Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 lipca 2022 r. Sąd Rejonowy w Pabianicach oddalił powództwo (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w W. przeciwko S. K. (1) o zapłatę i zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.800 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od wskazanego wyroku złożyła strona powodowa, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucił:

a) art. 233 § 1 k.p.c. przez zaniechanie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego oraz dokonanie sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, pozbawionej wszechstronnego i obiektywnego rozważenia całości materiału dowodowego i wyciągnięcie na tej wadliwej podstawie bezpodstawnych i niezgodnych z rzeczywistym stanem faktycznym wniosków leżących u podstaw wyroku, a polegające w szczególności na uznaniu, że:

- umowa pożyczki zawarta w dniu 13 listopada 2015 roku nie została pozwanemu skutecznie wypowiedziana, mimo, że całość niespłaconego kredytu stała się natychmiast wymagalna wraz wypowiedzeniem Umowy,

- bezpodstawnym uznaniu, że procedura wypowiedzenia umowy kredytowej nie została w stosunku do pozwanego zachowana,

co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych dotyczących ww. faktów, podczas gdy pozwany miał możliwość zapoznania się z oświadczeniem o wypowiedzeniu Umowy i zrozumieniem skutków, jakie niesie za sobą niespłacenie zadłużenia w terminie.

Wypowiedzenie warunków spłaty polega na wystosowaniu do pożyczkobiorcy pisma w przypadku opóźnienia w spłacie rat kredytu - w piśmie tym bank wzywa pożyczkobiorcę do zapłaty zaległych rat i informuje, że jeśli do tego nie dojdzie, pismo należy traktować jako wypowiedzenie umowy kredytowej przez Bank, czego skutkiem jest wymagalność całego roszczenia;

b) art. 231 k.p.c. w zw. 316 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez błędne przyjęcie, że Powód nie wykazał, że pozwany na dzień wydania wyroku nie posiada niespłaconych i wymagalnych należności, a ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa wyłącznie na powodzie, podczas gdy pozwany nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie spłaty zadłużenia, zaś powód załączył do akt sprawy: umowę pożyczki, harmonogram spłaty, wyciąg z ksiąg bankowych, zestawienie operacji na kontrakcie kredytowym, wskazujące sposób księgowania wpłat pozwanego, tym samym dokumenty te wskazywały nie tylko wysokość każdej raty, ale także pozwalały stwierdzić, że termin ostatniej spłaty raty przypadał na dzień 1 października 2020 roku wobec czego całe zadłużenie było wymagalne na dzień wydania wyroku;

c) art. 224 § 1 k.p.c. poprzez zamknięcie rozprawy mimo niedostatecznego wyjaśnienia sprawy, w świetle ustalonych faktów i okoliczności i wydanie orzeczenia, na podstawie niedostatecznie wyjaśnionych okoliczności faktycznych takich jak stwierdzenie, że strona powodowa w niewystarczający sposób udowodniła zasadność dochodzonego roszczenia;

d) art. 60 k.c. i art. 65 k.c. oraz art. 61 § 1 k.c. w zw. z art. 75 pr.b., polegające na:

-

pominięciu przesłanki realnej możliwości zapoznania się przez pozwanego z oświadczeniem o wypowiedzeniu, i w konsekwencji niedokonanie ustaleń w tym zakresie, co w konsekwencji doprowadziło do wadliwej subsumpcji art. 61 § 1 k.c. w z art. 75 prawa bankowego, że pozwany do dnia wydania wyroku nie miał możliwości zapoznania się z oświadczeniami woli banku;

- błędnym uznaniu przez Sąd Rejonowy, że oświadczenie powoda o wypowiedzeniu Umowy z zastrzeżeniem warunku nie mogło stanowić jednoczesnego wypowiedzenia Umowy zgodnie z ogólnymi zasadami dokonywania wykładni oświadczeń woli przy uwzględnieniu takich kryteriów jak kontekst sytuacyjny, zamiar stron i cel czynności, w szczególności, gdy pismo to zostało wprost zatytułowane jako (...) Umowy i ponadto zostało sformułowane w sposób jasny, czytelny i klarowny, gdyż z jego treści jednoznacznie wynikało, iż bank wypowiada pozwanemu umowę kredytu i stawia całość kredytu w stan natychmiastowej wymagalności w przypadku braku całkowitej spłaty kwot wskazanych w tymże piśmie;

e) art. 58 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 89 k.c. poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, tj.: przez przyjęcie, że wypowiedzenie Umowy jest nieważne z uwagi na zastrzeżenie warunku (na korzyść pożyczkobiorcy) i nieprawidłowy wniosek, że wypowiedzenie było czynnością nagłą, zaskakującą dla kredytobiorcy.

