Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12 grudnia 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. i przyznał A. K. (1) prawo do zasiłku chorobowego za okres od 17 maja 2015 roku do 14 września 2015 roku od podstawy wymiaru ustalonej na podstawie art. 48a ust.2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Ponadto zasądził od ZUS na rzecz ubezpieczonej kwotę 360 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia.

Decyzją z dnia 19 maja 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił A. K. (1) prawa do wypłaty zasiłku chorobowego za okres od 17 maja 2015 roku do 14 września 2015 roku od podstawy wymiaru w wysokości wyższej niż naliczona od kwoty 525 złotych brutto z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej, wskazując jako podstawę prawną decyzji art. 3 ust 4, art. 13 ust 1 pkt 2, art. 49 ust 1 pkt 1 ustaw z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

A. K. (1), od 1 czerwca 2006 roku do 16 maja 2015 roku była zatrudniona w Federacji (...) na podstawie umowy o pracę. Równolegle od 7 stycznia 2014 roku ubezpieczona prowadziła nieprzerwanie pozarolniczą działalność gospodarczą pod nazwą: „Liczydło. Biuro (...)”. Ubezpieczona zgłosiła się do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z tytułu prowadzenia tej działalności od dnia 17 maja 2015 roku, opłacając składkę od najniższej podstawy wymiaru równej 525,00 zł pomniejszonej o 13,71 % podstawy, tj. 453,02 zł. Ubezpieczona była niezdolna do pracy w okresie od 5 maja 2015 roku do dnia 14 września 2015 roku .

Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. dokonał błędnie wypłaty zasiłku chorobowego na rzecz A. K. (1) za okres od 17 maja 2015 roku do 18 sierpnia 2015 roku z podstawy wynoszącej 2.049,73 zł(po potrąceniu składki 13,7%) zamiast kwoty 525 złotych – preferencyjnej podstawy wymiaru, nie uwzględniając w żadnym zakresie w podstawie wymiaru otrzymywanego przez wnioskodawczynię wynagrodzenia za pracę z umowy o pracę, trwającej do 16 maja 2015 roku.

Decyzjami z dnia 8 czerwca 2015 roku i 15 czerwca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił A. K. (1) prawa do zasiłku chorobowego za okres po ustaniu zatrudnienia w Federacji (...), tj. od dnia 17 maja 2015 roku do 22 czerwca 2015 roku. Decyzje te zostały zaskarżone przez ubezpieczoną. W toku postępowania organ rentowy uchylił zaskarżone decyzje - decyzją z dnia 8 września 2015 roku. Postępowanie zostało więc umorzone postanowieniem z dnia 19 października 2015 roku.

Decyzją z dnia 8 września 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił A. K. (1) prawa do zasiłku chorobowego z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej za okres od 17 maja 2015 roku do 18 sierpnia 2015 roku w wysokości wyższej niż obowiązująca i zobowiązał ją do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego z funduszu chorobowego w kwocie 4.002,52 zł za okres od 17 maja 2015 roku do 18 sierpnia 2015 roku wskazując jako podstawę art. 66 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa oraz art. 84 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 3 pkt 4, art. 49 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa i art. 18a powołanej ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że po dokonaniu weryfikacji podstawy wymiaru należnej składki uznał, że zasiłek chorobowy za okres od dnia 17 maja 2015 roku do 18 sierpnia 2015 roku został nienależnie wypłacony ubezpieczonej w wysokości 5.138,04 zł brutto, podczas gdy zdaniem organu przysługiwał on w wysokości 1.135,52 zł brutto, ze względu na to, że składki na ubezpieczenie społeczne były opłacane od preferencyjnej podstawy wymiaru (453,02 zł – po potrąceniu składki 13,7%). Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi –Śródmieścia w Łodzi z dnia 26 lutego2016 roku w sprawie XIU1463/15 zmieniono zaskarżoną decyzję z dnia 8 września 2015 roku i ustalono, że A. K. (1) nie ma obowiązku zwrotu zasiłku chorobowego za okres od 17 maja 2015 roku do 18 sierpnia 2015 roku w kwocie 4.002,52 złotych i oddalono odwołanie w pozostałym zakresie.

Pismem z dnia 20 kwietnia 2016 roku – złożonym w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. pełnomocnik wnioskodawczyni wezwał organ rentowy do wypłaty należnej A. K. (1), a nie wypłaconej jej części zasiłku chorobowego w wysokości 20.876,66 złotych , wynikającej z ubezpieczenia chorobowego z tytułu umowy o pracę.

