Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25.01.2024 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. uchylił decyzję z dnia 17.01.2024 r. i po rozpatrzeniu wniosku D. L. z dnia 28.11.2023 r., wobec orzeczenia przez lekarza orzecznika ZUS, okresowej, częściowej niezdolności do pracy, ponownie ustalił mu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01.12.2023 r., od nabycia uprawnień do renty. Renta przysługuje do 31.01.2025 r.

ZUS wskazał, że renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy wynosi 75% renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy i wynosi 1627,36 zł. Od 01.12.2023 r. wysokość renty brutto wynosi 1627,36 zł po odliczeniu składki na ubezpieczenie zdrowotne w kwocie 146,46 zł wysokość renty do wypłaty wynosi 1480,90 zł.

Jednocześnie ZUS wskazał, że wypłata renty ubezpieczonemu została zawieszona do momentu wydania przez niego pisemnej dyspozycji, które świadczenie ma być wypłacane: renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy czy świadczenie pielęgnacyjne z MOPS, bowiem wypłacane może być tylko jedno świadczenie korzystniejsze lub wybrane przez niego.

(decyzja – k. 135-136 załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Odwołanie od w/w decyzji wniósł D. L., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zarzucając jej naruszenie:

- art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych poprzez jego zastosowanie mimo derogacyjnego skutku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 czerwca 2019 r. sygn. akt SK 2/17. Pełnomocnik odwołującego wskazał, że w efekcie tegoż wyroku Trybunału Konstytucyjnego, od 9 stycznia 2020 r. ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy nie jest przeszkodą w otrzymaniu przez odwołującego świadczenia pielęgnacyjnego. Dodatkowo podniósł, że od 1.01.2024 r. obowiązują nowe przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych regulujące warunki przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego, które wprowadziła ustawa z dnia 7.07.2023 r. o świadczeniu wspierającym. W świetle przepisów przejściowych osoby które przed dniem lub po dniu wejścia w zżycie ustawy o świadczeniu wspierającym nabyły lub nabędą prawo do świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego na zasadach obowiązujących do dnia 31 grudnia 2023 r. i za okres co najmniej do dnia 31 grudnia 2023 r. będą uprawnione do świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego zachowują prawo do tych świadczeń na zasadzie ochrony praw nabytych na obowiązujących do 31.12.2023 r. doczasowych zasadach przewidzianych w ustawie o świadczeniach rodzinnych.

(odwołanie – k. 3-4)

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu, odwołując się do treści wyroku TK z dnia 26 czerwca 2019 r. sygn. akt SK 2/17 , argumentował, że jedyną przesłanką odmowy ustalenia prawa do świadczenia pielęgnacyjnego nie może być fakt, iż skarżący ma ustalone prawo do renty z tytuły częściowej niezdolności do pracy. W przywołanym wyroku Trybunał Konstytucyjny orzekł bowiem, że art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych w zakresie, w jakim stanowi, że świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, jeżeli osoba sprawująca opiekę ma ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, jest niezgodny z art. 71 ust. 1 zdanie drugie w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Jednocześnie w części drugiej powyższego wyroku Trybunał wskazał, że przepis wymieniony w części pierwszej, w zakresie tam wskazanym, traci moc obowiązującą po upływie 6 (sześciu) miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej. Podkreślić przy tym należy, że wyrok ten został ogłoszony w dniu 8 lipca 2019 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 1257), a utrata mocy obowiązującej przedmiotowego przepisu we wskazanym przez Trybunał zakresie nastąpiła z dniem 9 stycznia 2020 roku. W tym kontekście i od tego momentu jak twierdził ZUS, fakt ustalenia prawa do renty z tytuły częściowej niezdolności do pracy wnioskującemu o świadczenie pielęgnacyjne nie może stanowić samoistnej przesłanki odmowy przyznania tego świadczenia.

