Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

IV K 181/17

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. K. (1)

Zarzut 1. z wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W okresie od 2000 roku do 18 listopada 2004 roku w P. i innych miejscach na terenie kraju M. K. (1) brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej. W skład grupy wchodzili P. M. (1), J. W. (1), G. B. i A. Ł..

W ramach zorganizowanej grupy przestępczej popełniane były głównie przestępstwa polegające na kradzieży naczep pozostawionych bez opieki przez ich właścicieli i użytkowników na terenie P.. W tego typu sytuacjach P. M. (1) i M. K. (1) kontaktowali się z J. W. (2), G. B. czy A. Ł., z którymi wspólnie dokonywali ich kradzieży. Skradzione naczepy najczęściej trafiały na teren firmy (...) należącej do J. W. (1) i G. B.. Członkowie zorganizowanej grupy przestępczej dokonywali także innych przestępstw polegających na chociażby wyłudzaniu odszkodowań z firm ubezpieczeniowych za rzekomo utracone pojazdy.

Z. P. M. (1)

Z. M. K. (2)

G. B.

A. Ł.

k. 59, 103, k. 156 tom 1a

k. 214-219, k. 220, k. 221, k. 316 tom 1b,

k. 78-79 tom 2a,

k. 208-209, k. 210, k. 229, k. 230, k. 231. K. 262, k. 293, k. 712- k. 716, k. 718, k. 721 tom 2b

k. 127-129 tom 21a,

k. 38-39, k. 48-49, k. 62, k. 68-69, k. 81-82 tom 22 a, k. 317, k. 323, k. 328, k. 356 tom B-1c

k. 52-53 tom 11 a, k. 257, k. 264, k. 269-270, 278, k. 288, k. 295, k. 303 tom 11 b,

k. 413-419 B-1c, k. 915-916 tom B-1e

1.1.2.

M. K. (1)

Zarzut II. z wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Latem 1999 roku M. K. (1) powiedział M. K. (2), że zamierza zorganizować uprowadzenie F. C. a następnie wyłudzić okup za jego uwolnienie. M. K. (2) nie lubił pokrzywdzonego. Był związany z jego byłą żoną – A. C. (1). M. K. (1) planował uprowadzenie F. C. na trasie Ł.- K.. Do uprowadzenia nie doszło, gdyż w dniu planowanego porwania F. C. poruszał się samochodem z dużą prędkością a nadto w aucie znajdowała się jego małoletnia córka.

Z. M. K. (2)

k. 29-31 tom 2a

M. K. (2) poinformował M. K. (1), że F. C. w każdą niedzielę wozi córkę do K.. Stwierdził też, że wówczas jest dobra okazja do tego by go uprowadzić.

Z. M. K. (2)

k. 29-31 tom 2A

W dniu 3 września 1999 roku (niedziela) F. C. w czasie odwiedzin u rodziców zauważył samochód marki V. (...) koloru czerwonego. Pokrzywdzony założył, że jest obserwowany przez funkcjonariuszy Policji. Jakiś czas wcześniej F. C. miał kłopoty z prawem związane z procederem nielegalnego handlu alkoholem, był też poszukiwany listem gończym. Pokrzywdzony odwiózł córkę do Kościoła pod wezwaniem Św. M. w P., gdzie odebrał ją od niego R. I. a sam udał się na ulicę (...). F. C. poruszał się samochodem marki M.. W pewnym momencie pokrzywdzonemu zajechał drogę samochód V. (...), który wcześniej zwrócił jego uwagę. Z auta wyskoczyło dwóch mężczyzn w kominiarkach. Jeden z nich miał na sobie kamizelkę kuloodporną z napisem Policja. Obaj napastnicy trzymali w dłoniach przedmioty przypominające długą broń. Napastnicy polecili pokrzywdzonemu by wysiadł z samochodu. Gdy pokrzywdzony zastosował się do ich polecenia, przeszukali go, założyli worek na głowę i wrzucili do bagażnika użytkowanego przez niego samochodu marki M.. W samochodzie V. (...) pozostał kierowca - trzeci napastnik. Napastnicy zawieźli F. C. na teren nieustalonej posesji. Na miejscu napastnicy sprowadzili pokrzywdzonego po schodach do piwnicy, tam uderzyli go i zaczęli wypytywać o proceder nielegalnego handlu spirytusem. Po pewnym czasie pokrzywdzony został przewieziony w inne miejsce. Wcześniej napastnicy zatrzymali się i wprowadzili pokrzywdzonego do lasu. W lesie napastnicy straszyli pokrzywdzonego pozbawieniem życia. Twierdzili, że działają na zlecenie innej osoby. Napastnicy przystawili F. C. przedmiot przypominający pistolet do głowy i zaproponowali, że uwolnią go i nie wykonają zlecenia zabójstwa, jeśli zapłaci im 1.000.000,00 marek niemieckich.

Z. F. C.

k.113-117 tom I, k.439-443,

tom B-1c

k. 271-274 tom II sądowy

Gdy F. C. oznajmił, że nie dysponuje taką kwotą porywacze stwierdzili, że osoba, która planuje inwestycję polegającą na nabyciu młyna za 2,5 miliona złotych musi mieć pieniądze. F. C. był bity, kopany. Przez pierwsze dni pokrzywdzony miał założony na głowę worek a później oczy zaklejone taśmą klejącą.

Z. F. C.

k.113-117 tom I, k.439-443,

tom B-1c

k. 271-274 tom II sądowy

W trakcie negocjacji dotyczących wysokości kwoty okupu ostatecznie ustalono, że F. C. wykupi się kwotą 500.000,00 zł. W celu zgromadzenia pieniędzy pozwolono pokrzywdzonemu na prowadzenie kontrolowanych rozmów telefonicznych z partnerką A. R. (1). Okup miał przywieźć A. N..

Z.

F. C.

Z.

A. C. (2)

k.113-117 tom I, k.439-443,

tom B-1c

k. 271-274 tom II sądowy

k.1350-1352,

tom VII, k.530-531,

tom B-1c

k. 333-334 tom II sądowy

Po uprowadzeniu F. C. z M. K. (2) kontaktowali się M. K. (1) jak i znajomi pokrzywdzonego m.in. J. S.. J. S. poprosił M. K. (2), aby ten znalazł osobę, która zgodzi się przekazać okup za uwolnienie F. C.. J. S. proponował za tę przysługę 50.000,00 złotych. M. K. (2) skontaktował się telefonicznie z M. K. (1) i poinformował go o prośbie J. S.. Oskarżony zgodził się przekazać pieniądze uznając, iż będzie bezpieczniej, jeżeli sam sobie przekaże pieniądze. M. K. (2) zaaranżował spotkanie J. S. i M. K. (1), ale ostatecznie nie przekazano oskarżonemu pieniędzy.

Z. M. K. (2)

k. 29-31 tom 2a

W trakcie uprowadzenia F. C. musiał spać na gołej ziemi. Dostawał jeść i pić. Porywacze grozili pokrzywdzonemu pozbawieniem życia w sytuacji, gdy nie otrzymają pieniędzy. Pokrzywdzony był pilnowany przez czterech napastników, którzy zmieniali się. Był bity przez nich kijem.

Z. F. C.

k.113-117 tom I, k.439-443,

tom B-1c

k. 271-274 tom II sądowy

W dniu 11 września 1999 roku po przekazaniu okupu przez A. N., J. S. i M. M. (2) F. C. został uwolniony w okolicach Motelu w miejscowości P..

Po otrzymaniu pieniędzy sprawcy odjechali samochodem marki M., który był użytkowany przez F. C..

Z.

A. N.

Z.

M. M. (2)

Z.

J. S.

Z. F. C.

k. 97-100 tom I,

k. 1394-1397 tom VII,

k. 535-539 tom B-1 c, k. 427-434, k. 439-444, k. 445-451, k. 469-477, k. 484-491, k. 492-500, 507-514,

k. 535-538 tom B-4c, k. 264-267 tom C/V/2

k. 703-708 tom IV. sądowy

k. 1533-1534 tom VII,

k. 543-544 tom B-1c

k. 332-333 tom II sądowy

k. 399-401 tom B-1b,

k. 38-40,

k. 42-44 tom 3a

k.113-117 tom I, k.439-443,

tom B-1c

k. 271-274 tom II sądowy

1.1.3.

M. K. (1)

Zarzut 3. z wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 11 września 1999 roku z F. C. skontaktowali się porywacze i zaproponowali mu zwrot samochodu marki M. za kwotę 50.000,00 złotych. F. C. przygotował pieniądze i zgodnie z przekazanymi instrukcjami zrzucił je w dniu 12 września 1999 roku z wiaduktu przy trasie szybkiego ruchu P. - T.. Po zrzuceniu pieniędzy pokrzywdzony został telefonicznie poinformowany, że samochód marki M. znajduje się na parkingu przed Motelem w P.. Pokrzywdzony odzyskał samochód.

Z. F. C.

k.113-117 tom I, k.439-443,

tom B-1c

k. 271-274 tom II sądowy

F. C. nie poinformował Policji o swoim uprowadzeniu, gdyż sprawcy zagrozili mu, że jeżeli to zrobi coś złego może stać się jego rodzinie.

Z. F. C.

k.113-117 tom I, k.439-443,

tom B-1c

k. 271-274 tom II sądowy

Po zdarzeniu M. K. (1) anulował M. K. (2) dług w kwocie 30.000,00 złotych. Z informacji przekazanych M. K. (2) przez M. K. (1) wynikało, że do przekazania pieniędzy doszło na trasie P. – W.. Pieniądze zostały zrzucone porywaczom z wiaduktu.

Z. M. K. (2)

k. 29-31 ton 2A

M. K. (2) o porwaniu F. C. i udziale w nim M. K. (1) powiedział P. M. (1). Oskarżony miał później pretensje do M. K. (2), że w sprawę porwania wtajemniczył P. M. (1).

Z. M. K. (2)

k. 257-260 tom 2b

1.1.4.

M. K. (1)

Zarzut 4. z wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 16 czerwca 2000 roku doszło do upozorowanej kradzieży ciągnika siodłowego nr rej. (...) wraz z cysterną nr rej. (...). Oba pojazdy były użytkowane przez S. K.. W cysternie znajdowało się 24 785 litrów spirytusu rektyfikowanego o wartości netto 71 876,50 złotych.

W zdarzeniu tym brali udział S. K., J. F., J. D. (1).

Z. S. K.

Z. M. K. (2)

Z.

P. M. (1)

k. 667-670 tom B-1d, k.823-832, 833-836, 843-846, 847-847a tom B-2d, k.1108-1112, tom B-2e k.1680 tom B-2h, k.1867-1868 tom

B-2i,

k. 56-60 tom 2a,

k 113 – 114 tom 1a

J. G. (1) kupno spirytusu pochodzącego z upozorowanej kradzieży zaproponował M. K. (2). J. G. (2) poinformował M. K. (2), że została zgłoszona kradzież ciągnika i cysterny wraz ze spirytusem, który pochodził z gorzelni w L.. O propozycji J. G. (2) M. K. (2) powiedział M. K. (1). Oskarżony wyraził chęć zakupu spirytusu. M. K. (1) dostarczył M. K. (2) samochód marki V. (...) wraz z beczkami oraz pieniądze na zakup 1000 litrów spirytusu. Za pośrednictwem J. G. (1), M. K. (2) nawiązał kontakt z mężczyznami, którzy dysponowali spirytusem. Kilka prób zakupu spirytusu zakończyło się niepowodzeniem. Za każdym razem mężczyźni zwracali M. K. (2) samochód z pustymi beczkami i pieniądze.

Z. J. G. (1)

Z. M. K. (2)

Z. P. M. (1)

k. 1296-1299 tom VII,

k. 600-601 tom 5d,

k. 445-446 tom -1c,

k. 648-649 tom B-1d,

k. 979-984 tom B-2e,

k. 1704, tom B-2h,

k. 56-60 tom 2a,

k. 113 – 114 tom 1a

Zirytowany zaistniałą sytuacją M. K. (1) postanowił ustalić, gdzie jest przechowywany spirytus. W tym celu w samochodzie V. (...) została zamontowana kamera. Ostatecznie M. K. (1) i M. K. (2) udało się zakupić 500 litrów spirytusu, który przewieziony został na posesję W. B.. Po obejrzeniu nagrań z kamery mężczyźni ustali, że spirytus przechowywany jest na terenie byłego PGR-u. Początkowo M. K. (1) i M. K. (2) zamierzali dokonać kradzieży spirytusu wraz z cysterną, ale po obejrzeniu nagrania okazało się, że znajduje się on w stacjonarnym zbiorniku zamontowanym na stałe w jednym z budynków. M. K. (3) zorganizował środki transportu w postaci dwóch samochodów marki S., w tym jednego z podnośnikiem (...) i V. (...) a M. K. (2) pompę do przepompowywania substancji palnych.

Z. M. K. (2)

zeznania P. M. (1)

k 56-60, 33-34 tom 2a,

k 113-114 tom 1a

Na terenie byłego PGR-u w charakterze stróża pracował J. W. (3). W nocy w nieustalonym dniu w okresie od 8/9 lipca do 15 /16 lipca 2000 roku na teren gospodarstwa przyjechali M. K. (1), S. W., T. W. i A. K. (1). Zamaskowani napastnicy uderzyli w głowę J. W. (3) a następnie wepchnęli go do stróżówki i zamknęli. Nad ranem napastnicy przeprowadzili J. W. (3) do innego pomieszczenia. J. W. (3) słyszał jeżdżące po terenie posesji samochody ciężarowe.

Z. W. M. (1)

Z.

P. M. (1)

Z.

M. K. (2)

Z.

J. W. (3)

k. 1350-1352 tom VII, k. 531-534 tom B-1c, k. 912-920 tom B-2d, k. 992-995 k. 1079-1083,

k. 1681-1682 tom B-2h, 1870 tom B-2i

k. 288-289 tom II sądowy

k. 56-60 tom 2a

k. 113- 114 tom 1a

k.887-889 tom (...), k. 1702 tom B-2h

Po obezwładnieniu J. W. (3) M. K. (1), A. K. (1), S. W. i T. W. przepompowali do beczek, co najmniej 18 000 litrów spirytus. M. K. (2) w tym czasie przebywał na drodze w okolicach S.. Mężczyźni obserwowali czy na miejsce zdarzenia nie jedzie Policja bądź też osoby, które dokonały przywłaszczenia spirytusu. Po dokonaniu załadunku beczek ze spirytusem, we wczesnych godzinach rannych zostały one zawiezione na posesję W. B.. Następnie wszyscy rozjechali się do swoich domów.

Z.

M. K. (2)

Z.

P. M. (1)

k. 56-60 tom 2a

k. 113- 114 tom 1a

Sąd Rejonowy w Lesznie wyrokiem z dnia 23 grudnia 2002 roku w sprawie II K 680/01 zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 23 listopada 2004 roku w sprawie IV Ka 841/03 uznał za winnych:

- S. K. popełnienia czynu z art. 284 § 2 k.k.;

- J. F. popełnienia czynu z art. 284 § 1 k.k.;

- J. D. (1) popełnienia czynu z art. 284 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Odpisy wyroków

k.1889-1894 tom

B-2i k.2171-2172 tom B-2j

1.1.5.

