Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 1 lipca 2021, T. B. (1) wniósł o zasądzenie od Towarzystwa (...) kwoty 2.339,97 zł tytułem spełnienia wierzytelności nabytej przez powódkę wraz z odsetkami za opóźnienie od kwoty głównej za czas od 2 kwietnia 2021 do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu, powód wskazał, że wywodzi swoje roszczenie z nabytej wierzytelności o naprawę szkody, polegającej na konieczności korzystania z pojazdu zastępczego, co było skutkiem uszkodzenia pojazdu należącego do pierwotnie poszkodowanej K. S..

Referendarz sądowy Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi wydał nakaz zapłaty, w którym uwzględnił powyżej opisane roszczenie w całości.

Nakaz ten został zaskarżony sprzeciwem. Pozwana wniosła w sprzeciwie o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwana podniosła zarzut nieadekwatności żądanego odszkodowania, z uwagi na zbyt długi czas trwania najmu, zbyt wysoką stawkę najmu i nieskorzystanie z oferty pozwanej, aby najem zorganizować taniej.

Wyrokiem z dnia 26 lipca 2022r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2339,97 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 kwietnia 2021r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1755,72 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniosła strona pozwana, która zakwestionowała roszczenie w zakresie kwoty 1540 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

Skarżąca zarzuciła rozstrzygnięciu:

1.naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności treści zeznań świadka K. S. w tym fragmencie jej zeznań , w którym wskazała, że nie pamięta czy była informowana o warunkach najmu pojazdu zastępczego przez ubezpieczyciela, podczas gdy z dowodów z dokumentów wynika, że poszkodowana była informowana o możliwości wynajmu pojazdu za pośrednictwem ubezpieczyciela ( pismo z dnia 19 września 2019r. załączone do sprzeciwu), jak również maksymalnej stawce dobowej najmu, jaką ubezpieczyciel uzna za uzasadnioną, co powinno prowadzić do wniosku że pozwany zaoferował możliwość likwidacji szkody za jego pośrednictwem, co pozwoliłoby na likwidację szkody za niższą kwotę, a także że powód i poszkodowana przyczynili się do powstania szkody znacznie wyższej wysokości,

b. art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez dowolną, sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego, ocenę materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, w szczególności treści zeznań powoda w tym fragmencie jego zeznań z rozprawy z dnia 20 stycznia 2022r., w którym wskazał, że w korespondencji e-mail informującej o planowanym wynajęciu pojazdu zastępczego wskazali nr telefonu mechanika naprawiającego auto – świadka T. T. (1) i nikt się na ten numer nie kontaktował w sprawie najmu pojazdu zastępczego, podczas gdy podanie numeru innego niż numer poszkodowanej zmierzało do utrudnienia bezpośredniego kontaktu z poszkodowaną, a w konsekwencji zwiększenia wysokości szkody na skutek działań powoda,

c. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez pominiecie części materiału dowodowego w postaci dowodu z dokumentu z dnia 18 września 2019r. , co spowodowało błędne uznanie, że poszkodowana nie był informowana o możliwości wynajmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem ubezpieczyciela, warunkach najmu, jak również maksymalnej dobowej stawce czynszu najmu jaką ubezpieczyciel uzna za uzasadnioną, podczas gdy uwzględnienie tych okoliczności prowadziłoby do wniosku, że zachowanie poszkodowanej i zbagatelizowanie tych informacji przez pozwaną doprowadziło do zwiększenia wysokości szkody, za co nie można obciążyć odpowiedzialnością pozwanej,

d. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną nie zaś swobodną ocenę materiału dowodowego, polegającą na przyjęciu, że świadek T. T. (2) w dacie likwidacji szkody nie był upoważniony do przyjmowania propozycji najmu od pozwanego, w sytuacji gdy poszkodowana wskazała numer kontaktowy świadka jako osoby kontaktowej bez jakiegokolwiek zakreślenia zakresu przekazywanych mu informacji;

2.naruszenie art. 361 § 1 i 2 k.c. poprzez obciążenie pozwanego odpowiedzialnością przekraczającą normalne następstwa działania, z którego szkoda wynikła oraz uznanie odpowiedzialności pozwanego, gdy poszkodowana mogła skorzystać przez okres najmu z oferty najmu pojazdu zastępczego oferowanego przez wypożyczalnie współpracująca z pozwanym za stawkę niższą niż stosowana przez powoda, tj. stawkę 80 zł brutto;

3.naruszenie art. 354 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy zaniechanie poszkodowanej i powoda w zakresie podania prawidłowych danych kontaktowych poszkodowanego w celu umożliwienia kontaktu z poszkodowanym w celu zapewnienia pojazdu zastępczego poszkodowanej i powoda w zakresie podania prawidłowych danych kontaktowych poszkodowanej w celu umożliwienia kontaktu z poszkodowanym w celu zapewnienia pojazdu zastępczego poszkodowanemu, przy jednoczesnym braku wskazania zainteresowania poszkodowanej ofertą pozwanego co do najmu pojazdu zastępczego za znacznej niższą stawkę.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa o zapłatę w zaskarżonej części oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom skarżącego podniesionym w apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu fatycznego, znajdujących pełne oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i trafnie określił konsekwencje prawne z nich wynikające.

