Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18.06.2024 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 13.06.2024 roku na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 i art. 128 ustawy o emeryturach i rantach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił H. P. prawa do podjęcia wypłaty emerytury od 1.02.2024 r.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Podkreślono, że wniosek o podjęcie wypłaty ubezpieczona złożyła w dniu 4.03.2024 r. wraz z załączonym świadectwem pracy. Decyzję zaliczkową o podjęciu wypłaty emerytury wydano 8.03.2024 i zgodnie z obowiązującymi przepisami podjęto jej wypłatę od miesiąca złożenia wniosku tj. od 1.03.2024 r.

Ponieważ wnioskodawczyni nie przedłożyła nowych dowodów ani nie ujawniono nowych okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji mających wpływ na datę wypłaty emerytury - brak podstaw do podjęcia wypłaty emerytury od miesiąca lutego 2024 r.

/ decyzja k. 43-44 akt ZUS /

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła H. P. domagając się jej zmiany i podjęcia wypłaty emerytury począwszy od lutego 2024 r.

W uzasadnieniu swego stanowiska podniosła, iż stosunek pracy rozwiązała w dniu 26.02.2024 i tego samego dnia w ZUS złożyła wniosek o emeryturę. Odwołująca zaznaczyła, iż nie miała świadectwa pracy, które miało zostać wysłane do niej przez pracodawcę. Podkreśliła, iż w okienku ZUS została pouczona przez pracownika organu, iż nie może złożyć wniosku o podjęcie wypłaty świadczenia - który miała przygotowany -w związku z brakiem przedmiotowego świadectwa. W związku z tym nie dostała świadczenia za miesiąc luty bowiem wskazane oświadczenie wraz ze świadectwem pracy złożyła w marcu. Podniosła, że nie może ponosić ujemnych konsekwencji związanych zachowaniem organu.

/ odwołanie k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując stanowisko i argumentację z zaskarżonej decyzji.

/ odpowiedź na odwołanie k. 4/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

H. P. ur. w dniu (...), w dniu 26.02.2024 złożyła w ZUS wniosek o emeryturę. We wniosku wskazała, że nie pozostaje już w stosunku pracy, który ustał właśnie 26.02.2024 r. (w dniu złożenia wniosku).

/okoliczność bezsporna, wniosek k. 16 akt ZUS/

Tego samego dnia wnioskodawczyni została pouczona przez pracownika ZUS o konieczności niezwłocznego złożenia świadectwa pracy, które miała otrzymać od pracodawcy 28.02.2024 roku.

/ bezsporne świadectwo pracy z dnia 28.02.2024 k 25/26 akt ZUS oraz k. 13/

Organ rentowy formalnie nie wzywał wnioskodawczyni do uzupełnienia braków wniosku o prawo do świadczenia- poprzez złożenie świadectwa pracy.

/ bezsporne/

Decyzjami z dnia 28.02.2024 (czyli już 2 dni po złożeniu wniosku) organ rentowy przyznał H. P. zaliczkowo emeryturę z FUS i okresową emeryturę kapitałową od 1.02.2024 r. tj. od miesiąca w którym złożono wniosek.

Organ wskazał, iż wypłata emerytury podlega zawieszeniu gdyż wnioskodawczyni kontynuuje zatrudnienie. Wnioskodawczynię pouczono, iż w celu podjęcia wypłaty emerytury należy przedłożyć w oddziale ZUS świadectwo pracy lub zaświadczenie potwierdzające fakt rozwiązania stosunku pracy z każdym pracodawcą, na rzecz którego praca ta była wykonywana bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury oraz wniosek o podjęcie wypłaty emerytury. Podniesiono, że z uwagi na to, że w świetle art. 25 ustawy emerytalnej podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zaewidencjonowanych na koncie, do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, wysokość emerytury zostanie ustalona w ostatecznej kwocie z chwilą podjęcia wypłaty emerytury tj. po rozwiązaniu stosunku pracy i zgłoszeniu wniosku o podjęcie wypłaty emerytury. Średnie dalsze trwanie życia zostanie ustalone na dzień zgłoszenia wniosku o podjęcie wypłaty emerytury.

