Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25.01.2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił T. K. prawa do dodatku pielęgnacyjnego, ponieważ orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 22.01.2024 r. ustalono, że ubezpieczona nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

(decyzja – k. 35 plik I akt ZUS)

Decyzją z dnia 25.01.2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił T. K. prawa do świadczenia uzupełniającego, ponieważ orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 22.01.2024 r. ustalono, że ubezpieczona nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

(decyzja – k. 10 plik II akt ZUS)

Odwołania od obu w/w decyzji złożyła ubezpieczona, wnosząc o zmianę zaskarżonych decyzji poprzez przyznanie prawa do spornych świadczenia. Argumentowała, że wbrew pozwanemu jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, podając, że do stycznia 2024 r. jej podstawowe potrzeby życiowe były zaspokajane dzięki opiece jej córki, a aktualnie od 5.02.2024 r. przebywa w Domu Pomocy Społecznej w K., gdzie ma zapewnioną całodobową opiekę, pomoc lekarską i pielęgniarską, bez której nie byłaby w stanie sama zadbać o swoje podstawowe potrzeby życiowe.

(odwołanie – k. 3, k. 3 akt VIII U 691/24)

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie, podtrzymując stanowisko, jak w zaskarżonych decyzjach.

(odpowiedź na odwołanie – k. 5, k. 5 akt VIII U 691/24)

Obie sprawy połączono do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia . (k. 7 akt VIII U 691/24)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

T. K. urodziła się (...) (bezsporne)

W dniu 23.10.2024 r. ubezpieczona złożyła wniosek o dodatek pielęgnacyjny oraz wniosek o świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

(wnioski w aktach ZUS)

Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 3.01.2024 r., przy uwzględnieniu opinii lekarza konsultanta psychiatry z dnia 12.12.2023 r., ustalono, że ubezpieczona nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. U wnioskodawczyni rozpoznano schizofrenię.

(orzeczenie k. 5 akt ZUS, opinia lekarza orzecznika ZUS k. 7 dokumentacji orzeczniczo – medycznej w aktach ZUS, opinia lekarza konsultanta psychiatry k. 3-6 dokumentacji orzeczniczo – medycznej w aktach ZUS)

Od powyższego orzeczenia ubezpieczona złożyła sprzeciw do Komisji Lekarskiej ZUS. (sprzeciw k. 21 dokumentacji orzeczniczo – medycznej w aktach ZUS)

Orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 22.01.2024 r. także ustalono, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. U ubezpieczonej rozpoznano schizofrenię paranoidalną, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę.

(orzeczenie k. 8 akt ZUS, opinia k. 22 dokumentacji orzeczniczo – medycznej w aktach ZUS)

W efekcie pozwany wydał obie zaskarżone decyzje z dnia 25.01.2024 r., którymi odmówił wnioskodawczyni zarówno prawa do dodatku pielęgnacyjnego, jak i prawa do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

(decyzje - k. 10 plik II akt ZUS, k. 35 plik I akt ZUS)

