Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 6 lipca 2021 r. Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie sygn. akt I C 741/21 z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. przeciwko W. D., o zapłatę:

1.  zasądził od W. D. na rzecz (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 20.594,65 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 18.665,60 zł od dnia 31 marca 2020 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądził od W. D. na rzecz (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 2.050,69 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

3.  przyznał kuratorowi dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego – adw. A. K. wynagrodzenie w wysokości 1.440 złotych i kwotę tę nakazuje wypłacić w następujący sposób:

a.  1.000 złotych z kwoty uiszczonej przez powoda w dniu 30 marca 2020 roku zaksięgowanej pod pozycją 500059499976 20057466121,

b.  440 złotych tymczasowo ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu;

4.  nie obciążył pozwanego kosztami sądowymi poniesionymi tymczasowo ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd I instancji oparł na następujących ustaleniach faktycznych.

W dniu 18 grudnia 2018 r. (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarła z W. D. (zamieszkałym w G. przy ul. (...) bl. 21 m. 15) umowę pożyczki o nr (...) w kwocie 19.479,30 zł. Całkowita kwota pożyczki wynosiła 16.948,94 zł. Całkowity koszt pożyczki ustalono na kwotę 9.184,59 zł, a całkowitą kwotę do zapłaty przez pożyczkobiorcę na kwotę 26.133,53 zł. Wypłata pożyczki miała nastąpić jednorazowo w dniu 18 grudnia 2018 roku na spłatę wierzytelności pozwanego w kwocie 11.948,94 na rachunek (...) w (...). Pozostała kwota miała zostać przekazana na rachunek bankowy (...). Zgodnie z § 5, umowy kwota pożyczki była oprocentowana według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wynosiła 9,99% w stosunku rocznym. W okresie obowiązywania umowy bank dokonywał obniżenia albo podwyższenia oprocentowania pożyczki w przypadku odpowiednio spadku albo wzrostu wysokości stopy referencyjnej NBP. Jeśli wysokość oprocentowania przekraczała odsetki maksymalne, bank pobierał odsetki według stopy odsetek maksymalnych. Odsetki liczone były od aktualnego stanu zadłużenia za faktyczny okres wykorzystania pożyczki. Zmiana wysokości oprocentowania powodowała odpowiednio wzrost lub obniżenie wysokości raty pożyczki. Zgodnie z § 6, pożyczka miał być spłacona w 72 ratach kapitałowo-odsetkowych do 17-ego dnia każdego miesiąca. Wysokość rat i terminy ich spłaty mogły ulec zmianie w przypadkach zmiany oprocentowania, w tym przeterminowanego, określonych w umowie lub na wniosek pożyczkobiorcy. Zgodnie z § 8, w przypadku nie spłacenia raty w terminie bank pobierał od kwoty zaległej raty odsetki według zmiennej stopy procentowej zadłużenia przeterminowanego. Stopa oprocentowania odpowiadała aktualnej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie wynikającej z powszechnie obowiązujących przepisów prawa i w dniu zawarcia umowy wynosiła dwukrotność sumy stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych, tj. 14 %. Zmiana wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie skutkowała zmianą ww. wysokości stopy procentowej. W następnym dniu po upływie terminu wypowiedzenia umowy, całość zadłużenia z tytułu umowy staje się zadłużeniem przeterminowanym, od którego bank nalicza i pobiera odsetki według stopy, o której mowa w § 8 (§ 12 ust. 1). (...) SA przesyłał korespondencję dotyczącą umowy na adres pożyczkobiorcy wskazany w umowie lub na inny adres wskazany przez pożyczkobiorcę. Pożyczkobiorca zobowiązał się niezwłocznie powiadomić (...) o zmianie nazwiska, adresu i miejsca pracy (§ 14 ust. 1 i 2).

W dniu 19 sierpnia 2019 roku bank sporządził monit, w którym wezwał pozwanego do uregulowania zaległości w spłacie pożyczki w kwocie 1.069,24 zł w terminie 14 dni od otrzymania niniejszego monitu. Wskazano, iż niedotrzymanie przez klienta warunków określony w umowie upoważnia bank do jej wypowiedzenia i po upływie wypowiedzenia, do postawienia całej należności w stan natychmiastowej wymagalności. W przedmiotowym piśmie poinformowano o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Monit został wysłany na adres pożyczkobiorcy wskazany w umowie pożyczki i zwrócony do nadawcy wobec jego nieodebrania.