M. K. (1)

Zarzut 5. z wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

J. F. i J. D. (1), gdy zorientowali się, że z terenu gorzelni został skradziony spirytus postanowili go odszukać. W. M. (1) spuścił ze zbiornika pozostały spirytus w ilości około 500 litrów. J. F. i J. D. (1) jeżdżąc wspólnie po okolicznych wsiach dojechali do posesji W. B. w miejscowości L.. Na podwórku i w stodole znajdowały się zbiorniki wypełnione spirytusem w ilości, co najmniej 18 000 litrów. Na podwórku stał P. (...) z pompą mogącą służyć do przepompowywania spirytusu. W. B. był nietrzeźwy. J. D. (1) dowiedział się od niego, że spirytus został przywieziony przez M. K. (2). Jeden z mężczyzn zatelefonował do M. K. (2) i poinformował go, że wezwie Policję. M. K. (2) oznajmił, że przyjedzie na miejsce i wszystko wyjaśni. Po pewnym czasie na posesję W. B. przyjechali J. G. (1) i M. M. (3).

Z.

J.

F.

Z.

J. G. (1)

Z.

J. D. (1)

Z.

M.

K.

k.1291-1294, tom VII

k.1409-1410, 1417-1419,

tom VIII k.596-597 tom 5c,

k.443-445 tom B-1c,

k.640-642 tom B-1d,

k. 1050-1061 tom B-2e,

k.1292-1294 tom B-2f,

k.1680-1681 tom B-2h, k.1868

tom B-2i,

k. 334-336 tom II sądowy

k. 1296-1299 tom VII,

k. 600-601 tom 5d,

k. 445-446 tom -1c,

k. 648-649 tom B-1d,

k. 979-984 tom B-2e,

k. 1704, tom B-2h,

k. 1338-1342 tom VII,

k. 1426-1428,

tom VIII,

k. 598-599 tom 5c,

k. 454-459 tom B-1c,

k. 737-738 tom B-1d,

k. 1178-1183 tom

B-2e, k. 1681 tom B-2 h,

k. 1868-1869 tom

B-2i,

k. 276-278 tom II sądowy

k. 56-60 tom 2a

M. K. (2) o przeprowadzonej rozmowie telefonicznej poinformował M. K. (1). M. K. (1), M. K. (2), S. W., T. W. i A. K. (1) udali się na posesję W. B., gdzie zastali J. F., J. D. (1) i J. G. (1).

Z. M. K. (2)

Z. P. M. (1)

k. 11, k. 56-60

k. 90

tom 2a

k. 113- 114 tom 1a

M. M. (3) odjechał z posesji W. B. na krótko przed przybyciem M. K. i pozostałych mężczyzn, którzy mu towarzyszyli.

Z. J. G. (1)

Z. J. F.

k. 1296-1299 tom VII,

k. 600-601 tom 5d,

k. 445-446 tom -1c,

k. 648-649 tom B-1d,

k. 979-984 tom B-2e,

k. 1704, tom B-2h,

k. 276-278 tom II sądowy

k.1291-1294, tom VII

k.1409-1410, 1417-1419,

tom VIII k.596-597 tom 5c,

k.443-445 tom B-1c,

k.640-642 tom B-1d,

k. 1050-1061 tom B-2e,

k.1292-1294 tom B-2f,

k.1680-1681 tom B-2h, k.1868

tom B-2i,

k. 334-336 tom II sądowy

Po dojechaniu na miejsce z samochodu wysiadł M. K. (2). Między nim a J. D. (2) doszło do kłótni. W pewnej chwili samochód opuścili także M. K. (1), A. K. (1), S. W.. Mężczyźni trzymali w rękach przedmioty przypominające kije bejsbolowe, jeden z nich kij golfowy. J. F. został uderzony w brzuch kolbą przedmiotu przypominającego długą broń. Kiedy pokrzywdzony przewrócił się na ziemię, był kopany. Przez napastników pobity został także J. G. (2). Otrzymał on kilka kopnięć i uderzeń kijem lub pałką. J. D. (1) został kopnięty oraz kilkukrotnie uderzony czymś w głowę. T. W. strzelił do J. D. (1) z przedmiotu przypominającego broń palną gładkolufową trafiając go w okolicę lewej pachwiny. J. D. (1) był także kopany i bity jakimiś przedmiotami po całym ciele.

Z.

J.

F.

Z.

J. G. (1)

Z.

J. Z.

M.

K.

k.1291-1294, tom VII

k.1409-1410, 1417-1419,

tom VIII k.596-597 tom 5c,

k.443-445 tom B-1c,

k.640-642 tom B-1d,

k. 1050-1061 tom B-2e,

k.1292-1294 tom B-2f,

k.1680-1681 tom B-2h, k.1868

tom B-2i,

k. 334-336 tom II sądowy

k. 1296-1299 tom VII,

k. 600-601 tom 5d,

k. 445-446 tom -1c,

k. 648-649 tom B-1d,

k. 979-984 tom B-2e,

k. 1704, tom B-2h,

k. 276-278 tom II sądowy

k. 1338-1342 tom VII,

k. 1426-1428,

tom VIII,

k. 598-599 tom 5c,

k. 454-459 tom B-1c,

k. 737-738 tom B-1d,

k. 1178-1183 tom

B-2e, k. 1681 tom B-2 h,

k. 1868-1869 tom

B-2i,

k. 276-278 tom II sądowy

k. 56-60 tom 2a

J. F., J. D. (1) i J. G. (2) zostali zamknięci w jednym z pomieszczeń i zmuszeni do rozebrania się. Napastnicy zabrali złoty łańcuszek, portfel z pieniędzmi w kwocie 500 złotych to jest mienie o łącznej wartości 1 020 złotych na szkodę J. F., trzy złote łańcuszki, telefon komórkowy N. oraz pieniądze w kwocie 5 000 złotych, to jest mienie o łącznej wartości 9 000 złotych na szkodę J. G. (1), portfel z pieniędzmi o łącznej wartości 3 010 złotych na szkodę J. D. (1) oraz wystawiony na jego nazwisko dowód osobisty, a nadto dokumenty w postaci paszportu i dowodu osobistego wystawione na nazwisko J. F..

Z.

J.

F.

Z.

J. G. (1)

Z.

J. D. (1)

k.1291-1294, tom VII

k.1409-1410, 1417-1419,

tom VIII k.596-597 tom 5c,

k.443-445 tom B-1c,

k.640-642 tom B-1d,

k. 1050-1061 tom B-2e,

k.1292-1294 tom B-2f,

k.1680-1681 tom B-2h, k.1868

tom B-2i,

k. 334-336 tom II sądowy

k. 1296-1299 tom VII,

k. 600-601 tom 5d,

k. 445-446 tom -1c,

k. 648-649 tom B-1d,

k. 979-984 tom B-2e,

k. 1704, tom B-2h,

k. 276-278 tom II sądowy

k. 1338-1342 tom VII,

k. 1426-1428,

tom VIII,

k. 598-599 tom 5c,

k. 454-459 tom B-1c,

k. 737-738 tom B-1d,

k. 1178-1183 tom

B-2e, k. 1681 tom B-2 h,

k. 1868-1869 tom

B-2i,

k. 56-60 tom 2a

Gdy pokrzywdzeni zorientowali się, że napastnicy odjechali, J. F. wspólnie z J. G. (1) wyrwali kratę w oknie. Okazało się, że całość spirytusu została wywieziona z terenu gospodarstwa.

Z.

J. F.

Z.

J. D. (1)

k.1291-1294, tom VII

k.1409-1410, 1417-1419,

tom VIII k.596-597 tom 5c,

k.443-445 tom B-1c,

k.640-642 tom B-1d,

k. 1050-1061 tom B-2e,

k.1292-1294 tom B-2f,

k.1680-1681 tom B-2h, k.1868

tom B-2i,

k. 334-336 tom II sądowy

k. 1338-1342 tom VII,

k. 1426-1428,

tom VIII,

k. 598-599 tom 5c,

k. 454-459 tom B-1c,

k. 737-738 tom B-1d,

k. 1178-1183 tom

B-2e,

k. 1681 tom B-2 h,

k. 1868-1869 tom

B-2i,

Spirytus, który znajdował się na terenie posesji W. B. został przewieziony w okolice miejscowości Z., koło W.. Spirytus nabył od M. K. (2) J. S..

Z. M. K. (2)

k. 11

k. 90

tom 2a

W dniu 19 lipca 2000 roku J. D. (1) zgłosił się do Poradni Ogólnej ZOZ w K..

Rozpoznano u niego stłuczenie głowy w okolicy ciemieniowej, drobne skaleczenie długości 1 cm, stłuczenie twarzy w okolicy kości jarzmowej prawej. Pokrzywdzony skierowany został na konsultację ortopedyczną. J. D. (2) skarżył się na ból prawej kończyny dolnej w okolicach podudzia i stopy.

Dokumentacja medyczna

Opinia biegłego P. B.

k. 416 załącznik III kserokopie

k. 715-719

tom B-1d

k. 977-983 tom B-1e

Rozpoznanie zawarte w dokumentacji lekarskiej jest rozpoznaniem ogólnym. Nie odnotowano w nim cech ustępowania. Obrażenia stwierdzone u J. D. (1) powstały nie później niż 48-72 godziny przed wizytą w przychodni. Po upływie wskazanego czasu obrażenia wykazują wyraźne cechy gojenia.

Odnotowane obrażenia powstały od działania narzędzia twardego, tępego lub tępokrawędzistego godzącego z mierną siłą i mogły powstać w wyniku pobicia. Obrażenia te spowodowały naruszenia czynności narządów ciała na czas nie dłuższy niż 7 dni.

Opinia biegłego P. B.

k. 715-719

tom B-1d

k. 977-983 tom B-1e

k. 1110-1111 tom VI. sądowy

W czasie badania lekarskiego przeprowadzonego w dniu 26 sierpnia 2011 roku u J. D. (1) stwierdzono drobną (długości 2,5 cm) słabo widoczną bliznę na przednio- przyśrodkowej powierzchni uda lewego. Blizna jest trwałym śladem po przebytym zranieniu powłok. Blizna nie pozwala najczęściej (także w przypadku pokrzywdzonego) ma wskazanie charakteru rany ani czasu jej powstania.

Opinia biegłego P. B.

k. 715-719

tom B-1d

k. 977-983 tom B-1e

k. 1110-1111 tom VI. sądowy

Gumowy pocisk wystrzelony z prawidłowo użytej broni gładkolufowej nie powinien spowodować zranień, co najwyżej zasinienia, ewentualnie z powierzchownym otarciem naskórka. Przy strzale oddanym z bliskiej odległości nie można wykluczyć obrażeń pod postacią rozległego krwiaka podskórnego i nawet głębokiego otarcia naskórka lub powierzchownej rany. J. D. (2) nie leczył się z powodu doznanego postrzału, dlatego też obrażenia, jakich doznał nie można uznać za ciężkie w rozumieniu kodeksu karnego. Z uwagi na brak obiektywnych przesłanek umożliwiających ocenę doznanego przez pokrzywdzonego urazu nie można ustalić, na jaki czas spowodował on naruszenie czynności narządu jego ciała. Ewentualne dolegliwości bólowe pokrzywdzonego wiązały się nie z samą raną, a ze stłuczeniem mięśni. Obrażenie to nie powodowało niemożności poruszania się czy prowadzenia samochodu. Pokrzywdzony nie został postrzelony pociskiem ostrym wystrzelonym z broni gładkolufowej, gdyż w takim przypadku doszłoby do głęboko penetrującego obrażenia z uszkodzeniem mięśni i kości.

Opinia biegłego P. B.

k. 715-719

tom B-1d

k. 977-983 tom B-1e

k. 1110-1111 tom VI. sądowy

A. K. (1) przekroczył granicę w dniu 1 lipca 2000 roku (wyjazd), co zostało zarejestrowane na przejściu granicznym zlokalizowanym na Lotnisku O..

A. K. (1) w 2000 roku przebywał poza granicami P. także w nieustalonym okresie, przy czym wrócił do kraju 20 października 2000 roku.

Pisma

k.1454, tom VIII k.973, 974 tom

B-1e

Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 6 grudnia 2013 roku sprawie IV K 3/10 uznał S. W., T. W. i A. K. (1) za winnych popełnienia przestępstw z art. 280 § 1 k.k. oraz z art. 280 § 1 k.k. i art. 281 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. a J. S. i W. B. uznał za winnych popełnienia przestępstwa z art. 291 § 1 k.k.

Odpis wyroku

k.984-1090, 1091

tom B-1f

1.1.6.

M. K. (1)

Zarzut 6. z wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W 2000 roku J. K. (1) kupił ciągnik siodłowy marki M.. Na zakup ciągnika J. K. (1) zaciągnął kredyt inwestycyjny w (...) SA w kwocie 40 000 złotych. Pojazd został ubezpieczony w Towarzystwie (...) SA Oddział w Ł..

Faktura

Aneks do umowy kredytu

Polisa

k. 223 tom

A-1

k. 213-214

tom A-1

k. 23 tom

A-1

W październiku 2001 roku G. B. i J. W. (1) poinformowali P. M. (1) i M. K. (1), że ich znajomy z Ł. – J. K. (1) chce oddać w tzw. układ swój ciągnik siodłowy marki M.. M. K. (1) i P. M. (1) pojechali do Ł., gdzie spotkali się z J. K. (1). J. K. (1) pokazał obu mężczyznom swoją halę i zaproponował sfingowanie kradzieży ciągnika siodłowego poprzez urwanie kłódki od bramy wjazdowej. J. K. (1) osobiście urwał kłódkę do hali, gdzie parkował swój ciągnik siodłowy marki M. i przekazał kluczyk od ciągnika. W dniu 20 października 2001 roku, w godzinach wieczornych do miejsca, gdzie zaparkowany był ciągnik siodłowy J. K. (1) udali się P. M. (1), J. W. (1) i M. K. (1). J. W. (1) wsiadł do ciągnika siodłowego J. K. (1) i wyjechał z hali. Na miejscu P. M. (1), M. K. (1) i J. W. (1) zobaczyli zaparkowaną na placu naczepę typu firanka. Mężczyźni postanowili skorzystać z okazji i dokonać kradzieży także tego pojazdu. W tym celu podpięli naczepę do ciągnika siodłowego marki M.. J. W. (1) zaprowadził oba pojazdy do K..

Z.

P. M. (1)

Z.

M. K. (2)

Z.

J. W. (1)

Z. M. L.

Z.

M. S. (1)

Z. K. S.

Z.

G. B.

k. 87-88, k. 121, k. 166-167

tom 1a

k. 301 tom 1b

k. 430-431

tom 2c

k. 151 tom 21a, k. 279 tom 21 b,

k. 433

tom 21c

k. 374-379, k. 389-394 tom II sądowy

k. 44-46 tom A-1

k. 472 tom III sądowy

k. 24-27,

k. 55-50 tom A-1

tom III sądowy

k. 28-30

tom A-1

k. 473 tom III sądowy

k. 39 tom

22 a

k. 429-434 tom III sądowy

W dniu 21 października 2001 roku J. K. (1) złożył w Komendzie Powiatowej Policji w Ł. zawiadomienie o przestępstwie kradzieży na jego szkodę ciągnika siodłowego marki M. numer rejestracyjny (...).

Protokoły przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie

Z. J. K. (1)

k 13-4 tom

A-1,

k. 2625 -2626

k. 372-373 tom II sądowy

W dniu 22 października 2001 roku J. K. (1) zgłosił w Zakładzie (...) SA zaistnienie szkody polegającej na kradzieży ciągnika siodłowego marki M., wnosząc o dokonanie wypłaty odszkodowania z tytułu ubezpieczenia AC.

Przed wypłatą odszkodowania ciągnik siodłowy marki M. został odnaleziony przez funkcjonariuszy Policji.

