Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 5 października 2022 roku Sąd Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie o sygn. akt I C 323/21 z powództwa Z. B. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę:

zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Z. B. kwotę 650 zł (sześćset pięćdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 marca 2019 roku do dnia zapłaty,

zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Z. B. kwotę 387 zł (trzysta osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi kwotę 236,34 zł (dwieście trzydzieści sześć złotych i 34/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na następujących ustaleniach faktycznych.

Powód Z. B. w dniu 15 stycznia 2019 roku zawarł z firmą (...) sp. z o.o. umowę o udział w imprezie turystycznej (nr umowy (...)). Przedmiotem umowy był wyjazd narciarski do W. w terminie 9-17 marca 2019 roku. Całkowity koszt obejmował kwotę 3 350 zł. Zgodnie z postanowieniami umowy w dniu 18 stycznia 2019 roku powód uiścił zaliczkę (...),50 na poczet umowy.

Powód zawarł również z pozwanym Towarzystwem (...) umowę ubezpieczenia kosztów imprezy turystycznej. Wariant umowy wybrany przez powoda obejmował ubezpieczenie kosztów rezygnacji z imprezy turystycznej ze 100% zwrotem poniesionych przez ubezpieczonego koszów.

Ochrona ubezpieczeniowa i odpowiedzialność S. (...) rozpoczyna się z pierwszym dniem okresu ubezpieczenia nie wcześniej niż następnego dnia po dniu zawarcia umowy ubezpieczenia – w przypadku ubezpieczenia rezygnacji z podróży (§ 6 pkt 3 OWU).

W dniu 26 stycznia 2019 roku powód wysiadając z samochodu poślizgnął się uderzając kolanem w samochód w skutek czego doznał urazu prawego stawu kolanowego. Wobec doznawanego bólu zgłosił się do lekarza rodzinnego, który stwierdził obrzęk stawu kolanowego, nieznaczne zaczerwienienie, zlecił T. i wystawił skierowanie do pochodni rehabilitacyjnej. Lekarz zlecił rehabilitację oraz chodzenie o kulach. W dokumentacji z przychodni widnieje wpis :”w sobotę upadł, poślizgnął się na drodze, obrzęk i nieznaczne zaczerwienienie prawego stawu kolanowego”. W dniu 30 stycznia 2019 roku powód zgłosił się do (...), gdzie stwierdzono chód utykający przy pomocy kuli, balotowanie rzepki, obrzęk kolana, bolesność palpacyjną, zgięcie 100 stopni i przykurcz wyprostny 5 stopnia, rzepka bolesna przy ruchach. Zaproponowano powodowi krioterapię oraz laser.

W dniu 31 stycznia 2019 roku powód złożył rezygnację z imprezy turystycznej. Spółka (...) poinformowała o tym fakcie pozwanego informując też o wypłaceniu powodowi kwoty 365 zł.

W dniu 14 czerwca 2019 roku opisano poprawę stanu kolana prawego po serii zabiegów, w RTG stwierdzono chorobę zwyrodnieniową stawu kolanowego prawego. W dniu 8 lipca 2019 roku opisano nasilenie dolegliwości kolana prawego z jego obrzękiem.

Wobec zaistniałego zdarzenia powód zmuszony był do złożenia rezygnacji z uczestnictwa w przedmiotowym wyjeździe bowiem był on wyjazdem typowo narciarskim z wykupionym karnetem w wysokich górach. Powód wcześniej bywał już na wyjazdach z tym biurem, są to intensywne wyjazdy.

Powód miał kłopoty z chodzeniem przez dłuższy okres czasu tj. do połowy maja/czerwca 2019 roku, co wymagało zastępowania go w pracy przez innych pracowników. Przed wypadkiem powód nie miał problemu z chodzeniem, był osoba bardzo aktywną .

Powód w dniu 1 lutego 2019 roku zgłosił do (...) S.A. szkodę z ubezpieczenia kosztów rezygnacji z imprezy turystycznej, która miała odbyć się w dniach 9 marca 2019 roku do 17 marca 2019 roku.