Wobec podniesionych zarzutów apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości, zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu za I instancję oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania za II instancję. Ewentualnie, na wypadek uznania przez Sąd, że zachodzi konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, powód wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach za I i II instancję sądową według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania przed Sądem I i II instancji, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Apelacja w zakresie meritum sprawy jest niezasadna i jako taka nie może wywrzeć zamierzonego przez skarżącego skutku w postaci uwzględnienia jego wniosków apelacyjnych. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy należycie ustalił stan faktyczny oraz dokonał wnikliwej i prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W oparciu o tę ocenę wyprowadził również trafne wnioski jurydyczne. Jednocześnie swoje stanowisko wyczerpująco i przekonująco uzasadnił. Z tego względu dokonane ustalenia faktyczne Sąd odwoławczy podziela i przyjmuje za własne, zwłaszcza że apelujący nie przedstawił zarzutów, które mogłyby poddać w wątpliwość prawidłowość zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie jest zasadny. Wbrew twierdzeniom strony apelującej w rozpoznawanej sprawie, Sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, zgromadził materiał dowodowy, a następnie dokonał jego należytej oceny.

Zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. byłby skuteczny tylko wówczas, gdyby apelujący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, LEX nr 172176). Prawidłowo skonstruowany zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. powinien być połączony z zarzutem błędnych ustaleń faktycznych. W apelacji powinno zostać zatem wyjaśnione, które dowody, w jakim zakresie i dlaczego, zdaniem strony skarżącej, zostały przez Sąd ocenione z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji, które ustalenia faktyczne tego Sądu są wadliwe i jakie powinny być ustalenia prawidłowe, ewentualnie jakich ustaleń zabrakło w zaskarżonym wyroku (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2016 r., sygn. akt I ACa 719/16, LEX nr 2200318). Tym wymogom nie odpowiada apelacja strony powodowej.

Wskazać bowiem należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, a dokonana ocena dowodów nie budzi żadnych zastrzeżeń pod kątem jej zgodności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Stawiany przez apelującego zarzut w istocie nie dotyczy błędu w ustaleniach faktycznych czy ocenie dowodów, a sprowadza się do zakwestionowania zinterpretowania faktów w kontekście przepisów prawa materialnego. Wskazywane przez powoda rzekome naruszenia art. 233 § 1 k.c. w istocie stanowią polemikę z prawidłowo poczynionymi ustaleniami Sądu I instancji. Sąd Okręgowy w niniejszym składzie w pełni podziela argumentację Sądu niższej instancji, uznając, że procedura wypowiedzenia umowy kredytowej nie została zachowana i nie doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy tej pozwanej, o czym szerzej będzie w dalszej części uzasadnienia.

Zarzut naruszenia art. 231 k.p.c. w zw. z art. 316 § 1 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. nie może się ostać.

W odniesieniu do wskazanego zarzutu należy podkreślić, że w myśl art. 321 § 1 k.p.c. sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. Związanie sądu żądaniem pozwu umożliwia utrzymanie sporu w ramach dochodzonej przez powoda ochrony prawnej oraz pełni istotną funkcję gwarancyjną i zabezpieczającą, zapewniając stronie przeciwnej prawo do wysłuchania i podjęcia adekwatnej obrony. Z tych względów dokładnie określone żądanie oraz przytoczenie uzasadniających je okoliczności faktycznych stanowi obligatoryjną treść pozwu (art. 187 § 1 k.p.c.). Granice sporu wyznacza nie tylko treść żądania pozwu (petitum), ale i podstawa faktyczna powództwa (causa petendi), rozumiana jako okoliczności faktyczne powoływane przez powoda dla uzasadnienia wydania wyroku określonej treści. O zakresie rozstrzygnięcia sądu zarówno w sensie pozytywnym, jak i negatywnym decyduje „żądanie” w rozumieniu art. 321 § 1 k.p.c., które należy odnosić zarówno do treści wniosku o zasądzenie, jak i do faktów powoływanych na jego uzasadnienie (tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lipca 2021 r., III CZP 39/20, Legalis nr 2628752).

