Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 listopada 2017 roku (znak: 10-E- (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i Rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1383 ze zmianami), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 30 października 2017 roku, odmówił wnioskodawcy Z. P. prawa do przeliczenia emerytury.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż wnioskodawca w dniu 30.10.2017r złożył wniosek o przeliczenie kapitału początkowego. Zgodnie z art. 173 ww. ustawy kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem 01.01.1999 r. opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek. Zgodnie z art. 174 ust. 2a ww. ustawy przy ustalaniu kapitału początkowego do okresów o których mowa w art. 7 pkt 5 stosuje się art. 53 ust. 1 pkt 2 tj. oblicza się przyjmując po 1,3% podstawy wymiaru kapitału początkowego za każdy rok tych okresów. Wobec tego przepis ten ma zastosowanie wyłącznie przy ustalaniu wysokości świadczenia obliczanego z uwzględnieniem kapitału początkowego (art. 26 ustawy emerytalnej). Ustawa zmieniająca nie ma zastosowania do emerytury wnioskodawcy, bowiem dotyczy ponownego ustalenia wysokości emerytury obliczonej w myśl zreformowanych zasad i kapitału początkowego dla osób urodzonych po dniu 31.12.1948r.

W związku z tym, że przyznane wnioskodawcy świadczenie zostało obliczone na podstawie art. 53 ustawy emerytalnej kapitał początkowy nie stanowi podstawy obliczenia jego wysokości zatem brak podstaw do zmiany wysokości wypłacanego świadczenia.

/decyzja k.194 akt ZUS/

Odwołanie od w/w decyzji złożył w dniu 11 grudnia 2017 roku wnioskodawca Z. P., wnosząc o jej zmianę i uwzględnienie przy ponownym przeliczeniu wysokości emerytury wynagrodzenia rzeczywiście wypłacanego z lat 1970 -1979, a nie minimalnego jak to uczynił ZUS. Wnioskodawca wniósł również o porównanie jego wynagrodzenia z lat 1980 do 1992 i obliczenie emerytury przy uwzględnieniu 10 lat najlepszych.

/odwołanie k. 2/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu przywołał argumentację podniesioną w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo Zakład wskazał, że świadczenie wnioskodawcy zostało wyliczone na starych zasadach w myśl art. 53. Podstawa wymiaru emerytury, jako wariant najkorzystniejszy została ustalona z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia tj. z lat 1967 - 1973, 1980 - 1982, 1984 - 1992, 1995. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 50,87%. Przy dokonywaniu powyższych ustaleń organ rentowy przyjął za okresy 01.03.1966r, - 28.09.1968 r., 17.10.1968 r. - 30.08.1969 r. i 09.09.1969 r. - 31.12.1979 r. minimalne wynagrodzenia w związku z nieudokumentowaniem przez wnioskodawcę zarobków i powyższych okresów. Jednocześnie organ rentowy zaznaczył, że ewentualne przeliczenie wysokości wskaźnika podstawy wymiaru jest możliwe jedynie z uwzględnieniem treści art. 111 powołanej ustawy. Niemniej jednak lata wskazane przez wnioskodawcę tj. 1980 - 1992 nie mieszczą się w zakresie określonym wskazanym przepisem. Wobec powyższego uznać należy, że zaskarżona decyzja została wydana prawidłowo, co uzasadnia wniosek o oddalenie odwołania.

/ odpowiedź na odwołanie z dnia 21 grudnia 2017 roku k. 11 - 11v/

Na rozprawie w dniu 24 maja 2018 roku wnioskodawca poparł odwołanie oraz wniósł o uwzględnienie przy wyliczeniu świadczenia wynagrodzenia za okres zatrudnienia na stanowisku mechanika maszyn szyjących w Zakładach (...) w Ł. w szczególności za lata 1974-1979, (za które organ rentowy przyjął minimalne wynagrodzenie) wyliczając je według stawki godzinowej wynikającej z angaży oraz wskazanej tam premii. Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

/stanowisko stron oraz informacyjne wysłuchanie wnioskodawcy e - protokół z dnia 24 maja 2018 roku 00:00:54 - 00:12:25 - płyta CD k. 55/

Na rozprawie w dniu 18 września 2018 roku - poprzedzającej wydanie wyroku - wnioskodawca poparł odwołanie podnosząc, że wnosi o przyznanie emerytury według korzystniejszego wyliczenia wraz z premią, ewentualnie w oparciu o wskaźnik z kolejnych 10 lat 1973-1982. Natomiast pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

/stanowisko stron e- protokół z dnia 27 czerwca 2018 roku 00:00:33-00:03:03- płyta CD k.89/.

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Z. P. urodził się w dniu (...).

/okoliczność bezsporna/

W dniu 18 listopada 2010 roku wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę.