Pismem skierowanym do (...) S.A., spółka (...) Sp. z o.o. potwierdziła otrzymanie od powoda pisemnego oświadczenia w przedmiocie rezygnacji z imprezy turystycznej organizowanej mającej odbyć się w dniach 9 marca 2019 roku – 16 marca 2019 roku. Wskazała również, iż w związku z obowiązującymi warunkami uczestnictwa ubezpieczyciel obciążyła powoda kwotą 650 zł z tytułu rezygnacji oraz otrzymaniu zwrotu przez powoda kwoty 650 zł. Pismem z dnia 12 sierpnia 2019 roku pozwany ubezpieczyciel oddalił zgłoszone przez powoda roszczenie powołując się na treść § 10 pkt 1a OWU wskazując, iż doznany uraz nie spowodował niezdolności do odbycia podróży w planowanym terminie co wynika z posiadanej przez ubezpieczyciela dokumentacji medycznej.

Powód odwołał się od powyższej decyzji pismem z dnia 29 stycznia 2021 roku, wnosząc o ponowne rozpoznanie sprawy bowiem zostały spełnione wszystkie przesłanki refundacji kosztów w wysokości 650 zł. W uzasadnieniu wskazał, iż doznany uraz spowodował znaczne dolegliwości bólowe i ograniczenie ruchomości stawu kolanowego a w konsekwencji konieczność odbywania kilkumiesięcznej rehabilitacji. W konsekwencji doznany uraz uniemożliwiał przez okres kilku miesięcy normlane poruszanie się, powód poruszał się jedynie o kulach tym samym niemożliwe było uczestniczenie wyjeździe narciarskim.

W odpowiedzi na powyższe ubezpieczyciel potrzymał swoje dotychczasowe stanowisko powołując się argumentacje z pierwotnej decyzji.

Powód od 2 stycznia 2015 roku do dnia 8 listopada 2019 roku leczył się z powodu okresowych nieżytów górnych dróg oddechowych, nadciśnienia tętniczego, cukrzycy 2 typu oraz zespołów bólowych kręgosłupa szyjnego, piersiowego, lędźwiowego na podłożu zmian zwyrodnieniowych z okresowym zaostrzeniem dolegliwości. Miał również objawy zakrzepowego zapalenia żył kończyn dolnych leczone lekami przeciwbólowymi.

Zgodnie z treścią Ogólnych Warunków Umowy ubezpieczenia za koszt rezygnacji z podróży uważa się opłaty poniesione przez ubezpieczonego w związku z rezygnacją z podróży przed jej rozpoczęciem przewidziane w pisemnej umowie zawartej przez ubezpieczonego z organizatorem podróży oraz przedstawione w oświadczeniu o potrąceniach dokonanych przez te podmioty w druku zgłoszenia roszczenia (§ 8 pkt 2 OWU).

S. (...) zwraca opłaty poniesione przez ubezpieczonego w związku z rezygnacją z podróży lub przerwaniem uczestnictwa w imprezie turystycznej, jedynie gdy wynika to m.in. z powodu nieszczęśliwego wypadku ubezpieczonego, współuczestnika podróży lub osób bliskich (§ 10 pkt 1 OWU).

Definicję nieszczęśliwego wypadku zawiera pkt.11 par.2 o.w.u. – nieszczęśliwy wypadek to nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące trwałe uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć.

Zgodnie z treścią OWU jako chorobę przewlekłą rozumienie się chorobę leczona w ciągu 5 lat poprzedzających datę zawarcia umowy ubezpieczenia oraz jest uznania za przewlekłą zgodnie z ogólną wiedzą medyczną (§ 2 pkt 3 OWU)

Sąd Rejonowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranych w sprawie dokumentów oraz zeznań powoda i świadków. Co do okoliczności zdarzenia, jego przebiegu i konsekwencji w zakresie zdrowia oraz niezbędnej pomocy powoda – podstawę ustaleń stanowił całokształt dokumentacji medycznej oraz zeznania świadków i powoda.

Sąd Rejonowy uznał , że powód udowodnił że w dniu 26 stycznia 2019 roku doznał kontuzji – urazu prawego kolana na skutek poślizgnięcia się na śliskiej powierzchni. Okoliczność tę potwierdziły zeznania powoda, wpis w dokumentacji medycznej (k.31), opinia biegłego, zeznania świadków L. K. i M. P..

