Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 lipca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych, I Oddział
w Ł., na podstawie art. 5, 12, 14 i 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 887), odmówił Z. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30 czerwca 2017 roku wnioskodawca został uznany za częściowo niezdolnego do pracy, do 30 czerwca 2019 roku. Jednocześnie w 10-leciu przed zgłoszeniem wniosku o rentę, czyli w okresie od 7 III 2007 roku do 6 III 2017 roku, ubezpieczony udowodnił wymagane 5 lat okresów ubezpieczeniowych, w 10-leciu przed dniem powstania niezdolności do pracy, czyli w okresie od 1 III 2007 roku do 28 II 2017 roku również wykazał 5 lat okresów ubezpieczeniowych. Brak jest jednak podstaw do przyznania prawa do renty bowiem niezdolność do pracy powstała 1 marca 20017 roku, czyli po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia czyli od 26 lipca 2015 roku (decyzja k. 63 akt ZUS).

Od decyzji ZUS odwołanie złożył wnioskodawca wnosząc o zmianę decyzji
i przyznanie prawa do renty. W uzasadnieniu odwołania podniósł, iż nie zgadza się z orzeczeniem komisji lekarskiej, która ustaliła datę powstania niezdolności do pracy a także rodzaj tej niezdolności. W ocenie ubezpieczonego jest on całkowicie niezdolny do pracy od czerwca 2016 roku czyli od dnia kolejnego wylewu (odwołanie k. 2-3).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumenty tożsame jak w zaskarżonej decyzji. Organ rentowy podniósł, iż odwołanie nie zawiera nowych okoliczności mających wpływ na zaskarżoną decyzję (odpowiedź na odwołanie k.8).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Z. K. urodził się (...). Jest z zawodu tokarzem i krojczym ostatnio zatrudniony była jako ślusarz (okoliczności bezsporne).

W dniu 7 marca 2017 roku ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy (wniosek k. 1 – 3 akta ZUS dot. wniosku o rentę)

W opinii Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 12 kwietnia 2017 roku rozpoznano
u wnioskodawcy: zespół zależności alkoholowej, łagodne zaburzenia funkcji poznawczych, zaburzenia osobowości. Stwierdzono także stan po stłuczeniu lewej okolicy ciemieniowej wraz z krwiakiem przewlekłym podtwardówkowym leczonym operacyjnie w 2013 roku. Mając na uwadze powyższe, Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że brak jest podstaw
do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy rentowej (opinia lekarska k. 25 dokumentacji medycznej, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k. 14 akta ZUS dot. wniosku o rentę).

W wyniku złożonego przez wnioskodawcę sprzeciwu z dnia 8 maja 2017 roku, sprawę rozpoznała Komisja Lekarska ZUS, która w orzeczeniu z dnia 30 czerwca 2017 roku, po konsultacji psychologicznej potwierdziła rozpoznanie lekarza orzecznika. Dodatkowo wskazano, iż ubezpieczony ma niedowład prawostronny i alkoholowe uszkodzenie wątroby. Jednocześnie Komisja uznała, iż wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy do 30 czerwca 2019 roku. Niezdolność powstała 1 marca 2017 roku (sprzeciw k. 29 dokumentacji medycznej, orzeczenie Komisji Lekarskiej k. 61 akta ZUS, opinie lekarskie k. 36 – 38, 40 – 43 dokumentacji medycznej).

Ubezpieczony ma ustalony znaczny stopień niepełnosprawności na stałe z przyczyny 02-P. Daty powstania niepełnosprawności nie da się ustalić, zaś ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 11 lipca 2016 roku (orzeczenie z 26 X 2016 roku k.31 akt ZUS – dokumentacji medycznej).

Wnioskodawca posiada wymagane 5 lat okresów ubezpieczeniowych zarówno na datę złożenia wniosku o rentę jak i na dzień postania niezdolności do pracy. Ostatnie ubezpieczenie odwołującego ustało 26 lipca 2015 roku (okoliczność bezsporna).