J. K. (1) odebrał odnalezione elementy samochodu.

W dniu 12 grudnia 2002 roku Towarzystwo (...) wypłaciło tytułem likwidacji szkody kradzieżowej na rzecz (...) Oddział w Ł. kwotę 1223 zł. Na kwotę tą składały się koszty naprawy i wartość skradzionych części pojazdu.

Polisa

Pismo dot. likwidacji szkody

Kosztorys

Z. T. R. (1)

k. 23 tom A-1

k. 132 tom A-1

k. 164 tom A-1

k. 251-252

tom A-1

Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 6 grudnia 2013 roku w sprawie IV K 3/10 uznał J. W. (1) za winnego popełnienia przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. a J. K. (1) za winnego popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.

Odpis wyroku

k.984-1090, 1091

tom B-1f

1.1.7.

M. K. (1)

Zarzut 7. z wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 19 listopada 2001 roku H. U. złożyła w VIII Komisariacie Komendy Miejskiej Policji w Ł. zawiadomienie o przestępstwie kradzieży z włamaniem samochodu marki H. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem był jej mąż, B. U.. Samochód posiadał wykupione ubezpieczenie autocasco w (...) S.A.

Zawiadomienie

Z. H. U.

k. 6-7 tom A-11

k. 53-57, k. 58-61 tom A-11

k. 653-654

Postępowanie w sprawie kradzieży z włamaniem samochodu marki H. (...) prowadził VIII Komisariat Komendy Miejskiej Policji w Ł. pod nadzorem Prokuratury Rejonowej Ł. w Ł.. Postanowieniem z dnia 30 listopada 2001 roku dochodzenie zostało umorzone wobec niewykrycia sprawców.

k. 19-20 tom A-11

W śledztwie o sygn. akt VI Ds 80/07 B. U. postawiono zarzut popełnienia czynów z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 238 k.k. oraz z art. 286 § 1 k.k. Przesłuchany po ogłoszeniu postanowienia o przedstawieniu zarzutów B. U. nie przyznał się do ich popełnienia. Wyjaśnił, że posiadał z żoną samochód marki H. (...), który im zginął, gdy żona pojechała na zakupy. H. U. złożyła zawiadomienie o przestępstwie. Kradzież auta została zgłoszona także w (...) S.A. Kilka dni po kradzieży przeszedł do niego mężczyzna i zaproponował zwrot samochodu w zamian za pewną kwotę. Mężczyzną tym był znajomym M. K. (1). Postanowieniem z dni 6 lipca 2017 roku postępowanie w sprawie podejrzenia popełnienia czynu z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 238 k.k. zostało umorzone wobec przedawnienia karalności czynu.

k. 21-22

k. 47-48 tom A-11

Także H. U. postawiono zarzut popełnienia czynów związanych z H. (...), które zakwalifikowano z art. 238 k.k. oraz z art. 286 § 1 k.k. H. U. nie przyznała się do popełnienia zarzuconych jej czynów. Wyjaśniła, że kradzież miała miejsce, gdy wybrała się z córką na zakupy do Ł.. Samochód w Ł. zaparkowała w pobliżu (...) Handlowego (...). Gdy wróciła z córką z zakupów, samochodu nie było w miejscu jego pozostawienia. Razem z córką poszły na Policję zgłosić kradzież. H. U. nie posiadała wiedzy na temat tego by ktoś żądał okup w zamian za zwrot skradzionego pojazdu.

k. 52-53 tom A-11

k. 23-28, k. 29-34, k. 37-41 tom A-11

k. 564-565

tom III sądowy

k. 53-57, k. 58-61 tom A-11

k. 653-654

1.1.8.

M. K. (1)

Zarzut 8. z wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

M. K. (2) prowadził działalność gospodarczą pod firmą PPHU (...). Od połowy 2000 roku w firmie tej pracował na stanowisku kierowcy T. F.. T. F. jeździł ciągnikiem siodłowym marki M. nr rej. (...) wraz z naczepą nr rej. (...).

Ciągnik siodłowy o wartości 110 000 złotych stanowił własność firmy leasingowej (...) SA z siedzibą w P., natomiast naczepa należała do przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w K. a firma (...) użytkowała ją na podstawie umowy użyczenia.

Umowa leasingu

Z. M. G.

Z.

P. S.

Z. M. K. (2)

k. 63 tom TF/1

k. 181-182 tom TF/1

k. 215-216 tom TF/1

k. 607 tom IV. sądowy

k. 84-86

tom 2a

k. 223-224

tom B-4b

W związku z problemami finansowymi i niezakończonymi rozliczeniami M. K. (2) zaproponował M. K. (1) upozorowanie kradzieży użytkowanego w jego firmie zestawu pojazdów i zgłoszenie szkody firmie ubezpieczeniowej. M. K. (1) zgodził się na propozycję M. K. (2).

Z. M. K. (2)

Z. A. N.

k. 84-86

tom 2a

k. 223-224

tom B-4b

k. 101 tom I

k. 97-102 rom I. k. 537 tom B-1c, k. 443 tom B-4 c

W dniu 21 września 2000 roku T. F. otrzymał polecenie udania się zestawem pojazdów do miejscowości C. koło L. celem przewiezienia do Z. ładunku obuwia.

Obuwie o łącznej wartości 439 545,71 zł zostało wyprodukowane przez firmę (...) Sp. z o.o.

Zlecenie frachtu firma PPHU (...) otrzymała od dyspozytora przedsiębiorstwa (...) ze Z., zamawiającym było Przedsiębiorstwo Handlowe (...) z siedzibą w W., które zajmowało się dystrybucją obuwia CCC na terenie województwa (...).

W dniu 22 września 2000 roku w godzinach rannych obuwie zostało załadowane na samochód marki M. i naczepę.

Dowód wydania

Z. W. F. (1)

Z. J. C.

Zlecenie transportu

Z.

T. F.

Z. M. K. (2)

k. 17, 19 tom TF/1

k. 78-79 tom TF/1

k. 606 tom IV sądowy

k. 134 tom TF/1

k. 125 tom TF/1

k. 1586-1588 tom VIII,

k. 1637-1638 tom IX, k. 460-463

tom B-1 c

k. 1586-1588 tom VIII, k. 1637-1638 tom IV, k. 9-12 tom TF/1, k. 46-463 tom B-1c

k. 291-293 tom II sądowy

k. 84-86

tom 2a

Po dokonaniu załadunku obuwia M. K. (2) polecił T. F. by ten przyjechał z ładunkiem do P.. Na polecenie M. K. (2) T. F. zaprowadził zestaw wraz z ładunkiem do hali firmy (...) w Ł.. Na teren hali przyjechali także M. K. (1), P. M. (1) oraz R. I.. W rozładunku obuwia pomagał także T. F. oraz mężczyzna z K..

Z. M. K. (2)

Z. P. M. (1)

k 82-86 tom 2a,

k. 15-16, k. 120, k. 129-131 tom !a

k. 300 tom 1b

Po dokonaniu rozładunku obuwia T. F. wspólnie z P. M. (1) pojechał zestawem pojazdów do K., gdzie został on pozostawiony. Po zgłoszeniu kradzieży zestaw pojazdów miał nabyć od M. K. (2) P. M. (1) za kwotę 20.000 złotych.

Z. T. Z. P. M. (1)

Z. M. K. (2)

k. 1586-1588 tom VIII, k. 1638 tom IX., k. 104-105 tom 3a

k. 15-16, k. 120, k. 129-131 tom 1a

k. 300 tom 1b

Po rozładunku obuwie zostało przewiezione do Z.. Część obuwia została sprzedana J. S. a na pozostałą część nabywcę znalazł P. S..

Z. M. K. (2)

Z. A. N.

k. 84-86 tom 2a

k. 97-102 tom I. k. 537 tom B-1c, k. 443 tom B-4 c

W dniu 23 września 2000 roku do Z. udali się T. F., P. M. (1) i R. O. te miały dokonać wyboru miejsca rzekomej kradzieży zestawu pojazdów i ładunku. Ostatecznie zostało wybrane miejsce w okolicy supermarketu na wylocie z L. w kierunku Z..

Z. M. K. (4)

Z. P. M. (1)

Z. T. F.

k. 84-86 tom 2a

k 13-14,

k 107-109,

tom 1a,

k. 1586-1588 tom VIII, k. 1638 tom IX., k. 104-105 tom 3a

W dniu 23 września 2000 roku w Komendzie Miejskiej Policji w L. T. F. złożył ustne zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa kradzieży składu ciężarowego wraz z ładunkiem butów.

Z. T. P. ustnego zawiadomienia o przestępstwie

k. 1586-1588 tom VIII, k. 1638 tom IX., k. 104-105 tom 3a

k. 3-6 tom TF/1

Po przewiezieniu butów do innego magazynu (...) dokonał ich sprzedaży.

Z. M. K. (2)

Z. P. M. (1)

k. 84-86

tom 2a

k. 15-16, k. 120, k. 129-131 tom !a

k. 300 tom 1b

Po przeprowadzeniu czynności sprawdzających funkcjonariusze Policji ustalili, że do kradzieży ciągnika siodłowego marki M., naczepy oraz ładunku obuwia nie doszło. T. F. został zatrzymany, a następnie tymczasowo aresztowany.

Protokół zatrzymania

Z. T. F.

k. 64 tom TF/1

Sąd Rejonowy w Lublinie wyrokiem z dnia 28 lutego 2003 roku skazał T. F. za przestępstwo polegające na przywłaszczeniu ciągnika siodłowego marki M., naczepy wraz ładunkiem obuwia na karę 5 lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 300 stawek dziennych po 40 złotych każda. T. F. opuścił zakład karny w 2007 roku.

k. 733

k. 783

Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 6 grudnia 2013 roku w sprawie IV K 3/10 uznał J. S. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. Orzeczenie w tym zakresie jest prawomocne.

Odpis wyroku

k. 984-1090, k. 1091

tom B-1f

1.1.9.

M. K. (1)

Zarzut 9. z wyroku (bankowóz)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 9 lutego 2000 roku firma (...) SA w W. nabyła od (...) Sp. z o.o. w K. samochód specjalny – bank ruchomy marki M. (...) za kwotę 225 700 złotych. Samochód ten został następnie przekazany na podstawie umowy leasingu firmie (...).

Faktura

Kopia dowodu rejestracyjnego

Polisa

Z. M. K. (2)

k. 31,

k. 27-28,

k. 14

tom A-27

k. 79-80 tom 2a

Cena bankowozu w rzeczywistości wynosiła około 20 000 złotych, a cena, jaką zapłacił fundusz leasingowy wynikała z nieprawdziwej opinii rzeczoznawcy. Różnica pomiędzy rzeczywistą ceną, a kwotą przelaną przez fundusz leasingowy trafiła do M. K. (1). M. K. (1) planował upozorowanie kradzieży bankowozu.

Z.

M. K. (2)

k 79-80 tom 2a

Kierowcą bankowozu marki M. nr rej. (...) był M. S. (2). W dniu 27 sierpnia 2000 roku M. S. (2) zaparkował pojazd przy ulicy (...) w Ł..

Z. M. S. (2)

k. 2 tom A27

M. K. (1) dysponował drugim kompletem kluczy od bankowozu i w nocy z 27 na 28 sierpnia 2000 roku odjechał z miejsca, gdzie pojazd był zaparkowany. W dniu 28 sierpnia 2000 roku M. S. (2) zorientował się, że samochód został „skradziony” i zgłosił ten fakt na Policji.

Z. M. K. (2)

Z. M. S. (2)

Z.

P. M. (1)

k. 79-80 tom 2a,

k. 2 tom A27, k. 4, k. 129.-130 tom 1a

Z tytułu szkody kradzieżowej na pojeździe marki M. nr rej. (...) SA wypłaciło kwotę 120 000 złotych.

Pismo

k 19 tom A27

W dniu 19 października 2000 roku firma (...) SA w W. Oddział w P. złożyła w Urzędzie Miasta P. Wydziale Komunikacji wniosek o wyrejestrowanie pojazdu M. nr rej. (...). Decyzją z dnia 19 października 2000 roku przedmiotowy samochód został wyrejestrowany.

Wniosek

Decyzja Postanowienie

k. 26

k. 26,

k. 29

tom A27

M. K. (2) został zobowiązany przez M. K. (1) do rozebrania bankowozu na części. Z uwagi na konstrukcję pojazdu nie zdołał tego zrobić. M. K. (1) zlecił to innej osobie, która pocięła bankowóz na części. Silnik pojazdu trafił do M. K. (2), który przekazał go znajomemu mechanikowi z A..

Z. M. K. (2)

k 79-80 tom 2a

W sprawie IV K 3/10 R. I. został oskarżony o umyślne paserstwo samochodu marki M. nr rej. (...) X, to jest o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. Wyrokiem z dnia 6 grudnia 2013 roku Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie IV K 3/10 uniewinnił R. I. od popełnienia przestępstwa z art. 291 § 1 k.k.

Odpis wyroku

k.984-1090, 1091

tom B-1f

1.1.10.

M. K. (1)

Zarzut 10. z wyroku (M. - naczepa chłodnia marki S.)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W nocy z 7 na 8 września 2001 roku w M. M. K. (1), P. M. (1) i J. W. (1) dokonali kradzieży naczepy ciężarowej marki S. (...)/E-K w kolorze białym typu chłodnia o nr rej. (...). Pojazd został skradziony z terenu zajazdu mieszczącego się przy ul. (...).

Z. J. W. (1)

Z. P. M. (1)

k. 112-113, k. 146, k. 174 tom 21 a,

k 78-79, k. 120, k. 145 tom 1a

M. K. (1) i P. M. (1) przebywając u swojego znajomego w S. zauważyli zaparkowaną przy trasie B. – S. naczepę chłodnię. Mężczyźni zatelefonowali do J. W. (1), aby ten przyjechał ciągnikiem siodłowym we wskazane przez nich miejsce do miejscowości M.. Po kradzieży naczepa została zaprowadzona przez J. W. (1) do warsztatu mieszczącego się w W..

Z. J. W. (1)

Z. P. M. (1)

k. 112-113, k. 146, k. 174 tom 21 a,

k 78-79, k. 120, k. 145 tom 1a

Właścicielem naczepy była firma (...) Sp. z o.o., obecnie prowadząca działalność pod firmą (...) Sp. z o.o. Leasingobiorcą naczepy była B.A.G. s.c. (...), A. G. z siedzibą w W., obecnie prowadząca działalność, jako B.A.G. G. Sp.j. z siedzibą w W.. Leasingodawca upoważnił leasingobiorcę do podnajmu naczepy osobie trzeciej. B.A.G. oddała naczepę w podnajem Firmie (...) s.c. T. C., W. C. z siedzibą w M..

Naczepa miała wartości 266 000 złotych, była ubezpieczony w zakresie OC i AC w (...).

.

Z. T. U. Umowy

Aneks,

Materiał fotograficzny

k. 1, k. 19 tom A-5,

k. 552-553 tom B-1c

k. 5, 6,

k. 7, 8,

k. 9-10,

k 11- 12,

k. 16 tom A5,

Po trzech miesiącach Policja odnalazła naczepę w W..

Z. T. C.

Z. P. M. (1)

k. 1, k. 19 tom A5,

k. 552-553 tom B-1c,

k 78-79,

k. 120, k. 145 tom 1a

Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 6 grudnia 2013 roku w sprawie IV K 3/10 uznał J. W. (1) za winnego popełnienia przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. Orzeczenie w tym zakresie jest prawomocne.

