Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 lutego 2024 r. (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 22 listopada 2023 r. odmówił W. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.
W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że odmawia przyznania prawa do renty, ponieważ orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30 stycznia 2024 r. ustalono, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

(decyzja k. 55-55 odwrót akt rentowych ZUS)

Odwołanie od powyższej decyzji w dniu 22 lutego 2024 r. złożył W. M. uznając powyższą decyzję za krzywdzącą. W uzasadnieniu podniósł, że jest osobą z niepełnosprawnością psychiczną od 1999 roku, ma orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Występujące u niego zaburzenia zachowania uniemożliwiają mu pracę z powodu pogorszenia stanu zdrowia psychicznego.

(odwołanie k. 1-3)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie powyższego odwołania.

(odpowiedź na odwołanie k. 4)

Na rozprawie w dniu 11 grudnia 2024 r. pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie oraz wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego, a pełnomocnik ZUS wniósł
o oddalenie odwołania.

(końcowe stanowiska stron e-protokół rozprawy z 11 grudnia 2024 r. 00:03:42-00:04:15 – płyta CD k. 96)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. M. urodził się (...) Wnioskodawca ukończył szkołę podstawową oraz gimnazjum w klasie integracyjnej, a następnie ukończył klasy w zawodzie ogrodnika i kucharza w (...) Ośrodku Szkolno- (...). Wnioskodawca odbywał staże na stanowiskach: pracownika gospodarczego oraz szlifierza, a następnie był zatrudniony na stanowiskach: robotnika gospodarczego oraz pomocnika cukiernika.
W momencie wydawania decyzji wnioskodawca był zrejestrowany jako bezrobotny od
22 września 2023 r.

(bezsporne, a nadto opinia psychiatryczno-psychologiczna k. 11-14 akt rentowych ZUS, zaświadczenia oraz świadectwa pracy k. 5-10 akt rentowych ZUS)

Wnioskodawca jest zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności
do 30 czerwca 2025 r., symbol niepełnosprawności 02-P. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 9 stycznia 2009 roku.

(orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 39-39 odwrót)

Ubezpieczony został uznany za niezdolnego do czynnej służby wojskowej w czasie pokoju.

(orzeczenie Powiatowej Komisji Lekarskiej k. 38)

Lekarz Orzecznik ZUS po przeprowadzeniu w dniu 19 grudnia 2023 r. osobistego badania wnioskodawcy oraz dokonaniu analizy dokumentacji medycznej, rozpoznał u niego upośledzenie w stopniu lekkim.

Orzeczeniem z dnia 19 grudnia 2023 r. Lekarz Orzecznik ZUS orzekł, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

(opinia lekarska w dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej, orzeczenie Lekarza Orzecznika k. 49-49 odwrót akt rentowych ZUS)

Od powyższego orzeczenia Lekarza Orzecznika wnioskodawca wniósł sprzeciw.

(sprzeciw w dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej )

Na skutek powyższego sprzeciwu, Komisja Lekarska ZUS po przeprowadzeniu w dniu 30 stycznia 2024 r. bezpośredniego badania wnioskodawcy i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznała u wnioskodawcy: lekkie upośledzenie umysłowe.

Orzeczeniem z 30 stycznia 2023 r. roku Komisja Lekarska ZUS orzekła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

(opinia Komisji Lekarskiej ZUS w dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej , orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS k. 53-53 odwrót akt rentowych ZUS)

Decyzją z dnia 5 lutego 2024 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 22 listopada 2023 roku odmówił W. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(decyzja k. 55-55 odwrót akt rentowych)

W sądowym badaniu psychiatryczno-psychologicznym ustalono, że W. M. cierpi na upośledzenie umysłowe w stopniu lekkim F70. Po wykonaniu badania intelektu Testem Matryc R. w wersji Standard uzyskano centyl 7 – jego sprawność intelektualna jest zatem na pograniczu upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim. Nie stwierdzono niezdolności do pracy z przyczyn związanych ze stanem psychicznym. Upośledzenie umysłowe istnieje u wnioskodawcy od wczesnego dzieciństwa. Poza deficytem intelektu nie stwierdzono innego typu psychopatologii u skarżącego. Nie wymagał on nigdy leczenia szpitalnego w oddziale psychiatrycznym. Nie miał objawów psychotycznych, nie przejawia skłonności do agresji lub autoagresji. Pracował od 2016 do 2023 r. Obecnie ma trudności ze znalezieniem odpowiedniego zatrudnienia na rynku, co jest źródłem frustracji.

Rozpoznana jednostka nie skutkuje niezdolnością do pracy, zgodnie z obowiązującymi przepisami.

(pisemna opinia biegłego z zakresu psychiatrii B. J. oraz biegłej sądowej z zakresu psychologii klinicznej M. P. k. 11-14, pisemna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu psychiatrii B. J. k. 54-55 odwrót)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił na podstawie powołanych dowodów, na które składała się: dokumentacja załączona do akt przedmiotowej sprawy, dokumentacja znajdująca się w aktach organu rentowego, dokumentacja medyczna W. M., a nadto pisemnej opinii psychiatryczno-psychologicznej, a także uzupełniającej opinii sądowo-psychiatrycznej, z których wynika, że pomimo występującego
u wnioskodawcy schorzenia, nie jest on osobą niezdolną do pracy przy uwzględnieniu posiadanych przez niego kwalifikacji oraz doświadczenia zawodowego.

