Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

IV K 54/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1

P. P. (1)

„(…) w dniu 15 marca 2017 roku w miejscowości D., powiatu (...), województwa (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, jako prokurent (...) Spółki z o.o. z siedzibą w Ł., zawarł z A. P. (1) umowę pożyczki na kwotę 300.000 złotych, wprowadzając pokrzywdzonego w błąd co do przeznaczenia pożyczanych od niego pieniędzy oraz co do zamiaru i możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania zgodnie z postanowieniami zawartej umowy, czym doprowadził A. P. (1) do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w wyżej wymienionej kwocie, stanowiącej mienie znacznej wartości, to jest popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k. (…)”

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Oskarżony P. P. (1) co najmniej od 2016 r. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej związanej z wyłudzeniami VAT na tle obrotu złotem i srebrem. W jej ramach działalność prowadzona była w oparciu o kolejne podmioty gospodarcze, tworzące łańcuszek karuzeli podatkowej.

Aktualnie prowadzone jest w tym zakresie przez Prokuraturę Krajową osobne śledztwo (PK III WZ Ds. 26.2017), gdzie oskarżony ma status podejrzanego i przyznaje się do winy oraz swojej roli w całym procederze.

Zarzuty stawiane tam oskarżonemu dotyczą wyłudzeń VAT i udziału w zorganizowanej grupie przestępczej w okresie „od co najmniej kwietnia 2016 r. do co najmniej grudnia 2016 r.” (przy wykorzystaniu m.in. (...) Sp. z o.o. jako podmiotu dostarczonego przez oskarżonego do przestępczego procederu, którego rola polegać miała na wystawianiu i przyjmowaniu nierzetelnych faktu) oraz w okresie „od co najmniej kwietnia 2017 r. do co najmniej 2018 r.” (oskarżony ma tu zarzut kierowania analogiczną zorganizowaną grupą - z udziałem szeregu innych firm, w których imieniu i na rzecz działać miał oskarżony).

W związku z w/w postępowaniem w okresie od 18 kwietnia 2018 r. do 26 czerwca 2019 r. oskarżony był tymczasowo aresztowany do owej sprawy.

W samym procederze związanym z wyłudzeniami VAT występowały również inne osoby - w tym też wyraźnie stojące w hierarchii grupy wyżej aniżeli P. P..

wyjaśnienia oskarżonego P. P.

529 - 533

534 - 539

540 - 547

548 - 549

550 - 557

565 v. - 569

622 v.

641 - 642

wyjaśnienia i zeznania P. O.

406 - 409

417 - 418

419 - 426

427 - 432

434 - 440

441 - 445

453 - 455

456 - 463

464 - 467

468 - 471

472 - 475

476 - 479

481 - 484

487

615 - 618 v.

247 - 254

zeznania K. P.

503 - 508

509 - 511

notatka urzędowa

108

wydruk z NOE-SAD

361 - 362

Oskarżony P. P. był w owym czasie poważnie zadłużonym wobec swojego wuja P. C. z tytułu zawartej w dniu 6 marca 2014 r. między nimi umowy inwestycyjnej związanej z ówczesną jednoosobową działalnością gospodarczą oskarżonego (P.K. D. P. P. (1)). W dniu 25 kwietnia 2016 r. oskarżony poddał się aktem notarialnym rygorowi egzekucji, zobowiązując się zwrócić P. C. kwotę 1.838.483,99 zł - do dnia 31 grudnia 2016 r.

Z owego zobowiązania się nie wywiązał w żadnym zakresie.

W dniu 21 listopada 2017 r. na wniosek P. C. nadano sądownie klauzulę wykonalności w/w aktowi notarialnemu. Zobowiązanie dotąd nie zostało jednak spełnione.

zeznania P. C.

514

572 - 573

zeznania R. M.

305 - 306

602 - 602 v.

akt notarialny

562 - 564

wyjaśnienia oskarżonego P. P.

568

569

zeznania K. P.

587 v. - 592

560 - 561

W ramach swojej wcześniejszej pracy związanej z obrotem złotem i srebrem poznał syna oskarżyciela posiłkowego A. S. P.. Nakłonił go do rozpoczęcia wspólnej działalności, gdzie S. P. (1) miał być podwykonawcą wyrobów ze złota, a także do namówienia swojego ojca A. P. (1) do tego aby ten wyłożył w formie pożyczki posiadane przez siebie środki finansowe na działalność gospodarczą oskarżonego, na bazie której miała się odbywać współpraca oskarżonego z S. P. (1).

wyjaśnienia oskarżonego P. P.

565 v. - 569

zeznania A. P.

569 v. - 571

zeznania S. P.

21 - 23

592 - 597

W 2016 r. oskarżony P. P. zaproponował odkupienie od swojego wuja P. C. i jego wspólnika R. M. posiadanych przez nich udziałów w spółce (...) Sp. z o.o. w Ł.. Spółka w owym czasie nie prowadziła działalności, nie miała majątku, a do tego uprzednio zajmowała się pośrednictwem ubezpieczeniowym. Do aktu notarialnego stanął jednak nie oskarżony a przyprowadzony przez niego, nieżyjący już, A. P. (3), który w dniu 1 kwietnia 2016 r. dokonał zakupu udziałów 50 udziałów o wartości nominalnej 100 zł za kwotę stanowiącą wartość nominalną (5.000 zł). Faktycznie był tzw. słupem, który - poza sprawami formalnymi - nie brał żadnego dalszego udziału w działalności (...) Sp. z o.o.

Jeszcze tego samego dnia A. P. powołał się na prezesa owej spółki.

W dniu 5 kwietnia 2016 r. w ramach pierwszej uchwały nowego Zarządu A. P. udzielił prokury samoistnej oskarżonemu P. P.. W tym samym dniu oskarżony osobiście otworzył w (...) S.A. pierwszy rachunek bankowy spółki.

zeznania P. C.

513 - 514

572 - 573

wyjaśnienia oskarżonego P. P.

569

akt notarialny

73 - 77

zeznania R. M.