W sądowym badaniu psychiatrycznym ustalono, że odwołująca z powodu schizofrenii paranoidalnej jest niezdolna do samodzielnej egzystencji, gdyż stwierdzono naruszenie sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej i długotrwałej opieki oraz pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Wnioskodawczyni nie ma świadomości choroby psychicznej. Nie widzi potrzeby leczenia. Ponadto cierpi na inne schorzenia, z których nie zdaje sobie do końca sprawy. Nie przyjmuje regularnie leków, co powoduje nawroty choroby. W obrazie choroby dominują nasilone objawy negatywne powodujące wycofanie i niechęć do kontaktów z otoczeniem. W ocenie psychiatrycznej u wnioskodawczyni wystąpiła niezdolność do samodzielnej egzystencji na trwałe wraz z zaostrzeniem procesu chorobowego w 2023 roku. Jako datę można przyjąć pierwszą hospitalizację w oddziale psychiatrycznym w Wojewódzkim Szpitalu (...) w Z., tj. 7.09.2023 r. Z analizy sądowo – psychiatrycznej dokumentacji medycznej wynika, że wnioskodawczyni była hospitalizowana psychiatrycznie od 7.09.2023 r. do 19.10.2023 r., a w epikryzie odnotowano, że „została przywieziona przez (...), mieszka sama, odwiedza ją brat, który wezwał pomoc. Pacjentka miała w domu odkręcony gaz, twierdziła, że chce wysadzić dom, rzucała w rodzinę garnkami, krzyczała, stawiała opór”. Ponadto, gdy była po raz drugi hospitalizowana w oddziale psychiatrycznym w (...) w Z. od 26.10.2023 r. do 4.12.2023 r. w wywiadzie zanotowano „niestosowanie się do zaleceń i dyscypliny leczniczej”, zaś w epikryzie odnotowano „przywieziona przez (...), który wezwała córka. Pacjentka wg córki była pobudzona, krzyczała, szarpała córkę, groziła, że wyskoczy przez okno, próbowała odkręcić gaz.” Zgodnie z zaświadczeniem z (...) z dnia 17.01.2024 r. „pacjentka wymaga stałe opieki osoby trzeciej, nie jest zdolna do samodzielnej egzystencji. Rokowania są niepomyślne”. W sądowym badaniu psychiatrycznym wnioskodawczyni kontakt z ubezpieczoną był bardzo utrudniony ze względu na niedosłuch, jak i niechęć odwołującej do nawiązania kontaktu. Nastrój ubezpieczonej był obojętny, spowolniała ruchowo, spontanicznie nie ujawnia objawów wytwórczych, a zachowania nie wynika, aby je przeżywała. Widoczna przewaga objawów negatywnych. Afekt nie podlega modulacji, tępy. Głos pozbawiony przydźwięku emocjonalnego. Nie przejawiała większego zainteresowania badaniem. Nie uważa się za osobę chorą psychicznie. Orientacja auto i allopsychiczna trudna do oceny. Wypowiedzi zdawkowe. Z punktu widzenia wiedzy psychiatrycznej rokowania są niepomyślne. Nie ma szans na odzyskanie przez ubezpieczoną zdolności do samodzielnej egzystencji. Obecnie tylko dlatego, że wnioskodawczyni jest pensjonariuszką (...) ma zapewnioną dbałość o przyjęcie koniecznych leków. Powyższe okoliczności świadczą zgodnie z wiedzą psychiatryczna o niezdolności do samodzielnej egzystencji ubezpieczonej.

( pisemna podstawowa i uzupełniająca opinia biegłego psychiatry dr. n. med. T. N. (1) k. 20 – 22, 41)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych do akt organu rentowego, a także na podstawie opinii biegłego sądowego psychiatry, a zatem biegłego lekarza właściwego ze względu na schorzenia wnioskodawczyni, uznając, że opinia tego biegłego stanowi w pełni wartościowy dowód w sprawie.

Opinie biegłego psychiatry dr n. med. T. N. zarówno podstawowa, jak i uzupełniająca, zostały sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzę zawodową. Biegły szczegółowo przeprowadził analizę dostępnej dokumentacji medycznej, przeprowadził także własne badanie odwołującej, a w złożonej opinii podstawowej i uzupełniającej w sposób pełny określił schorzenie psychiatryczne występujące u badanej oraz ocenił jego znaczenie dla ustalenia zdolności do samodzielnej egzystencji wnioskodawczyni. Biegły psychiatra w uzupełniającej opinii odniósł się w sposób wyczerpujący do zgłoszonych przez pozwanego zastrzeżeń, przez co wszelkie wątpliwości, w ocenie Sądu, zostały jednoznacznie wyjaśnione. Opinia biegłego psychiatry nie zawiera sprzeczności, ani braków, które pozbawiałyby ją mocy dowodowej, a zawarte w niej końcowe wnioski orzecznicze zostały przez biegłego logicznie uzasadnione.