Na okoliczność ustalenia, czy W. M. jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, Sąd dopuścił bowiem dowód z pisemnych opinii biegłych z zakresu psychiatrii oraz psychologii klinicznej. Wskazania bowiem wymaga, iż Sąd nie dysponując specjalistyczną wiedzą medyczną musiał posiłkować się przy rozstrzyganiu istoty sprawy opinią biegłych sądowych (art. 278 § 1 k.p.c.).

Jak bowiem zauważa się w orzecznictwie: biegli orzekają o stanie zdrowia kierowanej do nich osoby ubiegającej się o przyznanie prawa do świadczenia rentowego, na dzień wydawania zaskarżonej decyzji, przy uwzględnieniu wszystkich okazanych im dokumentów medycznych i po przeprowadzeniu badania podmiotowego i przedmiotowego danego pacjenta. (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 1 sierpnia 2018 r., III AUa 633/17, LEX: 2550805)

Należy zaznaczyć, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, przyczynami mogącymi przemawiać za koniecznością uzyskania dodatkowej opinii od innego biegłego są na przykład nielogiczność wyciągniętych przez niego wniosków, zawarcie w opinii sformułowań niekategorycznych, niejednoznacznych czy też brak dostatecznej mocy przekonywającej opinii. (tak m. in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 12 lutego 2013 r., I ACa 980/12, LEX: 1293767, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 3 kwietnia 2013 r., I (...) 148/13, LEX: 1313335)

Należy mieć na względzie, że zadaniem biegłego zasadniczo nie jest bowiem poszukiwanie dowodów i okoliczności mających uzasadniać argumentację stron procesu, lecz dokonanie oceny przedstawionego materiału z perspektywy posiadanej wiedzy naukowej technicznej lub branżowej i przedstawienie sądowi danych (wniosków) umożliwiających poczynienie właściwych ustaleń faktycznych i właściwą ocenę prawną znaczenia zdarzeń z których strony wywodzą swoje racje. (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi
z 13 października 2016 r., I ACa 432/16, LEX: 2162983)

Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonana została na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, w jego ocenie uwzględniała wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważył materiał dowodowy jako całość, dokonał wyboru określonych środków dowodowych i – ważąc ich moc oraz wiarygodność – odniósł je do pozostałego materiału dowodowego (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r. II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000 nr 17, poz. 655).

Z tych też względów, Sąd na podstawie art. 235 ² § 5 kpc postanowił pominąć wnioski dowodowe pełnomocnika wnioskodawcy zgłoszone w piśmie z dnia 26 września 2024 r. –
w przedmiocie: przeprowadzenia dowodu z dodatkowej opinii innego biegłego sądowego lub o przeprowadzenie uzupełniającej opinii biegłego sądowego. W ocenie Sądu okoliczności mające znaczenie w sprawie, a szczególnie wpływ występujących u wnioskodawcy schorzeń na możliwość wykonywanej przez niego pracy przy uwzględnieniu jego kwalifikacji oraz doświadczenia zawodowego zostały dostatecznie wyjaśnione w pisemnych opiniach (pierwotnej oraz uzupełniającej) biegłych z zakresu psychiatrii oraz psychologii. Należy zwrócić uwagę, że na przedstawione w piśmie procesowym z 23 maja 2024 r. pytania pełnomocnika ubezpieczonego, biegły z zakresu psychiatrii wyczerpująco odpowiedział
w opinii uzupełniającej z dnia 11 września 2024 r. Brak było zatem podstaw do dopuszczania dowodu z kolejnej opinii uzupełniającej, jak również z dowodu z opinii innego biegłego.

Potrzeba powołania innego (nowego) biegłego powinna bowiem wynikać z konkretnych okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii, gdyż odmienne stanowisko oznaczałoby przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszystkich możliwych opinii biegłych, aby upewnić się, czy niektórzy z nich nie byli tego samego zdania, co ubezpieczony. Renta z tytułu niezdolności do pracy jest bowiem świadczeniem
z ubezpieczenia społecznego związanym z istnieniem w organizmie osoby ubezpieczonej stanu chorobowego, który czyni ją obiektywnie niezdolną do pracy w ramach wszystkich posiadanych kwalifikacji, a zatem nie wystarczy subiektywne odczucie tej osoby, że jest ona niezdolna do pracy. (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z 11 sierpnia 2021 r., (...) 318/21, LEX nr 3398278, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 25 maja 2023 r., III AUa 693/22, LEX: 3631402)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Spornym w sprawie było czy stan zdrowia odwołującego uprawnia go do świadczenia objętego zaskarżoną decyzją.

