Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9.10.2024 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w Ł., na podstawie art. 1 ust. 3 art. 2 i art. 4 ust. 3 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji odmówił J. M. prawa do świadczenia uzupełniającego. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 3.10.2024 r. ustaliła, że J. M. nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji.

/decyzja k.6 akt ZUS w przedmiocie prawa do świadczenia uzupełniającego/

Odwołanie od powyższej decyzji, w dniu 25.11.2024 r., złożył J. M., wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, z uwagi m.in. na stan narządów ruchu-prawego barku

/ odwołanie k. 3-4/

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie k. 13/

Na rozprawie w dniu 27.08.2025 r. bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska procesowe.

/ końcowe stanowiska procesowe stron protokół z rozprawy z dnia 27.08.2025 r. 00:02:41 -00:03:40/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. M. urodzony(...) ., jest uprawniony do emerytury . Ma wykształcenie wyższe. Z wykształcenia jest fizykiem ciała stałego. Po mieszkaniu i poza nim, porusza się samodzielnie. Ma prawo jazdy, ale nie ma samochodu. Sam chodzi do sklepu. Zakupy robi samodzielnie. Częściowo może umyć się samodzielnie, ma trudności, z uwagi na ograniczenie sprawności barku prawego. Ubiera i rozbiera się, samodzielnie , choć, kiedyś, rozpoczynał wkładanie marynarki - z lewej strony, teraz - z prawej. Spodnie i bieliznę wkłada samodzielnie Posiłki zjada sam, nie wymaga karmienia, sam przygotowuje posiłki. Nie jest w stanie obrać ziemniaków, przenieść prawa ręką szklanki. Jest praworęczny, ale posługuje się lewą ręką. Sam korzysta z toalety. Leki są w opakowaniach, z których, bez problemów, może je wydobyć. Mieszka sam.

/ zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 27.08.2025 r. 00:18:16-00:18:41 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami 00:06:24-00:17:26/

W dniu 28.08.2024 r. J. M. złożył wniosek o świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

/ wniosek k. 1-2 akt ZUS w przedmiocie prawa do świadczenia uzupełniającego/

Lekarz orzecznik ZUS rozpoznał u wnioskodawcy przebyty uraz barku prawego w 11.2023 r. zmiany zwyrodnieniowe barku pr. Zerwanie pierścienia rotatorów z kwalifikacja do leczenia operacyjnego. Chorobę niedokrwienną serca. Przebyta PCI GPZ (2015) wadę serca aortalna IA +SA nieistotna hemodynamicznie. Nadciśnienie tętnicze. Zasłabnięcia w czasie diagnostyki. Niewydolność nerek. Ubezpieczony nie spełniał kryteriów w skali Barthel. Wobec powyższego orzeczeniem z dnia 17.09.2024 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawca nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

/opinia lekarska k. 56-57 dokumentacji medycznej ZUS , orzeczenie k. 3 akt ZUS w przedmiocie prawa do świadczenia uzupełniającego /

W dniu 17.09.2024 r. wnioskodawca złożył sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, domagając się rozpatrzenia sprawy przez Komisję Lekarską ZUS.

/sprzeciw – k. 59 dokumentacji medycznej ZUS/

Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 3.10.2024 r. w całości podtrzymała rozpoznanie i wnioski lekarza orzecznika uznając, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji.

/opinia lekarska k. 60- 61 dokumentacji medycznej akt ZUS, orzeczenie k. 5 akt ZUS w przedmiocie prawa do świadczenia uzupełniającego /

W wyniku powyższego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 3.10.2024 r. organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.

/decyzja k.35-36 akt ZUS w przedmiocie prawa do świadczenia uzupełniającego/

Wnioskodawcy cierpi na stan po artroskopii barku prawego, z powodu uszkodzenia stożka rotatorów, złamanie kości śródstopia w trakcie leczenia co powoduje ograniczenie sprawności narządu ruchu. Przeprowadzone osobiste badanie, potwierdza, jednak, że wnioskodawca samodzielnie zgłosił się na badanie oraz był w stanie samodzielnie wykonać większość czynności, niezbędnych do przeprowadzenia badania, tylko przy niektórych czynnościach wymagał pomocy. Oznacza to, że wnioskodawca jest, również, zdolny do samodzielnego wykonywania większości czynności dnia codziennego. Tym samym, ujawnione ograniczenie sprawności narządu ruchu nie jest na tyle nasilone by powodować niezdolność wnioskodawcy do samodzielnej egzystencji. W związku z powyższym, wobec wnioskodawcy nie stwierdza się naruszenia sprawności organizmu, w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych , wnioskodawca nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

/ pisemna opinia biegłego ortopedy P. S. k. 26-30, pisemna opinia uzupełniająca k. 64-65/

Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty w tym dokumentację medyczną, przesłuchanie wnioskodawcy oraz opinię biegłego specjalisty w zakresie ortopedii- P. S..