U ubezpieczonego występują zaburzenia w zakresie pamięci bezpośredniej słuchowej i procesów uwagi na podłożu zmian organicznych w centralnym układzie nerwowym. Nie występują zaburzenia w zakresie pamięci bezpośredniej wzrokowej na podłożu uszkodzenia centralnego układu nerwowego ani objawy zespołu uzależnienia od alkoholu (opinia biegłego psychologa G. J. k. 22-23).

Wnioskodawca cierpi na organiczne zaburzenia osobowości z umiarkowanym obniżeniem procesów poznawczych i zespół uzależnienia od alkoholu. Był leczony odwykowo szpitalnie i ambulatoryjnie. Nie potrafi utrzymać dłuższej abstynencji alkoholowej. Jako przyczynę organicznych zaburzeń osobowości na pierwszym miejscu wskazać należy uzależnienie od alkoholu oraz przebytą operację neurochirurgiczną z powodu krwiaka wewnątrzczaszkowego w 2013 roku. (...) odwykowego wnioskodawca wymagał już w 2010 roku. Nadużywanie alkoholu, picie ciągami alkoholowymi i doprowadzenie się do rozwinięcia alkoholowego zespołu abstynencyjnego w dniu 8 października 2017 roku pogarsza rokowania co do zmian organicznych w ośrodkowym układzie nerwowym. Stwierdzone dolegliwości powodują częściową niezdolność do pracy, okresowo do czerwca 2019 roku. Niezdolność istnieje od 1 marca 2017 roku czyli od daty złożenia wniosku. Brak dowodów na wcześniejsze istnienie częściowej niezdolności do pracy, chociaż nie można wykluczyć, iż organiczne zaburzenia osobowości istniały wcześniej (opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii G. P. k. 24-26, opinia uzupełniająca k. 79).

Brak podstaw do uznania niezdolności do pracy wnioskodawcy przed 1 lipca 2017 roku. Przeczą temu karty leczenia szpitalnego. Najpoważniejszym z urazów był ten z czerwca 2016 roku, który skutkował śródmózgowym krwiakiem w okolicy skroniowo – ciemieniowej lewej i przekazaniem ze szpitala w B. do szpitala w Z. w dniu 22 czerwca 2016 roku. Do domu wypisany został 29 czerwca 2016 roku, z poprawą, jako przytomny, w kontakcie słownym, bez niedowładów, chodzący sprawnie. W tym dniu ubezpieczony wrócił do swojej normy funkcjonowania czynnego alkoholika. Był zdolny do podejmowania prostej pracy fizycznej w okresach swojej trzeźwości. Nie mógł wykonywać prac precyzyjnych jak praca tokarza czy obsług innych maszyn (opinia biegłego neurochirurga K. S. k. 102-103, opinie uzupełniające k. 156-157, k. 245-246).

W 2013 roku rozpoznano u skarżącego alkoholowa chorobę wątroby, która wiąże się z długoletnim nadużywaniem alkoholu. Brak jest jednak w tym zakresie pełnej diagnostyki. Od 2013 roku nie skorzystał z możliwości specjalistycznej opieki a także wykonania badań pomocniczych w ocenie funkcji wątroby. Brak cech wskazujących na zaawansowanie zmian w wątrobie pod postacią niewyrównanej marskości wątroby, która mogłaby być powodem częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy (opinia biegłego sądowego z zakresu chorób zakaźnych dr. n. med. A. M. k. 148-149, opinia uzupełniająca k.208-209).

U wnioskodawcy występuje także astygmatyzm mieszany małego stopnia OU, starczowzroczność, zaburzenia pola widzenia, V.=1.0sc; V.=1.0sc . Powoduje to częściową niezdolność w wyuczonym zawodzie tokarza, ślusarza i spawacza na stałe. Niezdolność istnieje od 19 lipca 2016 roku. Schorzenia te nie uzasadniają jednak niezdolności do pracy zgodnie z drugim poziomem kwalifikacji zawodowych. Nie może pracować na wysokości i przy maszynach w ruchu (opinia biegłego okulisty R. M. k. 160-164 i opinie uzupełniające k.201 i k.230).