W oparciu o powyższe ustalenia, Sąd uznał, że odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, podstawą wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem jest przychód za okres dwunastu miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Przychód jest zasadniczym elementem podstawy wymiaru składek (dla ubezpieczonych niebędących pracownikami), a w konsekwencji także wymiaru zasiłku. Pojęcie przychodu ma swoją normatywną definicję w art. 3 pkt 4 ustawy. Z przepisu tego wynika, że przychodem jest kwota stanowiąca podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe ubezpieczonego niebędącego pracownikiem, po odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie chorobowe. Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego osoby niebędącej pracownikiem nie może być wyższa niż przychód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne w dniu poprzedzającym powstanie prawa do zasiłku chorobowego (art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa) - teza wyroku SN z dnia 12 lutego 2004 r., II UK 235/03, OSNP 2004, nr 20, poz. 355.

Stosownie do art. 49 ust. 1 pkt 1 ustawy zasiłkowej, jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, podstawę wymiaru zasiłku stanowi najniższa miesięczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za miesiąc, w którym powstało prawo do zasiłku, po odliczeniach o których mowa w art. 3 pkt 4 - dla ubezpieczonych, dla których określono najniższą podstawę wymiaru składek, tj. odliczeniu kwoty odpowiadającej 13,71% podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie chorobowe.

Zgodnie z art. 48 ust 1 ustawy zasiłkowej w przypadku ubezpieczonego, dla którego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe stanowi zadeklarowana kwota, podlegającego ubezpieczeniu chorobowemu przez okres krótszy niż okres, o którym mowa w art. 48 ust. 1, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi suma:

1) przeciętnej miesięcznej najniższej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, oraz

2) kwoty stanowiącej iloczyn jednej dwunastej przeciętnej kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, oraz liczby tych miesięcy.

Jednakże w myśl art. 48 a ust 2 ustawy zasiłkowej jeżeli okres ubezpieczenia chorobowego rozpoczął się po przerwie nieprzekraczającej 30 dni od ustania ubezpieczenia chorobowego z innego tytułu, w liczbie pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia, o której mowa w ust. 1 pkt 2 tego przepisu, uwzględnia się również pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia z poprzedniego tytułu. Liczba pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia uwzględnionych z poprzedniego i aktualnego tytułu nie może przekraczać 12. Także w myśl art. 49 ust 2 ustawy zasiłkowej jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego, a okres ubezpieczenia chorobowego rozpoczął się po przerwie nieprzekraczającej 30 dni od ustania ubezpieczenia chorobowego z innego tytułu, przy ustaleniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego stosuje się odpowiednio przepis art. 37 ust. 1. Przepisy powyższe są wynikiem stanowiska zawartego w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 maja 2012 roku, sygn. akt P 12/10, który uznał za niezgodny z art. 32 ust. 1 w zw. z art. 2 Konstytucji RP artykuł 37 ust. 1 ustawy zasiłkowej, przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłków chorobowego i macierzyńskiego należnych ubezpieczonemu, dobrowolnie podlegającemu ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, którego niezdolność do pracy powstała przed upływem pełnego miesiąca kalendarzowego ubezpieczenia chorobowego z tego tytułu, w sytuacji gdy było ono poprzedzone ubezpieczeniem chorobowym z innego tytułu (Lex nr 1163448).

Organ rentowy, w zaskarżonej decyzji w zakresie prawa do zasiłku chorobowego wnioskodawczyni od dnia 17 maja 2015 roku do 14 września 2015 roku uwzględnił jedynie przychód z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, pomijając całkowicie przychód z tytułu umowy o pracę, jaka łączyła wnioskodawczynię do dnia 16 maja 2015 roku, pomijając całkowicie uregulowanie art. 48 a ust 2 ustawy zasiłkowej. Wskazać należy, iż w sprawie bezspornie okres ubezpieczenia chorobowego wnioskodawczyni z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej rozpoczął się po przerwie nieprzekraczającej 30 dni od ustania ubezpieczenia chorobowego z tytułu umowy o pracę, a zatem w liczbie pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia, o której mowa w ust. 1 pkt 2 tego przepisu, uwzględnić należało również pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia z poprzedniego tytułu.