305 - 306

516 - 517

79 - 82

uchwała

92

pismo

91

zeznania K. T.

104 v.

protokół oględzin

271

Następnie. oskarżony zaczął ową spółkę wykorzystywać do działalności przestępczej związanej z wyłudzeniami VAT.

wyjaśnienia oskarżonego P. P.

533

protokół oględzin

271 - 300

W dniu 31 sierpnia 2016 r. oskarżony zawarł umowę o prowadzenie ksiąg handlowych z biurem rachunkowym.

umowa

256 - 264

W lutym / marcu 2017 r. doszło do znalezienia P. O. (2) jako osoby, która została w ramach procederu wyłudzeń VAT prezesem kooperującej z (...) Sp. z o.o. spółki (...) Sp. z o.o., zastępując w to miejsce dotąd kierującego nią i zaangażowanego w cały proceder J. G..

wyjaśnienia i zeznania P. O.

406 - 409

615 - 618 v.

W dniu 17 lutego 2017 r. oskarżony osobiście otworzył dla spółki rachunek bankowy w (...) Bank (...) S.A.

pismo

231

dokumentacja bankowa

236 - 244

W dniu 15 marca 2017 r. oskarżony zawarł z oskarżycielem posiłkowym A. P. (1) umowę pożyczki na kwotę 300.000 zł zobowiązując się do jej zwrotu w terminie 12 miesięcy. Pożyczka była oprocentowana na 12 % rocznie, z obowiązkiem spłaty na rachunek pożyczkodawcy po 1 % miesięcznie (3.000 zł/m). Oskarżony nie występował tam we własnym imieniu ale jako prokurent (...) Sp. z o.o. w Ł.. Zabezpieczeniem był weksel wystawiony przez oskarżonego na żądanie A. P..

(pozostałe szczegóły w treści umowy).

Jedynie w dniu 20 kwietniu 2007 r. oskarżony w imieniu (...) Sp. z o.o. wpłacił tytułem odsetek wynikających z umowy kwotę 3.000 zł na rachunek oskarżyciela posiłkowego, po czym zaprzestał dalszych wpłat.

umowa pożyczki

2

weksel

26

wyjaśnienia oskarżonego P. P.

565 v. - 569

nakaz zapłaty

28 - 29

potwierdzenie transakcji

581

zeznania A. P.

11

569 v. - 571

zeznania S. P.

21 - 23

592 - 597

Oskarżony nie poinformował A. P. (1) o tym, że działalność oskarżonego w ramach (...) Sp. z o.o. ma charakter przestępczy, zatajając przed nim rzeczywisty charakter przedsięwzięcia. Dyskusje z udziałem pokrzywdzonego dotyczyła pożyczki na legalną działalność gospodarczą, jaką mieli prowadzić oskarżony w kooperacji z synem oskarżyciela posiłkowego. Oskarżony nie wspominał również o swoim ogromnym i wymagalnym zadłużeniu. W tle powodów udzielania pożyczki była też ogólna obietnica współpracy spółki reprezentowanej przez oskarżonego z własną działalnością gospodarczą S. P..

wyjaśnienia oskarżonego P. P.

565 v. - 569

zeznania A. P.

569 v. - 571

zeznania S. P.

592 - 597

Oskarżony wprost nie informował o przestępczym charakterze procederu także S. P..

wyjaśnienia oskarżonego P. P.

541 - 542

568

zeznania S. P.

592 - 597

Faktyczna działalność z obrotem złotem i wyrobami złotniczymi od pierwszej połowy 2017 r. była prowadzona przez oskarżonego z udziałem S. P. nie za pośrednictwem (...) Sp. z o.o. ale utworzonej w tym celu na żonę oskarżonego spółki (...) Sp. z o.o. (w zakresie przerobu złota), a także (...) (też uczestniczącej w procederze) i (...). W spółce (...) Sp. z o.o. żona oskarżonego była tylko figurantem, nie miała żadnego doświadczenia w zakresie działalności jubilerskiej i obrotu zlotem. Spółką faktycznie kierował nią P. P.. S. P. kooperował ze wspomnianą spółką na zasadzie wystawiania faktur w ramach własnej działalności gospodarczej, przy czym współpraca faktycznie wyglądała w ten sposób, że zajmował się obróbką biżuterii używanej do wyłudzeń VAT pierwotnie w budynkach rodziny S. P. w Dobrej k. Z., a przede wszystkim już na ul. (...) w Ł. w siedzibie (...) Sp. z o.o. Tam znajdowały się maszyny do tego celu, w znakomitej większości zakupione już na (...) Sp. z o.o., a reszta stanowiła własność samego S. P.. Ze środków z pożyczki od A. P. nie było kupowanych żadnych urządzeń czy maszyn, które by weszły do majątku (...) Sp. z o.o.

Wykonujący w zasadzie te same czynności zatrudniony tam R. S. (1) zarabiał najniższą krajową i niewielkie premie.

wyjaśnienia oskarżonego P. P.

536

540

565 v. - 569

641 - 642

zeznania K. P.

587 v. - 592

wyjaśnienia P. O.

424

436

615 - 617 v.

zeznania S. P.

594 - 597

zeznania R. S.

624 v. - 625 v.

Gdy chodzi o (...) Sp. z o.o., w 2017 r. w związku z obrotem i przerobem złota znane są łącznie tylko 3 faktury VAT wystawione na rzecz innych podmiotów działającego w ramach „karuzeli VAT” - w dniach 2.01.2017 i 3.01.2017 (każdorazowo na kwoty ponad 650.000 zł) oraz w dniu 25.04.2017 r. (na kwotę ponad 212.000 zł) Reszta dokumentacji została zniszczona po jej odebraniu z kancelarii podatkowej.

pismo

627 - 628

faktury VAT

629 - 631

W ramach współpracy S. P. wystawił na rzecz (...) Sp. z o.o. jedynie cztery faktury na łączną kwotę niespełna 14.000 zł brutto - w dniach 1 - 4 czerwca 2017 r. za „usługę polerki wyrobów jubilerskich”.

faktury VAT

582 - 585

rejestr VAT

586

Powodem zmiany podmiotów były obawy oskarżonego i innych związanych z procederem osób, że zaangażowana w proceder wyłudzeń VAT spółka (...) Sp. z o.o. stanie się obiektem działań organów skarbowych i ścigania i dojdzie w niej do takich działań jak blokady rachunków bankowych. Decyzja o zmianie podmiotu nastąpiła w I połowie 2017 r., niedługo po zawarciu umowy pożyczki z A. P.. W efekcie oskarżony całkowicie wycofał się ze spółki (...) Sp. z o.o. i dalszą działalność przestępczą prowadził już w oparciu o nowe podmioty ( (...) Sp z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o.), z udziałem też E. s.r.o.

wyjaśnienia i zeznania P. O.