W niniejszej sprawie powód opierał swoje żądanie na podstawie wypowiedzenia pozwanej umowy kredytu i związanej z tym wymagalności roszczenia. Zatem badaniu przez Sąd podlegała ocena skuteczności wypowiedzenia umowy kredytu i ewentualnych konsekwencji z niego wynikających. Sąd Rejonowy słusznie uznał, że do skutecznego wypowiedzenia umowy nie doszło, zatem roszczenie nie jest wymagalne. Powód podtrzymuje, że na dzień wydania wyroku całe zadłużenie było wymagalne. Wskazać jednak należy, że dochodzenie niespłaconego kredytu po zakończeniu trwania umowy stanowi odmienną podstawę faktyczną niż dochodzenia kredytu postawionego w stan wymagalności z uwagi na wypowiedzenie umowy. Powód do zakończenia postępowania przed Sądem I instancji nie zmodyfikował podstawy faktycznej dochodzeniowego roszczenia, nie przedstawił dowodów na jej poparcie, do końca procesu dochodząc roszczeń wynikających z faktu wypowiedzenia umowy kredytu, zatem, biorą pod uwagę związanie Sądu żądaniem pozwu, powództwo w przedstawionym przez powoda zakresie podlegało oddaleniu.

Zarzut naruszenia art. 224 § 1 k.p.c. wskazywany przez apelującego nie zasługiwał na uwzględnienie.

Decyzja o zamknięciu rozprawy należy do uprawnień przewodniczącego, a jej ewentualna przedwczesność może zostać podnoszona przez formułowanie zarzutów naruszenia określonych przepisów, normujących przebieg postępowania dowodowego, pozbawienia prawa do obrony lub też nierozpoznania istoty sprawy. Podzielić należy pogląd, iż zarzut naruszenia art. 224 § 1 k.p.c. może zostać uznany za zasadną podstawę kasacji wtedy, gdy strona skarżąca wykaże, że sąd drugiej instancji nie przeprowadził dowodów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i przedwcześnie postanowił o zamknięciu rozprawy. Zarzut naruszenia tego przepisu nie może jednak służyć wykazywaniu sprzeczności w materiale dowodowym oraz błędów w ocenie dowodów (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 27 maja 2021 r., V ACa 587/20, Legalis nr 2647865).

W niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia art. 224 § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy przeprowadził wnioskowane przez strony dowody, dokonał ich oceny zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, w konsekwencji dokonując dostatecznego wyjaśnienia sprawy. Należy pamiętać, że zgodnie z obowiązującą w procesie cywilnym zasadą kontradyktoryjności (art. 3 i 232 k.p.c.) ustawodawca zrezygnował z zasady prawdy obiektywnej, do ustalenia której powinien dążyć sąd. Jak wynika z treści wymienionych przepisów, w postępowaniu sądowym ciężar dostarczenia materiału procesowego spoczywa zasadniczo na stronach, a sąd utracił prawo prowadzenia dochodzenia w celu ustalenia dowodów koniecznych dla rozstrzygnięcia sprawy. Co więcej, poszukiwanie za stronę przez sąd z urzędu okoliczności przemawiających za jej stanowiskiem w istocie stanowi wyręczanie jej w obowiązkach procesowych, przez co sąd naraża się na uzasadniony zarzut nierównego traktowania stron procesu (tak m. in. SN w wyroku z 12.03.2010 r., II UK 286/09, Legalis nr 325847).

Przy rozpoznawaniu sprawy cywilnej rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) (tak m. in. SN w wyroku z dnia 17.12.1996 r., I CKU 45/96, OSNC z 1997 r., nr 6-7, poz. 76).

Zarzuty naruszenia art. 58 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 89 k.c., a także art. 60 k.c. i art. 65 k.c. oraz art. 61 § 1 k.c. w zw. z art. 75 Prawa bankowego w zakresie, w jakim odnoszą się do skuteczności wypowiedzenia umowy z zastrzeżeniem warunku, choć są zasadne, nie mogą skutkować zmianą zaskarżonego wyroku.

W myśl art. 60 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Zgodnie z treścią art. 89 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, powstanie lub ustanie skutków czynności prawnej można uzależnić od zdarzenia przyszłego i niepewnego (warunek).

Stanowisko judykatury odnoszące się do kwestii dopuszczalności wypowiedzenia umowy kredytowej pod warunkiem niezapłacenia zadłużenia jest zróżnicowane. W części orzeczeń prezentowane jest stanowisko, zgodnie z którym nie jest dopuszczalne wypowiedzenie umowy kredytu, uczynione z zastrzeżeniem warunku - niezapłacenia zadłużenia w oznaczonym terminie (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 6 grudnia 2017 r., I ACa 558/17, LEX nr 2425590; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 14 maja 2015 r., I ACa 16/15, LEX nr 1733746; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 20 maja 2008 r., I ACa 316/08, LEX nr 446159).

