Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19.06.2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. na podstawie art. 1 ust. 3 art. 2 i art. 4 oraz art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji w rozpoznaniu wniosku z dnia 26.04.2024 r. przyznał W. M. prawo do świadczenia uzupełniającego od 1.05.2024 tj. od miesiąca spełnienia wymaganych warunków w kwocie 500 zł miesięcznie do 31.05.2026 r.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 14.06.2024 r. ustaliła że ww. jest niezdolna do samodzielnej egzystencji od dzieciństwa do 31.05.2026 r.

/decyzja k. 7 akt ZUS w przedmiocie prawa do świadczenia uzupełniającego/

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła A. M. opiekun prawny W. M. domagając się jej zmiany i przyznania świadczenia uzupełniającego w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji dla W. M. na stałe. Odwołująca podniosła, iż W. M. z uwagi na posiadane nieuleczalne schorzenia: zdiagnozowany autyzm, padaczkę, upośledzenie umysłowe głębokiego stopnia, sposób funkcjonowania, w którym nie rozwinęła się u niej mowa czynna, w niewielkim stopniu korzysta z komunikacji niewerbalnej, ma ograniczone rozumienie poleceń, nie ubiera się samodzielnie, nie przygotowuje sobie posiłku, porusza się tylko w asyście nie sygnalizuje potrzeb fizjologicznych a przebieg dotychczasowych terapii nie wskazuje na możliwość poprawy, stwierdzono regres w zakresie sprawności intelektualnej, jest niezdolna do samodzielnej egzystencji na stałe.

/ odwołanie k. 3-8/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie k. 13-13v./

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni W. M. ur. (...) jest osobą o znacznym stopniu niepełnosprawności na stałe od dzieciństwa. Ww. na mocy decyzji z dnia 19.06.2024 od 24.05.2024 r. jest uprawniona do renty socjalnej na stałe. W. M. jest osobą ubezwłasnowolnioną pozostaje pod opieką matki A. M..

/bezsporne orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 13.06.2022 i 26.08.2022 k. 71-74 w dokumentacji medycznej ZUS decyzja z 19.06.2024 k. 14 w aktach ZUS dot. renty socjalnej/

W dniu 26.04.2024 r. wnioskodawczyni reprezentowana przez matkę złożyła wniosek o przyznanie prawa do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

/ bezsporne, wniosek o świadczenie uzupełniające k. 1-2 akt ZUS w przedmiocie prawa do świadczenia uzupełniającego/

W rozpoznaniu wskazanego wniosku orzeczeniem Lekarza Orzecznika z dnia 27.05.2024 r. zaocznie rozpoznając u ubezpieczonej całościowe zaburzenia rozwojowe, niepełnosprawność intelektualną na poziomie głębokim ze znacznymi zaburzeniami zachowania, padaczkę, uznano, iż wnioskodawczyni jest niezdolna do samodzielnej egzystencji do 30.06.2029 r. Data powstania niezdolności do samodzielnej egzystencji- od dzieciństwa.

/ orzeczenie k. 3 akt ZUS w przedmiocie prawa do świadczenia uzupełniającego , opinia lekarska k. 90-96 dokumentacji medycznej ZUS /

Ubezpieczona reprezentowana przez matkę złożyła sprzeciw od orzeczeń Lekarza Orzecznika ZUS domagając się rozpatrzenia sprawy przez Komisję Lekarską ZUS podnosząc brak rokowań na poprawę stanu zdrowia oraz funkcjonowania , domagając się przyznania świadczeń na stałe.

/sprzeciw k. 97 dokumentacji medycznej ZUS/

Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 14.06.2024 w całości podtrzymała rozpoznanie i wnioski Lekarza Orzecznika stwierdzając u wnioskodawczyni niezdolność do samodzielnej egzystencji uprawniającą do świadczenia uzupełniającego do 31.05.2026 r. z koniecznością weryfikacji w badaniu bezpośrednim.

/opinia lekarska – k. 98/99 dokumentacji lekarskiej ZUS, orzeczenie – k. 6 akt ZUS w przedmiocie prawa do świadczenia uzupełniającego /

W tym stanie rzeczy wydano zaskarżoną decyzję.

/bezsporne /

W sądowym badaniu przez biegłego neurologa u wnioskodawczyni rozpoznaje się padaczkę i głębokie upośledzenie umysłowe.