425

wyjaśnienia oskarżonego P. P.

536

540 - 541

641 v. - 642

W dniu 22 maja 2017 r. oskarżonemu została odwołana przez A. P. (3) prokura.

W dniu 12 czerwca 2017 r. oskarżony sprzedał udziały w (...) Sp. z o.o. W. W. (1) znalezionemu do tej roli jako tzw. słup.

umowa sprzedaży

265 - 266

oświadczenie

3

wyjaśnienia i zeznania M. W.

217

374 - 376

377 - 378

umowa sprzedaży udziałów

265 - 266

379 - 380

wyjaśnienia oskarżonego P. P.

571 v.

W dniu 14 czerwca 2017 r. została rozwiązana umowa z biurem rachunkowym. Ostatnim miesiącem usługi księgowej był maj 2017 r. W dniu 19 czerwca 2017 r. dokumentacja księgowa została przekazana W. W. (1), który przekazał je osobie, która namówiła go do roli słupa. Aktualnie jest już zniszczona – wedle wyjaśnień B. C. złożonych do sprawy PK III WZ Ds. 26.2017.

pismo

269

wyjaśnienia i zeznania M. W.

217

374 - 376

377 - 378

pismo

628

przekazanie dokumentów

270

W dniu 21 września 2017 r. doszło do zamknięcia rachunku (...) Sp. z o.o. prowadzonego w (...) Banku (...).

pismo

231

Oskarżony nie poinformował w owym czasie A. P. (1) ani o podjęciu działalności w ramach (...) Sp. z o.o. ani o swoim wycofaniu się z (...) Sp. z o.o., w imieniu której było zaciągnięte zobowiązanie.

wyjaśnienia oskarżonego P. P.

642

zeznania A. P.

569 v. - 571

Mimo uzyskania przez pełnomocnika pokrzywdzonego nakazu zapłaty wobec (...) Sp. z o.o., nie udało się odzyskać środków bo egzekucja z majątku spółki okazała się bezskuteczna. Oskarżyciel posiłkowy nie występował dotąd przeciwko samemu oskarżonemu.

zeznania A. P.

11

570 - 571

nakaz zapłaty

15

Oskarżony P. P. (1) ma dane osobowe jak na karcie 565. Nie był dotąd karany.

dane osobopoznawcze

565

karta karna

611

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

_____

_______________

________________________________________________________

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

________________________________________________

___________________

_________

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

zeznania A. P.

W ocenie Sądu zeznawał szczerze i przekonująco. Niewątpliwie miał interes w przedstawianiu okoliczności w sposób dla siebie korzystny. Nie wpływało to jednak na treść depozycji, które znajdowały potwierdzenie w takich obiektywnych dowodach jak kopia umowy pożyczki czy zeznaniach S. P. tudzież wyjaśnieniach oskarżonego P. P.. Nawet ten ostatni przyznawał, że A. P. nie był wtajemniczony w proceder z wyłudzeniami VAT i ani w momencie zawierania umowy ani później nie był poinformowany o tak kluczowych okolicznościach jak przestępczy charakter działalności (...) Sp. z o.o. W toku rozprawy świadek nie sprawiał wrażenia osoby obytej w kwestiach prawnych, zdolnej zrozumieć np. specyficzny charakter prokurenta spółki. W efekcie brzmiało przekonująco, że uznawał oskarżonego za osobę w pełni decyzyjną.

zeznania S. P.

W zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia depozycje te brzmiały dość wiarygodnie aczkolwiek wyraźnie świadek nie chciał być utożsamiany z nielegalnym procederem wyłudzeń VAT. O tym, że pierwotnie o tym nie wiedział i nie był informowanym przez oskarżonego, dostatecznie przekonująco zeznawał on sam jak również wynikało to z wyjaśnień P. P.. Ten ostatni już w śledztwie nie wymieniał S. P. jako osoby wtajemniczonej w szczegóły przestępczego procederu co czyniło późniejsze częściowo odmienne twierdzenia oskarżonego nie dość wiarygodnymi. Zbieżnie z relacją oskarżonego potwierdzał przy tym prawdziwość zeznań swojego ojca w tych fragmentach, w których wskazywał, że ten nie wiedział o rzeczywistym charakterze (...) Sp. z o.o. Na bazie bezpośredniego kontaktu ze świadkiem podczas rozprawy za przekonujące uznać należy też jego depozycje w tych fragmentach, w których stwierdzał, że nie wzbudzało u niego podejrzeń przeniesienie rzeczywistej działalności z (...) Sp. z o.o. na (...) Sp. z o.o. Świadek nie sprawiał wrażenia - zresztą jak i ojciec - osoby obytej w kwestiach prawnych, zdolnej zrozumieć np. specyficzny charakter prokurenta spółki. W efekcie brzmiało przekonująco, że uznawał oskarżonego za osobę w pełni decyzyjną.

zeznania K. P.

Żona oskarżonego zeznawała tylko częściowo wiarygodnie. Z jednej strony wyraźnie starała się zeznawać na korzyść męża, z drugiej - by nie zostać wmieszaną w proceder przestępczy prowadzony na firmę teoretycznie przez nią prowadzoną. W pewnych fragmentach relacja świadka odpowiadała jednak temu co mówili S. P., oskarżony czy R. S. - na tyle, że w tych fragmentach należało dać jej wiarę. Potwierdzała też przekonująco np. zadłużenie męża wobec P. C..

zeznania R. M.

