Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 listopada 2023 r. (znak: PP/20/021330664) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 24 października 2023 r. odmówił T. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. W uzasadnieniu organ wskazał, że brak jest podstaw do przyznania świadczenia, ponieważ orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 24 listopada 2023 r. ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do pracy.

(decyzja – k. 223 pliku I akt ZUS)

Odwołanie od przedmiotowej decyzji złożył T. S., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżając ją w całości. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie art. 6 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w zw. z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS poprzez błędne uznanie, iż ubezpieczony nie spełnia warunków uprawniających do otrzymania renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 24 listopada 2023 r. ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do pracy, podczas gdy schorzenia ubezpieczonego uniemożliwiają mu podjęcie i wykonywanie pracy. Z uwagi na powyższe strona skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy zgodnie z wnioskiem ubezpieczonego oraz o zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującego kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, iż aktualny stan zdrowia odwołującego oraz schorzenia, na które cierpi nie pozwalają podjąć mu stałej pracy zarobkowej. Ubezpieczony jest po trzech ciężkich urazach kręgosłupa, w tym złamaniu odcinka L4. Z uwagi na utrzymujące się dolegliwości bólowe oraz drętwienie kończyn, pozostaje pod stałą opieką neurochirurga. Był dwukrotnie operowany. Z uwagi na stwierdzoną przez neurochirurga dyslokację transpedikularną do kanału kręgowego w dolnym odcinku kręgosłupa lędźwiowego i objawami uszkodzenia korzeni został zakwalifikowany do reoperacji usunięcia stabilizacji.

(odwołanie – k. 3-5)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie wywodząc, jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 12-12 verte)

Na rozprawie z dnia 20 sierpnia 2024 r. pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie, wnosząc o przyznanie renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, natomiast pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie.

(stanowiska końcowe stron na rozprawie z dnia 20 sierpnia 2024 r. e-protokół (...):05:56-00:07:45 – koperta k. 63)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

T. S. urodził się w dniu (...) Ukończył zasadniczą szkołę zawodową, w zawodzie mechanika kierowcy, pracował jako kierowca konwojent.

(bezsporne)

Ubezpieczony do dnia 30 listopada 2023 r. pobierał rentę okresową z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, który miał miejsce w dniu 16 maja 2003 r.

(bezsporne)

W dniu 24 października 2023 r. odwołujący złożył do organu rentowego wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek – k. 220-220 verte pliku I akt ZUS)

Lekarz Orzecznik ZUS po przeprowadzonym w dniu 14 listopada 2023 r. badaniu wnioskodawcy oraz na podstawie dokumentacji medycznej rozpoznał u niego przebyte złamanie kręgu L3 w pracy leczone operacyjnie z utrzymującym się niewielkim utrwalonym ograniczeniem ruchów, przebyte złamanie kręgu C7 w 1998 r. i C2 w 2016 r. leczone operacyjnie z utrwalonym niewielkim ograniczeniem ruchów.

(opinia Lekarza Orzecznika ZUS – k. 76-77 dokumentacji medycznej ZUS)

Orzeczeniem z dnia 14 listopada 2023 r. Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

(orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS – k. 221-221 verte pliku I akt ZUS)

W dniu 14 listopada 2023 r. ubezpieczony złożył sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS.

(sprzeciw – k. 78-79 dokumentacji medycznej ZUS)

Komisja Lekarska ZUS po przeprowadzonym w dniu 24 listopada 2023 r. badaniu ubezpieczonego oraz na podstawie dokumentacji medycznej rozpoznała u niego stan po przebytym w 2003 r. urazie uogólnionym głównie kręgosłupa ze złamaniem trzonu L4 leczonym operacyjnie oraz po złamaniu C7 leczonym operacyjnie w 1998 r. oraz wstrząśnieniu mózgu i złamaniu C2 leczonym zachowawczo w 2016 r. z zachowanym użytecznym zakresem ruchów kręgosłupa. W ocenie Komisji naruszenie sprawności organizmu nie daje obecnie podstaw do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy rentowej u osoby z II stopniem kompetencji zawodowych przy istnieniu przeciwskazań stanowiskowych.

