiłek nie obejmuje pełnego miesiąca (art. 18 ust. 9 i 10 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych). Osoba niezdolna do pracy i uprawniona do zasiłku chorobowego (w okresie pobierania tego zasiłku) nie może być uznana za osobę, która zaprzestała wykonywania pozarolniczej działalności gospodarczej, chyba że sama podejmie decyzję o zaprzestaniu jej prowadzenia i złoży stosowny wniosek o wykreślenie jej z rejestru, bądź też zostanie wykreślona z urzędu (tak samo wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 16.06.2015r. sygn. akt III AUa 1130/14).

Wyjaśnić też należy, że z mocy art. 6 ust. 1 pkt 5 i art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz.U. z 2015 r., poz. 121 – j.t. ) osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą obowiązkowo podlegają ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, a w stanie prawnym obowiązującym od 20 września 2008 roku - z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej. Osoby te, zgodnie z art. 12 ust. 1 podlegają też obowiązkowo ubezpieczeniu wypadkowemu. Natomiast gdy chodzi o ubezpieczenie chorobowe, to stosownie do art. 11 ust. 3 tej ustawy osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, na swój wniosek, podlegają dobrowolnie. Przy czym prawo do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego wygasa z chwilą ustania tytułu do podlegania obowiązkowi podlegania ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym ( art. 14 ust. 2 pkt 3).

Nadto powyższe okoliczności w sposób jednoznaczny wskazują, że wnioskodawca w trakcie spornego okresu korzystania ze zwolnienia lekarskiego wykonywał czynności związane z prowadzoną przez siebie działalnością zarobkową.

Reasumując, mając na uwadze treść przytoczonego art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej, Sąd Okręgowy uznał zarzut apelacyjny dotyczący naruszenia prawa materialnego za zasadny. Sama okoliczność nie uzyskiwania dochodu, nie wyłącza bowiem regulacji art. 13 ustawy zasiłkowej, ponieważ przepis ten nie uzależnia prawa do zasiłku chorobowego od osiągania lub nieosiągania dochodu.

Pojęcie działalności zarobkowej, niezdefiniowane ani na gruncie ustawy zasiłkowej ani w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, należy rozumieć szeroko. W sensie rodzajowym wchodzi tu w grę każda praca (działalność) zarobkowa, mogąca stanowić źródło dochodów (H. Pławucka, glosa do uchwały SN z dnia 30 sierpnia 2001 r., III ZP 11/200, OSP 2002, z. 12, poz. 599). W orzecznictwie, jeszcze na tle ustawy z grudnia 1974 r., wskazywano, że „działalnością zarobkową" jest działalność stanowiąca źródło dochodu z tytułu własnej pracy, niezależnie od podstawy jej wykonywania. Może nią być na przykład zatrudnienie na podstawie umowy o pracę, czy umowy zlecenia. Dodatkowo przyjmowano, że jest to tego rodzaju działalność zarobkowa, która stanowi tytuł do ubezpieczenia społecznego, ponieważ tylko taka działalność może być podstawą do wypłaty zasiłku w miejsce utraconego dochodu, a więc uczynić zbędną ochronę ubezpieczeniową z tytułu poprzedniej, zakończonej działalności. Podkreślano zatem, że działalność zarobkowa to „działalność stanowiąca tytuł podlegania ubezpieczeniu chorobowemu" (wyrok SN z 5.08.1999 r., II UKN 68/99, OSNP 2000, Nr 19, poz. 726). Obecnie warunek ten jest expressis verbis wpisany w dyspozycję przepisu art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej. Pod pojęciem "podjęcia lub kontynuowania" działalności zarobkowej, stanowiącym przyczynę wyłączającą prawo do zasiłku, należy rozumieć samo istnienie innych potencjalnych źródeł zarobkowania, będących tytułem do objęcia obowiązkowo lub dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym albo zapewniających prawo do świadczeń za okres niezdolności do pracy z powodu choroby. Działalność zarobkową można ujmować szerzej niż pracę zarobkową. W tym zakresie trzeba zwrócić uwagę na różnice pomiędzy regulacją z art. 13 i art. 17 cytowanej ustawy, o czym stanowi wyrok Sądu Najwyższego z 9 stycznia 2012 r., I UK 212/11, w którym SN wskazał, że "działalność zarobkowa" semantycznie jest pojęciem szerszym niż "praca zarobkowa" i wyjaśniając, że określenia "praca" i "działalność" konweniują z celem przepisów, w których zostały umiejscowione - o ile przepis art. 17 ust. 1 ustawy nawiązuje do obowiązków wynikających z trwającej relacji ubezpieczeniowej, o tyle przepis art. 13 ust. 1 koncentruje uwagę na możliwości zarobkowania po ustaniu tytułu ubezpieczenia.