Świadek nie miał powodu aby kłamać. Zeznawał szczerze i przekonująco, a jego depozycje korespondowały z relacją P. C., częściowo też oskarżonego, a także z dokumentacją związaną z nabyciem przez oskarżonego udziałów w (...) Sp. z o.o.

zeznania P. C.

Zeznania również tego świadka brzmiały dostatecznie wiarygodnie. Świadek był z jednej strony rodziną dla oskarżonego, z drugiej jednak sporym wierzycielem P. P.. Długu wobec wuja nie kwestionował jednak ani sam oskarżony ani jego żona. Sam świadek zeznawał spójnie i przekonująco, wyraźnie nie mając żadnego związku ani z procederem wyłudzeń VAT ani z pożyczką zaciągniętą u A. P..

wyjaśnienia i zeznania W. W.

Depozycje wyżej wymienionego świadka brzmiały przekonująco. Miały jednak tylko znaczenie poboczne dla całej sprawy. Ogólnie znajdowały dostateczne potwierdzenie w innych dowodach (dokumentacji, wyjaśnieniach i zeznaniach P. O.,

zeznania i wyjaśnienia P. O.

Wyjaśnienia i zeznania wyżej wymienionego świadka brzmiały ogólnie dość przekonująco - poza twierdzeniami o swojej roli i wiedzy. Świadek w miarę szczerze opisywał sam proceder, szczegółowo relacjonując znane mu fakty. Jednocześnie jednak z obawy przed własną odpowiedzialnością nie do końca szczerze opisywał zakres swojej świadomości. Ogólnie bardziej przekonywały jego wyjaśnienia ze śledztwa - jako bliższe czasowo opisywanym zdarzeniom.

zeznania R. S.

W zakresie istotnym dla sprawy były dość wiarygodne - w tych fragmentach, w których stały się podstawą ustaleń faktycznych Sądu. Zwracało uwagę, że świadek w ogóle znał nawet nazwy (...) Sp. z o.o. - bo zaczął pracę już w (...) Sp. z o.o., a zatem po zawarciu umowy pożyczki.

wyjaśnienia oskarżonego P. P.

Sąd dał wiarę oskarżonemu tylko w tych fragmentach, które nie pozostawały w sprzeczności z innymi wiarygodnymi dowodami i stały się podstawą ustaleń faktycznych Sądu. Co do udziału i roli oskarżonego w karuzeli VAT, najbardziej wiarygodne były jego depozycje ze śledztwa prowadzonego w sprawie PK III II WZ Ds. 26.2017 - gdzie nie miał powodu się fałszywie obciążać, obszernie relacjonował fakty, nie kwestionując swojego udziału w procederze, w tym wykorzystywania do tego celów (...) Sp. z o.o. i (...) Sp. z o.o. W zasadniczej części istotnej dla sprawy owe depozycje były zbieżne z tym co mówili P. O. czy R. S..

Sąd nie dał natomiast wiary oskarżonemu w tych fragmentach, w których nie przyznawał się do winy w niniejszym postępowaniu, uznając je za przyjętą nieprawdziwą linię obrony. Oskarżony wyraźnie starał się przedstawiać w toku postępowania w bardziej korzystnym świetle, negując niekiedy nieprawdziwie swój ówczesny zamiar. Było to symptomatyczne np. w pierwszym przesłuchaniu na rozprawie, gdzie oskarżony sugerował, że tylko domyślał się, że pieniądze z pożyczki pochodzą od A. P. (k. 566 v.). Tymczasem umowa wprost wskazywała na to kto jest pożyczkodawcę, podobnie przelew na 3.000 zł w kwietniu 2017 r. został dokonany na A. P.. Zarówno z zeznań S. P. jak i A. P. jednoznacznie przy tym wynikało, że oskarżony doskonale był zorientowanym kto faktycznie udziela mu pożyczki i że nie jest nim bynajmniej S. P., a jego ojciec.

Analogicznie, nieprawdziwe były również np. wyjaśnienia przed zamknięciem przewodu sądowego, w których sugerował zamiar prowadzenia ze S. P. na bazie (...) Sp. z o.o. działalności już w sposób legalny. Z pozostałych dowodów to wcale nie wynikało, podobnie jak z uzyskanych materiałów ze sprawy PK III WZ Ds. 26.2017.

Nie odpowiadał też prawdzie np. ten fragment depozycji oskarżonego, w których twierdził, że dalsze wywiązywanie się z umowy z A. P. miało miejsce i polegało na przekazywaniu środków finansowych obejmujących kolejne należne raty gotówką już na ręce S. P.. Sam S. P. tego bynajmniej nie potwierdzał (poza przyznawaniem, że faktycznie w ramach swojej firmy zarabiał w ograniczonym zakresie na współpracy z P. P.), a oskarżony nie dysponował żadnymi pokwitowaniami podobnych wpłat, z których by wynikało, że przekazywał jakieś środki S. P. w ramach umowy zawartej w dniu 15 marca 2017 r. z jego ojcem. Byłoby to skądinąd jawnie sprzeczne z treścią umowy pożyczki, gdzie wprost przewidziano, że wpłaty mają następować na rachunek bankowy A. P.. Podkreślenia tu wymaga, że pierwsza (i jak się okazało jedyna) spłata raty trafiła właśnie przelewem na wskazany rachunek bankowy oskarżyciela posiłkowego. Z racji w sumie niewielkiej wielkości rat (3000 zł) bynajmniej nie stało podobnym dalszym przelewom na przeszkodzie skąd pochodzić miały środki na ich realizację - czy z legalnych czy nielegalnych dochodów. Oskarżony tym się tu zasłaniał (k. 567 v.) – tyle, że nie brzmiało to przekonująco. Nie było dla ewentualnych dalszych spłat jakąkolwiek przeszkodą również wycofanie się oskarżonego z (...) Sp. z o.o. - skoro nadal mógł je wszak realizować (gdyby chciał) we własnym imieniu. Brak późniejszych wpłat w analogiczny sposób co ta pierwsza z dnia 20 kwietnia 2017 r. dawał się w tym układzie uzasadnić w świetle zasad doświadczenia życiowego tylko tym, że po prostu oskarżony z chwilą powzięcia zamiaru wycofania się przez siebie z (...) Sp. z o.o. zaprzestał też z wywiązywania się z zaciągniętego w jej imieniu zobowiązania wobec A. P.. Odmienne późniejsze wyjaśnienia P. P. były tylko próbą ukrycia tego faktu poprzez sugerowanie, że zostało to jakoś rozliczone przy kontaktach z synem pożyczkodawcy - co było jednak oczywiście niezgodne ze stanem rzeczywistym.