(opinia Komisji Lekarskiej ZUS – k. 80-82 dokumentacji medycznej ZUS)

Orzeczeniem z dnia 24 listopada 2023 r. nr (...) Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

(orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – k. 222-222 verte pliku I akt ZUS)

W wyniku powyższego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 24 listopada 2023 r. organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 29 listopada 2023 r. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem.

(decyzja – k. 223 pliku I akt ZUS)

W sądowym badaniu z zakresu neurochirurgii biegły na podstawie przeprowadzonego badania przedmiotowego, materiału lekarskiego znajdującego się w aktach i wyników badań dodatkowych uznał, że wnioskodawca z przyczyn neurochirurgicznych nie jest niezdolny do pracy.

Biegły zaznaczył, że stan neurologiczny ubezpieczonego na przestrzeni lat, na podstawie analizy dokumentacji medycznej i oceny stanu neurologicznego, wskazuje stan stabilny. Stwierdzone w ostatnim badaniu przez neurochirurga ograniczenie ruchomości kręgosłupa są objawem subiektywnym, nie podlegającym obiektywnej weryfikacji. Natomiast w badaniu neurologicznym nie stwierdza się takich odchyleń, które dyskwalifikowałaby ubezpieczonego z wykonywania pracy w zakresie tzw. prac lekkich z ograniczeniami stanowiskowymi, tj. z zakazem dźwigania ciężkich przedmiotów, pracy w wymuszonych pozycjach, z częstym zginaniem się lub skręcaniem. Może wykonywać szereg prac na poziomie swojej wiedzy, wykształcenia, umiejętności oraz doświadczenia zawodowego.

(pisemna opinia biegłego z zakresu neurochirurgii dr. n. med. A. T. – k. 32-34 verte, uzupełniająca pisemna opinia biegłego z zakresu neurochirurgii dr. n. med. A. T. – k.51-51 verte)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie powołanych dowodów, na które składała się dokumentacja załączona do akt przedmiotowej sprawy, dokumentacja znajdująca się w aktach organu rentowego, dokumentacja medyczna T. S., a nadto pisemna opinia biegłego z zakresu neurochirurgii.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, dokumentacją medyczną ubezpieczonego oraz po przeprowadzeniu badania przedmiotowego biegły neurochirurg stwierdził, że wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do pracy.

Sąd oceniając zgromadzony materiał dowodowy uznał wartość dowodową wskazanej opinii oraz podzielił, jako przekonujące wnioski wypływające z jej treści. Wskazana opinia jest rzetelna, została sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot.

W ocenie Sądu wskazana opinia jest wystarczająco szczegółowa i daje pełny obraz zmian zdrowotnych, wpływających na sporną zdolność do pracy ubezpieczonego. Ustalony stan zdrowia ubezpieczonego wynika z obiektywnych danych, w tym przede wszystkim z dokonanego osobiście badania fizykalnego ubezpieczonego potwierdzającego rozpoznanie w zakresie posiadanych przez niego schorzeń.

W związku z wskazaniem strony skarżącej na konieczność uzupełnienia opinii biegłego z zakresu neurochirurgii, Sąd dopuścił dowód z pisemnej opinii uzupełniającej w/w biegłego, w celu odniesienia się do sformułowanych przez ubezpieczonego pytań.

Biegły w pisemnej opinii uzupełniającej w pełni odniósł się do wszystkich zastrzeżeń i wątpliwości strony skarżącej, podtrzymując wnioski zawarte w pierwotnie wydanej opinii. Biegły jednoznacznie wskazał, że na podstawie całościowej analizy dokumentacji akt sprawy oraz badania osobistego wnioskodawcy posiadającego wykształcenie zawodowe jako mechanik samochodowy i pracującego jako kierowca-konwojent, nie stwierdził niezdolności do wykonywania pracy, poza pewnymi ograniczeniami stanowiskowymi. Zdaniem biegłego ubezpieczony może wykonywać szereg prac na poziomie swojej wiedzy, wykształcenia, umiejętności oraz doświadczenia zawodowego.

Wobec pisemnego uzupełnienia opinii biegłego neurochirurga, w której biegły odniósł się do pytań i wątpliwości wnioskodawcy, Sąd Okręgowy uznał, że opinia ta jest pełna i daje wystarczający i rzetelny obraz stanu zdrowia wnioskodawcy oraz rozwiewa wątpliwości podniesione w pytaniach przez ubezpieczonego. Tak więc, zdaniem Sądu, opinia wskazanego biegłego może stanowić podstawę rozstrzygnięcia.