/wniosek k. 1 – 5 akt ZUS/

Decyzją z dnia 10 grudnia 2010 roku (znak E (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. ustalił zaliczkowo prawo wnioskodawcy do emerytury od dnia 22 listopada 2010 r. na podstawie art. 27 oraz art. 53 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o Emeryturach i Rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

/decyzja z dnia 10 grudnia 2010 roku k. 78 -80 akt ZUS/

Decyzją ostateczną z dnia 16 grudnia 2010 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. ustalił prawo wnioskodawcy do emerytury od dnia 22 listopada 2010 r. na podstawie art. 27 oraz art. 53 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Do podstawy wymiaru emerytury przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia. tj. z lat 1967 - 1973, 1980 - 1982, 1984 - 1992, 1995. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 50,87%. Podstawa wymiaru obliczona przez pomnożenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przez kwotę bazową wyniosła 1.381,99 zł. Do ustalenia wysokości emerytury Zakład uwzględnił 28 lat i 6 miesięcy tj. 342 miesiące okresów składkowych. Wysokość emerytury wyniosła 1.164,04 zł. Przy dokonywaniu powyższych ustaleń organ rentowy przyjął za okresy 01.03.1966 r. - 28.09.1968 r., 17.10.1968 r. - 30.08.1969 r. i 09.09.1969 r. - 31.12.1979 r. minimalne wynagrodzenia w związku z nieudokumentowaniem przez wnioskodawcę zarobków i powyższych okresów.

/decyzja z dnia 16 grudnia 2010 roku k. 101 -104 wraz załącznikami k. 91-100 akt ZUS/.

W dniu 30 października 2017 roku wnioskodawca złożył wniosek o przeliczenie kapitału początkowego i ponowne ustalenie emerytury.

/wniosek z dnia 30 października 2017 roku k. 193 akt ZUS /.

Wnioskodawca w okresie od dnia 9 września 1969 roku do dnia 7 marca 1983 roku pracował w Zakładach (...) w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy początkowo na stanowisku ślusarza następnie zaś mistrza mechanika maszyn szwalniczych, na którym w chwili rozwiązania stosunku pracy - w świetle danych zawartych w świadectwie pracy - otrzymywał wynagrodzenie w kwocie 7.500 zł + 1.000 zł dodatku funkcyjnego + premie wg. regulaminu premiowania mistrzów + 200 zł deputatu węglowego.

/świadectwo pracy z dnia 31 stycznia 1990 roku k. 36 i 36v. /

Zgodnie z zachowanymi angażami wnioskodawca otrzymał wynagrodzenie w następującej wysokości:

- od dnia 9 września 1969 roku -10 zł za godzinę + do 30 % premii;

- od dnia 1 listopada 1970 roku – 11 zł za godzinę + 30 % premii;

- od dnia 1 maja 1972 roku – 12 zł za godzinę + do 30 % premii;

- od dnia 1 maja 1973 roku – 14 zł za godzinę + do 10 % premii;

- od dnia 1 listopada 1973 roku – 15 zł za godzinę + do 10 % premii;

- od dnia 2 września 1974 roku - 17 zł za godzinę + do10% premii;

- od dnia 1 listopada 1974 roku – 17 zł za godzinę + do 15 % premii;

- od dnia 1 kwietnia 1975 roku -17 zł za godzinę + 25 % premii;

- od dnia 1 czerwca 1976 roku -19 zł za godzinę + 20 % premii;

- od dnia 1 stycznia 1979 roku -19 zł za godzinę + do 30 % premii ;

- od dnia 1 października 1979 roku -21 zł za godzinę + 25 % premii;

- od dnia 1 lipca 1980 roku -22,50 zł za godzinę + 20 % premii;

/angaż z dnia 9 września 1969 r. k. 43, angaż z dnia 20 listopada 1970 r. k. 46, k.117 akt ZUS, angaż z dnia 2 maja 1972 r.k.46, k.117 akt ZUS, angaż z dnia 28 kwietnia 1973 roku k. 40,k. 119 akt ZUS, angaż z dnia 28 listopada 1973 roku k. 38,k. 118 v. akt ZUS, angaż z dnia 2 września 1974 roku k. 38v, k.118 akt ZUS, angaż z dnia 31 października 1974 roku k. 38v, k. 118 akt ZUS, angaż z dnia 1 kwietnia 1975 roku k. 40 k. 119 akt ZUS, angaż z dnia 29 czerwca 1976 roku k. 40v. k 199v. akt ZUS, angaż z dnia 30 grudnia 1978 roku k. 40v. k.199v. akt ZUS, angaż z dnia 1 października 1979 r. k.41 k.200 akt ZUS, angaż z dnia 26 lipca 1980 r. k.41,k.200 akt ZUS /.