Odnośnie charakteru przekazania kwoty 300.000 zł, wbrew twierdzeniom oskarżonego jasno z umowy wynikało, że była to pożyczka. Miał tego świadomość i oskarżony – o czym przekonuje spłata pierwszej raty w dniu 20 kwietnia 2017 r. (w kwocie 3.000 zł). Osobną kwestią pozostawał oczywiście fakt, że gdzieś w tle jej udzielenia leżała nadzieja A. P. na współpracę syna z P. P.. Nie zmieniało to jednak charakteru owej umowy, która dla obu stron (P. P. i A. P.) w kontekście jej zapisów i nazwy była najzupełniej oczywista.

Wbrew twierdzeniom samego oskarżonego, działał on z pełną świadomością podjęcia oszukańczych działań wobec A. P.. Dostrzec należy podejmowany od początku schemat działalności (potem powielony w (...) Sp. z o.o.) - gdzie oskarżony faktycznie prowadził stale działalność, zresztą nielegalną, na zasadzie firmanctwa. Sam przyznawał (co potwierdzali też A. P. i S. P.), że nie wspominał pożyczkodawcy o swojej trudnej ówczesnej sytuacji materialnej ani o tym, że chodzi w tym wypadku o pożyczkę dla firmy zaangażowanej w wyłudzenia VAT. Wręcz zapewniał kontrahenta umowy, że przekazane przez niego środki pozostaną bezpiecznymi oraz dadzą oczekiwany i uzgodniony rezultat. W rezultacie ówczesna wiedza A. P. ograniczała się z winy oskarżonego do przekonania, że zobowiązanie dotyczyć będzie firmy działającej legalnie i na takową zgodną z prawem działalność, do tego z udziałem podmiotu jednak zdolnego do spłaty zaciąganego zobowiązania. Oskarżony doskonale zdawał sobie też sprawę z istnienia ogromnego własnego zadłużenia wobec P. C., uniemożliwiającego realne wywiązanie się przez siebie z kolejnych zobowiązań. Dysponował też pełnią wiedzą o tym, że (...) Sp. z o.o. nie ma własnego majątku, z którego w razie czego pokrzywdzony mógłby się zaspokoić (co czyniło wypełniony przez siebie weksel jako zabezpieczenie roszczenia w istocie całkowicie bezwartościowym), a generowane przez nią przychodzy z zasady opierają się na nielegalnym funkcjonowaniu. Uwzględniając nielegalną działalność (...) Sp. z o.o., bez wątpienia liczył się bezspornie z tym, że wcześniej czy później działalność spółki znajdzie się w orbicie zainteresowania organów ścigania i skarbowych co zmusi do wycofania się z niej (i co potem rzeczywiście doprowadziło do fikcyjnej sprzedaży jej udziałów W. W.). Temu przecież służyło posługiwanie się tzw. słupem przy jej przejmowaniu i działalność na zasadzie firmanctwa. Przypomnieć tu należy, że chodzi o zdarzenia z 2017 r. - a więc z okresu gdy walka z karuzelami VAT była uznawana za priorytet i przysłowiowe oczko w głowie rządzących i gdy bardzo często podkreślano w mediach chęć aktywnego zwalczania podobnych patologii wszelkimi dostępnymi metodami. Nie sposób uznać, że nie zdawał sobie z tego sprawy sam P. P.. Zwraca wreszcie uwagę uiszczenie w sposób uzgodniony w umowie tylko jednej raty, brak poinformowania A. P. o przeniesieniu realnej działalności na (...) Sp. z o.o. czy o zamknięciu działalności (...) Sp. z o.o. Reasumując, oskarżony w owym czasie doskonale wiedział, że wyłudza 300.000 zł pożyczki od A. P., której ten by mu nie udzielił gdyby znał rzeczywisty stan rzeczy, w tym że z bardzo dużym prawdopodobieństwem nie będzie w stanie wywiązać się z zaciągniętego zobowiązania w (...) Sp. z o.o. (co też finalnie nastąpiło). Odmienne obecne twierdzenia oskarżonego nie zmieniały tej oceny, a w tym zakresie, w jakim nie przyznawał się on do winy, stanowiły po prostu próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej za faktycznie popełnione przestępstwo poprzez sugerowanie jedynie cywilnoprawnego charakteru zobowiązania (co odbiegało od rzeczywistego stanu rzeczy).

dokumenty zgormadzone w aktach sprawy

Co do zasady nie było powodów do odmówienia im wiary - zarówno pod względem autentyczności jak i prawdziwości potwierdzanych nimi danych. Wyjątkiem w zakresie dotyczącym ich roli w karuzeli podatkowej były faktury wystawiane przez (...) Polska SP z .o.o. - gdzie były w istocie li tylko dowodem wystawienia w danym czasie takich dokumentów.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

zeznania S. Szklarka

Nie było powodu do odmowy wiarygodności ale nie miały bezpośredniego istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia.

zeznania K. T.

Jak wyżej.

zeznania W. M.

Jak wyżej.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

P. P. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Prokurator trafnie zakwalifikował czyn oskarżonego jako przestępstwo z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k. Z ustaleń Sądu wynikało, że faktycznie oskarżony dopuścił się czynu o takiej kwalifikacji i znamionach określonych w sentencji wyroku.

