Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 lutego 2025 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie Sygn. akt X P 1015/23 z powództwa J. L., A. M., K. K. (1) i K. A. przeciwko (...) Centrum Medycznemu spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. o wynagrodzenie za pracę

I. zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki J. L. kwotę 20114, 20 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

a) od kwoty 1712,35 złotych od dnia 11 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty,

b) od kwoty 1712,35 złotych od dnia 11 września 2022 roku do dnia zapłaty,

c) od kwoty 1510,27 złotych od dnia 11 października 2022 roku do dnia zapłaty,

d) od kwoty 1459,76 złotych od dnia 11 listopada 2022 roku do dnia zapłaty,

e) od kwoty 1712,35 złotych od dnia 11 grudnia 2022 roku do dnia zapłaty,

f) od kwoty 1727,64 złotych od dnia 11 stycznia 2023 roku do dnia zapłaty,

g) od kwoty 1727,64 złotych od dnia 11 lutego 2023 roku do dnia zapłaty,

h) od kwoty 1693,09 złotych od dnia 11 marca 2023 roku do dnia zapłaty,

i) od kwoty 1623,99 złotych od dnia 11 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty,

j) od kwoty 1727,64 złotych od dnia 11 maja 2023 roku do dnia zapłaty,

k) od kwoty 1779,48 złotych od dnia 11 maja 2023 roku do dnia zapłaty,

l) od kwoty 1727,64 złotych od dnia 11 maja 2023 roku do dnia zapłaty,

II. umorzył postępowanie z powództwa J. L. w pozostałym zakresie;

III. zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki J. L. kwotę 1836 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

IV. zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki K. A. kwotę

19 821,87 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

a) od kwoty 1703,35 złotych od dnia 11 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty,

b) od kwoty 1681,76 złotych od dnia 11 września 2022 roku do dnia zapłaty,

c) od kwoty 1681,76 złotych od dnia 11 października 2022 roku do dnia zapłaty,

d) od kwoty 1697,06 złotych od dnia 11 listopada 2022 roku do dnia zapłaty,

e) od kwoty 1697,06 złotych od dnia 11 grudnia 2022 roku do dnia zapłaty,

f) od kwoty 1697,06 złotych od dnia 11 stycznia 2023 roku do dnia zapłaty,

g) od kwoty 1697,06 złotych od dnia 11 lutego 2023 roku do dnia zapłaty,

h) od kwoty 1392,52 złotych od dnia 11 marca 2023 roku do dnia zapłaty,

i) od kwoty 1697,06 złotych od dnia 11 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty,

j) od kwoty 1697,06 złotych od dnia 11 maja 2023 roku do dnia zapłaty,

k) od kwoty 1697,06 złotych od dnia 11 czerwca 2023 roku do dnia zapłaty,

l) od kwoty 1483,06 złotych od dnia 11 lipca 2023 roku do dnia zapłaty,

V. umorzył postępowanie z powództwa K. A. w pozostałym zakresie;

VI. zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki K. A. kwotę 1773złote tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

VII. zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki A. M. kwotę 27 562,61 zł złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

a) od kwoty 2429,26 złotych od dnia 11 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty,

b) od kwoty 2473,62 złotych od dnia 11 września 2022 roku do dnia zapłaty,

c) od kwoty 2434,26 złotych od dnia 11 października 2022 roku do dnia zapłaty,

d) od kwoty 2390,25 złotych od dnia 11 listopada 2022 roku do dnia zapłaty,

e) od kwoty 2349,20 złotych od dnia 11 grudnia 2022 roku do dnia zapłaty,

f) od kwoty 2318,50 złotych od dnia 11 stycznia 2023 roku do dnia zapłaty,

g) od kwoty 1108,32 złotych od dnia 11 lutego 2023 roku do dnia zapłaty,

h) od kwoty 2335,58 złotych od dnia 11 marca 2023 roku do dnia zapłaty,

i) od kwoty 2442,91 złotych od dnia 11 kwietnia 2023 roku do dnia zapłaty,

j) od kwoty 2469,08 złotych od dnia 11 maja 2023 roku do dnia zapłaty,

k) od kwoty 2407,22 złotych od dnia 11 czerwca 2023 roku do dnia zapłaty,

l) od kwoty 2413,41 złotych od dnia 11 lipca 2023 roku do dnia zapłaty;

VIII. umorzył postępowanie z powództwa A. M. w pozostałym zakresie;

IX. zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki A. M. kwotę 2907 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

X. oddalił powództwo K. K. (1);

XI. zasądził od powódki K. K. (1) na rzecz strony pozwanej kwotę 2700 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

XII. obciążył i nakazał pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi kwotę 3385 złotych tytułem kosztów sądowych;

XIII. nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie:

a) punktu I do wysokości kwoty 9 935,78 złotych,

b) punktu IV do wysokości kwoty 9 762,05 złotych,

c) punktu VII do wysokości kwoty 12 511,01 złotych.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Powódka J. L. została zatrudniona w (...) Centrum Medycznym spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P. (wówczas Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) Centrum Medyczne) na podstawie umowy o pracę na okres próbny od 16 listopada 2009 roku do 15 lutego 2010 roku, a następnie na czas określony od 16 lutego 2010 roku do 31 grudnia 2011 roku na stanowisku pielęgniarki w wymiarze czasu pracy 0,5 etatu. Od dnia 1 lipca 2011 roku powódka była zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy. Od 1 stycznia 2012 roku powódka została zatrudniona na czas nieokreślony. Wymiar czasu pracy i zajmowane stanowisko nie uległy zmianie.

Powódka wykonuje pracę w Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii.

Powódka w dniu 8 grudnia 2011 roku uzyskała tytuł zawodowy magistra pielęgniarstwa.

W związku z podwyższeniem kwalifikacji zawodowych powódka zwróciła się z prośbą o zwiększenie wynagrodzenia.

Z dniem 1 marca 2012 roku powódce przyznano uposażenie zasadnicze wg kat. XIII, tj. 2 150,00 złotych.

W styczniu 2013 roku pracodawca powódki wyraził zgodę na oddelegowanie powódki na kurs kwalifikacyjny z dziedziny Pielęgniarstwa Anestezjologicznego i Intensywnej Terapii.

W związku z wejściem w życie Regulaminu Pracy i Regulaminu Wynagradzania pozwanej powódka od 1 stycznia 2013 roku otrzymywała wynagrodzenie zasadnicze według IX kategorii zaszeregowania.

Powódka 7 maja 2013 roku ukończyła kurs kwalifikacyjny dla pielęgniarek w dziedzinie pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki.

W związku z ukończeniem kursu podnoszącego kwalifikacje zawodowe z dniem 1 czerwca 2013 roku powódce przyznano uposażenie wg kat. IX, tj. 2250 złotych brutto.

Powódka 6 maja 2014 roku ukończyła kurs specjalistyczny w zakresie wykonanie i interpretacja zapisu elektrokardiograficznego.

W związku z podwyższeniem kwalifikacji zawodowych z dniem 1 czerwca 2013 roku powódce przyznano uposażenie wg kat. IX, tj. 2250 złotych brutto.

We wrześniu 2015 roku pracodawca powódki wyraził zgodę na udzielenie powódce urlopu szkoleniowego w związku z podjętą specjalizacją w dziedzinie Pielęgniarstwa Anestezjologicznego i Intensywnej (...).

W dniu 28 listopada 2016 roku powódka ukończyła szkolenie specjalistyczne i uzyskała tytuł pielęgniarki specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki.

W związku z ukończeniem szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki i uzyskaniem tytułu Pielęgniarki Specjalisty, z dniem 1 stycznia 2017 roku powierzono powódce obowiązki specjalistki pielęgniarki i przyznano uposażenie zasadnicze według kategorii VII – w wysokości 3250,00 zł brutto.

Powódka 15 grudnia 2017 roku ukończyła kurs specjalistyczny w zakresie wykonanie i interpretacja zapisu elektrokardiograficznego.

W związku z ukończeniem kursu specjalistycznego z dniem 1 stycznia 2018 roku powódce przyznano uposażenie wg kat. VII, tj. 3385,00 złotych brutto.

Pismem z dnia 26 lipca 2021 roku w związku z nowelizacją art. 3 ustawy z dnia 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalenia najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (tj. Dz.U. z 2020 poz. 830 z późn. zm.) oraz zmianą załącznika do tej ustawy zawierającego współczynniki pracy, w oparciu o które określana jest kwota minimalnego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych od dnia 1 lipca 2021 roku wysokość wynagrodzenia zasadniczego powódki została ustalona na kwotę 5477,52 złotych.

Powódka A. M. została zatrudniona w (...) Centrum Medycznym spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P. (wówczas Zespole (...) w P.) od dnia 1 września 1988 roku na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pielęgniarki.

Powódka wykonuje pracę w Oddziale Urologii.

W październiku 1999 roku pracodawca powódki wyraził zgodę na jej udział w doskonaleniu zawodowym i podwyższaniu swoich kwalifikacji na studiach zaocznych – kierunek pielęgniarstwo.

Powódka w dniu 23 września 2003 roku uzyskała tytuł zawodowy magistra pielęgniarstwa.

W związku z podwyższeniem kwalifikacji zawodowych powódka zwróciła się z prośbą o zwiększenie wynagrodzenia.

Z dniem 1 listopada 2003 roku powódce przyznano uposażenie zasadnicze wg kat. XIV, tj. 1 196,00 złotych.

W związku z wejściem w życie Regulaminu Pracy i Regulaminu Wynagradzania pozwanej powódka od 1 stycznia 2013 roku otrzymywała wynagrodzenie zasadnicze według VIII kategorii zaszeregowania, będąc zatrudnioną na stanowisku starszej pielęgniarki.

Powódka 28 czerwca 2013 roku ukończyła kurs specjalistyczny w zakresie resuscytacji krążeniowo-oddechowej.

W związku z ukończeniem kursu specjalistycznego z dniem 1 lipca 2013 roku powódce przyznano uposażenie wg kat. VIII, tj. 2800 złotych brutto.

W marcu 2015 roku pracodawca powódki wyraził zgodę na udzielenie powódce urlopu szkoleniowego w związku z uczestnictwem w kursie kwalifikacyjnym w dziedzinie Pielęgniarstwo chirurgiczne.

Powódka 19 maja 2015 roku ukończyła kurs kwalifikacyjny w dziedzinie pielęgniarstwa chirurgicznego.

W związku z podwyższeniem kwalifikacji zawodowych z dniem 1 czerwca 2015 roku powódce przyznano uposażenie wg kat. VIII, tj. 2850 złotych brutto.

W grudniu 2017 roku pracodawca powódki wyraził zgodę na rozpoczęcie przez powódkę specjalizacji w dziedzinie Pielęgniarstwa onkologicznego.

Powódka 18 grudnia 2017 roku ukończyła kurs specjalistyczny w zakresie wywiad i badanie fizykalne.

W związku z podwyższeniem kwalifikacji zawodowych z dniem 1 czerwca 2018 roku powódce przyznano uposażenie wg kat. VIII, tj. 2900 złotych brutto.

W dniu 1 października 2019 roku powódka ukończyła szkolenie specjalistyczne i uzyskała tytuł pielęgniarki specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa onkologicznego.

W związku z ukończeniem szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie pielęgniarstwa onkologicznego i uzyskaniem tytułu Pielęgniarki Specjalisty, z dniem 1 listopada 2019 roku powierzono powódce obowiązki specjalistki pielęgniarki i przyznano uposażenie zasadnicze według kategorii VII – w wysokości 4320,00 zł brutto.

Pismem z dnia 26 lipca 2021 roku w związku z nowelizacją art. 3 ustawy z dnia 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalenia najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (tj. Dz.U. z 2020 poz. 830 z późn. zm.) oraz zmianą załącznika do tej ustawy zawierającego współczynniki pracy, w oparciu o które określana jest kwota minimalnego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych od dnia 1 lipca 2021 roku wysokość wynagrodzenia zasadniczego powódki została ustalona na kwotę 5477,52 złotych.

Powódka K. A. została zatrudniona w (...) Centrum Medycznym spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P. (wówczas Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) Centrum Medyczne) na podstawie umowy o pracę na okres próbny od 6 września 2011 roku do 30 listopada 2011 roku, a następnie na czas określony od 1 grudnia 2011 roku do 31 grudnia 2017 roku na stanowisku pielęgniarki w pełnym wymiarze czasu pracy. Od dnia 1 stycznia 2018 roku powódka została zatrudniona na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku specjalistki pielęgniarki.

Powódka wykonuje pracę w Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii.

W grudniu 2012 roku pracodawca powódki wyraził zgodę na udzielenie jej urlopu szkoleniowego w związku z uczestnictwem w szkoleniu kwalifikacyjnym w dziedzinie pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki.

W związku z wejściem w życie Regulaminu Pracy i Regulaminu Wynagradzania pozwanej powódka od 1 stycznia 2013 roku otrzymywała wynagrodzenie zasadnicze według IX kategorii zaszeregowania.

Powódka 12 kwietnia 2013 roku ukończyła kurs kwalifikacyjny dla pielęgniarek w dziedzinie pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki.

W związku z ukończeniem kursu podnoszącego kwalifikacje zawodowe z dniem 1 maja 2013 roku powódce przyznano uposażenie wg kat. IX, tj. 2250 złotych brutto.

Powódka 29 czerwca 2013 roku ukończyła kurs specjalistyczny w zakresie resuscytacji krążeniowo-oddechowej.

W związku z ukończeniem kursu specjalistycznego z dniem 1 sierpnia 2013 roku powódce przyznano uposażenie wg kat. IX, tj. 2300 złotych brutto.

Powódka 29 listopada 2013 roku ukończyła kurs kwalifikacyjny w dziedzinie pielęgniarstwa ratunkowego.

W związku z ukończeniem kursu podnoszącego kwalifikacje zawodowe z dniem 1 stycznia 2014 roku powódce przyznano uposażenie wg kat. IX, tj. 2350 złotych brutto.

Powódka 6 maja 2014 roku ukończyła kurs specjalistyczny w zakresie zapisu elektrokardiograficznego.

W związku z ukończeniem kursu podnoszącego kwalifikacje zawodowe z dniem 1 grudnia 2014 roku powódce przyznano uposażenie wg kat. IX, tj. 2400 złotych brutto.

We wrześniu 2015 roku pracodawca powódki wyraził zgodę na udzielenie powódce urlopu szkoleniowego w związku z podjętą specjalizacją w dziedzinie Pielęgniarstwa Anestezjologicznego i Intensywnej (...).

W dniu 28 listopada 2016 roku powódka ukończyła szkolenie specjalistyczne i uzyskała tytuł pielęgniarki specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki.

W związku z ukończeniem szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki i uzyskaniem tytułu Pielęgniarki Specjalisty, z dniem 1 stycznia 2017 roku powierzono powódce obowiązki specjalistki pielęgniarki i przyznano uposażenie zasadnicze według kategorii VII – w wysokości 3250,00 zł brutto.

We wrześniu 2017 roku pracodawca powódki wyraził zgodę na jej kształcenie w Wyższej Szkole (...) w P. na kierunku pielęgniarstwo II stopnia – studia magisterskie niestacjonarne.

Powódka w czerwcu 2019 roku uzyskała tytuł zawodowy magistra pielęgniarstwa.

Z dniem 1 września 2019 roku w związku z ukończeniem studiów magisterskich i uzyskaniem tytułu mgr pielęgniarstwa powódce przyznano wynagrodzenie wg kat. VII – 4 720 złotych brutto.

Pismem z dnia 26 lipca 2021 roku w związku z nowelizacją art. 3 ustawy z dnia 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalenia najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (tj. Dz.U. z 2020 poz. 830 z późn. zm.) oraz zmianą załącznika do tej ustawy zawierającego współczynniki pracy, w oparciu o które określana jest kwota minimalnego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych od dnia 1 lipca 2021 roku wysokość wynagrodzenia zasadniczego powódki została ustalona na kwotę 5477,52 złotych.

Powódka K. K. (1) została zatrudniona w Zespole (...) w P. od dnia 1 lipca 1994 roku na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony do dnia 31 grudnia 1994 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pielęgniarki. Od dnia 1 stycznia 1995 roku powódka została zatrudniona na czas nieokreślony. Od 1 października 1999 roku powierzono jej stanowisko starszej pielęgniarki. Z dniem 30 listopada 2009 roku strony rozwiązały umowę o pracę na mocy porozumienia stron. Powódka została zatrudniona w (...) Centrum Medycznym spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P. (wówczas Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) Centrum Medyczne) od 1 lutego 2011 roku do 31 marca 2011 roku na podstawie umowy o pracę zawartej na okres próbny w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku starszej pielęgniarki. Od dnia 1 kwietnia 2011 roku powódka została zatrudniona na czas nieokreślony.

Powódka wykonuje pracę w Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii.

Powódka 14 lutego 2009 roku ukończyła kurs kwalifikacyjny dla pielęgniarek w dziedzinie pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki.

W związku z podwyższeniem kwalifikacji zawodowych powódka zwróciła się z prośbą o zwiększenie wynagrodzenia.

Z dniem 1 marca 2009 roku powódce przyznano uposażenie zasadnicze wg kat. XIII, tj. 1 900,00 złotych.

Od stycznia 2013 do marca 2013 roku powódka za zgodą pracodawcy uczestniczyła w kursie specjalistycznym wykonanie i interpretacja zapisu elektrokardiograficznego.

W związku z wejściem w życie Regulaminu Pracy i Regulaminu Wynagradzania pozwanej powódka od 1 stycznia 2013 roku otrzymywała wynagrodzenie zasadnicze według VIII kategorii zaszeregowania, będąc zatrudnioną na stanowisku starszej pielęgniarki.