Dodać należy, że Sąd ocenia moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia całego zebranego materiału. Podkreślić także należy, że w sprawach dotyczących oceny stanu zdrowia, Sąd ocenia kwestię niezdolności do samodzielnej egzystencji w oparciu o wiadomości specjalne zawarte w opinii wydanej przez biegłego dysponujących wiedzą medyczną, co do występujących u wnioskodawczyni schorzeń i ich wpływu na zdolność do samodzielnej egzystencji. Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłego jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii ( tak: postanowienie SN z 27.11.2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej ( tak: wyrok SN z 30.06.2000 r., II UKN 617/99, OSNAPiUS 2002/1/26). Podkreślić należy, że Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Zaznaczyć także należy, że Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego co do stanu zdrowia osoby ubezpieczonej, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, innej niż wyrażona w opiniach biegłych ( por. wyroku SN z 13.10.1987 r., II URN 228/87, L.; wyrok SA w Poznaniu z 4.07.2018 r., III AUa 1328/17, Legalis nr 1824314).

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że po złożeniu uzupełniającej opinii przez biegłego psychiatrę T. N., dalsze podtrzymywanie przez pozwanego tych samych zastrzeżeń, co do których ww. biegły wyczerpująco wypowiedział się już w tej opinii, jest wyłącznie polemiką z wnioskami końcowymi opinii tego biegłego i stanowi jedynie wyraz niezadowolenia pozwanego z niekorzystnych dla niego wniosków orzeczniczych tego biegłego.

Pominięciu na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. podlegał wniosek organu rentowego o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego psychiatry, jako zmierzający wyłącznie do zbędnego przedłużenia postępowania, grożąc jego przewlekłością. Ograniczenie się bowiem do polemiki z opinią biegłego nie stanowi bowiem podstawy do powoływania kolejnego biegłego tej samej specjalności. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (zob. wyr. SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430). Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony, czy jej przeświadczenia, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy dowodowej. Nie sposób też przyjmować założenia, zgodnie z którym sąd zobowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym przypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony ( por. wyroki SN z 3.04.2019 r., III UK 94/18; z 14.03.2007 r., I CSK 465/06, z 27.07.2010 r., II CSK 119/10 i z 20.03.2014 r., II CSK 296/13 oraz wyroki SA w Szczecinie z 21.11.2019 r., III AUa 271/19, Lex 2956821 i z 1.06.2020 r., I ACa 1068/16, Lex 3109806 oraz powołane tam dalsze orzecznictwo). Jak słusznie wskazuje się w judykaturze, opowiedzenie się za odmiennym stanowiskiem oznaczałoby przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona kwestionująca (tak m. in.: wyrok SA w Poznaniu z 28.02.2013 r., III AUa 1180/12, LEX 1294835; wyrok SA w Łodzi z 22.02.2013 r., I ACa 76/12, LEX 1312019).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Oba odwołania zasługują na uwzględnienie.

Prawo do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji regulują przepisy ustawy z dnia 31.07.2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 1649 ze zm.).

Zgodnie z art. 1 ust. 3 ww. ustawy, świadczenie uzupełniające przysługuje osobom zamieszkującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są:

1. obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej lub

2. posiadającymi prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub

3. cudzoziemcami legalnie przebywającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Według art. 2 ust. 1 ww. ustawy, świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji, zwanym dalej „osobami uprawnionymi”.

Zgodnie z art. 2 ust. 2 ww. ustawy, świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 504), zasiłku pielęgnacyjnego, dodatku energetycznego, o którym mowa w art. 5c ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2021 r. poz. 716, z późn. zm.), dodatku osłonowego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2021 r. o dodatku osłonowym (Dz. U. z 2022 r. poz. 1 i 202), dodatku węglowego, o którym mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 sierpnia 2022 r. o dodatku węglowym (Dz. U. poz. 1692), dodatku dla gospodarstw domowych z tytułu wykorzystywania niektórych źródeł ciepła, o którym mowa w art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 września 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach w zakresie niektórych źródeł ciepła w związku z sytuacją na rynku paliw (Dz. U. poz. 1967), dodatku elektrycznego, o którym mowa w art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 7 października 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących ochronie odbiorców energii elektrycznej w 2023 roku w związku z sytuacją na rynku energii elektrycznej (Dz. U. poz. 2127), oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 2157,80 zł miesięcznie.

