Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 listopada 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. uchylił decyzję odmowną z dnia 29 maja 2019 r. i po rozpoznaniu wniosku z dnia 21 maja
2019 r. odmówił A. G. prawa do renty rodzinnej po zmarłej w dniu 19 stycznia
2016 r. W. G.. Organ rentowy w uzasadnieniu wskazał, że Komisja Lekarska ZUS w dniu 16 października 2019 r. ustaliła iż wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do pracy do 30 kwietnia 2022 r., a niezdolność do pracy powstała w dniu 2 kwietnia 1997 r. Zakład odmówił przyznania renty rodzinnej po W. G. zmarłej w dniu 19 stycznia 2016 r., ponieważ stwierdzona całkowita niezdolność do pracy nie powstała w okresach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 1 lub 2 ustawy emerytalnej, czyli przed 16 rokiem życia ani w trakcie nauki w szkole, zgodnie z zaświadczeniem szkolnym z dnia 29 sierpnia 2016 od 1 września 1992 r. do czerwca 1996 r.

/decyzja – k. 12 plik II akt ZUS dot. renty rodzinnej/

Odwołanie od w/w decyzji złożyła w dniu 30 grudnia 2019 r. ubezpieczona A. G. domagając się jej zmiany tj. przyznania renty rodzinnej po zmarłej w dniu 19 stycznia 2016 r. W. G.. W uzasadnieniu odwołania podniosła, iż jej całkowita niezdolność do pracy powstała w okresie wcześniejszym niż przyjęła to Komisja Lekarska ZUS, leczenie psychiatryczne rozpoczęła bowiem w 1996 r. w trakcie nauki w Liceum Zawodowym i już wtedy stała się całkowicie niezdolna do pracy. Powyższe potwierdza orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 5 października 1999 r., które jednoznacznie wskazuje, iż ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 1996 r. Tym samym odwołująca spełnia przesłanki do przyznania renty rodzinnej.

/odwołanie – k. 3 – 7/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy powołując się na okoliczności tożsame ze wskazanymi w uzasadnieniu skarżonej decyzji wniósł o oddalenie odwołania.

/odpowiedź na odwołanie – k. 43/

Na rozprawie w dniu 15 marca 2021 r. ustanowiony w toku procesu pełnomocnik wnioskodawczyni poparł odwołanie, pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania.

/ stanowisko procesowe stron protokół z rozprawy z dnia 15 marca 2021 r.00:00:24-00:03:02/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni A. G., urodziła się w dniu (...)

/ bezsporne/

Wnioskodawczyni po ukończeniu 18 lat pobierała naukę w szkole od 1 września 1992r. do 30 czerwca 1996r.

/ bezsporne, zaświadczenie z 29.08.2016r. k. 4 akt ZUS dot. renty socjalnej/

W okresie nauki od 1996 r. wnioskodawczyni leczyła się psychiatrycznie.

/ karty leczenia szpitalnego – skoroszyt w aktach ZUS, k. 40-44 dokumentacja medyczna ZUS orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 38, dok medycznej ZUS dokumentacja medyczna koperta załączona do akt ZUS, zeznania świadka D. Z. protokół z rozprawy z dnia 15 marca 2021 00:07:52-00:15:33, zeznania świadka L. K. protokół z rozprawy z dnia 15 marca 2021 00:15:33 -00:23:16, zeznania świadka W. K. (1) , protokół z rozprawy z dnia 15 marca 2021 00:23:16 -00:30:42, zeznania świadka W. T. protokół z rozprawy z dnia 19 kwietnia 2021 r. 00:03:18-00:10:15/

Orzeczeniem (...) z 14 sierpnia 1997r. A. G. została zaliczona do II grupy inwalidów od 2 kwietnia 1997r. Na podstawie ww. orzeczenia decyzją z dnia 27 stycznia 1998r. W. G. matce wnioskodawczyni odmówiono prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu opieki nad dzieckiem wymagającym stałej opieki.