Opinia biegłego ortopedy była w sprawie o tyle przydatna że wskazywała na przebieg choroby i leczenia powoda, pozwoliła też na analizę czy odwołanie wyjazdu wywołane było chorobą przewlekłą. W opinii wskazano że po raz pierwszy adnotacja o bólach kolana prawego pojawia się w dokumentacji powoda w dniu 7 lipca 2016 roku. Lekarz ortopeda odnotował bóle kolana prawego po urazie sprzed 2 tygodni, typ urazu nieokreślony. Kieruje na rehabilitację. Kolano prawe nie było w dalszym okresie leczone i nie ma adnotacji o jego urazach. W sierpniu 2018 roku po raz pierwszy pojawia się w dokumentacji adnotacja o dolegliwościach kolana lewego na podłożu choroby zwyrodnieniowej. Brak dalszych, innych adnotacji o chorobie zwyrodnieniowej kolana prawego lub lewego. Leczenie kolana prawego rozpoczyna się po wypadku z dnia 26 stycznia 2019 roku. Dopiero w dniu 14 czerwca 2019 roku pojawia się w dokumentacji wpis o chorobie zwyrodnieniowej kolana prawego. Zatem nawet gdyby przyjąć że choroba przewlekła stawku kolanowego prawego rozpoczęła się w lipcu 2016 roku to do dnia wypadku opłynęły 3 lata. Zatem choroba przewlekła nie spełnia kryteriów z o.w.u zgodnie z którymi chorobą przewlekłą jest choroba leczona w ciągu 5 lat poprzedzających datę zawarcia umowy ubezpieczenia oraz jest uznania za przewlekłą zgodnie z ogólną wiedzą medyczną (§ 2 pkt 3 OWU)

Biegły w opinii wskazał, że w dniu 26 stycznia 2019 roku nie doszło do zmian urazowych struktur kolana prawego (co nie oznacza, że nie doszło do urazu kolana prawego). Takie stwierdzenie oznacza jedynie, że zdarzenie opisane przez powoda nie spowodowało zmian w strukturach kolana, zmian o charakterze urazowym. Sam wypadek spowodował dolegliwości bólowe powiązane z chorobą zwyrodnieniową stawu.

Biegły wskazał na zaostrzenie zespołu bólowego na podłożu zmian zwyrodnieniowych. Zmiany patologiczne w obrębie stawu kolanowego prawego po wypadku mają ścisły związek z chorobą przewlekłą – gonartozą stawów kolanowych, która istniała przed zdarzeniem. I to właśnie te zmiany były przyczyną zespołu bólowego po urazie.

Z wniosków opinii wynika że :

powód miał przed urazem chorobę zwyrodnieniową stawu kolanowego prawego ale nie przed 2016 rokiem,

uraz wywołał dolegliwości bólowe,

uraz zaostrzył zespół bólowy stawu kolanowego powiązany z chorobą zwyrodnieniową,

biegły nie negował istnienia wypadku, wskazał jedynie iż wypadek nie wywołał zmian urazowych w obrębie stawu kolanowego.

Należy również wskazać, iż wzmianka o chorobie zwyrodnieniowej prawego stawu kolanowego pojawiła się dopiero w dokumentacji medycznej z dnia 14 czerwca 2019 roku.

Analizując wnioski opinii przez pryzmat ogólnych warunków umowy, wskazać trzeba że opinia wykazała że dolegliwości powoda skutkujące odwołaniem imprezy turystycznej były powiązane zarówno z wypadkiem jak i chorobą przewlekłą, ale nie taką która spełniałaby przesłanki o.w.u. dające podstawę do odmowy spełnienia świadczenia.

Sąd Rejonowy po przeprowadzeniu postepowania dowodowego pominął wniosek dowodowy zgłoszony prze powoda o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego ortopedy. Wniosek ten nie był opłacony. Zgodnie z art.130 ⁴ § 1. k.p.c. Strona, która wnosi o podjęcie czynności połączonej z wydatkami, obowiązana jest uiścić zaliczkę na ich pokrycie w wysokości i terminie oznaczonym przez sąd. W razie nieuiszczenia zaliczki sąd pominie czynność połączoną z wydatkami. Ponieważ powód nie uiścił zaliczki na wydatki związane z opinią innego biegłego Sąd pominął ten dowód.