/ decyzje emerytalne z dnia 28.02.2024 r. k. 13-18 oraz 19-20 akt ZUS/

W dniu 4 marca 2024 roku wnioskodawczyni złożyła następujący dokument, opatrzony datą 26.02.2024: „Proszę o podjęcie wypłaty emerytury w związku z rozwiązaniem stosunku pracy z dniem 26.02.2024 r. Zostałam poinformowana, że emerytura będzie przekazywana w sposób podany we wniosku o emeryturę i zobowiązuje się do powiadomienia ZUS w przypadku zmiany danych. Zobowiązuję się dostarczyć świadectwo pracy. Załącznik świadectwo pracy”- Wnioskodawczyni złożyła w ZUS powyższe pismo w dniu 4.03.2024 wraz ze świadectwem pracy.

/ bezsporne wniosek k 23/24 akt ZUS/

W rozpoznaniu wskazanego wniosku wydano decyzję z dnia 6.03.2024 r. o ustaleniu wysokości i podjęciu wypłaty okresowej emerytury kapitałowej oraz decyzję dnia 8.03.2024 r. o ustaleniu wysokości i podjęciu wypłaty emerytury z FUS i okresowej emerytury kapitałowej w formie zaliczkowej.

Zakład po rozpatrzeniu wniosku z dnia 4.03.2024 ustalił wysokość i podjął wypłatę emerytury w kwocie zaliczkowej od 1.03.2024 r. tj. od miesiąca w którym złożono wniosek. Również z tą datą ustalono wysokość i podjęto wypłatę okresowej emerytury kapitałowej.

Podstawę obliczenia emerytury z FUS stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia które ustalono na dzień zgłoszenia wniosku o emeryturę.

- kwota składek zaewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 146603,08 zł

- kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 359489,47 zł,

- średnie dalsze trwanie życia wynosi 253,50 m-cy

- wyliczona kwota emerytury wynosi 1996,42

Okresowa emerytura kapitałowa wynosi 253,86 zł.

W decyzji wskazano iż decyzja ostateczna zostanie wydana po zapisaniu składki za miesiąc luty 2024 r. oraz wyjaśnieniu nieprawidłowości na koncie ubezpieczonej w ZUS.

Natomiast wysokość okresowej emerytury kapitałowej ustalono jako iloraz kwot środków z uwzględnieniem ich waloryzacji, zaewidencjonowanych na subkoncie ustalonych na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano okresową emeryturę kapitałową tj. (...),31 i średniego dalszego trwania życia dla osób wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego tj. wieku 60 lat 1 miesiąc -253,50 m-cy.

Wskazano, że okresowa emerytura kapitałowa będzie wypłacana łącznie z emeryturą przysługującą z FUS. Prawo do okresowej emerytury kapitałowej wygaśnie z dniem 25.01.2029 tj. z dniem poprzedzającym wiek, o którym mowa w art. 7 ust.2 ustawy o emeryturach kapitałowych , chyba że prawo do emerytury wygaśnie wcześniej.

/ decyzje k. 29-40 akt ZUS/

W dniu 13.06.2024 r. wnioskodawczyni złożyła do protokołu w ZUS wniosek o wypłatę świadczenia począwszy od lutego 2024 r. powołując się na złożenie w dniu złożenia wniosku o emeryturę oświadczenia, że świadectwo pracy dostarczy w terminie późniejszym z uwagi na to, iż zostanie dosłane jej ono pocztą.

/ protokół k. 41-42 akt ZUS/

W rozpoznaniu wskazanego wniosku wydano zaskarżoną decyzję.

/ bezsporne/

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie wnioskodawczyni częściowo zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1631), postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że ustawa stanowi inaczej.

W świetle art. 100 ust. 1 ustawy, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa, z zastrzeżeniem ust. 2.

Zgodnie zaś z art. 129 ust. 1 w/w ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2.

W świetle art. 133 ust. 1 i2 ww. ustawy w razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub ich wysokości, przyznane lub podwyższone świadczenia wypłaca się, poczynając od miesiąca, w którym powstało prawo do tych świadczeń lub do ich podwyższenia, jednak nie wcześniej niż:

1) od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu, z zastrzeżeniem art. 107a ust. 3;

2) za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, o którym mowa w pkt 1, jeżeli odmowa lub przyznanie niższych świadczeń były następstwem błędu organu rentowego lub odwoławczego.

Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio również w razie ponownego ustalenia prawa do świadczeń lub ich wysokości wskutek wznowienia postępowania przed organami odwoławczymi albo wskutek kasacji, z tym że za miesiąc zgłoszenia wniosku przyjmuje się miesiąc wniesienia wniosku o wznowienie postępowania lub o kasację.

Prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego – art. 103 a ww. ustawy.

