Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21.12. 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. odmówił ubezpieczonemu Z. C. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji Zakład wskazał, iż Komisja lekarska orzeczeniem z dnia 1.12 2020 roku stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, wobec czego nie spełnia określonych w ustawie z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przesłanek do dalszej wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy.

(decyzja – k. 205 akt ZUS)

W odwołaniu z dnia 28.01.2021 roku ubezpieczony nie zgodził się z decyzją. Wniósł o zmianę decyzji i przyznanie prawa do renty w związku ze swoim stanem zdrowia.

(odwołanie - k. 3)

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 13).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony Z. C. urodził się w dniu (...).

/okoliczność bezsporna/

Ubezpieczony ukończył liceum zawodowe, ze specjalnością mechanik obróbki skrawaniem. Pracował jako kierowca, magazynier.

(okoliczności bezsporne – wywiady zawodowe w opiniach lekarskich w dokumentacji lekarskiej )

Wnioskodawca pobierał świadczenie rehabilitacyjne do 10.09.2020 r

(okoliczność bezsporna)

W dniu 17.08.2020 r złożył wniosek o rentę.

(wniosek – k. 1 akt ZUS)

Orzeczeniem z dnia 9.11. 2020 roku Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

(orzeczenie – k. 169 akt ZUS)

Orzeczeniem z dnia 1.12.2020 r Komisja Lekarska ZUS ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

(orzeczenie komisji lekarskiej - k.175 akt ZUS)

U ubezpieczonego rozpoznano z punktu widzenia neurologa zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa z przewlekłym zespołem bólowym kręgosłupa, zespół cieśni nadgarstków, polineuropatia aksonalna w wywiadzie.

Z tego powodu nie stwierdza się niezdolności do pracy.

Wnioskodawca od wielu lat odczuwa bóle całego kręgosłupa. 19.03. 2019 r doznał przeciążenia kręgosłupa okolicy LS po dźwignięciu, a 25.03.2019 r doznał urazu odgięciowego kręgosłupa szyjnego. Leczony neurochirurgicznie – brak kwalifikacji do leczenia neurochirurgicznego. Nie stwierdzono objawów korzeniowych i ubytkowych ze strony układu nerwowego. W czasie hospitalizacji w czerwcu 2020 r rozpoznano cechy obustronnego zespołu cieśni nadgarstka, uraz goleni prawej, polineuropatię aksonalną, wielopoziomową dyskopatię LS, przemijający niedowład stopy prawej. W (...) odcinka kręgosłupa LS występują zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne, które nie zostały zakwalifikowane do zabiegu.

Stwierdzone w badaniu neurologicznym naruszenie sprawności organizmu nie powoduje długotrwałej niezdolności do pracy zarobkowej. Na rynku pracy wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym z układu ruchu i chorób somatycznych, ale nie z układu nerwowego.

(pisemna opinia biegłego neurologa – k. 26 - 29)

Z punktu widzenia internisty u ubezpieczonego rozpoznano: nadciśnienie tętnicze, kontrolowane lekami, bez powikłań ze strony serca, cukrzyca t.2 leczona środkami doustnymi o umiarkowanym stopniu wyrównania metabolicznego, otyłość I st., wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne z masywnymi zmianami wytwórczymi i przewlekłym zespołem bólowym kręgosłupa szyjnego i L/S, zwyrodnienie stawów kolanowych, stan po artroskopowej operacji lewego stanu kolanowego (2017), podejrzenie zwyrodnienia stawów biodrowych, stan po operacji przepukliny kresy białej i przepukliny pępkowej (2014).

Brak jest internistycznych przyczyn uzasadniających orzeczenie długotrwałej niezdolności do pracy. Nie stwierdza się objawów niewydolności krążenia i oddychania, a ciśnienie krwi jest dobrze kontrolowane i nie powoduje powikłań ze strony serca. Cukrzyca t.2 leczona tabletkami jest o umiarkowanie wyrównana metabolicznie. Redukcja masy ciała rokuje poprawę kontroli cukrzycy. Wnioskodawca nie zgłasza dolegliwości ze strony innych narządów wewnętrznych , nie był też nigdy hospitalizowany z przyczyn internistycznych, w tym kardiologicznych.