Powódka 13 marca 2013 roku ukończyła kurs specjalistyczny w zakresie wykonanie i interpretacja zapisu elektrokardiograficznego.

W związku z ukończeniem kursu specjalistycznego z dniem 1 kwietnia 2013 roku powódce przyznano uposażenie wg kat. VIII, tj. 2400 złotych brutto.

W styczniu 2015 roku pracodawca powódki wyraził zgodę na udzielenie powódce urlopu szkoleniowego w związku z uczestnictwem w specjalizacji w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii.

W dniu 20 października 2015 roku powódka ukończyła szkolenie specjalistyczne i uzyskała tytuł pielęgniarki specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej terapii.

W związku z ukończeniem szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie pielęgniarstwa onkologicznego i uzyskaniem tytułu Pielęgniarki Specjalisty, z dniem 2 grudnia 2015 roku powierzono powódce obowiązki specjalistki pielęgniarki i przyznano uposażenie zasadnicze według kategorii VII – w wysokości 3250,00 zł brutto.

Powódka 15 grudnia 2017 roku ukończyła kurs specjalistyczny w zakresie resuscytacji krążeniowo-oddechowej.

W związku z ukończeniem kursu specjalistycznego z dniem 1 stycznia 2018 roku powódce przyznano uposażenie wg kat. VII, tj. 3300 złotych brutto.

Powódka w dniu 24 września 2020 roku uzyskała tytuł zawodowy licencjata pielęgniarstwa.

W marcu 2021 roku pracodawca powódki wyraził zgodę na jej kształcenie podyplomowe w Wyższej Szkole (...) w P. na kierunku pielęgniarstwo II stopnia – studia magisterskie niestacjonarne.

W dniu 24 czerwca 2022 roku powódka uzyskała tytuł zawodowy magistra pielęgniarstwa.

W 2017 roku został wprowadzony podział na 3 grupy pielęgniarek. Były to grupy 7, 8, 9 – do pierwszej z nich należał magister pielęgniarstwa ze specjalizacją, do drugiej pielęgniarka ze specjalizacją bez tytułu magistra albo z tytułem licencjata, a do trzeciej pielęgniarka z wykształceniem średnim bez specjalizacji. W zależności od przynależności do danej grupy, różne było wynagrodzenie. Dla grupy siódmej współczynnik wynosił 1,05; dla grupy ósmej – 0,73, zaś dla grupy dziewiątej – 0,64. Cały czas był podział na grupy płacowe.

Zakres obowiązków pielęgniarek nie ulegał zmianie, od momentu przyjęcia do pracy do lipca 2023 roku mimo podnoszenia kwalifikacji na zasadzie specjalizacji, zdobyciu tytułu magistra. Zmianie ulegała wysokość wynagrodzenia. Był ogólny zakres obowiązków, tożsamy dla wszystkich grup pielęgniarek i położnych.

Pozwany od dnia 1 stycznia 2021 roku w zasobach zgłaszanych do (...) Oddziału (...) jako świadczeniodawca wskazywał na fakt specjalizacji powódek J. L., K. K. (1) i K. A. z zakresu pielęgniarstwa anestezjologicznego i intensywnej opieki oraz powódki A. M. z zakresu pielęgniarstwa onkologicznego.

Pozwany jako świadczeniodawca, posiadający umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z Narodowym Funduszem Zdrowia przekazywał do dyrektora właściwego oddziału wojewódzkiego Funduszu informację, o której mowa w §2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 5 lipca 2021 roku zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, to jest dane wg stanu na dzień 31 maja 2021 roku o pracownikach wykonujących zawód medyczny, których wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego na zasadach określonych w ustawie z dnia 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz.U 2021 poz.1801). Od dnia 1 lipca 2021 roku miesięczna wartość współczynników korygujących dotyczących świadczeń udzielanych przez pracowników wykonujących zawód medyczny oraz przy udziale pracowników działalności podstawowej była równa kwocie dodatkowych środków przeznaczonych na pokrycie kosztów podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego tych pracowników, ustalonej zgodnie z informacją sporządzoną przez świadczeniodawcę. W 2022 w związku ze zmianą stanu prawnego środki finansowe na pokrycie przez świadczeniodawców między innymi wzrostu najniższego wynagrodzenia przekazywane są poprzez aneksowanie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartych ze świadczeniodawcami. Środki finansowe na wzrosty wynagrodzeń zawarte zostały w cenie świadczeń.

W ramach opisanego wyżej przekazania pozwany w 2021 i 2022 roku zgłaszał powódki: J. L., A. M. i K. A. jako pielęgniarki z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa, które uzyskały tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa.

Pozwany nie zgłaszał powódki K. K. (1), gdyż otrzymywała ona wynagrodzenie wyższe od minimalnego dla pielęgniarek nie legitymujących się tytułem magistra pielęgniarstwa.

NFZ przyznawał dodatkowe środki finansowe bezpośrednio na danego pracownika – jego numer PESEL, etat, wykształcenie. Wynagrodzenie było przypisane do danej pielęgniarki. Aby otrzymać środki pracodawca musiał wykazać, że dana osoba jest magistrem pielęgniarstwa ze specjalizacją. Jeśli pracownik byłby zgłoszony jako specjalista albo z wykształceniem średnim środki byłyby niższe. Pieniądze były przyznawane po zgłoszeniu przez pracodawcę. Nie było z tym problemów. W 2022 roku ten stopień finansowania został wstrzymany i pracodawca musiał podzielić środki z jednej puli. Finansowanie odbywało się odtąd poprzez wzrost wyceny świadczeń medycznych.

Obowiązujący u pozwanego od 15 grudnia 2021 roku regulamin wynagradzania pracowników zawierał wykaz wymaganych kwalifikacji na danym stanowisku. W punkcie 16 tabeli wskazano, że na stanowisku specjalista pielęgniarka, położna środowiskowa wymagane jest wykształcenie wyższe medyczne oraz specjalizacja lub wykształcenie średnie pielęgniarskie/położnicze i specjalizacja. W punkcie 26 tabeli wskazano, że w na stanowisku pielęgniarka, położna wymagane jest wykształcenie wyższe medyczne lub wykształcenie średnie pielęgniarskie/położnicze.

Od 2017 roku do 30 czerwca 2022 r. powódka J. L. otrzymywała wynagrodzenie zgodnie ze współczynnikiem 1,05. Od 2019 roku do 30 czerwca 2022 r. powódka K. A. otrzymywała wynagrodzenie zgodnie ze współczynnikiem 1,05. Od 2018 roku do 30 czerwca 2022 r. powódka A. M. otrzymywała wynagrodzenie zgodnie ze współczynnikiem 1,05.

Problemy zaczęły się po wejściu w życie nowelizacji ustawy 26 maja 2022 roku. Zmianie uległ podział na grupy: do grupy 2 należały pielęgniarki z tytułem magistra i specjalizacją, do grupy 5 pielęgniarki ze specjalizacją bez tytułu magistra ale z tytułem licencjata, do grupy 6 – pozostałe z wykształceniem średnim.

Dla wynagrodzenia w grupie 5 przelicznik wynosił 1,02.

Dla wynagrodzenia w grupie 2 przelicznik wynosił 1,29.

W lipcu 2022 roku pozwany wręczył 4 pielęgniarkom posiadającym tytuł magistra pielęgniarstwa i specjalizację aneksy przyporządkowujące je do 2 grupy zawodowej i odpowiednio do tego przyporządkowania ustalił wynagrodzenie zasadnicze za pracę. Następnie pielęgniarki i położne proszone były o zwrot przedstawionych im aneksów, pielęgniarki, które nie zwróciły przedstawionych im aneksów otrzymały wypowiedzenia zmieniające. Wskazano w nim, że zakwalifikowanie do grupy 2 nastąpiło przez pomyłkę. Odwołanie od wypowiedzenia zostało uwzględnione. Pozostałe pielęgniarki z tytułem magistra i specjalizacją nie zostały zakwalifikowane do grupy drugiej.

Od 1 lipca 2022 roku pielęgniarki i położne były ostatecznie u pozwanego zakwalifikowane do 5 lub 6 grupy zawodowej według załącznika do ustawy.

Powódka i inne pielęgniarki nie otrzymały porozumienia zmieniającego, wskazującego wysokość wynagrodzenia zasadniczego w lipcu 2022 roku. W sierpniu 2022 roku okazało się, że kwota wskazana na pasku płac jest niższa. Powódki: J. L., A. M. i K. A. miały współczynnik pracy 1,05, a wówczas otrzymały wynagrodzenie według współczynnika 1,02. Kwoty wynagrodzenia odpowiadały stawkom jak dla grupy 5. Pensje nie zostały wyrównane.

Powódka K. K. (1) do lipca 2022 roku była kwalifikowana do grupy ósmej, posiadając jednocześnie wynagrodzenie w wysokości wyższej niż przewidziane dla tej grupy.

Od lipca 2022 roku powódka K. K. (1) została zakwalifikowana do grupy 5.

W dniu 29 lipca 2022 roku odbyło się spotkanie Dyrekcji szpitala oraz pielęgniarek posiadających wykształcenie magisterskie medyczne oraz specjalizację w dziedzinie pielęgniarstwa. Na spotkaniu przekazano informację, że wydawanie aneksów do umów dla pracowników zgodnie z ustawą z dnia 26 maja 2022 roku o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.z 2022 r., poz. 1352) zostało wstrzymane z uwagi na trwające negocjacje prowadzone w sprawie finansowania szpitali w drugim półroczu 2022 roku pomiędzy Narodowym Funduszem Zdrowia a Zrzeszeniem Szpitali Miejskich i (...). Podczas spotkania członek zarządu wskazał, że dalsze ustalenia w sprawie, w tym termin przekazywania aneksów do umów, zostanie przedstawiony do wiadomości personelu na kolejnym spotkaniu.

Nie doszło do wznowienia wydawania aneksów.

Grupa pielęgniarek i położnych posiadających tytuł zawodowy magistra pielęgniarstwa lub położnictwa oraz specjalizację w dziedzinie pielęgniarstwa lub położnictwa liczy u pozwanego około 25-30 osób. W 2022 roku pielęgniarki z tytułem magistra pielęgniarstwa lub położnictwa oraz specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub położnictwa stanowiły 7,8% wszystkich pielęgniarek zatrudnianych przez pozwanego.

Pismem z 24 sierpnia 2022 roku w związku z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 roku w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (Dz. U. nr 151, poz. 896, z późn.zm.) o tym jakie wymogi mają spełniać osoby zatrudnione w podmiocie leczniczym przez niego zarządzanym, pod warunkiem że zapewni udzielanie świadczeń zdrowotnych wyłącznie przez osoby wykonujące zawód medyczny oraz spełniające wymagania zdrowotne określone w odrębnych przepisach (art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej – Dz. U. z 2022 r., poz. 633, z późn. zm.) Zarząd pozwanej przyporządkował powódki do grupy nr 5 o współczynniku pracy 1,02. Nadto poinformowano, że zarząd analizuje problem zaszeregowania powódek do grupy nr 2 o współczynniku pracy 1,29 oraz, że zmieni zaszeregowanie i ureguluje należność rozpoczynając od 1 lipca 2022 roku jeśli tylko otrzyma spójne wytyczne przepisów prawa w tym zakresie.

W dniu 30 sierpnia 2022 roku powódka J. L. zwróciła się do pozwanego o ustalenie wynagrodzenia zasadniczego w wysokości, która będzie uwzględniała posiadany tytuł magistra oraz specjalizację, na poziomie nie niższym niż 7305 złotych.

W dniu 31 sierpnia 2022 roku powódka A. M. zwróciła się do pozwanego o ustalenie wynagrodzenia zasadniczego w wysokości, która będzie uwzględniała posiadany tytuł magistra oraz specjalizację, na poziomie nie niższym niż 7305 złotych.

W dniu 30 sierpnia 2022 roku powódka K. A. zwróciła się do pozwanego o ustalenie wynagrodzenia zasadniczego w wysokości, która będzie uwzględniała posiadany tytuł magistra oraz specjalizację, na poziomie nie niższym niż 7305 złotych.

W dniu 30 sierpnia 2022 roku powódka K. K. (1) zwróciła się do pozwanego o ustalenie wynagrodzenia zasadniczego w wysokości, która będzie uwzględniała posiadany tytuł magistra oraz specjalizację, na poziomie nie niższym niż 7305 złotych.

W grudniu 2022 roku odbyło się spotkanie pracodawcy z pełnomocnikiem pielęgniarek. Na spotkaniu była mowa o tym, żeby wprowadzić zakres obowiązków odmienny dla poszczególnych grup pielęgniarek, w zależności od posiadanego wykształcenia. Zespół ds. opracowania nowego zakresu obowiązków zaczął działać w lutym 2023 roku.

Przed 2022 rokiem pracodawca nie kwestionował kwalifikacji i wykształcenia pielęgniarek, w tym powódek. Nie było problemu z kwalifikowaniem.

Zmiana zakresu obowiązków pielęgniarek nastąpiła dopiero od 1 lipca 2023 roku. Został opracowany nowy zakres obowiązków ze zróżnicowaniem na specyfikę i uwzględniający kwalifikacje pielęgniarek. Pracodawca zakwalifikował pielęgniarki do grupy 2 różnicując zakresem obowiązków. Zmiany zakresu obowiązków dotyczyły tylko magistrów pielęgniarstwa ze specjalizacją. Zakres obowiązków pokrywa się w części. Pielęgniarkom specjalistkom dodatkowo powierzono obowiązki w zakresie opracowywania, aktualizowania oraz nadzór nad wdrażaniem nowych procedur w zakresie Akredytacji oraz Zintegrowanego Systemu (...) wskazanych przez bezpośredniego przełożonego/Kierownika D. Jakości, kształcenia i oceny oraz opiniowania produktów medycznych. Te czynności były wykonywane również wcześniej incydentalnie.

Pracodawca od lipca 2023 roku wprowadził dzienniczki z nowym zakresem obowiązków. Prowadzi je pielęgniarka oddziałowa. Dzienniczki prowadzone są w formie tabelarycznej. Poszczególne czynności są przydzielone do grup w zależności od posiadanego wykształcenia.

Porozumieniem z dnia 17 lipca 2023 roku w związku z nowelizacją art. 3 ustawy z dnia 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalenia najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz.U.2022.2139 tj. z 2022.10.19) oraz załącznikiem do ustawy zawierającym współczynniki pracy, w oparciu o które określana jest kwota wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych od dnia 1 lipca 2023 roku wysokość wynagrodzenia zasadniczego powódek została ustalona na kwotę 8186,53 złotych. Wskazano, że powódki należą do 2 grupy zawodowej zgodnie z załącznikiem do ustawy.

Powódki i pozostałe pielęgniarki z tytułem magistra i specjalizacją zostały zakwalifikowane do drugiej grupy dopiero od 1 lipca 2023 roku. Obecnie są zakwalifikowane do grupy drugiej.

W spornym okresie różnice pomiędzy wynagrodzeniem powódki J. L. przy przyjęciu do jego obliczenia współczynnika pracy 1,29, a wynagrodzeniem faktycznie otrzymanym przez powódkę wyniosły:

- 1 712,35 zł za lipiec 2022 roku,

- 1 712,35 zł za sierpień 2022 roku,

- 1 510,27 zł za wrzesień 2022 roku,

- 1 459,76 zł za październik 2022 roku,

- 1 712,35 zł za listopad 2022 roku,

- 1 727,64 zł za grudzień 2022 roku,

- 1 727,64 zł za styczeń 2023 roku,

- 1 693,09 zł za luty 2023 roku,

- 1 623,99 zł za marzec 2023 roku,

- 1 727,64 zł za kwiecień 2023 roku,

- 1 779,48 zł za maj 2023 roku,

- 1 727,64 zł za czerwiec 2023 roku,

łącznie: 20 114,20 zł.

W spornym okresie różnice pomiędzy wynagrodzeniem powódki A. M. przy przyjęciu do jego obliczenia współczynnika pracy 1,29, a wynagrodzeniem faktycznie otrzymanym przez powódkę wyniosły:

- 2 429,26 zł za lipiec 2022 roku,

- 2 473,62 zł za sierpień 2022 roku,

- 2 434,26 zł za wrzesień 2022 roku,

- 2 390,25 zł za październik 2022 roku,

- 2 349,20 zł za listopad 2022 roku,

- 2 318,50 zł za grudzień 2022 roku,

- 1 108,32 zł za styczeń 2023 roku,

- 2 335,58 zł za luty 2023 roku,

- 2 442,91 zł za marzec 2023 roku,

- 2 469,08 zł za kwiecień 2023 roku,

- 2 407,22 zł za maj 2023 roku,

- 2 413,41 zł za czerwiec 2023 roku,

łącznie: 27 562,61 zł.

W spornym okresie różnice pomiędzy wynagrodzeniem powódki K. A. przy przyjęciu do jego obliczenia współczynnika pracy 1,29, a wynagrodzeniem faktycznie otrzymanym przez powódkę wyniosły:

- 1 703,35 zł za lipiec 2022 roku,

- 1 681,76 zł za sierpień 2022 roku,

- 1 681,76 zł za wrzesień 2022 roku,

- 1 697,06 zł za październik 2022 roku,

- 1 697,06 zł za listopad 2022 roku,

- 1 697,06 zł za grudzień 2022 roku,

- 1 697,06 zł za styczeń 2023 roku,

- 1 392,52 zł za luty 2023 roku,

- 1 697,06 zł za marzec 2023 roku,

- 1 697,06 zł za kwiecień 2023 roku,

- 1 697,06 zł za maj 2023 roku,

- 1 483,06 zł za czerwiec 2023 roku,

łącznie: 19 821,87 zł.