Pismem z dnia 16 września 2019 roku wysłanym na adres pozwanego wskazany w umowie pożyczki bank wypowiedział umowę pożyczki nr (...) w związku z brakiem spłaty zadłużenia z terminem wypowiedzenia wynoszącym 30 dni. Pismo zostało zwrócone do nadawcy 23 września 2019 roku z adnotacją „adresat wyprowadził się”.

Na dzień 24 października 2019 r. niespłacony kapitał wynosił 18 665,60 zł, odsetki umowne za okres od 18 maja 2019 r. do 24 października 2019 r. wyliczone wg stopy procentowej 9,99 % - 777,13 zł, zaś odsetki karne za okres od 27 czerwca 2019 r. do 12 marca 2020 r. wg stopy procentowej wynoszącej 14 % - 1.029,18 zł.

Pismem z dnia 31 października 2019 r. bank wezwał W. D. do zapłaty kwoty 19.519,71 zł w związku z wypowiedzeniem umowy pożyczki. Pismo wysłane na adres ul. (...) bl. 21 m. 15 w G. zostało zwrócone do nadawcy z adnotacją, iż „adresat wyjechał bez podania adresu”.

Wobec tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Stosownie do art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko
co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W niniejszej sprawie strony zawarły umowę pożyczki nr (...), z której warunków pozwany się nie wywiązał. Pożyczka została przy tym uruchomiona, co wynika z potwierdzenia z k. 10 oraz z historii operacji na kontrakcie kredytowym
z k. 66-69, jak również z samego faktu, iż została ona częściowo spłacona. Trudno przyjąć, aby pożyczkobiorca spłacał pożyczkę, skoro nie została ona wykonana przez pożyczkodawcę.

Wobec zaprzestania spłaty pożyczki od czerwca 2019 roku, bank pismem z dnia
16 września 2019 roku wypowiedział umowę po uprzednim wezwaniu pozwanego do spłaty zadłużenia kwocie 1.069,24 zł w terminie 14 dni od otrzymania wezwania pismem z dnia
19 sierpnia 2019 r. W przedmiotowym piśmie z dnia 19 sierpnia 2019 roku poinformowano
o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia stosownie do art. 75c ust. 1 i 2
w zw. z art. 78 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2020 r.,
poz. 1896). Pisma te zostały wysłane na adres pożyczkobiorcy wskazany w umowie pożyczki. Zgodnie zaś z § 14 umowy (...) S.A. przesyłał korespondencję dotyczącą umowy na adres pożyczkobiorcy wskazany w umowie lub na inny adres wskazany przez pożyczkobiorcę,
a pożyczkobiorca zobowiązany był do niezwłocznie powiadomienia (...) o zmianie adresu.

W orzecznictwie i piśmiennictwie wskazuje się, że przepis art. 61 § 1 k.c. nie wyłącza możliwości innego uregulowania kwestii złożenia oświadczenia woli innemu podmiotowi, gdyż przepis ten ma charakter dyspozytywny. Oznacza to, że strony mogą w drodze czynności prawnej ustalić, że w stosunkach pomiędzy nimi obowiązywać będzie inny moment przesądzający o skutecznym złożeniu oświadczenia woli. Ma to miejsce najczęściej w umowie albo w akcie regulującym strukturę i zasady funkcjonowania jednostek organizacyjnych (umowa spółki, statut). Ustalenie takie musi się jednak mieścić w granicach swobody dokonywania czynności prawnych, wyznaczanych m.in. ustawą, naturą stosunku prawnego oraz zasadami współżycia społecznego (M. Gutowski (red.), Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz do art. 1–352, Warszawa 2018; Kodeks cywilny. Komentarz, red. prof. dr hab. Konrad Osajda, rok 2021, wyd. 28, Legalis; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 22 listopada 2019 roku, I ACa 585/19, OSAB 2019 nr 4, str. 28, www.orzeczenia.ms.gov.pl, Legalis). W wyżej powołanym orzeczeniu Sąd Apelacyjny przyjął, iż strony mogą umówić się, na jaki adres doręczana będzie korespondencja związana z umową kredytu ze skutkami określonymi w art. 61 § 1 k.c.