W myśl art. 4 ust. 1 -3 w/w ustawy, świadczenie uzupełniające przysługuje osobie uprawnionej w wysokości nie wyższej niż 500 zł miesięcznie, przy czym łączna kwota świadczenia uzupełniającego i świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, nie może przekroczyć 2157,80 zł miesięcznie, z zastrzeżeniem wyłączeń, o których mowa w art. 2 ust. 2. W razie przyznania, ustania lub ponownego obliczenia wysokości świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, świadczenie uzupełniające podlega ponownemu obliczeniu z urzędu, w taki sposób, aby łączna kwota świadczeń, o których mowa w art. 2 ust. 2, wraz ze świadczeniem uzupełniającym, nie przekroczyła kwoty 2157,80 zł miesięcznie, z zastrzeżeniem wyłączeń, o których mowa w art. 2 ust. 2. Świadczenie uzupełniające nie przysługuje osobie uprawnionej, która jest tymczasowo aresztowana lub odbywa karę pozbawienia wolności, z wyjątkiem osoby uprawnionej, która odbywa karę pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.

Świadczenie uzupełniające przysługuje od miesiąca, w którym zostały spełnione warunki wymagane do jego przyznania, nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o to świadczenie, o czym stanowi art. 6 w/w ustawy.

Zgodnie z art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 1251) dodatek pielęgnacyjny przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty, jeżeli osoba ta została uznana za całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji albo ukończyła 75 lat życia.

Przedmiotem sporu w n/n sprawie była jedynie okoliczność, czy wnioskodawczyni jest niezdolna do samodzielnej egzystencji.

Termin "niezdolność do samodzielnej egzystencji" mieści w sobie tak opiekę, oznaczającą pielęgnację, czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej itp., jak również pomoc w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza (por. wyrok SA w Szczecinie z 6.09.2012 r., III AUa 372/12, LEX nr 1217775).

W wyroku z 19.10.2017 r., III AUa 872/16 (LEX nr 2427732) Sąd Apelacyjny w Szczecinie trafnie wskazał, że sam termin "niezdolność do samodzielnej egzystencji" zdefiniowany w art. 13 ust. 5 ustawy emerytalno-rentowej, oznacza spowodowaną naruszeniem sprawności organizmu konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy drugiej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych. Pojęcie to ma zatem szeroki zakres przedmiotowy. Trzeba przy tym odróżnić opiekę oznaczającą pielęgnację, czyli zapewnienie ubezpieczonemu możliwości poruszania się, odżywiania, zaspokajania potrzeb fizjologicznych, utrzymywania higieny osobistej itp., od pomocy w załatwianiu elementarnych spraw życia codziennego, takich jak robienie zakupów, uiszczanie opłat, składanie wizyt u lekarza (tak też SA w Katowicach w wyroku z 21.02.2002 r., III AUa 1333/01, OSA 2003/7/28). Stanowisko to Sąd Okręgowy traktuje jako własne.

Sąd Okręgowy w całości także podziela wyrażany od dawna w orzecznictwie pogląd, że w ujęciu ustawowym osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji jest nie tylko osoba całkowicie bezradna, czy też obłożnie chora, ale również taka, która jest wystarczająco sprawna, aby samodzielnie wykonywać podstawowe czynności dnia codziennego, lecz z uwagi na trudności w poruszaniu się lub inne poważne upośledzenie sprawności potrzebuje pomocy w tych sprawach, które wymagają opuszczenia domu (por. wyrok SA w Białymstoku z 11.12.2012 r., III AUa 379/12, Legalis nr 715092).

Przyjęcie niezdolności do samodzielnej egzystencji wymaga ustalenia, że dana osoba ze względu na naruszenie sprawności organizmu wymaga stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych.