/orzeczenie k. 25 akt ZUS emerytalnych dot. W. G. oryginał w dokumentacji medycznej koperta załączona do akt ZUS, decyzja k. 22 akt ZUS emerytalnych dot. W. G./

Orzeczeniem (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności z dnia
5 października 1999 r. A. G. zaliczona została do znacznego stopnia niepełnosprawności na stałe, wskazano, iż ustalony stopień niepełnosprawności i niepełnosprawność istnieje od 1996 r.

/ orzeczenie k. 38 dokumentacji medycznej ZUS/

W. G. matka wnioskodawczyni zmarła w dniu 19 stycznia 2016 r.

/ bezsporne, skrócony odpis aktu zgonu k. 8 plik II akt ZUS dot. renty rodzinnej/

Prawomocną decyzją z dnia 27 października 2016r. odmówiono A. G. prawa do renty rodzinnej po matce na podstawie orzeczenia Lekarza Orzecznika z dnia 29 września 2016r., którym stwierdzono całkowitą niezdolność do pracy do 30 września 2018r., która powstała 2 kwietnia 1997r.

/ decyzja k. 12 plik I akt ZUS dot. renty rodzinnej /

Orzeczeniem z dnia 18 kwietnia 2019r. (wydanym dla potrzeb renty socjalnej) Lekarz Orzecznik uznał wnioskodawczynię za całkowicie niezdolną do pracy do 30 kwietnia 2022r. od 2 kwietnia 1997r. Rozpoznał u badanej schizofrenie paranoidalną. Wskutek złożonego sprzeciwu zostało wydane orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 16 października 2019r., którym potwierdzono rozpoznanie i również uznano wnioskodawczynię za całkowicie niezdolną do pracy do 30 kwietnia 2022r. od 2 kwietnia 1997r. W obu orzeczeniach uznano, iż całkowita niezdolność do pracy pozostaje w związku z naruszeniem sprawności organizmu powstałym przed ukończeniem 18 roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej przed ukończeniem 25 roku życia lub w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej, bazując na nowych dokumentach dotychczas niedostarczanych tj. kartach szpitalnych, o których jest mowa o leczeniu psychiatrycznym w 1996 r. oraz orzeczeniu o znacznym stopniu niepełnosprawności datującym się od 1996 r.

/ orzeczenie LO k. 4 akt ZUS dot. renty socjalnej, opinia lekarska k. 29 w dok medycznej ZUS orzeczenie KL k.19 akt ZUS dot. renty socjalnej, opinia lekarska k. 62 w dok medycznej ZUS /

Od dnia 1 marca 2019 r. na podstawie decyzji ZUS z dnia 27 listopada 2019 r. wnioskodawczyni jest uprawniona do renty socjalnej do 30 kwietnia 2022 r.

/ bezsporne decyzja k. 20-21akt ZUS dot. renty socjalnej/

W dniu 21 maja 2019r. A. G. złożyła ponowny wniosek o rentę rodzinną po matce.

/ wniosek k. 1-7 plik II akt ZUS dot. renty rodzinnej/

W wyniku powyższego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję opierając się na orzeczeniu Komisji lekarskiej ZUS z 16 października
2019 r. wydanym w sprawie renty socjalnej.

/decyzja – k. 12 plik II akt ZUS dot. renty rodzinnej/

Zaskarżoną decyzją uchylono decyzję z dnia 29 maja 2019r. wydaną na podstawie orzeczenia Lekarza Orzecznika - odwołanie od tej decyzji zostało odrzucone prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w Łodzi z 6 sierpnia 2019r. w sprawie VIII U 3319/19 z uwagi na brak sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika.

/ bezsporne/

W przeprowadzonym badaniu psychologicznym stwierdza się u wnioskodawczyni aktualnie dominację cech osobowości schizoidalnej z tendencjami do reakcji lękowo -depresyjnych, z objawami apatii i okresowym poczuciem bezradności. Osłabienie sprawności procesów poznawczych mogące świadczyć o zmianach organicznych w o.u.n., aktualnie o umiarkowanym stopniu nasilenia (efekt psychotyczny). Aktualnie nie stwierdza się objawów wytwórczych. Proces chorobowy rozpoczął się wcześniej, niż wnioskodawczyni rozpoczęła leczenie psychiatryczne.