Natomiast , nie wykluczało to, zdaniem ZUS, w żaden sposób, możliwości stosowania art. 12 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o świadczeniu wyrównawczym dla osób uprawnionych do wcześniejszej emerytury z tytułu opieki nad dziećmi wymagającymi stałej opieki, który stanowi o możliwości przyznania świadczeń na zasadzie korzyści tj. prawa do korzystniejszego świadczenia. W przypadku Ubezpieczonego wyboru prawa do świadczenia pielęgnacyjnego czy też wyboru prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W konkluzji, organ rentowy zawiesił ubezpieczonemu prawo do świadczenia rentowego, które ponownie mu ustalono, ponieważ decyzja o tym, które świadczenie chce ubezpieczony otrzymywać (tj. świadczenie rentowe lub świadczenie pielęgnacyjne) jak wskazywał należało do niego.

(odpowiedź na odwołanie – k. 7-8 verte)

Na rozprawie w dniu 14.08.2024 r. wnioskodawca sprecyzował, że wnosi o wypłatę obu świadczeń: renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy oraz świadczenia pielęgnacyjnego z MOPS-u.

(rozprawa z dnia 14.08.2024 r. e-protokół (...):01:50 – 00:06:03 – płyta CD – k. 27)

Na rozprawie w dniu 14.08.2024 r. pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie, a pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie.

(końcowe stanowiska stron – rozprawa z dnia 14.08.2024 r. e-protokół (...):14:00-00:16:35 – płyta CD – k. 27)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

D. L. urodził się w dniu (...)

(okoliczność bezsporna)

Decyzją z dnia 01.12.2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku D. L. z dnia 08.10.2014 r. przyznał mu zaliczkę na poczet renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 29.10.2014 r., tj. od zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego.

(wniosek – k. 1-4, decyzja – k. 54-55 załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Decyzją z dnia 13.01.2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku D. L. z dnia 08.10.2014 r. przyznał decyzją ostateczną rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 29.10.2014 r., tj. od zaprzestania pobierania świadczenia rehabilitacyjnego.

(decyzja – k. 68-69 verte załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Decyzją z dnia 15.11.2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. przeliczył wnioskodawcy rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01.10.2017 r. do 31.10.2019 r. na podstawie Orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 31.10.2017 r.

(decyzja – k. 89-90 załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Organ rentowy, decyzją z dnia 21.11.2019 r. , wobec ustalenia przez lekarza orzecznika ZUS okresowej częściowej niezdolności do pracy ponownie ustalił ubezpieczonemu prawo do renty. Renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy przysługiwała ubezpieczonemu od 01.11.2019 r. do 30.11.2022 r.

(decyzja – k. 98-99 załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Organ rentowy decyzją z dnia 21.02.2023 r. wobec ustalenia przez lekarza orzecznika ZUS okresowej częściowej niezdolności do pracy ponownie ustalił ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01.03.2023 r. tj. od daty nabycia uprawnień do renty. Renta przysługiwała do 30.11.2023 r.

(decyzja – k. 115-116 verte załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Decyzją z dnia 17.01.2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku wnioskodawcy z dnia 28.11.2023 r. wobec orzeczenia przez lekarza orzecznika ZUS okresowej częściowej niezdolności do pracy ponownie ustalił mu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01.12.2023 r. tj. od daty nabycia uprawnień do renty. Renta przysługuje do 31.01.2025 r.

(decyzja – k. 122-123 verte załączonych do sprawy akt organu rentowego)

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł., decyzją z dnia 28.06.2021 r. w pkt 2 ustaliło wnioskodawcy prawo do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad synem M. L. w wysokości 1971 zł miesięcznie na okres od dnia 1.04.2021 r. na czas nieokreślony.

(decyzja – k. 125-128 załączonych do sprawy akt organu rentowego, zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 14.08.2024 r. e-protokół (...):10:52-00:11:47 w związku z 00:01:50-00:06:03 – płyta CD – k. 27)

W dniu 25.01.2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł. wydał zaskarżoną decyzję.

(decyzja – k. 135-136 załączonych do sprawy akt organu rentowego, zeznania wnioskodawcy na rozprawie w dniu 14.08.2024 r. e-protokół (...):10:52-00:11:47 w związku z 00:01:50-00:06:03 – płyta CD – k. 27)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Z ustaleń faktycznych niniejszej sprawy, wynika, że wnioskodawca po 1 stycznia 2022 r. złożył wniosek o ponowne ustalenie renty z tytułu niezdolności do pracy. Natomiast sporną decyzją, której prawidłowość poddana została ocenie sądu, ZUS uchylił decyzję z dnia 17.01.2024 r. i wobec orzeczenia przez lekarza orzecznika ZUS okresowej częściowej niezdolności do pracy ponownie ustalił ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01.12.2023 r., od nabycia uprawnień do renty wskazując jednocześnie, że renta przysługuje do 31.01.2025 r. Z decyzji tej organu rentowego wynika też, że dopóki ubezpieczony nie przedłoży pisemnej dyspozycji, o tym które świadczenie ma być wypłacane: renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy czy świadczenie pielęgnacyjne z MOPS, wypłata renty pozostaje zawieszona.