W spornym okresie różnice pomiędzy wynagrodzeniem powódki K. K. (1) przy przyjęciu do jego obliczenia współczynnika pracy 1,29, a wynagrodzeniem faktycznie otrzymanym przez powódkę wyniosły:

- 2 385,61 zł za lipiec 2022 roku,

- 2 413,67 zł za sierpień 2022 roku,

- 2 287,28 zł za wrzesień 2022 roku,

- 2 235,94 zł za październik 2022 roku,

- 2 233,24 zł za listopad 2022 roku,

- 2 334,41 zł za grudzień 2022 roku,

- 2 254,92 zł za styczeń 2023 roku,

- 2 226,82 zł za luty 2023 roku,

- 1 560,77 zł za marzec 2023 roku,

- 2 320,67 zł za kwiecień 2023 roku,

- 2 286,17 zł za maj 2023 roku,

- 2 349,07 zł za czerwiec 2023 roku,

łącznie: 26 888,57 zł.

Miesięczne wynagrodzenie powódki J. L. liczone, jak ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy wyniosło 9 935,78 zł.

Miesięczne wynagrodzenie powódki A. M. liczone, jak ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy wyniosło 12 511,01 zł.

Miesięczne wynagrodzenie powódki K. K. (1) liczone, jak ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy wyniosło 12 901,54 zł.

Miesięczne wynagrodzenie powódki K. A. liczone, jak ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy wyniosło 9 762,05 zł.

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy dokonał na podstawie dowodów z dokumentów załączonych do akt przez strony postępowania oraz znajdujących się w aktach osobowych powódek, których żadna ze stron nie kwestionowała zarówno co do treści jak i autentyczności, zeznań świadków oraz przesłuchania powódek, a także w oparciu o niekwestionowane przez stronę powodową wyliczenie należności powódek sporządzone przez stronę pozwaną. Sąd dał wiarę wskazanym dowodom w zakresie, w jakim pozostawały one w zgodzie z ustalonym stanem faktycznym. Sąd nie poczynił podstawą ustaleń faktycznych tej części zeznań świadka A. K. i świadka L. M. w której, wskazywały, iż pozwany kwalifikując powódki do określonej grupy począwszy od dnia 1 lipca 2022 roku zaprzestał wymagania od nich posiadanych i uwzględnianych wcześniej kwalifikacji, to jest specjalizacji i wyższego wykształcenia magisterskiego. Po pierwsze, zeznania te nie dotyczyły bezpośrednio faktów, o których bezpośrednią wiedzę mieli wskazani świadkowie, albowiem nie były one osobami podejmującymi samodzielne decyzje w przedmiocie kształtowania siatki płac i ustalania wynagrodzeń pracowników pozwanego. Po drugie, omawiane depozycje opierały się na spostrzeżeniach i własnych ocenach świadków, wywnioskowanych z rozmów prowadzonych z zarządem. Tego rodzaju wypowiedzi ocenne, w przeciwieństwie do relacji o faktach, nie podlegają jednak wartościowaniu w kategoriach prawda/fałsz, a zatem nie mogą stanowić miarodajnego źródła czynienia ustaleń faktycznych w procesie.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo J. L., K. A. i A. M. zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części, a powództwo K. K. (1) podlegało oddaleniu.

Sąd wskazał, iż przedmiotem sporu były roszczenia powódek o wyrównanie wynagrodzenia za pracę za okres od 1 lipca 2022 roku do 30 czerwca 2023 roku w związku z wdrożeniem przepisów ustawy z dnia 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1801) w kształcie zmienionym od dnia 1 lipca 2022 roku.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że do 30 czerwca 2022 roku powódki J. L., A. M. i K. A. otrzymywały miesięczne wynagrodzenie zasadnicze ustalone przy uwzględnieniu współczynnika pracy na poziomie 1,05 przypisanego do 7 grupy zawodowej. Do tej grupy zgodnie z obowiązującym wtedy brzmieniem załącznika do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1801) zaliczane były pielęgniarki z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa albo położne z tytułem zawodowym magister położnictwa, które uzyskały tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia. Powódka K. K. (1) do lipca 2022 roku, z uwagi na uzupełnienie kwalifikacji w zakresie wyższego wykształcenia pielęgniarskiego w czerwcu 2022 roku, kwalifikowana była wcześniej do grupy 8.

Zgodnie z dyspozycją art. 3 ust. 1 ustawy z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1801, z 2022 r. poz. 1352) do dnia 1 lipca 2022 roku podmiot leczniczy dokonuje podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, którego wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego, jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", do wysokości nie niższej niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze, z uwzględnieniem następujących warunków:

1)sposób podwyższania wynagrodzenia zasadniczego ustalają, w drodze porozumienia, strony uprawnione w danym podmiocie leczniczym do zawarcia zakładowego układu zbiorowego pracy, zwanego dalej "porozumieniem";

2) podmiot leczniczy, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, zawiera porozumienie z pracownikiem wybranym przez pracowników podmiotu leczniczego do reprezentowania ich interesów;

3) jeżeli porozumienie nie zostanie zawarte, sposób podwyższania wynagrodzenia zasadniczego ustala w drodze zarządzenia w sprawie podwyższenia wynagrodzenia, zwanego dalej "zarządzeniem":

a) kierownik podmiotu leczniczego,

b) podmiot tworzący, o którym mowa w art. 4 pkt 1 - w przypadku podmiotów leczniczych działających w formie jednostek budżetowych i jednostek wojskowych, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3 i 7 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej;

4) ustalony w drodze porozumienia albo zarządzenia sposób podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego zapewnia proporcjonalny dla każdej z grup zawodowych średni wzrost tego wynagrodzenia.

W ustępie 4 powołanego przepisu wskazano, że od dnia 2 lipca 2022 r. wynagrodzenie zasadnicze pracownika wykonującego zawód medyczny oraz pracownika działalności podstawowej, innego niż pracownik wykonujący zawód medyczny, nie może być niższe niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustalone w sposób określony w ust. 1 na dzień 1 lipca 2022 r.

Od 1 lipca 2022 roku zmianie uległ również załącznik do przywołanej ustawy, w którym prowadzono nową numerację grup zawodowych oraz nowe współczynniki pracy. Jak wynika z jej treści:

- do grupy 2 - współczynnik pracy - 1,29 został przypisany grupom: farmaceuta, fizjoterapeuta, diagnosta laboratoryjny, psycholog kliniczny, inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony w lp. 1, 3 i 4 z wymaganym wyższym wykształceniem na poziomie magisterskim i specjalizacją, pielęgniarka z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa albo położna z tytułem magister położnictwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia

- do grupy 5 – współczynnik pracy - 1,02 został przypisany grupom: farmaceuta, fizjoterapeuta, diagnosta laboratoryjny, pielęgniarka, położna, technik elektroradiolog, psycholog, inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony w lp. 1-4 z wymaganym wyższym wykształceniem na poziomie magisterskim; pielęgniarka, położna z wymaganym wyższym wykształceniem (studia I stopnia) i specjalizacją, albo pielęgniarka, położna ze średnim wykształceniem i specjalizacją.

Od 1 lipca 2022 roku w treści poszczególnych wierszy tabeli załącznika ustawodawca dodał słowo „wymagane”, które odnosi się do poziomu wykształcenia lub posiadanej specjalizacji, jednak Sąd Rejonowy nie podzielił stanowiska pozwanego, że powyższa zmiana dopiero od 1 lipca 2022 roku powiązała współczynniki pracy poszczególnych grup zawodowym z wymaganym wykształceniem. Sąd zwrócił uwagę, że od chwili wejścia w życie powołanej ustawy, tj. od 16 sierpnia 2017 roku załącznik do ustawy obejmował tabelę, której tytuł niezmiennie brzmiał „Grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku”. Ustawodawca, zatem od samego początku zakładał, że z danym współczynnikiem pracy są związane kwalifikacje wymagane a nie posiadane na danym stanowisku. Słowo „wymagane” już przez 1 lipca 2022 roku było użyte w niektórych miejscach tabeli i zdaniem Sądu użycie go w innych wierszach tabeli od 1 lipca 2022 roku stanowiło jedynie zmianę porządkującą. Fakt, że powyższa ustawa i załącznik do niej przewidywały zawsze odniesienie do kwalifikacji wymaganych (a nie posiadanych) na danym stanowisku wynikało bezpośrednio z uzasadnienia rządowego projektu ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych (druk nr (...)), w którym podkreślono, że zgodnie z projektem ustawy wysokość najniższego wynagrodzenia zasadniczego przysługującego pracownikom wykonującym zawód medyczny zatrudnionym na poszczególnych kategoriach stanowisk pracy będzie uzależniona od poziomu wykształcenia wymaganego na stanowisku pracy, na którym zatrudniony jest dany pracownik (wykształcenie na poziomie wyższym, średnim, posiadanie specjalizacji) i powyższą zasadę wprost odniesiono do treści art. 78 § 1 k.p., w myśl, którego wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy. Odmienna interpretacja nie wynika również z uzasadnienia rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (druk nr (...)), który w toku procesu legislacyjnego przybrał postać ustawy z dnia 26 maja 2022 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw.

W ocenie Sądu I Instancji brzmienie ustawy z dnia 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych obowiązujące od 1 lipca 2022 roku nie zmieniło zasady powiązania współczynnika pracy z kwalifikacjami wymaganymi, a wcześniej jak twierdził pozwany, jedynie posiadanymi. Pozwany podnosił, iż kwalifikacje powódek związane z wykształceniem magisterskim pielęgniarskim i specjalizacją, jako posiadane, nie były kwalifikacjami wymaganymi w spornym okresie, co warunkowało zaszeregowanie powódek do grupy 5, do której zaliczane były pielęgniarki z wyższym wykształceniem na poziomie magisterskim; z wyższym wykształceniem (studia I stopnia) i specjalizacją, albo ze średnim wykształceniem i specjalizacją.

Sąd wskazał, iż analiza przepisów ustawy z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych nie może nastąpić w oderwaniu od zasad uregulowanych w kodeksie pracy. Zgodnie z przywołanym wyżej art. 78 § 1 k.p. wynagrodzenie za pracę powinno odpowiadać w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu. Dodatkowo ustawa przewiduje minimalne wynagrodzenia zasadnicze poszczególnych grup zawodowych, co nie wyklucza możliwości zwiększenia przez pracodawcę takiego wynagrodzenia w konkretnym wypadku.

Kwalifikacje wymagane od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami zostały uregulowane w spornym okresie w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (Dz. U. z 2021 r. poz. 2359). Zgodnie z tym Rozporządzeniem w punkcie I ppkt 32 Załącznika określono kwalifikacje niezbędne do zajmowania stanowiska pielęgniarki specjalisty. Są to ujęte alternatywnie:

- tytuł magistra na kierunku pielęgniarstwo i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania, lub w innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia,

- tytuł zawodowy magistra w zawodzie, w którym może być uzyskiwany tytuł specjalisty w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, i licencjat pielęgniarstwa lub średnie wykształcenie medyczne w zawodzie pielęgniarka i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania, lub w innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia,

- licencjat pielęgniarstwa i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania,

- średnie wykształcenie medyczne w zawodzie położna i tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, lub organizacji i zarządzania.

Sąd wskazał, że rozporządzenie przewidując kilka poziomów wymaganego wykształcenia na danym stanowisku umożliwia pracodawcom zawężenie tych wymagań dla potrzeb konkretnego zakładu pracy. Na marginesie Sąd wskazał, że to ostatnie rozporządzenie już nie obowiązuje (zostało zastąpione przez rozporządzenie Ministra Zdrowia dnia 10 lipca 2023 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami - Dz. U. z 2023 r. poz. 1515). Obowiązywało ono jednak w okresie objętym pozwami.

Regulamin wynagradzania pracowników obowiązujący u pozwanego od 15 grudnia 2021 roku przewiduje, że w na stanowisku specjalista pielęgniarki wymagane jest wykształcenie wyższe medyczne oraz specjalizacja lub wykształcenie średnie pielęgniarskie/położnicze i specjalizacja. Powyższa regulacja zakłada zatem, że pracodawca także alternatywnie (choć w węższy sposób) określa kwalifikacje niezbędne do zajmowania stanowiska pielęgniarki specjalisty.

W ocenie Sądu I instancji nie ma zatem racji strona pozwana wywodząc, że pozwany pracodawcy nie wymaga od pielęgniarki specjalisty posiadania wykształcenia wyższego magisterskiego medycznego i specjalizacji, gdyż taka możliwość wprost wynika z regulaminu wynagradzania obowiązującego w zakładzie pracy.

Skoro zatem do 30 czerwca 2022 roku powódki J. L., A. M. i K. A. były wykazane jako osoby zajmujące stanowiska przypisane do 7 grupy zawodowej na podstawie ustawy z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych według stanu prawnego na 1 lipca 2021 roku, to uprawnionym jest wniosek, że pracodawca wymagał od nich kwalifikacji wykazanych w tej grupie zawodowej czyli - tytułu zawodowego magister pielęgniarstwa lub położnictwa i tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, które powódki niewątpliwie spełniały. Pozwany w oparciu o wskazane przepisy dopuszczał także zatrudnienie pielęgniarek/położnych nie posiadających wyższego wykształcenia, jednak posiadanie kwalifikacji tylko na wspomnianym poziomie minimalnym bezzasadnie pozwany utożsamia z kwalifikacjami wymaganymi dla danego stanowiska. W świetle powołanych norm możliwym jest zatrudnienie na stanowisku pielęgniarka/specjalista także osób niemających wykształcenia wyższego. Niewątpliwie pożądanym jest jednak zatrudnienie na konkretnym stanowisku osób o jak najszerszych kwalifikacjach. Traktując o zatrudnieniu na stanowisku położna/specjalista pozwany sam widział tą potrzebę i wskazał w regulaminie na zatrudnienie osób zarówno z wykształceniem średnim jak i wyższym w obu przypadkach posiadających specjalizację. Nie można dojść zatem do przekonania, że pracodawca nie wymagał od wymienionych powódek kwalifikacji wykazanej w tej grupie zawodowej czyli - tytułu zawodowego magister pielęgniarstwa lub położnictwa i tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, które powódki niewątpliwie spełniały. Zdaniem Sądu określenie wymaganych kwalifikacji wariantowo, a potem odwoływanie się wyłącznie do niższego przedziału kompetencji z argumentacją, iż wystarczającym jest spełnienie warunków minimalnych, było intencjonalnie po to by ukształtować należne wynagrodzenie za pracę na niższym poziomie. Z jednej strony bowiem pozwany sam chciał zatrudnienia na stanowisku położnej/specjalisty osób z wyższym wykształcaniem stanowiąc w regulaminie obowiązkowe kryteria także dla tych osób, po czym po ich zatrudnieniu - gdy dochodzi do określenia wynagrodzenia, odmawia uznania ich kompetencji, a wręcz deprecjonując pracownika lepiej wykształconego. Nie sposób także nie zauważyć, co potwierdza analiza akt osobowych powódek J. L., A. M. i K. A. sprzed 30 czerwca 2022 roku, iż z chwilą ukończenia specjalizacji czy podwyższenia wykształcenia każdej z pielęgniarek zmieniano stanowisko na „pielęgniarka specjalistka” i podwyższano wynagrodzenie. Akta sprawy jednoznacznie wskazują, że po uzyskaniu specjalizacji w jakiejkolwiek dziedzinie medycznej pielęgniarki, niejako z automatu, były zatrudniane na stanowisku pielęgniarki specjalisty niezależnie od potrzeb szpitala. Taki stan organizacyjny wskazuje jednoznacznie, że stanowisko specjalisty było ściśle związane z posiadanymi kwalifikacjami (jakąkolwiek specjalizacją) i zasadniczo niezależne od potrzeb związanych z opieką medyczną. W ocenie Sądu podmioty lecznicze korzystają jednak z nowych umiejętności i podniesionych kwalifikacji pracowników.

Ponadto skoro pozwany wykazywał także powódki, z wyjątkiem powódki K. K. (1), do Narodowego Funduszu Zdrowia jako pielęgniarki specjalistki, z przypisaniem do grupy 7 zawodowej na podstawie ustawy z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych według stanu prawnego na 1 lipca 2021 r. to należy przyjąć, że pracodawca wymagał od nich kwalifikacji wykazanej w tej grupie zawodowej czyli - tytułu zawodowego magister pielęgniarstwa i tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia. Grupa zawodowa 2 określona w załączniku do obecnie obowiązujących przepisów ustawy reguluje wynagrodzenie zasadnicze m.in. pielęgniarki z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa albo położna z tytułem magister położnictwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, czyli takiej samej grupy jak poprzednio uregulowano w grupie 7. Posiadanie przez powódki J. L., A. M. i K. A. wykształcenia wymaganego dla 2 grupy zaszeregowania wskazanej w załączniku do ustawy obowiązującym po 1 lipca 2022 r. jest okolicznością niesporną. Pozwany nie kwestionował również, że do 30 czerwca 2022 r. powódki J. L., A. M. i K. A. zaszeregowane były one do grupy 7 załącznika w obowiązującym uprzednio brzmieniu. Kwalifikacje grupy 7 z poprzedniego Załącznika i grupy 2 z obecnego są zbieżne. Pracodawca nie mógł, zatem zakwalifikować tych powódek do innej kategorii zaszeregowania (tj. do grupy 5) przewidującej odmienne wynagrodzenie w inny sposób niż poprzez wypowiedzenie lub porozumienie zmieniające. Zdaniem sądu pisma z sierpnia 2022 r. informujące powódki o zakwalifikowaniu do danej grupy zatrudnienia nie spełniają powyższych kryteriów. Nie ma w nich, bowiem mowy o tym, że następuje zmiana warunków pracy i płacy. Pozwany nie złożył powódkom J. L., A. M. i K. A. wypowiedzeń zmieniających, pisma z sierpnia 2022 r. należy potraktować, zatem jako uzewnętrzniony zamiar modyfikacji warunków zatrudnienia.