(pisemna opinia biegłego internisty – k. 32 - 36)

Z punktu widzenia ortopedy u wnioskodawcy rozpoznano: chorobę zwyrodnieniową stawów kolanowych z przewagą lewego, stan po częściowym usunięciu łąkotki bocznej drogą artroskopii (25.01.2017), wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego z zespołem bólowym, zmiany zwyrodnieniowe stawu biodrowego lewego wczesne, zespół cieśni nadgarstka w wywiadzie.

Wnioskodawca jest zdolny do pracy zarobkowej. Ma dobrze zachowane czynności stawów kolanowych i biodrowych oraz dobrą ruchomość stawów kręgosłupa. Stwierdzone zmiany wymagają leczenia, ale nie upośledzają czynności narządu ruchu w stopniu dającym podstawę do orzekania niezdolności do pracy zarobkowej. Wnioskodawca mając orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności może podejmować prace na wszystkich stanowiskach przystosowanych do niesprawności.

(pisemna opinia biegłego ortopedy – k.51 - 55 )

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o załączone do akt sprawy akta rentowe ubezpieczonego, jego dokumentację medyczną oraz wydaną w sprawie opinie biegłego neurologa, ortopedy i internisty.

Biegli zapoznali się z przedłożoną w toku postępowania dokumentacją lekarską z przebiegu leczenia ubezpieczonego i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego, ocenili i opisali stan jego zdrowia. Opinie biegłych są jasne i obiektywne, opisują stan zdrowia ubezpieczonego w zakresie wynikającym z tezy dowodowej oraz sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot.

Biegli wskazali na rozpoznane dolegliwości i ich wpływ na niezdolność do pracy wnioskodawcy. Nie stwierdzili upośledzenia funkcji organizmu w stopniu uzasadniającym uznanie wnioskodawcy za częściowo lub całkowicie niezdolnego do pracy, odnosząc się jednocześnie do kwalifikacji zawodowych wnioskodawcy oraz ewentualnych przeciwskazań do wykonywania pracy.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał zatem w pełni wartość dowodową wszystkich opinii biegłych oraz podzielił, jako przekonywujące, wnioski wypływające z ich treści. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie nie zawierają istotnych braków, biegli w sposób dostatecznie wyczerpujący określił jednostki chorobowe, które występują u ubezpieczonego i ocenili ich znaczenie dla jego zdolności do pracy, odnosząc swoją ocenę do kwalifikacji zawodowych skarżącego. Według tych opinii stwierdzone u ubezpieczonego zmiany chorobowe, nie powodują chociażby częściowej jego niezdolności do wykonywania pracy. Wynikające z opinii wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.

Należy podnieść, że wnioskodawca nie zgłosił konkretnych zarzutów do opinii biegłych, kwestionując jedynie ostateczne konkluzje biegłych, podkreślając swoją subiektywną ocenę stanu zdrowia.

Fakt, że wydana w sprawie opinia biegłych nie ma treści, odpowiadającej skarżącemu, nie może mieć w tym wypadku znaczenia. Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem SN potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego ( wyrok SN z dnia 5 czerwca 2002 roku I CR 562/74 LEX nr 7607; wyrok SN z dnia 4 sierpnia 1999 roku I PKN 20/99 OSNP 2000/22/807). W ocenie Sądu złożone opinie biegłych, są w pełni fachowe, odpowiadają zakreślonej tezie dowodowej i nie zawierają żadnych braków, są jednoznaczne, zbieżne i wzajemnie się uzupełniające. Wobec powyższego brak było podstaw do kontynuowania postępowania dowodowego.

Ewentualna nowa dokumentacja medyczna, powstała po dniu wydania decyzji, może stanowić podstawę do złożenia nowego wniosku o rentę.

