Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 września 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił U. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy, gdyż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 27 lipca 2022 r. orzekła, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy. (decyzja k. 15 akt ZUS)

U. K. złożyła odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, ewentualnie o uchylenie kwestionowanej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi rentowemu, a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm prawem przepisanych. (odwołanie k. 4)

W odpowiedzi na odwołanie pozwany (...) Oddział w T. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując zajęte stanowisko. (odpowiedź na odwołanie k. 15)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

U. K. urodziła się (...) Ukończyła zasadniczą szkołę zawodową w zawodzie garmażer, a następnie Liceum Ogólnokształcące dla dorosłych. Pracowała w wyuczonym zawodzie garmażer w Zakładach (...) w R. do 2000 r., a po likwidacji tego zakładu pracy - w firmie (...) jako pracownik gospodarczy. (okoliczności niesporne, a nadto: kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych k. 6 akt rentowych ZUS plik I, świadectwo pracy k. 7 akt rentowych ZUS plik I, wywiad zawodowy k. 20 dokumentacji orzeczniczo – medycznej w aktach ZUS)

W dniu 30 sierpnia 2002 r. wnioskodawczyni w wyniku wypadku komunikacyjnego w drodze z pracy przebyła stłuczenie mózgu, złamanie kości ciemieniowej i podstawy czaszki, złamania kręgu L1 leczonego operacyjnie, pęknięcia śledziony. (okoliczności niesporne, a nadto wniosek o wydanie orzeczenia z 16.01.2003 r., zaświadczenie z 27.04.2002 r. i kraty informacyjne z oddziałów w aktach ZUS w dokumentacji orzeczniczo – medycznej w aktach ZUS)

Po ww. wypadku wnioskodawczyni pracowała dorywczo. Od 2012 r. nie pracuje. (okoliczności niesporne)

Wnioskodawczyni początkowo w związku z wypadkiem w drodze z pracy miała przyznaną rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, a następnie przyznano jej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy do dnia 30 czerwca 2022 r. (okoliczności niesporne, a nadto decyzja k. 5 akt rentowych ZUS plik II)

Ubezpieczono złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w dniu 17.05.2022 r. (okoliczność niesporna)

Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 22.06.2022 r. ustalono, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznał u wnioskodawczyni pourazowe (2002 r.) obszary malacyjne (...), przebyte złamanie trzonu L1 leczone operacyjnie, stan po spelenektomii, niewielki niedosłuch i stwierdził, że stan narządu ruchu, ani stan neurologiczny nie upośledzają sprawności ubezpieczonej w stopniu znacznym, przy czym uwzględnił też opinię konsultanta psychologa ZUS, który rozpoznał u odwołującej niewielkiego stopnia cechy organicznego uszkodzenia (...), aktualny poziom funkcjonowania intelektualnego na poziomie niskiego intelektu, ww. deficyty nie upośledzają w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z kwalifikacjami i opisał u wnioskodawczyni zaznaczone objawy bradyfrenii, które nie powodują znacznego stopnia naruszenia sprawności ubezpieczonej. Reasumując Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że opisywane przez lata u ubezpieczonej objawy uległy redukcji do stopnia pozwalającego na podjęcie pracy zgodnej z kwalifikacjami w branży garmażeryjnej, tj. w rozumieniu ubezpieczeniowym wnioskodawczyni odzyskała sprawność niezbędną do pracy. (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS k. 10 akt ZUS plik II, opinia Lekarza Orzecznika ZUS k. 229 dokumentacji orzeczniczo - medycznej w aktach ZUS, opinia konsultanta psychologa ZUS k. 227 dokumentacji orzeczniczo - medycznej w aktach ZUS)