Sąd I instancji wskazał, że w niniejszej sprawie pisma wysyłane do pożyczkobiorcy zostały zwrócone nadawcy wobec wyprowadzenia się przez W. D. spod adresu zamieszkania wskazanego w umowie pożyczki. Jednocześnie jednak pozwany nie wywiązał się z postanowień tej umowy i nie zawiadomił banku o zmianie swego miejsca zamieszkania, a skutki niedochowania staranności w tym zakresie obciążają pozwanego. Powód nie może zaś ponosić negatywnych konsekwencji braku dbałości pozwanego o swoje interesy. Należało wobec tego uznać, iż powyższe pisma zostały skutecznie doręczone na adres wskazany przez pożyczkobiorcę w umowie, co skutkowało wypowiedzeniem umowy pożyczki i postawieniem jej w stan wymagalności.

Wypowiedzenie umowy zostało podpisane przez Starszego Specjalistę M. S.. Powód nie przedłożył, co prawda pełnomocnictwa dla wskazanego pracownika do wypowiadania umów, jednakże, gdyby nawet uznać, że osoba ta działała bez umocowania albo z przekroczeniem jego zakresu, w piśmie z dnia 7 czerwca 2021 roku (k. 61-64) powód potwierdził czynność wypowiedzenia umowy stosownie do art. 103 § 1 k.c.

Pismo z 19 sierpnia 2019 r. zostało natomiast wygenerowane w formie elektronicznej, wobec czego nie zawiera podpisu, co nie niweczy jego ważności i skuteczności (art. 60 k.c.) Powód udowodnił, że monit został wysłany do strony pozwanej, co wynika
z porównania numeru przedmiotowej przesyłki z numerem widniejącym na wydruku ze strony e-monitoring Poczty Polskiej S.A. (k. 16-17).

W konsekwencji Sąd Rejonowy przyjął, iż z upływem terminu wypowiedzenia całość pozostałej do spłaty należności została postawiona w stan natychmiastowej wymagalności.

Powód udowodnił również, wbrew twierdzeniom pozwanego, wysokość dochodzonego roszczenia, która wynika z przedłożonych dokumentów, w tym, m.in. z rozliczenia pożyczki oraz z historii operacji na kontrakcie kredytowym, w których szczegółowo przedstawiono, jak kształtowało się zadłużenie pozwanego z tytułu przedmiotowej umowy i to zarówno co do kwoty głównej jak i skapitalizowanych odsetek (kapitałowych i za opóźnienie).

Sąd Rejonowy zasądził wobec tego od pozwanego dochodzoną przez powoda kwotę 20.594,65 zł.

O obowiązku zapłaty odsetek Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 481 § 1 - § 2 ¹ k.c., zasądzając odsetki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty niespłaconego kapitału od dnia 31 marca 2020 roku do dnia zapłaty, zgodnie z żądaniem pozwu.

Na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda 4.242 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym: 1.030 zł uiszczonej opłaty sądowej, 3,69 zł opłaty notarialnej za uwierzytelnienie pełnomocnictwa, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa
i 1.000 zł uiszczone w dniu 30 marca 2020 r. (k. 22), z której to kwoty Sąd wypłacił częściowo wynagrodzenie należne kuratorowi. O obowiązku zapłaty odsetek za opóźnienie
od zasądzonych kosztów procesu orzeczono stosownie do art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Sąd Rejonowy przyznał kuratorowi wynagrodzenie w kwocie 1.440 zł [§ 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 536) w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800), które wypłacił z kwoty uiszczonej przez powoda do wysokości 1.000 zł oraz ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu w wysokości 440 zł.

Sąd postanowił nie obciążać pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi stosownie do art. 102 k.p.c. Jednocześnie nie znalazł podstaw do nieobciążenia go kosztami procesu należnymi na rzecz strony przeciwnej.