Odpis wyroku

k. 984-1090, k. 1091

tom B-1f

1.1.11.

M. K. (1)

Zarzut 11. z wyroku (M. (...))

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 7 listopada 2002 roku M. K. (1) zawarł z firmą (...) umowę dzierżawy zestawu pojazdów tj. ciągnika siodłowego marki M. (...) nr rej. (...) i naczepy samowyładowczej SAM nr rej. (...).

Zawarcie umowy oskarżony negocjował z A. Ł. i T. K..

Firma (...) zarejestrowana była na żonę A. Ł. oraz na T. K..

Za użytkowanie M. (...) i naczepy firma (...) miała płacić, co miesiąc kwotę 4.500 złotych.

Była to druga umowa dzierżawy ciągnika siodłowego marki M. (...) nr rej. (...) i naczepy samowyładowczej SAM nr rej. (...) zawarta między M. K. (1) a firmą (...).

Umowy dzierżawy

Z. A. Ł.

Z. P. M. (1)

Z. M. K. (2),

k. 67-70 tom

A-16/1

k. 58

tom 11 A

k. 262-263

k. 274-275

tom 11 B

k. 401-419 tom B-1b

k. 413-419 tom B-1c,

k. 915-916, k. 924

tom B-1e

k 6-8, k. 119-120, k. 142-145 tom 1a

k 82-86,

k. 92 tom 2a

M. K. (1) uzgodnił z A. Ł. i T. K., że dokona fikcyjnej kradzież ciągnika siodłowego marki M. (...) nr rej. (...) i naczepy samowyładowczej SAM nr rej. (...) celem zgłoszenia szkody firmie ubezpieczeniowej i uzyskania odszkodowania. Z poczynionych uzgodnień wynikało, że zestaw pojazdów zostanie zaparkowany przed kopalnią i zabrany stamtąd przez oskarżonego. Kradzież zestawu pojazdów miał zgłosić organom ścigania A. Ł..

Z. A. Ł.

Z. P. M. (1)

Z. M. K. (2)

k. 58

tom 11 A

k. 262-263

k. 274-275

tom 11 B

k. 401-419 tom B-1b

k. 413-419 tom B-1c,

k. 915-916, k. 924

tom B-1e

k 5-6 k 120.- 122, k 167-168 tom 1a

k 82-86 ,

k. 21 tom 2a

W dniu 14 grudnia 2002 roku (sobota) J. M. (1) zaparkował ciągnik siodłowy marki M. (...) nr rej. (...) i naczepę samowyładowczą SAM nr rej. (...) przed punktem sprzedaży węgla (...). Obecny był przy tym T. K.. T. K. był zainteresowany zakupem miału „20”. Gdy okazało się, że sprzedaż miału „20” będzie kontynuowana dopiero w poniedziałek tj. w dniu 16 grudnia 2002 roku obaj mężczyźni wrócili do domu na dalszą część weekend.

W weekend, gdy doszło do upozorowanej kradzieży ciągnika siodłowego i naczepy M. K. (1) zostały przekazane kluczyki i dokumenty obu pojazdów. Oskarżony zwrócił je przed wyjazdem A. Ł. i J. M. (1) do J..

Z. J. M. (1)

Z.

A. K. (2)

k. 3-4

k. 18-19

tom A-16/1

k. 24-25

tom A-16/1

W dniu 16 grudnia 2002 roku, gdy A. Ł. przywiózł J. M. (1) na miejsce pozostawienia ciągnika siodłowego marki M. (...) nr rej. (...) i naczepy samowyładowczej SAM nr rej. (...), zestawu pojazdów nie było.

Z. J. M. (2)

k 3-4, 20-21 tom A 16/1,

W dniu 16 grudnia 2002 roku J. M. (1) złożył w Komendzie Miejskiej Policji w J. zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa kradzieży ciągnika siodłowego marki M. (...) o nr. rej. (...) i naczepy SAM o nr rej. (...).

Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa

k. 3-4

tom A-16/1

M. K. (1) w dniu 16 grudnia 2002 roku zgłosił kradzież ciągnika siodłowego marki M. (...) oraz naczepy marki SAM w Oddziale (...) w Ł..

Z tytułu likwidacji szkody wynikającej z kradzieży ciągnika siodłowego marki (...) SA wypłaciło w dniu 21 sierpnia 2003 roku na rzecz M. K. (1) łącznie kwotę 78 700 złotych. Wartość odszkodowania została uzupełniona w dniu 18 listopada 2004 roku na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi o kwotę 11 000 złotych oraz odsetki tj. łącznie o kwotę 13.370,34 złotych. Tytułem odszkodowania za kradzież naczepy (...) SA wypłaciło M. K. (1) w dniu 25 sierpnia 2003 roku kwotę 55.500,00 złotych.

Zgłoszenie

Polisa

Oświadczenie

Operat

k. 93-95,

k. 91-92

k. 106

k.44- 46,

k 47 ,

k. 63

tom A 16 /1

k. 312-313

tom A-16/2

W dniu 5 marca 2003 roku M. (...) nr rej. (...) został wyrejestrowany przez M. K. (1).

Wniosek,

Decyzja

k. 116

k 117

tom A 16/1

M. K. (1) za pomoc w wyłudzeniu odszkodowania odliczył A. Ł. zaległości finansowe z tytułu dzierżawy.

Protokół eksperymentu procesowego

Materiał fotograficzny

Z. A. Ł.

Z. P. M. (1)

k 124 – 125 tom 11a,

k 130

tom 11a,

k 245- 246 tom 11b,

k 5-6 tom 1a

Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 6 grudnia 2013 roku w sprawie IV K 3/10 uznał A. Ł. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., a T. K. za winnego popełnienia przestępstwa art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. Orzeczenie w tym zakresie jest prawomocne.

Odpis wyroku

k. 984-1090,

k. 1091

tom B-1f

1.1.12.

M. K. (1)

Zarzut 12. z wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W okresie od dnia 25 sierpnia 1998 roku do 31 sierpnia 2000 roku M. K. (1) był właścicielem samochodu marki B. (...) nr rej. (...) (nr nadwozia (...)). W 2000 roku samochód był w złym stanie technicznym, ale miał wykupione ubezpieczenie, które znacznie przewyższało jego wartość. M. K. (1) postanowił podpalić samochód i zgłosić szkodę ubezpieczycielowi. W swoje plany oskarżony wtajemniczył m.in. M. K. (2). M. K. (1) podpalił samochód w dniu 30 czerwca 2000 roku na trasie prowadzącej z P. w kierunku S.. W podpaleniu samochodu brał udział także A. K. (1). Po podpaleniu auta oskarżony miał skontaktować się telefonicznie z M. K. (2) i poprosić go o pomoc w gaszeniu pożaru. Ostatecznie M. K. (1) nie wezwał „na pomoc” M. K. (2) gdyż jego telefon nie miał zasięgu. M. K. (2) przyjechał na miejsce zdarzenia, gdy zobaczył łunę pożaru. Na miejsce zdarzenia została wezwana Straż Pożarna oraz holownik z firmy ze S..

Z.

M. K. (2)

Z.

P. M. (1)

Pismo Urzędu Miasta w Ł.

k.174-175, 183-186, 195-196, 198-199,

199a,

tom 2a

k.712

tom 2d

k.16-17, 191-193, tom 1a

k. 316-317

tom 1b

k. 24 tom

A-17

Zaistniałą szkodę w samochodzie marki B. (...) nr rej. (...) M. K. (1) zgłosił firmie ubezpieczeniowej. W związku ze szkodą z dnia 30 czerwca 2000 roku w dniu 10 sierpnia 2000 roku (...) SA wypłaciło M. K. (1) odszkodowanie w kwocie 35 950 zł.

Szkoda polegała na pożarze samochodu marki B. (...) nr rej. (...).

Towarzystwo ubezpieczeniowe zwróciło M. K. (1) także wrak pojazdu wraz z dokumentami.

(...) SA

k. 210 tom A-17

W dniu 10 sierpnia 2000 roku pomiędzy M. K. (1) a J. K. (2) została zawarta umowa kupna sprzedaży samochodu marki B. (...). W umowie cena sprzedaży auta została określona na kwotę 14.000 złotych. W umowie zawarta została informacja, że samochód jest uszkodzony w wyniku częściowego spalenia. W dniu 31 sierpnia 2000 roku samochód został zarejestrowany za nr rej. (...) na dane J. K. (2).

Umowa kupna sprzedaży

Pismo Urzędu Miasta w Ł.

k. 27 tom A-17

k. 24 tom A-17

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Czyn z punktu 1.

Z.

P. M. (1) M. K. (2), G. B. A. Ł.

Ustalając stan faktyczny w zakresie czynu z punktu 1. Sąd oparł się na zeznaniach P. M. (1), M. K. (2), G. B. i A. Ł. . Nie budzi wątpliwości fakt, iż świadkowie ci wraz z oskarżonym brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika jednak by M. K. (1) pełnił kierowniczą rolę w tej grupie. W takiej roli oskarżonego obsadził P. M. (1). Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że w zorganizowanej grupie przestępczej P. M. (1) pełnił równorzędną rolę z oskarżonym. Tak pozycję obu mężczyzn widział G. B., który zeznał, że organizatorami przestępczego procederu, w którym uczestniczył byli M. K. (1) i P. M. (1). Z zeznań A. Ł. wynika, że J. W. (1) i G. B. prowadzili legalną działalność gospodarczą do czasu poznania M. K. (1) i P. M. (1). Świadek ten zeznał, iż zaangażował się w przestępczą działalność gdyż P. M. (1) mu groził a nadto przedstawił oskarżonego, jako groźną osobę. Członkowi zorganizowanej grupy przestępczej działali w oparciu o określony podział ról. P. M. (1) i M. K. (1) wyszukiwali naczepy pozostawione bez opieki a następnie kontaktowali się z J. W. (2), G. B. czy A. Ł., z którymi wspólnie dokonywali ich kradzieży. Skradzione naczepy najczęściej trafiały do firmy (...) należącej do J. W. (1) i G. B.. Z faktu, iż oskarżony bądź P. M. (1) po znalezieniu naczepy nadającej się do kradzieży kontaktowali się z którymś z pozostałych członków grupy i kazali mu przyjechać w określone miejsce nie świadczy o tym, iż osoba ta wykonywała ich polecenia a tylko o podziale ról w samej grupie. Należy tutaj zauważyć, że J. W. (1) i G. B. prowadzili własną działalność gospodarczą, nie były to osoby zależne od oskarżonego i podporządkowane mu. (...) z M. K. (1) i P. M. (1) była dla nich opłacalna, dlatego zaangażowali się w przestępczy proceder w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

Należy tutaj zauważyć, iż oskarżony i P. M. (1) nie brali udziału we wszystkich przestępstwach popełnionych wspólnie przez G. B., A. Ł. czy J. W. (1) także z udziałem innych jeszcze osób, co także przemawia za tym, iż pozycja wszystkich członków zorganizowanej grupy przestępczej była równorzędna.

Czyn

z punktu

2. i 3. wyroku

Z. F. C., A. R. (2), A. N., J. S., M. M. (2),

M. K. (2)

i P. M. (1)

Dokonując ustaleń faktycznych w zakresie czynów z punktu 2. i 3. wyroku Sąd oparł się na zeznaniach F. C., A. R. (2), A. N., J. S., M. M. (2), M. K. (2)

i P. M. (1). W świetle zeznań F. C. nie budzi wątpliwości fakt, iż został on pozbawiony wolności oraz był przetrzymywany przez napastników przez okres 7 dni w nieustalonym miejscu. Z. pokrzywdzonego dały także podstawę do ustalenia warunków, w jakich był on przetrzymywany, tego jak przebiegały negocjacje w sprawie ustalenia wysokości okupu za jego uwolnienie oraz zwrot samochodu marki M.. Z. pokrzywdzonego w tej ich części korespondują z zeznaniami A. R. (1), A. N., J. S. i M. M. (2), a więc osób zaangażowanych w przekazanie okupu w zamian za uwolnienie pokrzywdzonego i pieniędzy w zamian za zwrot samochodu marki M.. Z. F. C. korespondują także z zeznaniami M. K. (2), który posiadał wiedzę na temat jego porwania z relacji M. K. (1). Świadek był nawet zaangażowany w samo porwanie, gdyż wskazał oskarżanemu dogodne miejsce do uprowadzenia pokrzywdzonego a nadto brał udział przez pewien czas w ustaleniach dotyczących przekazania okupu. Z. M. K. (2) pozwoliły na ustalenie ponad wszelką wątpliwość, iż jednym ze sprawców uprowadzenia F. C. był M. K. (1). Z. P. M. (1) w zakresie przestępstw popełnionych na szkodę F. C. zasługują na wiarygodność tylko częściowo, gdyż wiedzę na ich temat posiadał z relacji M. K. (2). Świadek wskazał na udział w tych przestępstwach S. W. i A. W., ale okoliczności te nie wynikają z zeznań M. K. (2). Rozbieżności zachodzące w zeznanych obu świadków stały się podstawą do uniewinnienia S. W. i T. W. od popełnienia przestępstw na szkodę F. C. przez Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie IV K 3/10. Z. M. K. (2) i P. M. (1) w zakresie sprawstwa M. K. (1) nie podważają zeznania T. F. i oświadczenie P. W.. Według świadka M. K. (1) przyjeżdżał wraz z P. W. do R. w latach 1996 -2001 a według P. W. miało to miejsce w latach 1997-2002. Brak spójności w twierdzeniach świadka i w oświadczeniu P. W. w tym zakresie rodzi wątpliwości, co do wiarygodności.