W ocenie Sądu , opinie biegłego ortopedy : podstawowa i uzupełniająca, są , w pełni, wiarygodne, zostały, bowiem, sporządzone przez biegłego o specjalności właściwej, z punktu widzenia schorzeń wnioskodawcy, w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji medycznej oraz, zawartych w niej, wyników przeprowadzonych badań oraz po bezpośrednim badaniu ubezpieczonego. Biegły uznał, iż wnioskodawca, z uwagi na posiadane naruszenie sprawności organizmu, nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji.

Przy tym, biegły, z uwagi na stan zdrowia odwołującego się, nie widział też podstaw do wydania opinii przez biegłych specjalistów z innych dziedzin. Przeprowadzenia takich dowodów, nie domagał się, też, sam wnioskodawca.

W ocenie Sądu brak jest podstaw do kwestionowania opinii biegłego ortopedy, gdyż , kompleksowo - podstawowa i uzupełniająca, są one rzetelne, a, wynikające z nich wnioski orzecznicze, są logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie nie zawierają braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegły, w opinii uzupełniającej, szczegółowo odniósł się, też, do zastrzeżeń, jakie wnioskodawca zgłosił do treści opinii. Sąd ma, przy tym, na uwadze, że wnioskodawca nadal nie podzielał wniosków opinii, kwestionując ich zasadność, niemniej jednak, w ocenie sądu, nie przedstawiał do niej żadnych, merytorycznie uzasadnionych, zrzutów, a jedynie prezentował subiektywne stanowisko, w zakresie stanu zdrowia i sposobu funkcjonowania, uzasadniającego, w jego ocenie, przyznanie prawa do dochodzonego świadczenia. Odwołujący się, negując poprawność opinii, powołał się na, brak możliwości samodzielnego funkcjonowania podnosił, iż biegły nieprawidłowo uznał, że jest sprawny, gdyż na badanie stawił się samodzielnie - tymczasem ma znaczne ograniczenia np upuszcza przedmioty, takie jak szklanka z herbatą nie może w pełni samodzielnie się umyć, obrać ziemniaków. Niemniej jednak, podkreślić należy, że stanowisko biegłego, w tym przedmiocie, było jasne i kategoryczne. Biegły ortopeda nie widział - żadnych - przesłanek które potwierdzałyby, pomimo istnienia określonych schorzeń i ograniczeń, niezdolność wnioskodawcy do- samodzielnej egzystencji. Podkreślenia wymaga też fakt, iż w relacji samego ubezpieczonego , mieszka on sam, porusza się on, zarówno po mieszkaniu, jak i na zewnątrz, w pełni samodzielnie , samodzielnie je i przygotowuje posiłki (np., gotuje makaron), robi zakupy. Ma trudności z przeniesieniem szklanki czy innych przedmiotów, obraniem ziemniaków, czy sprawnym umyciu się. Wobec tego, także, w świetle tej relacji, pomimo pewnych utrudnień w funkcjonowaniu codziennym brak podstaw do kontestowania jego zdolności - do samodzielnej egzystencji.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art.1 ust. 3 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji z dnia 31 lipca 2019 r. (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1649) świadczenie uzupełniające przysługuje osobom zamieszkującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są:

1) obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej lub

2) posiadającymi prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub

3) cudzoziemcami legalnie przebywającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 2 ust. 1 i 2 ustawy świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji, zwanymi dalej "osobami uprawnionymi".

Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1251, 1429 i 1672 oraz z 2024 r. poz. 834, 858 i 1243), zasiłku pielęgnacyjnego, dodatku energetycznego, o którym mowa w art. 5c ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2024 r. poz. 266, 834 i 859), dodatku osłonowego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o dodatku osłonowym (Dz.U. z 2024 r. poz. 953), świadczenia ratowniczego z tytułu wysługi lat w ochotniczej straży pożarnej, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o ochotniczych strażach pożarnych (Dz.U. z 2024 r. poz. 233), dodatku węglowego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 sierpnia 2022 r. o dodatku węglowym (Dz.U. z 2024 r. poz. 1207), dodatku dla gospodarstw domowych z tytułu wykorzystywania niektórych źródeł ciepła, o którym mowa w art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 września 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach w zakresie niektórych źródeł ciepła w związku z sytuacją na rynku paliw (Dz.U. z 2024 r. poz. 1509), dodatku elektrycznego, o którym mowa w art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 7 października 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 roku oraz w 2024 roku w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej (Dz.U. z 2024 r. poz. 1288), świadczenia pieniężnego z tytułu pełnienia funkcji sołtysa, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 2023 r. o świadczeniu pieniężnym z tytułu pełnienia funkcji sołtysa (Dz.U. poz. 1073 oraz z 2024 r. poz. 1246), świadczenia wspierającego, o którym mowa w ustawie z dnia 7 lipca 2023 r. o świadczeniu wspierającym (Dz.U. poz. 1429 i 2760), bonu energetycznego, o którym mowa w art. 2 ustawy z dnia 23 maja 2024 r. o bonie energetycznym oraz o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia cen energii elektrycznej, gazu ziemnego i ciepła systemowego (Dz.U. poz. 859), oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 2157,80 zł miesięcznie.