Na skutek sprzeciwu wnioskodawczyni, Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 27 lipca 2022 r. ustaliła, że odwołująca nie jest niezdolna do pracy. Komisja Lekarska ZUS rozpoznała u wnioskodawczyni przebyty uraz głowy ze złamaniem kości czaszki, złamaniem L1 leczonym operacyjnie i pęknięciem śledziony leczonym operacyjnie bez istotnego upośledzenia sprawności, okresowe bóle i zawroty głowy, pourazowe obszary malacyjne w (...) z osłabieniem zdolności poznawczych, osłabienie słuchu. Przy uwzględnieniu opinii konsultanta psychologa ZUS z 22 czerwca 2022 r. na podstawie dokumentacji leczenia, przeprowadzonego badania bezpośredniego Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że stopień naruszenia sprawności u ubezpieczonej nie powoduje długotrwałej niezdolności do pracy na poziomie kompetencji zawodowych wnioskodawczyni. (sprzeciw k. 230 dokumentacji orzeczniczo - medycznej w aktach ZUS, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 12 akt ZUS plik II, opinia Komisji Lekarskiej ZUS k. 233- 235 dokumentacji orzeczniczo - medycznej w aktach ZUS)

W efekcie - w związku z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 27 lipca 2022 r. zaskarżoną decyzją z dnia 30 września 2022 r. ZUS Odział w T. odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem w drodze do pracy. (decyzja k. 15 akt ZUS plik II)

U wnioskodawczyni występuje stan po urazie głowy ze złamaniem kości czaszki, przebyte złamanie trzonu kręgu L1 leczone operacyjnie, bóle i zawroty głowy, zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka szyjnego kręgosłupa. Z punktu widzenia neurologii wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy. Stan neurologiczny ubezpieczonej jest utrwalony i nie powoduje niezdolności do pracy zgodnej z posiadanym przez skarżącą poziomem kwalifikacji zawodowych. Według wiedzy neurologicznej wnioskodawczyni na rynku pracy z powodu doznanego w wyniku wypadku w 2002 r. na urazu wielonarządowego, jest osobą niepełnosprawną, ale zdolną do wykonywania pracy w myśl ustawy o rentach i emeryturach z FUS. (podstawowa pisemna opinia biegłego sądowego neurologa J. B. k. 25-27, pierwsza uzupełniająca pisemna opinia biegłego sądowego neurologa J. B. k. 50, druga uzupełniająca pisemna opinia biegłego sądowego neurologa J. B. k. 66)

Uu wnioskodawczyni występuje macica mięśniakowata, obfite krwawienia z narządów rodnych. Z punktu widzenia ginekologii i położnictwa wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy całkowicie lub częściowo. (podstawowa pisemna opinia biegłego ginekologa prof. dr. hab. n. med. T. P. k. 91 -94)

Wnioskodawczyni występuje także nadciśnienie tętnicze chwiejne, nie leczone systematycznie, bez powikłań ze strony serca, nadwagę (...) 27,98, przebyty uraz głowy w 2002 r. ze stłuczeniem lewego płata czołowo – skroniowego mózgu, złamaniem kości ciemieniowej, skroniowej i potylicznej prawej, pęknięciem śledziony (splenektomia), złamaniem trzonu L1 kręgosłupa leczonym operacyjnie i usunięcia stabilizacji trzonu L1 (2006 r.), pourazowe rozległe zmiany malacyjne w lewej półkuli mózgu i mniejsze w prawej, prawostronne upośledzenie słuchu, przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka, przebyte wirusowe zapalenie wątroby typu B. H. plus (1989 r.), objawy lękowo – depresyjne z zaburzeniami poznawczymi. Z punktu widzenia wiedzy internistycznej nie stwierdza się u ubezpieczonej przyczyn długotrwałej niezdolności o pracy. Zgodnie z wiedzą internistyczną odwołująca w dacie wydania zaskarżonej decyzji nie była długotrwale niezdolna do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Powyższa ocena internistyczna oparta jest na ustaleniu, że: 1) chwiejne nadciśnienie tętnicze mimo, że nie leczone systematycznie, nie powoduje powikłań ze strony serca takich jak zaburzenia rytmu, dolegliwości stenokardialne czy objawy niewydolności krążenia; aktualnie wnioskodawczyni jest w pełni wydolna krążeniowo; 2) nie stwierdzono również objawów upośledzenia sprawności wentylacyjnej płuc i objawów niewydolności oddechowej takich jak zmiany spastyczne oskrzeli, duszność spoczynkowa i wysiłkowa, czy sinica; 3) objawy będące następstwem przewlekłego zapalenia żołądka nie wpływają na zdolność do pracy, podobnie jak przebyte WZW i mogą być skutecznie leczone ambulatoryjnie; 4) wnioskodawczyni nie wymagała dotąd hospitalizacji z przyczyn internistycznych. (podstawowa pisemna opinia biegłego internisty prof. dr. hab. n. med. L. P. k. 119-121)