Nie można zgodzić się z twierdzeniami pozwanego, iż przypisanie powódek do grupy 2 od dnia 1 lipca 2023 roku było związane wyłącznie z wprowadzeniem nowego zakresu obowiązków z podziałem na poszczególne grupy pielęgniarek w zależności od posiadanego wykształcenia. Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego do lipca 2023 roku zakres obowiązków dla wszystkich grup pielęgniarek, niezależnie od posiadanego wykształcenia był tożsamy. Jeżeli pracodawca utrzymywałby taki stan, w którym istotnie różnicowałby wynagrodzenie wobec pracowników wykonujących taką samą pracę, oznaczałoby to, że narusza normę art. 78 § 1 k.p. poprzez ustalenie wynagrodzenia, które nie odpowiada kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu. W ocenie Sądu wcześniejszy brak precyzyjnej regulacji zakresu obowiązków powierzanych pielęgniarkom bez podziału według posiadanego wykształcenia w żadnym razie nie może negatywnie wpływać na pracowników, w tym na ustalanie należnego im wynagrodzenia. Należy zauważyć, iż od 1 lipca 2023 roku posiadane przez powódki J. L., A. M. i K. A. kwalifikacje nie uległy zmianie.

Zdaniem Sądu faktyczną podstawą dla przypisania powódek J. L., A. M. i K. A. od 1 lipca 2022 roku do 5 grupy zawodowej zamiast do 2 spowodowane było zmianą finansowania dokonaną przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Do 30 czerwca 2022 r. NFZ przekazywał szpitalom środki dedykowane bezpośrednio na wynagrodzenia związane z konkretnym pracownikom. Do tej daty Szpital przekazywał płatnikowi listę pracowników z zaznaczeniem ich kwalifikacji i otrzymywał środki dedykowane dla danej osoby. Od lipca 2022 r. NFZ przekazuje środki na poszczególne świadczenia medyczne. Z tej puli Szpital musi wypłacić wynagrodzenia, media, utrzymać budynek itp. Środki przekazywane przez NFZ są niewystarczające, a problem ten ma charakter ogólnopolski. Z powyższego wynika, że zmiana w postawie pozwanego tj. wymaganie od pracowników niższych kwalifikacji niż faktycznie posiadają (i niż pracodawca wymagał przed 1 lipca 2022 r.) było podyktowane jedynie brakiem środków na wynagrodzenia w budżetach podmiotów publicznych, a nie brzmieniem ustawy z 2017 r.

Nie ulega wątpliwości, że na stanowisku specjalistki pielęgniarki wymagana jest specjalizacja, powódki J. L., A. M. i K. A. posiadają również tytuł zawodowy magister pielęgniarstwa. Są zatem "pielęgniarkami z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia". I takich kwalifikacji wymagał od nich pracodawca o czym świadczy jednoznacznie informacja, o której mowa w § 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z 5 lipca 2021 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej przekazana przez pozwany szpital do NFZ w lipcu 2021 r. Zatem wynagrodzenie zasadnicze powódek J. L., A. M. i K. A. od 1 lipca 2022 r. winno być określane według współczynnika pracy - 1,29.

Mając powyższe Sąd zasądził na rzecz powódek wyrównanie wynagrodzenia za okres od 1 lipca 2022 roku do 30 czerwca 2023 roku przy uwzględnieniu przyporządkowania powódek do drugiej grupy. Sąd podkreślił, iż wysokość zasądzonego wynagrodzenia za pracę łącznie z pochodnymi za poszczególne miesiące została zasądzona w kwotach hipotetycznie wyliczonych przez pozwanego w razie zasadności powództwa, co nie było zakwestionowane przez stronę powodową.

O odsetkach od zasądzonego wynagrodzenia Sąd orzekł na podstawie art. 481 kc w związku z art. 300 kp i art. 85 kp.

Na podstawie art. 355 k.p.c. Sąd umorzył postępowania w zakresie cofniętych przez powódki roszczeń.

W myśl art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku.

W niniejszej sprawie powódki częściowo cofnęły pozwy ze zrzeczeniem się roszczenia.

Oceniając skuteczność cofnięcia pozwu Sąd doszedł do przekonania, że powyższa czynność była dopuszczalna. Cofając pozew powódki powołały się na własne błędy w wyliczeniu dochodzonych roszczeń, akceptując wyliczenia poczynione w tym zakresie przez stronę pozwaną. Zdaniem Sądu Rejonowego cofnięcie pozwu nie było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego, nie zmierzało do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.) oraz nie naruszało słusznego interesu pracownika (art. 469 k.p.c.).

W ocenie Sądu I instancji na uwzględnienie nie zasługiwało jednak powództwo powódki K. K. (1). Powódka uzupełniła kwalifikacje uzyskując tytuł magistra pielęgniarstwa w dniu 24 czerwca 2022 roku. Wcześniej z racji posiadania jedynie tytułu licencjata kwalifikowana była do grupy 8. Pracodawca – w przeciwieństwie do pozostałych powódek – nigdy nie zakwalifikował jej do grupy 7. i nie ukształtował jej wynagrodzenia na równi z innymi pielęgniarkami o najwyższych formalnych kwalifikacjach. Zakwalifikowanie jej przez pracodawcę od dnia 1 lipca 2022 roku do grupy 5 zaszeregowania nie wymagało zatem wypowiedzenia zmieniającego. Współczynnik dla wcześniejszej grupy 8. wynosił bowiem 0,73, zaś dla późniejszej grupy 5. – 1,02. Pozwany, jak w przypadku pozostałych pracowników, uwzględnił uzupełnienie przez powódkę K. K. (1) kwalifikacji i podwyższył jej wynagrodzenie od 1 lipca 2023 roku, kwalifikując ją do grupy 2. Nie udowodniono, aby przed tą datą pracodawca wymagał od K. K. (1) podwyższonych kwalifikacji w postaci posiadania tytułu zawodowego magistra pielęgniarstwa i tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia. Co istotne, K. K. (1) nie była przez pozwanego zgłaszana do Narodowego Funduszu Zdrowia jako pracownik mający legitymować się tytułem zawodowym magistra pielęgniarstwa i tytułem specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa. Zauważyć wypada, iż do grupy 5. należą pielęgniarka, położna z wymaganym wyższym wykształceniem (studia I stopnia) i specjalizacją, albo pielęgniarka, położna ze średnim wykształceniem i specjalizacją, co odpowiada wcześniejszej grupie 8., do której była kwalifikowana powódka. Należało zatem ocenić, że sytuacja powódki w zakresie otrzymywanego wynagrodzenia, a także zaszeregowania do grupy zawodowej po 1 lipca 2022 nie uległa pogorszeniu. K. K. (1), w przeciwieństwie do pozostałych powódek, nie mogła zatem powołać się na nabycie statusu uprawniającego ją do zakwalifikowania do grupy 2. według zasad obowiązujących po 1 lipca 2022 roku.

O kosztach procesu w stosunku do powództw J. L., K. A. i A. M. Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c, stosując zasadę stosunkowego ich rozdzielenia i uwzględniając spis kosztów na podstawie § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 z późn. zm.). Uwzględniony spis kosztów oznacza podniesienie stawki o ¼ w stosunku do stawki podstawowej (§ 9 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia). Ponadprzeciętny nakład pracy pełnomocnika powódek, uzasadniający taką formę ustalenia należnego mu wynagrodzenia, jest widoczny zarówno w szczegółowości pism procesowych jak i aktywności pełnomocnika w toku postępowania dowodowego. Powódki zdołały także wykazać fakt rzeczywistego poniesienia w toku procesu kosztów zastępstwa procesowego w dochodzonej wysokości.

J. L. żądała kwoty 28 000 zł, w toku procesu wartość dochodzonego roszczenia została ograniczona do kwoty 20 114,20 zł, w pozostałym zakresie powództwo zostało cofnięte ze zrzeczeniem się roszczenia. Zasądzona na rzecz powódki kwota wyniosła 20 114,20 zł, co oznacza, że powódka wygrała proces w 72%.

Na koszty poniesione przez powódkę złożyły się wydatki poniesione związane z ustanowieniem pełnomocnika w kwocie 3600 złotych. Na koszty poniesione przez stronę pozwaną złożyła się opłata za niniejsze postępowanie – 2.700 zł (§ 9 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 2 pkt. 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2023 roku, poz. 1935).

Suma kosztów zastępstwa procesowego wyniosła więc 6.300 zł. Powódka jako przegrana w 28% winna ponieść koszty w kwocie 1764 zł (28% z 6300 zł), a poniosła w kwocie 3600 zł, dlatego pozwany winien zwrócić powódce kwotę 1836 zł (3600 zł – 1764 zł).

A. M. żądała kwoty 31 100 zł, w toku procesu wartość dochodzonego roszczenia została ograniczona do kwoty 27 562,61 zł, w pozostałym zakresie powództwo zostało cofnięte ze zrzeczeniem się roszczenia. Zasądzona na rzecz powódki kwota wyniosła 27 562,61 zł, co oznacza, że powódka wygrała proces w 89%.

Na koszty poniesione przez powódkę złożyły się wydatki poniesione związane z ustanowieniem pełnomocnika w kwocie 3600 złotych. Na koszty poniesione przez stronę pozwaną złożyła się opłata za niniejsze postępowanie – 2.700 zł (§ 9 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 2 pkt. 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2023 roku, poz. 1935).

Suma kosztów zastępstwa procesowego wyniosła więc 6.300 zł. Powódka jako przegrana w 11% winna ponieść koszty w kwocie 693 zł (11% z 6300 zł), a poniosła w kwocie 3600 zł, dlatego pozwany winien zwrócić powódce kwotę 2907 zł (3600 zł – 693 zł).

K. A. żądała kwoty 28 000 zł, w toku procesu wartość dochodzonego roszczenia została ograniczona do kwoty 19 821,87 zł, w pozostałym zakresie powództwo zostało cofnięte ze zrzeczeniem się roszczenia. Zasądzona na rzecz powódki kwota wyniosła 19 821,87zł, co oznacza, że powódka wygrała proces w 71%.

Na koszty poniesione przez powódkę złożyły się wydatki poniesione związane z ustanowieniem pełnomocnika w kwocie 3600 złotych. Na koszty poniesione przez stronę pozwaną złożyła się opłata za niniejsze postępowanie – 2.700 zł (§ 9 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 2 pkt. 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2023 roku, poz. 1935).

Suma kosztów zastępstwa procesowego wyniosła więc 6.300 zł. Powódka jako przegrana w 29% winna ponieść koszty w kwocie 1827 zł (29% z 6300 zł), a poniosła w kwocie 3600 zł, dlatego pozwany winien zwrócić powódce kwotę 1773 zł (3600 zł – 1827 zł).

O kosztach procesu w stosunku do K. K. (1) Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Koszty zastępstwa procesowego pozwanego Sąd ustalił na podstawie § 9 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2023 roku, poz. 1935)

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 k.p.c. obciążając pozwanego opłatami od pozwów od uwzględnionej części powództw, od uiszczenia których powódki były zwolnione z mocy prawa.

O nadaniu klauzul wykonalności Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o treść art. 477 ² § 1 k.p.c., zgodnie z którym zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika.

Apelację od powyższego orzeczenia w części, tj. co do punktu I. III. IV. VI. VII. IX. XII. i XIII. wniósł pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego (dalej k.p.c.) poprzez brak wszechstronnej analizy zgromadzonego materiału dowodowego mającego istotne znaczenie w sprawie oraz wyprowadzenie wniosków sprzecznych z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, w szczególności poprzez:

- błędne przyjęcie, że Pozwany w czasie trwania stosunku pracy, od lipca 2022 r. wymagał od powódek posiadania specjalizacji i wyższego wykształcenia magisterskiego, podczas gdy przeczy temu materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w szczególności fakt, że powódki przed 1 lipca 2023 r. nigdy nie były kwalifikowane do 2 grupy zawodowej, a zeznania świadków L. M. (Dyrektor ds. Pielęgniarstwa u Pozwanego) A. K. (Specjalista D. (...) u Pozwanego), zakresy obowiązków pielęgniarek i położnych specjalistek i treść Regulaminu Wynagradzania, a zwłaszcza wykładnia językowa, logiczna i celowościowa Regulaminu Wynagradzania prowadzi do wniosku, że Pracodawca dla stanowiska pielęgniarki/położnej specjalisty nie wymagał bezwzględnie tego rodzaju wykształcenia i przewidywał możliwość zatrudnienia na stanowisku pielęgniarki/położnej specjalistki pracownika z kwalifikacjami niższymi, a nadto pominięcie, że w owym czasie (do dnia 1 lipca 2023 r.) zakresy obowiązków pielęgniarek i położnych specjalistek ze średnim wykształceniem i wyższym wykształceniem licencjackim i magisterskim były określone w tożsamy sposób;

- błędne przyjęcie, że określenie wymaganych kwalifikacji wariantowo w Regulaminie Wynagradzania przez pracodawcę, a potem odwoływanie się wyłącznie do niższego przedziału kompetencji, a zatem niewymaganie od pielęgniarki specjalisty posiadania wyższego wykształcenia magisterskiego i specjalizacji, gdy taka możliwość wynikała wprost z Regulaminu Wynagradzania obowiązującym w zakładzie pracy było intencjonalnym działaniem dla ukształtowania należnego wynagrodzenia za pracę na niższym poziomie, podczas gdy prawidłowa ocena winna prowadzić do wniosku, że w przedmiotowym Regulaminie Wynagradzania wskazano jedynie kwalifikacje minimalne i ewentualnie możliwe do posiadania, w owym czasie nieobligatoryjne, kwalifikacje na poziomie wyższym, a zatem pracodawca nie wymagał od powódek, w spornym okresie, wykształcenia wyższego magisterskiego i specjalizacji;

- błędne przyjęcie, że faktyczną podstawą dla przypisania powódek od 1 lipca 2022 r. do 5 grupy zawodowej była zmiana finasowania dokonana przez Narodowy Fundusz Zdrowia, a przez to brak środków na wynagrodzenia w budżetach podmiotów publicznych, podczas gdy faktyczna przyczyna zakwalifikowania wynikała z brzmienia ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych w kształcie obowiązującym w spornym okresie i w związku z tym istotna była kwestia respektowania przepisów prawa, a nie kwestia problemów finansowych pracodawcy, zwłaszcza że spór dotyczy kwalifikacji do grupy zawodowej według załącznika do ustawy, nie zaś sposobu finansowania podwyżek;

- błędne przyjęcie, iż pozwany wymagał w owym czasie od powódek wykształcenia wyższego magisterskiego, a wcześniejszy brak precyzyjnej regulacji zakresu obowiązków powierzanych pielęgniarkom nie może negatywnie wpływać na pracowników, podczas gdy w owym czasie, do dnia 1 lipca 2023 r., powódki miały taki sam zakres obowiązków pod względem formalnym, a także faktycznie wykonywały te same czynności, co pielęgniarki i położne zatrudnione u pozwanego nieposiadające wykształcenia wyższego magisterskiego, zatem pracodawca nie miał podstaw, aby wymagać od powódek w spornym okresie wykształcenia wyższego magisterskiego;

- błędne przyjęcie, że skoro powódki, do 30 czerwca 2022 r. były wykazane jako osoby zajmujące stanowisko przypisane do 7 grupy zawodowej na podstawie ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych według stanu prawnego na 1 lipca 2021 r. to uprawnionym jest wniosek, że pracodawca wymagał od nich kwalifikacji wykazywanych w tej grupie zawodowej czyli - tytułu zawodowego magister pielęgniarstwa lub położnictwa i tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, które to powódki niewątpliwie spełniają, podczas gdy materiał dowodowy sprawy potwierdza, że przed 1 lipca 2023 r. pracodawca nie sformułował względem powódek wymagań związanych z posiadaniem tytułu zawodowego magistra pielęgniarstwa i specjalizacji;

- błędne przyjęcie, że każdorazowo podwyższenie kwalifikacji powódek przed dniem 1 lipca 2022 r. uzasadniało podwyższenie wynagrodzenia i przeszeregowanie powódek do grupy 2, co wynikało z uznania przez Sąd I instancji, że gdy dochodzi do określenia wynagrodzenia to pozwany odmawia uznania ich kompetencji, a więc deprecjonuje pracownika lepiej wykształconego, podczas gdy na stanowisku „pielęgniarki specjalistki” nie sposób w tożsamy sposób odnosić się do faktu ukończenia specjalizacji i faktu ukończenia wyższych studiów magisterskich, gdyż do wykonywania pracy na tym stanowisku obligatoryjne jest ukończenie specjalizacji, lecz nie jest wymagane ukończenie wówczas wyższych studiów magisterskich, a także Sąd I instancji nie uwzględnił rzeczywistych potrzeb pracodawcy (szpitala) związanych z zapotrzebowaniem na pielęgniarki i położne z konkretnym, wymaganym przez pracodawcę wykształceniem,

- błędne przyjęcie, które sprzeczne jest z treścią załączonych do odpowiedzi na pozew dowodów z dokumentów w postaci aneksów do umowy i wyciągów z umów nr (...) wraz z wyciągami załącznika „zasoby” zgłaszanych przez pozwanego do (...), iż pracodawca wymagał od powódek tytułu zawodowego magister pielęgniarstwa i tytułu specjalisty, podczas gdy z dokumentów tych wynika, iż w okresie od dnia 1 stycznia 2021 r. w zasobach zgłaszanych do (...) Oddziału (...) pozwany wskazał wyłącznie na fakt specjalizacji, a zatem pracodawca brał pod uwagę wyłącznie fakt posiadania przez powódkę specjalizacji, a w konsekwencji wymagana specjalizacja nie była niezależna od potrzeb związanych z opieką medyczną;

- błędne przyjęcie, że informacja przekazana przez pozwanego do NFZ w lipcu 2021 r. świadczy jednoznacznie, iż pozwany wymagał kwalifikacji w postaci tytułu zawodowego magistra i specjalizacji, zatem powódki od 1 lipca 2022 r. winny mieć wynagrodzenie zasadnicze określane według współczynnika 1,29, podczas gdy obowiązek wyrażony w treści rozporządzenia został odgórnie narzucony przez przepisy prawa i był związany z koniecznością otrzymania przez pozwanego środków na pokrycie podwyżek personelu w 2021 r. Formularz nie podlegał modyfikacjom, a sam fakt jednorazowej informacji wymaganej przez (...) w 2021 r. nie oznacza automatycznie, że jest ona miarodajna dla oceny jakich kwalifikacji pracodawca w owym czasie wymagał od powódek;

b) art. 100 k.p.c. poprzez błędne przyjęcie, że pozwany częściowo przegrał sprawę;

c) art. 100 k.p.c. w zw. z § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 z późn. zm.) poprzez błędne przyjęcie, iż zasadne jest podniesienie stawki o 1/4 w stosunku do stawki podstawowej z uwagi na nakład pracy pełnomocnika strony powodowej.

