Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 września 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił M. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że – zgodnie z orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS – jest on niezdolny do pracy do 30 kwietnia 2019 roku, a niezdolność ta powstała w 14 listopada 2006 roku, w związku z czym nie został spełniony warunek powstania tej niezdolności w okresie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia, który to moment miał miejsce 6 września 2000 roku. (decyzja k 32 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 14.03.2016r.)

W dniu 21 października 2016 roku M. B. odwołał się do powyższej decyzji, kwestionując datę powstania niezdolności do pracy. (odwołanie k 2-3)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wydanie zaskarżonej decyzji poprzedzone zostało orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 27 kwietnia 2016 roku, stwierdzającym, że datą powstania niezdolności do pracy M. B. jest dzień 14 listopada 2006 roku. Orzeczenie to zostało doręczone wnioskodawcy wraz pouczeniem o prawie wniesienia sprzeciwu do komisji lekarskiej ZUS w terminie 14 dni od doręczenia orzeczenia. (orzeczenie k 24 pliku akt ZUS zainicjowanego wnioskiem z dnia 14.03.2016r.)

Wnioskodawca nie odwołał się od orzeczenia Lekarza Orzecznika do Komisji Lekarskiej ZUS. (niesporne)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2016 roku, poz.887) oceny niezdolności do pracy oraz jej stopnia dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ust. 1), zaś od orzeczenia lekarza orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w ciągu 14 dni od dnia doręczenia tego orzeczenia (ust. 2a).

Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub, co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie komisji lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (art. 14 ust. 3).

Jak wynika z akt sprawy wnioskodawca nie wniósł sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 27 kwietnia 2016 roku, zaś odwołanie swe opiera wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, nie kwestionując braku wskazanych przez organ rentowy okresów ubezpieczenia, nie dających podstaw do przyznania spornego świadczenia.

Zgodnie z treścią art.477 ⁹§3 ¹ k.p.c. Sąd odrzuci odwołanie w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jeżeli osoba zainteresowana nie wniosła sprzeciwu od tego orzeczenia do komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie jest oparte wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia.

Przepis art.477 ⁹§3 ¹ k.p.c., wprowadzony ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 121, poz. 1264) oznacza, iż możliwość rozpoznawania przez Sąd odwołania wniesionego w określonych w nim sprawach uzależniona jest od wyczerpania przez zainteresowanego dwuinstancyjnego trybu orzekania. Niezachowanie tego trybu skutkuje odrzuceniem odwołania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 listopada 2007r., III AUa 328/07, LEX nr 399971, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2006r., II UZP 17/05, OSNP 2006/15-16/245).

Wobec faktu, że wnioskodawca, mimo prawidłowego pouczenia, nie wniósł sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika do Komisji Lekarskiej, Sąd na podstawie art.477 ⁹§3 ¹ k.p.c. orzekł, jak w sentencji postanowienia.