Mając na uwadze powyższe Sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c zmienił zaskarżoną decyzję, jak w punkcie 1 sentencji.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł na postawie art. 98 k.p.c. w związku z § 9 ust 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U z 2015 poz.1800) w związku z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku zmieniające rozporządzenie w sprawie opłat za czynności adwokackie, zasądzając na rzecz wnioskodawcy kwotę 360 zł stanowiącą stawkę minimalną w sprawach o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył organ rentowy, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając naruszenie prawa procesowego, tj art. 199 kpc poprzez nieodrzucenie odwołania, oraz art. . (...) § 2 k.p.c poprzez nierozstrzygnięcie istoty sprawy.

Ponadto zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 48a ust. 1 pkt 2 i ust.2 poprzez ich niewłaściwe zastosowanie oraz art. 49 ustawy z 25.06.1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Apelacja organu rentowego zasługuje na uwzględnienie w tym znaczeniu, że prowadzi do uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi do ponownego rozpoznania.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji nie rozpoznał istoty przedmiotowego sporu.

Niesporną w sprawie jest okoliczność, że wnioskodawczyni, od dnia 17 maja 2015 roku podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Do dnia 16 maja 2015 roku podlegała ubezpieczeniu obowiązkowemu z tytułu zatrudnienia. Niezdolność do pracy wnioskodawczyni powstała od w dniu 17 maja 2015 roku, a zatem w czasie, gdy była objęta dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa ( tekst jednolity – Dz.U. z 2005 roku nr 31 poz.267 ) ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku chorobowego:

- po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego – jeżeli podlega obowiązkowo temu ubezpieczeniu,

- po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego – jeżeli jest ubezpieczony dobrowolnie.

Do okresów ubezpieczenia, o których mowa w ust. 1 wlicza się poprzednie okresy ubezpieczenia chorobowego, jeżeli przerwa między nimi nie przekroczyła 30 dni lub była spowodowana urlopem wychowawczym, urlopem bezpłatnym albo odbywaniem czynnej służby wojskowej przez żołnierza niezawodowego ( ust. 2 art. 4 ).

Zgodnie z treścią art. 48 ust. 1 ustawy, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem stanowi przeciętny miesięczny przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem stosuje się odpowiednio przepisy art. 36 ust. 2-4, art. 38 ust. 1, art. 42, art. 43 i art. 46, z zastrzeżeniem art. 48a-50 (ust.2).

Istniejące wersje czasowe art. 48a

•

2016.01.01

dodany przez

art. 1

Dz. U. z 2015 r. poz. 1066

•

Tekst jednolity

ujednolicony przez

Dz. U. z 2016 r. poz. 372

• Pokaż wszystkie w jednym oknie

W myśl art. 48a ust.1, w przypadku ubezpieczonego, dla którego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe stanowi zadeklarowana kwota, podlegającego ubezpieczeniu chorobowemu przez okres krótszy niż okres, o którym mowa w art. 48 ust. 1, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi suma:

1) przeciętnej miesięcznej najniższej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, oraz

2) kwoty stanowiącej iloczyn jednej dwunastej przeciętnej kwoty zadeklarowanej jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniach, o których mowa w art. 3 pkt 4, za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, z których przychód podlega uwzględnieniu w podstawie wymiaru zasiłku, oraz liczby tych miesięcy.

Jeżeli okres ubezpieczenia chorobowego rozpoczął się po przerwie nieprzekraczającej 30 dni od ustania ubezpieczenia chorobowego z innego tytułu, w liczbie pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia, o której mowa w ust. 1 pkt 2, uwzględnia się również pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia z poprzedniego tytułu. Liczba pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia uwzględnionych z poprzedniego i aktualnego tytułu nie może przekraczać 12 (ust.2).

W przypadku, o którym mowa w ust. 2, przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przyjmuje się przeciętną miesięczną najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz przeciętną kwotę zadeklarowaną jako podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia, w części przewyższającej najniższą podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w ust. 1, za okres pełnych miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia z aktualnego tytułu.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu I instancji co do słuszności zastosowania art. 48a ust. 2 cytowanej ustawy. Nie można jednak zgodzić się z zapatrywaniem tego Sądu, że do rozstrzygnięcia konkretnej sprawy wystarcza przywołanie przepisu ustawy.

