Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 września 2022 r. Sąd Rejonowy w Kutnie w sprawie z powództwa M. J. przeciwko B. S. o eksmisję:

1.  nakazał B. S., aby opuścił i opróżnił lokal mieszkalny numer (...) położony w K. przy ulicy (...) i wydał ten lokal M. J.,

2.  wskazał, że nakazanie opróżnienia lokalu zostało orzeczone z powodu stosowania przemocy w rodzinie,

3.  ustalił, że pozwanemu nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego,

4.  zasądził od B. S. na rzecz M. J. tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 457,00 złotych.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

M. J. i B. S. przez lata pozostawali w nieformalnym związku, z którego posiadają dwoje małoletnich dzieci tj. I. S. i P. S..

W dniu 18 sierpnia 2020 r. B. S. zawarł z Zarządem (...) w K. umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w K. przy ulicy (...) składający się z dwóch pokoi, kuchni, i łazienki z wc o powierzchni użytkowej 39,02 m ², w tym powierzchni mieszkalnej (...) m ². Do mieszkania z najemcą uprawnieni zostali członkowie jego rodziny żyjący z nim we wspólnym gospodarstwie domowym, w tym konkubina M. J. i synowie I. S. i P. S.. Umowa została zawarta na czas nieoznaczony.

B. S. od wielu lat wszczynał w domu awantury i znęcał się fizycznie i psychicznie nad partnerką M. J., uniemożliwiając wspólne zamieszkiwanie. Nadużywał alkoholu i zażywał środki odurzające w postaci marihuany i amfetaminy. Wszczynał awantury z błahego powodu. W związku z tym zachowaniem M. J. złożyła zawiadomienie do prokuratury o możliwości popełnienia przestępstwa z art. 207 § 1 kk.

Postanowieniem z dnia 9 lipca 2021 r. prokurator postanowił zastosować wobec B. S. środek zapobiegawczy w postaci dozoru Policji ze zobowiązaniem do stawiennictwa 3 razy w tygodniu w Komendzie Powiatowej Policji w K. połączony z zakazem kontaktowania się z pokrzywdzoną M. J. za wyjątkiem kontaktów w czynnościach procesowych; zakazem zbliżania się do pokrzywdzonej na odległość mniejszą niż 50 metrów, za wyjątkiem czynności procesowych oraz obowiązkiem powstrzymania się od spożywania alkoholu. Ponadto prokurator nakazał opuszczenie lokalu mieszkalnego zajmowanego wspólnie z pokrzywdzoną M. J. tj. lokalu przy ul. (...) na okres 3 miesięcy tj. do dnia 9 października 2021 r.

Sąd Rejonowy ustalił, że od dnia 8 lipca 2021 r., B. S. nie mieszka z powódką i dziećmi w lokalu przy ul. (...).

Postanowieniem z dnia 7 września 2021 r. wydanym w sprawie I Ns 342/21 z wniosku M. J. o zobowiązanie sprawcy przemocy w rodzinie do opuszczenia mieszkania zajmowanego wspólnie z innym członkiem rodziny dotkniętym przemocą sąd na podstawie przepisu art. 11a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie zobowiązał B. S. do opuszczenia lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w K., przy ul. (...). Postanowienie jest prawomocne z dniem 21 stycznia 2022 r., wobec oddalenia apelacji B. S..

Sąd Rejonowy w Kutnie II Wydział Karny wydał w dniu 1 października 2021 r. postanowienie, w którym orzeczony wobec B. S. środek zapobiegawczy w postaci nakazu opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzoną tj. mieszkania położonego w K. przy ul. (...) przedłużono na dalsze trzy miesiące, tj. do dnia 7 stycznia 2022 r.

Pismem z dnia 27 kwietnia 2022 r. skierowanym do Zarządu (...) w K. M. J. wniosła o zawarcie z nią umowy najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...), załączając do pisma postanowienie Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 21.01.2022 r. wydane w sprawie III Ca 2308/21. W odpowiedzi wynajmujący poinformował, że nie znajduje podstaw formalno-prawnych do wyrażenia zgody na zawarcie umowy najmu na przedmiotowy lokal mieszkalny, ponieważ nadal obowiązuje umowa najmu zawarta z B. S.. Wskazano, że wskazane orzeczenie sądu wydane jest czasowo i nakazuje partnerowi opuszcze­nie zajmowanego wspólnie lokalu mieszkalnego, jednak nie rozwiązuje dotychczas zawartej umowy najmu z najemcą.