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a) art. 3 ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz załącznika do ustawy (tj. Dz.U.2022, poz. 2139, Dz.U.2022.1352 oraz Dz.U.2021, poz. 1104) poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że:

- zmiana ustawy od 1 lipca 2022 r. nie powiązała współczynników pracy poszczególnych grup zawodowych z „wymaganym” wykształceniem i stanowiła wyłącznie zmianę porządkującą, a ustawodawca już od samego początku zakładał, że z danym współczynnikiem pracy są związane kwalifikacje wymagane, a nie posiadane na danym stanowisku, podczas gdy od dnia 1 lipca 2022 r. ustawodawca doprecyzował, że zakwalifikowanie do poszczególnych grup zawodowych jest zależne od „wymaganego” przez pracodawcę wykształcenia pracownika, tj. podział na grupy opiera się na kryterium, którym są kwalifikacje wymagane od pracownika na zajmowanym stanowisku, co wynika wprost z wykładni literalnej przedmiotowego załącznika, jak również z wykładni funkcjonalnej i systemowej, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego przyjęcia przez Sąd I instancji, iż w spornym okresie powódki winny być zakwalifikowane do 2 grupy zawodowej;

-kwalifikacje grupy 7 z poprzedniego załącznika i grupy 2 obecnego załącznika były zbieżne i pracodawca nie mógł zakwalifikować powódek do innej grupy, tj. do grupy 5, podczas gdy brzmienie załącznika dotyczącego grup zawodowych uległo zmianie i nie można przyjąć, by „dawna” 7 grupa zawodowa odpowiadała 2 grupie zawodowej, gdyż przeczy temu wykładnia literalna, celowościowa, a fakt zakwalifikowania powódek do 5 grupy zawodowej był konsekwencją stosowania przez pracodawcę wprost i ściśle przesłanek ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych;

- punktu 1 ppkt 32 załącznika do Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami poprzez jego błędną wykładnię i pominięcie, że niniejsze rozporządzenie określało minimalne kwalifikacje niezbędne do zajmowania stanowiska pielęgniarki specjalisty, a zatem bezwzględnie na stanowisku pielęgniarki specjalisty stosownie do tej regulacji nie jest wymagane wyłącznie wyższe wykształcenie magisterskie,

c) art. 78 § 1 Kodeksu pracy (dalej: k.p.) poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, iż w przedmiotowym stanie faktycznym wynagrodzenie za pracę nie odpowiada rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganych przy jej wykonywaniu, podczas gdy to właśnie pracodawca wypłacał wynagrodzenie odpowiadające wykonywanej pracy i zgodne z kwalifikacjami, których wymagał od pracowników, a także uwzględniając ilość i jakość świadczonej pracy,

d) art. 42 i 18 ^3c k.p. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie przy rozstrzygnięciu przedmiotowego stanu faktycznego, gdyż pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za pracę o jednakowej wartości, zaś przyporządkowanie powódek do 5 grupy zawodowej nie wiąże się z pogorszeniem warunków pracy i płacy wymagającym złożenia wypowiedzenia lub porozumienia zmieniającego.

W związku z powyższym apelujący wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództw w całości, a co za tym idzie zmianę postanowień w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu za postępowanie przed Sądem I instancji poprzez zasądzenie kosztów procesu od powódek na rzecz pozwanego;

2. o zasądzenie od powódek na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm prawem przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za czas po upływie uprawomocnienia orzeczenia do dnia zapłaty,

3. na podstawie art. 338 k.p.c. o orzeczenie zwrotu spełnionych świadczeń w związku z nadanym rygorem natychmiastowej wykonalności w pkt. XIII wyroku od każdej powódek na rzecz pozwanego;

4. w przypadku rozstrzygnięcia na niekorzyść pozwanego, z ostrożności procesowej wniósł o nieobciążanie pozwanego kosztami postępowania apelacyjnego, w tym kosztami zastępstwa procesowego na zasadzie art. 102 k.p.c., wskazując na aktualną złą sytuację finansową pozwanego, posiadanie niewystarczających środków na działalność pozwanego, wykazywanie aktualnie i w latach ubiegłych straty finansowej.

Apelacje od powyższego orzeczenia w zakresie w zakresie pkt X oraz XI wyroku, w całości wniosła też K. K. (1) reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika.

Zaskarżonemu wyrokowi w tej części zarzuciła:

I. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy tj.:

1) art. 233 § 1 kpc poprzez brak wszechstronnej analizy zgromadzonego materiału dowodowego oraz wyprowadzenie wniosków sprzecznych ze zgromadzonym materiałem dowodowym w sprawie polegającym na:

a) pominięciu przez Sąd, że powódka K. K. (1) od dnia 1 lipca 2023r. przyporządkowana została przez pracodawcę do 2 grupy zawodowej

b) pominięciu przed Sąd pisma E. S., która tytuł zawodowy magistra obroniła tak jak Powódka w czerwcu 2022r. oraz odpowiedzią występującej w imieniu pracodawcy Pani L. M., iż wynagrodzenie pielęgniarki z tożsamymi kwalifikacjami jak Pani E. S. ukształtowane będzie w (...) od lipca 2022r. na poziomie ok. 7300 zł brutto [E. S. uzyskała tytuł magistra pielęgniarstwa w czerwcu 2022r., zaś wynagrodzenie 7300 zł odpowiada wynagrodzeniu dla pielęgniarki z tytułem magistra i specjalizacją],

c) pominięciu przez Sąd, iż spotkanie z dnia 29 lipca 2022r. zorganizowane zostało dla wszystkich zatrudnionych u Pozwanego pielęgniarek z tytułem magistra oraz specjalizacją, na którym to spotkaniu obecna była Powódka K. K. (1)

d) pominięciu przez Sąd, że Powódka zwróciła się do pozwanego o ustalenie wynagrodzenia zasadniczego w wysokości, która będzie uwzględniała posiadany tytuł magistra oraz specjalizację, na poziomie nie niższym niż 7305 zł i otrzymała pismo wskazujące na to, że zarząd analizuje problem zaszeregowania do grupy nr 2 o współczynniku pracy 1,29 oraz, że zmieni zaszeregowanie i ureguluje należność rozpoczynając od 1 lipca 2022 roku jeśli tylko otrzyma spójne wytyczne przepisów prawa w tym zakresie, a pismo to jest tożsame jak innych pielęgniarek z tytułem magistra oraz specjalizacją

e) pominięciu przez Sąd, że przed 2022 rokiem pracodawca nie kwestionował kwalifikacji i wykształcenia pielęgniarek, a kwalifikacje do grupy zawodowej odbywały się automatycznie

f) pominięciu przez Sąd, że rzeczywistą przyczyną nieotrzymania przez Powódkę wynagrodzenia wg przelicznika 1.29 były względy finansowe oraz zmiana sposobu finansowania wynagrodzeń pracowników medycznych przez NFZ od 1 lipca 2022r.

g) pominięciu przez Sąd zeznań świadka L. M., która wskazała że wszystkie pielęgniarki/położne z tytułem magistra oraz specjalizacją miały odebrać aneksy kwalifikujące je do grupy 2 zawodowej („Panie z wykształceniem wyższym i specjalizacją miały przychodzić po aneksy kwalifikujące je do grupy 2.”)

h) pominięciu przez Sąd, ze protokół spotkania z 29 lipca 2022r. dotyczy wszystkich pielęgniarek z tytułem magistra oraz specjalizacją zatrudnionych w Pozwanym Szpitalu i na spotkaniu tym obecna była Powódka K. K. (1)

- co w konsekwencji doprowadziło do błędnego uznania, iż wynagrodzenie Powódki w okresie objętym pozwem nie powinno zostać uregulowane wg współczynnika 1,29 odpowiedniego dla 2 grupy zawodowej, bowiem Powódka K. K. (1) była w sytuacji odmiennej niż pozostałe pielęgniarki z tytułem magistra oraz specjalizacją zatrudnione w (...) Centrum Medycznym, co jest błędne albowiem prawidłowa ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie w sposób oczywisty pozwala wykazać, iż K. K. (1) była traktowana przez pracodawcę w spornym okresie tak jak każda inna pielęgniarka z tytułem magistra oraz specjalizacją i pracodawca nie stosował kryteriów odmiennych w stosunku do Powódki w zakresie powodu nieuznania jej kwalifikacji zawodowych,

2) art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i przyjęcie, że Powódka K. K. (1) nie wykazała, że przed 1 lipca 2023r. pracodawca wymagał od niej tytułu magistra oraz specjalizacji, podczas gdy prawidłowa i wszechstronna analiza zgromadzonego materiału dowodowego pozwala na przyjęcie, że Powódka K. K. (1) była w takiej samej sytuacji jak inne pielęgniarki/położne z tytułem magistra oraz specjalizacją w (...), które w okresie dochodzonym pozwem nie zostały zakwalifikowane przez pracodawcę do 2 grupy zawodowej, za czym przemawia: przyznanie Powódce wynagrodzenia wg grupy 2 od lipca 2023r., obecność Powódki na spotkaniu w dniu 29 lipca 2022r., pismo E. S. wraz z odpowiedzią Pani L. M., zeznania świadków: B. Z., M. K., B. K., I. J., L. K. M., zeznania Powódek, pismo pracodawcy o przyznaniu Powódce wynagrodzenia wg grupy 2 w razie ustania wątpliwości interpretacyjnych, pismo z NFZ o zmianie sposobu finansowania, co prowadzi do wniosków odmiennych aniżeli poczynionych przez Sąd I instancji

3) art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i przyjęcie, że Powódka K. K. (1) nie wykazała, że jej sytuacja związana z zaszeregowaniem w spornym okresie nie uległa pogorszeniu, podczas gdy fakt niezakwalifikowania Powódki do 2 grupy zawodowej od lipca 2022r. niewątpliwie spowodował jej pogorszenie sytuacji finansowej,

II. naruszenie prawa materialnego:

1) art. 3 ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych w zw. z pozycją nr 2 załącznika do ww. ustawy poprzez jego błędną wykładnię polegająca na przyjęciu, iż skoro Powódka K. K. (1) przed lipcem 2022r. tj. w roku 2021 nie została zgłoszona przez pracodawcę do NFZ jako pielęgniarka z tytułem zawodowym magister oraz specjalizacją mająca zastosowanie w ochronie zdrowia, Pracodawca nie był uprawniony do podwyższenia jej wynagrodzenia i zakwalifikowania do grupy zawodowej określonej pod pozycją nr 2 załącznika od dnia 1 lipca 2022r., podczas gdy Powódka K. K. (1) na dzień 1 lipca 2022r. zatrudniona była na stanowisku specjalistki pielęgniarki, posiadała odpowiednią specjalizację oraz tytuł zawodowy magister pielęgniarstwa, była zatem pielęgniarką z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, zatem wynagrodzenie zasadnicze powódki od 1 lipca 2022 r. winno być określane według współczynnika pracy -1,29.

2) art. 3 ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych w zw. z pozycją nr 5 załącznika poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że wynagrodzenie Powódki zasadnie zostało ukształtowane wg przelicznika 1,02, podczas gdy do grupy 5 przypisana została pielęgniarka, położna z wymaganym wyższym wykształceniem na poziomie magisterskim; pielęgniarka, położna z wymaganym wyższym wykształceniem (studia I stopnia) i specjalizacją, albo pielęgniarka, położna ze średnim wykształceniem i specjalizacją, podczas gdy Powódka na dzień 1 lipca 2022r. posiadała wykształcenie wyższe magisterskie oraz specjalizację, a zatem spełniała warunki do określenia jej wynagrodzenia jako pielęgniarki z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia

3) art. 78 § 1 kodeksu pracy przez jego niezastosowanie, podczas gdy wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, zaś Powódka zarówno na dzień 1 lipca 2022r. jak i na dzień 1 lipca 2023r. posiadała te same kwalifikacje wymagane przez Pracodawcę przy wykonywaniu pracy.

Mając na uwadze powyższe, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy zgodnie z treścią zmodyfikowanego powództwa, zasądzenie od pozwanego na rzecz Powódki zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wg. przedłożonego spisu kosztów.

Z kolei powódki J. L., K. A. oraz A. M., reprezentowane przez pełnomocnika wniosły zażalenie na postanowienie w przedmiocie rozstrzygnięcia o kosztach zastępstwa procesowego w zakresie Powódki J. L. w pkt III wyroku, w zakresie Powódki K. A. w pkt VI wyroku oraz w zakresie Powódki A. M. w pkt IX wyroku, zaskarżając je w części w jakiej Sąd I Instancji zasądził na rzecz każdej z Powódek częściowy zwrot od Pozwanego kosztów zastępstwa procesowego, zamiast pełnego obowiązku zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Przedmiotowemu postanowieniu zarzucono naruszenie przepisów postępowania, tj:

1. art. 100 kpc poprzez jego błędne zastosowanie w zakresie stosunkowego rozdzielenia kosztów zastępstwa procesowego i uznanie, iż skoro każda z Powódek wygrała proces częściowo, należy stosunkowo rozdzielić koszty zastępstwa procesowego,

2. art. 98 kpc poprzez jego niezastosowanie i błędne uznanie, iż Powódki nie wygrały sprawy w całości, podczas gdy żądanie Powódek w zakresie zasadności wyliczenia wynagrodzenia wg współczynnika 1,29 zostało wygrane w całości, nadto też pełnomocnik wskazuje, że modyfikacja żądań pozwu w piśmie procesowym z dnia 17 lipca 2024r. stanowiła wykonanie zobowiązania Sądu i pełnomocnik wskazywał na rozprawie, iż nie ma możliwości samodzielnego wyliczenia wynagrodzeń powódek i zasadnym jest wyliczenie wynagrodzeń przez pracodawcę, nadto też po otrzymaniu wyliczeń wynagrodzeń od pozwanego, Powódki nie zakwestionowały tych wyliczeń i odpowiednio zostały złożone modyfikacje powództw, tym samym za niesłuszne należy uznać zastosowanie przez Sąd I Instancji stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu i nie zastosowania art. 98 kpc,.

W razie nie podzielenia powyższej argumentacji w zakresie powódki A. M. zarzucono dodatkowo naruszenie przepisów postępowania tj.

1) art. 100 kpc poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że Powódka wygrała proces jedynie w części, podczas gdy Powódka wygrała proces w 89% , co oznacza, iż jedynie nieznaczna część jej żądania uległa oddaleniu.

Mając na uwadze powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia zawartego w wyroku:

1. w zakresie punktu III wyroku przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki J. L. dalszej kwoty 1764 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

2. w zakresie punktu VI wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz Powódki K. A. dalszej kwoty 1827 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3. w zakresie punktu IX wyroku poprzez zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powódki A. M. dalszej kwoty 693 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

a nadto wniósł o:

1. zasądzenie od pozwanego na rzecz każdej z powódek zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwanego pełnomocnik powódek wniósł o oddalenie apelacji jako w całości bezzasadnej, i zasądzenie od pozwanego na rzecz każdej z powódek zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty wg przedłożonego spisu kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na apelację powódki K. K. (1) pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepianych.

Z kolei w odpowiedzi na zażalenie powódek J. L., K. A. oraz A. M., wniósł o oddalenie zażaleń powódek w całości i zasądzenie od powódek na rzecz pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego według norm przepisanych.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 18.06.2025 r. poprzedzającej wydanie wyroku pełnomocnik strony pozwanej poparł apelację, i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję. Wniósł o oddalenie apelacji powódki K. K. i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję. Wniósł o oddalenie zażalenia i zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego.

Pełnomocnik powódki K. K. (1) poparł apelację. Wniósł o zasadzenie kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję. Poparł zażalenie powódek J. L. i K. A., A. M. wniósł o zasądzenie kosztów postepowania zażaleniowego. Nadto wniósł o oddalenie apelacji strony pozwanej i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do apelacji pozwanego jako najdalej idącej (prowadzącej do całkowitego oddalenia powództwa) wskazać należy iż, apelacja ta nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z ustawowo przyznaną kompetencją w wypadkach wskazanych w art. 387 § 2 ¹ KPC Sąd odwoławczy sporządza pisemne uzasadnienie orzeczenia w sposób uproszczony i może odstąpić od szczegółowego przedstawienia podstawy faktycznej, czy też wyczerpującej prezentacji oceny prawnej. Sąd Okręgowy w Łodzi w zakresie rozstrzygnięcia dotyczącego powódek J. L., K. A. oraz A. M., podziela w całości i przyjmuje za własne prawidłowo poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne, jako znajdujące oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, jak również akceptuje dokonaną przez tenże Sąd w tym zakresie prawidłową ocenę prawną ustalonego stanu faktycznego bez konieczności jej ponownego przytaczania (art. 387 § 2 ¹ KPC). Wbrew twierdzeniom apelacji, Sąd drugiej instancji w odniesieniu do tych osób nie dopatrzył się w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, uchybień czy to w zakresie prawa procesowego czy materialnego skutkujących koniecznością zmiany czy uchylenia zaskarżonego wyroku. Podniesione przez apelującą stronę pozwaną zarzuty w żaden sposób nie podważają prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu I instancji.