U wnioskodawczyni rozpoznano stan po urazie wielonarządowym, zmiany zwyrodnieniowe prawego stawu kolanowego. Z punktu widzenia ortopedii nie stwierdzono u wnioskodawczyni niezdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi. Przeprowadzone naocznie sądowe badanie ortopedyczne potwierdza u wnioskodawczyni ograniczenie funkcji narządu ruchu będące wynikiem przebytego w przeszłości urazu oraz występowanie dodatkowych zmian zwyrodnieniowych, ale nie są one na tyle nasilone, aby były przyczyną uznania niezdolności wnioskodawczyni do wykonywania pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. W związku z tym nie ma podstaw ortopedycznych do uznania ubezpieczonej za długotrwale niezdolną do pracy na poziomie posiadanych przez nią kompetencji zawodowych. (podstawowa pisemna opinia biegłego ortopedy P. S. k. 150-152, uzupełniająca pisemna opinia biegłego ortopedy P. S. k. 182-183)

U wnioskodawczyni stwierdzono cechy osobowości introwertywnej z tendencjami do reakcji lękowo – depresyjnych, osłabienie sprawności procesów poznawczych i czynności wykonawczych świadczących o zmianach organicznych w o.u.n., prezentowane objawy zaburzeń poznawczych mogą być nasilone stanem emocjonalnym, bez objawów wytwórczych, bez tendencji agrawacyjnych w badaniu testowym. Aktualny stan psychiczny ubezpieczonej jest znacznie lepszy niż w czasie badania neuropsychologicznego z dnia 7 września 2005 r., stopień nasilenia zaburzeń poznawczych także uległ istotnej poprawie, jednak zmiany organiczne nadal istnieją. Stwierdzone objawy emocjonalne głównie są spowodowane stwierdzonymi zmianami organicznymi, zmienioną sytuacją życiową po wypadku oraz stwierdzonymi obecnie zmianami chorobowymi w jamie brzusznej. (podstawowa pisemna opinia biegłego neuropsychologa dr. L. S. k. 228-229)

Wnioskodawczyni z punktu widzenia psychiatrii jest zdolna do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. (podstawowa pisemna opinia biegłego psychiatry dr. n. med. T. N. k. 201 -204, końcowa pisemna opinia biegłego psychiatry dr. n. med. T. N. k. 250-253)

Powyższy stan faktyczny został odtworzony na podstawie powołanych dokumentów, których strony nie kwestionowały, a także na podstawie opinii biegłych sądowych o specjalizacjach medycznych właściwych z punktu widzenia schorzeń na jakie cierpi ubezpieczona, tj. neurologa, ortopedy, ginekologa – położnika, internisty, psychiatry a także biegłego neuropsychologa.

Opinie wskazanych biegłych Sąd uznał za wiarygodne, albowiem wszyscy biegli w sposób wyczerpujący określili schorzenia, jakie występują u wnioskodawczyni i kompleksowo ocenili ich znaczenie dla jej zdolności do pracy w związku z doznanym przez nią wypadkiem przy pracy na dzień wydania zaskarżonej decyzji, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych posiadanych przez ubezpieczoną.

Wydane w sprawie opinie są logiczne, spójne i rzetelnie opisują stan zdrowia ubezpieczonej, stanowiąc tym samym wiarygodne źródło dowodowe. Opinie te zostały wydane w oparciu o pełną dokumentację medyczną wnioskodawczyni i po zbadaniu ubezpieczonej.