/ pisemna opinia biegłego neuropsychologa L. S. k. 25/

W sądowym badaniu psychiatrycznym rozpoznaje się u ubezpieczonej schizofrenię paranoidalną. Obecnie u badanej dominują objawy negatywne schizofrenii. Aktualnie powódka jest całkowicie niezdolna do pracy. W spornej kwestii daty powstania niezdolności do pracy. rozstrzygający jest tu druk ZUS N-14 z dn. 23 maja 97r. z Katedry Psychiatrii w Ł.. Stwierdzono w nim, iż badana cierpi na schizofrenię paranoidalną oraz, że leczy się ona od 1996r., jednak w marcu 1997r. nastąpiło nasilenie wyraźne objawów chorobowych - wówczas była pobudzona, masywnie rozkojarzona i urojeniowa - ksobnie i oddziaływania, halucynowała słuchowo, relacjonowała dysmorfofobię, anoreksję. Wynika z niego, że A. G. leczyła się od 1996r., jednak sam fakt leczenia nawet z powodu schizofrenii paranoidalnej nie powoduje a priori niezdolności do pracy. Na podstawie tego stwierdzenia, można jedynie uznać, iż badana podjęła w tym roku leczenie (zresztą nie wiadomo, czy w styczniu, czy w grudniu tego roku). Natomiast na podstawie stwierdzenia, że w marcu 1997r. nastąpiło wyraźne nasilenie objawów, można z całą pewnością stwierdzić, że w tym czasie badana była już rzeczywiście całkowicie niezdolna do pracy. W konsekwencji powyższego stwierdza się u A. G. schizofrenię paranoidalną, wnioskodawczyni jest trwale, całkowicie niezdolna do pracy, niezdolność powstała w dn. 1 marca 1997r., na podstawie dostępnej dokumentacji nie ma możliwości stwierdzić, czy całkowita niezdolność do pracy powstała wcześniej, niezdolność do pracy nie powstała z powodu naruszenia sprawności organizmu przed ukończeniem 18r.ż., albo w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej przed ukończeniem 25r.ż. lub też w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej. Okoliczności medyczne wskazywane przez świadków nie mają żadnego znaczenia orzeczniczego i nie wpływają na ww. wnioski. Brak jest obiektywnych dowodów na występowanie schorzeń psychiatrycznych u A. G. przed marcem 1997r., które wywoływałyby całkowitą niezdolność do pracy lub i niezdolność do samodzielnej egzystencji.

/ pisemna opinia biegłego lekarza psychiatry R. Ż. k. 27-32, pisemna opinia uzupełniająca k.93-98 druk ZUS N-14 z dn. 23.05.97r. dokumentacja medyczna koperta załączona do akt ZUS/

Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty w tym dokumentację medyczną, opinię biegłych specjalistów psychologa i biegłego psychiatry oraz w ograniczonym zakresie zeznań świadków.

W ocenie Sądu opinie biegłych są w pełni wiarygodne, zostały bowiem sporządzone przez biegłych o specjalności właściwej z punktu widzenia schorzeń wnioskodawczyni w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz zawartych w niej wyników przeprowadzonych badań, nadto osobiste badanie wnioskodawczyni. Biegły psychiatra posiłkując się opinią biegłego neuropsychologa uznał, iż wnioskodawczyni z uwagi na posiadane naruszenie sprawności organizmu – chorobę psychiczną schizofrenie paranoidalną - jest osobą całkowicie niezdolną do pracy, a niezdolność ta powstała od 1 marca 1997 r.

