Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

J. F. oskarżony został o to, że w dniu 22 grudnia 2012 roku w Z. woj. (...) będąc już uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgierzu stygn. akt II K 391/06 z dnia 25 października 2006 roku za popełnienie przestępstwa z udziałem przemocy z art. 280 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. na karę pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 27 marca 2006 roku do 5 lipca 2010 roku w ciągu 5 lat po odbyciu tej kary używając słów wulgarnych i uznanych powszechnie za obelżywe znieważył funkcjonariuszy policji Komendy Powiatowej Policji w Z. sierż. szt. T. S. oraz sierż. szt. Ł. T. w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, a także stosował wobec wymienionych groźbę bezprawną oraz przemoc wobec sierż. szt. T. S. polegającą na szarpaniu za odzież w celu zmuszenia do zaniechania prawnej czynności polegającej na legitymowaniu, to jest o czyn z art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Zgierzu, II Wydział Karny, z dnia 6 lutego 2014 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt II K 372/13 J. F. został uznany za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu wypełniającego dyspozycję z art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 224 § 1 k.k. w zw. z art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Nadto zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych, zwalniając go w pozostałym zakresie od obowiązku ich uiszczenia.

Od powyższego wyroku apelację wniósł prokurator.

Prokurator na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 444 k.p.k., art. 447 § 1 k.p.k. zaskarżył powyższe orzeczenie na niekorzyść oskarżonego J. F..

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 2 k.p.k. prokurator zarzucił powyższemu wyrokowi obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez brak dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu w wyroku, a to jest niezawarcie w opisie czynu wszystkich znamion przestępstwa z art. 226 § 1 k.k. i pominięcie w opisie czynu stwierdzenia, że do znieważenia funkcjonariuszy Policji doszło podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych.

W konkluzji złożonej apelacji prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uzupełnienie opisu czynu przypisanego oskarżonemu, w ten sposób, iż oskarżony znieważył funkcjonariuszy Policji Komendy Powiatowej Policji w Z. sierż. szt. T. S. oraz sierż. szt. Ł. T. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, a w pozostałym zakresie utrzymanie tegoż wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje

W ocenie sądu odwoławczego apelacja prokuratora zasługuje na uwzględnienie.

Przypisany oskarżonemu czyn wypełniał między innymi znamiona przestępstwa określonego w art. 226 § 1 k.k. polegającego na znieważeniu funkcjonariusza publicznego. Warunkiem sine qua non dla przypisania sprawcy popełnienia tego przestępstwa jest dokonanie znieważenia osoby będącej funkcjonariuszem publicznym „podczas i w związku z pełnieniem przez nią obowiązków służbowych”. Brak wspomnianego elementu w opisie czynu przypisywanego oskarżonemu powoduje, iż zawarty nim zespół znamion jest niekompletny, co tym samym wykluczałoby możliwość przypisania przestępstwa znieważenia funkcjonariusza publicznego, o którym jest mowa w treści art. 226 § 1 k.k.

Obowiązek dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu wynika z treści normy prawnej wyrażonej w art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. W orzecznictwie zgodnie wskazuje się, że obowiązek ten oznacza zawarcie w opisie czynu wszystkich elementów należących do jego istoty, w tym dotyczących zarówno podmiotu i strony podmiotowej, jak i rodzaju zaatakowanego dobra, czasu, miejsca i sposobu popełnienia czynu oraz skutków, zwłaszcza rodzaju i wysokości szkody. Dokonany opis czynu musi w szczególności odpowiadać pełnemu zespołowi znamion, jakie sformułowane zostały w części szczególnej kodeksu karnego dla poszczególnego typu czynu zabronionego. Pominięcia któregokolwiek z tych znamion w opisie skutkować będzie tym, że odpowiedzialność karna za ten czyn zostaje wyłączona (por. wyrok SN z dnia 26 stycznia 2012 r., IV KK 326/2011, LexPolonica nr 3108438; wyrok SN z dnia 11 kwietnia 2013 r., II KK 229/2012, LexPolonica nr 6698823; postanowienie SN z dnia 4 kwietnia 2013 r. II KK 71/2013, LexPolonica nr 6714030; wyrok SN z dnia 29 maja 2012 r. III KK 87/2012, LexPolonica nr 3975011; postanowienie SN z dnia 26 marca 2008 r. II KK 276/2008, LexPolonica nr 2039028; postanowienie SN z dnia 28 czerwca 2007 r. II KK 101/2007, LexPolonica nr 1874364).