Instytucja odstąpienia od obciążenia strony przegrywającej kosztami postępowania przewidziana w art. 102 k.p.c. wyraża zasadę słuszności w orzekaniu o kosztach, stanowiąc wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Wyjątek niepodlegający wykładni rozszerzającej, wykluczający stosowanie wszelkich uogólnień i wymagający do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności. Przepis nie konkretyzuje pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, pozostawiając ich kwalifikację przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi. Jego zastosowanie znajduje uzasadnienie wyłącznie w szczególnych wypadkach, które każdorazowo podlegają ocenie przez sąd orzekający na tle okoliczności konkretnej sprawy. Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 29 czerwca 2012 r. (I CZ 34/12, LEX nr 1232459), do kręgu „wypadków szczególnie uzasadnionych” w rozumieniu art. 102 k.p.c. należą okoliczności zarówno związane z samym przebiegiem procesu, jak i leżące na zewnątrz. Do pierwszych zalicza się np. charakter żądania poddanego rozstrzygnięciu, jego znaczenia dla strony, subiektywne przekonanie strony o zasadności roszczeń, przedawnienie, do drugich - sytuację majątkową i życiową strony, z zastrzeżeniem, że nie jest wystarczające powołanie się jedynie na trudną sytuację majątkową, nawet jeśli była podstawą zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia pełnomocnika z urzędu (tak też postanowienia Sądu Najwyższego: z 5 lipca 2013 r., IV CZ 58/13, Lex nr 1396462; z 29 czerwca 2012 r., I CZ 34/12, Lex nr 1232459; z 1 grudnia 2011 roku, I CZ 26/11, Lex nr 1101325). Całokształt okoliczności, które mogłyby uzasadniać zastosowanie tego wyjątku powinny być ocenione z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. W postanowieniu z dnia 26 września 2012 r. (II CZ 100/12, Lex nr 1232760) Sąd Najwyższy wskazał, iż ocena, czy w sprawie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony należy do swobodnej decyzji sądu ze względu na konieczność zapewnienia poczucia sprawiedliwości oraz realizacji zasady słuszności.

W niniejszej sprawie pozwany został zobowiązany do spłaty niebagatelnej kwoty niespłaconej pożyczki, a kurator został ustanowiony na wniosek strony powodowej wobec faktu, iż miejsce pobytu pozwanego nie jest znane. Wynagrodzenie kuratora do kwoty 440 zł należało zatem przejąć w ciężar Skarbu Państwa.

Jednocześnie Sąd I instancji uznał, że nie zachodziły podstawy do odstąpienia od obciążania pozwanego kosztami procesu należnymi powodowi, który jedynie dochodzi spłaty należnej mu kwoty z tytułu niespłaconej pożyczki. Z zebranych w sprawie dowodów nie wynikały żadne okoliczności (poza wyżej wymienionymi) przemawiające za odstąpieniem od obciążania pozwanego kosztami procesu, poza nieuiszczonymi kosztami sądowymi. Kurator pozwanego nie uzasadnił zaś w żaden swego wniosku w tym zakresie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając wydane rozstrzygnięcie w części, tj. punktu 1. i 2. wyroku.

Skarżący zarzucił orzeczeniu:

1.  naruszenie prawa materialnego w postaci:

a.  art. 103 § 1 k.c. poprzez jego nieuzasadnione zastosowanie, bowiem przedmiotowy przepis reguluje tylko i wyłącznie sytuacje, w których umowa zawierana jest przez osobę, która nie ma do tego stosownego umocowania, a nie dotyczy jednostronnych czynności prawnych dokonywanych przez osobę, która nie ma stosownego umocowania, a taką jednostronną czynnością prawną w niniejszej sprawie jest wypowiedzenie umowy pożyczki;

b.  art. 104 k.c. poprzez jego nieuzasadnione niezastosowanie, w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy podpisane przez starszego specjalistę M. S. (która nie posiadała pełnomocnictwa do wypowiadania umów) jest jednostronną czynnością prawną, a więc czynność prawna wypowiedzenia umowy pożyczki dokonana bez stosownego umocowania jest nieważna;

2.  sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że w realiach niniejszej sprawy doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki, w sytuacji gdy wobec faktu, że wypowiedzenie umowy zostało dokonane przez osobę, która nie miała do tego stosownego umocowania, czynność prawna w postaci wypowiedzenia umowy pożyczki jest nieważna, a więc ewentualna wierzytelność powoda nie została jeszcze skutecznie postawiona w stan wymagalności, co czyni niniejsze powództwo nieuzasadnionym.