Przed Sądem Rejonowym w Kutnie III Wydział Rodzinny i Nieletnich zawisła sprawa o sygn. akt III Nsm 291/21 z wniosku B. S. o ustalenie kontaktów z małoletnimi synami oraz sprawa I. N. 298/21 z wniosku M. J. o ustalenie miejsca pobytu małoletnich i ograniczenie władzy rodzicielskiej B. S. nad synami. Strony zawarły ugodę odnośnie ustalenia miejsca pobytu małoletnich i ustalenia kontaktów, zaś wniosek o ograniczenie władzy rodzicielskiej B. S. podlegał oddaleniu.

W sprawie karnej II K 72/22, która toczyła się przed Sądem Rejonowym w Kutnie przeciwko B. S., gdzie oskarżycielką posiłkową była M. J. strony skierowano do postępowania mediacyjnego, w wyniku którego wypracowano ugodę. Zgodnie z postanowieniami ugody pomiędzy stronami doszło do pojednania. M. J. wyraził zgodę na konsensualne sposoby zakończenia toczącego się postępowania karnego, w tym warunkowe umorzenie postępowania w stosunku do B. S. na okres próby lat dwóch, pod warunkiem utrzymania zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej. B. S. zobowiązał się zapłacić na rzecz M. J. kwotę 2.500 zł tytułem nawiązki w terminie do 31 grudnia 2022 r. B. S. zobowiązał się, że wyraża zgodę na orzeczenie przez sąd zakazu zbliżania się na odległość 50 metrów do M. J. przez okres próby, z wyłączeniem sytuacji niezbędnych do realizacji kontaktów ojca z dziećmi i realizacji obowiązków opiekuńczo-wychowawczych.

Wyrokiem z dnia 13 lipca 2022 r. wydanym w sprawie II K 72/22 sąd orzekł zgodnie z warunkami wypracowanej ugody.

B. S. ma 35 lat, posiada wykształcenie średnie techniczne. Z zawodu jest kierowcą-magazynierem. Obecnie zatrudniony w firmie (...) w K. z miesięcznym wynagrodzeniem ok. 3.200 zł netto. Posiada zajęcie komornicze na kwotę 1.100 zł. W mieszkaniu przy ul. (...) nie przebywa od lipca 2021 r., wobec zastosowanego nakazu opuszczenia lokalu mieszkalnego zajmowanego wspólnie z M. J., w mieszkaniu nadal ma swoje rzeczy osobiste, uiszcza czynsz, zamierza wrócić do mieszkania, chce, żeby mieszkanie opuściła M. J.. Obecnie zamieszkuje u swoich rodziców. Nie ma tytułu do innego lokalu i nie ma możliwości zamieszkania w innym lokalu. Z byłą partnerką nie ma bezpośredniego kontaktu, jedynie smsowy lub w aplikacji M. dotyczący kwestii wychowania dzieci.

M. J. ma 33 lata i zamieszkuje wraz z małoletnimi synami w lokalu przy ul. (...). Opłaca rachunki za lokal. Próbowała uregulować formalności dotyczące zawarcia umowy najmu lokalu na swoją rzecz. Nie posiada innego lokalu, w którym mogłaby zamieszkać z dziećmi. Obecnie jest w ciąży. Nadal boi się byłego partnera, kontakty z B. S. ograniczają się jedynie do spraw dotyczących wspólnych dzieci, obawia się o swoją przyszłość, działań ze strony byłego partnera, które umożliwiłby mu powrót do mieszkania.

Sąd Rejonowy stwierdził, że powyższy stan faktyczny ustalił w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci przywołanych dowodów z dokumentów złożonych do akt, a także znajdujących się w załączonych aktach sprawy I Ns 342/21 Sądu Rejonowego w Kutnie, których prawdziwość i rzetelność nie była kwestionowana, na podstawie pism nadesłanych przez Powiatowy Urząd Pracy w K. i Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w K., a także dowód z przesłuchania stron.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie na podstawie regulacji zawartej w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 71, poz. 733 ze zm.).

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy współlokator może wytoczyć powództwo o nakazanie przez sąd eksmisji małżonka, rozwiedzionego małżonka lub innego współlokatora tego samego lokalu, jeżeli ten swoim rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie. Na podstawie powołanego przepisu powództwo może wytoczyć m.in. jeden współlokator przeciwko innemu współlokatorowi tego samego lokalu.