Czyn

z punktu

4. i 5. wyroku

Z. J. F., W. M. (1), J. G. (2), J. D. (1),

J. W. (3), H. W.

M. K. (2), P. M. (1), W. B.,

S. W., T. W.,

A. M. (1), A. K. (3)

Dokonując ustaleń faktycznych dotyczących czynów z punktu 4. i 5. wyroku Sąd oparł się na zeznaniach J. F., J. G. (1), W. M. (1), J. D. (1), J. W. (3), M. K. (2), P. M. (1) i S. K. . Z zebranego w sprawie materiału dowodowego bezspornie wynika, iż doszło do upozowanej kradzieży ciągnika siodłowego, cysterny i znajdującego się w niej ładunku w postaci spirytusu rektyfikowanego. Okoliczności, w jakich doszło do tego zdarzenia wynikają z zeznań J. F., J. D. (1), S. K. i W. M. (1), a więc osób bezpośrednio zaangażowanych w ten przestępczy proceder. Okoliczności, w jakich doszło do zaboru spirytusu z terenu byłego PGR-u w miejscowości W. ustalone zostały na podstawie zeznań M. K. (2) . Świadek ten w złożonych zeznaniach dosyć szczegółowo przedstawił przebieg zdarzeń związanych najpierw z ustaleniem miejsca przechowywania spirytusu a następnie jego zaborem i wywiedzeniem do miejscowości L.. Depozycje M. K. (2) w tym zakresie korespondują z zeznaniami J. G. (1) . J. G. (2), co prawda wbrew twierdzeniom M. K. (2) negował to, iż pośredniczył w nawiązaniu przez niego kontaktu z osobami, które dysponowały przywłaszczonym spirytusem niemniej jednak, przyznał, iż otrzymał od J. D. (1) propozycję znalezienia osób, które byłaby zainteresowane zakupem większej ilości spirytusu a także, iż znał pochodzenie spirytusu. J. G. (1) zeznał, że to J. D. (1) był osobą, która kontaktowała się z M. K. (2) w sprawie zakupu spirytusu. Z. J. G. (2) potwierdzają pośrednio twierdzenia M. K. (2) dotyczące kilku nieudanych prób zakupu spirytusu jak i to, że transakcje przebiegały w taki sposób by nabywcy nie poznali miejsca przechowywania spirytusu. Z. M. K. (2) korespondują także z zeznaniami W. M. (1), J. D. (1) i J. G. (1) w zakresie okoliczności związanych z ujawnieniem przez niego i M. K. (1) miejsca przechowywania spirytusu jak i tego, co nastąpiło po jego wywiezieniu z miejscowości W.. Na terenie byłego PGR-u, gdy doszło do zaboru spirytusu przebywał J. W. (3). Z zeznań tego świadka wynika, że otrzymał wówczas od kogoś cios w głowę, ale nie wie, dlaczego i od kogo. Należy tutaj zauważyć, iż zeznania J. W. (3) różnią się nieco od zeznań złożonych przez W. M. (1), co do okoliczności, w jakich miało dojść do zaboru spirytusu. Sąd nie miał możliwości zweryfikowania rozbieżności, jakie zachodzą między zeznaniami obu świadków, gdyż J. W. (3) zmarł. Nie mniej przyjął zgodnie z twierdzeniami J. W. (3), iż napastnicy w celu przełamania jego oporu przynajmniej jeden raz uderzyli go w głowę. J. W. (3) nie był zainteresowany ściganiem sprawców napaści na niego, o czym świadczą wprost zeznania W. M. (1), ale też postawa pokrzywdzonego w trakcie składania zeznań. Z depozycji W. M. (1) wynika, że o tym, co się wydarzyło na terenie byłego PGR-u dowiedział się m.in. z relacji J. W. (3). Opisując przebieg tego zdarzenia W. M. (2) podał szereg okoliczności, których zabrało w depozycjach J. W. (3), które były bardzo lakoniczne i zachowawcze. Na wiarygodność nie zasługują twierdzenia H. W. jakoby jej nieżyjący mąż w czasie, gdy pracował, jako stróż na terenie byłego PGR-u nie został napadnięty, gdyż pozostają w sprzeczności z zeznaniami W. M. (1), który właśnie od świadka dowiedział się o tym, co przytrafiło się J. W. (3). Z. W. B. , w których zanegował on swoją pomoc w przechowywaniu spirytusu w miejscowości L. nie zasługują na wiarygodność. W świetle depozycji M. K. (2), J. F., J. G. (3) i W. M. (1) nie budzi wątpliwości fakt, iż spirytus z miejscowości W. został przewieziony na posesję W. B. a nadto, iż to W. B. poinformował mężczyzn szukających spirytusu, że trafił on na jego posesję za sprawą M. K. (2). Okoliczności, w jakich doszło do zaboru spirytusu z terenu nieruchomości W. B. ustalone zostały w oparciu o zeznania J. D. (1), J. F., J. G. (1) oraz M. K. (2) . Pomimo drobnych rozbieżności zachodzących pomiędzy zeznaniami pokrzywdzonych, które wynikają zapewne z dynamicznego charakteru zdarzenia, nie budzi wątpliwości fakt, że byli oni kopani, uderzani kijami, a J. D. (1) został nadto postrzelony gumowym nabojem w okolicę lewej pachwiny. Obrażenie to nie zostało opisane w dokumentacji lekarskiej sporządzonej w dniu 19 lipca 2000 roku, co zapewne wynika z faktu, iż pokrzywdzony w czasie badania lekarskiego nie ujawnił wszystkich doznanych przez siebie obrażeń, bowiem do przychodni, jak sam zeznał, udał się z powodu rany na głowie. Z zeznań pokrzywdzonych wynika, że napastnicy w trakcie zdarzenia używali przedmiotów przypominających kije bejsbolowe, ale żaden z nich nie potrafił w sposób jednoznaczny ich opisać. Za wiarygodnością zeznań M. K. (2) dotyczących zdarzeń, które rozegrały się na terenie byłego PGR-u, jaki i na posesji W. B. w miejscowości L. przemawiają także zeznania P. M. (1) . P. M. (1) jak sam przyznał nie był uczestnikiem tych zdarzeń, ale poznał je z relacji M. K. (2), M. K. (1) i R. I.. Depozycje P. M. (1) korespondują z zeznaniami M. K. (2), co do pory, w jakiej kradzież miała miejsce czy okoliczności, w jakich ustalono, gdzie przechowywany był spirytus. Z. P. M. (1) dają także podstawę do przyjęcia, iż w kradzieży spirytusu z terenu byłego PGR-u jak i w zdarzeniach, które rozegrały się na posesji W. B. brali udział oprócz M. K. (2) także M. K. (1), jego syn A. oraz S. W. i T. W.. Na wiarygodność zasługują zeznania M. M. (3) . Depozycje tego świadka niewiele jednak wniosły do sprawy, gdyż potwierdził on jedynie fakty wynikające z zeznań J. F., W. M. (1) i J. D. (1). W świetle zeznań M. K. (2) nie budzi wątpliwości także fakt, iż spirytus zabrany z posesji W. B. nabył J. S.. Tym samym należało odrzucić zeznania J. S., w których stwierdził on, że został o to pomówiony przez M. K. (2). W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w tym zeznania M. K. (2) Sąd przyjął, że z terenu byłego PGR-u zabranych zostało około 18 000 litrów spirytusu i taką też ilość spirytusu M. K. (2) sprzedał następnie J. S.. S. K. relacjonując przebieg zdarzeń, które rozegrały się na terenie byłego PGR-u jak i w miejscowości L. opierał się na informacjach przekazanych mu przez J. F. i J. D. (1). Świadek nie uwierzył obu mężczyznom, gdy ci poinformowali go, że zostali pobici a spirytus skradziony. Według S. K. J. F. okłamał go by nie dzielić się z nim zyskiem ze sprzedaży spirytusu. S. K. przeprowadził nawet własne śledztwo mające na celu wykazanie, iż spirytus nie został skradziony zgodnie depozycjami J. F. i J. D. (1). Abstrahując od przemyśleń S. K. przedstawiony przez niego przebieg zdarzeń poznany z relacji obu pokrzywdzonych współgra z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Na wiarygodność nie zasługują zeznania S. W. i T. W. , w których zanegowali oni swój udział w zdarzeniach, które rozegrały się w miejscowości W. a następnie miejscowości L.. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że w lipcu 2000 roku T. W. i S. W. wyjeżdżali do N. (stemple w paszportach S. W. i T. W. potwierdzają ich wyjazd z P. do N. w dniu 11 lipca 2000 roku, opinia kryminalistyczna, dokument odprawy celnej basenu na granicy P. w dniu 14 lipca 2000 roku). Udokumentowany przez świadków pobyt poza granicami kraju nie podważa jednak ich udziału w zdarzeniach, które rozegrały się na terenie byłego PGR- u i na terenie posesji W. B.. W. M. (1), J. G. (1) i J. D. (1) nie byli w stanie wskazać daty zdarzenia w trakcie, którego doszło do ich pobicia. Z zeznań ich wynika, że do zdarzenia tego doszło w lipcową niedzielę, a więc 2, 9 lub 16 lipca 2000 roku. J. D. (1) zeznał, że udał się do lekarza 3 lub 4 dni po pobiciu. Z załączonej do akt sprawy dokumentacji medycznej pokrzywdzonego wynika, że zrobił to w dniu 19 lipca 2000 roku. Tym samym kierując się depozycjami J. D. (1) należałoby przyjąć, iż do zdarzeń doszło w nocy z 15 na 16 lipca i w dniu 16 lipca 2000 roku. Z załączonych do akt sprawy II K 680/01 bilingów wynika, że w dniu 9 lipca 2000 roku o godzinie 09:25 W. M. (1) skontaktował się telefonicznie (tel. nr (...)) z J. F. (tel. nr (...)) a następnie o godzinie 09:46 z J. D. (1) (tel. nr (...)) (bilingi k. 606-617 tom IV II K 680/01). O godzinie 11:17 i 11:18 J. D. (1) (tel. nr (...)) skontaktował się telefonicznie z J. G. (2) (tel. nr (...)). O godzinie 16:23 i 16:37 wykonane zostało połączenie telefoniczne z telefonu J. G. (2) (tel. nr (...)) na telefon M. K. (2) (tel. nr (...) k. 1455 tom VIII sądowy). Od godziny 16:38 do godziny 18:21 z telefonu J. G. (4) (tel. nr (...)) wykonano kilka połączeń telefonicznych z M. K. (2) (tel. nr (...) k. 1455 tom VIII sądowy) (bilingi k. 521 tom III II K 680/01). Wskazane powyżej połączenia telefoniczne mogą wskazywać, iż do zdarzeń doszło w nocy z 8 na 9 lipca i w dniu 9 lipca 2000 roku (koło godziny 9:00 W. M. (1) od żony J. W. (3) dowiedział się o tym co się wydarzyło na terenie byłego PGR-u, po godzinie 9:00 poinformował o tym telefonicznie J. F. i J. D. (1), następnie po godzinie 11:00 J. D. (1) poinformował telefonicznie o tym co się wydarzyło J. G. (2) a ten skontaktował się z M. K. (2)). Z zeznań A. K. (3) wynika, że w okresie od 24 czerwca 2000 roku do 8 lipca 2000 roku przebywał wraz z A. K. (1) w T.. Okoliczność tą potwierdzają zeznania A. M. (1), który przebywał w T. w okresie od 28 czerwca 2000 roku przez okres 7 dni i spotkał wówczas A. K. (1). Z zeznań J. K. (3) wynika, że A. K. (1) po powrocie z T. udał się z nim nad morze. Świadek nie był jednak w stanie precyzyjnie wskazać, kiedy ten wyjazd miał miejsce. Z zeznań A. K. (3) wynika, że A. K. (1) po powrocie z T. do kraju wrócił z W. do Ł.. W ocenie Sądu depozycje A. K. (3), A. M. (1) i J. K. (3) nie podważają zeznań M. K. (2), co do udziału A. K. (1) w zdarzeniach w miejscowości W. W. oraz w miejscowości L.. Także zeznania S. W. i T. W. sugerujące jakoby nie mogli oni brać udziału w przedmiotowych zdarzeniach z powodu swoich wyjazdów do N. nie podważają zeznań M. K. (2). Na wiarygodność nie zasługują sugestie S. W. jakoby M. K. (2) pomówił go o udział w tych zdarzeniach z uwagi na jakieś zdarzenia z ich wspólnej przeszłości. Zauważyć, bowiem należy, iż M. K. (2) w składanych zeznaniach opisał szereg innych przestępstw nie wskazując na udział w nich S. W.. Tym samym należy odrzucić sugestie S. W. jakoby M. K. (2) w odwecie za zdarzenia z przeszłości pomówił go o udział w zdarzeniach, jakie rozegrały w na terenie byłego PGR-u oraz w miejscowości L..

Z. M. K. (2) znajdują częściowe potwierdzenie w depozycjach A. M. (2) , który dowiedział się o udziale S. W. w przestępstwach związanych ze spirytusem od samego S. W., gdy ten przebywał na jego posesji w K..

M. K. (2) opisując zdarzenia, jakie rozegrały się na terenie byłego PGR-u oraz w miejscowości L. wskazał na udział w nich także A. L.. Postępowanie przygotowawcze wobec A. L. zostało prawomocnie umorzone. Decyzja ta nie podważa jednak automatycznie zeznań M. K. (2) zwłaszcza w kontekście innych zebranych w sprawie dowodów.

Mając na uwadze treść zeznań M. K. (2) przyjąć należało, iż w zdarzeniach, jakie rozegrały się w miejscowości W. oraz w miejscowości L. wzięli udział oprócz świadka także T. W., S. W., M. K. (1) i A. K. (1).

Czyn z punktu

6.

Z.

P. M. (1),

M. K. (2),

G. B.,

J. W. (1), J. K. (1)

K. S.

M. L.

M. S. (1)

T. R. (1)

Dokonując ustaleń faktycznych dotyczących czynu z punktu VI. wyroku Sąd oparł się na zeznaniach P. M. (1), M. K. (2) oraz częściowo na zeznaniach G. B. i J. W. (1) . P. M. (1) w złożonych zeznaniach szczegółowo opisał nie tylko okoliczności, w jakich on i M. K. (1) powzięli wiedzę o tym, iż J. K. (1) zamierza oddać swój ciągnik siodłowy marki M. w tzw. układ, ale także wskazał, w jaki sposób doszło do upozorowania kradzieży tego pojazdu oraz kradzieży naczepy typu K.. Z depozycjami P. M. (1) korespondują zeznania M. K. (2). Świadek ten w złożonych zeznaniach skupił się na kradzieży naczepy na szkodę swojego znajomego M. L. a niejako przy okazji opisał także okoliczności sfingowanej kradzież ciągnika siodłowego marki M.. Z zeznań świadka wynika, że naczepa została skradziona z placu firmy zajmującej się naprawami plandek razem z ciągnikiem siodłowym, który został oddany w tzw. „układ” przez jego właściciela. Z wiedzy świadka wynikało, że przestępstw tych dopuścili się wspólnie P. M. (1) i M. K. (1). Za wiarygodnością zeznań P. M. (1) przemawiają także zeznania G. B., który zeznał, że razem z J. W. (2) poznał J. K. (1) z M. K. (1) i P. M. (1), gdy ten powiedział mu, że chciałby oddać w tzw. „układ” swój ciągnik marki M.. Z relacji świadka wynika, że nie brał udziału w dalszych rozmowach między nimi. Na walor wiarygodnego dowodu zasługują zeznania K. S. - właścicielem zakładu naprawiającego plandeki położonego w Ł. oraz M. L. - właścicielem naczepy marki K.. Świadkowie ci nie posiadali żadnej wiedzy na temat sprawców kradzieży naczepy, w złożonych zeznaniach opisali oni okoliczności, w jakich naczepa marki K. trafiła do firmy (...) oraz powzięli wiedzę na temat jej kradzieży. Nie budzą wątpliwości także zeznania M. S. (1). Świadek ten zatrudniony był w firmie (...) na stanowisku kierowcy. W złożonych zeznaniach M. S. (1) opisał okoliczności, w jakich ujawnił „kradzież” samochodu marki M.. Na walor wiarygodnego dowodu zasługują także zeznania T. R. (1) pracownika Towarzystwa (...). Świadek ten w złożonych zeznaniach wypowiadał się na temat likwidacji szkody związanej ze zgłoszeniem kradzieży samochodu marki M.. Z. J. W. (1) zasługują na wiarygodność częściowo. Składając wyjaśnienia w charakterze podejrzanego i oskarżonego świadek zmieniał swoje depozycje procesowe dotyczące udziału w sfingowanej kradzieży ciągnika siodłowego marki M. oraz kradzieży naczepy marki K.. Ostatecznie jednak J. W. (1) przyznał się do obu zarzucanych mu czynów. W złożonych wyjaśnieniach jak i zeznaniach J. W. (1) zanegował udział w obu przestępstwach M. K. (1). Twierdzenia świadka w tym ich fragmencie pozostają jednak w sprzeczności z zeznaniami P. M. (1), M. K. (2) i G. B.. Należy tutaj zauważyć, iż P. M. (1) nie miał żadnego obiektywnego powodu by swoimi depozycjami obciążać M. K. (1) zwłaszcza, iż opisując przebieg obu przestępstw nie krył swojego w nich udziału. Z. J. K. (1) zasługują na wiarygodność tylko częściowo. W świetle zebranych w sprawie dowodów (w tym dokumentów) nie budzą wątpliwości twierdzenia świadka dotyczące okoliczności, w jakich wszedł w posiadanie ciągnika siodłowego marki M.. Na wiarygodność nie zasługują natomiast jego twierdzenia jakoby doszło do rzeczywistej kradzieży użytkowanego przez niego pojazdu. Twierdzeniom tym przeczą bowiem depozycje P. M. (1), M. K. (2) i J. W. (1) oraz częściowo G. B..