W ocenie Sądu brak jest podstaw by kwestionować opinię biegłych, gdyż są one rzetelne, a wynikające z niej wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie nie zawierały braków i wyjaśniały wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Opinia biegłego neuropsychologa nie była w sprawie kwestionowana, zaś biegły psychiatra kompleksowo oceniając stan zdrowia ubezpieczonej przez pryzmat źródłowej dokumentacji medycznej i dostępnej dokumentacji orzeczniczej, a także zeznań świadków, – o których jeszcze będzie mowa – skrupulatnie odniósł się też do zastrzeżeń do opinii sformułowanych przez pełnomocnika ubezpieczonej i wyjaśnił, dlaczego brak podstaw do przyjęcia innej niż 1 marca 1997 r. daty powstania całkowitej niezdolności do pracy wnioskodawczyni. W ocenie Sądu Okręgowego, opinie biegłych a zwłaszcza kluczowa w sprawie opinia biegłego psychiatry w sposób wystarczający opisuje stan zdrowia wnioskodawczyni i pozwala ocenić kluczową dla rozstrzygnięcia kwestię daty powstania jej niezdolności do pracy. Znamiennym jest też, iż wnioskodawczyni reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika po wydaniu opinii uzupełniającej nie składała do niej uwag, ani zastrzeżeń, nie domagała się tez przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego wskazując, iż w sprawie w kwestii daty powstania niezdolności do pracy ubezpieczonej pozostały kwestie nadal niewyjaśnione wymagające wiedzy specjalnej. W ocenie Sądu brak, więc było podstaw do kwestionowania wniosków biegłego lekarza psychiatry w tym przedmiocie.

Czyniąc ustalenia, w znikomej części Sąd poczynił je w oparciu o zeznania przesłuchanych w procesie świadków. Sąd uznał je za wiarygodne, jednak niewystarczające dla przesądzenia istotnej w sprawie okoliczności, tj. ustalenia daty powstania niezdolności do pracy wnioskodawczyni. Sąd uznał wskazane zeznania za miarodajne jedynie w zakresie ustalenia, iż wnioskodawczyni leczyła się psychiatrycznie już w 1996 r., bowiem okoliczność ta znajduje potwierdzenie w zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej. Okoliczność tą potwierdził też biegły psychiatra w swojej opinii. Niemniej jednak zdaniem Sądu wskazane zeznania jako ogólnikowe, słabo umiejscowione w czasie, mało konkretne, częściowo przedstawione na bazie wiedzy innych osób, uzyskane niekiedy po znacznym upływie czasu, a także przy uwzględnieniu naturalnej wewnętrznej chęci pomocy powódce niekoniecznie zamierzonej, ( bo wynikającej z nieświadomego przeniesienia w przeszłość obecnych objawów wskazania na większe ich nasilenie ze względu na zafałszowanie pamięci w znacznej odległości czasowej) co do faktów w zakresie funkcjonowania chorobowego powódki nie mogły posłużyć do poczynienia w sprawie ustaleń. Zarówno syn wnioskodawczyni, siostra jej matki, jak i jej koleżanki nie były w stanie przekazać Sądowi informacji jednoznacznych, konkretnych precyzyjnie umiejscowionych w czasie, co do okoliczności wystąpienia konkretnych i trwałych objawów, które pozwalałyby ustalić niezdolność do pracy wnioskodawczyni. Zauważyć należy, iż syn wnioskodawczyni D. Z., jak i siostra jej matki L. K. zeznając bazowali na okolicznościach zasłyszanych, przy tym w przypadku D. Z. po wielu latach od zaistniałych zdarzeń. Koleżanki wnioskodawczyni z czasów szkolnych W. K. (2), W. T. nie umiały zaś sprecyzować, czy to konkretnych objawów chorobowych, czy też okresu ich trwania, powoływały się też na relacje matki wnioskodawczyni. Tym samym wskazane zeznania, jako nieprecyzyjne nie mogły posłużyć do poczynienia ustaleń stanowić bazy dla weryfikacji oceny powstania całkowitej niezdolności do pracy wnioskodawczyni.

Czyniąc ustalenia Sąd pominął też wniosek pełnomocnika wnioskodawczyni o przesłuchanie ubezpieczonej, co do okoliczności daty powstania niezdolności. Wskazać należy, iż subiektywna ocena stanu zdrowia ubezpieczonej prezentowana przez nią samą w procesie, nie może stanowić dowodu w sprawie. Bezwzględnie w sprawach wymagających wiedzy specjalnej, a za taką niewątpliwie uznać należy ocenę stanu zdrowia ubezpieczonej i jej zdolności do pracy, niezbędna jest ocena biegłego specjalisty. Ponadto wobec tego, że biegłym może być jedynie osoba, która posiada wiadomości specjalne potrzebne do wydania opinii i daje rękojmię należytego wykonania czynności biegłego, do zakwestionowania jej stanowiska posłużyć nie może, opinia innej osoby nie posiadającej wiedzy w tym zakresie. Tym samym wskazany dowód nie mógł podważyć opinii biegłego psychiatry i jako niemiarodajny a co za tym idzie zbędny w postępowaniu musiał zostać pominięty (art. 235 ² § 1 pkt 3 kpc).