Przepisy ustawy z dnia z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego nie definiują pojęcia „rażąco naganne postępowanie”, nie czyni tego zwłaszcza przepis art. 2 ust. 1 zawierający słowniczek pojęć ustawowych, pozostawiając to orzecznictwu sądowemu i doktrynie. Jak zaznaczył Sąd Najwyższy w wytycznych z 1978 r. (uchwała pełnego składu Sądu Najwyższego z 13 stycznia 1978 r. w sprawie III CZP 30/77), rażąco naganne postępowanie ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy stałe nadużywanie przez małżonka alkoholu, wywoływanie awantur i dopuszczanie się aktów przemocy stanowi zagrożenie dla życia, zdrowia lub spokoju pozostałego małżonka i innych członków rodziny, zwłaszcza małoletnich dzieci.

Rażące zachowanie jest na gruncie art. 685 k.c. rozumiane jako ciężkie, poważne i zawinione (niekoniecznie powtarzalne), a uporczywe to zachowanie powtarzalne lub trwałe, nieuzasadnione okolicznościami. Trafne jest stwierdzenie, że niewłaściwe zachowanie tj. bezprawne lub niezgodne ze zwyczajami, dobrymi obyczajami, zasadami współżycia społecznego, również musi być długotrwałe lub powtarzające się, co wywieść można z istoty uciążliwości albo jednorazowe, ale rzeczywiście ciężkie.

Sąd ustalił, że pozwany B. S. poprzez swe rażąco naganne postępowanie wielokrotnie naruszał prawo współlokatorów tego mieszkania tj. powódki M. J. i małoletnich I. S. i P. S., do spokojnego wspólnego w nim zamieszkiwania.

Postępowanie to przejawiało się bezpodstawnym wszczynaniem awantur, kłótni, częstym nadużywaniem i zażywaniem środków odurzających, używaniem w stosunku do powódki słów wulgarnych, ubliżaniu i poniżaniu jej; tym bardziej nagannych, że adresowanych do matki wspólnych dzieci. Wszystko działo się w obecności małoletnich. Jak wynikało ze zgromadzonego materiału dowodowego pozwany w sposób uporczywy wykraczał przeciwko porządkowi domowemu, czyniąc uciążliwym korzystanie z lokalu przez inne osoby w nim zamieszkałe, co skutkowało wszczęciem postępowania karnego o popełnienie przestępstwa znęcania się, a także uwzględnieniem żądania zobowiązanie B. S. jako sprawcy przemocy w rodzinie do opuszczenia mieszkania zajmowanego wspólnie z innym członkiem rodziny dotkniętym przemocą.

Wskazane okoliczności uzasadniały zdaniem Sądu Rejonowego przyjęcie, że swoim rażąco nagannym postępowaniem pozwany dotychczas uniemożliwiał wspólne zamieszkiwanie w lokalu mieszkalnym objętym pozwem.

Sąd Rejonowy uznał, że fakt, iż pozwany na skutek stosowanych zakazów i nakazów obecnie nie przebywa we wskazanym lokalu nie oznacza, że nie zostały spełnione przesłanki określone w regulacji art. 13 ust. 2 ustawy z dnia z 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

Odbywa się to bowiem wbrew woli pozwanego, który zgłasza zamiar powrotu do mieszkania, bez względu na konsekwencje dla zajmujących lokal współlokatorów, wykorzystuje w kontaktach z powódką swoje uprawnienie do lokalu oraz fakt pozostawiania w tym lokalu rzeczy należących do pozwanego.

Orzekając w przedmiocie eksmisji pozwanego, sąd miał na uwadze, że zgodnie z art. 17 wskazanej ustawy, przepisów art. 14 i 16 nie stosuje się, gdy powodem opróżnienia lokalu jest stosowanie przemocy w rodzinie lub wykraczanie w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu, albo niewłaściwe zachowanie czyniące uciążliwym korzystanie z innych lokali w budynku albo gdy zajęcie lokalu nastąpiło bez tytułu prawnego (ust. 1). Nakazując opróżnienie lokalu z powodów, o których mowa w ust. 1, sąd w wyroku wskazuje te powody (ust. 2).

W stanie faktycznym niniejszej sprawy zachodzi stan nagannego postępowania pozwanego uniemożliwiający powódce wspólne zamieszkiwanie lokalu, wobec czego należało w punkcie 1. wyroku nakazać B. S. opróżnienie i opuszczenie lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w budynku przy ul. (...) w K. . Jednocześnie sąd wskazał, że eksmisja następuje z powodu stosowania przemocy w rodzinie (punkt 2.).