Art. 233 § 1 k.p.c. stanowi, iż sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd dokonuje oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów, mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu orzeczenia z 11 lipca 2002 roku, IV CKN 1218/00, LEX nr 80266). Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 roku, II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137). Poprawność rozumowania sądu powinna być możliwa do skontrolowania, z czym wiąże się obowiązek prawidłowego uzasadniania orzeczeń (art. 327 ¹ k.p.c.).

W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego i poczynione w sprawie ustalenia faktyczne dotyczące ww powódek są – wbrew twierdzeniom apelującego – prawidłowe. Podnieść należy, iż okoliczności sprawy ustalone przez Sąd I instancji były zasadniczo między stronami bezsporne i wynikały bezpośrednio - wprost z przedłożonych w sprawie dokumentów. Zarzuty apelacji w tej części uznać zatem należy za polemikę ze stanowiskiem Sądu I instancji. W tej materii apelujący przeciwstawia wyłącznie własny pogląd na sprawę i oczekiwany kształt rozstrzygnięcia.

Podnieść należy, iż zasadniczo spór sprowadzał się do oceny prawidłowości zastosowania prawa materialnego art. 3 ustawy z dnia 8 czerwca 2017 o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz. U 2022 poz 2139 ze zm) oraz - wyjaśnienia kwestii czy w świetle obowiązujących przepisów pozwany prawidłowo zakwalifikował powódki do 5 zamiast 2 grupy zawodowej a co za tym idzie stwierdzenia czy zachodziła konieczność wyrównania należnego im wynagrodzenia począwszy od lipca 2022 r. do czerwca 2023 r.

Przy tym bezspornie zarówno przed jak i po 1.07.2022 aż do 1.07.2023 zakres obowiązków powódek nie uległ zmianom, do dnia 30.06.2022 r. powódki J. L., K. A. oraz A. M., otrzymywały wynagrodzenie z uwzględnieniem 7 grupy, tj. w sposób, w którym kwalifikowano je do wymagań i kwalifikacji uwzględniających posiadanie przez nie stopnia magistra i specjalizacji. Następnie pozwany zmienił zaszeregowanie powódek nie zaliczając ich do analogicznej co 7 grupy 2 lecz grupy 5 załącznika do ustawy, jednocześnie fakt zmiany grupy zaszeregowania do niższej grupy był wynikiem jednostronnej decyzji pracodawcy, wobec powódek nie zastosowano ani porozumienia ani wypowiedzenia zmieniającego. Już w tym miejscu - mając na uwadze zarzuty apelacji wniesionej przez stronę powodową, do której Sąd odniesie się w dalszej części - dla porządku wskazać należy, iż sytuacja K. K. (1) różniła się od sytuacji powódek o tyle, że pierwotnie do lipca 2022 była kwalifikowana w ramach zaszeregowania do grupy 8 zawodowej jednakże w czerwcu 2022 r. uzyskała zwiększenie kwalifikacji do poziomu pozostałych powódek i tak jak one nie została zakwalifikowana do grupy 2 lecz grupy 5.

Sąd Okręgowy nie zgadza się z twierdzeniami apelacji pozwanego, iż w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wbrew zapatrywaniom Sądu I instancji należało przyjąć, że kwalifikacja powódek do 5 grupy zawodowej była prawidłowa .

W pierwszej kolejności mając na uwadze treść podniesionych w sprawie zarzutów wskazać należy, iż pozwany utrzymywał i podtrzymuje to stanowisko w apelacji, że kwalifikacja powódek do 5 grupy kwalifikacji załącznika do ustawy zamiast do grupy 2 wynikała z nowelizacji przepisów ustawy i załącznika do ustawy a konkretnie posłużenia się w znowelizowanych przepisach stwierdzeniem „wymaganego” wykształcenia a nie wykształcenia „posiadanego” jak było uprzednio jako podstawowego czynnika dla zaszeregowania pielęgniarki pod dana grupę z przypisanym współczynnikiem pracy. Przy tym, jak podkreślał skarżący wykształcenie wymagane należy interpretować zgodnie z regulacjami rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20.07.2011 w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (Dz. U nr 51 poz 896 z późn zm ) wydanego na podstawie art. 50 ust 5 ustawy o działalności leczniczej. Zgodnie zaś z ww. rozporządzeniem pkt I ppkt 32 załącznika kwalifikacjami wymaganymi niezbędnymi dla zajmowania stanowiska pielęgniarki specjalistki nie jest posiadanie tytułu magistra pielęgniarstwa i specjalizacji. Skarżący wywodził też, iż obowiązująca u niego treść Regulaminu Wynagradzania, prowadzi do wniosku, że Pracodawca dla stanowiska pielęgniarki/położnej specjalisty nie wymagał bezwzględnie tego rodzaju wykształcenia i przewidywał możliwość zatrudnienia na stanowisku pielęgniarki/położnej specjalistki pracownika z kwalifikacjami niższymi, zwłaszcza, że do dnia 1 lipca 2023 r. zakresy obowiązków pielęgniarek i położnych specjalistek ze średnim wykształceniem i wyższym wykształceniem licencjackim i magisterskim były określone w tożsamy sposób. Zdaniem apelującego, Sąd I instancji wydając zaskarżone rozstrzygnięcie także w żaden sposób nie odniósł się do dowodów z dokumentów załączonych do odpowiedzi na pozew dowodów z dokumentów w postaci aneksów do umowy i wyciągów z umów nr (...) wraz z wyciągami załącznika „zasoby” zgłaszanych przez pozwanego do (...) podczas gdy z dokumentów tych wynika, iż w okresie od dnia 1 stycznia 2021 r. w zasobach zgłaszanych do (...) Oddziału (...) pozwany wskazał wyłącznie na fakt specjalizacji, a zatem pracodawca brał pod uwagę wyłącznie fakt posiadania przez powódki specjalizacji.

Z twierdzeniem tym nie można się zgodzić. Unikając zbędnego ponownego powtarzania treści przepisów (uczynił to już Sąd Rejonowy) art. 3 oraz 5a ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz załącznika do ustawy z uwzględnieniem faktu ich nowelizacji w spornym okresie, punktu 1 ppkt 32 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (Dz. U. z 2021 r. poz. 2359) oraz pkt 16 tabeli obowiązującego u pozwanego regulaminu wynagradzania podnieść należy, że brzmienie ustawy z dnia 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych obowiązujące od 1 lipca 2022 roku nie zmieniło zasady powiązania współczynnika pracy z kwalifikacjami wymaganymi (a nie posiadanymi) na danym stanowisku. Błędnym jest twierdzenie skarżącego, iż nowelizacja nie miała charakteru wyłącznie porządkującego lecz stricte - kształtujący zmieniający dotychczasowe zapisy- inaczej byłaby zbędna a więc postępowanie pozwanej znajdowało logiczne usprawiedliwienie.

W cenie Sądu Okręgowego powyższe należy ocenić jako zbyt daleko idące. Bezwzględnie od chwili wejścia w życie powołanej ustawy, tj. od 16 sierpnia 2017 roku załącznik do ustawy obejmował tabelę, której tytuł niezmiennie brzmiał „Grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku”. Ustawodawca zatem od samego początku zakładał, że z danym współczynnikiem pracy są związane kwalifikacje wymagane a nie posiadane na danym stanowisku. Powyższe znajdowało potwierdzenie również w treści z uzasadnienia rządowego projektu ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych (druk nr (...)), w którym podkreślono, że zgodnie z projektem ustawy wysokość najniższego wynagrodzenia zasadniczego przysługującego pracownikom wykonującym zawód medyczny zatrudnionym na poszczególnych kategoriach stanowisk pracy będzie uzależniona od poziomu wykształcenia wymaganego na stanowisku pracy, na którym zatrudniony jest dany pracownik (wykształcenie na poziomie wyższym, średnim, posiadanie specjalizacji) i powyższa zasadę wprost odniesiono do treści art. 78 § 1 k.p., w myśl którego wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy. Odmienna interpretacja nie wynika również z uzasadnienia rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw (druk nr (...)), który w toku procesu legislacyjnego przybrał postać ustawy z dnia 26 maja 2022 r. o zmianie ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz niektórych innych ustaw.

W konsekwencji, skoro brzmienie ustawy z dnia 8 czerwca 2017 roku o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych obowiązujące od 1 lipca 2022 roku nie zmieniło zasady powiązania współczynnika pracy z kwalifikacjami wymaganymi (a nie posiadanymi) na danym stanowisku, to argumentacja strony pozwanej uzasadniająca kwalifikację powódek do innej grupy zawodowej z tego właśnie powodu nie zasługiwała na uwzględnienie.

Dodatkowo analiza przepisów ustawy z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych nie może nastąpić w oderwaniu od zasad uregulowanych w kodeksie pracy. Zgodnie z przywołanym wyżej art. 78 § 1 k.p. wynagrodzenie za pracę powinno odpowiadać w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu. Dodatkowo ustawa przewiduje minimalne wynagrodzenia zasadnicze poszczególnych grup zawodowych, co nie wyklucza możliwości zwiększenia przez pracodawcę takiego wynagrodzenia w konkretnym wypadku. Na takim samym stanowisku stanął Sąd Okręgowy w Łomży - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w wyroku z dnia 22 marca 2023 r., III Pa 10/23 oraz w wyroku z dnia 22 kwietnia 2022 r., III Pa 5/22.

Pozwany, wbrew zapatrywaniom apelacji nie może więc zasłaniać się wskazanymi okolicznościami. Podnieść przy tym należy, iż jako pracodawca - podmiot profesjonalny zobligowany był do należytego stosowania obowiązujących regulacji. Sąd Okręgowy przy tym nie kwestionuje, iż na kanwie wskazanych przepisów - co odnosi skarżący mogły pojawiać się i pojawiają się problemy interpretacyjne ( co znajduje także swój wyraz w stanowiskach prezentowanych przez organizacje związkowe), niemniej jednak trudno dojść do przekonania, iż takie trudności interpretacyjne w rozpoznawanej sprawie w istocie wystąpiły przy formułowaniu warunków pracy powódek i innych pielęgniarek z wyższym wykształceniem. Podnieść należy iż wyjaśnienia samej pozwanej w tym zakresie były niejednoznaczne. Natomiast z materiału sprawy ocenionego logicznie zwłaszcza zeznań świadków wynikało, iż pozwany zamierzał uwzględnić na dotychczasowych zasadach kwalifikacje wszystkich pielęgniarek ( w tym celu wręczył wypowiedzenia zmieniające 4 z nim jak potem podnosił celem obrony swego stanowiska omyłkowo) przeszkodą okazały się jednak problemy finansowe i trwające negocjacje w zakresie zapewnienia środków na wynagrodzenia.

W tym kontekście nie należy pomijać też, iż sam pozwany do 30 czerwca 2022 roku wykazywał powódki J. L., K. A. oraz A. M., jako osoby zajmujące stanowisko przypisane do 7 grupy zawodowej na podstawie ustawy z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych według stanu prawnego na 1 lipca 2021 roku, która - co już podnoszono - zasadniczo po nowelizacji odpowiadała późniejszej 2 grupie zawodowej (tożsame treści odnoście pielęgniarek i położnych). Niejasnym jest zatem z jakich względów pracodawca jednostronnie dokonał zmiany grupy zaszeregowania powódek, skoro wcześniej w analogicznych okolicznościach (nie licząc zmiany sposobu finasowania Szpitala przez NFZ) kwalifikacje te uwzględniał. W przypadku K. K. (1) - o czym jeszcze będzie mowa - niezrozumiałym jest natomiast dlaczego, jak przyjął Sąd I instancji podwyższenie jej wykształcenia do poziomu jakim legitymowały się pozostałe powódki miałoby zostać nieuwzględniane. Przy tym Sąd nie neguje kompetencji pracodawcy do wskazania wymagań formalnych dla konkretnego stanowiska pracy (z uwzględnieniem oczywiście minimum zakreślonym w rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20.07.2011 w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami), nie należy jednak pomijać, iż w świetle okoliczności faktycznych pozwany sam tak te standardy wyznaczał skoro klasyfikował powódki J. L., K. A. oraz A. M., do grupy 7 i konsekwentnie były one wskazywane jako osoby zajmujące stanowisko przypisane do 7 grupy zawodowej na podstawie ustawy z 8.06.2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych według stanu prawnego na 1 lipca 2021 r. Mało tego, co nie jest kwestionowane pozwany kierując się tylko i wyłącznie faktem podwyższenia wyksztalcenia w takich okolicznościach zmieniał powódkom stanowisko na „pielęgniarka specjalistka” i podwyższał wynagrodzenie nijako z automatu niezależnie od potrzeb szpitala. Tym samym stanowisko specjalisty było ściśle związane z posiadanymi kwalifikacjami niezależne od organizacji opieki medycznej w szpitalu. Wobec tego należy przyjąć, że pracodawca wymagał od nich kwalifikacji wykazanej w tej grupie zawodowej czyli – tytułu zawodowego magister pielęgniarstwa/ położnictwa i tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa/ położnictwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia. Zaś wynagrodzenie K. K. (1) powinno generalnie zostać ukształtowane jak wszystkich innych pielęgniarek z tytułem magistra oraz specjalizacją.

Bez wpływu na powyższą ocenę pozostają też powoływane w apelacji zapisy punktu 1 ppkt 32 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (Dz. U. z 2021 r. poz. 2359) oraz pkt 16 tabeli obowiązującego u pozwanego od 14 grudnia 2012 roku regulaminu wynagradzania. Pozwany w oparciu o treść ww utrzymywał, że pracodawca dla stanowiska pielęgniarki / położnej specjalisty nie wymagał bezwzględnie wyższego wykształcenia i przewidywał możliwość zatrudnienia na stanowisku pielęgniarki / położnej specjalisty pracownika z kwalifikacjami niższymi a zatem wykształcenie wyższe nie było tym „wymaganym” Ponadto wywodził, że w punkcie 16 tabeli Regulaminu wynagradzania nie użyto spójnika „lub” dla określenia rodzajów wymaganego wykształcenia dla stanowiska położnej specjalisty - wskazano w nim kwalifikacje minimalne i ewentualnie - możliwe do posiadania w owym czasie nieobligatoryjne kwalifikacje na poziomie wyższym, co również przemawia za przyjęciem ww stanowiska.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, iż nie sposób zakwestionować faktu, że pozwany w oparciu o wskazane przepisy dopuszczał zatrudnienie pielęgniarek/ położnych specjalistek nie posiadających wyższego wykształcenia, jednak posiadanie kwalifikacji tylko na wspomnianym poziomie minimalnym bezzasadnie utożsamia z kwalifikacjami wymaganymi dla danego stanowiska. Sąd nie przeczy, iż w świetle powołanych norm możliwym jest zatrudnienie na stanowisku pielęgniarka specjalista także osób niemających wykształcenia wyższego. Podkreślić jednak należy, że niewątpliwie pożądanym jest zatrudnienie na konkretnym stanowisku osób o jak najszerszych kwalifikacjach. Traktując o zatrudnieniu na stanowisku pielęgniarka specjalista pozwany sam widział tą potrzebę i wskazał w regulaminie na zatrudnienie osób zarówno z wykształceniem średnim jak i wyższym w obu przypadkach posiadających specjalizację. (Gdyby było inaczej wpisałby jako wymagane tylko wykształcenie średnie ze specjalizacją, wszelkie wyższe kompetencje byłyby dopuszczalne jako przekraczające minimalny wymagany standard). Nie można dojść zatem do przekonania, że pracodawca nie wymagał od powódek kwalifikacji wykazanej w tej grupie zawodowej czyli - tytułu zawodowego magister pielęgniarstwa lub położnictwa i tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, które powódki niewątpliwie spełniały. Określenie wymaganych kwalifikacji wariantowo a potem odwoływanie się wyłącznie do niższego przedziału kompetencji z argumentacją, iż wystarczającym jest spełnienie warunków minimalnych, intencjonalnie po to, by ukształtować należne wynagrodzenie za prace na niższym poziomie, należy traktować jak nadużycie- art. 8 kp. Pozwany sam chciał zatrudnienia na stanowisku pielęgniarki specjalisty osób z wyższym wykształcaniem, stanowiąc w regulaminie obowiązkowe kryteria także dla tych osób, po czym po ich zatrudnieniu, niejako, gdy dochodzi do określenia ich wynagrodzenia, odmawia uznania ich kompetencji podnosząc, iż wymaganymi dla stanowiska są wyłącznie kryteria minimalne. W ocenie Sądu w tym stanie rzeczy nie może więc wywodzić dla siebie korzystnych skutków prawnych.

Podkreślić należy też, że nie zaszły żadne okoliczności faktyczne, które sprawiałyby, że dotychczasowe kwalifikacje powódek zostały zmniejszone. Apelujący zgadzając się z twierdzeniem , że takiej zmiany nie było, wywodził jednak, iż zaliczenie powódek do określonej grupy zawodowej i spowodowana nią zmiana wysokości wynagrodzenia wynikała jedynie ze zmiany przepisów powszechnie obowiązującego prawa.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 42 § 1 k.p., przepisy o wypowiedzeniu umowy o pracę stosuje się odpowiednio do wypowiedzenia wynikających z umowy warunków pracy i płacy. W myśl kolejnych dwóch paragrafów przytoczonego przepisu, wypowiedzenie warunków pracy lub płacy uważa się za dokonane, jeżeli pracownikowi zaproponowano na piśmie nowe warunki. W razie odmowy przyjęcia przez pracownika zaproponowanych warunków pracy lub płacy, umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu dokonanego wypowiedzenia. Jeżeli pracownik przed upływem połowy okresu wypowiedzenia nie złoży oświadczenia o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków, uważa się, że wyraził zgodę na te warunki; pismo pracodawcy wypowiadające warunki pracy lub płacy powinno zawierać pouczenie w tej sprawie. W razie braku takiego pouczenia, pracownik może do końca okresu wypowiedzenia złożyć oświadczenie o odmowie przyjęcia zaproponowanych warunków.