W świetle zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu w Zakładach (...) w Ł. wystawionym przez (...) Urząd Wojewódzki Archiwum Zakładowe dnia 29.09.2017 r. Z. P. otrzymywał wynagrodzenie:

- w roku 1980 w kwocie 76.633 zł,

- w roku 1981 w kwocie 94.160 zł,

- w roku 1982 w kwocie 130.134 zł,

- w roku 1983 w kwocie 31.828 zł

Wnioskodawca w okresie zatrudnienia miał przyznaną miesięczną premię. Premia była wpłacana generalnie w stałej wysokości chociaż zdarzało się, że mogła być zróżnicowana w zależności od zaangażowania pracownika. Kierownik i mistrz decydowali w jakiej wysokości miała być przyznana premia. Premia nie służyła za okres zwolnienia lekarskiego. Mogła zostać obniżona w przypadku spóźnień czy innych uchybień lecz zawsze decyzja kierownika była decydująca. Kierownik mógł obniżyć premie nawet bez żadnych uchybień. Nie można być pewnym, że premia wnioskodawcy zawsze była maksymalna.

/zeznania wnioskodawcy e protokół z dnia 18 września 2018 r. 00:05:33-00:06:13 płyta CD k. 89, w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami e protokół z dnia 24 maja 2018 r. 00:06:19-00:12:25 płyta CD k. 55, zeznania świadka M. Ł. e- protokół z dnia 24 maja 2018 r. 00:17:41-00:27:21 płyta CD k. 55/

Poza kartoteką osobową wnioskodawcy nadesłaną przez (...) Urząd Wojewódzki Archiwum Zakładowe brak jest dokumentacji płacowej wnioskodawcy za okres od 1969 roku do 1979 roku.

/pismo z dnia 29 września 2017 roku k. 32/

Wnioskodawca nie dysponuje regulaminem premiowania obowiązującym w spornym okresie zatrudnienia.

/bezsporne/.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonał hipotetycznego wyliczenia emerytury wnioskodawcy w dwóch wariantach:

1. z uwzględnieniem stawki godzinowej za sporny okres tj. od 1 stycznia 1974 roku do 31 grudnia 1979 roku. i tygodniowej normy czasu pracy obowiązującej w danym okresie,

2. z uwzględnieniem stawki godzinowej za sporny okres i tygodniowej normy czasu pracy obowiązującej w danym okresie plus maksymalna kwota premii wynikająca z angażu

Według I wariantu zarobki wnioskodawcy wyniosły za cały rok:

- 1974 -36,588,00 zł,

- 1975 –39,746 zł,

- 1976 - 44,688 zł,

- 1977 r. – 65.872 zł,

- 1978 r. – 44.422 zł,

- 1979 r. – 45.700 zł,

Hipotetyczna wysokość emerytury przy przyjęciu wskazanych zarobków według najkorzystniejszego wariantu tj. wskaźnika z 20 lat (1967 -1995) wynoszącego 64,48 % wyniosła 1.605,11 zł. Do wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przyjęto lata 1967, 1970-1972, 1974 -1982, 1984-1987, 1991 -1992, 1995.

Według II wariantu zarobki wnioskodawcy wyniosły za cały rok:

- 1974 - 40.564,70zł,

- 1975 – 48.706,70 zł,

- 1976 - 52.207,10 zł,

- 1977 r. – 53,625,00 zł,

- 1978 r. –53.306,40 zł,

- 1979 r. – 58.798,90 zł,

Najkorzystniejsze zarobki a co za tym idzie wskaźniki, przy uwzględnieniu zarobków obliczonych według stawki godzinowej bez premii, w okresie od 1 stycznia 1974 roku do 31 grudnia 1979 roku w Zakładach (...) w Ł., wnioskodawca uzyskał:

- w 1967 r. – podstawa wymiaru 10.200,- zł; wskaźnik 42,16 %;

- w 1970 r. – podstawa wymiaru 10.350,- zł; wskaźnik 38,59 %;

- w 1971 r. – podstawa wymiaru 12.000,- zł; wskaźnik 42,41 %;

- w 1972 r. – podstawa wymiaru 12.000,- zł; wskaźnik 39,86 %;

- w 1974 r. – podstawa wymiaru 36.588,- zł; wskaźnik 95,73 %;

- w 1975 r. – podstawa wymiaru 39.746,- zł; wskaźnik 84,65 %;

- w 1976 r. – podstawa wymiaru 42.816,- zł; wskaźnik 83,35 %;

- w 1977 r. – podstawa wymiaru 44.688,- zł; wskaźnik 81,03 %;

- w 1978 r. – podstawa wymiaru 44.422,- zł; wskaźnik 75,75 %;

- w 1979 r. – podstawa wymiaru 45.700,- zł; wskaźnik 71,49 %;