Odmienny, pogląd opowiada się za przyjęciem, że stworzenie kredytobiorcy możliwości doprowadzenia do kontynuacji umowy przez zależne od jego woli działanie polegające na wpłacie w terminie wypowiedzenia kwoty i zniweczenie tym samym skutku wypowiedzenia nie może prowadzić do uznania nieważności dokonanego wypowiedzenia z powołaniem się na zakwalifikowanie tej możliwości jako warunku w rozumieniu art. 89 k.c.

Sąd Okręgowy w tym składzie przychyla się do drugiego z tych stanowisk. Jak się wydaje również stanowisko to dominuje w orzecznictwie (por. wyrok Sądu Najwyższego z 8 września 2016 r., II CSK 750/15, LEX nr 2182659; wyrok Sądu Najwyższego z 24 września 2015 r., V CSK 698/14, LEX nr 1805901; postanowienie Sądu Najwyższego z 22 marca 2013 r., III CZP 85/12, LEX nr 1360269 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 23 stycznia 2018 r., V AGa 49/18, LEX nr 2447608).

Uznać zatem należy, że dopuszczalne jest, co do zasady, dokonanie czynności prawnej zawierającej zastrzeżenie, że jej skutek zależy od skorzystania z uprawnienia lub woli wykonującego zobowiązanie, a zdarzenie zależne od zachowania strony może polegać na spełnieniu lub niespełnieniu świadczenia. Zastrzeżenie to podlega ocenie na podstawie art. 353 ¹ k.c., z uwzględnieniem normatywnej konstrukcji warunku określonej w art. 89 k.c. Nie została wyłączona dopuszczalność zastrzeżenia warunku także w jednostronnej czynności prawnej obejmującej wypowiedzenie umowy. Zaakceptowane zostało stanowisko, że warunkiem może być także spełnienie świadczenia, ponieważ zapłata nie zawsze jest zdarzeniem całkowicie uzależnionym od dłużnika (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 14 września 2017 r., I ACa 329/17, LEX nr 2379789).

Sąd odwoławczy doszedł do przekonania, iż wypowiedzenie umowy było warunkowe, ale zgodnie z wyżej wskazanym poglądem, taki sposób złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu może być ważny. Wbrew uznaniu Sądu Rejonowego, treść wypowiedzenia była jasna dla przeciętnego odbiorcy, a jego sformułowania nie powinny budzić wątpliwości. Nie sposób bowiem przyjąć, jakoby zastrzeżony w umowie warunek był niejednoznaczny. Treść wypowiedzenia umowy jest w ocenie Sądu odwoławczego, jasna, jednoznaczna i klarowna. Wypowiedzenie zostało napisane językiem powszechnym, prostym, zrozumiałym dla przeciętnego odbiorcy. Jego treść nie jest zawiła. Wypowiedzenie nie pozostawia wątpliwości interpretacyjnych. Wynika z niego jednoznacznie, iż powodowy bank wypowiada umowę z uwagi na brak spłaty zadłużenia przeterminowanego, o czym świadczy również tytuł pisma. Jednakże powód, dążąc do utrzymania stosunku zobowiązaniowego na dotychczasowych zasadach, dał pozwanej możliwość uchylenia się od skutków złożonego wypowiedzenia. Odmienna interpretacja wypowiedzenia umowy nie może się ostać.

Jednakże ustalenie, że wypowiedzenie umowy z zastrzeżeniem warunku nie może skutkować zmianą zaskarżonego orzeczenia, bowiem wypowiedzenie to nie zostało pozwanej skutecznie doręczone, co też słusznie zauważył Sąd Rejonowy.

Jak ustalił Sąd I instancji, w umowie wskazano następujące dane pozwanej: Imię i nazwisko: S. K. (2), nr ewidencyjny PESEL: (...) oraz adres zamieszkania UL. GŁOWACKIEGO 4/2, 95-200 PABIANICE. W § 11 ust. 1 umowy wskazano, że pozwany może obniżyć kwotę pożyczki lub wypowiedzieć umowę pożyczki w przypadku: 1) niedotrzymania przez pożyczkobiorcę warunków określonych w umowie, 2) utraty przez pożyczkobiorcę zdolności kredytowej, 3) zagrożenia upadłością pożyczkobiorcy. W § 11 ust. 2 zaznaczono, że w przypadkach, o których mowa w ust. 1 termin wypowiedzenia umowy wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością pożyczkobiorcy 7 dni i jest liczony od dnia następnego po dniu odebrania przez pożyczkobiorcę przesyłki poleconej zawierającej wypowiedzenie, nadanej za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Z kolej w § 11 ust. 3 wskazano, że (...) S.A. wysyła wypowiedzenie umowy na piśmie, na ostatni adres korespondencyjny pożyczkobiorcy.