W myśl art. 4 ust. 1 -3 Świadczenie uzupełniające przysługuje osobie uprawnionej w wysokości nie wyższej niż 500 zł miesięcznie, przy czym łączna kwota świadczenia uzupełniającego i świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, nie może przekroczyć 2157,80 zł miesięcznie, z zastrzeżeniem wyłączeń, o których mowa w art. 2 ust. 2.

W razie przyznania, ustania lub ponownego obliczenia wysokości świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, świadczenie uzupełniające podlega ponownemu obliczeniu z urzędu, w taki sposób, aby łączna kwota świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, wraz ze świadczeniem uzupełniającym, nie przekroczyła kwoty 2157,80 zł miesięcznie, z zastrzeżeniem wyłączeń, o których mowa w art. 2 ust. 2.

Świadczenie uzupełniające nie przysługuje osobie uprawnionej, która jest tymczasowo aresztowana lub odbywa karę pozbawienia wolności, z wyjątkiem osoby uprawnionej, która odbywa karę pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, czy istniejące u wnioskodawcy naruszenie sprawności organizmu powoduje konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

W przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych orzeka się niezdolność do samodzielnej egzystencji - art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stosowany na podstawie art. 7 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

Niezdolność do pracy, jak i niezdolność do samodzielnej egzystencji, orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji przed upływem 5 lat, niezdolność do pracy lub niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3, cytowanej powyżej, ustawy).

Pojęcie niezdolności do samodzielnej egzystencji ma przy tym szeroki zakres i obejmuje opiekę i pomoc, w załatwieniu elementarnych spraw życia codziennego. Jednak sam fakt, że osoba doznaje pewnych utrudnień, w realizacji potrzeb życia codziennego czy też, że potrzebuje pomocy innych osób nie może przesądzać o uznaniu jej za niezdolną do samodzielnej egzystencji./ III AUa 62/17 - wyrok SA Lublin z dnia 30-08-2017/. Do czynności zabezpieczających samodzielną egzystencję nie należą wyłącznie czynności tzw. samoobsługi jak mycie się, ubieranie, samodzielne jedzenie. Niezdolna do samodzielnej egzystencji jest zarówno osoba, która, ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej opieki innej osoby, jak i osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej pomocy innej osoby. W ramach zakresu pojęcia ”niezdolności do samodzielnej egzystencji” należy odróżnić opiekę, oznaczającą pielęgnację (czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej itp.) od pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza; wszystkie powyższe czynniki łącznie wyczerpują treść terminu ”niezdolność do samodzielnej egzystencji”. /III AUa 322/12 - wyrok SA Katowice z dnia 07-11-2012 III AUa 269/17 - wyrok SA Szczecin z dnia 31-01-2019, III AUa 872/16 - wyrok SA Szczecin z dnia 19-10-2017/ Jeżeli stan zdrowia ubezpieczonego nie powoduje konieczności zapewnienia mu stałej ani długotrwałej opieki i pomocy innej osoby, by mogły zostać zaspokojone jego elementarne potrzeby życia codziennego i nie zostało wykazane aby nie radził sobie z obowiązkami domowymi, sama okoliczność, że w związku z występującymi u ubezpieczonego schorzeniami doznaje on pewnych utrudnień w realizacji potrzeb życia codziennego, a czasem też potrzebuje pomocy innych osób, nie może uzasadniać uznania go za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji / por odpowiednio III AUa 615/12 - wyrok SA Szczecin z dnia 19-12-2012/.

W myśl ogólnych zasad postępowania cywilnego na wnioskodawcy spoczywa ciężar udowodnienia faktów, uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie odwołania. Pewne odstępstwa od wskazanych reguł ciężaru dowodu zawierają przepisy kodeksu postępowania cywilnego, które określają fakty (okoliczności faktyczne) nie wymagające udowodnienia w przepisach art. 227k.p.c., 228 k.p.c., 229 k.p.c., 230 k.p.c., 231 k.p.c., 234 k.p.c.