Odwołujący się zauważył, że w, aktualnie obowiązujących przepisach, (w literalnym brzmieniu) brak jest regulacji przewidującej zasadę przyznawania wnioskodawcy świadczenia o najwyższej kwotowo wysokości (świadczenia pielęgnacyjnego) z równoczesnym zawieszeniem prawa do niższego kwotowo świadczenia (renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy), czy też wstrzymaniem wypłaty niższego kwotowo świadczenia.

Skarżący wskazał, że niniejsza sprawa, wpisuje się wprost w kontekst prawny objęty skutkami wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 czerwca 2019 r., sygn. SK 2/17. W wyroku tym stwierdzono w punkcie (...)., że art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U.2024.323) w zakresie, w jakim stanowi, że świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, jeżeli osoba sprawująca opiekę ma ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, jest niezgodny z art. 71 ust. 1 zdanie drugie w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP, zaś w punkcie II, że przepis wymieniony w części (...), w zakresie tam wskazanym, traci moc obowiązującą po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej.

Istota rozpoznawanej sprawy sprowadzała się w związku z tym do oceny dokonanej przez organy wykładni art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych, zwłaszcza w świetle argumentacji ZUS, który wskazywał, że od 1 stycznia 2022 r. ustawą z 29 października 2021 r. o świadczeniu wyrównawczym dla osób uprawnionych do wcześniejszej emerytury z tytułu opieki nad dziećmi wymagającymi stałej opieki został wprowadzony przepis szczególny do ustawy o świadczeniach rodzinnych w zakresie warunków przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego. Chodzi o art. 12 w ustawie o świadczeniu wyrównawczym. Zgodnie z nim, osobie pobierającej już świadczenie pielęgnacyjne, która po 1 stycznia 2022 r. złożyła wniosek o: emeryturę lub rentę, lub rentę rodzinną z tytułu śmierci małżonka przyznaną w przypadku zbiegu prawa do renty rodzinnej i innego świadczenia emerytalno-rentowego, lub nauczycielskie świadczenie kompensacyjne, lub rodzicielskie świadczenie uzupełniające, o którym mowa w ustawie z 31 stycznia 2019 r. o rodzicielskim świadczeniu uzupełniającym przysługuje świadczenie pielęgnacyjne, jeśli jest korzystniejsze. Oznaczało to zdaniem ZUS, że zgodnie z w/w przepisem – osobie pobierającej świadczenie pielęgnacyjne, która po dniu 1 stycznia 2022 r. złożyła wniosek, m. in., o rentę, przysługuje świadczenie pielęgnacyjne, jeśli jest korzystniejsze. W tym przypadku jak twierdził organ rentowy zastosowania nie znajdował art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych. Przepis art. 12 ustawy z 29 października 2021 r. o świadczeniu wyrównawczym dla osób uprawnionych do wcześniejszej emerytury z tytułu opieki nad dziećmi wymagającymi stałej opieki wprowadził zatem możliwość wyboru przez wnioskodawcę świadczenia korzystniejszego. W konkluzji ZUS zaskarżoną decyzją zawiesił wnioskodawcy prawo do świadczenia rentowego, które ubezpieczonemu ponownie ustalono, gdyż decyzja o tym, które świadczenie chce ubezpieczony otrzymywać należała jak wskazywał do niego.