Przekładając powyższe rozważania na grunt n/n sprawy Sąd Okręgowy uznał, że poczynione ustalenia uzasadniają zmianę zaskarżonej decyzji. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że wnioskodawczyni jest niezdolna do samodzielnej egzystencji ze względu na jej schorzenie psychiatryczne, tj. schizofrenię paranoidalną, co do którego rokowania sią niepomyślne i z powodu, którego nie ma żadnych szans na odzyskanie przez ubezpieczoną zdolności do samodzielnej egzystencji. Wynika to z opinii biegłego z zakresu psychiatrii, który po przeprowadzonej analizie dostępnej dokumentacji medycznej oraz własnym badaniu ubezpieczonej stwierdził, że wnioskodawczyni nie jest w stanie samodzielnie zaspokoić podstawowych potrzeb życiowych bez pomocy innej osoby, przy czym sama odwołująca nie jest ma świadomości swojej choroby psychicznej i nie widzi potrzeby leczenia. Aktualnie jedynie dlatego, że odwołująca przebywa w (...) jej potrzeby związane z leczeniem i funkcjonowaniem są zaspokajane, bo dba o to personel. Przed umieszczeniem wnioskodawczyni w (...) odwołująca mieszkała sama i była od 7.09.2023 r. aż dwukrotnie hospitalizowana w oddziale psychiatrycznym za pierwszym razem od 7.09.2023 r. do 19.10.2023 r., a następnie od 26.10.2023 r. do 4.12.2023 r., gdyż jej stan psychiatryczny uległ znacznemu pogorszeniu, a to dlatego, że nie jest w stanie sama zastosować się do zaleceń i dyscypliny leczniczej. Jej zły stan psychiczny przed pierwszą hospitalizacją z wyżej wymienionych doprowadził do tego, że wnioskodawczyni odkręciła gaz w mieszkaniu i groziła, że chce wysadzić dom, a przed drugą hospitalizacją odwołująca groziła, że wyskoczy przez okno i próbowała odkręcić gaz. W obu przypadkach przyjęcia na oddział psychiatryczny odnotowano, że ubezpieczona była agresywna wobec członków rodziny, którzy wezwali pomoc dla skarżącej. Wprost też w dokumentacji zapisano, że odwołująca sama nie przestrzega dyscypliny przyjmowania leków. Dla Sądu w świetle jednoznacznej opinii biegłego psychiatry jest jasne, że samodzielnie wnioskodawczyni nie jest w stanie zadbać o swoje leczenie, aby było możliwe pełnienie przez nią tzw. ról społecznych i zaspakajaniem własnych podstawowych potrzeb fizycznych, psychicznych, czy aptecznych. Na gruncie n/n sprawy, w ocenie Sądu, wnioski wynikające z opinii biegłego psychiatry są jednoznaczne co do istnienia stanu niezdolności do samodzielnej egzystencji ubezpieczonej w dacie pierwszej hospitalizacji w oddziale psychiatrycznym, czyli 7.09.2023 r. Sąd uwzględnił, że zgodnie z opinią biegłego z zakresu psychiatrii stan niezdolności do samodzielnej egzystencji jest u wnioskodawczyni utrwalony, wobec czego sporne świadczenia winny zostać przyznane na stałe. Wnioski końcowe wynikające z opinii biegłego psychiatry nie zostały merytorycznie skutecznie podważone przez organ rentowy, który (po wyczerpującym ustosunkowaniu się do zgłoszonych zastrzeżeń przez biegłego w uzupełniającej opinii) poprzestał na polemice podnosząc, że nadal podtrzymuje swoje zastrzeżenia i wniósł o powołanie innego biegłego, co nie mogło zostać uwzględnione z omówionych już wcześniej przyczyn, których ponowne przytaczanie w tym miejscu jest zbędne.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że wnioskodawczyni spełniła wyrażony w art.2 ust. 1 ustawy z dnia 31.07.2019 r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji, warunek do otrzymania świadczenia uzupełniającego, a także wyrażony w art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 1251) warunek do otrzymania dodatku pielęgnacyjnego – gdyż na skutek przeprowadzonego postępowania dowodowego w n/n postępowaniu zgodnie z opinią biegłego psychiatry została uznana za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji. Organ rentowy nie kwestionował, że wnioskodawczyni spełnia pozostałe przesłanki warunkujące przyznanie prawa do spornych świadczeń, które wynikają z ww. przepisów.

W rezultacie Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ §2 k.p.c., zmienił obie zaskarżone decyzje w ten sposób, że przyznał wnioskodawczyni prawo do dodatku pielęgnacyjnego oraz do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji od dnia 1.10.2023 r. (tj. od miesiąca, w którym zostały złożone wnioski) na stałe (zgodnie z opinią biegłego sądowego z zakresu psychiatrii).