Także z treści art. 232 k.p.c. wynika, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższego nie zmienia możliwość prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego z urzędu.

Przekładając powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy Sąd uznał, iż ustalenia, dokonane w toku postępowania sądowego, nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji. Przeprowadzone postępowanie wykazało, bowiem, że wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji. Wynika to w sposób jednoznaczny z wydanej w sprawie opinii biegłego ortopedy tj biegłego o specjalizacji lekarskiej, odpowiadającej charakterowi schorzeń występujących u wnioskodawcy (w których on sam widział z reszta podstawy swej niezdolności do samodzielnej egzystencji), potwierdzając, tym samym, zasadność orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS i w konsekwencji prawidłowość zaskarżonej decyzji organu rentowego. W definicji ustawowej - niezdolności do samodzielnej egzystencji - występuje koniunkcja - co oznacza zdanie złożone połączone spójnikiem "i" , które jest prawdziwe tylko wtedy, gdy oba jego składowe zdania są prawdziwe. Spójnik - i - opieki i pomocy. I tylko spełnienie - tej ustawowej przesłanki , stanowi punkt - wyjścia do - dalszych rozważań. Z dokonanych ustaleń wynika, że wnioskodawca potrzebuje tylko - pomocy , w niewielkim zakresie,

Stosownie do, merytorycznie uzasadnionych, wniosków, wynikających z treści opinii biegłego ortopedy, uznać należy, że stopień naruszenia sprawności organizmu, spowodowany stwierdzonymi u wnioskodawcy schorzeniami: stan po artroskopii barku prawego z powodu uszkodzenia stożka rotatorów, nie powoduje konieczności stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu jego podstawowych potrzeb życiowych. Wnioskodawca mimo wspomnianych chorób i obciążeń występujących na dzień wydania zaskarżonej decyzji jest zdolny do samodzielnego spożywania posiłków, samodzielnego utrzymania higieny osobistej ubrania się i rozebrania się może zrobić zakupy choć wymaga wsparcia przy bardziej złożonym gotowaniu w większych zakupach. Ubezpieczony mieszka sam w pełni sam się porusza. Odwołujący się jest zatem zdolny do samodzielnej egzystencji - choć w poszczególnych czynnościach także w zakresie życia codziennego wymaga okresowej pomocy.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy, Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, PiZS 1988/7/62 Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r.III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (wyr. SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430). Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 Legalis).

Znamiennym jest, również, iż wnioski wynikające z opinii biegłego ortopedy, dotyczące tej zdolności, nie zostały merytorycznie, skutecznie zakwestionowane przez stronę powodową. Wnioskodawca, któremu doręczono wskazane opinie i pouczono o konieczności przedstawienia, ewentualnych, do nich zarzutów, co prawda kwestionował treść opinii biegłego, podnosząc odmienny sposób funkcjonowania, ale te okoliczności były objęte przedmiotem analizy biegłego ortopedy, przy ocenie braku niezdolności wnioskodawcy do samodzielnej egzystencji. Nie można uznać, wobec tego, iż opinia jest niekompletna, i nieprawidłowa. Ponadto ustalenie ewentualnej niezdolności wnioskodawcy do samodzielnej egzystencji , wymaga bezwzględnie wiedzy specjalnej, której Sąd nie może czerpać z innych źródeł niż opinie biegłych z danej dziedziny. Tym samym, powyższe twierdzenia wnioskodawcy nie podważają waloru dowodowego wydanej w sprawie opinii. Odwołujący się nie zgłosił żadnych, przekonywujących, wniosków dowodowych, na poparcie swojego stanowiska, nie podważył merytorycznej poprawności wniosków orzeczniczych opinii biegłego ortopedy, w zakresie oceny jego zdolności do samodzielnej egzystencji, a tym samym nie uczynił zadość wymogom określonym w art. 6 k.c., zgodnie z którym - ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Tymczasem, strona w toku procesu, winna dowodzić swoich racji, a nie jedynie przedstawiać subiektywne poglądy, dotyczące stanu zdrowia i własnej sprawności. W konsekwencji żądanie odwołania - zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania wnioskodawcy prawa do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji nie mogło zostać zaakceptowane.

Wnioskodawca stosownie do przywołanej opinii biegłego ortopedy nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki osób trzecich w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. W związku z powyższym J. M., na dzień wydania zaskarżonej decyzji, nie jest niezdolny do samodzielnej egzystencji.

W tym stanie rzeczy odwołanie wnioskodawcy, jako niezasadne podlegało oddaleniu, o czym Sąd Okręgowy orzekł na postawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. w sentencji wyroku.