Istota problemu prawnego, który wynika ze stosowania przez organy w/w przepisu - art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy, a który dotyczy także niniejszej już wielokrotnie analizowany był w orzecznictwie tak sądów powszechnych, jak i sądów administracyjnych. Poglądy prawne, we wskazanej mierze ewoluowały w orzecznictwie (zob. wyroki WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 20 lutego 2019 r., sygn. akt II SA/Go 833/18 i z 30 listopada 2018 r., sygn. akt II SA/Go 1045/18, wyrok WSA w Krakowie z 11 kwietnia 2019 r. sygn. akt III SA/Kr 137/19, wyrok WSA w Gdańsku z 12 września 2019 r. sygn. akt III SA/Gd 472/19, wyrok WSA w Rzeszowie z 25 lipca 2019 r. sygn. akt II SA/Rz 676/19, wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 czerwca 2019 r. sygn. akt (...) OSK 757/19, z 8 stycznia 2020 r. sygn. akt (...) OSK 2392/19, z 30 kwietnia 2020 r. sygn. akt (...) OSK 1546/19 i z 27 maja 2020 r. sygn. akt 2375/19, z 18 czerwca 2020 r., sygn. akt (...) OSK 254/20). Akcentowana jest w tych poglądach, potrzeba uzupełnienia wyników wykładni językowej przepisu art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy, wynikami wykładni celowościowej, funkcjonalnej systemowej.

Należy w tym miejscu podkreślić, że chociaż proces wykładni zaczyna się zawsze od dyrektyw językowych, to nie może się do nich ograniczać. Dyrektywy wykładni językowej, systemowej i funkcjonalnej mają równorzędny charakter i nie można zakładać prymatu określonych reguł nad innymi. Nawet zatem jeżeli rezultat wykładni językowej wydaje się jasny, należy po pierwsze, kontynuować wykładnię i po drugie, w razie konfliktu dać pierwszeństwo rezultatowi otrzymanemu wedle dyrektyw funkcjonalnych, jeśli rezultat językowy burzy podstawowe założenia o racjonalności prawodawcy, zwłaszcza o jego spójnym systemie wartości, co wiąże się z dopuszczeniem w tej sytuacji wykładni rozszerzającej albo zwężającej (por. M. Zieliński: Wybrane zagadnienia wykładni prawa. PiP 2009 nr 6 s. 6 i nast., M. Zieliński: Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki. W-wa 2012, s. 212 i nast.). Pogląd, że dyrektywy funkcjonalne i systemowe mogą prowadzić do odrzucenia rezultatów wykładni językowej nawet w tych sytuacjach, gdy wykładnia językowa prowadzi do rezultatów jednoznacznych jest obecnie dominujący w nauce prawa i orzecznictwie (por. np. uchwała NSA (7) z 10 grudnia 2009 r., (...) OPS 8/09, M. Zirk-Sadowski: Wykładnia w prawie administracyjnym, System Prawa Administracyjnego. Tom 4 s.204 i nast., M. Gutowski, P. Kardas: Wykładnia i stosowanie prawa w procesie opartym na Konstytucji. W-wa 2017 s. 275 i nast. i powołana w tych publikacjach literatura i orzecznictwo).

Jak wskazał NSA w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 czerwca 2020 r., sygn. akt (...) OSK 254/20, który także zwracał uwagę na potrzebę posiłkowania się wykładnią celowościową w stosowaniu art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a. Intencją ustawodawcy wprowadzającego wyłączenie zawarte w tym przepisie było, aby uprawniony opiekun nie pobierał świadczenia pielęgnacyjnego w sytuacji, gdy otrzymuje świadczenie wyższe. Jednak odczytanie przepisu art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a w obecnych realiach, jako pozbawiającego w świadczenia pielęgnacyjnego także opiekuna otrzymującego świadczenie znacznie niższe, wymagałoby jednoznacznego potwierdzenia przez dyrektywy wykładni systemowej oraz funkcjonalnej i celowościowej.

Jeżeli chodzi o wykładnię systemową to współcześnie jej dyrektywy, które odnoszą się do nakazu interpretacji zgodnie z Konstytucją mają status równorzędny z dyrektywami językowymi i w istocie współokreślają podstawowe reguły wykładni. Szczególną rolę przypisuje się tym regulacjom zawartym w Konstytucji, które określają prawa i wolności jednostki. Reguły te uznawane są za wyrażające zasady prawa, które stanowią jeden z podstawowych elementów wpływających na proces wykładni. Wyznaczają standard, wedle którego w każdym przypadku rezultat wykładni powinien prowadzić do uwzględnienia w największym możliwym stopniu praw i wolności oraz zagwarantować najszerszą ich realizację w procesie stosowania prawa (M. G., P. K.: Wykładnia i stosowanie prawa w procesie opartym na Konstytucji. s. 256 i nast. i powołana tam literatura). Z punktu widzenia ochrony konstytucyjnych praw obywateli szczególnie istotne jest rozważenie czy wykładnia przepisu nie narusza wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji zasady równości oraz wyrażonej w art. 2 Konstytucji zasady sprawiedliwości społecznej.