Ostatecznie u wnioskodawcy stwierdzono: organiczne zaburzenia osobowości z upośledzeniem funkcji poznawczych na podłożu zespołu zależności alkoholowej. Stan po urazie głowy z krwiakiem śródmózgowym w okolicy skroniowo-ciemieniowej lewej leczonym zachowawczo (06.2016r.). Stan po trepanacji czaszki z powodu przewlekłego krwiaka podtwardówkowego nad lewą półkulą mózgu (10.2013r.). Zaburzenia pola widzenia z niedowidzeniem połowiczym prawostronnym. Bóle głowy, szumy uszne i zaburzenia równowagi w wywiadzie. Padaczka alkoholowa w wywiadzie.

Ubezpieczony w okresie od 1 marca 2017 roku do 30 czerwca 2019 roku jest częściowo niezdolny do pracy zarobkowej, przy uwzględnieniu poziomu posiadanych kwalifikacji.

Wnioskodawca jest osobą od wielu lat nadużywającą alkohol, wielokrotnie i bezskutecznie leczoną odwykowo, który wielokrotnie przebywał urazy głowy w stanie upojenia alkoholowego. W 2013 roku przebył trepanację czaszki w celu usunięcia przewlekłego krwiaka podtwardówkowego, natomiast w czerwcu 2016 roku. Był leczony zachowawczo z powodu pourazowego krwiaka śródmózgowego w lewej okolicy skroniowo-ciemieniowej. Następstwem zespołu zależności alkoholowej oraz przebytych wielokrotnie urazów głowy są organiczne zaburzenia osobowości z upośledzeniem funkcji poznawczych, które były rozpoznane w oparciu o wynik obiektywnych testów psychologicznych oraz padaczka alkoholowa, która nie jest udokumentowana. Brak jest podstaw do przyjęcia, że po dniu 29 czerwca 2016 roku - kiedy wnioskodawca w dobrym stanie neurologicznym opuszczał Oddział Neurochirurgiczny Szpitala w Z. - był on długotrwale niezdolny do pracy zarobkowej.

Powyższą, częściową niezdolność do pracy stwierdziła u odwołującego dopiero Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 30 czerwca 2017 roku, po uwzględnieniu wyniku testów psychologicznych przeprowadzonych w dniu 26 czerwca 2017 roku przez psychologa klinicznego - konsultanta ZUS.

W świetle przedstawionych okoliczności początkową datą długotrwałej niezdolności do pracy wnioskodawcy jest dzień 1 marca 2017 roku, tj. pierwszy dzień miesiąca, w którym odwołujący wystąpił do ZUS z wnioskiem o świadczenie rentowe (opinia biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy dr. n. med. J. G. k251-255).

Przy ustalaniu stanu faktycznego sąd oddalił wnioski pełnomocnika wnioskodawcy o dopuszczenie dowodów z kolejnych opinii biegłych okulisty i neurochirurga, bowiem w ocenie sądu złożone i uzupełnione opinie biegłych tych specjalności okazały się wystarczające do oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji. Nadto sąd posiłkował się także opinią biegłego z zakresu medycyny pracy, który dokonał kompleksowej oceny stanu zdrowia odwołującego, podsumował i odniósł się do wszystkich poprzednich opinii wydanych w sprawie. Biegli odnieśli się także do zastrzeżeń przedstawionych zarówno przez pełnomocnika wnioskodawcy jak i pełnomocnika ZUS. W szczególności biegły neurochirurg wskazał, że nie było konieczne badanie wnioskodawcy bowiem ocenie nie podlega aktualny stan zdrowia odwołującego, a do oceny stanu przeszłego wystarczająca jest dokumentacja medyczna. Sąd zwrócił uwagę, iż biegły neurochirurg nie rozwinął swej opinii w odpowiedzi na pytanie pełnomocnika wnioskodawcy, jednak w ocenie sądu opinia ta była wystarczająca w zakresie postawionego podstawowego pytania, które dotyczyło istnienia niezdolności do pracy i ewentualnej daty jej powstania. Biegły wskazał, iż odwołujący po dacie 29 czerwca 2016 roku, kiedy został wypisany ze szpitala był zdolny do podejmowania prostej pracy fizycznej w okresach swojej trzeźwości. Nie mógł wykonywać prac precyzyjnych jak praca tokarza czy obsług innych maszyn. Oznacza to innymi słowy, iż nie był okresowo lub stale niezdolny do pracy, tak częściowo jak i całkowicie. Istniało natomiast przeciwskazanie do wykonywania pewnych prac, które jednak nie ma znaczenia z uwagi na to, iż wnioskodawca ma drugi poziom kwalifikacji zawodowych. To samo zresztą stwierdziła w swej opinii uzupełniającej biegła okulistka.