Wprowadzenie w błąd, jako znamię czynności wykonawczej oszustwa z art. 286 §1 k.k., polega na doprowadzeniu do rozbieżności między obiektywną rzeczywistością, a wyobrażeniem o niej lub jej odbiorem w świadomości pokrzywdzonego. Chodzi tu o szeroki zakres zachowań kłamliwych jako źródła wprowadzenia w błąd co do okoliczności istotnych, więc tych, które są przyczyną niekorzystnego rozporządzenia mieniem, a sposób sprawcy na osiągniecie takiego stanu rzeczy może być rozmaity. Nie muszą to być zabiegi spektakularne, czy przybierające jakieś wyrafinowane kształty, bo wystarczy każde zachowanie sprawcy, które może doprowadzić do powstania błędnego wyobrażenia o rzeczywistości u osoby rozporządzającej mieniem. (por. wyrok SA w Warszawie z dnia 20 stycznia 2020 r., II AKa 159/19, Legalis nr 2295819). Oszustwo zachodzi także wtedy gdy sprawca świadomie zataił przed kontrahentem obiektywnie istniejącą sytuację, która ma wpływ na możliwość realizacji warunków, wynikających z zawartej umowy. Przy czym wprowadzenie w błąd może przybrać także formę przemilczenia. (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 14 lutego 2020 r., II AKa 633/19, Legalis nr 2548869). Zatajanie faktycznego stanu finansowego sprawcy jest kreowaniem mylnego wyobrażenia o możliwościach spłaty zobowiązania w umówionym terminie, a nie w ogóle w czasie bliżej nieoznaczonym, prowadzące do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, stanowi przestępstwo oszustwa i jest formą zadłużenia w rozumieniu prawa cywilnego opartego na czynie niedozwolonym. Dla realizacji znamienia działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, sprawca wcale nie musi dążyć do przywłaszczenia mienia stanowiącego przedmiot oszukańczych zabiegów. Może on nawet zakładać zwrot mienia pokrzywdzonemu, zamierzając jednak osiągnąć korzyść majątkową płynącą z rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego, przejawiającą się w jakiejkolwiek postaci. Ustawowe znamię, stanowiące skutek przestępstwa oszustwa, określone w art. 286 §1 k.k., wypełnione zostaje wtedy, gdy sprawca, działając w sposób opisany w tym przepisie doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, które jest niekorzystne z punktu widzenia interesów tej osoby lub innej osoby pokrzywdzonej. Powstanie szkody w mieniu nie jest przy tym warunkiem koniecznym do przyjęcia, że doszło do tak pojmowanego niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Nie znajduje także uzasadnienia w konstrukcji przestępstwa oszustwa wymóg, aby sprawca już w momencie zawierania umowy miał mieć zamiar niewywiązania się z niej. (por. wyrok SN z 24 stycznia 2019 r., IV KK 465/17, Legalis nr 1875308). Nie jest też wymagane, aby w majątku pokrzywdzonego powstała szkoda. Wprawdzie najczęściej niekorzystne rozporządzenie mieniem będzie prowadzić do spowodowania szkody, jednak nie musi być tak zawsze. Także sprawca, który działa „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej”, takiej korzyści osiągnąć wcale nie musi (por. wyrok SN z 26 lutego 2019 r., IV KK 406/18, Legalis nr 1883151). Do realizacji znamienia wprowadzenia w błąd lub wyzyskania błędu dochodzi bowiem nie tylko wtedy, gdy już w chwili zawierania umowy sprawca nie miał w ogóle zamiaru uiszczenia całości należności za uzyskiwany towar lub inne świadczenie, ale także wtedy, gdy świadomie zataił przed kontrahentem obiektywnie istniejącą sytuację, która ma wpływ na możliwość realizacji warunków transakcji wynikających z umowy. Wystarczające jest wykazanie, że ujawnienie prawdziwego stanu rzeczy powstrzymałoby pokrzywdzonego od zawarcia umowy lub skłoniło do bardziej skutecznego zabezpieczenia jej realizacji. Do wprowadzenia w błąd skutkującego niekorzystnym rozporządzeniem mieniem dochodzi również w wyniku wywołania błędnego wyobrażenia o okolicznościach decydujących o rozporządzeniu lub sposobie rozporządzenia. Wprowadzenie w błąd lub wyzyskanie błędu, o jakich mowa w art. 286 §1 k.k., zachodzi także wtedy, gdy sprawca świadomie zataił przed kontrahentem obiektywnie istniejącą sytuację, która ma wpływ na możliwość realizacji warunków transakcji wynikających z umowy. (por. wyrok SN z 6 grudnia 2017 r., V KK 240/17, OSNKW 2018/2/21), a pokrzywdzony nie zawarłby umowy, gdyby wiedział o okolicznościach, które były przedmiotem wprowadzenia go w błąd przez sprawcę (por. wyrok SN z 16 grudnia 2020 r., I KK 127/20, Legalis nr 2521452). Zaznaczyć wreszcie należy, że poziom wykazanej przez pokrzywdzonego staranności nie ma wpływu na wypełnienie znamion przestępstwa oszustwa (por. post. SN z 21 maja 2019 r., V KO 80/18, Legalis nr 1921226 ). Dla bytu przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. liczy się bowiem zamiar kierunkowy sprawcy, nie zaś poziom profesjonalizmu pokrzywdzonego, który może ulec oszustwu choćby wskutek swojego naiwnego zaufania do zapewnień drugiej strony (por. wyrok SA w Warszawie z dnia 14 marca 2019 r., II AKa 230/18, Legalis nr 2123419 ). Okoliczność, że pokrzywdzeni mogli błędu uniknąć czy też nie zachowali należytej ostrożności nie jest istotna (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 25 października 2018 r., II AKa 368/18, Legalis nr 2257254).