Ustalenia stan fatycznego poczynione przez Sąd I instancji, Sąd Okręgowy przyjmuje za własne bez konieczności ponownego ich przytaczania.

W szczególności, nie znajdują żadnego uzasadniania zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji przepisów art. 233 § 1 k.p.c., jak również art. 6 k.c.

Ocena materiału dowodowego zebranego w sprawie dokonana przez Sąd I instancji jest swobodna, lecz na pewno nie dowolna, nie jest sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, czy doświadczenia życiowego i mieści się w ramach swobody sądu wyznaczonej dyspozycją art. 233 k.p.c.

Wbrew zarzutom skarżącego podniesionym w apelacji, zgodzić należy się w pełni z Sądem I instancji, iż w toku postępowania dowodowego w przedmiotowej sprawie, nie został przedstawiony żaden dowód, który wskazywałby na to, że pozwana skutecznie przedstawiła poszkodowanej propozycję zorganizowania najmu pojazdu zastępczego. W aktach szkody znajdują się pliki tekstowe, których treść stanowi propozycję organizacji najmu pojazdu zastępczego, niemniej jednak – jak przyznał sam pełnomocnik pozwanej (pismo na karcie 56) – nie ma dowodu na to, że poszkodowana otrzymała te pliki w jakiejkolwiek formie (elektronicznej czy listownej).

Jak wynika z materiału dowodowego zebranego w sprawie, pracownik pozwanej przedstawił T. T. (2) propozycję adresowaną do poszkodowanej i wskazał, że nieskorzystanie z niej spowoduje ograniczenie odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej. Wbrew stanowisku prezentowanego przez stronę pozwaną, w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, że T. T. (2) był pełnomocnikiem poszkodowanej, uprawnionym do odebrania tego rodzaju oświadczenia woli. Jest okolicznością bezsporną w przedmiotowej sprawie, że zgłoszenie szkody zostało dokonane przez T. T. (2) i to on miał być osobą do kontaktu, w tym w sprawach oględzin i naprawy szkody zgłoszonej w dniu 6 sierpnia 2019 roku. Jednakże zgłoszeniu wówczas podlegała jedynie szkoda dotycząca uszkodzeń pojazdu, które to uszkodzenia miał naprawiać właśnie T. T. (2). Tym samym logiczne i naturalne było upoważnienie T. T. (2) do kontaktu w zakresie odszkodowania za uszkodzenia pojazdu. Rację ma Sąd I instancji, że nie sposób z tego wyczytać dostatecznie wyrażonej woli poszkodowanej, aby T. T. (2) uczynić jej pełnomocnikiem do wszelkich spraw związanych z kontaktem z ubezpieczycielem w tej sprawie.

Świadek K. S. zeznała, że nie upoważniała T. T. (2) do jej reprezentacji w tym zakresie. Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że bark było podstaw, aby odmówić tym zeznaniom wiarygodności – poszkodowana zeznawała spójnie, rzeczowo oraz na tyle dokładnie, na ile była w stanie przywołać zdarzenia z pamięci. Jej zeznania potwierdza także reakcja samego T. T. (2) utrwalona w rozmowie – w pierwszej kolejności poinformował on pracownika pozwanej, że ten dodzwonił się do warsztatu, następnie zaproponował pracownikowi, że poszuka dla niego numeru do poszkodowanej, a dopiero na końcu całkowicie grzecznościowo obiecał, że przekaże poszkodowanej uzyskane od przedstawiciela pozwanej informacje. - gdyby bowiem T. T. (2) od początku uważał się za pełnomocnika poszkodowanej, to po prostu odebrałby oświadczenie, a nie próbował skierować pracownika do bezpośredniego kontaktu z pozwaną, tylko po to, aby ostatecznie obiecać, że przekaże informacje poszkodowanej.