Sąd nie uwzględnił także wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka na okoliczność stanu jego zdrowia, z uwagi na to, że w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy, Sąd ocenia kwestię niezdolności do pracy w oparciu o wiadomości specjalne zawarte w opiniach wydanych przez biegłych dysponujących wiedzą medyczną co do występujących schorzeń i ich wpływu na zdolność do wykonywanie pracy zarobkowej. Powyższy dowód w postępowaniu sądowym jest jedyną drogą pozyskania koniecznych do rozstrzygnięcia wiadomości specjalnych i nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową (np. przesłuchaniem świadka lub eksperymentem sądowym bez udziału biegłego, dokumentacją medyczną pochodzącą od lekarzy prowadzących ani też orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS lub orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS), zaś sąd orzekający nie jest uprawniony do samodzielnego (bez oparcia się na opinii właściwych biegłych) ustalania okoliczności, dla których wyjaśnienia wymagane jest posiadanie wiadomości specjalnych (do których należy w szczególności wiedza z zakresu medycyny)/tak wyrok SA w Poznaniu z dnia 25 stycznia 2017 r. ,III AUa 552/16 LEX nr 2265713/.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15 zzs(1) ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 2.03.2020 roku o szczególnych rozwiązania związanych z zapobieganiem , przeciwdziałaniem i zwalczaniem C. – 19(…)Dz.U.2021.2095 t.j., zgodnie z którym przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, gdy nie można przeprowadzić posiedzenia zdalnego (brak środków technicznych) , a przeprowadzenie rozprawy lub posiedzenia jawnego nie jest konieczne (postępowanie dowodowe przeprowadzone w całości, rozstrzygnięte wnioski dowodowe).

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie ubezpieczonego nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Stosownie do art.57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku (Dz.U.2021.291 t.j.) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

a)  jest niezdolny do pracy całkowicie lub częściowo,

b)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy

c)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w pkt 3 art. 57

ww. ustawy, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, czy ubezpieczony jest niezdolny do pracy.

Zgodnie z treścią przepisu art. 12 przywołanej już ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem 5. lat, niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3 ustawy).

Podnieść należy, że poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy zatem przy ocenie częściowej niezdolności do pracy, odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym w każdym przypadku należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób bowiem dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego. Aktualny jest również pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (wyrok Sądu Najwyższego z 10.06.1999 r., 11 UKN 675/98, OSNAPiUS 2000 nr 16, poz. 624).

W ocenie Sądu ustalenia dokonane w toku postępowania nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji i nie stanowią podstawy do przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ww. ustawy. Wynika to w sposób jednoznaczny z treści opinii biegłych o specjalizacji lekarskiej odpowiadającej charakterowi schorzeń występujących u wnioskodawcy. Ubezpieczony może wykonywać pracę zgodną z posiadanymi kwalifikacjami.

Z ustaleń wynika, że u ubezpieczonego rozpoznano z punktu widzenia neurologa zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa z przewlekłym zespołem bólowym kręgosłupa, zespół cieśni nadgarstków, polineuropatia aksonalna w wywiadzie.

Z tego powodu nie stwierdza się niezdolności do pracy.

Wnioskodawca od wielu lat odczuwa bóle całego kręgosłupa. 19.03. 2019 r doznał przeciążenia kręgosłupa okolicy LS po dźwignięciu, a 25.03.2019 r doznał urazu odgięciowego kręgosłupa szyjnego. Leczony neurochirurgicznie – brak kwalifikacji do leczenia neurochirurgicznego. Nie stwierdzono objawów korzeniowych i ubytkowych ze strony układu nerwowego. W czasie hospitalizacji w czerwcu 2020 r rozpoznano cechy obustronnego zespołu cieśni nadgarstka, uraz goleni prawej, polineuropatię aksonalną, wielopoziomową dyskopatię LS, przemijający niedowład stopy prawej. W (...) odcinka kręgosłupa LS występują zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne, które nie zostały zakwalifikowane do zabiegu.

Stwierdzone w badaniu neurologicznym naruszenie sprawności organizmu nie powoduje długotrwałej niezdolności do pracy zarobkowej. Na rynku pracy wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym z układu ruchu i chorób somatycznych, ale nie z układu nerwowego.

Z punktu widzenia internisty u ubezpieczonego rozpoznano: nadciśnienie tętnicze, kontrolowane lekami, bez powikłań ze strony serca, cukrzyca t.2 leczona środkami doustnymi o umiarkowanym stopniu wyrównania metabolicznego, otyłość I st., wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne z masywnymi zmianami wytwórczymi i przewlekłym zespołem bólowym kręgosłupa szyjnego i L/S, zwyrodnienie stawów kolanowych, stan po artroskopowej operacji lewego stanu kolanowego (2017), podejrzenie zwyrodnienia stawów biodrowych, stan po operacji przepukliny kresy białej i przepukliny pępkowej (2014).