Truizmem jest stwierdzenie, że wynagrodzenie jest częścią umowy o pracę. Umowa ta jak każda umowa o charakterze cywilnoprawnym wymaga do swojego istnienia woli dwóch stron, w tym wypadku pracownika i pracodawcy. Przepisy prawa (zarówno normy z zakresu prawa pracy jak i prawa cywilnego) wymieniają enumeratywnie przypadki, kiedy tylko jedna ze stron ma prawo kształtować umowę (np. rozwiązanie umowy o pracę, odstąpienie od umowy itp.). Żaden przepis prawa nie pozwala pracodawcy jednostronnie kształtować warunków wynagrodzenia. Owszem pracodawca jako strona silniejsza często te warunki proponuje, ale pracownik może ich nie przyjąć. Co więcej obniżenie wynagrodzenia zawsze wymaga wypowiedzenia zmieniającego/ porozumienia zmieniającego. Nie jest również dopuszczalne, aby warunki zatrudnienia były gorsze niż przewidziane w przepisach powszechnie obowiązujących. Jest to wprost wskazane w art. 9 § 2 kp („Postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień zbiorowych oraz regulaminów i statutów nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw i aktów wykonawczych”). Zgodnie z art. 80 kp za pracę wykonaną pracownikowi należy się wynagrodzenie. Z art. 22 § 1 kp wynika, że najważniejszym obowiązkiem pracodawcy jest zatrudnianie pracownika za wynagrodzeniem. Do podstawowych obowiązków pracodawcy należy w szczególności terminowe i prawidłowe wypłacanie wynagrodzenia swoim pracownikom – art. 94 pkt 5 kp. W orzecznictwie sądowym ugruntowane jest stanowisko, że naruszenie powyższego obowiązku kwalifikowane jest jako naruszenie podstawowych obowiązków wobec pracownika niezależnie od tego czy pracodawca opóźnia się w wypłacie całości świadczenia czy też jego części.

Wprowadzenie niekorzystnych zmian warunków wynagradzania wymaga, zgodnie z 42 kp dokonania wypowiedzenia zmieniającego lub porozumienia stron stosunku pracy. Wobec tego gdy pracodawca chce zmienić grupę zszeregowania pracownika, która rzutuje na zmianę ( zwłaszcza na niekorzyść) należnego mu wynagrodzenia bezwzględnie wymagane jest zachowania procedury wynikającej z art. 42 § 1 i 2 KP. Na gruncie rozpoznawanej sprawy zgodzić należy się z Sądem Rejonowym , że wyłącznie faktyczna zmiana warunków płacy, była niewystarczająca i wymagała zachowania procedury wynikającej z art. 42 § 1 i 2 KP. Tu tego zabrakło. Przy czym powyższe nie było, jak już wskazywano, determinowane zmianą przepisów, lecz arbitralnym działaniem pozwanego, który mając na uwadze interes szpitala spowodowany odmiennym jego finasowaniem, działał z pominięciem zasad kształtujących indywidualne stosunki pracy , które sam dotychczas stosował i respektował. Nie każda zmiana warunków pracy mieści się w uprawnieniach dyrektywnych pracodawcy. Jakkolwiek nie można wymagać od pracodawcy, aby przez wiele lat nie dokonywał żadnych zmian w zakresie warunków pracy i płacy swoich pracowników, mimo że występują uzasadniające to względy organizacyjne, ekonomiczne, także determinowane regulacją prawną, niedopuszczalnym jest jednak uznanie, że modyfikacji w tym zakresie może dokonywać w sposób dowolny(zob. wyr. SA w Warszawie z 17.12.2012 r., III APa 22/12, L.). Sytuacja finansowa pracodawcy nie może zwalniać go z powinności zapewnienia pracownikom wynagrodzenia na co najmniej minimalnym poziomie, stąd też motywy, które kierowały pracodawcą ustalającemu wysokość wynagrodzenia poniżej minimalnego, ustawowego pułapu, są prawnie indyferentne w aspekcie żądania pozwu./Wyrok Sądu Okręgowego w Sieradzu - IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 6 września 2021 r., IV Pa 23/21/

Pozwany ustalił stawkę zaszeregowania wynagrodzenia powódek kwalifikując je do grupy 5 w odniesieniu do ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz załącznika do ustawy dokonując swobodnej interpretacji jego zapisów tak jak mu było wygodnie, uwzględniając zasady kontraktowania z NFZ pomijając, jednak elementarne uprawnienia powódek do ochrony ich wynagrodzenia jako podstawowego elementu umowy o pracę. Tymczasem nie powinna budzić wątpliwości konieczność zastosowania instytucji wypowiedzenia zmieniającego/ porozumienia zmieniającego także wtedy, gdy w wyniku wprowadzenia przez pracodawcę nowych przepisów płacowych dochodzi do pozbawienia pracowników pewnych przywilejów gwarantowanych dotychczas obowiązującymi u tego pracodawcy unormowaniami wewnątrzzakładowymi lub postanowieniami umów o pracę, choćby wpływały na to standardy wynikające z przepisów powszechnie obowiązujących. Co nie jest na etapie apelacji kwestionowane wypowiedzenie powódkom warunków płacy nie miało miejsca a aneksy dotyczące umowy o pracę - co także nie zostało podważone, nie były skuteczne. Pisemne oświadczenie woli pracodawcy określające nowe zasady wynagradzania pracownika nie jest wypowiedzeniem zmieniającym, jeżeli nie zawiera oświadczenia o wypowiedzeniu dotychczasowych warunków umowy o pracę. /Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 4 lutego 2021 r., (...) 5/21/

Za prawidłowe uznać należy także pozostałe ustalenia Sądu I instancji. Sąd zgadza się z oceną Sądu Rejonowego, że faktyczną przyczyną takiego ukształtowania wynagrodzenia powódek była obawa przed niezadowoleniem oraz potencjalna możliwość wytoczenia powództw przez pozostałych pracowników oraz trudna sytuacja finansowa pozwanego. Podnieść należy, że okoliczności te znajdują pełne potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym w tym dowodach z dokumentów i zeznaniach świadków. Mając na uwadze przebieg spotkania z dnia 29 lipca 2022 i ustalenia na nim poczynione należy stwierdzić jednoznacznie, że ukształtowanie wynagrodzeń powódek było wynikiem takiej postawy pozwanego. WW dowody potwierdziły, iż doszło do wstrzymania podpisywania aneksów uwzględniających żądania powódek w zasadzie już przygotowanych przez pozwanego, z uwagi na trudną sytuację finansową spółki i w obawie o zarzuty nierównego traktowania pielęgniarek z niższym wykształceniem a wykonujących tożsame obowiązki co powódki i inne pielęgniarki oraz położne z wyższym wykształceniem. Z tych samych względów doszło następczo do zmiany warunków pracy powódek w zakresie ich kwalifikacji do 5 grupy zawodowej. Nieistotne jest przy tym, że sam pozwany nie poczytywał powyższego za podstawę dokonania wypowiedzenia zmieniającego. Jeszcze raz powtórzyć należy za Sądem Okręgowym w Łomży ( wspominane wyroki w sprawie III Pa 10/23 III Pa 5/22), iż niezależnie od tego jakich kwalifikacji wymaga pracodawca, współczynnik pracy winien odpowiadać tym wynikającym z rozporządzenia Ministra Zdrowia z 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami (t.j. Dz.U. Nr 151, poz. 896 ze zm.). Analiza przepisów ustawy z 8.06.2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1801) nie może nastąpić w oderwaniu od zasad uregulowanych Kodeksem Pracy. Skoro powódki J. L., K. A. oraz A. M., wykazane były jako osoby zajmujące stanowisko przypisane do 7 grupy zawodowej na podstawie ustawy z 8.06.2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych według stanu prawnego na 1 lipca 2021 r. to należy przyjąć, że pracodawca wymagał od nich kwalifikacji wykazanej w tej grupie zawodowej czyli – tytułu zawodowego magister pielęgniarstwa i tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia. Grupa zawodowa 2 określona w załączniku do obecnie obowiązujących przepisów ustawy reguluje wynagrodzenie zasadnicze m.in. pielęgniarki z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa albo położna z tytułem magister położnictwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia czyli takiej samej grupy jak poprzednio uregulowano w grupie 7.

Co do zarzutów dotyczących braku zastosowania art. 18 ^3c k.p pominięcia, że pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za jednakową pracę lub za prace jednej wartości, pominięcia, że zakwalifikowanie powódek do grupy drugiej kompetencji nie mogło być powiązane z wymaganiem od nich na stanowisku pielęgniarki specjalisty wykształcenia wyższego, bo w czasie do dnia 1 lipca 2023 r. powódki wykonywały takie same obowiązki, co pielęgniarki zatrudnione u pozwanego nieposiadające wykształcenia wyższego magisterskiego, podkreślenia wymaga, że przedmiotem niniejszego postępowania nie jest kwestia równego traktowania w zatrudnieniu lecz żądanie zapłaty wyrównania należnego wynagrodzenia.

Przy tym zauważyć należy, że przepisy art. 18 ^3c k.p zakazują różnicowania wynagrodzenia pracowników tylko wówczas, gdyby następowało to w oparciu o niedozwolone kryteria. Prace jednakowe to prace takie same pod względem rodzaju, kwalifikacji koniecznych do ich wykonywania, warunków, w jakich są świadczone, a także - ilości i jakości. Zatem stanowisko pracy może stanowić kryterium porównawcze w ramach ustalania „jednakowej pracy”, ale nie jest ono wyłączne. Prace tożsame pod względem rodzaju i kwalifikacji wymaganych do ich wykonywania na tych samych stanowiskach pracy funkcjonujących u danego pracodawcy mogą różnić się co do ilości i jakości (rozumianej jako sposób wywiązywania się z powierzonych obowiązków na co mogą mieć też wpływ posiadane umiejętności wykształcenie), a wówczas nie są pracami jednakowymi w rozumieniu art. 18 ^3c § 1 KP. Ilość i jakość świadczonej pracy są w świetle art. 78 § 1 KP podstawowymi kryteriami oceny pracy dla potrzeb ustalania wysokości wynagrodzenia oraz stanowią dopuszczalne przesłanki różnicowania wynagrodzenia w myśl art. 3 ust. 3 Konwencji nr 100 (...) Organizacji Pracy dotyczącej jednakowego wynagrodzenia dla pracujących mężczyzn i kobiet za pracę jednakowej wartości (postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 stycznia 2022 r., II PSK 199/21).

Dopuszczalne jest różnicowanie praw pracowników, którzy bądź pełnią inne obowiązki, bądź takie same, ale niejednakowo. Sytuacja prawna pracowników może być także różnicowana ze względu na odmienności wynikające z ich cech osobistych (predyspozycji) i różnic w wykonywaniu pracy (dyferencjacja) (postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 czerwca 2021 r., II PSK 90/21). Ponadto sama nazwa zajmowanego stanowiska pracy nie przesądza ipso iure, że pracownicy zatrudnieni na tych stanowiskach świadczą prace o jednakowej wartości (postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Pracy, (...) i Spraw Publicznych z dnia 14 marca 2018 r., II PK 125/17). Z tych też względów na gruncie rozpoznawanego przypadku nie sposób jeszcze mówić o nierównym traktowaniu w zatrudnieniu.

Ponadto podkreślić należy, że niwelowanie ewentualnych nierówności w zatrudnieniu nie może polegać na pogorszeniu warunków zatrudnienia jednego pracownika po to, aby „wszyscy mieli tak samo źle”. Pracodawca w takiej sytuacji powinien dążyć do poprawy warunków zatrudnienia tych osób, które są faktycznie gorzej traktowane, bo taka jest idea tej zasady.

Nieuprawnionymi są też zarzuty apelacji pozwanego dotyczące art. 100 k.p.c. w zw. z § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 z późn. zm.) poprzez błędne przyjęcie, iż zasadne jest podniesienie stawki o 1/4 w stosunku do stawki podstawowej z uwagi na nakład pracy pełnomocnika strony powodowej.

Podkreślić należy, iż uwzględniając okoliczności sprawy takie jak liczba rozpraw - osobiste stawiennictwo pełnomocnika na każdym z terminów , liczbę składanych pism procesowych oraz ich obszerność oraz złożoność podnoszonych argumentów nawet przy uwzględnieniu faktu udziału pełnomocnika w analogicznych postepowaniach uznać należało iż nakład pełnomocnika był na tyle znaczny, że usprawiedliwiał podwyższenie stawki o 1/4 . Wydane w tym zakresie rozstrzygniecie nie odbiegało zatem od przyjętych w § 15 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1964) standardów.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego zarzuty apelacji pozwanego dotyczące zarówno naruszenia prawa procesowego (art. 233 § 1 k.p.c.,100 k.p.c.) jak i prawa materialnego (art. 3 ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz załącznika do ustawy, punktu 1 ppkt 32 załącznika do Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r., art. 78 § 1 k.p., art. 42 art. 18 ^3c k.p.) nie zasługiwały na uwzględnienie.

Z tych wszystkich względów wniesiona apelacja pozwanego nie mogła zostać uwzględniona.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zgodnie z treścią art. 385 kpc orzekł jak w punkcie I sentencji.

O zwrocie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję w kwotach po 1350 zł wraz z odsetkami w stosunku do każdej z powódek orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. a także § 10 ust. 1 pkt 1 oraz § 9 ust. 1 pkt 2 oraz § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1964) uwzględniając wartość każdego ze zgłoszonych roszczeń. W tym miejscu wskazać należy iż w zakresie żądania zwrotu kosztów zgodnie ze spisem pełnomocnik strony powodowej nie wykazał rzeczywiście poniesionych kosztów, ani nie złożono stosownego oświadczenia w stron w tym przedmiocie a zatem wysokość należnej kwoty ustalono w wysokości odpowiadającej stawce minimalnej (por. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2017 r., WZ 11/17).

Jednocześnie Sąd nie znalazł podstaw, by zwolnić pozwaną z tego obowiązku na podstawie art. 102 kpc bo jakkolwiek silne subiektywne przekonanie o słuszności dochodzonego roszczenia/ swego stanowiska procesowego niekiedy uzasadnia odstąpienie od obciążenia kosztami procesu strony przegrywającej proces, to jednak strona która uzyskawszy rozstrzygnięcie, obejmujące również ocenę jego stanowiska, decyduje się na kontynuowanie procesu na etapie apelacji, to wiąże się to z konsekwencją w postaci odpowiedzialności finansowej za jego wynik. /Wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie - I Wydział Cywilny z dnia 24 marca 2021 r., I ACa 128/20/ Sam charakter roszczenia i przekonanie strony o zasadności roszczenia nie jest wystarczający do odstąpienia od obciążenia strony kosztami procesu, jeżeli ta znając treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku podjęła decyzję o wniesieniu apelacji i kontynuowaniu procesu, a w konsekwencji przyjęła na siebie ryzyko wynikające z ewentualnego przegrania sprawy na tym etapie. /Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie - I Wydział Cywilny z dnia 14 listopada 2019 r., I ACa 1283/18/

Natomiast apelację powódki K. K. (1) uznać należy za usprawiedliwioną.

W tym miejscu podnieść należy, iż brak jest podstaw do powtarzania argumentacji natury prawnej i jurydycznej dotyczącej wykładni art. 3 ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych oraz załącznika do ustawy, punktu 1 ppkt 32 załącznika do Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 r., art. 78 § 1 k.p., art. 42 art. 18 ^3c k.p. gdyż ta w takim samym stopniu dotyczyła zarówno K. K. (1) jak i pozostałych powódek. Nie można przyjąć iż w stosunku do ww. powódki obowiązywały jakiekolwiek inne zasady czy regulacje, bądź też odmienny sposób interpretacji obowiązujących przepisów -spornym był natomiast sposób ich zastosowania .

Sąd przy tym dostrzega, co słusznie podkreślił Sąd I instancji, iż sytuacja faktyczna dotycząca powódki K. K. (1) była nieco odmienna niż J. L., K. A. oraz A. M., niemniej jednak ostatecznie wbrew zapatrywaniom Sądu Rejonowego należało dojść do przekonania, iż powyższe nie usprawiedliwiało odmiennego rozstrzygnięcia w zakresie zgłoszonych przez nią roszczeń wyrównania należnego jej wynagrodzenia począwszy od lipca 2022 r. do czerwca 2023 r. w związku z kwalifikowaniem jej do 5 zamiast 2 grupy zawodowej.

