Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 września 2018 roku w sprawie z powództwa J. B.

przeciwko D. C. o zapłatę kwoty 1464 zł, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 664,50 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył powód zaskarżając go w całości i zarzucając:

1. naruszenie prawa procesowego, a to art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 i 286 k.p.c. przez dokonanie przez Sąd dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów w zakresie oceny dowodu z przesłuchania stron, w szczególności wskutek całkowicie dowolnego uznania, że niewiarygodne są zeznania J. B., w myśl których pozwana nie poinformowała go o skutkach wypowiedzenia umowy ubezpieczenia samochodu osobowego, a w konsekwencji mylnego przyjęcia, że powód nie udowodnił roszczenia, w sytuacji gdy prawidłowa ocena zebranego materiału dowodowego jednoznacznie wskazuje, że powód nie był świadom skutków wypowiedzenia umowy ubezpieczenia w sytuacji, gdy jego pojazd uległ szkodzie całkowitej w wypadku kolizji z autobusem i został mu zabrany dowód rejestracyjny,

2. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału, w szczególności polegająca na przyjęciu przez Sąd, iż „w tej sprawie budzi wątpliwości poniesienie przez powoda szkody”, a powód wykazał jedynie, że „jest zobowiązany do zapłaty na rzecz (...) kwoty świadczenia (…)” co nie oznacza że kwota ta zostanie od niego wyegzekwowana, w sytuacji gdy powód nie dochodzi w niniejszej sprawie całości kwoty na jaką opiewa tytuł wykonawczy, a jedynie kwoty 1464 zł, do pozwu załączony został dokument pn. „Zestawienie rozliczenia uzyskanych kwot wydane przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego” z 5 lutego 2018 roku, z którego wynika kwota 1463, 20 zł – jako wyegzekwowana, co jednoznacznie dowodzi tego, że z kwoty 3500 zł jako zobowiązania względem (...) kwotę dochodzoną niniejszym pozwem wyegzekwowano wbrew twierdzeniom Sądu, iż powództwo jest „wręcz przedwczesne”. Powód dochodzi w niniejszej sprawie naprawienia szkody, którą poniósł.

Zarzucając powyższe skarżący wniósł o zmianę skarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanej kwoty 1463, 20 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty tytułem naprawienia szkody wyrządzonej przez pozwaną w ramach prowadzonej przez pozwaną działalności gospodarczej agenta ubezpieczeniowego oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W piśmie z dnia 25 kwietnia 2019 r. skarżący złożył wniosek dowodowy o przesłuchanie świadka S. S. (1) na okoliczność treści rozmowy przeprowadzonej przez świadka z pozwaną D. C., podczas której pozwana miała się przyznać, że wprowadziła powoda w błąd co do skutków wypowiedzenia umowy ubezpieczenia.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda jest niezasadna.

Sąd Okręgowy, po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, przyjmuje za własne ustalenia Sądu I instancji stanowiące podstawę faktyczną rozstrzygnięcia przyjętego w zaskarżonym wyroku.

Strona powodowa złożyła w toku postępowania apelacyjnego wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadka S. S. (1) na okoliczność treści rozmowy przeprowadzonej przez świadka z pozwaną D. C., podczas której pozwana miała się przyznać, że wprowadziła powoda w błąd co do skutków wypowiedzenia umowy ubezpieczenia. Powód wskazał na rozprawie w dniu 20 maja 2019 r., że analizując całość sytuacji po wydaniu wyroku przez Sąd Rejonowy przypomniał sobie, że rozmawiał ze świadkiem S. S. na temat sprawy i świadek ten przeprowadził rozmowę telefoniczną z pozwaną. W ocenie Sądu Okręgowego powód nie wykazał zatem żadnych przyczyn uniemożliwiających złożenie wniosku o przesłuchanie tego świadka przez Sądem I instancji. Nie powinno ulegać wątpliwości, że strona, która dopuszcza się zaniedbania w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, musi się liczyć z tym, że sąd drugiej instancji jej wniosku dowodowego nie uwzględni. Skarżący niewątpliwie mógł i powinien zgłosić ten wniosek już na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego. Strona apelująca nie powołała przy tym żadnych argumentów uzasadniających skorzystanie z zasady określonej w art. 381 k.p.c. Obowiązki wynikające z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 zd. pierwsze k.p.c. winny być realizowane przez stronę w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, a przed sądem odwoławczym tylko w drodze wyjątku określonego w art. 381 k.p.c., który w rozpatrywanym przypadku nie zachodzi dlatego Sąd Okręgowy wniosek ten oddalił jako spóźniony.

Przechodząc do zarzutów apelacji sad Okręgowy podziela zarzut związany z okolicznością dotyczącą przeprowadzenia przez Urząd Skarbowy egzekucji należności na rzecz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego, bowiem wskazuje na to dokument znajdujący się na k-5-6 akt. Jednakże, aby uznać, że jest to dowód na poniesienie przez skarżącego szkody spowodowanej przez pozwaną należałoby również podzielić zarzut powoda, że pozwana swoimi działaniami wprowadziła powoda w błąd co do prawa, a tej okoliczności powód nie udowodnił. W tym zakresie Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i ocenę prawna Sądu Rejonowego.

Nie jest zrozumiały zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 i 286 k.p.c. W sprawie bowiem, na żadnym etapie, nie został zgłoszony wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego. W apelacji również nie wskazuje się jakiej specjalności miałby to być biegły i na jaką okoliczność wydać opinię.

Wskazać należy, że wykrycie prawdy przez sąd ogranicza się w zasadzie do przeprowadzenia dowodów zgłoszonych przez strony, bowiem na nich spoczywa ciężar dowodu (art. 6 k.c.), zasada prawdy materialnej nie może bowiem przekreślać kontradyktoryjności procesu, gdyż - ciężar wskazania niezbędnych dowodów spoczywa przede wszystkim na stronach procesowych. Sąd Rejonowy przeprowadził wnioskowany przez Powoda dowód z przesłuchania stron i dokonał oceny tego dowodu w sposób prawidłowy i nie wykazujący cech braku logiki lub dowolności. Interes strony nakazuje jej podjąć wszelkie czynności procesowe w celu udowodnienia faktów, z których wywodzi korzystne skutki prawne. To strony decydują, jaki materiał dowodowy chcą przedstawić sądowi na potwierdzenie prawdziwości swych twierdzeń. Strony zatem, nie zaś Sąd poszukują prawdy materialnej, natomiast Sąd ma zadbać o to, aby reguły postępowania obowiązujące przy jej dochodzeniu zostały zachowane. Niedochowanie powyższych obowiązków skutkowało przegraniem procesu przez stronę, którą obciążał ciężar wykazania okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację i orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego na podstawie art. 98 kpc.