W punkcie 3. wyroku sąd ustalił, że pozwanemu nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego. Należy zauważyć, że pozwanemu z przyczyn wskazanych w wyroku, nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego bez względu na istnienie innych okoliczności, warunkujących przyznanie tego uprawnienia w rozumieniu art. 14 ust. 4 przywołanej ustawy.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

1. naruszenie prawa procesowego tj. art. 233 § 1 kpc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na błędnej ocenie materiału dowodowego w konsekwencji uznanie, że pozwany swoim rażąco nagannym zachowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie powódce w sytuacji, gdy Sąd powinien wziąć pod uwagę obecną sytuację stron oraz ich obecne relacje, a nie opierać rozstrzygnięcie na prawomocnych rozstrzygnięciach sądów dotyczących wcześniejszego okresu;

2. art. 13 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów poprzez jego błędne zastosowanie i orzeczenie na jego podstawie eksmisji pozwanego w sytuacji, gdy nie zostały spełnione przesłanki rażąco nagannego postępowania pozwanego;

3. art. 227 kpc poprzez oddalenie wniosków dowodowych pozwanego w postaci zeznań świadków oraz dowodu z akt sprawy I. N. 291/21 w sytuacji, gdy przeprowadzenie tego dowodu miało istotny wpływ na wynik sprawy , w szczególności miało na ceku wykazanie nagannego postępowania powódki, utrudnianie kontaktów ojca z dziećmi.

Podnosząc powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje.

Jednocześnie skarżący ponowił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków zgłoszonych w odpowiedzi na pozew.

Powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił:

Postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2023 r. Sąd Rejonowy w Kutnie, w sprawie z wniosku B. S. z udziałem M. J. i Prokuratury Rejonowej w Kutnie o uchylenie postanowienia wydanego na podstawie przepisu art. 11a Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy domowej, postanowił uchylić postanowienie z dnia 7 września 2021 r., wydane przez Sąd Rejonowy w Kutnie w sprawie I Ns 342/21. Postanowieniem z dnia 28 listopada 2023 r. Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił apelację uczestniczki M. J..

Rozpoznając apelację uczestniczki Sąd Okręgowy stwierdził, że wbrew stanowisku zawartemu w uzasadnieniu apelacji, nie sposób wywodzić, iż postępowanie wnioskodawcy jest dokładnie takie samo, jak było w chwili wydawania postanowienia z 7 września 2021 roku. Jak słusznie wywodzi Sąd I instancji, zarówno poczyniona reakcja prawnokarna, jak i skłonność wnioskodawcy do polubownych metod rozwiązywania sporów, a przy tym przestrzegania tak ustalonych warunków, wskazuje na realną gotowość i zdolność wnioskodawcy przestrzegania obowiązującego porządku.

To, że uczestniczka nadal unika wnioskodawcy, nie może samo w sobie przesądzać o tym, że zasadnym jest podtrzymanie obowiązywania postanowienia z 7 września 2021 roku. Sąd Okręgowy zwrócił również uwagę, że nie można nie dostrzegać, iż doszło do fundamentalnej zmiany w życiu osobistym uczestniczki: związała się ona z nowym partnerem, wychowują wspólne dziecko. Po dwóch latach niezakłóconego funkcjonowania postanowienia z 7 września 2021 roku trudno przekonująco wywodzić, jak chciałaby uczestniczka, że istnieje nadal realna potrzeba szybkiego, nie baczącego na tytuły prawne, odseparowania wnioskodawcy od uczestniczki. Sam niekwestionowany nawet fakt, że uczestniczka „nie wyobraża sobie wspólnego zamieszkiwania z wnioskodawcą” nie determinuje jeszcze wydania oczekiwanego przez uczestniczkę rozstrzygnięcia. Podobnie jak fakt iż uczestniczka pragnie ułożyć sobie życie z nowym partnerem. Nie jest to obecnie wystarczający powód do pozbawiania wnioskodawcy jego praw do korzystania z lokalu w trybie przewidzianym dla stosujących przemoc domową.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja okazała się zasadna i skutkowała uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia, w tym również rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego

W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżone orzeczenie nie poddaje się weryfikacji w toku instancji. Zapadłe rozstrzygnięcie nie może się ostać w obrocie prawnym, dlatego że Sąd Rejonowy nie rozpoznał istoty sprawy.