- w 1980 r. – podstawa wymiaru 76.633,- zł; wskaźnik 105,73 %;

- w 1981 r. – podstawa wymiaru 94.160,- zł; wskaźnik 102,05 %;

- w 1982 r. – podstawa wymiaru 130.134,- zł; wskaźnik 93,24 %;

- w 1984 r. – podstawa wymiaru 91.200,- zł; wskaźnik 45,14 %;

- w 1985 r. – podstawa wymiaru 120.000,- zł; wskaźnik 49,99 %;

- w 1986 r. – podstawa wymiaru 129.600,- zł; wskaźnik 44,82 %;

- w 1987 r. – podstawa wymiaru 168.000,- zł; wskaźnik 47,97 %;

- w 1991 r. – podstawa wymiaru 10.949.221,- zł; wskaźnik 51,55 %;

- w 1992 r. – podstawa wymiaru 16.043.000,- zł; wskaźnik 45,55 %;

- w 1995 r. – podstawa wymiaru 4.100,- zł; wskaźnik 48,63 %.

Hipotetyczna wysokość emerytury przy przyjęciu wskazanych zarobków według najkorzystniejszego wariantu tj. wskaźnika z 20 lat (1967 -1995) wynoszącego 64,48 % wyniosła 1.605,11 zł. Do wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przyjęto lata 1967, 1970-1972, 1974 -1982, 1984-1987, 1991 -1992, 1995.

/pismo z dnia 15 czerwca 2018 roku wraz z hipotetycznymi wyliczeniami k. 57-79, pismo z dnia 22 czerwca 2018 r. k. 54, pismo z dnia 7 sierpnia 2018 r. k.84/.

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy w Łodzi dokonał na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym w aktach ZUS oraz na podstawie zeznań wnioskodawcy oraz świadka M. Ł., który m. in. w latach 1969 - 1983 był zatrudniony w Zakładach (...) w Ł.

Sąd oparł się w szczególności na zachowanych aktach osobowych wnioskodawcy - dokumentacji zatrudnienia w Zakładach (...) w Ł., nadesłanej z archiwum, z której bezspornie wynika w jakiej wysokości było wypłacane wynagrodzenie zasadnicze ustalone w stawce za godzinę w spornym okresie od 1 stycznia 1974 roku do 31 grudnia 1979 roku. Nie ma już takiej pewności co do premii. Za nieudowodnioną Sąd uznał wysokość premii, jaką miał otrzymywać wnioskodawca we wskazanym okresie. Zarówno z zeznań wnioskodawcy jak i świadka nie wynika w jakiej konkretnie wysokości Z. P. otrzymywał premię w spornym okresie. Świadek wskazywał, że faktycznie taka premia była wypłacana, ale nie był w stanie wskazać w jakiej konkretnie procentowej wysokości premia była ustalana. Zachowane zaś dokumenty w szczególności angaże wskazują, że jej wysokość nie zawsze była stała i kształtowała się „do” określonej angażem wysokości. Dodatkowo z zeznań świadka i samego wnioskodawcy wynika, że nie zawsze premia była wypłacana w takiej samej wysokości, ponieważ zdarzały się różnice spowodowane zaangażowaniem i dyspozycyjnością danego pracownika. Ponadto mogło się zdarzyć, że za przewinienia pracownicze lub nawet bez nich pracownik mógł być pozbawiony premii a decyzja w tej materii zawsze należała do kierownika. To zaś wskazuje raczej na uznaniowy niż stricte regulaminowy charakter tego elementu wynagrodzenia. Zatem przy braku konkretnych danych brak jest podstaw do ustalenia rzeczywistej kwoty otrzymywanej premii. Nie można za miarodajny dowód na wysokość poszczególnych składników wynagrodzenia przyjmować jedynie twierdzeń wnioskodawcy, z których - podobnie jak z zeznań świadka - nie da się ustalić wysokości wskazanego składnika wynagrodzenia w poszczególnym miesiącach spornego okresu zatrudnienia.

Jeszcze raz podkreślić należy, że z zachowanych angaży wynika jedynie , że przyznano wnioskodawcy prawo do premii. Wnioskodawca w toku sądowego postępowania odwoławczego nie przedłożył żadnych dokumentów płacowych ze spornego okresu, ani regulaminu premiowania, które potwierdziłyby sposób naliczania i faktyczną wysokość otrzymywanych przez niego premii. Zatem brak było podstaw do ustalenia kwot faktycznie wypłaconych tego składnika wynagrodzenia.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się także na hipotetycznym wyliczeniu emerytury wykonanym przez ZUS, które nie było kwestionowane przez wnioskodawcę pod względem rachunkowym. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności pozwalających na jego zdyskredytowanie. Przy czym za miarodajne dla rozstrzygnięcia Sąd uznał wyliczenie w pierwszym wariancie, gdyż jak wyżej podniesiono brak było podstaw do ponownego przeliczenia wysokości należnej wnioskodawcy emerytury z uwzględnieniem kwot wypłacanych mu premii.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie częściowo zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż jak słusznie podniósł organ rentowy w zaskarżonej decyzji brak jest podstaw do przeliczenia kapitału początkowego zgodnie z wnioskiem ubezpieczonego z dnia 30 października 2017 r.