Wnioskodawczyni przebyła po urodzeniu zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Pół roku po urodzeniu pojawiły się napady padaczkowe. Od 8 lat i 8 miesięcy napady były dobrze kontrolowane lekami. W sierpniu tego roku pojawił się napad padaczkowy i lekarz neurolog w trakcie teleporady kazał zwiększyć lek D. i powrócić do dawki przed ustaniem napadów. Badana była oceniana w ZUS zaocznie bez badania. Lekarz orzecznik podał, że ubezpieczona jest niezdolna do samodzielnej egzystencji do 30.06.2029. Komisja lekarska stwierdziła niezdolność do samodzielnej egzystencji do 31.05.2026 z koniecznością weryfikacji w badaniu bezpośrednim. Przyczyną orzeczenie niezdolności do samodzielnej egzystencji było zaburzenie rozwojowe, głębokie upośledzenie umysłowe. Padaczka nie była podstawą do uznania odwołującej się za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji.

Oceniając badaną według skali B., ze względu na całościowe zaburzenie rozwojowe odwołująca się nie jest w stanie przygotowywać sobie posiłków, nie spożywa samodzielnie posiłków, jest karmiona przez matkę, w gabinecie przemieszcza się samodzielnie z leżanki na krzesełko i z powrotem, nie jest w stanie samodzielnie utrzymać higieny osobistej i korzystać z toalety. Przy kąpieli całego ciała potrzebuje pomocy. Po powierzchniach płaskich porusza się samodzielnie. Po schodach jest w stanie wchodzić i schodzić samodzielnie. Nie rozbiera się i ubiera się samodzielnie, bo nie rozumie poleceń wydawanych przez biegłą. Nie kontroluje oddawania moczu i stolca.

Padaczka sama w sobie nie stanowi o niezdolności do samodzielnej egzystencji, ale badanej nie da się ocenić w oderwaniu od jej stanu psychicznego. Wnioskodawczyni ze względów neurologicznych jest niezdolna do samodzielnej egzystencji do 31.05.2026. Główne decydujące znaczenie w określeniu w jakim okresie wnioskodawczyni jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji ma opinia biegłego psychiatry.

/ pisemna opinia biegłego neurologa J. B. k. 19-21, pisemna opinia uzupełniająca k. 134/

Ze względów psychiatrycznych u ubezpieczonej rozpoznaje się Rozpoznanie: Autyzm dziecięcy; Upośledzenie umysłowe głębokiego stopnia (znaczne zmiany zachowania powodujące konieczność opieki lub leczenia). Z uwagi na stan zdrowia i sposób funkcjonowania wnioskodawczyni W. M. jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji w rozumieniu art 12 i 13 ustawy z 17 dnia grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, gdyż stwierdza się naruszenie sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej i długotrwałej opieki i pomocy ze strony innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Niezdolność ta ma charakter stały, powstała z przyczyn psychiatrycznych od urodzenia. Aktualny stan wiedzy i przegląd literatury naukowej w zakresie chociażby podstawowych zaburzeń wnioskodawczyni - nie rokują i nie wskazują na możliwość uzyskania istotnej poprawy stanu psychicznego i rozwojowego. Oznacza to, że nie ma podstaw twierdzić, że za kilka lub kilkadziesiąt lat dojdzie do poprawy stanu psychicznego na skutek cofnięcia się zburzeń i deficytów oraz upośledzenia w drodze samo regeneracji lub zaawansowanej terapii.

/ pisemna opinia biegłego psychiatry M. P. k. 82-89

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumentację lekarską w tym dokumentację przedłożoną dodatkowo przez wnioskodawczynię w toku procesu, opinie biegłych specjalistów: neurologa i psychiatry

Opinie biegłych Sąd uznał za wiarygodne, zostały bowiem one sporządzone przez biegłych o specjalnościach, które były adekwatne do schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawczyni nadto umożliwiały weryfikację przewidywanego okresu trwania niezdolności do samodzielnej egzystencji, oceniały rokowania co do możliwości odzyskania tej zdolności. Wydane w sprawie opinie są logiczne, spójne i rzetelnie opisują stan zdrowia ubezpieczonej, stanowiąc tym samym wiarygodne źródło dowodowe. Opinie te zostały wydane w oparciu o pełną dokumentację medyczną wnioskodawczyni i w przypadku biegłego neurologa również uzupełniająco wyjaśniały zgłoszone w toku procesu zastrzeżenia organu rentowego. Wskazani biegli neurolog i psychiatra jednoznacznie odnosząc się do stanowiska organu potwierdzi fakt niezdolności wnioskodawczyni do samodzielnej egzystencji, przy tym biegły psychiatra - a jego opinia także w ocenie biegłego neurologa była w tym zakresie rozstrzygająca, potwierdził jej trwały charakter i brak rokowań ze względów psychiatrycznych na poprawę stanu psychicznego i rozwojowego.

