Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 października 2019 r. Sąd Rejonowy w Łęczycy w sprawie sygn. akt I C 170/19 z powództwa M. T. przeciwko Towarzystwu (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W., o zapłatę:

1.  zasądził od Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz M. T. kwotę 19.607,97 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 20 października 2018 r. do dnia zapłaty,

2.  oddalił powództwo w zakresie żądania kwoty 50,90 zł,

3.  zasądził od Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz M. T. kwotę 2.514,06 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania zabezpieczającego,

4.  zasądził od Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz M. T. kwotę 3.652 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania,

5.  oddalił żądanie zwrotu kosztów sądowych w pozostałej części.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając wydane rozstrzygnięcie w części, tj. co do punktów 1, 3 i 4 w całości.

Skarżący zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1.  art. 217 § 3 k.p.c. poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego, jako zgłoszonego na okoliczności dotychczas dostatecznie wyjaśnione oraz zmierzającego jedynie do przedłużenia postępowania, podczas gdy wyjaśnienie spornych okoliczności było niezbędne dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy, okoliczności objęte wnioskiem dowodowym nie były dostatecznie wyjaśnione, a co za tym idzie wniosek ten nie zmierzał jedynie do przedłużania postępowania;

2.  art. 310 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i oddalenie wniosku dowodowego strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego w konsekwencji uznania, iż wszelkie okoliczności wymagające wiedzy specjalistycznej zostały wyjaśnione w toku postępowania zabezpieczającego, podczas gdy istotą tego postępowania jest ustalenie i utrwalenie stanu faktycznego sprawy, a nie wiążące ustalenie wysokości szkody;

co miało wpływ na treść rozstrzygnięcia sprawy, bowiem Sąd 1 instancji de facto nie rozpoznał istoty sprawy, w żaden sposób nie biorąc pod uwagę stanowiska pozwanego, a w konsekwencji zasądził na rzecz powoda od pozwanego świadczenie przewyższające wysokość rzeczywiście poniesionej szkody.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 360 k.p.c. wniósł o uchylenie postanowienia Sądu I instancji z dnia 16 października 2019 r. w przedmiocie oddalenia wniosku dowodowego strony pozwanej, wnosząc o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego sporządzającego opinię w ramach postępowania zabezpieczającego prowadzonego przed tut. Sądem (sygn. akt I Co 936/18), który po analizie akt sprawy, w tym postępowania likwidacyjnego oraz zastrzeżeń co do opinii biegłego sporządzonych przez pozwanego zajmie merytoryczne stanowisko oraz dokona ewentualnych korekt i zmian w sporządzonym kosztorysie bądź uzasadni brak zasadności do ich zastosowania celem ustalenia wysokości szkody, określenia wysokości kosztów naprawy uszkodzonego budynku przy uwzględnieniu protokołu zgłoszenia szkody oraz jakości materiałów z których był wykonany płot.

W związku z tak podniesionymi zarzutami skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości części oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, według norm przepisanych, ewentualnie zaś o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powód, w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlegała oddaleniu, jako bezzasadna.