W myśl art.26 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2017 roku, poz.1383 z późn. zm.) emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art.25 (podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art.24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art.173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art.40a ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust.1a i 1b oraz art.185) przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust.5 i art.183.

Zgodnie art. 173 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 roku, którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 dla osób w wieku 62 lat (art. 173 ust. 2).

Kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12 (art. 174 ust. 1 ww. ustawy). Jak stanowi art. 174 ust. 2 powołanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6,

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5,

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

W myśl ust. 3 ww. przepisu podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się przed dniem przed dniem 1 stycznia 1999 roku. Natomiast ust. 7 art. 174 stanowi, że do obliczenia kapitału początkowego przyjmuje się kwotę bazową wynoszącą 100 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w II kwartale kalendarzowym 1998 roku. Ustęp 8 analizowanego przepisu stanowi zaś, że przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24 % tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku według określonego w ustawie wzoru. Wartość współczynnika, obliczonego na podstawie ust. 8, w zależności od płci, wieku ubezpieczonego oraz stażu ubezpieczeniowego w dniu 31 grudnia 1998 r., przedstawiona jest w tabeli, stanowiącej załącznik do ustawy (ust. 13).

Jeżeli okres wskazany do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego obejmuje rok kalendarzowy, w którym ubezpieczony pozostawał w ubezpieczeniu społecznym na podstawie przepisów prawa polskiego jedynie przez część miesięcy tego roku, do obliczenia stosunku sumy kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w art. 15 ust. 3, w okresie tego roku do przeciętnego wynagrodzenia, przyjmuje się sumę kwot przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ogłoszonego za ten rok kalendarzowy odpowiednią do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu (ust. 3b).

Wobec powyższego przepis art. 173 i 174 ustawy emerytalnej ma zastosowanie wyłącznie przy ponownym ustaleniu wysokości emerytury obliczonej w myśl zreformowanych zasad i kapitału początkowego dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r.

Jak wynika z bezspornych okoliczności sprawy wnioskodawca Z. P. urodził się (...). Nie spełnia zatem powołanego warunku.

W myśl art. 27 powołanej ustawy Ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli spełnili łącznie następujące warunki:

1) osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn;

2) mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, z zastrzeżeniem art. 27a.

Emeryturę wnioskodawcy przyznano od dnia 22 listopada 2010 r. właśnie na podstawie art. 27 oraz art. 53 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o Emeryturach i Rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych tj. na starych zasadach. Z tych też względów nie ma podstaw do stosowania innych zasad w szczególności ustalania czy przeliczenia kapitału początkowego wnioskodawcy. Żądanie wnioskodawcy w tym zakresie jest zatem nieuprawnione, a zaskarżona decyzja w tej części prawidłowa.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1383 ze zm.) podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożono wniosek o emeryturę lub rentę, z uwzględnieniem ust. 6 i art. 176.

Powołany ust. 6 stanowi, że na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne
i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Zgodnie z ust. 4 i ust. 5 art. 15 ustawy w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1) oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3,
w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2) oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach,
z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3) oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty oraz

mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%.

Jak zaś stanowi ust. 2a art. 15 jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek
w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy emerytalnej wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Zgodnie z ust. 2 i ust. 3 powołanego przepisu wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, obliczony na zasadach określonych w art. 15, mnoży się przez kwotę bazową ostatnio przyjętą do obliczenia świadczenia, a podstawa wymiaru emerytury lub renty, ustalona na zasadach określonych w ust. 1 i 2, podlega wszystkim waloryzacjom przysługującym do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie tej podstawy.

Jak dalej stanowi art. 114 ust. 1 ustawy emerytalnej prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy wnioskodawca domagał się uwzględnienia przy wyliczeniu świadczenia wynagrodzenia za okres zatrudnienia na stanowisku mechanika maszyn szyjących w Zakładach (...) w Ł. w szczególności za lata 1974-1979, (za które organ rentowy przyjął minimalne wynagrodzenie) ustalonego według stawki godzinowej wynikającej z angaży oraz wskazanej tam premii, nadto ewentualnie przyznania emerytury w oparciu o wskaźnik z kolejnych 10 lat 1973-1982.