Wobec tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Sąd wskazał, że zgodnie z art. 805 § 1 i 2 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie: 1) przy ubezpieczeniu majątkowym - określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku; 2) przy ubezpieczeniu osobowym - umówionej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej. Powyższe oznacza, że granice odpowiedzialności ubezpieczyciela wynikają z umowy określającej szczegóły wypłaty odszkodowania, jak również szczegóły wypadku, który musi wystąpić, aby mogło dojść do wypłaty tego odszkodowania. Jednocześnie, nie w każdym wypadku ubezpieczyciel odpowiada wobec ubezpieczającego, a tylko w wypadku i na zasadach określonych umową.

Tym samym podstawą prawną roszczenia powoda wobec strony pozwanej stanowi umowa ubezpieczenia kosztów rezygnacji z imprezy turystycznej w wersji ze zwrotem 100% poniesionych przez ubezpieczającego kosztów wraz z Ogólnymi Warunkami Ubezpieczenia.

W przedmiotowej sprawie poza sporem pozostawała okoliczność, że powód zrezygnował z wykupionej w biurze turystycznym wycieczki turystycznej z uwagi na swój stan zdrowia po urazie kolana jakiego doznał w wyniku poślizgnięcia się i do wyjazdu powoda faktycznie nie doszło, zaś w zakresie kosztów rezygnacji nie zostało wypłacona mu sporna kwota 650 zł.

Zagadnieniem spornym natomiast było ustalenie czy powstały u powoda uraz kolana spełniała kryteria przewidziane w OWU, które stanowiły podstawę przyjęcia odpowiedzialności strony pozwanej. Innymi słowy: istota sporu sprowadzała się do oceny, czy pozwany – w świetle okoliczności niniejszej sprawy – obowiązany jest do zwrotu kosztów poniesionych przez powoda w związku z rezygnacją z udziału w imprezie turystycznej.

Warunki wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego z tytułu rezygnacji z imprezy turystycznej zostały jednoznacznie określone w OWU.

Treść § 10 ust. 1 pkt a OWU przewidywała, że pozwany zobowiązany jest do zwrotu opłat poniesionych przez ubezpieczonego w związku z rezygnacją z podróży gdy rezygnacja wynika m.in. z powodu nieszczęśliwego wypadku ubezpieczonego.

Nieszczęśliwy wypadek to nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące trwałe uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć.

W zakresie ograniczeń odpowiedzialności pozwanego natomiast wskazano na treść § 11 pkt 1 lit b OWU zgodnie, z którym odpowiedzialność pozwanego jest wyłączona gdy rezygnacja z podróży powstałą w wyniku następstw choroby przewlekłej.

Chorobę przewlekłą rozumienie się chorobę leczona w ciągu 5 lat poprzedzających datę zawarcia umowy ubezpieczenia oraz jest uznania za przewlekłą zgodnie z ogólną wiedzą medyczną (§ 2 pkt 3 OWU)

Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że w okolicznościach niniejszej sprawy ocenić należało, czy uraz powoda spełniał kryteria nieszczęśliwego wypadku uniemożliwiającego uczestnictwo powoda w wycieczce – czemu w toku postępowania konsekwentnie przeczyła strona pozwana wskazując, iż stan kolana wynikał z długoletniej choroby zwyrodnieniowej występującej u powoda.

W toku postępowania bezsprzecznie ustalono, iż miało miejsce zdarzenie, w którym powód poślizgnął na śliskiej nawierzchni doznając urazu kolana. Incydent ten miał miejsce w dniu 26 stycznia 2019 roku. Dokumentacja obejmująca przedmiotowy uraz została przedstawiona pozwanemu już na etapie postępowania likwidacyjnego. W dokumentacji wyraźnie odnotowano uraz stawu kolanowego oraz przeprowadzone leczenie. W ramach historii choroby obejmującej porady ambulatoryjne również potwierdzono, iż z powodu upadku wskutek poślizgnięcia wystąpił u powoda obrzęk i zaczerwienienie stawu, zalecono stosowanie leków przeciwbólowych oraz wydano skierowanie na zabiegi rehabilitacyjne.