Mając na względzie treść w/w przepisów należy wskazać, że bezpodstawne jest utożsamienie istnienia prawa do świadczeń, związanego ze spełnieniem ustawowych warunków nabycia tego prawa z przyznaniem (i wypłatą) świadczenia. Nieuprawnionym jest też pomijanie tego, iż ustalenie prawa do świadczenia przez stwierdzenie spełnienia jego warunków nie odpowiada przyznaniu świadczenia. Jeżeli zatem przesłanki uprawniające do świadczenia zostały spełnione przed datą złożenia wniosku o to świadczenie, to jego przyznanie nie może nastąpić wcześniej niż od miesiąca, w którym ten wniosek zgłoszono.

Wykładnia przepisu art. 129 ust. 1 jest utrwalona w judykaturze i orzecznictwie. Ustawodawca nie przewidział możliwości domagania się wypłaty świadczenia od daty jego nabycia do chwili złożenia wniosku. Świadczenia wypłaca się, poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Nie wypłaca się świadczeń z wyrównaniem za czas od nabycia do nich prawa in abstracto, bez względu na to, czy niezłożenie wniosku spowodowane było brakiem staranności w prowadzeniu własnych spraw, czy też innymi okolicznościami w tym niezależnymi od wnioskodawcy. W tym ostatnim kontekście podkreślić należy, że organ rentowy nie ma obowiązku ani możliwości indywidualnego informowania wszystkich zainteresowanych o przysługujących im uprawnieniach w zakresie zmian w wysokości świadczeń z ubezpieczenia społecznego, a zwłaszcza takich, które wymagają szczegółowej analizy dokumentów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26 października 2017 r., III AUa 1642/16, Lex nr 2409339, por. także wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 21 kwietnia 2017 r., III AUa 1912/16, lex nr 2386992). W przepisach emerytalno-rentowych brak jest unormowań, które pozwalałyby na to, by wyrównanie emerytury mogło być wypłacone za okres wcześniejszy, tj. przed datą wystąpienia z wnioskiem o podjęcie wypłaty świadczenia /Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 lutego 2018 r. III AUa 1382/17/.

Ponadto o ile ocena spełnienia warunków do nabycia prawa do świadczenia emerytalnego następuje według przesłanek warunkujących nabycie tego prawa, obowiązujących w dacie spełnienia ostatniej przesłanki, o tyle określenie wysokości świadczenia związane jest z datą złożenia wniosku o świadczenie. /III AUa 1077/16 - wyrok SA Białystok z dnia 30-05-2017/

Przy tym z uwagi na nierozwiązanie stosunku pracy wypłata świadczenia nie może być zrealizowana w dacie nabycia prawa, gdyż w myśl art. 103 a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych była uzależniona od rozwiązania stosunku pracy. Tylko gdy okoliczność rozwiązania stosunku pracy zaistnieje przed wydaniem decyzji o przyznaniu prawa do świadczenia, przepis art. 103a nie znajduje zastosowania. /III AUa 378/16 - wyrok SA Lublin z dnia 27-07-2016/ Realizacja ustalonego prawa do emerytury nie może nastąpić wcześniej niż od rozwiązania kontynuowanego stosunku pracy, jako że wynika to wprost z art. 103a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm.). /(...) UK 246/17 - wyrok SN - Izba Pracy z dnia 20-09-2018/ Warunkiem wypłaty emerytury jest zatem rozwiązanie stosunku pracy. Osoba ubiegająca się o emeryturę i pozostająca w zatrudnieniu musi liczyć się z tym, iż z dniem spełnienia wszystkich ustawowych warunków niezbędnych do nabycia prawa do wnioskowanego świadczenia wprawdzie prawo to uzyska, jednakże realizacja tego prawa na jej rzecz (wypłata świadczenia) nastąpi dopiero wówczas, gdy rozwiąże ona stosunek pracy łączący ją z pracodawcą (pracodawcami), na rzecz którego świadczyła pracę bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury. W przeciwnym razie prawo do emerytury ulegnie zawieszeniu, skutkując wstrzymaniem jego realizacji do czasu rozwiązania stosunku pracy. /III UK 292/18 - postanowienie SN - Izba Pracy z dnia 04-06-2019/

Przy tym wykładnia logiczna i funkcjonalna tych przepisów implikuje tezę, że rozwiązanie stosunku pracy po ustalonym w toku postępowania przed organem rentowym dniu nabycia prawa do emerytury powoduje ustanie przyczyny zawieszenia prawa do emerytury (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 października 2022 r., I (...) 126/21, L.).

