Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12.11.2024 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 8.10.2024 odmówił W. G. prawa do emerytury z rekompensatą wobec nieudokumentowania 15 lat wykonywania stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Organ uznał, iż w świadectwie pracy z dnia 31.03.2008 pracodawca nie zamieścił informacji tj. rodzaju pracy ściśle według wykazu, działu i pozycji wg Rozporządzenia RM z 7.02.1983 r., stanowiska pracy wymienionego w odpowiednim wykazie, dziale, pozycji i punkcie zarządzenia resortowego lub uchwały, okresu w którym praca w szczególnych warunkach wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku, a ponieważ w dokumentacji ZUS nie ma zaświadczenia o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze - zakład odmawia prawa do rekompensaty.

/ decyzja k. 64 akt ZUS/

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł W. G.. Odwołujący podniósł, iż organ rentowy w sposób nieuprawniony nie zaliczył mu do pracy w szczególnych warunkach okresu pracy od 18.09.1978 do 31.03.2008 r. w FerCom sp.zo.o i jego poprzedników prawnych

/ odwołanie k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Zakład podkreślił, że do stażu pracy w szczególnych warunkach Oddział nie uwzględnił jakiegokolwiek okresu zatrudnienia wnioskodawcy. Żądanie wnioskodawcy zaliczenia do pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 18.09.1978 do 31.03.2008 r na stanowisku operator technolog procesu nie może zostać uwzględnione, bowiem wnioskodawca nie przedłożył żadnych dokumentów na podstawie których można uznać, że wykonywał prace w szczególnych warunkach w szczególności nie zawiera ich świadectwo pracy z dnia 31.03.2008 r.

/ odpowiedź na odwołanie k. 5-6/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca W. G. ur. (...), w dniu 8.10.2024 r. wniósł o przyznanie prawa do rekompensaty.

/bezsporne wniosek k. 63 akt ZUS/

W rozpoznaniu powyższego wniosku wydano zaskarżoną decyzję. Odmawiając wnioskodawcy przyznania prawa do rekompensaty organ nie uwzględnił jakiegokolwiek okresu zatrudnienia wnioskodawcy.

/ bezsporne/

W okresie od 18.09.1978 do 31.03.2008 r wnioskodawca był zatrudniony w FerCom sp.zo.o w S. poprzednio LG P. D., Zakład (...), Zakład (...), Zakład (...) w pełnym wymiarze czasy pracy na stanowiskach operator, technolog , technolog procesu. W świadectwie pracy za wskazany okres zatrudnienia z dnia 31.03.2008 r. w pkt 8 wskazano, iż w tym okresie od 18.09.1978 do 31.03.2008 r wnioskodawca wykonywał prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na stanowiskach operator, technolog , technolog procesu. Nadto iż w okresach16-30.1998 , 4-7.09.2001, 2.09-4.10.2003, 19-23.08.2005, 12.09 -5.10.2006 , 28.02-31.03.2008 r. korzystał z zasiłków chorobowych.

/ świadectwo pracy z 31.03.2008r. k. 5 akt ZUS/

Wnioskodawca nie legitymuje się świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach za wskazany okres zatrudnienia.

/ bezsporne/

(...) powstał na potrzeby przemysłu elektronicznego i był pierwszym oraz wiodącym producentem ferrytów – tlenkowych materiałów magnetycznych (wytwarzanych na drodze procesów ceramicznych), stosowanych głównie do budowy podzespołów elektronicznych oraz jedną z ważniejszych w kraju jednostek zajmujących się rozwojem ich technologii. Produkcja ferrytów wymagała opracowania chemicznych technologii syntezy materiałów, ceramicznych technologii prasowania i spiekania oraz pomiarów własności fizykochemicznych, zwłaszcza magnetycznych.