Zdaniem Sądu Okręgowego, pozwany w toku postępowania w przedmiotowej sprawie, nie wykazał, że T. T. (2) był pełnomocnikiem poszkodowanej, upoważnionym do odebrania w jej imieniu oświadczeń woli w zakresie likwidacji szkody obejmującej zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego ( art. 6 k.c.) – gdyż to pozwana wywodziła z tej okoliczności skutki prawne. Pozwana tego faktu nie tylko nie wykazała, ale nawet nie sformułowała twierdzenia procesowego, że T. T. (2) działał jako pełnomocnik poszkodowanej, lub jako jej pełnomocnik w zakresie kontaktu z ubezpieczycielem w zakresie szerszym niż naprawa pojazdu.

W tym stanie rzeczy, należy zgodzić się z Sądem I instancji, że w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, pozwana nie złożyła skutecznie propozycji najmu pojazdu zastępczego – i to ani ustnie, ani w żaden inny sposób. Nie sposób było również przyjąć, że pracownik pozwanej w dniu 18 września 2019 roku złożył skutecznie propozycję najmu umocowanemu w tym zakresie pełnomocnikowi poszkodowanej, a to z uwagi na brak wykazania, że T. T. (2) pełnił rolę pełnomocnika poszkodowanej, umocowanego do odbierania oświadczeń w zakresie najmu pojazdu zastępczego.

Tym samym Sąd I instancji w pełni zasadnie uznał za wiarygodne twierdzenia świadka K. S., że nie została jej przedstawiona przez pozwaną propozycją oferta zorganizowania najmu pojazdu zastępczego.

Nadto, należy zauważyć, że w dniu 16 września 2019 roku, o godzinie 09:04, T. B. (2) skierował do pozwanej wiadomość e-mail, w której, podając numer szkody, poinformował pozwaną o zamiarze zawarcia z poszkodowaną umowy najmu pojazdu zastępczego i wezwał pozwaną do przekazania informacji o złożeniu poszkodowanej oferty organizacji najmu i o ewentualnych warunkach tej oferty.

W wiadomości tej wskazany został zarówno adres mailowy jak i numer telefonu do kontaktu z powodem, który nie był tożsamy z numerem telefonu świadka T. T. (3).

Pozwana nigdy nie odpowiedziała na wyżej opisaną wiadomość ani powodowi, ani bezpośrednio poszkodowanej.

Zdaniem Sądu Okręgowego, w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, brak jest również podstaw do stawiania Sądowi I instancji zarzutów naruszenia prawa materialnego tj. art. 354 § 2 k.c. jak również art. 361 § 1 i 2 k.c.

Jak wynika z materiału dowodowego zebranego w sprawie, strona pozwana nie przesłała poszkodowanej z własnej inicjatywy żadnej propozycji najmu pojazdu zastępczego. Jak trafnie zauważył Sąd I instancji, na początku procesu likwidacji szkody wygenerowany został dokument, mający być doręczony poszkodowanej, lecz nie został jej w żaden sposób doręczony. Dopiero 16 września 2019, upoważniony do tego powód zgłosił pozwanej zamiar zawarcia umowy najmu z poszkodowaną i zwrócił się do pozwanej o informację, czy poszkodowanej była proponowana organizacja najmu pojazdu i na jakich warunkach. Powód zastrzegł, że w braku odpowiedzi na wiadomość w terminie 1 dnia, poszkodowana zawrze umowę najmu pojazdu z powodem.

Strona pozwana nie odpowiedziała na tę wiadomość ani w wyznaczonym terminie, ani też później. Tym samym, mimo wyrażenia zainteresowania ofertą najmu pozwanej, ta ostatnia nie złożyła w tym względzie żadnej propozycji. Skoro zaś pozwana zaniechała działań w tym względzie – ani nie przedstawiła stosownej propozycji samodzielnie, ani nawet po zapytaniu skierowanym do powoda, to pozbawiła się możliwości powołania na to, że poszkodowana naruszyła obowiązek minimalizacji szkody. Tego poszkodowanej z pewnością nie sposób jest zarzucić, gdyż ta nie otrzymała od pozwanej żadnej propozycji najmu pojazdu zastępczego.

W świetle materiału dowodowego zebranego w sprawie, nie sposób było uznać, że propozycja najmu pojazdu zastępczego została złożona skutecznie poszkodowanej za pośrednictwem T. T. (2). Rację ma Sad I instancji, że nie sposób było przyjąć, iż T. T. (2) był pełnomocnikiem poszkodowanej, umocowanym do odbierania oświadczeń woli w imieniu poszkodowanej i to w zakresie szkody, której nie obejmowało dokonane przez niego zgłoszenie szkody.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu Okręgowego, brak było jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że uwzględnione przez Sąd I instancji powództwo w zakresie odszkodowania z tytułu likwidacji szkody co do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w jakikolwiek sposób narusza zasadę pełnego odszkodowania, opisaną dyspozycją art. 361 §1 i § 2 k.c.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 3 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. poz.1800 ze zm.)