Podkreślić należy też, iż po złożeniu opinii uzupełniających przez biegłych, w których wyczerpująco odnieśli się do zgłoszonych w toku procesu zastrzeżeń wnioskodawczyni - strony postępowania nie wnosiły dalszych zastrzeżeń.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy żaden z biegłych nie stwierdził stanu niezdolności do pracy wnioskodawczyni ani z ogólnego stanu zdrowia, ani w związku z wypadkiem w drodze z pracy.

Podnoszone przez ubezpieczoną w toku postępowania argumenty stanowiły jedynie polemikę z niekorzystnymi dla niej wnioskami końcowymi sformułowanymi w opiniach biegłych, nie zawierały merytorycznych podstaw, aby można było podważyć wartość dowodową opinii złożonych przez tych biegłych, gdyż ubezpieczona ograniczyła się w zasadzie do zaprezentowania własnej subiektywnej oceny swojego stanu zdrowia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie podlega oddaleniu.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2189), za, za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą.

Stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 6 cytowanej ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 i 2 ustawy wypadkowej, stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu oraz jego związek z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową ustala lekarz orzecznik lub komisja lekarska. W przypadku ustalania prawa do świadczeń, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 2 i 5-8, lekarz orzecznik lub komisja lekarska ustala również niezdolność do pracy oraz jej związek z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, a także związek śmierci ubezpieczonego lub rencisty z takim wypadkiem lub chorobą. Przy ustalaniu stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS dotyczące trybu orzekania o niezdolności do pracy.

W świetle art. 17 ust 1-4 tej ustawy, przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, renty rodzinnej i dodatku do renty rodzinnej dla sieroty zupełnej z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS, z wyjątkiem art. 57 ust. 1 pkt 4 oraz art. 101a tej ustawy, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.

Świadczenia, o których mowa w ust. 1, przysługują niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.

Przy ustalaniu podstawy wymiaru renty nie stosuje się ograniczenia wskaźnika wysokości podstawy, o którym mowa w art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, przywraca się w razie ponownego powstania tej niezdolności bez względu na okres, jaki upłynął od ustania prawa do renty.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Zgodnie z art. 58 ust. 1 i 2 w/w ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego uważa się za spełniony jeżeli wynosi on łącznie co najmniej 5 lat dla osób u których niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Okres ten powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed dniem złożenia wniosku o świadczenie lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 58 ust.4 warunku powyższego nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny i jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1.

Warunki wskazane w art. 57 cytowanej ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującej się domagającej się przyznania prawa do renty w związku z wypadkiem w drodze z pracy na dalszy okres nie został spełniony podstawowy warunek niezdolności do pracy.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego w tym opinii biegłych neurologa, ortopedy, internisty, ginekologa – położnika, psychiatry i neuropsychologa skarżąca przy uwzględnieniu posiadanych przez nią schorzeń, jest bowiem zdolna do wykonywania pracy zgodnie z kwalifikacjami.

Z opinii wszystkich biegłych wynika, że w dacie wydania zaskarżonej decyzji z dnia 30 września 2022 r. odwołująca nie była niezdolna do pracy w związku z wypadkiem w drodze z pracy, któremu uległa w dniu 30 sierpnia 2002 r. i jej aktualny stan zdrowia pozwala jej na wykonywanie pracy zgodnej z posiadanym poziomem kwalifikacji zawodowych.

W ocenie Sądu, biegli w swych opiniach wyczerpująco wyjaśnili dlaczego w taki właśnie sposób ocenili zdolność wnioskodawczyni do wykonywania pracy zarobkowej. Opinie biegłych neurologa, ortopedy, internisty, psychiatry i neuropsychologa szczegółowo tłumaczą dlaczego naruszenie sprawności organizmu skarżącej nie przekłada się nadal na brak tej zdolności.