Wbrew twierdzeniom pozwanego powód przed urazem nie cierpiał na schorzenia o charakterze zwyrodnieniowym w zakresie prawego stawu kolanowego spełniające przesłanki choroby przewlekłej. Pierwsze informacje odnośnie choroby zwyrodnieniowej stanu kolanowego powoda pojawiły się dopiero w dokumentacji medycznej z dniu 14 czerwca 2019 roku. Przedmiotowy wyjazd miał obyć się 9-17 marca 2019 roku a dopiero w dniu 14 czerwca 2019 roku odnotowano poprawę stanu kolana po przebytej serii zabiegów. Uraz stawu kolanowego uniemożliwiał przez okres kilku miesięcy normalne poruszanie się. Tym samym bezpodstawne okazują się twierdzenia strony pozwanej, która początkowo twierdziła, iż stan zdrowia powoda pozwalał na uczestniczenie w imprezie turystycznej, która polegała w dużej mierze na jeździe na nartach. Jak również twierdzenia aby powód cierpiał na kilka lat przed wypadkiem na zwyrodnienie stawu kolanowego, bowiem w tym zakresie nie przedstawiono żadnej stosownej dokumentacji medycznej. Należy przy tym podkreślić, iż zgodnie z postanowieniami OWU za chorobę przewlekłą rozumienie się chorobę leczona w ciągu 5 lat poprzedzających datę zawarcia umowy ubezpieczenia.

Powód wielokrotnie uczestniczył w podobnych wycieczkach organizowanych przez biuro (...) Sp. z o.o., zdawał sobie sprawę z przebiegu imprezy turystycznej oraz koniecznością posiadania pełnej sprawności z uwagi na fakt, iż była to wycieczka typowo narciarska. Jak wynika z zeznań współpracowników powód nie jawił się jako osoba w pełni sprawa oraz wyraźnie było widać problemy z poruszaniem się.

Zdaniem Sądu Rejonowego nie można uznać aby rezygnacja z udziału w imprezie turystycznej była konsekwencją choroby zwyrodnieniowej, która według błędnych twierdzeń pozwanego występowała u powoda na kilka lat przed urazem. Rezygnacja była konsekwencją urazu na skutek poślizgnięcia się. Gdyby nie przedmiotowy wypadek powód mógłby uczestniczyć w wyjeździe narciarskim. Zwłaszcza mając na uwadze okoliczności, iż nigdy nie zgłaszał podobnych dolegliwości lekarzowi, poza incydentem w 2016 roku gdy stwierdzono „nieokreślony uraz tzw. złe stąpnięcie”, które nie stanowi choroby przewlekłej.

Sąd Rejonowy wskazał, iż wypadek, któremu uległ powód spowodowany upadkiem na oblodzonej powierzchni i polegający na urazie prawego stawu kolanowego powoduje ziszczenie się przesłanki określonej w łączącej strony postępowania umowie ubezpieczenia tj. wystąpienia nieszczęśliwego wypadku. Tym samy zachodzą podstawy do wypłaty świadczenia przez pozwanego. Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 650 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 marca 2019 roku do dnia zapłaty. O odsetkach Sąd pierwszej instancji orzekł na podstawie art.481 k.c. w powiązaniu z par.14 o.w.u z którego wynika że pozwany wypłaca świadczenie w terminie 30 dni od daty zgłoszenia roszczenia.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art.98 k.p.c. Na koszty złożył się : opłata od pozwu 100 zł oraz koszty działania pełnomocnika powoda 287 zł.