Odnosząc powyższe uwagi o naturze oszustwa do realiów niniejszej sprawy, pokrzywdzony A. P. zawarł z oskarżonym w dniu 15 marca 2017 r. umowę pożyczki opiewającą na niebagatelną kwotę 300.000 zł (i na tej podstawie przekazał mu środki pieniężne w tej właśnie wysokości) wierząc w nieprawdziwe zapewnienia oskarżonego i nie wiedząc, że spółka (...) Sp. z o.o. jest zaangażowana w proceder wyłudzeń VAT. Ryzyko utraty środków finansowych udzielonych takiemu podmiotowi jest z zasady oczywiście wyższe aniżeli przy normalnej, legalnej działalności gospodarczej. Jest ono wtedy zwielokrotnione z uwagi na realną możliwość wkroczenia w każdym czasie organów ścigania celem zmuszenia do zaprzestania przestępczego procederu (poblokowania rachunków bankowych, zatrzymania i aresztowania osób decyzyjnych, zabezpieczenia newralgicznej dla działalności podmiotu dokumentacji oraz komputerów itd.). Było ono tym bardziej podwyższone w okresie gdy władze otwarcie wypowiedziały wojnę karuzelom podatkowym, koncentrując swoje wysiłki na wykrywaniu i zwalczaniu podobnych praktyk. Fakt ten był w owym czasie tak nagłaśniany medialnie, że uznać go należy za powszechnie znany - w tym oskarżonemu. Z zeznań A. P. i jego syna, pokrzywdzony był skłonny zaakceptować tylko normalne ryzyko gospodarcze wiążące się w inwestycję w istniejący już podmiot, prowadzący legalną działalność gospodarczą i kierowany przez oskarżonego, który w umowie zapewnił o terminowej spłacie odsetek i terminie zwrotu zainwestowanej kwoty. Jednocześnie jednak ewidentnie nie zawarłby tej umowy gdyby wiedział jaki jest prawdziwy charakter działalności (...) Sp. z o.o. Tym bardziej by nie zawarł owej umowy i nie przekazał oskarżonemu kwoty 300.000 zł gdyby miał świadomość tego jak poważne kłopoty finansowe miał o owym czasie sam P. P.. Praktycznie - w powiązaniu z realną możliwością ujawnienia się w każdej chwili działań organów ścigania i koniecznością zaprzestania wówczas działalności w ramach (...) Sp. z o.o. - z bardzo wysokim prawdopodobieństwem wykluczało to od początku możliwość wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania w terminach i na zasadach określonych w umowie (co zresztą ostatecznie rzeczywiście nastąpiło). Z racji charakteru działalności oskarżony P. P. miał tego pełną świadomość już w chwili zawierania umowy, ukrywając to przed drugą stroną umowy w chwili jej zawierania - wyraźnie po to aby uzyskać od niej środki finansowe objęte umową. Rzeczywistego zamiaru oskarżonego dowodzi zresztą jego późniejsze zachowanie: brak następczego poinformowania A. P.. o przeniesieniu działalności do (...) Sp. z o.o. oraz pozbyciu się (...) Sp. z o.o. (gdy do tego już doszło), brak propozycji jakichś cesji wierzytelności aby zabezpieczyć słuszne interesy pokrzywdzonego czy wreszcie szybkie zaprzestanie dalszego spłacania pożyczki mimo przecież kontynuowania działalności na złocie w ramach nowego podmiotu. Co do tej ostatniej kwestii nic przecież nie stało na przeszkodzie temu aby oskarżony nadal przelewał środki na rachunek bankowy pożyczkodawcy - co po dniu 20 kwietnia 2017 r. już jednak nie miało nigdy miejsca.

Zaznaczyć tu należy, że pokrzywdzonym w niniejszym postępowaniu był A. P.. To on był właścicielem kwoty 300.000 pożyczonej (...) Sp. z o.o. i to z nim czynione były uzgodnienia co do warunków udzielenia owej pożyczki. Ewentualne uzgodnienia oskarżonego z S. P. były w tym układzie w istocie całkowicie bez znaczenia dla kwestii odpowiedzialności oskarżonego za czyn z art. 286 §1 k.k. - w kontekście faktu, że to nominalny i rzeczywisty pożyczkodawca kwoty 300.000 zł został intencjonalnie wprowadzony w błąd co do okoliczności istotnych dla jego decyzji o zawarciu umowy i to jego właśnie doprowadzono do niekorzystnego rozporządzenia mieniem.

Oskarżony P. P. bezspornie działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej - aby otrzymać nienależnie środki finansowe do dysponowania, których normalnie by od pokrzywdzonego nie uzyskał gdyby kontrahent znał w owym czasie prawdziwy stan rzeczy. Działał tu niewątpliwie z wymaganym zamiarem kierunkowym co do wszystkich znamion składających się na typ rodzajowy przestępstwa określonego w art. 286 §1 k.k.

Z racji „znacznej” wartości przedmiotu wyłudzenia (powyżej 200.000 zł) zachodziła podstawa do przyjęcia kwalifikacji z art. 294 §1 k.k.

Czyn oskarżonego był przy tym społecznie szkodliwym i zawinionym.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

_______________

_______________________________

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

________________________________________________________________________________

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

______________

_________________________________

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

_______________________________________________________________________________________

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

______________

_________________________________

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

_______________________________________________________________________________________

☐

3.5.  Uniewinnienie

______________

________________________________

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

_________________________________________________________________________________

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. P. (1)

I

I

Przypisany oskarżonemu czyn zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 1 roku do lat 10.

Za złagodzeniem kary przemawiała:

- uprzednia niekaralność.

Za zaostrzeniem kary przemawiało:

- wartość przedmiotu wyłudzenia (o połowę przekraczająca granicę, od której zaczyna się „znaczna wartość mienia”)

- zawarcie pożyczki w ramach podmiotu gospodarczego powiązanego z działalnością przestępczą w postaci wyłudzeń VAT i przy wykorzystaniu działalności tego podmiotu.