Jednocześnie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 czerwca 2023 r. (...) 47/22 wskazał, iż rozpoznając wniosek o przyznanie emerytury, w którym ubezpieczony zawarł informację o podjęciu działania zmierzającego bezpośrednio do rozwiązania stosunku pracy w okresie kilku dni po dacie nabycia prawa do emerytury, organ rentowy dopuszcza się błędu, gdy zawiesza prawo do emerytury bez analizy danych z systemu komputerowego zawierającego zgłoszenia płatników składek o wyrejestrowaniu z ubezpieczenia oraz bez wezwania ubezpieczonego o nadesłanie świadectwa pracy (art. 103a w związku z art. 103 ust. 1 i art. 116 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251 ze zm. w związku z § 4 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe, Dz.U. Nr 237, poz. 1412, a także w związku z art. 36 ust. 11 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1230 ze zm.).

W uzasadnieniu tego stanowiska Sąd Najwyższy wskazał, iż organ w przypadku decyzji dotyczącej prawa do emerytury, oprócz analizy standardowych dokumentów, niezbędne jest wyjaśnienie daty rozwiązania stosunku pracy, istniejącego bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury. W sytuacji, gdy ubezpieczony nie przedstawi oświadczenia ani żadnej informacji (dokumentu) w tej kwestii istnieją podstawy faktyczne do bezterminowego zawieszenia prawa do emerytury. Inna sytuacja występuje natomiast, gdy ubezpieczony wskazuje na rozwiązanie stosunku pracy lub podjęcie działań zmierzających bezpośrednio do rozwiązania stosunku pracy. Wówczas, zdaniem Sądu Najwyższego, istnieje potrzeba wyjaśnienia tej okoliczności przed dniem wydania decyzji przez ZUS.

W myśl art. 116 ust. 5 cytowanej ustawy do wniosku w sprawie przyznania świadczeń powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości, określone w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego. Przepis ten nie zobowiązuje expressis verbis do przedstawienia dowodu rozwiązania stosunku pracy. Zgodnie z § 4 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412), jeżeli we wniosku nie zamieszczono danych lub nie dołączono dokumentów, które są niezbędne do jego rozpatrzenia, organ rentowy wzywa zainteresowanego do uzupełnienia wniosku w terminie nie krótszym niż 14 dni od dnia otrzymania wezwania z pouczeniem, że nieusunięcie tych braków spowoduje wydanie decyzji o odmowie wszczęcia postępowania. Natomiast § 4 ust. 6 określa, że jeżeli zainteresowany nie usunął braków, mimo pouczenia, o którym mowa w ust. 4, organ rentowy wydaje decyzję o odmowie wszczęcia postępowania. W ocenie Sądu Najwyższego „dokumentami, które są niezbędne do rozpatrzenia wniosku” są również dokumenty dotyczące rozwiązania stosunku pracy - w sytuacji, gdy ubezpieczony składa oświadczenie o podjęciu działania zmierzającego bezpośrednio do rozwiązania stosunku pracy lub podaje we wniosku datę rozwiązania umowy o pracę w okresie kilku dni po złożeniu wniosku.

W tym kontekście zwrócić należy uwagę również na § 1 pkt 5 cytowanego rozporządzenia, które określa rodzaje dowodów uzasadniających prawo do świadczeń lub ich wysokość, w przypadku „gdy konto ubezpieczonego nie zawiera tych danych”. Z przepisu tego wynika, że podstawą ustaleń organu rentowego powinna być analiza konta ubezpieczonego; w sposób pośredni może to wskazywać, że kwestia rozwiązania stosunku pracy może być udowodniona wezwaniem wnioskodawcy do nadesłania świadectwa pracy lub uzyskaną z systemu komputerowego ZUS adnotacją dotyczącą wyrejestrowania ubezpieczonego z ubezpieczeń społecznych u danego pracodawcy. W myśl bowiem art. 36 ust. 11 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (aktualnie t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 1009 ze zm.) każda osoba, w stosunku do której wygasł tytuł do ubezpieczeń społecznych, podlega wyrejestrowaniu z tych ubezpieczeń. Zgłoszenie wyrejestrowania płatnik składek jest zobowiązany złożyć w terminie 7 dni od daty zaistnienia tego faktu (z zastrzeżeniem ust. 12 i 14). Jeśli więc organ rentowy jest w stanie szybko uzyskać niezbędne do rozpoznania wniosku emerytalnego dane z systemu komputerowego, nie ma potrzeby wzywania ubezpieczonego do nadesłania dokumentów, co mogłoby sprawiać problemy osobom niedołężnym, schorowanym lub z osłabioną percepcją. Jeśli nie było w systemie komputerowym ZUS adnotacji dotyczącej wyrejestrowania ubezpieczonej z ubezpieczeń społecznych u danego pracodawcy, konieczne było wezwanie wnioskodawczyni do nadesłania świadectwa pracy. / por uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 6 czerwca 2023 r. (...) 47/22/