/ bezsporne/

Wnioskodawca był operatorem procesów technologicznych , technologiem. Produkcja była specyficzna cały czas monitorowana na każdym etapie. Produkcja trwała kilka dni proces był ciągły. Gdy wnioskodawca był operatorem wykonywał czynności na produkcji. Nadto poza produkcja musiał sporządzić przewodniki i raporty. Technolodzy pobierali surowce monitorowali proces produkcyjny. Było kilku technologów młynowy, prasowy , piecowy. Była to produkcją z proszków metalu, tlenek żelaza, magnezu, manganu, miedzi , krzemionki. Każde stanowisko miało opis charakterystyki. Technolodzy pracowali w tych samych warunkach co prasowacz , piecowy, suszarkowy warunki były te same. Technolodzy kontrolowali sporządzali protokół byli obecni przy odmierzaniu tlenków. Musieli wpisać wszystkie parametry wykonywane przy każdej produkcji pilotażowej. Praca na hali przy produkcji w 80-85 % wymiaru czasu pracy składała się na prace technologa. Wnioskodawca był technologiem na hali inni prowadzili badania w odrębnych pomieszczeniach. Wnioskodawca był wyposażony w odzież ochronną. Przy każdym stanowisku przy odmierzaniu był stolik gdzie technolog wypełniał i podpisywał wszystkie wymagane dokumenty. Technolog co mógł robił sam lub z operatorem.

/ zeznania świadka E. P. protokół z rozprawy z dnia 5.05.2025 r. 00:02:58-00:15:35, zeznania wnioskodawcy protokół z rozprawy z dnia 5.05.2025 r. 00:16:43 -00:28:48/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał na podstawie dokumentów zawartych w aktach organu rentowego i załączonych do akt sprawy, których wiarygodność nie była przez strony podważana, oraz zeznań świadka i zeznań odwołującego. Sąd dał wiarę ww. zeznaniom co do czynności podejmowanych przez wnioskodawcę w spornym okresie, jednakże w ocenie Sądu na ich podstawie nie jest możliwe by przyjąć, że ubezpieczony w kwestionowanym okresie zatrudnienia pracował w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne.

Zgodnie z art. 21 ust.1 ustawy o emeryturach pomostowych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1696) rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

Stosownie do treści ust. 2 tego przepisu rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 23 ust.1 i 2 powołanej ustawy ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę; rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego (zob. np. M. Zieleniecki, Komentarz do art. 21 ustawy o emeryturach pomostowych, LEX/el. 2017; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 31.03.2016 r., III AUa 1899/15, LEX 2044406).

Przepisy art. 2 pkt 5 i art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych formułują dwie zasadnicze przesłanki nabycia prawa do rekompensaty, tj.:

1) nienabycie prawa do emerytury pomostowej,

2) osiągnięcie do dnia wejścia w życie ustawy tj. do 31.12.2008 r. okresu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS wynoszącego co najmniej 15 lat.

Przesłanką negatywną zawartą w art.21 ust.2 ustawy o emeryturach pomostowych jest nabycie prawa do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Skoro zgodnie z art.23 ustawy o emeryturach pomostowych rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, a zgodnie z art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS kapitał początkowy ustala się dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., za których były opłacane składki na ubezpieczenie społeczne przed dniem 1 stycznia 1999 r., to warunek sformułowany w art. 21 ust. 2 ustawy o emeryturach pomostowych należy rozumieć w taki sposób, że rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Analiza układu warunkującego prawo do emerytury pomostowej prowadzi do wniosku, że świadczenie to przysługuje tym pracownikom, którzy osiągnęli co najmniej 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 32 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ale nie nabyli prawa do emerytury pomostowej z powodu nieuznania ich pracy za wykonywaną w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że odwołujący się nie nabył prawa do emerytury pomostowej, ani prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w związku z wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Stosownie natomiast do treści art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1631) za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei przepis art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust.2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Z §1 cytowanego rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

Przepis § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, że za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

W niniejszym postępowaniu wnioskodawca domagał się ustalenia, że w okresie zatrudnienia w FerCom sp.zo.o i jego poprzedników prawnych od 18.09.1978 do 31.03.2008 r stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji.

Natomiast rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. 2011 poz. 237 nr.1412) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia.

W myśl § 21-23 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 25 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Tym samym brak świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych lub wydanie świadectwa, które nie spełnia wymagań formalnych nie przekreśla ustalania, że tego rodzaju praca była wykonywana. W szczególności ubezpieczony może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. W szczególności zastosowanie mają art. 6 k.c., art. 232 k.p.c. Strony mają też prawo podważać moc dowodową dokumentów, w tym także świadectwa pracy, które jest dokumentem prywatnym i podlega ocenie przez sąd zgodnie z zasadami art. 233 § 1 k.p.c. W postępowaniu sądowym nie jest dopuszczalne oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków, w sytuacji, gdy z dokumentów wynikają okoliczności przeciwne./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 20 lipca 2016 r, III AUa 690/15, LEX nr 2121869 /.