Przenosząc to na grunt przedmiotowej sprawy należy podkreślić, że sąd rejonowy w uzasadnieniu swojego orzeczenia wykazał, iż z okoliczności ustalonych na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że oskarżony J. F. dopuścił się znieważenia funkcjonariuszy policji sierż. szt. T. S. oraz sierż. szt. Ł. T. podczas i w związku z wykonywaniem przez nich obowiązków służbowych, gdy w toku prowadzonych czynności służbowych próbowali oni wylegitymować oskarżonego. Tym niemniej nie zmienia to faktu, iż tego rodzaju ustalenia nie znalazły w pełni swojego odzwierciedlenia w opisie czynu przestępczego przypisanego oskarżonemu w zaskarżonym wyroku. Treść uzasadnienia wyroku nie może skutecznie uzupełniać opisu czynu przypisanemu oskarżonemu, wszystkie jego znamiona muszą być bowiem opisane w sentencji wyroku, a nie tylko w jego uzasadnieniu (por. postanowienie SN z dnia 22 czerwca 2006 r., sygn. akt IV KK 108/06 opubl. LEX nr 323285).

Takie stanowisko zajął także Sąd Apelacyjny w Łodzi, który stwierdził, że „ustalenia za jakie przestępstwo oskarżony został skazany należy czynić na podstawie treści wyroku, nie zaś w oparciu o opis czynu zawarty w samym tylko uzasadnieniu orzeczenia. Stąd też nie eliminuje stwierdzonego uchybienia fakt dokonania przez Sąd I instancji opisu przedmiotowego przestępstwa dopiero w pisemnych motywach wyroku ” (wyrok SA w Łodzi z dnia 17 marca 2009 r., II Aka 32/09, LEX nr 846081, podobnie wyrok SA w Katowicach z 26 marca 2009 r., II Aka 49/09, LEX nr 512319).

Słusznie zatem podnosi w apelacji oskarżyciel publiczny, że sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów postępowania poprzez naruszenie treści normy prawnej wyrażonej w art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.

Jako że oskarżyciel publiczny zaskarżył orzeczenie sądu I instancji w całości, na niekorzyść oskarżonego, zatem zgodnie z treścią art. 434 § 1 k.p.k. sąd odwoławczy działając w granicach apelacji mógł orzec na niekorzyść J. F.. Wobec tego działając na podstawie art. 437 § 1 i § 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2 k.p.k. sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok uzupełniając treść jego sentencji, w części opisującej czyn jakiego dopuścił się oskarżony, poprzez wskazanie, że oskarżony dopuścił się znieważania funkcjonariuszy policji podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, co jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i ustaleń dokonanych przez sąd I instancji miało miejsce.

Jednocześnie sąd odwoławczy utrzymał wyrok sądu meriti w pozostałej części w mocy, uznając rozstrzygniecie sądu I instancji za prawidłowe w pozostałym zakresie.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., mając na względzie zasady słuszności, Sad Okręgowy w Łodzi zwolnił oskarżonego J. F. od kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, mając na uwadze fakt, że postępowanie odwoławcze wywołane zostało wyłącznie apelacją wniesioną przez oskarżyciela publicznego, zaś zamiana orzeczenia dotyczyła jedynie uchybień procesowych sądu meriti dotyczących elementów formalnych orzeczenia, w żaden sposób nie będących zawinionymi przez oskarżonego.