Czyn z punktu 7.

Z.

B. U. H. U.

Wyjaśnienia

M. K. (1)

Dokonując ustaleń w zakresie czynu z punktu VII. wyroku Sąd oparł się na zeznaniach B. U. i H. U. oraz na wyjaśnieniach M. K. (1) . Z zeznań B. U. i H. U. oraz z wyjaśnień oskarżonego wynika, że doszło do rzeczywistej kradzieży samochodu marki H. (...). Oskarżony wyjaśnił, iż okoliczności tej kradzieży P. M. (1) poznał w trakcie rozmów z B. U. i H. U. a następnie wykorzystał je by domagać się od B. U. pieniędzy w zamian za jego zwrot. Jedynym dowodem mogącym świadczyć o upozorowaniu kradzieży samochodu marki H. (...) są zeznania P. M. (1). Żaden inny dowód zebrany w toku śledztwa jak i w postępowaniu sądowym nie potwierdza depozycji P. M. (1) o upozorowaniu kradzieży samochodu marki H. (...) jak to ma miejsce w przypadku pozostałych przestępstw przypisanych oskarżanemu. Z uwagi na brak możliwości przesłuchania P. M. (1) na rozprawie Sąd nie miał możliwości zweryfikowania jego zeznań w zakresie tego czynu i choćby skonfrontowania ich z twierdzeniami B. U. dotyczącymi żądania korzyści majątkowej w zamian za zwrot samochodu. Należy tutaj zauważyć, iż pomimo postawienia B. U. jak i H. U. zarzutów z art. 286 § 1 k.k. do chwili obecnej nie skierowano przeciwko nim aktu oskarżenia do sądu.

Czyn z punktu 8.

Z.

P. M. (1)

M. K. (2)

T. F.

W. F. (2)

M. G.

J. C.

S. A.

J. S.

A. N.

Dokonując ustaleń faktycznych w zakresie czynu z punktu 8. wyroku Sąd oparł się na zeznaniach T. F. złożonych na potrzeby spraw toczących się przed Sądem Okręgowym w Łodzi, zeznaniach M. K. (2) i P. M. (1) . Z zeznań powyższych świadków bezspornie wynika, że doszło do przywłaszczenia samochodu marki M. z naczepą i ładunkiem w postaci obuwia. Na wiarygodność tym samym nie zasługują wyjaśnienia T. F., które złożył w charakterze podejrzanego i oskarżonego w sprawie, która toczyła się przed Sądem Okręgowym w Lublinie. Wyjaśnienia te były przyjętą przez T. F. linią obrony na potrzeby jego sprawy karnej. W ocenie Sądu nie budzą wątpliwości zeznania świadków: (...) Sp. z o.o., M. G. - pracownika firmy (...) oraz zeznania J. C. - dyrektora handlowego RH Milenium. Świadkowie ci nie posiadali wiedzy na temat okoliczności, w jakich doszło do przywłaszczenia ciągnika siodłowego marki M. z naczepą i ładunkiem obuwia. Z. ich pozwoliły jednak na ustalenie tego, w jaki sposób doszło do powierzenia firmie (...) transportu obuwia, wartości przewożonego towaru jak i wartości zestawu pojazdów. Z zeznań M. K. (2) i T. F. (w zakresie, w jakim dano im wiarę) wynika, iż T. F. po tym jak M. K. (2) wpadł na pomysł przywłaszczenia ciągnika siodłowego marki M. z naczepą i ładunkiem obuwia udał się na jego polecenie do P.. Z zeznań M. K. (2) i P. M. (1) wynika natomiast gdzie przewiezione zostały buty i gdzie pierwotnie zostały rozładowane a z zeznań T. F. i P. M. (1), że zestaw pojazdów po jego rozładunku trafił do K.. Z. M. K. (2) i P. M. (1) pozwoliły bezspornie ustalić, iż w rozładunku obuwia brał udział M. K. (1). Okoliczności tej nie zaprzeczył zresztą także T. F., który zeznał, iż nie pamięta czy w rozładunku obuwia brał udział oskarżony. Należy tutaj zauważyć, iż z zeznań M. K. (2) wynika, że M. K. (1) od samego początku wprowadzony był w jego plany związane ze sfingowaniem kradzieży zestawu pojazdów i ładunku obuwia, gdyż to nierozliczone zobowiązania finansowe między nimi popchnęły go do jej zaaranżowania. Pewne rozbieżności w zeznaniach P. M. (1) i M. K. (2) dotyczą udziału w rozładunku butów A. K. (1) - syn M. K. (1). Rozbieżności tych nie pozwoliły rozwiać zeznania T. F.. T. F. potwierdził natomiast twierdzenia P. M. (1), z których wynika, że po pozostawieniu zestawu pojazdów w K. przyjechał tam między innymi R. I., z którym udali się do L. zgłosić fikcyjną kradzież zestawu pojazdów i obuwia. Sąd dał wiarę zgodnym zeznaniom T. F. i S. A. , z których wynika, iż to S. A. pojechał po T. F. do L., gdy ten złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa. W świetle powyższych ustaleń za niewiarygodne uznać należało twierdzenia M. K. (2) jakoby do L. w celu zgłoszenia fikcyjnej kradzieży udali się T. F., M. K. (1) i S. A., a ich zadaniem było także wybranie miejsca, które miał wskazać T. F. jako miejsce, gdzie doszło do kradzieży zestawu pojazdów z obuwiem. Na wiarygodność zasługują twierdzenia M. K. (2) dotyczące osób, które pośredniczyły w zbyciu lub które nabyły poszczególne partie obuwia. Część tych depozycji świadka potwierdzaj zeznania P. M. (1) i A. N. z toku śledztwa. Tym samym na niewiarygodność zasługują zeznania J. S. , który nie przyznał się do postawionego mu zarzutu paserstwa obuwia, za które zapłacić miał kwotę od 8-10 tysięcy złotych.

Czyn z punktu

9. w

wyroku

Z. M. S. (2) , P. M. (1), M. K. (2), R. I.

Dokonując ustaleń faktycznych dotyczących kradzieży bankowozu użytkowanego przez firmę (...) należącą do M. K. (1) Sąd oparł się na zeznaniach M. S. (2) (kierowca pojazdu), M. K. (2) oraz P. M. (1) . Fakty wynikające z zeznań tych świadków potwierdzają dokumenty załączone do akt sprawy w postaci kopi faktury, polisy czy dowodów rejestracyjnych. Twierdzenia M. K. (2) dotyczące upozorowania przez M. K. (1) kradzieży bankowozu znajdują potwierdzenie w zeznaniach P. M. (1) , który wiedzę na temat tego przestępstwa znał z relacji M. K. (1). P. M. (1) zeznał, że po upozorowanej kradzieży bankowozu został on rozebrany na części przez M. K. (2) i R. I.. Z zeznań M. K. (2) wynika, iż początkowo to on miał się zająć rozebraniem bankowozu na części, ale z uwagi na rodzaj pojazdu nie potrafił tego zrobić, więc ostatecznie zajął się tym ktoś inny. M. K. (2) w złożonych zeznaniach nie wspomniał na temat tego by razem z nim rozebraniem na części bankowozu miał zająć się R. I., dlatego też Sąd uznał zeznania R. I. w zakresie tego czynu za wiarygodne.

Czyn z punktu

10. w

wyroku

Z. P. M. (1),

T. C.,

J. W. (1)

Ustalenia faktyczne dotyczące kradzieży naczepy ciężarowej marki S. zostały poczynione w oparciu o zeznania P. M. (1), T. C. i częściowo J. W. (1) . P. M. (1) w złożonych zeznaniach opisał okoliczności, w jakich doszło do popełnienia tego przestępstwa nie kryjąc przy tym swojego udziału w nim. Z zeznaniami P. M. (1) korespondują depozycje T. C. oraz częściowo J. W. (1). T. C. złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa oraz zeznania, w których opisał znane sobie okoliczności kradzieży użytkowanego przez jego firmę pojazdu. J. W. (1) był współsprawcą kradzieży naczepy ciężarowej marki S.. Składając wyjaśnienia w charakterze podejrzanego J. W. (1) zmieniał stanowisko procesowe w zakresie swojego udziału w tym przestępstwie. W wyjaśnieniach złożonych w dniu 11 kwietnia 2007 roku J. W. (1) podał szereg okoliczności dotyczących miejsca zdarzenia (teren górski), typu naczepy (chłodnia) czy jej wyglądu (kolor biały), których nie mógł znać, gdyby nie był zaangażowany w jej kradzież. Z depozycji P. M. (1) wynika, że naczepa ciężarowa marki S. po kradzieży trafiła do W. do D. B.. Okoliczność tą potwierdzają dokumenty w postaci postanowienia z dnia 19 czerwca 2002 roku wydanego w sprawie 1 Ds. 3680/01 prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w Wieluniu w przedmiocie wydania naczepy T. C.. Za sygnaturą akt 1 Ds. 3680/01 prowadzone było postępowanie przygotowawcze przeciwko m.in. D. B., w którym zarzucono mu popełnienie przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 306 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. m.in. naczepy ciężarowej marki S. użytkowanej przez firmę (...) (tom VI k. 1244-1135, k. 1145).

Czyn z punktu

11. w

wyroku

Zeznania A. Ł.

J. M. (1) P. M. (2) K.

A.

K.

T. R. (2),

oraz częściowo T. K.

Dokonując ustaleń faktycznych dotyczących czynu z punktu 11. wyroku Sąd oparł się na zeznaniach A. Ł., J. M. (1), A. K. (2), T. R. (2) P. M. (1) i M. K. (2) oraz częściowo na zeznaniach T. K. . Fakty wynikające z zeznań powyższych świadków potwierdzają dokumenty załączone do akt sprawy w postaci akt szkodowych czy umów dzierżawy. Co prawda A. Ł. początkowo nie przyznawał się do popełnienia przestępstwa związanego z ciągnikiem siodłowym marki M. (...) oraz z naczepą marki SAM później jednak zmienił swoje depozycje w tym zakresie. A. Ł. nie tylko przyznał się do udziału w tym przestępstwie, ale także dosyć szczegółowo opisał okoliczności, w jakich doszło do jego popełniania. Z zeznaniami A. Ł. korespondują zeznania P. M. (1) i M. K. (2). Świadkowie ci co prawda nie posiadali szczegółowej wiedzy na temat okoliczności w jakich doszło do popełnienia przez M. K. (1) przestępstwa polegającego na wyłudzeniu odszkodowania w związku ze zgłoszeniem firmie ubezpieczeniowej upozorowanej kradzieży ciągnika siodłowego marki M. (...) i naczepy marki SAM wiedzieli jednak, iż takie przestępstwo miało miejsce a do upozorowanej „kradzież” doszło przed kopalnią na Śląsku. T. K. nie przyznał się do popełnienia przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. niemniej przyznał, że firma (...) dzierżawiła od M. K. (1) ciągnik siodłowy marki M. (...) wraz z naczepą a nadto, iż przedmiotowy zestaw został zaparkowany przed kopalnią w J.. Depozycje świadka jakoby nie miał świadomości, iż doszło do fikcyjnej kradzieży ciągnika siodłowego marki M. (...) wraz z naczepą nie zasługują na wiarygodność, gdyż pozostają w sprzeczności z zeznaniami A. Ł.. Na wiarygodność zasługują zeznania J. M. (1) . Świadek ten nie był wtajemniczony w plany związane z upozorowaniem kradzieży zestawu pojazdów zgłaszając, więc ich kradzież i opisując przebieg zdarzeń z tym związanych działał w oparciu o posiadaną przez siebie wiedzę. Fakt, iż zestaw pojazdów został zaparkowany przed kopalnią potwierdzają zeznania A. K. (2) . Na wiarygodność zasługują także zeznania T. R. (2) pracownika (...) SA. W złożonych zeznaniach świadek ten podał, kiedy i w jakiej wysokości zostało wpłacone oskarżonemu odszkodowanie w związku z upozorowaną kradzieżą ciągnika siodłowego marki M. (...) i naczepy marki SAM. Z. świadka w tym zakresie korespondują z załączonymi do akt sprawy dokumentami w postaci dokumentacji szkodowej.

Czyn z punktu

12. w

wyroku

Z.

P. M. (1) M. K. (2)

B. M.

Dokonując ustaleń faktycznych dotyczących czynu z punktu 12. wyroku Sąd oparł się na zeznaniach M. K. (2) i P. M. (1) . Fakty wynikające z zeznań obu świadków znajdują potwierdzenie w załączonych do akt sprawy dokumentach w postaci pisma Urzędu Miasta w Ł. czy pisma (...) SA. dotyczącego wypłaty odszkodowania. M. K. (2) w złożonych zeznaniach opisał nie tylko okoliczności, w jakich doszło do podpalenia samochodu marki B. a następnie zgłoszenia szkody firmie ubezpieczeniowej, ale także rolę, jaką sam odegrał w tym zdarzeniu. Świadek wskazał także miejsce podpalenia samochodu w trakcie wizji lokalnej. Z. M. K. (2) znajdują potwierdzenie w depozycjach P. M. (1), który wiedzę na temat zdarzeń związanych z samochodem marki B. posiadł z relacji M. K. (1). Pewne drobne rozbieżności, jakie zachodzą między zeznaniami obu świadków wynikają zapewne z faktu, iż opisywali oni przebieg tego zdarzenia po upływie kilku lat od jego zaistnienia. Świadek B. M. w złożonych zeznaniach zaprzeczył temu by na teren jego posesji został przetransportowany samochód marki B. tuż po jego spaleniu. Depozycje tego świadka nie podważają jednak wiarogodnych zeznań M. K. (2), bowiem wynika z nich, że B. M. nie widział o tym, iż samochód marki B. trafił na teren jego posesji.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia M. K. (1)

Wyjaśnienia M. K. (1) w zasadniczych dla przedmiotowej sprawy kwestiach nie zasługują na wiarygodność. Oskarżony zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i przed Sądem nie przyznał się do stawianych mu zarzutów. Wyjaśnieniom oskarżonego przeczą zebrane w sprawie dowody wskazane w części 2.1 uzasadnienia. W oparciu o dowody te Sąd czynił ustalenia faktyczne w zakresie wszystkich przypisanych oskarżonemu czynów. Należy tutaj zauważyć, iż przypisując sprawstwo oskarżonemu w zakresie każdego z tych czynów Sąd opierał się na kilku źródłach dowodowych tak osobowych jak i dokumentach. Dowody te korespondowały ze sobą i wzajemnie się uzupełniały tworząc razem pełny obraz zdarzeń będących przedmiotem tego postępowania. Sąd dał natomiast wiarę twierdzeniom oskarżonego negującym jego udział w upozorowanej kradzieży samochodu marki H. (...). Jedynym, bowiem dowodem na sprawstwo oskarżonego w zakresie tego czynu były zeznania P. M. (1), których Sąd nie miał możliwości zweryfikować w oparciu o inne dowody czy też chociażby w trakcie bezpośredniego przesłuchania świadka.