W ocenie Sądu opinie wszystkich biegłych są w pełni wiarygodne. Zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń wnioskodawcy. Wyżej wskazani biegli zapoznali się z całą przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu chorób i leczenia wnioskodawcy i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego wydali opinie, które są wewnętrznie spójne, logiczne i kompletne. Opinie w sposób jednoznaczny i przejrzysty obrazują stan zdrowia odwołującego i w oparciu
o aktualne wskazania wiedzy medycznej kategorycznie rozstrzygają kwestię wpływu stwierdzonych u niej schorzeń na zdolność do pracy, przy uwzględnieniu kwalifikacji zawodowych wnioskodawcy.

Sąd zważył też, że dopuszczenie w sprawie dowodu z opinii innych biegłych: okulisty i neurochirurga nie wniosłoby niczego nowego do sprawy, zmierzając jedynie do przewlekłości postępowania. W tym miejscu należy zauważyć, iż w orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, że potrzeba powołania innego (kolejnego) biegłego (biegłych) powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej (złożonych) opinii. Jeżeli więc opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka jest niepełna dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia w sprawie kolejnej opinii (zob. wyrok SN z 6.05.2009 r., II CSK 642/08, L., postanowienie SN z 6.06.2012 r., I UK 113/12, L.). Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, nie mogą więc tutaj mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych opinii biegłych w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony (zob. wyrok SN z 15.02.1974 r. II CR 817/73, LEX nr 7404), co potwierdza również późniejsze orzecznictwo (zob. wyrok SN z 6.05.2009 r., II CSK 642/08 LEX nr 511998, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 25.06.2009 r. V Ca 139/09 LEX nr 551993, postanowienie SN z 19.08.2009 r., III CSK 7/09 LEX 533130, wyrok SN z 16.09.2009r., I PK 79/09 LEX nr 5543670, wyrok SN z 30.05.2007 r., IV CSK 41/07 LEX nr 346211). Ponadto w orzecznictwie podkreśla się także, że o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość, w przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania, co powinno skutkować jego pominięciem (art. 217 § 2 k.p.c.) – (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 5.06.2002 r., III AUa 811/02 opubl. OSA 2003/9/35).

Sąd nie uwzględnił także wniosku pełnomocnika wnioskodawcy o uzupełniającą opinię biegłego psychologa, ponieważ odpowiedź na postawione przez pełnomocnika pytania nie należała do biegłego tej specjalności. Opinia psychologiczna stanowi bowiem jedynie pomoc do wydania opinii przez biegłego psychiatrę. Biegły psycholog, który nie jest lekarzem nie może ocenić zdolności do pracy, a jedynie może dokonać analizy psychologicznej odwołującego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 57 pkt. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 roku, poz. 1383) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;

2. Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Na mocy art. 57a ust. 1 pkt 5 warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

2. Okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

4. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W oparciu o art. 12 ust. 1 wskazanej ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest zaś osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2), a częściowo niezdolną do pracy - osoba, która
w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3)

Na mocy art. 13 ust. 1 przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Wskazane w cyt. przepisie art. 57 warunki muszą być spełnione kumulatywnie. Brak choćby jednego z nich powoduje brak prawa do świadczenia.