Skoro zatem Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 26 czerwca 2019 r. (sygn. akt: SK 2/17), orzekł, że art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych wskazujący, że świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, jeżeli osoba sprawująca opiekę ma ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, jest niezgodny z Konstytucją, a utrata mocy zaskarżonego przepisu nastąpiła z dniem 9 stycznia 2020 r., to zatem od tego dnia posiadanie ustalonego prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy nie stanowiło przeszkody do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego. Osoby mające prawo do takiej renty mogły ją wobec tego pobierać razem ze świadczeniem pielęgnacyjnym.

Wyrok TK o sygn. SK 2/17 jest wyrokiem zakresowym. Tego rodzaju wyroki są charakteryzowane jako orzeczenia, w sentencji których TK stwierdza zgodność albo niezgodność z Konstytucją przepisu prawnego w określonym (podmiotowym, czasowym lub przedmiotowym) zakresie jego zastosowania. W przypadku wyroków zakresowych mamy do czynienia z przypisaniem atrybutu konstytucyjności lub niekonstytucyjności nie całej jednostce redakcyjnej tekstu prawnego, lecz jej określonemu fragmentowi, a dokładnie pewnej normie prawnej, którą można w całości lub części dekodować z określonego przepisu prawnego (zob. T. Woś, Wyroki interpretacyjne i zakresowe w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, "Studia Iuridica Lublinensia" 2016, nr 3, s. 990). Wyrok SK 2/17 dotyczy zakresu podmiotowego art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) rozstrzygając o konstytucyjności przepisu w stosunku do określonej grupy podmiotów, której ten przepis dotyczy, a mianowicie osób sprawujących opiekę, które mają ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Osoby te mieszczą się w szerszej kategorii osób, którym przysługuje prawo do renty. Skutkiem wyroku stwierdzającego niekonstytucyjność przepisu w zakresie podmiotowym jest utrata mocy obowiązującej nie przez cały przepis, w pełnym zakresie jego obowiązywania, ale wyłącznie w zakresie, w jakim stwierdzona została jego niezgodność z Konstytucją, w odniesieniu do wskazanej grupy podmiotów.

Zaakcentowania ponownego wymaga, że przepis art. 12 ustawy z 29 października 2021 r. o świadczeniu wyrównawczym dla osób uprawnionych do wcześniejszej emerytury z tytułu opieki nad dziećmi wymagającymi stałej opieki wprowadził faktycznie możliwość wyboru przez wnioskodawcę świadczenia korzystniejszego. Zatem, pobierający świadczenie pielęgnacyjne i starający się o rentę, po 1 stycznia 2022 r., otrzymają świadczenie korzystniejsze. Rzecz w tym, że ci , którzy otrzymali rentę przed 1 stycznia 2022 r. (co dotyczy również wnioskodawcy) mogą pobierać oba świadczenia. Organ rentowy zdaje się nie dostrzegać, że decyzją z dnia 13.01.2015 r. po rozpatrzeniu wniosku D. L. z dnia 08.10.2014 r. przyznano mu decyzją ostateczną, rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 29.10.2014 r., twierdząc dalej że skoro po 1 stycznia 2022 r. złożył wniosek o ponowne ustalenie renty z tytułu niezdolności do pracy to zasadnym było wydanie w stosunku do niego zaskarżonej decyzji. Wynikająca, z powołanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego zasada, zgodnie z którą przyznanie renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy pozostaje bez wpływu na prawo i wypłatę świadczenia pielęgnacyjnego, dotyczy wyłącznie osób, które wnioski o ww. rentę złożyły przed dniem 1 stycznia 2022 r., a taką osobą niewątpliwie jest wnioskodawca.

Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy prawo do wypłaty renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy zgodnie z warunkami określonymi w zaskarżonej decyzji.