Przechodząc do rozważań dotyczących zasadności odwołania, w pierwszej kolejności wskazać należy, że renta z tytułu niezdolności do pracy może być przyznana ubezpieczonemu, który spełnia łącznie przesłanki określone w art. 57 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. 2024 poz. 1631), a więc:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 okresy składkowe ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3–8 i pkt 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11, 12 i pkt 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15–17 oraz art. 7 pkt 1–3, pkt 5 lit. a, pkt 6 i 12, oraz w okresach pobierania świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego określonych w przepisach o świadczeniach rodzinnych lub zasiłku dla opiekuna określonego w przepisach o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów, za które nie było obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Ustęp 2 ww. artykułu stanowi natomiast, iż przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS).

Warunki wskazane w art. 57 powyższej ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Bezsporne w niniejszej sprawie jest to, że odwołująca spełnia warunki określone w art. 57 ust. 1 pkt. 2-4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. W odniesieniu do odwołującego się kwestią sporną było spełnianie jedynie warunku niezdolności do pracy.

Pierwsza z przesłanek, a więc niezdolność do pracy, jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (por. wyrok Sądu Najwyższego z 28 stycznia 2004 r., II UK 222/03, OSNP 2004, nr 19, poz. 340).

Przepis art. 12 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 ww. przepisu, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 8 grudnia 2000 r., II UKN 134/00, OSNP 2002, nr 15, poz. 369
i z 7 września 1979 r., II URN 111/79, OSNC 1980, nr 1-2, poz. 35).

Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego) (por. wyrok Sądu Najwyższego
z 15 września 2006 r., I UK 103/06, OSNP 2007, nr 17-18, poz. 261). Dopiero zatem zmiana zawodu w ramach posiadanych kwalifikacji i brak rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu dają podstawę do przyznania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 13 października 2009 r., II UK 106/09, LEX nr 558589, z 8 maja 2008 r., I UK 356/07, OSNP 2009, nr 17-18, poz. 238, z dnia 11 stycznia 2007 r.,
II UK 156/06, OSNP 2008, nr 3-4, poz. 45 i z 25 listopada 1998 r., II UKN 326/98, OSNP 2000, nr 1, poz. 36).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 7 lutego 2006 r. (I PK 153/05, OSNP 2007, nr 1-2, poz. 27) częściowej niezdolności do pracy, polegającej na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, nie wyklucza możliwość podjęcia przez ubezpieczonego pracy niżej kwalifikowanej. Ubezpieczony, który jest częściowo niezdolny do pracy może być jednocześnie z samej definicji zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami w nieznacznym stopniu. Tak samo, gdy ubezpieczony wykonuje pracę, która nie jest zgodna z posiadanymi kwalifikacjami, a już na pewno, gdy jest pracą poniżej poziomu posiadanych kwalifikacji. Poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zatem zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy zatem przy ocenie częściowej niezdolności do pracy, odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym w każdym przypadku należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób bowiem dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego. Aktualny jest również pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r., II UKN 675/98, OSNP 1000/16/624).

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie Sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo-lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń wnioskodawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016 r., III AUa 1609/15).

W ocenie Sądu ustalenia dokonane w toku postępowania nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji i nie stanowią podstawy do przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe – w tym przede wszystkim dowody z opinii biegłych psychiatry i psychologa wykazało bowiem, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ustawy emerytalnej. Pozostałe przesłanki związane z prawem do świadczenia rentowego nie stanowiły natomiast przedmiotu sporu między stronami.

Jak również wskazuje się w orzecznictwie, ocena częściowej niezdolności do pracy
w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy wymaga z reguły wiadomości specjalnych, natomiast ostateczna ocena, czy ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy musi uwzględniać – zgodnie z art. 12 ust. 1 i 3 oraz art. 13 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS - także inne elementy, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania
w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj
i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Takich zasad nie można jednak stosować do sytuacji, gdy ubezpieczony jest zdolny do pracy z medycznego punktu widzenia, a więc gdy nie jest spełniony aspekt medyczny (biologiczny). Gdyby przyjąć inaczej, renta z tytułu niezdolności do pracy stałaby się
w rzeczywistości świadczeniem podobnym do zasiłku dla bezrobotnych. Dlatego w sytuacji, gdy z ocenionych jako fachowe i wiarygodne opinii biegłych sądowych wynika, że stan somatyczny wnioskodawcy nie powoduje u niego niezdolności do pracy, niecelowe jest odwoływanie się do okoliczności wymienionych w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS. (postanowienie Sądu Najwyższego z 24 września 2019 r., I UK 329/18, LEX nr 3551968, postanowienie Sądu Najwyższego z 9 stycznia 2020 r., I UK 56/19, LEX nr 3126283)

Zatem sam fakt, że wnioskodawcy trudno jest obecnie znaleźć pracę (choć wcześniej pomimo swoich problemów zdrowotnych pracował przez kilka lat), nie może być przesłanką do przyznania mu prawa do renty.

Wobec powyższego, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd oddalił odwołanie jako bezzasadne, o czym orzekł jak w sentencji wyroku.