Także w wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 września 2014 r. III AUa 571/14 wskazywano, iż posiadając informację o zamiarze rozwiązania stosunku pracy przez wnioskodawcę z dniem wskazanym we wniosku, po wymienionej dacie Zakład Ubezpieczeń Społecznych powinien wezwać ubezpieczonego w trybie § 4 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki socjalnej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe (Dz.U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412) do złożenia dokumentu w postaci świadectwa pracy, jako niezbędnego do rozpoznania wniosku o emeryturę. Organ rentowy w sytuacji stwierdzenia braków formalnych wniosku o świadczenie ma obowiązek wezwania strony do ich uzupełnienia.

Podkreślono też, że w myśl art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1440) świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu /Wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 10 września 2014 r. III AUa 571/14.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, w kontekście powyższego jak i wszystkich powołanych wyżej przepisów, w tym przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz.U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412) należało wskazać, że w chwili złożenia wniosku o świadczenie tj 26.02.2024 wnioskodawczyni wprost sygnalizowała, iż z tym dniem rozwiązała stosunek pracy. Jej wniosek dotyczył nie tylko przyznania, ale także podjęcia wypłaty świadczenia od dnia jego złożenia. Organ rentowy winien zatem mieć świadomość tego, że zgłaszała rozwiązanie stosunku pracy z określoną datą. Organ rentowy bada zaś spełnienie przesłanek warunkujących przyznanie prawa do świadczenia i jego wypłaty na dzień wydania decyzji. Mimo tego zatem, że wnioskodawczyni nie złożyła świadectwa pracy i poinformowała, że otrzyma je od pracodawcy za 2 dni, organ rentowy powinien sprawdzić dane z systemu komputerowego, względnie wezwać wnioskodawczynię do nadesłania świadectwa pracy w trybie § 4 ust. 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki socjalnej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe mając na uwadze, iż jest to dokument niezbędny dla prawidłowego rozpoznania wniosku.

W rozpoznawanej sprawie organ rentowy wskazanej procedury nie zastosował i już 28.02.2024 r. wydał decyzję ustalającą prawo wnioskodawczyni do świadczenia, jednakże zawieszającą jej wypłatę z uwagi na kontynuowanie zatrudnienia – co było oczywistą nieprawdą. Rozwiązanie stosunku pracy wnioskodawczyni nastąpiło bowiem faktycznie w dniu 26.02.2024 roku, co znajduje potwierdzenie w treści świadectwa pracy doniesionego w dniu 4.03.2024 r.

W kontekście powyższego organ rentowy dopuścił się błędu, o którym mowa w art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej, polegającego na tym, że nie podjął na skutek wniosku ubezpieczonej z 26.02.2024 własnych działań, które było niezbędne dla ustalenia, czy na dzień wydania decyzji ustalającej prawo do świadczenia pozostawała w stosunku pracy.

Z tych też względów zaskarżona decyzja nie może się ostać.

Brak jest jednak podstaw do podjęcia wypłaty świadczenia wnioskodawczyni za cały luty 2024 r. zgodnie z jej zapatrywaniem.

W myśl powoływanego już art. 129 ust. 1 cyt. ustawy świadczenia wypłaca się bowiem poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Rozwiązanie stosunku pracy wnioskodawczyni nastąpiło z dniem 26.02.2024 r., a zatem uwzględniając moment w którym wnioskodawczyni nabyła do niego prawo i zgodnie z art. 103a ustawy, wypłata mogła zostać podjęta i świadczenie emerytalne powinno być wypłacane od dnia 27.02.2024 r.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że zobowiązał Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. do podjęcia wypłaty emerytury na rzecz H. P. od dnia 27.02.2024 r. na mocy zaś art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., w pozostałym zakresie odwołanie jako bezzasadne oddalił.