W ocenie Sądu brak jest podstaw by kwestionować opinię tych biegłych, gdyż są one rzetelne, a wynikające z nich wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie nie zawierały braków i wyjaśniały wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. W ocenie Sądu Okręgowego, opinie biegłych w sposób wystarczający obrazują stan zdrowia wnioskodawczyni i sposób jej funkcjonowania także w zakresie rokowań na przyszłość.

Podnieść należy także, iż żadna ze stron nie kwestionowała ostatecznych wniosków końcowych obu opinii.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art.1 ust. 3 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji z dnia 31 lipca 2019 r. (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1649.) świadczenie uzupełniające przysługuje osobom zamieszkującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są:

1) obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej lub

2) posiadającymi prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub

3) cudzoziemcami legalnie przebywającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 2 ust. 1 i 2 ustawy świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji, zwanym dalej „osobami uprawnionymi”.

Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2023 r. poz. 1251, 1429 i 1672 oraz z 2024 r. poz. 834, 858 i 1243), zasiłku pielęgnacyjnego, dodatku energetycznego, o którym mowa w art. 5c ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2024 r. poz. 266, 834 i 859), dodatku osłonowego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o dodatku osłonowym (Dz.U. z 2024 r. poz. 953), świadczenia ratowniczego z tytułu wysługi lat w ochotniczej straży pożarnej, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o ochotniczych strażach pożarnych (Dz.U. z 2024 r. poz. 233), dodatku węglowego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 sierpnia 2022 r. o dodatku węglowym (Dz.U. z 2024 r. poz. 1207), dodatku dla gospodarstw domowych z tytułu wykorzystywania niektórych źródeł ciepła, o którym mowa w art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 września 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach w zakresie niektórych źródeł ciepła w związku z sytuacją na rynku paliw (Dz.U. z 2024 r. poz. 1509), dodatku elektrycznego, o którym mowa w art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 7 października 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 roku oraz w 2024 roku w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej (Dz.U. z 2024 r. poz. 1288), świadczenia pieniężnego z tytułu pełnienia funkcji sołtysa, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 2023 r. o świadczeniu pieniężnym z tytułu pełnienia funkcji sołtysa (Dz.U. poz. 1073 oraz z 2024 r. poz. 1246), świadczenia wspierającego, o którym mowa w ustawie z dnia 7 lipca 2023 r. o świadczeniu wspierającym (Dz.U. poz. 1429 i 2760), bonu energetycznego, o którym mowa w art. 2 ustawy z dnia 23 maja 2024 r. o bonie energetycznym oraz o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia cen energii elektrycznej, gazu ziemnego i ciepła systemowego (Dz.U. poz. 859), oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 2157,80 zł miesięcznie.

W myśl art. 4 ust. 1 -3 ustawy świadczenie uzupełniające przysługuje osobie uprawnionej w wysokości nie wyższej niż 500 zł miesięcznie, przy czym łączna kwota świadczenia uzupełniającego i świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, nie może przekroczyć 2157,80 zł miesięcznie, z zastrzeżeniem wyłączeń, o których mowa w art. 2 ust. 2.

W razie przyznania, ustania lub ponownego obliczenia wysokości świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, świadczenie uzupełniające podlega ponownemu obliczeniu z urzędu, w taki sposób, aby łączna kwota świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, wraz ze świadczeniem uzupełniającym, nie przekroczyła kwoty 2157,80 zł miesięcznie, z zastrzeżeniem wyłączeń, o których mowa w art. 2 ust. 2.

Świadczenie uzupełniające nie przysługuje osobie uprawnionej, która jest tymczasowo aresztowana lub odbywa karę pozbawienia wolności, z wyjątkiem osoby uprawnionej, która odbywa karę pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.

Zgodnie z art. 6 ustawy świadczenie uzupełniające przysługuje od miesiąca, w którym zostały spełnione warunki wymagane do jego przyznania, nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o to świadczenie.

Z kolei art. 27 ust. 2 stanowi, iż Świadczenie uzupełniające przysługuje od miesiąca złożenia wniosku o świadczenie uzupełniające, na zasadach określonych w ustawie.