Mając powyższe na uwadze podnieść należy, iż przeliczenie wysokości wskaźnika podstawy wymiaru z uwzględnieniem lat wskazanych przez wnioskodawcę tj. z kolejnych 10 lat 1973-1982 jest niedopuszczalne w myśl powołanych przepisów (art. 111 ustawy emerytalnej). Wskazany okres bezsprzecznie wykracza bowiem poza dwudziestolecie poprzedzające rok zgłoszenia wniosku o przyznanie emerytury tj. okres 1990 - 2009 r. Tym samym odwołanie wnioskodawcy i w tej części uznać należy za bezzasadne.

Natomiast żądanie uwzględnienia przy przeliczeniu wysokości wskaźnika podstawy wymiaru wynagrodzenia za sporny okres tj. lata 1974 -1983, w wysokości wynikającej z angaży nie zaś wynagrodzenia minimalnego jest częściowo uprawnione.

Zgodnie z treścią §21 ust.1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. nr 237, poz.1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Wskazana regulacja § 21 ust.1 powołanego rozporządzenia stanowiąca odpowiednik obowiązującego do dnia 23 listopada 2011 roku § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz.U. nr 10, poz.49) wyznacza kierunek postępowania dowodowego, nie oznacza to jednak aby wysokość uzyskiwanego uposażenia nie mogła być wskazana i w inny sposób, tak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak stanowi m. in. teza wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 roku - II UKN 186/97, OSNAP 1998/11/324, a także wyroki: Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 marca 1997 roku - III AUa 105/97, Apel. W-wa 1997/2/7, Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 27 czerwca 1995 roku - III AUr 177/95, OSA 1996/10/32, czy Sądu Apelacyjnego Białymstoku - III AUr 294/93, PS - wkład. 1994/3/6).

Do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych może być uwzględnione tylko wynagrodzenie faktycznie uzyskane przez ubezpieczonego w danym okresie, a nie zaś wynagrodzenie ustalone na podstawie przypuszczeń czy też uśrednień. Jedynie wynagrodzenie ubezpieczonego ustalone w sposób niewątpliwy, wobec którego nie istnieje wątpliwość, iż zostało ono zawyżone, może być podstawą do ustalenia współczynnika wysokości podstawy wymiaru.

Należy podkreślić, że Sąd nie jest związany ograniczeniami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, co wynika z treści art. 473 k.p.c. i sprawia, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe.

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dostępnej dokumentacji związanej ze spornym okresem zatrudnienia wnioskodawcy w Zakładach (...) w Ł.,, co dało podstawę do oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji w świetle zarzutów ubezpieczonego. Wysokości wynagrodzenia lub danego składnika wynagrodzenia nie można ustalać w sposób przybliżony, ale pewny, na podstawie konkretnego dokumentu bądź jego kopii, który zachował się w dokumentacji osobowej ubezpieczonego (ostatecznie w oparciu o wiarygodne i precyzyjne zeznania świadków). W takim wypadku uwzględnić można składniki wynagrodzenia, które są pewne, wypłacane były w danym okresie, stałe i w określonej wysokości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., III AUa 1555/11, LEX nr 1113058).

Należy zauważyć, że w objętych sporem okresach zatrudnienia, wnioskodawca pracę wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy (co jest okolicznością bezsporną), zaś normy czasu pracy określały przepisy prawa pracy.

Na mocy art. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1919 roku „o czasie pracy w przemyśle i handlu” ( tj. Dz.U.33.94.734 ) czas pracy wszystkich pracowników, zatrudnionych na mocy umowy w przemyśle, handlu, górnictwie, komunikacji i przewozie oraz innych zakładach pracy, choćby na zysk nie obliczonych, a prowadzonych w sposób przemysłowy, niezależnie od tego, czy te zakłady pracy są własnością prywatną, czy państwową, czy też organów samorządowych wynosi bez wliczenia przerw odpoczynkowych najwyżej 8 godzin na dobę, w sobotę 6 godzin na dobę i nie może przekraczać 46 godzin na tydzień.

Zgodnie zaś z art. 129 § 1 kp w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1975 roku czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i 46 godzin na tydzień.

W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, dokumentacja z okresu zatrudnienia ubezpieczonego Zakładach (...) w Ł. w postaci angaży miedzy innymi za lata 1974 -1979 wskazuje wysokość wynagrodzenia wnioskodawcy w sposób niewątpliwy. Dostępny natomiast materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie, jaka była faktyczna wysokość premii wnioskodawcy w spornym okresie zatrudnienia w tym zakładzie. Jak już wcześniej wyjaśnił Sąd, nie zachowała się dokumentacja w tym zakresie, także z zeznań wnioskodawcy i świadka nie wynika jaka była wysokość należnej ubezpieczonemu premii.