Nadto Sąd obciążył pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi w wysokości 236,34 zł stanowiącymi koszty opinii biegłego.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany, zaskarżając rozstrzygnięcie w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- naruszenie art. 805 k.c. w związku z §2 pkt 3 OWU w związku z §11 ust. 1 lit. b) OWU w związku z art. 65 k.c. Skarżący wskazał, że w uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał (str. 4): „Zatem nawet gdyby przyjąć, że choroba przewlekła stawu kolanowego prawego rozpoczęła się w lipcu 2016 roku to do dnia wypadku upłynęły 3 lata. Zatem choroba przewlekła nie spełnia kryteriów z o.w.u., zgodnie z którymi chorobą przewlekłą jest choroba leczona w ciągu 5 lat poprzedzających datę zawarcia umowy ubezpieczenia oraz jest uznana za przewlekłą zgodnie z ogólną wiedzą medyczną.” Dalej w uzasadnieniu: „Z wniosków opinii wynika, że: Powód miał przed urazem chorobę zwyrodnieniową stawu kolanowego prawego, ale nie przed 2016 rokiem.” Wobec powyższego zgodzić się należy z sądem 1 instancji, że przed urazem (2019) powód miał chorobę zwyrodnieniową co najmniej od 2016. Jest to słuszne ustalenie wynikające z prawidłowej oceny opinii biegłego.

Błąd sądu polega jednakże na niewłaściwej interpretacji zapisu OWU dotyczącego definicji choroby przewlekłej. Z uzasadnienia wyroku wynika bowiem, że w ocenie sądu choroba musi być leczona przez cale 5 lat aby spełnić definicje z OWU. Skoro - co wynika z uzasadnienia - udokumentowane leczenie wystąpiło w 2016 roku to choroba była leczona w ciągu 3 lat (a nie: 5 lat) i jako taka nie spełnia definicji. Jest to niestety błędna interpretacja. Celem i sensem przedmiotowego zapisu OWU jest wyłączenie odpowiedzialności ze względu na aktualne choroby przewlekłe tzn. leczone w ciągu ostatnich 5 lat przed zdarzeniem. Jeżeli bowiem ostatnie leczenie choroby przewlekłej nastąpiło wcześniej niż 5 lat przed zdarzeniem (a w ciągu 5 lat przed zdarzeniem żadnego leczenia nie było) to wtedy nie ma wyłączenia odpowiedzialności.

• naruszenie art. 805 k.c. w związku z §2 pkt 11 OWU w związku z §10 ust. 1 lit. a) OWU w związku z art.65 k.c. W uzasadnieniu (str. 4): „Biegły w opinii wskazał, że w dniu 26 stycznia 2019 roku nie doszło do zmian urazowych struktur kolana prawego (co nie oznacza, że nie doszło do urazu kolana prawego). Takie stwierdzenie oznacza jedynie, że zdarzenie opisane przez powoda nie spowodowało zmian w strukturach kolana, zmian o charakterze urazowym. Sam wypadek spowodował dolegliwości bólowe powiązane z chorobą zwyrodnieniową stawu.” Zgodzić należy się z oceną sądu w tym zakresie, że zdarzenie nie spowodowało zmian w strukturach kolana, zmian o charakterze urazowym. To słuszna ocena i prawidłowe ustalenie. Jednakże błąd sądu polega na nieprawidłowej wykładni zapisu OWU dotyczącego definicji NW. Umknęło sądowi, że definicja NW wprost nawiązuje do trwałego uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia lub śmierci. NW musi zatem skutkować opisanymi stanami aby mógł zostać kwalifikowany jako NW w rozumieniu OWU. Skoro zatem biegły ustala (z tym ustaleniem sąd się zgodził), że w strukturach kolana nie ma zmian o charakterze urazowym to znaczy, że nie ma trwałego uszczerbku na zdrowiu jako koniecznego elementu definicji NW. Ból jaki wystąpił był efektem choroby zwyrodnieniowej. Gdyby nie choroba zwyrodnieniowa to mimo wypadku bólu nie byłoby. Osoba ze zdrowym kolanem przy takim samym wypadku nie odczuwałaby bólu dłużej niż w czasie samego zdarzenia. Przedmiotowy NW sam w sobie nie spowodował ani trwałego uszczerbku na zdrowiu ani trwałego rozstroju zdrowia.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powód, w odpowiedzi na apelację pozwanego, wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się całkowicie bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż niniejsza sprawa rozpoznawana jest w postępowaniu uproszczonym. W myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Apelacja w postępowaniu uproszczonym ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże sąd odwoławczy, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając apelację ograniczoną, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie. Sąd Okręgowy na podstawie art. 505 ¹⁰ § 1 k.p.c. orzekł w składzie jednego sędziego.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy i jako taki musi się ostać. Podniesione przez apelującą zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je, jako własne, jak i dokonaną ocenę prawną.