Zeznania świadków nie wskazanych w części 2.1 uzasadnienia

Zeznania świadków nie wskazanych powyżej nie miały znaczenia w przedmiotowej sprawie, gdyż w oparciu o ich depozycje nie były czynione ustalenia faktyczne.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Punkt 2. wyroku

M. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję przestępstwa z art. 227 k.k. i art. 252 § 1 k.k. i art. 280 § 1 k.k. i z art. 282 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Znamiona opisujące zachowanie sprawcze w art. 252 § 1 k.k. ujęte zostały alternatywnie jako "branie" lub "przetrzymywanie" zakładnika. Branie zakładnika oznacza pozbawienie wolności człowieka wbrew jego woli (zob. wyr. SA w Warszawie z 10.7.2014 r., II AKa 177/14, L.; wyr. SA w Katowicach z 21.3.2016 r., II AKa 403/15, L.; wyr. SA w Warszawie z 22.5.2019 r., II AKa 111/19, L.), co może nastąpić z użyciem przemocy, groźby lub podstępu. Przetrzymywanie jest utrzymywaniem bezprawnego pozbawienia wolności już wziętego zakładnika (zob. II AKa 177/14, L.; wyr. SA w Katowicach z 21.3.2016 r., II AKa 403/15, L.; wyr. SA w Warszawie z 22.5.2019 r., II AKa 111/19, L.).

W myśl art. 4 § 1 k.k., jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

W dacie czynu art. 252 § 1 k.k. nie zawierał typu kwalifikowanego przestępstwa porwania w celu wymuszenia okupu polegającego na połączeniu pozbawienia wolności ze szczególnym udręczeniem porwanego. Ówczesne brzmienie § 2 tego artykułu przewidywało surowszą odpowiedzialność karną za popełnienie porwania, w wyniku, którego nastąpiła śmierć człowieka lub jego ciężki uszczerbek na zdrowiu.

Porównanie sankcji karnej z daty czynu (kara pozbawienia wolności od roku do lat 10) i obowiązującej w dacie orzekania (kara pozbawienia wolności od lat 3 do 20) jednoznacznie wskazuje na to, iż przepisy uprzednio obowiązujące są względniejsze dla oskarżonego.

Czynność sprawcza przestępstwa z art. 227 k.k. ma charakter dwuetapowy sprawca najpierw podaje się za funkcjonariusza publicznego, tzn. bezpodstawnie twierdzi, że pełni taką funkcję, albo wyzyskuje błędne przeświadczenie o tym innej osoby, by następnie wykonać czynność związaną z uzurpowaną funkcją. Podanie się za funkcjonariusza publicznego może nastąpić przy tym także „w sposób dorozumiany (stworzenie sytuacji, w której dana osoba będzie przekonana, że ma do czynienia z funkcjonariuszem publicznym; rozpoczęcie wykonywania czynności zastrzeżonej dla tego funkcjonariusza)" (A. Barczak-Oplustil, w: A. Zoll, KK. Komentarz. Część szczególna, t. 2, 2013, s. 1138; komentarz do art. 227 KK. pod red. Grześkowiak).

Oskarżany pozbawił F. C. wolności podstępem podając się za funkcjonariusza Policji i wykonując jego funkcje (pokrzywdzony był przeświadczony, że jest zatrzymywany przez funkcjonariuszy Policji, napastnicy trzymali w dłoniach przedmioty przypominające długą broń, mieli na głowach kominiarki, jeden z nich nosił kamizelkę z napisem Policja). Pokrzywdzony został wywieziony w nieustalone miejsce w bagażniku samochodu marki M. po uprzednim założeniu mu kajdanek na ręce i worka na głowę, gdzie był przetrzymywany jako zakładnik.

W sytuacji, gdy sprawca uprowadzenia zakładnika żąda zapłaty okupu zarówno od uprowadzonego, jak i innej osoby winien odpowiadać za przestępstwo pozostające w kumulatywnym zbiegu, to jest z art. 252 § 1 k.k. i art. 282 k.k. Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyr. z 15.1.2009 r. (II AKa 321/08, OSAK 2009, Nr 2, poz. 2) wskazał, iż: „brak powołania w podstawie prawnej przepisu art. 282 k.k. powoduje, że nie odzwierciedlałby on całej zawartości kryminalnej zdarzenia, w szczególności faktu, iż działanie sprawcy było ukierunkowane na uzyskanie korzyści majątkowej, a nadto połączone było z groźbami kierowanymi wobec zakładnika oraz (lub) osoby, która okup miała zgromadzić, czy też połączone było z użyciem przemocy. Zastosowanie kumulatywnej kwalifikacji prawnej będzie także umożliwiało odzwierciedlenie tego, czy sprawca osiągnął zamierzoną korzyść majątkową, czy też nie”

Oskarżony pozbawiając pokrzywdzonego wolności oraz stosując wobec niego przemoc (bicie pięściami, pałką i kopanie) oraz groźby pozbawienia życia poprzez przystawianie do głowy przedmiotu przypominającym broń palną dział w celu zmuszenia go do określonego zachowania to jest do przekazania pieniędzy w kwocie 500 000 zł za uwolnienie.

Stan bezbronności to stan, w którym ofiara zachowując sprawność fizyczną i psychiczną, zostaje pozbawiona możliwości stawiania oporu lub w której to, zachowując świadomość, zostaje pozbawiona fizycznej możliwości stawiania oporu ( B. Michalski, w: SPK, t. 9, 2015, s. 181). Stan bezbronności może być wynikiem konkretnego układu okoliczności faktycznych w tym wielości napastników, których sama obecność i zachowanie sprawiają, że ofiara pozbawiona jest fizycznych i psychicznych możliwości przeciwdziałania zaborowi rzeczy, lub też że możliwość takiego przeciwdziałania jest znacznie ograniczona a zatem sytuacja, gdy sprawcy samą tylko przewagą liczebną paraliżują wolę oporu pokrzywdzonego (tak SA w Warszawie w wyr. z 28.9.2016 r., II AKa 214/16, L.).

Oskarżony doprowadzając F. C. do stanu bezbronności dokonał także zaboru w celu przywłaszczenia samochodu osobowego marki M. (...), czym działał na szkodę F. C. i M. S. (3).

Oskarżony przestępstwa tego dopuścił się działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami a nadto w celu osiągniecia korzyści majątkowej.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przyjęcie, iż sprawcy w czasie czynu posługiwali się bronią palną. F. C. zeznał, że fałszywi policjanci dysponowali w czasie porwania długą bronią. Z uwagi jednak na brak bliższych informacji o tych przedmiotach nie można wykluczyć, iż były to jedynie atrapy przypominające prawdziwą broń palną. Z tych względów nie została przyjęta kwalifikacja obejmująca art. 280 § 2 k.k.

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Punkt 3. wyroku

M. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję przestępstwa z art. 286 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k .

Artykuł 286 § 2 k.k. obejmuje sytuację, w której sprawca żąda korzyści majątkowej w zamian za zwrot rzeczy, którą wcześniej jej właścicielowi zabrał, a którą to chce i może mu zwrócić, ale także sytuację, w której sprawca wprowadza w błąd np. właściciela utraconej bezprawnie rzeczy, iż daną rzecz może mu zwrócić.

Oskarżony żądał, a następnie przyjął od F. C. pieniądze w kwocie 50 000 zł w zamian za zwrot bezprawnie zabranego samochodu marki M. (...).

Oskarżony działał przy tym krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru (art. 12 k.k.).

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Punkt 4. wyroku

M. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Znamiona strony przedmiotowej rozboju obejmują cztery różne sposoby dokonania tego przestępstwa: użycie przemocy wobec osoby lub groźby jej natychmiastowego użycia, doprowadzenie innej osoby do stanu nieprzytomności lub stanu bezbronności. Przy przestępstwie rozboju, realizacja przez sprawcę jednej z tych czynności wykonawczych wobec osoby, musi poprzedzać lub nastąpić, co najmniej w chwili dokonania zaboru (wyr. SN z 13.5.2008 r., IV KK 489/07, Prok. i Pr. 2008, Nr 12, poz. 10; wyr. SN z 12.1.2011 r., III KK 230/10, OSNwSK 2011, poz. 43; I. Zgoliński, w: V. Konarska-Wrzosek, KK. Komentarz, 2016, s. 1178). Przemoc wobec osoby polega zaś na fizycznym oddziaływaniu na ciało człowieka w postaci co najmniej naruszenia nietykalności cielesnej ukierunkowanym na zmuszenie pokrzywdzonego do znoszenia zaboru rzeczy (wyr. SA w Katowicach z 23.10.2003 r., II AKa 292/03, Prok. i Pr. – wkł. 2004, Nr 7–8, poz. 31; wyr. SA w Krakowie z 27.4.2009 r., II AKa 38/09, KZS 2009, Nr 10, poz. 42; post. SN z 21.10.2020 r., II KK 274/20, L.).

Oskarżony w okresie od 8/9 lipca do 16 lipca 2000 roku zabrał w celu przywłaszczenia 18 000 litrów spirytusu o wartości 52 200 złotych, który pochodził z czynu zabronionego popełnionego na szkodę Przedsiębiorstwa (...) S.A. z siedzibą w L.. Oskarżony dokonał tego po uprzednim użyciu przemocy polegającej na uderzeniu w głowę J. W. (3). Przemoc użyta wobec pokrzywdzonego bezpośrednio poprzedzała zabór spirytusu.

Oskarżony czynu tego dopuścił się działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (2), T. W., S. W. i A. K. (1)

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Punkt 5. wyroku

M. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję przestępstwa z art. 275 § 1 k.k. i art. 280 § 1 k.k. i art. 281 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Zbrodnia rozboju jest kwalifikowaną postacią kradzieży, którą wyróżniają dodatkowe (ponad zabór mienia w celu przywłaszczenia) działania sprawcy wobec osoby pokrzywdzonej, poprzedzające lub równoległe z zaborem. Podobnie rzecz się ma z kradzieżą rozbójniczą, gdzie z kolei owe dodatkowe działania sprawcy są następcze względem kradzieży. Ten sam sprawca, który dokonał rozboju (w typie podstawowym, uprzywilejowanym lub kwalifikowanym), a który następnie działa w celu utrzymania się w posiadaniu w ten sposób uzyskanego mienia, może ponieść odpowiedzialność zarówno za rozbój, jak i za kradzież rozbójniczą, o ile każdy z tych czynów będzie wymierzony w inne osoby pokrzywdzone. Ilekroć jednak zachodzi tożsamość pokrzywdzonego rozbojem i kradzieżą rozbójniczą, odpowiedzialność za przestępstwo z art. 281 KK zostaje wyeliminowana wskutek przyjęcia pomijalnego zbiegu przepisów (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie - II Wydział Karny dnia 17 grudnia 2020 r. II AKa 191/20).

W bliżej nieustalonym dniu w okresie od 8/9 lipca do 16 lipca 2000 roku oskarżony, użył przemocy wobec J. F., J. G. (1) i J. D. (1) w celu utrzymania się w posiadaniu 18 000 litrów spirytusu o wartości 52 200 zabranego w celu przywłaszczenia bezpośrednio po dokonanym zaborze a także dokonał zaboru w celu przywłaszczenia złotego łańcuszka, portfela z pieniędzmi w kwocie 500 złotych to jest mienia o łącznej wartości 1 020 złotych na szkodę J. F., trzech złotych łańcuszków, telefonu komórkowego N. oraz pieniądzy w kwocie 5 000 złotych, to jest mienia o łącznej wartości 9 000 złotych na szkodę J. G. (1), portfela z pieniędzmi o łącznej wartości 3 010 złotych na szkodę J. D. (1) oraz wystawiony na jego nazwisko dowód osobisty, a nadto dokumentów w postaci paszportu i dowodu osobistego wystawionych na nazwisko J. F..

Przemoc poprzedzająca wyżej opisane zachowania polegała na biciu pokrzywdzonych i kopaniu ich, również przy pomocy bliżej nieustalonych przedmiotów przypominających kije bejsbolowe i kij golfowy. A nadto jeden ze sprawców oddał do J. D. (2) strzał, posługując się przedmiotem przypominającym broń palną pneumatyczną.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przyjęcie, iż sprawcy posługiwali się bronią pneumatyczną w rozumieniu ustawy o broni i amunicji oraz kijami bejsbolowymi. Z tych względów nie została przyjęta kwalifikacja obejmująca art. 280 § 2 k.k.

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Punkt 6. wyroku

M. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Zgodnie z art. 18 § 3 k.k. odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego, swoim zachowaniem ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji; odpowiada za pomocnictwo także ten, kto wbrew prawnemu, szczególnemu obowiązkowi niedopuszczenia do popełnienia czynu zabronionego swoim zaniechaniem ułatwia innej osobie jego popełnienie.

Oskarżony w zamiarze, aby J. K. (1) popełnił czyn zabroniony polegający na wprowadzeniu w błąd przedstawiciela (...) S.A. z siedzibą w Ł. (poprzednio działającego pod firmą (...) S.A.), co do faktu zaistnienia kradzieży ciągnika siodłowego marki M. o numerze rejestracyjnym (...) i doprowadzeniu ubezpieczyciela do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1.223,00 zł wypłaconego w dniu 2 grudnia 2002 roku z tytułu likwidacji szkody ułatwił jego popełnienie poprzez upozorowanie kradzież przedmiotowego pojazdu.

Oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej a nadto z popełnionego przestępstwa uczynił sobie źródło stałego dochodu (art. 65 § 1 k.k.)

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Punkt 8. wyroku

M. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Sprzeniewierzenie (art. 284 § 2 k.k.) polega na przywłaszczeniu rzeczy ruchomej, która została wcześniej sprawcy powierzona przez uprawnionego na mocy np. umowy najmu, użyczenia, przechowania. "Powierzenie to przeniesienie władztwa nad rzeczą na inną niż właściciel osobę, powiązane z ustaleniem określonego postępowania z rzeczą przez osobę ją uzyskującą i połączone z zastrzeżeniem konieczności jej zwrotu w przyszłości" ( wyr. SA w Szczecinie z 27.2.2014 r., II AKa 15/14, Legalis). Może to być jakikolwiek stosunek prawny, nie ma też znaczenia forma powierzenia. Istotne jest to, że sprawca wykracza poza zakres praw, na których wykonywanie zgodził się uprawniony do rzeczy. Powierzającym nie musi być właściciel (np. podnajem) ( Komentarz do art. 284 k.k. pod red. Grześkowiak/Wiak)

Oskarżony przywłaszczył mienie znacznej wartości powierzone M. K. (2) w postaci:

- samochód marki M., o numerze rejestracyjnym (...) i numerze identyfikacyjnym (...), o wartości 110 000 zł, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., obecnie prowadzącej działalność pod firmą (...) S.A. z siedzibą w T.;

- przyczepę uniwersalną K., o numerze rejestracyjnym (...), numerze identyfikacyjnym (...) i o wartości 25 000 zł, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K.;

- obuwie o wartości 439.545,71 zł, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K., obecnie prowadzącą działalność pod firmą (...) S.A. z siedzibą w P., przy czym z popełnionego przestępstwa uczynił sobie źródło stałego dochodu.

Oskarżony dopuszczając się przedmiotowego czynu działał wspólnie i w porozumieniu z M. K. (2). Oskarżony wiedział, że opisane powyżej mienie zostało powierzone M. K. (2).

Czynu tego oskarżony dopuścił się w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej a także działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. (2), T. F. i nieustaloną dotychczas osobą.