Wnioskodawca, na którym zgodnie z art. 6 k.c. spoczywał ciężar dowodowy, nie udowodnił swojego roszczenia w tym zakresie. Stosownie bowiem do art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W postępowaniu sądowym ubezpieczony może korzystać z wszelkich środków dowodowych stwierdzających wysokość zarobków lub dochodów stanowiących podstawę wymiaru emerytury lub renty, w szczególności z dowodów dokumentów oraz z przesłuchania świadków (zob. wyrok SN z 25.07.1997 r., II UKN 186/97, OSNP 11/1998, poz. 342).

Nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Wskazać należy, iż nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Stanowisko takie zawarł Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 1996r. sygn. akt I CKU 45/96 (opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76). Podobnie, w wyroku
z 7 października 1998 r., II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662, Sąd Najwyższy stwierdził nawet, że od 1 lipca 1996 r. nastąpiło zniesienie zasady odpowiedzialności sądu za wynik postępowania dowodowego, także w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych.

Podobny pogląd zaprezentował Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku
z dnia 15 marca 2006 roku, zapadłego w sprawie o sygn. akt III AUa 1096/05, wskazując,
iż ujemne konsekwencje związane z trudnościami w dokumentowaniu wysokości wynagrodzeń z lat odległych nie powinny obciążać wyłącznie ubezpieczonych, jednakże nie można również odpowiedzialności za taki stan rzeczy przenosić wyłącznie na Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Ustawowym wymogiem jest bowiem wykazanie przez ubezpieczonego konkretnych kwot otrzymanych przez niego zarobków, jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne, przy czym nie może istnieć tu żaden stan niepewności co do wysokości.

Jak już podniesiono powyżej wnioskodawca nie przedłożył żadnych miarodajnych dowodów potwierdzających wysokość premii uzyskiwanej w spornym okresie zatrudnienia. Załączona do akt sprawy dokumentacja, głównie w postaci angaży, dowodzi że premia regulaminowa faktycznie ubezpieczonemu przysługiwała i stanowiła procentowy udział jego wynagrodzenia zasadniczego, ale jednocześnie nie pozwala ona na ustalenie, w jakiej wysokości. Angaże wskazują na wypłatę premii, lecz bez określenia konkretnego wymiaru – odpowiednio premia „do 10, 20, 25, 30 %”. Z uwagi na brak dokumentacji świadczącej o wysokości premii nie było możliwe przyjęcie, że wynosiła ona zawsze 10, 20, 25, 30 % wynagrodzenia zasadniczego, jak chce tego ubezpieczony. W oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie ma możliwości ustalenia wysokości kwot wypłaconych tytułem premii , ponieważ brak jest dokumentacji w tym zakresie, brak jest regulaminów premiowania, czy wynagradzania. W przypadku wynagrodzenia zasadniczego lub innych obligatoryjnych składników wynagrodzenia, wynikających z obowiązujących przepisów, można przyjąć najniższe wynagrodzenie obowiązujące w czasie, którego dotyczy żądanie uwzględnienia tego okresu do przeliczenia świadczenia. W sytuacji takiego składnika wynagrodzenia, jakim jest premia , konieczne jest jednak istnienie dowodów potwierdzających bez wątpliwości fakt wypłaty premii oraz jej wysokość (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2007 r., I UK 36/07, LEX nr 390123). Nie można bowiem pominąć, iż wysokość świadczenia emerytalnego pozostaje funkcją uzyskiwanych niegdyś dochodów, a zatem dla jego wyliczenia nieodzownym pozostaje ustalenie rzeczywistych zarobków, jako decydujących o rozmiarze opłacanej składki na ubezpieczenie społeczne. Niedopuszczalne przy tym jest opieranie się jedynie na hipotezach czy założeniach, wynikających z przyjęcia średnich wartości. W szczególności jako podstawy przyjęcia wysokości premii Z. P. w spornym okresie nie można przyjąć, że premia była wypłacane bezwarunkowo, w wysokości wskazanej angażem. Jest to założenie nie poparte żadnym dowodem. Także zeznający w sprawie świadek nie był w stanie wskazać w jakiej konkretnie wysokości wnioskodawca otrzymywał premie choć posiadał wiedzę - co do okoliczności niespornych - że taka premia pracownikowi się należała. Wnioskodawca i świadek wskazali, że premia mogła być w różnej wysokości, w zależności od uznania kierownika. Premia mogła zostać zmniejszona za nieobecności, spóźnienia czy inne przewinienia a także nawet bez uchybień. A co za tym idzie nie ma pewności, czy wnioskodawca w spornym okresie zawsze otrzymywał premie w maksymalnej wysokości.