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 65 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 291) renta rodzinna przysługuje członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń.

Zgodnie z art. 68 ust. 1 w/w ustawy, dzieci (własne, drugiego małżonka i przysposobione) mają prawo do renty rodzinnej:

1) do ukończenia 16 lat;

2) do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia, albo

3) bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie, o którym mowa w pkt 1 lub 2.

Z treści wymienionego przepisu wynika, iż dzieci mają prawo do rodzinnej renty, bez względu na wiek, jeśli w okresie, "o którym mowa w pkt 1 lub 2" - czyli do ukończenia 16 lat albo do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, a nie osiągnęły 25 lat życia stały się całkowicie niezdolne do pracy.

Niezdolność do pracy definiuje przepis art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zgodnie z którym niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1 ustawy/.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie dało podstaw dla uwzględnienia odwołania, gdyż w odniesieniu do odwołującej się nie został spełniony warunek całkowitej niezdolności do pracy powstałej w okresie, o którym mowa w art. 68 ust. 1 pkt 1 lub 2.

Z opinii biegłego psychiatry jednoznacznie wynika, że ubezpieczona z uwagi na posiadane schorzenia - schizofrenię paranoidalną jest całkowicie niezdolna do pracy od 1 marca 1997 r. A. G. leczyła się od 1996 r. tj. od czasów szkolnych, niemniej jednak w świetle dostępnej dokumentacji medycznej – druku ZUS N-14 z dnia 23 maja 1997 r. – opisującego przebieg choroby wnioskodawczyni w latach 1996-1997 - do wyraźnego nasilenia objawów chorobowych doszło w marcu 1997 r. a ich charakter i trwałość skutkuje stwierdzeniem, iż niewątpliwie od tego czasu wnioskodawczyni stała się całkowicie niezdolna do pracy. Nie istnieją żadne dowody miarodajnie i wiarygodnie wskazujące na okoliczność przeciwną, istnienie zaś stanu chorobowego nie jest tożsame z występowaniem całkowitej niezdolności do pracy. Zatem nie można było wnioskować iż całkowita niezdolność do pracy wnioskodawczyni istniała już w okresie pobierania przez nią nauki w szkole zawodowej.

Opinie biegłych w tym uzupełniająca opinia biegłego psychiatry zostały doręczone zarówno organowi rentowemu, jak i profesjonalnemu pełnomocnikowi wnioskodawczyni. Jak już wskazywano pełnomocnik wnioskodawczyni opinii uzupełniającej - odpowiadającej na zgłoszone przez niego zastrzeżenia do opinii pierwotnej, nie kwestionował. Nie wnosił też wniosków o przeprowadzanie dowodów z opinii innych biegłych, czy innego biegłego specjalisty tej samej specjalności. W konsekwencji brak było podstaw do podważenia daty powstania całkowitej niezdolności do pracy wnioskodawczyni ustalonej przez biegłego lekarza psychiatrę.

Podkreślić należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego w zakresie stwierdzonego stanu zdrowia zdolności do pracy lub jej braku, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...) Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r.III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (wyr. SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430). Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.).

Wnioski wynikające z wydanych w sprawie opinii w zakresie daty powstania niezdolności do pracy odwołującej (1.03.1997 r.) nie zostały merytorycznie podważone przez stronę powodową. Tymczasem zgodnie z art. 6 kc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W konsekwencji wobec braku dowodów potwierdzających stanowisko ubezpieczonej żądanie odwołania zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania wnioskodawczyni prawa do renty rodzinnej nie mogło zostać zaakceptowane.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy uznając, że decyzja organu rentowego jest prawidłowa, na postawie art. 477 ¹⁴ §1 kpc, odwołanie wnioskodawczyni, jako niezasadne oddalił.

J.L.

z/odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. wnioskodawczyni - adw. M. G.-S. przez PI

06.09.21r.