Zarzut naruszenia art. 805 k.c. w związku z §2 pkt 3 OWU w związku z §11 ust. 1 lit. b) OWU w związku z art. 65 k.c. jest bezzasadny. Powyższy przepis stanowi, że odpowiedzialność pozwanego jest wyłączona gdy rezygnacja z podróży powstała w wyniku następstw choroby przewlekłej. Skarżący jednak opacznie rozumie definicję choroby przewlekłej. Choć, w § 2 pkt 3 OWU, pozwany wskazał, że jest to choroba leczona w ciągu 5 lat poprzedzających datę zawarcia umowy ubezpieczenia oraz, gdy zgodnie z ogólną wiedzą medyczną jest uznana za przewlekłą. Apelujący wskazuje, że celem § 2 pkt 3 OWU jest wyłączenie odpowiedzialności ze względu na aktualne choroby przewlekłe tzn. leczone w ciągu ostatnich 5 lat przed zdarzeniem. Według skarżącego jest to zatem każda choroba, która wystąpiła u ubezpieczonego i była leczona w ciągu 5 lat poprzedzających datę zawarcia umowy ubezpieczenia. Z takim podejściem nie sposób się zgodzić, co wynika wprost z § 2 pkt 3 OWU. Jednocześnie skarżący nie wspomina, iż zgodnie z § 2 pkt 3 OWU zgodnie z ogólną wiedzą medyczną musi być uznana za przewlekłą.

Za niezasadny należało również uznać podniesiony przez skarżącego zarzut naruszenia art. 805 k.c. w związku z §2 pkt 11 OWU w związku z §10 ust. 1 lit. a) OWU w związku z art.65 k.c. Wbrew twierdzeniom pozwanego, nie można w przedmiotowej sprawie uznać, aby rezygnacja z udziału w imprezie turystycznej była konsekwencją choroby zwyrodnieniowej, gdyż wszelkie okoliczności wskazują, że jest to następstwo poślizgnięcia się, tj. upadku na oblodzonej powierzchni, skutkującego urazem prawego stawu kolanowego. Zatem był to nieszczęśliwy wypadek, o którym stanowi § 10 ust. 1 pkt a OWU. Zgodnie z Ogólnymi warunkami ubezpieczenia, nieszczęśliwy wypadek to nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące trwałe uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć. Kodeks cywilny nie definiuje przy tym pojęcia nieszczęśliwego wypadku czy też wypadku ubezpieczeniowego, precyzują go zawsze ogólne warunki ubezpieczenia czy też umowa ubezpieczenia. Sposób ich zdefiniowania rozstrzyga zawsze o zaistnieniu lub nie odpowiedzialności ubezpieczyciela (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 18 marca 2016 r., V ACa 649/15). Nie ma racji skarżący argumentując że, ból, którego doznał powód był efektem choroby zwyrodnieniowej, a nie wypadku, gdyż właśnie to poślizgnięcie doprowadziło do zrezygnowania z zaplanowanego wyjazdu narciarskiego. Skarżący zarzucając Sądowi pierwszej instancji błędną interpretację definicji nieszczęśliwego wypadku, zdaje się nie dostrzegać, że definicja nie nawiązuje wyłącznie do trwałego uszkodzenia ciała, ale także do rozstroju zdrowia lub śmierci. Rozstrój zdrowia polega na zakłóceniu działania poszczególnych układów w organizmie człowieka, np. układu kostnego, pokarmowego, oddechowego czy rozrodczego. Należy uznać, iż w przedmiotowej sprawie takiego rozstroju doznał powód, wskutek poślizgnięcia się, przez co był zmuszony do rezygnacji z wyjazdu.

W tym stanie rzeczy Sąd odwoławczy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 2 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.) zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 135 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.