Na koniec należy wskazać, iż powoływane przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku, orzeczenia Sądu Najwyższego w żaden sposób nie mogą uzasadniać stanowiska zaprezentowanego przez ten Sąd. Postępowanie w sprawie z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2018 r., (III UZP 5/18) dotyczyło wymuszania przez zleceniodawcę po ustaniu pracowniczego tytułu ubezpieczenia chorobowego wykonywania marginalnej umowy zlecenia, która po okresie jej wykonywania w nieznacznym zakresie, w czasie od 12 do 29 września 2015 r. została rozwiązana. Sąd Najwyższy w swoim uzasadnieniu wskazał jasno, że „wprawdzie kontynuowanie umowy zlecenia po ustaniu stosunku pracy oznacza na ogół podjęcie lub kontynuowanie działalności zarobkowej stanowiącej nowy lub kolejny tytuł do objęcia dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym, a zatem co do zasady stanowi negatywną przesłankę przysługiwania prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu poprzedniego (pracowniczego) tytułu ubezpieczenia chorobowego (art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej), ale w przedmiotowej sprawie Sąd Najwyższy nie mógł pominąć ani zignorować ujawnionych wyżej szczególnych okoliczności, w których wnioskodawczyni w chorobowym stanie przewlekłej depresji poddała się bezprawnemu żądaniu zleceniodawcy dalszego wykonywania rozmiarowo i wynagrodzeniowo marginalnego zlecenia w okresie orzeczonej niezdolności (…). Z kolei w sprawie I (...) 27/21postępowanie toczyło się w przedmiocie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, gdzie odwołujący zawiesił w czasie niezdolności do pracy prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą, a następnie ją podjął już po skierowaniu wniosku o przyznanie mu świadczenia rehabilitacyjnego. Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu Okręgowego, który zmienił wyrok Sądu Rejonowego i oddalił odwołanie – Sąd Najwyższy wskazał w wytycznych jakie ustalenia winien poczynić Sąd Okręgowy oraz podkreślił, że prawidłowe zastosowanie przepisu art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy zasiłkowej winno być odniesione do okoliczności faktycznych konkretnego przypadku prowadzenia działalności gospodarczej przed przedsiębiorcę. Podobnie postępowanie w sprawie II USKP 32/22 dotyczyło sytuacji, w której odwołujący miał zawartą umowę zlecenia, sąd I instancji oddalił odwołanie, sąd II instancji oddalił apelację, a SN oddalił kasację, jako nie spełniającą przesłanki do jej rozpoznania wskazując jedynie, że podnoszonych kwestii dotyka liczne orzecznictwo sądów powszechnych i Sądu Najwyższego. A zatem wskazane orzeczenia odnoszą się do całkowicie odmiennych stanów faktycznych, a nadto żadne z nich nie potwierdza zasadności stanowiska Sądu I instancji. Z bogatego orzecznictwa sądów powszechnych i Sądu Najwyższego niewątpliwie natomiast wynika, że rozstrzygnięcie zależy od konkretnego stanu faktycznego, który może determinować zasadność bądź też nie negatywnych dla ubezpieczonych decyzji organu rentowego.

W przedmiotowej sprawie, w oparciu o powołany stan faktyczny, Sąd Okręgowy uznał, iż żądanie ubezpieczonego wypłaty zasiłku chorobowego za okresy od 1 czerwca 2023 roku do 2 lipca 2023 roku i od 3 lipca 2023 roku do 21 lipca 2023 roku to jest za okresy, w którym wnioskodawca pozostawał niezdolny do pracy, nie było zasadne z uwagi na fakt, iż kontynuował on działalność zarobkową stanowiącą tytuł do objęcia dobrowolnie ubezpieczeniem chorobowym – zgodnie z art. 13 ust, 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy w Łodzi, na mocy art. 386 § 1 k.p.c., zmienił zaskarżony wyrok i odwołanie jako bezzasadne oddalił.