Istotne problemy praktyczne wiążą się z wyjaśnieniem pojęcia "pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji". Warto w tym miejscu nadmienić, że w doktrynie wyróżnia się kwalifikacje w ujęciu formalnym (odzwierciedlające zakres i rodzaj przygotowania zawodowego; udokumentowane świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami) oraz kwalifikacje rzeczywiste, tj. wiedzę i umiejętności faktyczne (U. J., Zmiana..., s. 153-154; tejże, Niezdolność..., s. 14; tejże, Kwalifikacje...).

Innymi słowy, o poziomie posiadanych kwalifikacji do pracy decyduje nie tylko wykształcenie, lecz także uzyskana poprzez przyuczenie do zawodu umiejętność wykonywania specjalistycznej, kwalifikowanej pracy - także pracy fizycznej. Niższy będzie zatem poziom kwalifikacji osoby wykonującej proste prace fizyczne, niewymagające przyuczenia zawodowego niż poziom kwalifikacji osoby wykonującej prace wymagające określonych specjalistycznych umiejętności nabywanych na podstawie przygotowania zawodowego (zob. wyrok SN z dnia 3 lipca 2012 r., II UK 321/11, LEX nr 1265565). Pojęcie "kwalifikacji zawodowych" było także przedmiotem wypowiedzi SN w wyrokach: z dnia 20 grudnia 2011 r., I UK 158/11, LEX nr 1129320; z dnia 20 grudnia 2011 r., I UK 175/11, LEX nr 1129321 i z dnia 28 września 2011 r., I UK 36/11, LEX nr 1102992.

Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, a oparty na wiarygodnych
i przyjętych przez Sąd opiniach biegłych sądowych lekarzy specjalistów z dziedzin schorzeń, na które powołuje się wnioskodawca, wykazuje jednoznacznie, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy, jednak niezdolność ta powstała 1 marca 2017 roku co nie daje mu prawa do przyznania renty. Niezdolność nie powstała bowiem w ciągu 18 miesięcy od ustania okresów ubezpieczeniowych czyli od 26 lipca 2015 roku.

Sąd w pełni uznał wartość dowodową opinii biegłych sądowych, na podstawie których ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie, nie zawierają żadnych braków i ostatecznie wyjaśniły wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegły medycyny pracy podkreślił, że analizując stan zdrowia wnioskodawcy, wszystkie jego chorzenia, opinie biegłych oraz stopień naruszenia sprawności organizmu w kontekście zdolności do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem kwalifikacji zawodowych.

Biegli szczegółowo i w sposób pełny określili schorzenia występujące u badanego oraz ocenili ich znaczenie dla jego zdolności do pracy.

Materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, iż wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy, brak jest jednak podstaw do ustalenia, iż niezdolność ta powstała przed 1 marca 2017 roku, w szczególności przed 1 lipca 2016 roku, bowiem dopiero takie ustalenie pozwoliłoby przyznać odwołującemu prawo do renty. Przeciwnie z opinii wynika, że wnioskodawca po wypisaniu ze szpitala 29 czerwca 2016 roku był niezdolny do pracy.

W konsekwencji w sprawie niniejszej ostatecznie nie pojawiły się kontrargumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności opinii biegłych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k. p. c. oddalił odwołanie.

O wynagrodzeniu pełnomocnika Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 11 ust. 2 w zw. z § 2 ust. 3 oraz w zw. z § 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu z dnia 28 września 2002 r. (Dz. U. Nr 163, poz. 1349, ze zm.), przyznając jego wypłatę ze Skarbu Państwa kasy Sądu Okręgowego w Łodzi według norm przepisanych, zgodnie z wnioskiem pełnomocnika, z uwagi na nakład pracy włożony w prowadzenie sprawy w wysokości 150% stawki podstawowej, w kwocie 166,05 zł.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.

1 2 XI 2019 roku.