Wskazać należy, że pozwana nie wskazała w umowie innego adresu korespondencyjnego poza adresem zamieszkania. Tym samym wszelka korespondencja kierowana do pozwanej, a związana z niniejszą umową winna być kierowana przez powoda pod adres: ul. (...), (...)-(...) P.. Tymczasem zarówno wezwanie do zapłaty zaległości wraz z informacją o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia z dnia 3 lutego 2020 r., jak i wypowiedzenie umowy z dnia 2 marca 2020 r. zostało przesłane na adres Ws. (...), (...)-(...) D.. Adres te nie był adresem korespondencyjnym ani adresem zamieszkania pozwanej podanym w umowie. Dla przyjęcia fikcji doręczenia nie może mieć znaczenia fakt, że taki adres jako korespondencyjny pozwana podał we wniosko –polisie ubezpieczenia zawartej z (...) Towarzystwem (...). Wiążącym dla stron umowy kredytu był bowiem adres wskazany w tejże umowie, a nie adres wynikający z innej umowy zawartej z zupełnie innym podmiotem. Kierowanie korespondencji przez powoda na adres inny niż wskazany w umowie kredytu przez pozwaną nie może skutkować uznaniem doręczenia za dokonane, a w konsekwencji uznaniem za skuteczne powiadomienia pozwanej o możliwości restrukturyzacji, a następnie wypowiedzeniu umowy. Pozwana nie zamieszkiwała pod adresem (...), (...)-(...) D., nie był to również jej adres korespondencyjny dla otrzymywania korespondencji dotyczącej zawartej z powodem umowy kredytu. Pozwana nie miała możliwości zapoznać się z treścią oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, jak również nie została wcześniej skutecznie wezwana do uregulowania zaległości i poinformowana o możliwości restrukturyzacji zadłużenia.

Nie ulega wątpliwości, że § 11 zawartej przez strony umowy pożyczki przewidywał możliwość wypowiedzenia umowy przez pożyczkodawcę w warunkach w niej określonych. Powodowy bank miał zatem możliwość, przy spełnieniu innych określonych umową warunków, wypowiedzieć pozwanemu umowę kredytu z zachowaniem terminu wypowiedzenia. Niemniej, wypowiedzenie umowy dla swej skuteczności wymagało złożenia stosownego oświadczenia woli kredytobiorcy w sposób określony w art. 61 § 1 k.c. Zgodnie ze wskazanym przepisem ustawy oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej. Przesłanki określone w art. 61 § 1 k.c. są spełnione, gdy oświadczenie woli zostało skierowane do adresata w taki sposób, by mógł zapoznać się z jego treścią. Doręczenie korespondencji zawierającej stosowne oświadczenie woli jest skuteczne, gdy miejsce zamieszkania adresata nie budzi wątpliwości, ponadto doręczenie takie może być uznane za dokonane tylko wtedy, gdy przesyłka została wysłana pod aktualny adres oraz z imieniem i nazwiskiem odbiorcy, zatem na prawidłowy adres do doręczeń. Ciężar wykazania, że doręczenie oświadczenia nastąpiło właśnie w taki sposób, spoczywa na składającym oświadczenie. W niniejszej sprawie powód nie sprostał temu ciężarowi. Kierowana do pozwanej korespondencja była wysyłana na adres, który jak wyżej wskazano, nie był ani adresem zamieszkania pozwanej, ani jej adresem korespondencyjnym. S. K. (1) nie zamieszkiwała pod wskazanym adresem, nie odebrała pod tym adresem ani wezwania do zapłaty, ani wypowiedzenia umowy pożyczki. Ze względu na nieprawidłowy adres wskazany w korespondencji, nie można uznać, iż powód skierował do pozwanej oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy w taki sposób, by ta mogła zapoznać się z jego treścią. W ocenie Sądu odwoławczego sankcją za skierowanie oświadczenia woli w sposób, który nie spełniał wymogów art. 61 § 1 k.c. powinna być nieskuteczność czynności przedsięwziętych przez powoda. W konsekwencji skierowanie przez Bank pisemnych oświadczeń woli na inny adres, nie wskazany w przez pożyczkobiorcę, nie wywołało zamierzonego przez powoda skutku i nie doprowadziło do powstania dochodzonego w sprawie roszczenia o zapłatę niespłaconego przez pozwaną kapitału wraz z odsetkami.

Wobec powyższego zarzut naruszenia art. 60 k.c. i art. 65 k.c. oraz art. 61 § 1 k.c. w zw. z art. 75 Prawa bankowego okazał się nietrafny.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach procesu w pkt 2 wyroku Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 4 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1964).