Nie ma zatem podstaw do określenia, czy i jakie kwoty tytułem premii stanowiły w tym okresie podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Tylko niewątpliwe dochody ze stosunku pracy w udowodnionej wysokości, od których odprowadzono składki, mogą być uwzględnione do ustalania wysokości świadczeń emerytalno-rentowych. Z całą mocą podkreślenia wymaga, że przepisy prawa ubezpieczeń społecznych są normami bezwzględnie obowiązującymi i nie zawierają unormowań pozwalających na ustalanie wynagrodzeń w sposób przybliżony lub prawdopodobny. Ustalenie rzeczywistych zarobków jest decydujące o rozmiarze opłacanej składki na ubezpieczenia społeczne. Właściwie tylko dokumentacja własna stanowi w postępowaniu sądowym precyzyjny dowód na wysokość wynagrodzenia świadczeniobiorcy. W orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że co do zasady nie ma możliwości wyliczenia wynagrodzenia, a co za tym idzie wysokości składek na ubezpieczenie społeczne oraz wskaźnika podstawy wymiaru emerytury lub renty, w oparciu o wyliczenia hipotetyczne, uśrednione, czy też wynikające z porównania wynagrodzenia innych pracowników (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2007 r., I UK 36/07, Legalis nr 181419). Sąd Apelacyjny w Łodzi również niejednokrotnie wypowiadał się w tej kwestii stwierdzając, że wysokości wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru świadczeń emerytalno - rentowych nie powinno się udowadniać wyłącznie zeznaniami świadków, jeśli świadkowie nie są w stanie konkretnie i precyzyjnie podać wysokości osiąganego przez wnioskodawcę wynagrodzenia. Wprawdzie w toku postępowania sądowego strona może dowodzić wysokości wynagrodzeń na potrzeby ustalenia wysokości podstawy wymiaru świadczenia wszelkimi środkami dowodowymi, zatem dowodem na tę okoliczność mogą być zarówno dokumenty dotyczące wynagradzania osób zatrudnionych w tym samym okresie, w tym samym zakładzie pracy i przy pracy tego samego rodzaju, co ubezpieczony, jak też zeznania tych osób, nie oznacza to jednak, że wykazanie konkretnych zarobków w celu obliczenia wysokości świadczenia z ubezpieczenia społecznego może być dokonywane w sposób przybliżony, jedynie na zasadzie uprawdopodobnienia (tak Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 16 lipca 2013 r., III AUa 1714/12, Legalis nr 739136, w wyroku z dnia
29 września 2014 r., III AUa 2618/13, Legalis nr 1163500). Z powyższych względów nie jest możliwe ustalenie nowej wysokości świadczenia emerytalnego wnioskodawcy z uwzględnieniem premii w oparciu o zeznania świadka, gdyż ten nie był w stanie wskazać w jakiej wysokości wnioskodawca w spornym okresie otrzymywał premię regulaminową.

Reasumując, co do żądania skarżącego o uwzględnienie w wyliczeniu podstawy wymiaru w spornym okresie faktycznych kwot otrzymywanego wynagrodzenia, brak jest podstaw do przyjęcia innych składników wynagrodzenia niż wynagrodzenie zasadnicze określone w angażach stawką godzinową. Wnioskodawca nie udowodnił bowiem konkretnych kwot otrzymywanej premii.

Organ rentowy dokonał stosownego hipotetycznego wyliczenia wysokości emerytury przy czym za miarodajne dla rozstrzygnięcia uznać należało przeliczenie podstawy wymiaru w wariancie uwzględniającym stawki godzinowe z angaży bez premii. Przy takim założeniu zarobki wnioskodawcy wyniosły za cały rok: 1974 -36,588,00 zł, 1975 –39,746 zł, 1976 - 44,688 zł, 1977 r. – 65.872 zł, 1978 r. – 44.422 zł, 1979 r. – 45.700 zł,

Hipotetyczna wysokość emerytury przy przyjęciu wskazanych zarobków według najkorzystniejszego wariantu tj. wskaźnika z 20 lat (1967 -1995) wynoszącego 64,48 % wyniosła 1605,11 zł. Do wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przyjęto lata 1967, 1970-1972, 1974 -1982, 1984-1987, 1991 -1992, 1995.

Z tych też względów, zdaniem Sądu nie ma żadnych przeszkód by ponownie przeliczyć wnioskodawcy podstawę wymiaru świadczenia przy zaliczeniu do stażu pracy okresu 1974 - 1983 z uwzględnieniem wynagrodzeń ustalonych w oparciu o stawkę godzinową wynikającą z angaży.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przeliczył emeryturę wnioskodawcy Z. P. od dnia 1 października 2017 roku z zastosowaniem wskaźnika wysokości podstawy wymiaru z lat 1967, 1970-1972, 1974 -1982, 1984-1987, 1991 -1992, 1995 wynoszącego 64,48%. W pozostałej zaś części na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. odwołanie jako bezzasadne oddalił.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku z uzasadnienim doręczyć pełnomocnikowi ZUS z aktami rentowymi.

8 X 2018 roku.

J.L.