Ostatecznie Sąd uznał, że kara 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości i zawinienia. Chociaż bardzo bliska dolnej granicy ustawowego zagrożenia, efektywne wykonanie kary w takiej wysokości jest w stanie powstrzymać oskarżonego od popełniania podobnych przestępstw na przyszłość. Jest w stanie również wpłynąć pozytywnie na kształtowanie się świadomości prawnej w społeczeństwie.

Zaznaczyć należy, że kara w tej wysokość umożliwia starania oskarżonego o ubieganie się o odbywanie jej w ramach systemu dozoru elektronicznego ale już przez sam fakt efektywnego wykonania w orzeczonej wysokości nawet wtedy znakomicie wpłynie na cele kary.

Za zbyt łagodną w realiach niniejszej sprawy Sąd uznał ewentualność sięgnięcia aż po rozwiązanie zawarte w art. 37b. Z drugiej strony, także żądanie zawarte we wniosku prokuratora było nadmierne - w kontekście dotychczasowej niekaralności oskarżonego.

Dostrzegając współpracę oskarżonego z organami ścigania zawartą w sprawie PK III WZ 26.2017 zaznaczyć należy, że nie została ona tam jednak uznana za na tyle cenną aby prokurator w niniejszym postępowaniu wystąpił z wnioskiem w trybie art. 60 §4 k.k. czy choćby by wniósł tu o uwzględnienia tego faktu przy wymiarze kary na korzyść oskarżonego.

P. P. (1)

I

I

Dla podkreślenia celowości nieopłacalności finansowej podobnych zachowań oraz wzmocnienia represji, za zasadny Sąd uznał wniosek prokuratora o orzeczenie także grzywny na podstawie art. 33 §2 k.k.

Odmiennie niż oskarżyciel publiczny, Sąd uznał, że wystarczające będzie sięgnięcie jednak po niższą grzywnę - skoro jednocześnie oskarżony miał zostać obciążonym obowiązkiem naprawienia szkody w pełnym zakresie.

Odnośnie liczby stawek dziennych, Sąd kierował się przesłankami jak przy wymierzeniu kary pozbawienia wolności.

Gdy chodzi o wysokość jednej stawki, Sąd miał na uwadze ustaloną sytuację rodzinną i materialną oskarżonego. Z racji młodego wieku jest on w stanie z powodzeniem aktualnie znaleźć pracę z wynagrodzeniem pozwalającym na jej realne pokrycie w stosunkowo krótkim czasie - nawet uwzględniając obowiązek naprawienia szkody oraz posiadanie małego dziecka na utrzymaniu.

P. P. (1)

II

I

Mając na uwadze cele kompensacyjne postępowania, za w pełni zasadny Sąd uznał wniosek prokuratora i oskarżyciela posiłkowego o orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody w całości. Nie ma żadnego logicznego powodu aby oskarżony nie był zobowiązany do zrekompensowania szkody finansowej, którą wyrządził swoim bezprawnym zachowaniem. Konieczność naprawienia szkody w całości pozytywnie przy tym wpłynie na prewencję szczególną i ogólną, związaną z budowaniem świadomości prawnej w społeczeństwie.

Uwzględniając nadal młody wiek oskarżonego jest on w stanie to uczynić choćby poprzez ratalną realizację nałożonego zobowiązania w miarę uzyskiwania dochodów z własnej pracy zarobkowej.

Zaznaczyć należy, że w świetle postanowień umowy pożyczki i jego treści, przelew kwoty 3000 zł dokonany przez (...) Sp. z o.o. na rzecz A. P. w dniu 20 kwietnia 2017 r. nie dotyczył spłaty części kwoty głównej ale należnych za miesiąc odsetek (co jasno wynikało też zresztą z tytułu wpłaty - k. 581). W efekcie owa wpłata nie mogła obniżać wysokości naprawienia szkody. Nie miał wpływu na możliwości orzeczenia owego obowiązku również nakaz zapłaty orzeczony względem (...) Sp. z o.o. - bo nie dotyczył on obowiązków oskarżonego a odnosił się wyłącznie do wskazanej osoby prawnej, w której imieniu zaciągał zobowiązanie kontraktowe. Przypomnieć też warto, że stwierdzono całkowitą bezskuteczność egzekucji kwoty wynikającej z owego nakazu zapłaty. W efekcie cała szkoda w kwocie 300.000 zł nie została dotąd naprawiona pokrzywdzonemu - i wymagała naprawienia w niniejszym postępowaniu. Dopełniając tę część wywodów, odnotować tylko należy, że wtedy chodziło zresztą o roszczenie wekslowe wobec spółki, a obecnie o odrębną odpowiedzialność oskarżonego z czynu niedozwolonego.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

_____________

____________

____________

______________________________________

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

_________________________________________________________________________________

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Wobec ustanowienia przez oskarżyciela posiłkowego pełnomocnika z wyboru oraz treści wyroku, a także wniosku pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w tym zakresie, na podstawie art. 627 k.p.k. koszty z tego tytułu obciążały oskarżonego. Obejmowały zwrot oskarżycielowi przez oskarżonego pokrytej stawki minimalnej za śledztwo i przed sądem okręgowym oraz za dodatkowe terminy rozpraw w sprawie (po 20 % za każdy kolejny dodatkowy termin).

IV

Na podstawie art. 627 k.p.k. koszty postępowania obciążały oskarżonego - w kontekście treści wyroku. Wysokość tych kosztów wynika z akt sprawy oraz wysokości orzeczonych kar. Z uwagi na sytuację materialną oskarżonego, zobowiązanego dodatkowo w wyroku do uiszczenia grzywny i naprawienia w całości wyrządzonej szkody, Sąd obciążył oskarżonego obowiązkiem ich uiszczenia tylko częściowo, na podstawie art. 624 §1 k.p.k. zwalniając go od ich uiszczenia w zakresie kwoty przekraczającej 2.000 zł. Pełne obciążenie oskarżonego kosztami procesu byłoby dla niego nadmiernie uciążliwe. Nie ma zarazem żadnego powodu aby tylko polscy podatnicy ponosili koszty postępowania karnego spowodowanego li tylko bezprawnym czynem oskarżonego.

6.  1Podpis