W myśl art. 7 ust 1 pkt 1 ustawy w sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie, dotyczących postępowania w sprawie świadczenia uzupełniającego, wypłaty tego świadczenia oraz wydawania orzeczeń, o których mowa w art. 2 ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy: ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z wyjątkiem art. 136 tej ustaw.

W przypadku stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych orzeka się niezdolność do samodzielnej egzystencji - art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stosowany na podstawie art. 7 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

Niezdolność do pracy jak i niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji przed upływem 5 lat, niezdolność do pracy lub niezdolność do samodzielnej egzystencji orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3, cytowanej powyżej, ustawy).

Z dokonanych ustaleń wynika, że wnioskodawczyni z uwagi na potwierdzone przez biegłych neurologa i psychiatrę schorzenia jest osobą całkowicie niezdolną do samodzielnej egzystencji - co z resztą przez organ rentowy nie było kwestionowane i pozostawało poza sporem. Przy czym w świetle opinii biegłego psychiatry, z uwagi na stan psychiczny i rozwojowy, wskazana niezdolność powstała u wnioskodawczyni już we wczesnym dzieciństwie i ma charakter trwały. Biegły psychiatra, którego opinię z uwagi na charakter analizowanych schorzeń wnioskodawczyni uznać należy za rozstrzygającą, jednoznacznie stwierdził, iż odwołująca jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, która wymaga długotrwałej opieki i pomocy osób drugich w zaspakajaniu podstawnych czynności życiowych na stałe. Aktualny stan wiedzy i przegląd literatury naukowej w zakresie chociażby podstawowych zaburzeń wnioskodawczyni - nie rokują i nie wskazują na możliwość uzyskania istotnej poprawy stanu psychicznego i rozwojowego. Nie ma podstaw twierdzić, że za kilka lub kilkadziesiąt lat dojdzie do poprawy stanu psychicznego na skutek cofnięcia się zburzeń i deficytów oraz upośledzenia w drodze samo regeneracji lub zaawansowanej terapii. Wnioski biegłego psychiatry były w tym zakresie jednoznaczne i stanowcze.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, (...) URN 228/87, (...) Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r. III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 (...) UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (wyr. SN z 25.9.1997 r., (...) UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430).

Z wydanych w sprawie opinii biegłych specjalistów neurologa i psychiatry - jak już to podnoszono wynikało kategorycznie, iż wnioskodawczyni z uwagi na posiadane schorzenia i sposób funkcjonowania jest osobą całkowicie niezdolną do pracy i niezdolną do samodzielnej egzystencji. Przy tym ze względów psychiatrycznych niezdolność do samodzielnej egzystencji ma charakter trwały. Wnioskodawczyni nie uzyska poprawy ani stanu zdrowia ani sposobu funkcjonowania - rokowania w tym zakresie są niekorzystne. Niezdolną do samodzielnej egzystencji jest osoba, która ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej opieki innej osoby - art. 13 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. /Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 31 maja 2022 r., III AUa 125/22/. Orzeczenie o niezdolności do samodzielnej egzystencji (na trwałe, bez ograniczeń czasowych) podobnie jak orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy jest możliwe jedynie wyjątkowo, gdy w obecnym stanie wiedzy medycznej w sposób oczywisty nie ma rokowań do jej odzyskania przez ubezpieczonego w dającego się przewidzieć przyszłości. /por. odpowiednio Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 12 maja 2021 r., I (...) 20/21/

Wobec tego Sąd uznał, że niezdolność do samodzielnej egzystencji wnioskodawczyni, ma charakter trwały.

W świetle powoływanych już art. 6 i art. 27 ust. 2 ustawy o świadczeniu uzupełniającym świadczenie to przysługuje od miesiąca, w którym zostały spełnione warunki wymagane do jego przyznania, nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o to świadczenie.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy uznał, że wnioskodawczyni z uwagi na aspekt medyczny spełniła przesłanki do świadczenia z powoływanej wyżej ustawy na stałe - (aspekt socjalny nie był sporny i nie podlegał ocenie w niniejszym procesie) i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 KPC zmienił zaskarżoną decyzję orzekając jak w punkcie 1 sentencji.

W przedmiocie kosztów procesu Sąd orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z. § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2023 roku, poz. 1964 ze zm.) i zasądził od ZUS na rzecz wnioskodawczyni, jako strony wygrywającej n/n postępowanie, kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. O odsetkach ustawowych od tej kwoty orzeczono zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

J.L.