Brak jest przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność wskazanych opinii. Zostały one bowiem sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Biegli na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania wnioskodawczyni zdiagnozowali schorzenia, ocenili stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedzieli się co do sprawności organizmu wnioskodawczyni w związku z wypadkiem przy pracy i wpływu dolegliwości na jej zdolność do pracy. Sąd podzielił opinie wszystkich biegłych uznając, że były pełne, jasne i nie prowadziły do sprzecznych wniosków. Naruszenie stanu zdrowia jakiego doznała wnioskodawczyni w związku z wypadkiem w drodze z pracy w dniu 30.08.2002 r. nie powoduje jej niezdolności do pracy na dzień wydania zaskarżonej decyzji z dnia 30.09.2022 r.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. (por wyroku SN z 13.10.1987 r., II URN 228/87, (...), wyrok SA w Poznaniu z 4.07.2018 r., III AUa 1328/17, Legalis numer 1824314).

Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak SN w postanowieniu z 27.11.2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84).

Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (zob. wyrok SN z 30.06.2000 r., II UKN 617/99, OSNAPiUS 2002/1/26).

Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (zob. wyrok SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430).

Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (zob. wyrok SN z 28.02.2001 r., II UKN 233/00 L.).

Znamiennym jest też, że wnioski wynikające z wydanych w sprawie opinii biegłych dotyczące zdolności do pracy odwołującej nie zostały ostatecznie skutecznie merytorycznie zakwestionowane przez stronę powodową. Wnioskodawczyni ograniczyła się jedynie do polemiki z wnioskami końcowymi biegłych i zaprezentowaniem własnej subiektywnej oceny swojego stanu zdrowia. Tym czasem, co do braku przeciwskazań do pracy zgodnej z kwalifikacjami zawodowymi wnioskodawczyni w taki sam sposób wypowiedzieli się wszyscy biegli.

Na gruncie rozpoznawanego przypadku wydający w sprawie opinie biegli neurolog, ortopeda, ginekolog-położnik, internista, psychiatra i neuropsycholog, których stanowisko jako rzetelne i merytorycznie uzasadnione sąd przyjął za podstawę orzekania, jednoznacznie podsumowali, że na dzień wydania zaskarżonej decyzji, stwierdzane u wnioskodawczyni naruszenie sprawności organizmu nie powoduje jej niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej w związku z wypadkiem przy pracy.

Mnożenie opinii kolejnych biegłych nie było celowe. Sąd przy tym nie neguje – wynika to bowiem z treści opinii, iż wnioskodawczyni jest osobą obciążoną schorzeniami ze strony układu neurologicznego, układu krążenia, układu pokarmowego, jak i w zakresie układu ruchu, czy też o charakterze ginekologiczym, a także, że przejawia objawy depresyjno – lękowe, jednakże powyższe samo w sobie żadną miarą nie może być utożsamiane z nieudolnością do pracy (art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych).

Biologiczny stan kalectwa lub choroba, które nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, przesądzają o braku prawa do świadczenia rentowego (zob. wyrok SA w Lublinie z 21.10.2020 r., III AUa 812/20, L.).

Sam fakt występowania dysfunkcji organizmu w związku ze schorzeniami wnioskodawczyni nie determinuje istnienia jej niezdolności do pracy, istotne jest bowiem to, czy i w jakim zakresie schorzenia te wpływają na utratę zdolności do pracy oraz ich związek z doznanym przez niego wypadkiem. Oceny w tym przedmiocie dokonują biegli, posiadający odpowiednie wiadomości specjalne, w oparciu o dokumentację medyczną oraz wyniki badania odwołującej się. (zob. wyrok SA w Lublinie z 1.07.2021 r., III AUa 128/21, L.).

Wnioskodawczyni, w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów z uwagi na posiadane schorzenia nie jest osobą niezdolną do pracy zarobkowej w związku z wypadkiem przy pracy - zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

W konsekwencji wobec braku dowodów wiarygodnie potwierdzających stanowisko ubezpieczonej, żądanie odwołania zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania wnioskodawczyni prawa o renty z ustawy wypadkowej nie mogło zostać zaakceptowane.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴§ 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawczyni, jako bezzasadne.