W tym miejscu ponieść należy, iż w światle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie jest kwestionowanym, że powódka K. K. (1) uzupełniła kwalifikacje uzyskując tytuł magistra pielęgniarstwa w czerwcu 2022 roku i od tej daty posiadała pełne kwalifikacje wymagane dla 7 zaszeregowania, które w przypadku pozostałych pielęgniarek były honorowane przez pracodawcę. Wcześniej z przyczyn formalnych posiadania jedynie licencjatu kwalifikowana była do grupy 8. Pracodawca – w przeciwieństwie do pozostałych powódek – wcześniej nigdy nie zakwalifikował jej do grupy 7 i nie ukształtował jej wynagrodzenia na równi z innymi pielęgniarkami o najwyższych formalnych kwalifikacjach. K. K. (1) nie była też przez pozwanego zgłaszana do Narodowego Funduszu Zdrowia jako pracownik mający legitymować się tytułem zawodowym magistra pielęgniarstwa i tytułem specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa. Przy tym w okolicznościach sprawy wykazanym zostało, że przed 30 czerwca 2022 roku, z chwilą ukończenia specjalizacji czy podwyższenia wykształcenia każdej z pielęgniarek zmieniano stanowisko na „pielęgniarka specjalistka” i podwyższano wynagrodzenie. Akta sprawy jednoznacznie wskazują, że po uzyskaniu specjalizacji w jakiejkolwiek dziedzinie medycznej pielęgniarki, niejako z automatu, były zatrudniane na stanowisku pielęgniarki specjalisty, niezależnie od potrzeb szpitala a następnie zgłaszane do NFZ. Przy tym K. K. (1) po tym, jak w czerwcu 2022 r. uzyskała zwiększenie kwalifikacji do poziomu pozostałych powódek, podobnie jak one nie została zakwalifikowana do grupy 2 lecz grupy 5. Niespornym jest też, że pozwany, jak w przypadku pozostałych pracowników, uwzględnił uzupełnienie przez powódkę K. K. (1) kwalifikacji i podwyższył jej wynagrodzenie dopiero od 1 lipca 2023 roku, kwalifikując ją do grupy 2.

W kontekście powyższego nie można zgodzić się z Sądem I instancji, iż nie udowodniono, aby przed tą datą pracodawca wymagał od K. K. (1) podwyższonych kwalifikacji w postaci posiadania tytułu zawodowego magistra pielęgniarstwa i tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia. Istotnym jest bowiem, że skoro pozwany do 30 czerwca 2022 roku uwzględniając posiadanie wyższe wykształcenie magisterskie i specjalizację kwalifikował powódki J. L., K. A. oraz A. M., do 7 grupy zaszeregowania, to tak też powinien kwalifikować powódkę K. K. (1), gdyby w tym okresie posiadała wyższe wykształcenie pielęgniarskie, albowiem pozwany w przypadku pozostałych powódek w przypadku uzupełnienia kwalifikacji automatycznie podwyższał wynagrodzenie za pracę i grupę zaszeregowania do grupy zawodowej. Przy tym jak słusznie wywodzi apelujący, powódka jak inne pielęgniarki z wyższym wykształceniem była zapewniana przez pozwanego iż zarząd analizuje problem zaszeregowania do 2 grupy o współczynniku 1,29 i zmieni zaszeregowanie i wyrówna różnice, gdy otrzyma spójne wytyczne w tym zakresie, jak inne pielęgniarki z wyższym wykształceniem brała udział w zebraniu z pracodawcą dotyczącym wręczania stosownych aneksów do umów, pielęgniarkę E. S., która jak powódka podwyższyła kwalifikacje w czerwcu 2022 informowano że będzie traktowana jak inne pielęgniarki z wyższym wykształceniem. Podobnie jak inne powódki K. K. (1) dotknęła polityka pracodawcy związana ze zmiana sposobu finasowania przez NFZ. Odmienne traktowanie powódki K. K. (1) nie znajduje zatem ani faktycznego ani prawnego usprawiedliwienia. Ona zaś sama w sposób oczywisty podobnie jak i inne powódki legitymujące się takimi samami kwalifikacjami w związku z zakwalifikowaniem tylko do grupy 5 zamiast do grupy 2 a zatem znalazła się w gorszej sytuacji finansowej, niż ta dotychczas „gwarantowana” przez pracodawcę. Podniesione w odniesieniu do powyższych okoliczności zarzuty naruszenia art. 233 kpc uznać należy za usprawiedliwione.

Powódka K. K. (1) na dzień 1 lipca 2022 spełniała wymogi zatrudnienia na stanowisku specjalistki pielęgniarki, posiadała wymaganą odpowiednią specjalizację oraz tytuł zawodowy, magister pielęgniarstwa z wymaganą specjalizacja w dziedzinie pielęgniarstwa lub we dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia zgodnie z powoływanymi już przepisami rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20.07.2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami, zatem wynagrodzenie zasadnicze powódki od 1 lipca 2022 r. w przypadku jak innych powódek winno być określone wg współczynnika pracy 1,29 tj wg. grupy 2 zaszeregowania, o których mowa w art. 3 ustawy z dnia 8.06.2017 o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych.

Podnieść należy- co jest zgodne z wskazywanym już zapatrywaniem Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie prezentowanym przy rozpoznaniu apelacji pozwanego i na co słusznie zwraca uwagę apelujący- że w wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie - VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 listopada 2024 r. VII Pa 90/24, podniesiono, iż „celem ustawy zarówno w pierwotnym brzmieniu jak również nowelizacji do ustawy jest podwyższenie wynagrodzenia pielęgniarek i położnych. Również ustawa nowelizująca, która weszła w życie w dniu 29 czerwca 2022 r. miała na celu podwyższenie wynagrodzenia tych grup zawodowych, o czym świadczy znaczący wzrost współczynników pracy dla danych grup zawodowych. Skoro tak, to powódki powinny być zakwalifikowane do grup zawodowych, z którymi powiązane są współczynniki gwarantujące im wzrost wynagrodzeń, jeżeli spełniają wymagania do zakwalifikowania ich do danej grupy zawodowej. (...) Zdaniem Sądu nie można pogodzić z celem ustawy faktu, iż prawie wszystkie pielęgniarki i położone z wykształcaniem wyższym zatrudnione u strony pozwanej nie zostałaby zakwalifikowane do grupy odpowiednio 2 i 5, w sytuacji w której ustawodawca wyraźnie różnicuje wynagrodzenie pielęgniarek i położonych mających wykształcenie wyższe od tych, które tego wykształcenia nie posiadają. Gdyby ustawodawca zamierzał w ustawie nowelizującej zerwać związek wynagrodzenia pielęgniarek i położnych z ich wykształceniem i powiązać z samym wymogiem wykonywania pracy na danym stanowisku pominąłby w załączniku sformułowania dotyczące wymogu wyższego wykształcenia a pozostawił jedynie te, które dotyczą wymogu wykonywania zawodu pielęgniarki lub położonej. Natomiast nie sposób twierdzić, że celem racjonalnego ustawodawcy, który pozostawił zarówno w grupie 2 jak i 5 powiązanie wymogu przynależności do danej grupy z wyższym wykształceniem pielęgniarki i położnej było to, aby tak można było zinterpretować ustawę nowelizującą, żeby każda lub niemal każda pielęgniarka lub położna zatrudniona u strony pozwanej mogła zostać zakwalifikowana do grup zawodowych niepowiązanych z wykształceniem wyższym, które to wykształcenie na gruncie ustawy gwarantuje prawo do dużo wyższego wynagrodzenia minimalnego. Zdaniem Sądu, nie było celem ustawodawcy w ustawie nowelizującej aby masowo zdegradować pielęgniarki i położne, w postaci zakwalifikowania ich do grup o niższym współczynniku pracy tj. niepowiązanych z osiągniętym wykształceniem magisterskim(....).”

Ponadto zgodnie z wyrokiem Sadu Okręgowego w Krakowie - VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 15 maja 2024 r. VII Pa 11/24, dotyczącym powódki, która przed dniem 30 czerwca 2022 roku była przypisana do pozycji 8, przy uwzględnieniu współczynnika pracy na poziomie 0,81 zasadnym było podwyższenie wynagrodzenia powódki wg przelicznika 1,29 w związku z uzyskaniem tytułu magistra. W świetle uzasadnienia tego rozstrzygnięcia: „Brak jest jakichkolwiek podstaw do zaaprobowania zachowania strony pozwanej, która w sposób dowolny ustaliła wynagrodzenie pracowników - wskazując - jak można by wnioskować, iż na zajmowanych przez nich stanowiskach wymagane są wyłącznie niższe kwalifikacje, niż posiadane przez powódkę, bowiem wystarczające jest posiadanie studiów licencjackich. Powódka posiada wyższe wykształcenie oraz konkretną specjalizację - spełnia więc przesłanki do zaszeregowania jej zarówno w grupie zawodowej 2 (pielęgniarka z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa albo położna z tytułem magister położnictwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia), jak i 5 (pielęgniarka, położna z wyższym wykształceniem magisterskim albo z wyższym wykształceniem (studia I stopnia) i specjalizacją, albo pielęgniarka, położna ze średnim wykształceniem i specjalizacją). Przed nowelizacją powódka była zakwalifikowana do grupy zawodowej 8 (pielęgniarka albo położna, która uzyskała tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, albo pielęgniarka z tytułem zawodowym licencjat albo magister pielęgniarstwa albo położna z tytułem zawodowym licencjat albo magister położnictwa). Pracując na stanowisku pielęgniarki specjalistki posiadała zatem zarówno specjalizację, jak i tytuł zawodowy magistra, a zatem kwalifikacje, które zgodnie z cytowanymi wyżej przepisami rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 roku w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami, były również miedzy innymi - wymagane na tym właśnie stanowisku.”

Ponadto w wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie - VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 2 sierpnia 2024 r. VII Pa 177/23 - wskazano, iż nie może jednak dochodzić do sytuacji, że pracodawca kształtuje wynagrodzenie opierając się na minimalnych wymaganiach na danym stanowisku. Mając na uwadze zarówno wykładnię językową, jak i celowościową wskazać należy, że ustawa ta przewiduje wypłacanie wynagrodzeń pracownikom według posiadanych przez nich kwalifikacji, a nie według kwalifikacji tylko minimalnie określonych przez pracodawcę na danym stanowisku.

Również w wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie - VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 7 listopada 2024 r. VII Pa 90/24 uznano roszczenia powódek w analogicznej sytuacji co K. K. (1) za zasadne. W uzasadnieniu wyroku wskazano: „Przed nowelizacją powódki zakwalifikowane były do grupy zawodowej 8 (pielęgniarka albo położna, która uzyskała tytuł specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia, albo pielęgniarka z tytułem zawodowym licencjat albo magister pielęgniarstwa albo położna z tytułem zawodowym licencjat albo magister położnictwa). W czerwcu 2022 roku uzyskały tytuły zawodowe magistra pielęgniarstwa. Pracując na stanowiskach pielęgniarek specjalistek posiadały zatem zarówno specjalizację, jak i tytuł zawodowy magistra, a zatem kwalifikacje, które zgodnie z cytowanymi wyżej przepisami rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 lipca 2011 roku w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami, były również -między innymi - wymagane na tym właśnie stanowisku. Wobec więc powyższego, działanie strony pozwanej było nieuprawnione. W sposób dowolny strona pozwana zakwalifikowała powódki do grupy zawodowej o niższym współczynniku pracy.”

W konsekwencji podtrzymywana przez pozwanego w odpowiedzi na apelację powódki argumentacja w odniesieniu do podniesionych przez apelującą zrzutów naruszenia praw materialnego art. 3 ustawy z dnia 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych i art. 78 § 1 kodeksu pracy nie mogła przynieść spodziewanych przez niego skutków instancyjnych. Nie można zgodzić się z pozwanym, iż w świetle brzmienia ww przepisów fakt podwyższenia kwalifikacji w żadnym stopniu nie wpływał na stopień zaszeregowania- bo choć w istocie nie wpływał na zmianę stanowiska powódki czy zmianę zakresu obowiązków, wiązał się ze zmianą wariantowo określonych także w regulaminie, wymagań pracodawcy a tym samym wpływał na ukształtowanie wynagrodzenia. Skoro zaś wynagrodzenie ustalone wspornym okresie nie odpowiadało kwalifikacjom wymaganym przez pracodawcę i niewątpliwie posiadanym przez powódkę K. K. (1) także wskazane powództwo zasługiwało na uwzględnienie, co skutkowało zmianą zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 kpc w punkcie II orzeczenia zmienił zaskarżony wyrok w pkt X i XI i zasądził na rzecz K. K. (1) wyrównanie wynagrodzenia za okres od 1 lipca 2022 roku do 30 czerwca 2023 roku przy uwzględnieniu przyporządkowania powódki do drugiej grupy zaszeregowania. Wysokość zasądzonego wynagrodzenia za pracę za poszczególne miesiące została zasądzona w kwotach hipotetycznie wyliczonych przez pozwanego w razie zasadności powództwa, zgodnie z ostatecznie sprecyzowanym żądaniem.

O odsetkach od zasądzonego wynagrodzenia Sąd orzekł na podstawie art. 481 kc w związku z art. 300 kp i art. 85 kp.

O kosztach procesu za I instancję w stosunku do K. K. (1) Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu z uwzględnieniem wartości roszczeń podtrzymywanych w apelacji. Koszty zastępstwa procesowego powódki Sąd ustalił na podstawie § 9 ust. 1 pkt. 2 w zw. z § 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2023 roku, poz. 1964), przyjmując stawki minimalne wynikające z cytowanego rozporządzenia, nie znajdując podstaw do zasądzenia wynagrodzenia w stawce wyższej.

O zwrocie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję w kwocie 1350 zł wraz z odsetkami w stosunku do K. K. (3) orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. a także § 10 ust. 1 pkt 1 oraz § 9 ust. 1 pkt 2 oraz § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1964) uwzględniając wartość zgłoszonych roszczeń. W zakresie żądania pełnomocnika powódki zwrotu wydatków zgodnie ze spisem orzeczono jak w przypadku kosztów należnych w wyniku rozpoznania apelacji pozwanego, nie znajdując podstaw do orzeczenia w stawkach wyższych niż minimalne.

Zażalenie powódek J. L., K. A. oraz A. M., na rozstrzygnięcie o kosztach zastępstwa procesowego w części w jakiej Sąd Rejonowy zasądził na rzecz każdej z powódek częściowy zwrot od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego zamiast pełnego obowiązku zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, nie zasługuje na uwzględnienie.

Brak podstaw do uznania, iż Sąd Rejonowy ustalając obowiązek zwrotu kosztów postępowania błędnie zastosował art. 100 k.p.c., który wskazuje, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu., zamiast art. 98 kpc statuującego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Powódki wywodziły iż wygrały wniesione powództwo co do zasady - dlatego ich żądanie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego winno zostać uwzględnione w całości.

Należy mieć na względzie, iż w razie częściowego uwzględnienia żądania pozwu znajduje zastosowanie art. 100 k.p.c., który ustanawia zasadę, że w takiej sytuacji koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Decyzja o tym, czy koszty winny być wzajemnie zniesione czy stosunkowo rozdzielone powinna być oparta na zasadzie słuszności. Wzajemne zniesienie kosztów procesu między stronami jest słuszne wówczas, gdy obie strony są w takim samym lub zbliżonym stopniu przegrywającym i wygrywającym i zarazem wysokość kosztów każdej ze stron jest zbliżona (por. wyrok Sądu Okręgowego w Nowym Sączu z 14.11.2013 r., III Ca 694/13, LEX nr 1716509).

Prawidłowe zastosowanie art. 100 k.p.c. następuje przez wyliczenie kosztów poniesionych w sposób celowy przez obydwie strony procesu z kolei ustalenie ich sumy, określenie stosunku (proporcji) w jakiej wykazały one swoje roszczenie lub przed nim się obroniły, a następnie odniesienie tej kwoty do tej proporcji.

Zgodnie natomiast z § 9 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.) stawki minimalne wynoszą w sprawach z zakresu prawa pracy o wynagrodzenie za pracę lub odszkodowanie inne niż wymienione w pkt 4 - 75% stawki obliczonej na podstawie § 2 od wartości wynagrodzenia lub odszkodowania będącego przedmiotem sprawy.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy nie ma wątpliwości, iż powódki J. L., K. A. oraz A. M., wygrały sprawę co do zasady - ich roszczenia o wyrównanie wynagrodzenia do stawki zaszeregowania obowiązującej w grupie 2 w całości zostało uwzględnione. Nie zmienia to faktu, iż ich roszczenia nie zostały uwzględnione w całości co do wysokości. Okoliczność, że sąd przesądził na korzyść powodów zasadę, nie mogła przesądzać obciążenia pozwanego całością kosztów postępowania. Nie została naruszona zasada słuszności, skoro zakres obciążenia powodów kosztami odnosił się do sumy, w jakiej ich roszczenia okazały się nieuzasadnione co do wysokości ./Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu - I Wydział Cywilny z dnia 16 grudnia 2021 r., I ACa 769/20/

Znamiennym jest przy tym, iż powódki w procesie były zastępowane przez profesjonalnego pełnomocnika -tym samym uznać należało, iż winny precyzyjnie określić zgłoszone roszczenia. Sąd ma przy tym na uwadze, iż wyliczenie w tym przedmiocie mogło nastręczać pewnych trudności a strony cofnęły częściowo swe żądanie po przedstawieniu stosownych wyliczeń hipotetycznych przez pozwanego, niemniej jednak nadal to na nich spoczywał obowiązek dokładnego sprecyzowania roszczeń a wyliczenie ich nie było niemożliwe. Od profesjonalnego pełnomocnika reprezentującego powódki należało oczekiwać dokonania wyliczeń w tym przedmiocie z należytą starannością.

Niedopuszczalne jest przerzucanie na drugą stronę procesu ryzyka związanego z błędną oceną przez powoda przysługującego mu roszczenia. Kryterium słuszności nie może być wykorzystywane jako pretekst do odstępowania od stosunkowego rozdzielania kosztów między stronami. /I ACa 647/13 - Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie LEX nr 1419163 - wyrok z dnia 8 października 2013 r./

O kosztach postępowania zażaleniowego Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. tj zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu a także § 10 ust. 2 pkt 1 oraz § 9 ust. 1 pkt 2 i § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1935) w odniesieniu do powódek J. L. i K. A. oraz na podstawie § 10 ust. 2 pkt 1 oraz § 9 ust. 1 pkt 2 i § 2 pkt 2 tego rozporządzenia w odniesieniu do A. M. - uwzględniając wartość przedmiotu zaskarżenia .