Rozpoznawana sprawa dotyczyła konkretnego stanu faktycznego i z tego powodu Sąd Rejonowy był zobligowany wydać merytoryczne rozstrzygnięcie. Tymczasem Sąd, w sentencji swojego orzeczenia przywołał jedynie przepis ustawy. Strony postępowania nadal więc nie mają orzeczenia co do wysokości podstawy wymiaru zasiłku chorobowego za okres od dnia 17 maja 2015 do 14 września 2015 roku. A taki stan rzeczy jest niedopuszczalny.

W świetle powyższego, zdaniem Sądu Okręgowego, doszło do naruszenia prawa procesowego tj. art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. polegającego na nierozstrzygnięciu istoty sprawy.

Skoro decyzja ZUS dotyczyła ustalenia wysokości podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, to Sąd zmieniając ją, winien określić wysokość podstawy wymiaru zasiłku. Brak takiego ujęcia przy zmianie decyzji narusza art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.

Zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w razie uwzględnienia odwołania Sąd zmienia zaskarżoną decyzję w całości lub w części i orzeka co do istoty sprawy.

Zgodnie zaś z tezą reprezentowaną w orzecznictwie, którą w całości podziela Sąd w niniejszym postępowaniu, w sprawie z odwołania od decyzji organu rentowego, jej treść wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz rozstrzygnięcia sądu (zob. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 13 maja 1999 r., sygn. akt II UZ 52/99, OSNP rok 2000, nr 15, poz. 601, wyrok SN z dnia 6 września 2000 r., sygn. akt II UKN 685/99, OSNP rok 2002, nr 5, poz. 121; wyrok SN z dnia 2 października 2008 r., sygn. akt I UK 88/08, OSNP rok 2010, nr 7-8, poz. 100).

Zatem w przypadku zmiany przez Sąd I instancji decyzji organu rentowego, przedmiot oraz zakres rozpoznania i orzeczenie sądu pracy i ubezpieczeń społecznych wyznacza treść tej decyzji (art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.).

Nie wolno zapominać, że organ rentowy, przy zmianie jego decyzji, zobowiązany jest do wykonania orzeczenia Sądu na podstawie sentencji wyroku, w zakresie zmieniającym decyzję. Tymczasem w niniejszej sprawie Sąd I instancji wskazał, według jakich zasad powinna być liczona podstawa wymiaru zasiłku chorobowego, zamiast określić konkretną wysokość tej podstawy.

Kolejną kwestią, na którą powinien zwrócić uwagę Sąd Rejonowy jest rozstrzyganie w sprawie XI U 1463/15.

Sąd całkowicie zbagatelizował sprawę prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 26 lutego 2016 roku, wydanego w sprawie XI U 1463/15.

Sprawa powyższa dotyczyła odwołania od decyzji ZUS z dnia 8.09.2015 roku, mocą której odmówiono A. K. (1) prawa do zasiłku chorobowego, za okres od 17 maja 2015 roku do 18 sierpnia 2015 roku z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, w wysokości wyższej niż obowiązująca i zobowiązał wnioskodawczynię do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku chorobowego w kwocie 4002,52 złotych.

Nie sposób nie zauważyć, że przedmiot sprawy i okres, który był objęty obiema decyzjami ZUS, pokrywają się.

W niniejszej sprawie obowiązkiem Sądu Rejonowego było odniesienie się do wyroku z dnia 26 lutego 2016 roku zwłaszcza w sytuacji, gdy pomimo jego prawomocności, pełnomocnik A. K. wystąpił do organu rentowego o wypłatę zasiłku chorobowego w wysokości innej niż orzekł Sąd. Konsekwencją tego wystąpienia stała się zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja. Wprawdzie dotyczy ona okresu do 14 września 2015 roku (w sprawie XI U 1463/15 okres sporny zamykał się na dniu 18 sierpnia 2015), to w znacznym zakresie rozstrzyga także co do okresu objętego decyzją z dnia 8 września 2015 roku.

Wskazując na powyższe, zasadnym było uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, w oparciu o art. 386 § 4 k.p.c. w i art. 108 § 2 k.p.c.

Rozpoznając sprawę ponownie, Sąd I instancji zobowiązany jest uwzględnić powyższe uwagi, poczynione przez Sąd Okręgowy. Dopiero uwzględnienie wszystkich okoliczności i odniesienie się do konkretnego stanu faktycznego pozwoli Sądowi na wydanie orzeczenia.