W sprawie o świadczenia z tytułu pracy w warunkach szczególnych, gdzie przedmiotem ustaleń sądu ma być charakter zatrudnienia, dokonywanie ustaleń stanu faktycznego odbywa się z reguły poprzez przeprowadzenie dowodów osobowych oraz - o ile to jest możliwe - dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach osobowych. Osobowe źródła dowodowe (w tym zarówno zeznania świadków, jak i strony procesowej) muszą być skonfrontowane z istniejącą dokumentacją i dopiero uzyskanie przekonania graniczącego z pewnością co do przebiegu zatrudnienia, może pozwolić na pozytywne rozstrzygnięcie o prawie do świadczeń. Ocena osobowych źródeł dowodowych musi być przy tym wolna od jakiejkolwiek dowolności, uwzględniając reguły logiki oraz zasady doświadczenia zawodowego./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 27 października 2016 r III AUa 41/16 LEX nr 2151525/

Dla rozstrzygnięcia spornej kwestii zasadnym stało się zatem ustalenie, po pierwsze czy praca wykonywana przez wnioskodawcę w spornym okresie zatrudnienia była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych, o jakich mowa w cytowanych wyżej przepisach.

Wynikające z wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 32 ust. 1 u.e.r.f.u.s. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2013 r. III AUa 1370/12 LEX nr 1339369).

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10). Pełne zatrudnienie w warunkach szczególnych pojmowane jest jako bezwzględna cecha tego zatrudnienia jako uprawniającego do świadczeń z ubezpieczenia emerytalnego. Możliwe jest przy tym łączenie w przebiegu dniówki prac o różnym charakterze polegające na wykonywaniu nie jednego, lecz kilku rodzajów prac w szczególnych warunkach, wymienionych w wykazie. W takim wypadku do czasu pracy w warunkach szczególnych zlicza się czas równolegle wykonywanych czynności tylko wtedy, gdy różne prace wszystkie łącznie lub każda z osobna odpowiadają pracom w szczególnych warunkach i wszystkie razem wykonywane są stale i w pełnym wymiarze czasu pracy./tak SA w Łodzi w wyroku z dnia z dnia 2 czerwca 2016 r., III AUa 1687/15, LEX nr 2062050/ Przy ustalaniu okresów pracy w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, nie jest natomiast dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 10 kwietnia 2014 r., II UK 395/13, Lex Nr 1455235).

Przy czym należy pamiętać iż o określonych skutkach prawnych wykonywania pracy w warunkach szczególnych stanowi ustawa oraz utrzymane jej przepisami (art. 32 ust. 4 ustawy o e. i r. z FUS) rozporządzenie z dnia 7 lutego 1983 r. Zarządzenia resortowe traktowane są tylko jako wykazy prac wykonywanych w szczególnych warunkach i mają one znaczenie, o ile są dostosowane do treści załącznika do rozporządzenia i stanowią jego uszczegółowienie, poprzez bardziej ścisłe ustalenie stanowisk pracy (por wyroki SN: z dnia 20 października 2005 r., I UK 41/05, OSNP 2006/19-20/306, z dnia 9 maja 2006 r., II UK 183/05, LEX nr 1001301).

Na gruncie rozpoznawanej sprawy spornym jest czy faktycznie wykonywane przez wnioskodawcę czynności w spornym okresie zatrudnienia od 18.09.1978 do 31.03.2008 r były pracą w szczególnych warunkach. Podnieść przy tym należy, iż wnioskodawca nie legitymuje się świadectwem wykonywania pracy w warunkach szczególnych za ten okres jednakże w jego świadectwie pracy zamieszczono wzmiankę w tym przedmiocie bez dopełnienia wszytkich wymogów formalnych.

Odnosząc się zatem w pierwszej kolejności co do generalnej możliwości zakwalifikowania pracy wnioskodawcy w spornym okresie zatrudnienia do pracy w szczególnych warunkach wskazać należy, iż analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, że wymienione w dziale II w hutnictwie i przemyśle metalowym Produkcja uboczna metali i chemikalii, poz 47. Produkcja talu, proszków metali i niemetali oraz wyrobów spiekanych z tych proszków stanowią prace w warunkach szczególnych.