Brak jest internistycznych przyczyn uzasadniających orzeczenie długotrwałej niezdolności do pracy. Nie stwierdza się objawów niewydolności krążenia i oddychania, a ciśnienie krwi jest dobrze kontrolowane i nie powoduje powikłań ze strony serca. Cukrzyca t.2 leczona tabletkami jest o umiarkowanie wyrównana metabolicznie. Redukcja masy ciała rokuje poprawę kontroli cukrzycy. Wnioskodawca nie zgłasza dolegliwości ze strony innych narządów wewnętrznych , nie był też nigdy hospitalizowany z przyczyn internistycznych, w tym kardiologicznych.

Z punktu widzenia ortopedy u wnioskodawcy rozpoznano: chorobę zwyrodnieniową stawów kolanowych z przewagą lewego, stan po częściowym usunięciu łąkotki bocznej drogą artroskopii (25.01.2017), wielopoziomowe zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego z zespołem bólowym, zmiany zwyrodnieniowe stawu biodrowego lewego wczesne, zespół cieśni nadgarstka w wywiadzie.

Wnioskodawca jest zdolny do pracy zarobkowej. Ma dobrze zachowane czynności stawów kolanowych i biodrowych oraz dobrą ruchomość stawów kręgosłupa. Stwierdzone zmiany wymagają leczenia, ale nie upośledzają czynności narządu ruchu w stopniu dającym podstawę do orzekania niezdolności do pracy zarobkowej. Wnioskodawca mając orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności może podejmować prace na wszystkich stanowiskach przystosowanych do niesprawności.

W konsekwencji, wobec stwierdzenia, iż ubezpieczony nie spełnia ww. koniecznej przesłanki warunkującej, w myśl przepisu art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przyznanie uprawnienia do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy, zaskarżoną decyzję organu rentowego uznać należy za prawidłową.

Na marginesie Sąd Okręgowy wskazuje, że w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych, dotyczącej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, nie chodzi o skutki jakie mogą powstać ubezpieczonego w przyszłości z uwagi na istniejące schorzenia, ale o stan jego zdrowia z chwili wydania decyzji przez organ rentowy. Sąd w niniejszym postępowaniu nie ocenia ryzyka wystąpienia określonych zaburzeń organizmu ubezpieczonego w przyszłości. Z opinii wydanych w sprawie przez biegłych wynika bezsprzecznie, że wszystkie zdiagnozowane u ubezpieczonego schorzenia w stadium zawansowania na dzień wydania decyzji nie stanowią przeszkody do wykonywania przez ubezpieczonego pracy zgodnie z posiadanymi przez niego kwalifikacjami. Wobec treści wyżej wskazanych opinii Sąd nie znalazł okoliczności uzasadniających zmianę zaskarżonej decyzji ZUS i przyznanie wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W przypadku nasilenia się zaburzeń organizmu ubezpieczonego ma on prawo złożenia ponownego wniosku o rentę.

Okoliczność, iż wcześniej ubezpieczony pobierał świadczenie rehabilitacyjne nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia z uwagi na aktualny na dzień decyzji stan zdrowia wnioskodawcy.

Podkreślić należy, iż złe samopoczucie wnioskodawcy i jego i subiektywne odczucia dotyczące stanu zdrowia nie mogą stanowić podstawy do orzeczenia o jego niezdolności do pracy. W wyroku z dnia 20.05.2013 roku SN w sprawie o sygn.. akt I UK 650/12 (Lex 1341963) wskazał, iż podstawą do przyznania świadczenia jest przygotowana przez biegłych ocena stanu zdrowia osoby ubiegającej się o nie. Nie są brane pod uwagę subiektywne odczucia zainteresowanego. Pogląd ten w pełni podziela Sąd orzekający. W tym miejscu należy również zwrócić uwagę, iż stan zdrowia wnioskodawcy niewątpliwie uzasadnia konieczność leczenia czy okresowej kontroli lekarskiej. Niezdolności do pracy pojawiające się okresowo np. w wyniku wystąpienia zaostrzenia dolegliwości uzasadniają podjęcie leczenia, ale wnioskodawca może to czynić w ramach udzielanych zwolnień lekarskich. Samo tylko istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich. Upośledzenie organizmu nie jest wystarczającą przesłanką przyznania renty, w sytuacji, gdy mimo tego upośledzenia możliwe jest podjęcie dotychczasowej pracy i systematyczne leczenie schorzenia.( vide wyrok SA w Krakowie z dnia 5.03.2013 roku w sprawie III AUa 1208/12 Lex 1294800, postanowienie SN z dnia 11.06.2013 r w sprawie II UK 65/13 Lex nr 1363198).