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Punkt 9. wyroku

M. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Oskarżony wprowadził w błąd pracownika (...) S.A. co do zaistnienia kradzieży powierzonego mu do używania na podstawie umowy leasingu samochodu specjalnego – bankowozu marki M. (...), o numerze rejestracyjnym (...), która to kradzież została upozorowana, podczas gdy wskazany pojazd został ukryty i następnie rozebrany na części, co stanowiło jego przywłaszczenie. Dokonując upozorowanej kradzieży pojazdu oskarżony doprowadził też (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem polegającym na wypłacie w dniu 19 lutego 2001 roku nienależnego odszkodowania z tytułu kradzieży wskazanego powyżej pojazdu w kwocie 120 000 zł.

Oskarżony z popełnionego przestępstwa uczynił sobie źródło stałego dochodu (art. 65 § 1 k.k.)

Oskarżony czynu tego dopuścił się działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru (art. 12 k.k.) oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Punkt 10. wyroku

M. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Oskarżony dokonał zaboru w celu przywłaszczenia naczepy ciężarowej marki S. (...)/E-K o numerze rejestracyjnym (...) i numerze ramy (...), o wartości 266 000 zł na szkodę Firmy (...) s.c. T. C., W. C. z siedzibą w M., (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., obecnie prowadzącego działalność pod firmą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. i B.A.G. s.c. (...), A. G. z siedzibą w W., obecnie prowadzącą działalność, jako B.A.G. G. Sp.j. z siedzibą w W..

Oskarżony dopuścił się tego czynu działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, z popełnionego przestępstwa uczynił sobie źródło stałego dochodu (art. 65 § 1 k.k.).

Oskarżony czynu tego dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z J. W. (2) co, do którego postępowanie zostało już prawomocnie zakończone wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi w sprawie IV K 3/10 oraz z P. M. (1).

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Punkt 11. wyroku

M. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Oskarżony doprowadził (...) S.A. z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w dniach 25 sierpnia 2003 roku i 18 listopada 2004 roku w łącznej kwocie 147.570,34 zł wypłaconego tytułem likwidacji szkody kradzieżowej za rzekomo skradziony ciągnik siodłowy marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i numerze identyfikacyjnym (...) wraz z naczepą SAM o numerze rejestracyjnym (...) i numerze identyfikacyjnym (...) w ten sposób, że wprowadził w błąd pracownika wyżej wskazanego Ubezpieczyciela, co do faktycznego zaistnienia kradzieży wyżej opisanych pojazdów, która została upozorowana.

Oskarżony czynu tego dopuścił się działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej a z popełnionego przestępstwa uczynił sobie źródło stałego dochodu.

Oskarżony działał w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Oskarżony czynu tego dopuścił się działając wspólnie i w porozumieniu z A. Ł. i T. K. co, do których postępowanie zostało już prawomocnie zakończone wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi w sprawie IV K 3/10.

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Punkt 12. wyroku

M. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i art. 298 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Istota przestępstwa z art. 298 § 1 KK sprowadza się do (celowego) spowodowania zdarzenia będącego podstawą do wypłaty odszkodowania z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia. Dla właściwego określenia odpowiedzialności karnej za oszustwo ubezpieczeniowe bez znaczenia, zatem jest, w jakich okolicznościach (rzeczywistych, czy deklarowanych) nastąpiły zdarzenia będące podstawą wypłaty odszkodowania. Dla prawidłowości tego określenia istotne jest tylko to, że zdarzenia te zostały celowo spowodowane. Tak, więc całkowicie bezprzedmiotowe jest prowadzenie przez sąd postępowania dowodowego zmierzającego do wyjaśnienia, czy podawane przez sprawcę okoliczności zdarzeń były prawdziwe (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie - II Wydział K. dnia 18 grudnia 2018 r. II AKa 248/18).

Dla dokonania przestępstwa z art. 298 § 1 k.k. nie jest konieczne podjęcie dalszych czynności zmierzających do uzyskania odszkodowania, nawet zgłoszenie zdarzenia ubezpieczycielowi (wyr. SA we Wrocławiu z 30.1.2018 r., II AKa 392/17, OSAWr 2018, Nr 1, poz. 373). Czynności takie wyczerpują już znamiona oszustwa z art. 286 § 1 k.k. przez wprowadzenie ubezpieczyciela w błąd co do przyczyn wypadku ubezpieczeniowego. Zachodzi wówczas zbieg dwóch przestępstw, jako czyn ciągły (wyr. SA we Wrocławiu z 30.1.2018 r., II AKa 392/17, OSAWr 2018, Nr 1, poz. 373; wyr. SA w Lublinie z 18.12.2018 r., II AKa 248/18, Lex Nr 2688831).

Oskarżony w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia zawartej z (...) S.A. z siedzibą w W. podpalił samochód marki B. (...), które to zdarzenie stanowiło podstawę wypłaty odszkodowania, a następnie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim wprowadzeniu w błąd pracownika (...) S.A. co do przyczyn pożaru wskazanego powyżej samochodu doprowadził Ubezpieczyciela do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w kwocie 35.950 zł z tytułu wypłaconego w dniu 10 sierpnia 2000 roku nienależnego odszkodowania z ubezpieczenia AC.

Oskarżony działał w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru (art. 12 k.k.).

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Czyn z punktu 1.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

Przestępstwo z art. 258 kk penalizuje branie udziału, zakładanie lub kierowanie zorganizowaną grupą albo związkiem mającym na celu popełnienie przestępstwa. Zatem, zgodnie z dominującym poglądem dla realizacji jego znamion wystarczające jest udowodnienie, że grupa istniała i została powołana, w celu popełnienia określonego przestępstwa (lub przestępstw) niezależnie nawet, czy do ich realizacji faktycznie doszło (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 2 października 2017 roku, sygnatura akt II AKa 173/16, LEX numer 2391900). Szczególną uwagę na „zorganizowanie” grupy zwrócił Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wskazując, że w pojęciu tym „tkwią warunki podstawowej wewnętrznej struktury organizacyjnej – choćby z niskim stopniem zorganizowania – to także trwałość, istniejące więzy organizacyjne w ramach wspólnego porozumienia, planowanie przestępstw, akceptacja celów, trwałość zaspokojenia potrzeb grupy, skoordynowany sposób działania. Kierowanie grupą, jako funkcja władcza polega zaś na określaniu kierunków działania, wydawaniu poleceń, koordynowaniu działalności uczestników grupy” (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 11 grudnia 2019 roku, sygnatura akt II AKa 271/19, LEX numer 2772931).

Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Oskarżony w okresie w okresie od 2000 roku do 18 listopada 2004 roku w P. i innych miejscach na terenie kraju brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw polegających na kradzieżach pojazdów mechanicznych i oszustwach na szkodę towarzystw ubezpieczeniowych, w skład, której wchodzili P. M. (1), M. K. (2), J. W. (1), G. B. i A. Ł..

W myśl art. 4 § 1 k.k., jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy.

Przestępstwo z art. 258 § 1 kk do dnia 1 maja 2004 roku zagrożone było karą pozbawienia wolności do lat 3.

W przypadku występków zagrożonych karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 3 lat karalność przestępstwa ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło lat 5 (art. 101 § 1 pkt 5 k.k.).

Zgodnie z art. 102 § 1 k.k., jeżeli w okresie, o którym mowa w art. 101, wszczęto postępowanie, karalność przestępstw określonych w art. 101 § 1 ustaje z upływem 10 lat, a w pozostałych wypadkach - z upływem 5 lat od zakończenia tego okresu.

Wobec tego, iż od daty popełnienia przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. upłynął okres 15 lat postępowanie, w jakim dotyczy oskarżenia o czyn z art. 258 § 1 k.k. w oparciu o art. 17 pkt 6 k.p.k. należało umorzyć.

☐

3.5. Uniewinnienie

Punkt 7. wyroku

M. K. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

M. K. (1) został oskarżony o to, że: w dniu 19 listopada 2001 roku w Ł., działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I, wspólnie i w porozumieniu z osobą, co do której prowadzone jest postępowanie przed Sądem Rejonowym w Pabianicach II Wydział Karny o sygn. II K 431/06, udzielił pomocy osobom, co do których prowadzone jest odrębne postępowanie pod nadzorem Prokuratury Okręgowej w Łodzi o sygn. PO V Ds 224.2016 działającym w celu osiągnięcia korzyści majątkowej we wprowadzeniu w błąd przedstawiciela (...) S.A. z siedzibą w W. co do faktu zaistnienia kradzieży samochodu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i doprowadzenia ubezpieczyciela do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 27 272 zł wypłaconego w dniu 11 stycznia 2002 roku tytułem likwidacji szkody w ten sposób, iż upozorował kradzież przedmiotowego pojazdu, podczas gdy wyżej wskazany pojazd został przez właścicieli przekazany M. K. (1) i osobie, co do której prowadzone było odrębne postępowanie, przy czym z popełnionego przestępstwa uczynił sobie źródło stałego dochodu, to jest o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie potwierdził w sposób niebudzący wątpliwości, iż doszło do upozorowanej kradzieży samochodu marki H. (...). Jedynym dowodem mogącym świadczyć o tym są zeznania P. M. (1). Świadka tego nie udało się przesłuchać w toku postępowania sądowego, gdyż nie jest znane jego miejsce pobytu i skonfrontować jego twierdzeń z depozycjami M. K. (1), B. U. i H. U.. Wyjaśnienia M. K. (1) oraz zeznania świadków B. U. i H. U. korespondują ze sobą oraz w jasny i logiczny sposób wyjaśniają przebieg zdarzeń związanych z kradzieżą samochodu marki H. (...). Nie bez znaczenia jest też fakt, iż pomimo postawienia B. U. i H. U. zarzutów z art. 286 § 1 k.k. do chwili obecnej nie skierowano wobec nich aktu oskarżenia do sądu.

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

Wymierzając oskarżonemu karę jednostkową pozbawienia wolności za czyn z punktu 2. wyroku Sąd miał na względnie:

- wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu (oskarżony jednym czynem wyczerpał znamiona czynów zabronionych określonych w czterech przepisach ustawy karnej),

- działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami,

- zaplanowany i zorganizowany charakter czynu,

- działanie w celu osiągniecia korzyści majątkowej,

- brak uprzedniej karalności,

- sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, jak i po jego popełnieniu,

- rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa (wysokość wyrządzonej szkody)

Wymierzając oskarżonemu karę jednostkową pozbawienia wolności i grzywnę za czyn z punktu 3. wyroku Sąd miał na względnie:

- wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu,

- rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa (wysokość wyrządzonej szkody)

- działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami,

- sposób życia przed jak i po popełnieniu przestępstwa,

- brak uprzedniej karalności,

Wymierzając oskarżonemu karę jednostkową pozbawienia wolności za czyn z punktu 4. wyroku Sąd miał na względnie:

- wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu,

- działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami,

- zaplanowany i zorganizowany charakter czynu,

- działanie w celu osiągniecia korzyści majątkowej,

- sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, jak i po jego popełnieniu,

- rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa (wysokość wyrządzonej szkody)

- brak uprzedniej karalności,

Wymierzając oskarżonemu karę jednostkową pozbawienia wolności za czyn z punktu 5. wyroku Sąd miał na względnie:

- wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu (oskarżony jednym czynem wyczerpał znamiona czynów zabronionych określonych w trzech przepisach ustawy karnej),

- działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami,

- zaplanowany i zorganizowany charakter czynu,

- działanie w celu osiągniecia korzyści majątkowej,

- sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, jak i po jego popełnieniu,

- rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa (wysokość wyrządzonej szkody)

- brak uprzedniej karalności,

Wymierzając oskarżonemu M. K. (1) karę jednostkową pozbawienia wolności i grzywnę za czyn z punktu 6. wyroku Sąd miał na względnie:

- wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu,

- formę zjawiskową popełnienia przestępstwa,

- działanie w celu osiągniecia korzyści majątkowej,

- sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, jak i po jego popełnieniu,

- wysokość wyrządzonej szkody,

- brak uprzedniej karalności,

Wymierzając oskarżonemu karę jednostkową pozbawienia wolności i grzywnę za czyn z punktu 8. wyroku Sąd miał na względnie:

- wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu,

- działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami,

- zaplanowany i zorganizowany charakter czynu,

- działanie w celu osiągniecia korzyści majątkowej,

- sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, jak i po jego popełnieniu,

- rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa (wysokość wyrządzonej szkody)

- brak uprzedniej karalności,

Wymierzając oskarżonemu M. K. (1) karę jednostkową pozbawienia wolności i grzywnę za czyn z punktu 9. wyroku Sąd miał na względnie:

- wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu (oskarżony jednym czynem wyczerpał znamiona czynów zabronionych określonych w dwóch przepisach ustawy karnej),

- działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami,

- zaplanowany i zorganizowany charakter czynu,

- działanie w celu osiągniecia korzyści majątkowej,

- sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, jak i po jego popełnieniu,

- rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa (wysokość wyrządzonej szkody)

- brak uprzedniej karalności,

Wymierzając oskarżonemu M. K. (1) karę jednostkową pozbawienia wolności i grzywnę za czyn z punktu 10. wyroku Sąd miał na względnie:

- wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu,

- działanie w celu osiągniecia korzyści majątkowej,

- sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, jak i po jego popełnieniu,

- wysokość wyrządzonej szkody,

- brak uprzedniej karalności,

Wymierzając oskarżonemu M. K. (1) karę jednostkową pozbawienia wolności i grzywnę za czyn z punktu 11. wyroku Sąd miał na względnie:

- wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu,

- działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami,

- zaplanowany i zorganizowany charakter czynu,

- działanie w celu osiągniecia korzyści majątkowej,

- sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, jak i po jego popełnieniu,

- rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa (wysokość wyrządzonej szkody)

- brak uprzedniej karalności,

Wymierzając oskarżonemu M. K. (1) karę jednostkową pozbawienia wolności i grzywnę za czyn z punktu 12. wyroku Sąd miał na względnie:

- wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu (oskarżony jednym czynem wyczerpał znamiona czynów zabronionych określonych w dwóch przepisach ustawy karnej),

- działanie wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami,

- zaplanowany i zorganizowany charakter czynu,

- działanie w celu osiągniecia korzyści majątkowej,

- sposób życia przed popełnieniem przestępstwa, jak i po jego popełnieniu,

- rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa (wysokość wyrządzonej szkody)

- brak uprzedniej karalności,

Przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności i grzywny Sąd wziął pod uwagę wszystkie okoliczności mające znaczenie przy wymiarze kar jednostkowych jak też powiązanie czasowo - przestrzenne czynów zarzucanych oskarżonemu. Znaczna społeczna szkodliwość przedmiotowych czynów przemawiała za przyjęciem przy wymiarze kary łącznej zasady kumulacji. Za zasadą zbliżoną do absorpcji przemawia natomiast daleko posunięta łączność czasowo - przedmiotowa czynów. Mając powyższe na uwadze kara łączna została wymierzona przy zastosowaniu zasady asperacji.

Wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe jak i kara łączna są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości zarzucanych mu czynów i współmierne do stopnia jego winy. Kary te uwzględniają cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie mają osiągnąć w stosunku do oskarżonego. Jednocześnie orzeczone kary stanowią wyraźny sygnał dla społeczeństwa i osób z otoczenia oskarżonego, iż zachowania przestępcze spotykają się ze sprawiedliwą sankcją karną, a osoba za nie odpowiedzialna nie uniknie konsekwencji prawnych. Kary te realizują, więc także cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych mając na względzie jego sytuację majątkową.

7.  Podpis