Pojęcie "istoty sprawy", o którym mowa w art. 386 § 4 k.p.c., dotyczy jej aspektu materialno-prawnego. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się jednolicie, że do nie rozpoznania istoty sprawy dochodzi wówczas, gdy rozstrzygnięcie Sądu I instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy. W szczególności chodzi zaś tutaj o różnego rodzaju zaniedbania, które w ogólnym rozrachunku polegają na zaniechaniu zbadania materialnej podstawy żądania albo pominięciu merytorycznych zarzutów stron przy jednoczesnym bezpodstawnym przyjęciu, że istnieje przesłanka materialno-prawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie (por. wyrok SN z dnia 9 stycznia 1936 r., C 1839/36, Zb. Orz. 1936, poz. 315; postanowienia SN z dnia 23 września 1998 r., II CKN 897/97, opubl. OSNC Nr 1/1999 poz. 22; z dnia 15 lipca 1998 r., II CKN 838/97, opubl. baza prawna LEX Nr 50750; z dnia 3 lutego 1999 r., III CKN 151/98, opubl. baza prawna LEX Nr 519260 oraz wyroki SN z dnia 12 lutego 2002 r., I CKN 486/00, opubl. OSP Nr 3/2003 poz. 36; z dnia 21 października 2005 r., III CK 161/05, opubl. baza prawna LEX Nr 178635.; z dnia 12 listopada 2007 r., I PK 140/07, opubl. OSNP Nr 1-2/2009 poz. 2 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 grudnia 2007 r., I ACa 209/06, opubl. baza prawna LEX nr 516551 i wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 8 listopada 2012 r. sygn. I ACa 486/12). Inaczej mówiąc "nierozpoznanie istoty sprawy" oznacza uchybienie procesowe sądu I instancji polegające na całkowitym zaniechaniu wyjaśnienia istoty lub treści spornego stosunku prawnego, przez co rozumie się nie wniknięcie w podstawę merytoryczną dochodzonego roszczenia, a w konsekwencji pominięcie tej podstawy przy rozstrzyganiu sprawy. Oceny, czy Sąd I instancji rozpoznał istotę sprawy, dokonuje się zaś na podstawie analizy żądań pozwu, stanowisk stron i przepisów prawa materialnego stanowiących podstawę rozstrzygnięcia.

Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że zasadny jest zarzut pozwanego dotyczący naruszenia prawa procesowego tj. art. 233 § 1 kpc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na błędnej ocenie materiału dowodowego w konsekwencji uznanie, że pozwany swoim rażąco nagannym zachowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie powódce w sytuacji, gdy Sąd nie zbadał obecnej sytuacji stron oraz ich obecnych relacji, a rozstrzygnięcie oparł na prawomocnych rozstrzygnięciach sądów dotyczących wcześniejszego okresu. Istotnie Sąd Rejonowy, wydając zaskarżone rozstrzygnięcie, ograniczył się wyłącznie do analizy akt spraw I Ns 342/21 dotyczącej zobowiązania sprawcy przemocy w rodzinie do opuszczenia mieszkania, sprawy karnej II K 72/22 oraz przesłuchania stron. Sąd oddalił wnioski dowodowe pozwanego dotyczące zeznań ze zgłoszonych w odpowiedzi na pozew świadków. Sąd Rejonowy pominął okoliczność, że od dnia 8 lipca 2021 r., B. S. nie mieszka z powódką i dziećmi w lokalu przy ul. (...). Nie ustalił jednakże czy w chwili orzekania występują przesłanki orzeczenia eksmisji określone w art. 13 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów dotyczące rażąco nagannego postępowania pozwanego. Sąd Rejonowy oparł niniejsze rozstrzygnięcie w oparciu o stan faktyczny i materiał dowodowy zgromadzony w sprawie III Ns 342/21, dotyczącej przeciwdziałania przemocy w rodzinie nie zważając na okoliczności, które nastąpiły po wydaniu orzeczenia. Jak słusznie podniósł Sąd Okręgowy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 28 listopada 2023 r. nie może być podstawą orzeczenia eksmisji poczucie powódki, że nie wyobraża sobie wspólnego zamieszkiwania z pozwanym.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, że Sąd Rejonowy nie rozpoznał istoty sprawy, zaś stwierdzone uchybienie skutkowało koniecznością wydania orzeczenia kasatoryjnego w oparciu o art. 386 § 4 k.p.c. i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, celem przeprowadzenia postępowania dowodowego na okoliczność ewentualnego wypełnienia przez pozwanego przesłanek orzeczenia eksmisji na gruncie w art. 13 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów. Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy Sąd Rejonowy rozstrzygnie również ponownie o całości kosztów zarówno postępowania pierwszoinstancyjnego, jak i – z mocy art. 108 § 2 k.p.c. – postępowania przed Sądem odwoławczym.