Odnosząc się do zgłoszonych zarzutów naruszenia przepisów prawa procesowego, należy wskazać, niezasadny jest podniesiony zarzut naruszenia art. 217 § 3 k.p.c. oraz art. 310 k.p.c. poprzez niedopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego rzeczoznawcy. Skarżący argumentował, że Sąd I instancji w ogóle nie pozwolił na weryfikację prawidłowości ustaleń biegłego, podczas gdy strona pozwana zgłaszała uzasadnione zarzutu co do treści opinii, w szczególności poprzez dokonanie ewentualnych korekt i zmian w sporządzonym kosztorysie bądź uzasadni brak zasadności do ich zastosowania celem ustalenia wysokości szkody, określenia wysokości kosztów naprawy uszkodzonego budynku przy uwzględnieniu protokołu zgłoszenia szkody oraz jakości materiałów z których był wykonany płot. Po pierwsze Sąd Okręgowy w pełni zgadza się z dokonaną oceną przez Sąd Rejonowy, który uznał, że opinia biegłego sądowego inż. S. S., sporządzona na potrzeby postępowania zabezpieczającego o sygn. akt I Co 936/18, wyczerpująco traktowała o przyczynach jak i zakresie uszkodzeń stwierdzonych w budynku gospodarczym należącym do powoda. Biegły precyzyjnie wyliczył koszt przywrócenia budynku do stanu sprzed zdarzenia, które miało miejsce w dniu 19 października 2018 r., z uwzględnieniem stopnia zużycia technicznego budynku ustalono na kwotę 27.659,48 zł. Po drugie należy wskazać, że wbrew argumentacji skarżącego Sąd Rejonowy umożliwił pozwanemu zgłoszenie wszelkich zastrzeżeń do wydanej opinii biegłego na etapie postępowania zabezpieczającego, jednakże z tej możliwości skarżący nie skorzystał. W odpowiedzi na pozew wniesionej do Sadu I instancji w dniu 29 maja 2019 r. pozwany wniósł o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego rzeczoznawcy majątkowego, który miałby dokonać ewentualnych korekt i zmian w sporządzonym kosztorysie po uprzedniej analizie zastrzeżeń do sporządzonej opinii. Na tej podstawie Sąd Rejonowy zarządzeniem z dnia 31 maja 2019 r. zobowiązał pełnomocnika pozwanego do złożenia na piśmie zastrzeżeń do opinii biegłego wydanej w sprawie I Co 936/18 – terminie 14 dni pod rygorem oddalenia wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej. Przedmiotowe wezwanie zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącego w dniu 4 czerwca 2019 r. oraz pozostało bez odpowiedzi do zakończenia postępowania pierwszoinstancyjnego.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu Okręgowego, działanie Sądu Rejonowego który oddalił zgłoszony przez pozwanego wniosek o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego było całkowicie uzasadnione. Co za tym idzie nie sposób przypisać Sądowi I instancji zarzutu naruszenia art. 310 k.p.c.. Jedynie na marginesie warto też przytoczyć wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 kwietnia 2015 r., sygn. akt I ACa 177/15, gdzie stwierdzono, iż podważenie mocy dowodowej opinii poprzez zakwestionowanie wiadomości specjalnych, do których biegli się odwołują, bądź wywodzenie z takiej opinii dalszych wniosków opartych na wiadomościach tego rodzaju, z uwagi na treść art. 278 § 1 k.p.c., może nastąpić wyłącznie poprzez przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii tych samych biegłych lub z opinii innego biegłego. Jednakże należy pamiętać, że potrzeba powołania innego biegłego lub składania wniosków o wydanie dalszych opinii uzupełniających, powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczasowej złożonej opinii (por. wyrok SN z dnia 5 listopada 1974 r., I CR 562/74, Lex, nr 7607; uzasadnienie wyroku SN z dnia 10 stycznia 2001 r., II CKN 639/99, Lex, nr 53135, (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 8 maja 2014 r. I ACa 1178/13 LEX nr 1469303). Przy czym potrzebą taką nie może być przeświadczenie strony, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy (por. wyrok SN z dnia 27 czerwca 2001 r., II UKN 446/00, OSNAPiUS 2003, nr 7, poz. 182). Natomiast w okolicznościach przedmiotowej sprawy skarżący wydanej w sprawie opinii biegłego przeciwstawiał jedynie swój własny kosztorys wyliczenia kwoty należnego powodowi odszkodowania, w związku z wyrządzoną szkody, które to odszkodowanie zostało rażąco zaniżone. Skarżący zarzucał biegłemu m.in. zaliczenie do sporządzonego kosztorysu naprawy narzut zysku, czy też koszt wywozu i utylizacji gruzu, podczas gdy powód nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczność poniesienia kosztów z tego tyłu. Jednakże pozwany zdaje się całkowicie zapominać, że powodowi, jako poszkodowanemu przysługuje od ubezpieczyciela od odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody odszkodowanie obejmujące wszystkie niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy uszkodzonego mienia. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego (wyrok z dnia 27.06.1988 r. sygn. akt I CR 151/88) roszczenie o świadczenia należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej (OC) z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego przedmiotu własności poszkodowanego do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została już dokonana, wysokość świadczeń obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia. Naprawa przed uzyskaniem świadczeń z ubezpieczenia i jej faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na powyższy sposób ustalenia ich wysokości. Wobec powyższego należy stwierdzić, iż szkodą poniesioną przez poszkodowanego jest sam fakt pogorszenia stanu należącego do niego majątku, a wysokość szkody uzależniona jest jedynie od ekonomicznie uzasadnionych kosztów jego naprawy bez względu na to, czy naprawa ta w ogóle nastąpiła lub ma nastąpić. Zwłaszcza, że żadne przepisy prawa nie nakładają na poszkodowanego obowiązku naprawienia uszkodzonego mienia. Obowiązek naprawienia szkody poprzez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogólne zamierza ją naprawić (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 2003 r., IV CKN 387/01 , LEX nr 141410, uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSPiKA 2002, nr 7-8, poz. 103). Skoro wykonanie naprawy nie jest warunkiem koniecznym ustalenia i wypłaty odszkodowania, to zakład ubezpieczeń nie jest uprawniony do uzależnienia wypłaty odszkodowania od przedłożenia przez poszkodowanego faktur tytułem poniesionych kosztów naprawy (tak m.in. wyrok SN z dnia 16.05.2002 r. V CKN 1273/00).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację, jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5) oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (t.j. Dz.U. 2018 r. poz. 265) zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.