Mając na względzie powyższe Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 3 i 5 k.p.c. jako nieprzydatne do wykazania faktu i zmierzające do przewlekania postępowania pominął wnioski ubezpieczonego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego neurochirurga, jak również o przesłuchanie ubezpieczonego na fakt możliwości wykonywania pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Przede wszystkim wskazania wymaga, iż w ocenie Sądu wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sporu okoliczności wymagające wiadomości specjalnych zostały już w sposób wyczerpujący wyjaśnione w dotychczas złożonych opiniach biegłego neurochirurga, nie wymagających dalszego uzupełnienia.

Zauważenia wymaga, iż wnioskodawca nie wskazał na uchybienia biegłego przy wydawaniu opinii i formułowaniu wniosków, które mogłyby je podważać. Należy bowiem podkreślić, iż podstawą zakwestionowania opinii nie może być fakt, iż treść wydanej w sprawie opinii nie jest zbieżna z zapatrywaniami oraz stanowiskiem w sprawie danej strony. Innymi słowy, nie można kwestionować opinii tylko dlatego, że de facto strona nie jest zadowolona z opinii przedstawionej przez dotychczasowego biegłego. Słusznie wskazuje się w judykaturze, że opowiedzenie się za odmiennym stanowiskiem oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by upewnić się, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona kwestionująca (vide m. in.: wyrok S. Apelacyjnego w P. z dnia 28 lutego 2013 roku w sprawie III AUa 1180/12, LEX 1294835; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lodzi z dnia 22 lutego 2013 roku w sprawie I ACa 76/12, LEX 1312019).

W dalszej kolejności zauważenia wymaga, iż dokonanie ustaleń w spornym zakresie w przedmiotowej sprawie wymagało wiadomości specjalnych w rozumieniu art. 278 § 1 k.p.c., co oznaczało konieczność dopuszczenia dowodu z opinii biegłego lekarza dysponującego specjalistyczną wiedzą odpowiednią dla dokonania oceny stanu zdrowia skarżącego. Tym samym decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy miały wnioski orzecznicze przedstawione w opinii biegłego z zakresu neurochirurgii. Natomiast subiektywne odczucia ubezpieczonego, w którego ocenie stan zdrowia czynił go niezdolnym do pracy, nie mogły stanowić podstawy do orzeczenia o jego niezdolności do pracy. W wyroku z dnia 20 maja 2013 r. w sprawie o sygn. akt I UK 650/12 (Lex nr 1341963) Sąd Najwyższy podkreślił, iż podstawą do przyznania świadczenia jest przygotowana przez biegłych ocena stanu zdrowia osoby ubiegającej się o nie, a więc nie zeznania ubezpieczonego.

Podkreślenia przy tym wymaga, że przy ocenie biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (por. wyrok SN z 13.10.1987 r., II URN 228/87, (...) 1988, nr 7, poz. 62.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Na wstępie przypomnienia wymaga, że myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2189, dalej: ustawa wypadkowa), za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą.

Stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 6 w/w ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 i 2 ustawy wypadkowej stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu oraz jego związek z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową ustala lekarz orzecznik lub komisja lekarska. W przypadku ustalania prawa do świadczeń, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 2 i 5-8, lekarz orzecznik lub komisja lekarska ustala również niezdolność do pracy oraz jej związek z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, a także związek śmierci ubezpieczonego lub rencisty z takim wypadkiem lub chorobą. Przy ustalaniu stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS dotyczące trybu orzekania o niezdolności do pracy.

W świetle art. 17 ust 1-4 tej ustawy przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej, renty rodzinnej i dodatku do renty rodzinnej dla sieroty zupełnej z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS, z wyjątkiem art. 57 ust. 1 pkt 4 oraz art. 101a tej ustawy, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.

Świadczenia, o których mowa w ust. 1, przysługują niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.

Przy ustalaniu podstawy wymiaru renty nie stosuje się ograniczenia wskaźnika wysokości podstawy, o którym mowa w art. 15 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, przywraca się w razie ponownego powstania tej niezdolności bez względu na okres, jaki upłynął od ustania prawa do renty.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1251) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1).