Nadto brak możliwości wykonywania pracy dotychczasowej nie jest przy tym wystarczający do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy w sytuacji, gdy jest możliwe podjęcie innej pracy w swoim zawodzie, bez przekwalifikowania lub przy pozytywnym rokowaniu co do możliwości przekwalifikowania zawodowego. Inaczej mówiąc, niezdolność do wykonywania pracy dotychczasowej jest warunkiem koniecznym ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie jest warunkiem wystarczającym, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowanie, że mimo upośledzenia organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie albo po przekwalifikowaniu zawodowym./tak Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2016 r. III UK 195/15).

W tym miejscu wskazać należy, że na stanowisko Sądu co do oceny poprawności i wiarygodności opinii biegłych, pozostaje bez wpływu treść orzeczenia o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności wnioskodawcy. Nie ulega bowiem wątpliwości, że orzeczenie powyższe wskazuje jedynie na określony stan zdrowia wnioskodawcy, nie zaś na jej wpływ na zdolność do pracy zarobkowej.

Pojęcie niepełnosprawności na gruncie ustawy z 27.08.1997 r. (Dz.U 2016 poz 2046) o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie pokrywa się z pojęciem niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy emerytalnej. W wyroku z dnia 20 sierpnia 2003 r. (II UK 386/02 OSNP 2004/12/213), Sąd Najwyższy odnosząc się do obu pojęć wskazał, iż na gruncie obowiązującego prawa nie ma podstaw do ich utożsamiania. Różnice występują zarówno w płaszczyźnie definicyjnej (pojęcie niezdolności do pracy, zawarte w ustawie o emeryturach i rentach z FUS jest inne niż pojęcie niepełnosprawności, zawarte w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych), jak i w zakresie orzekania o każdym z tych stanów. Są one też przesłanką do przyznania innego rodzaju świadczeń (uprawnień). Niepełnosprawność sama przez się nie zawsze uniemożliwia świadczenie pracy. Bezpodstawne jest stanowisko jakoby podobne były przesłanki z jednej strony orzekania o niepełnosprawności, a z drugiej strony ustalania niezdolności do pracy jako jednego z warunków świadczeń rentowych z prawa ubezpieczenia społecznego. Niepełnosprawność jako przesłanka materialnoprawnych i proceduralnych mechanizmów rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz szczególnej ochrony zatrudnienia, stanowi odrębny przedmiot regulacji w obrębie prawa socjalnego (por. z 27 sierpnia 1997 r.). Odrębności tej nie usuwają, wynikające z art. 5 ustawy z 27 sierpnia 1997 r., normatywne ustalenia skutków w zakresie rehabilitacji w odniesieniu do orzeczeń lekarza orzecznika ZUS o całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy. Z tego powodu osoby, w stosunku do których wydane zostały orzeczenia o niezdolności do pracy są traktowane na równi z osobami uzyskującymi specjalną ochronę prawa socjalnego z zakresu rehabilitacji i zatrudnienia w szczególnych warunkach. Nie ma natomiast podstawy prawnej stanowisko jakoby ustalenie warunków do świadczeń rehabilitacyjnych i szczególnego zatrudnienia powodowało równocześnie konsekwencje prawne w zakresie świadczeń przewidzianych ustawą emerytalno-rentową. /Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2004 r. II UK 68/04 LEX nr 979180/ Osoba, która ze względów dotyczących rehabilitacji uzyskała minimum orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności nie staje się tylko z mocy tego orzeczenia osobą niezdolną do pracy, z pominięciem warunków niezdolności do pracy określonych w ustawie z 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. /Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2010 r. III UK 60/09 LEX nr 585847/ Tym samym i ta okoliczność pozostaje bez wpływu na wynik rozstrzygnięcia.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie uznając je za niezasadne.