Jednocześnie zarządzenie Nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 r. w sprawie stanowisk, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dziennik Urzędowy Ministerstwa Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego rok 1985 nr 1 poz. 1) w wykazie A dziale III w hutnictwie i przemyśle metalowym, Produkcja uboczna metali i chemikalii poz. 47.Produkcja talu, proszków metali i niemetali oraz wyrobów spiekanych z tych proszków wymienia stanowiska m.in. stanowiska pkt 18) operatora urządzeń do produkcji tworzyw ferrytowych i w pkt 21) pomiarowego parametrów surowców i tworzyw ferrytowych.

Kluczowym jest zatem czy prace wykonywane przez wnioskodawcę w spornych okresach zatrudnienia mogą być utożsamianie ze wskazanymi pozycjami wykazu, nadto czy były przez niego wykonywane stale w pełnym wymiarze czasu pracy. Jak już bowiem wskazywano tylko okresy zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy kreują i wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się do wymagania stałego wykonywania takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku), i nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia. /III AUa 101/16 - wyrok SA Gdańsk z dnia 11-05-2016/.

Odnosząc powyższe do pracy na jaką powoływał się skarżący i jaką opisywał przesłuchany w sprawie świadek wskazać należy iż nie może być one kwalifikowana jako spełniające powyższe wymagania.

Co do okresu zatrudnienia wnioskodawcy w charakterze operatora w świetle wyjaśnień już jego samego nie można uznać iż pracował on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy stricte przy sterowaniu urządzeń do produkcji tworzyw ferrytowych. Podnieść należy ze wnioskodawca sam przyznał że w istocie wykonywał czynności na produkcji ale poza produkcja musiał nadto sporządzać przewodniki i raporty. Tym samym nie pracował w pełnym wymiarze jako operator urządzeń. Także jako technolog jego praca nie sprowadzała się w całości do pracy na produkcji. Jak wskazał świadek tylko 80-85 % czasu pracy technologa miała taki charakter Poza tym technolodzy wykonywali tez inne czynności. Tym samym wnioskodawca nie pracował stale i w pełnym wymiarze przy produkcji proszków metali i niemetali oraz wyrobów spiekanych z tych proszków, choć w istocie dokonywał niezbędnych czynności pomiarowych zarówno przy surowcach jak i tworzywach ferrytowych nie była to praca w pełnym wymiarze czasu pracy .W ramach dniówki roboczej na pracę wnioskodawcy składały się też czynności które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia.

Jeszcze raz podnieść należy, iż jakkolwiek często z uwagi na poziom szkodliwości czy uciążliwości warunków pracy jest ona kwalifikowana jako praca w szczególnych warunkach - rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki uprawniające do emerytury ustala się (zgodnie z art. 32 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, tj. Dz. U z 2013r., poz. 1440 ze zm.) na podstawie przepisów dotychczasowych. To zaś oznacza, że tylko i wyłącznie przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze mogą stanowić podstawę prawną emerytury. /III AUa 160/14 - wyrok SA Rzeszów z dnia 25-06-2014/ Sąd ubezpieczeń społecznych, dokonując ustaleń odnośnie do wykonywania przez ubezpieczonego pracy w warunkach szczególnych, nie ocenia uciążliwości danej pracy, a jedynie bada, czy praca ta odpowiada pracy wskazanej w rozporządzeniu oraz czy była wykonywana przez ubezpieczonego stale i w pełnym wymiarze. /III AUa 1279/17 - wyrok SA Gdańsk z dnia 13-03-2018/.

Reasumując w ocenie Sądu wnioskodawca nie wykazał w procesie iż legitymuje się okresami pracy w szczególnych warunkach i szczególnym charakterze, które niesłusznie pominął organ rentowy. Aby ustalić prawo do rekompensaty konieczne jest wykazanie, iż ubezpieczony do dnia 1 stycznia 2009 r. udowodnił 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, przy jednoczesnym braku możliwości uzyskania prawa do emerytury pomostowej lub prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na skutek zmiany stanu prawnego wprowadzonego ustawą o emeryturach pomostowych. /III AUa 1002/20 - wyrok SA Lublin z dnia 29-12-2020, III AUa 1404/17 - wyrok SA Warszawa z dnia 23-01-2020/ W rozpoznawanej sprawnie wnioskodawca wymogowi udowodnienia 15 letniego okresu pracy w szczególnych warunkach nie sprostał.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc, oddalił odwołanie jako bezzasadne.

J.L.