O wystąpieniu niezdolności do pracy nie przesądza wyłącznie ocena medyczna stwierdzająca występowanie określonych jednostek chorobowych i ich wpływ na funkcjonowanie organizmu człowieka, lecz w istocie decydujące znaczenie ma ocena prawna dokonana w oparciu o okoliczności natury medycznej i okoliczności innej natury, w tym zwłaszcza uwzględniając poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. W konsekwencji do sądu rozpoznającego sprawę o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy należy dokonanie analizy elementów pojęciowych niezdolności do pracy. Chodzi w szczególności o ocenę, na czym może polegać utrata w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zdefiniowanie pojęcia "poziom kwalifikacji", użytego w art. 12 u.e.r.f.u.s. ma istotne znaczenie, ponieważ stanowi ono podstawę do ustalania rodzajów prac, które są w zasięgu możliwości ubezpieczonego mimo stwierdzanego upośledzenia sprawności organizmu, a co za tym idzie, do ustalenia czy ograniczenie zdolności do pracy można zakwalifikować, jako znaczne. O poziomie posiadanych kwalifikacji do pracy decyduje nie tylko wykształcenie, lecz także uzyskana np. przez przyuczenie do zawodu umiejętność wykonywania specjalistycznej, kwalifikowanej pracy fizycznej. Niższy jest zatem poziom kwalifikacji osób wykonujących proste prace fizyczne, niewymagające przyuczenia zawodowego niż poziom kwalifikacji robotników wykonujących prace wymagające określonych specjalistycznych umiejętności nabywanych na podstawie przygotowania zawodowego. Należy także uznać, że nawet całkowite odsunięcie pracownika od wykonywania dotychczasowego zatrudnienia w wyuczonym zawodzie przy zachowaniu przez niego możliwości podjęcia innego zajęcia, nie oznacza niezdolności do pracy. Brak możliwości wykonywania pracy dotychczasowej nie jest wystarczający do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy w sytuacji, gdy jest możliwe podjęcie przez ubezpieczonego innej pracy w tym samym zawodzie bez przekwalifikowania lub istnieje pozytywne rokowanie co do możliwości przekwalifikowania zawodowego w celu podjęcia innej pracy. Inaczej mówiąc, niezdolność do wykonywania pracy dotychczasowej jest warunkiem koniecznym ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie jest warunkiem wystarczającym, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowanie, że mimo upośledzenia organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie albo po przekwalifikowaniu zawodowym./tak SN w postanowieniu z dnia 10.10.2023 roku , (...) 143/22/ .

Zgodnie z art. 12 ust. 3 u.e.r.f.u.s. "częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji". W przepisie tym użyte jest więc określenie "pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji", co nie jest równoznaczne z pracą na dotychczasowym stanowisku. Przeciwwskazania zdrowotne do pracy na ostatnio zajmowanym stanowisku nie są podstawą do uznania osoby ubiegającej się o rentę za niezdolną do pracy, jeżeli pracę zgodną z kwalifikacjami może wykonywać bez ograniczeń na innych stanowiskach pracy. Pojęcie kwalifikacji zawodowych nie jest ograniczone tylko do zawodu uzyskanego w szkole zawodowej, ani też do dotychczasowego miejsca wykonywania pracy. Kwalifikacje zawodowe należy rozumieć szerzej, jako wynikające nie tylko z formalnego wykształcenia, lecz również z doświadczenia i praktyki zawodowej, które bez potrzeby przekwalifikowania zawodowego pozwalają podjąć pracę w innych warunkach i na innym stanowisku niż dotychczas. Poziom kwalifikacji jest podstawą do określenia rodzajów prac, które są w zasięgu możliwości ubezpieczonego, mimo zaistnienia upośledzenia sprawności organizmu, a co za tym idzie - do ustalenia, czy ograniczenie zdolności do pracy można zakwalifikować jako znaczne. Zakres tej kwalifikacji nie jest redukowany tylko do wykształcenia, lecz uwzględnia również rzeczywiste doświadczenie zawodowe i umiejętności./tak SN w postanowieniu z dnia 3.10.2023 r, (...) 86/23/

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do skarżącego domagającego się przyznania prawa do renty w związku z wypadkiem przy pracy na dalszy okres nie został spełniony podstawowy warunek niezdolności do pracy.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego w tym przede wszystkim opinii biegłego neurochirurga, ubezpieczony przy uwzględnieniu posiadanych przez niego schorzeń jest zdolny do wykonywania pracy zgodnie z kwalifikacjami. Tym samym skarżący nie może zostać uznany za niezdolnego do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, który miał miejsce w dniu 16 maja 2003 r.

W ocenie Sądu biegły z zakresu neurochirurgii wyczerpująco wyjaśnił, dlaczego w taki właśnie sposób ocenił zdolność wnioskodawcy do wykonywania pracy zarobkowej. Brak jest przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność opinii biegłego. Została ona bowiem sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot. Biegły na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania wnioskodawcy zdiagnozował schorzenia, ocenił stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedział się co do sprawności organizmu wnioskodawcy w związku z wypadkiem przy pracy i wpływu dolegliwości na jego zdolność do pracy. Sąd podzielił opinię biegłego uznając, że była pełna, jasna i nie prowadziła do sprzecznych wniosków. Naruszenie stanu zdrowia jakiego doznał wnioskodawca w związku z wypadkiem z dnia 16 maja 2003 r. nie powoduje jego niezdolności do pracy na dzień wydania zaskarżonej decyzji .

Zaznaczenia raz jeszcze wymaga, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (por. wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...) Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 4 lipca 2018 r. III AUa 1328/17 Legalis numer 1824314). Nadto sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak: postanowienie SN z 27 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (zob. wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26).

Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Granicę obowiązku prowadzenia przez sąd postępowania dowodowego wyznacza podlegająca kontroli instancyjnej ocena, czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy (por. wyr. SN z 25.9.1997 r., II UKN 271/97, OSNP 1998, Nr 14, poz. 430). Dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (por. wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L.).

Znamiennym jest również, że wnioski wynikające z wydanej w sprawie opinii biegłego neurochirurga dotyczące zdolności do pracy odwołującego nie zostały ostatecznie skutecznie merytorycznie zakwestionowane przez stronę skarżącą. W tym miejscu zauważenia wymaga, że biegły neurochirurg w pisemnej opinii uzupełniającej w sposób szczegółowy i jednoznaczny odniósł się do pytań i wątpliwości strony skarżącej, podtrzymując przy tym wnioski przedstawione w opinii podstawowej, wskazując, iż w istocie istnieją ograniczenia stanowiskowe, jednakże nie jest to równoznaczne z częściową niezdolnością do pracy w związku z posiadanymi kwalifikacjami ubezpieczonego.

Sąd przy tym nie neguje – wynika to bowiem z treści opinii, iż wnioskodawca jest osobą obciążoną schorzeniami ze strony układu neurologicznego, jednakże powyższe samo w sobie żadną miarą nie może być utożsamiane z niezdolnością do pracy (art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), tym bardziej powstałą w związku z wypadkiem.

Biologiczny stan kalectwa lub choroba, które nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, przesądzają o braku prawa do świadczenia rentowego (por. III AUa 812/20 - wyrok SA Lublin z dnia 21 - 10- 2020). Sam fakt występowania dysfunkcji organizmu w związku ze schorzeniami wnioskodawcy nie determinuje istnienia jego niezdolności do pracy, istotne jest czy i w jakim zakresie schorzenia te wpływają na utratę zdolności do pracy oraz ich związek z doznanym przez niego wypadkiem. Oceny w tym przedmiocie dokonują biegli, posiadający odpowiednie wiadomości specjalne, w oparciu o dokumentację medyczną oraz wyniki badania odwołującego się (por. III AUa 128/21 - wyrok SA Lublin z dnia 01-07 - 2021).

Wnioskodawca, w świetle zgromadzonych w sprawie dowodów z uwagi na posiadane schorzenia nie jest osobą niezdolną do pracy zarobkowej w związku z wypadkiem przy pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. W konsekwencji wobec braku dowodów wiarygodnie potwierdzających stanowisko ubezpieczonego, żądanie odwołania zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania wnioskodawcy prawa o renty z ustawy wypadkowej nie mogło zostać zaakceptowane.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴§ 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawcy jako bezzasadne.