W związku z tak postawionymi zarzutami skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie przedmiotowego powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. Ponadto skarżący wniósł o przyznanie wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla pozwanego w postępowaniu apelacyjnym oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania przed Sądem II instancji według norm przepisanych.

Powód, w odpowiedzi na wniesioną przez pozwanego apelację, wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie na pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego okazała się bezzasadna i jako taka skutkowała oddaleniem.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wyrok Sądu Rejonowego odpowiada prawu i jako taki musi się ostać. Podniesione przez apelującego zarzuty błędnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela w pełni ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i przyjmuje je, jako własne.

Po pierwsze należy wskazać, że jak wielokrotnie wyjaśniano w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zarzut sprzeczności ustaleń istotnych ustaleń faktycznych z treścią zgromadzonego materiału dowodowego, a więc innymi słowy naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego. Sąd II instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że – co do zasady – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

Takiego działania skarżącego zabrakło w rozpoznawanej sprawie. W szczególności racji nie ma skarżący twierdząc, że w realiach niniejszej sprawy doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki, w sytuacji gdy wobec faktu, że wypowiedzenie umowy zostało dokonane przez osobę, która nie miała do tego stosownego umocowania. Po pierwsze zgodnie z art. 97 k.c. osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa. Co za tym idzie powołany przepis statuuje domniemanie umocowania osoby znajdującej się w lokalu przedsiębiorstwa, którego to domniemania skarżący nie obalił. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 24.02.1998 r. (I CKN 517.97, Lex nr 307345) stwierdził, iż od przedsiębiorcy spoczywa obowiązek nadzoru nad udostępnianiem znajdujących się w lokalu przedsiębiorstwa urządzeń technicznych i pieczątek, albowiem pojęcie usług w rozumieniu art. 97 k.c. należy traktować szeroko, wskazując przy tym jednocześnie, iż aby zachodziło domniemane pełnomocnictwo określone w art. 97 k.c., musi być spełniony warunek aby czynność prawna była czynnością, która zazwyczaj bywa dokonywana z osobami korzystającymi z usług przedsiębiorstwa. Bez wątpienia wystawianie dokumentów związanych z obsługą udzielonych pożyczek przez powodowy bank stanowi czynność, które na porządku dziennym są dokonywane przez pracowników powoda.

Stosownie do treści art. 3 k.p.c. i art. 232 k.p.c., to strony są zobowiązane do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, stając się dysponentem postępowania dowodowego, zaś Sąd jest zwolniony od odpowiedzialności za jego wynik (zob. m.in. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96, OSNC 1997, Nr 8, poz. 113, z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97, OSNAPUS 1998, Nr 21, poz. 6 oraz z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98, OSNAPUS 1999, Nr 20, poz. 662). Strona, na której spoczywa ciężar dowodu, ponosi ryzyko ujemnych skutków braku udowodnienie słuszności podnoszonych zarzutów, a przedmiotowej sprawie pozwany poza gołosłownymi twierdzeniami nie zdołał przedstawić żadnego dowodu, który mógłby obalić domniemanie wynikające z art. 97 k.c. związane z uprawnieniem starszego specjalisty M. S. do podpisania w imieniu powoda, wypowiedzenia umowy pożyczki, które zostało wystosowane do apelującego.

Przechodząc z kolei do podniesionych zarzutów naruszenia prawa materialnego tj. art. 103 oraz 104 k.c. należy podkreślić, że również okazały się one całkowicie bezzasadne. Po pierwsze jak to zostało szczegółowo wyjaśnione w dotychczasowej części uzasadnienia zupełnie bezzasadnym jest zarzut braku właściwej reprezentacji strony powodowej przy wypowiedzeniu umowy pożyczki, które opatrzyła podpisem M. S., albowiem przepis art. 97 k.c. przewiduje domniemanie umocowania osoby znajdującej się w lokalu przedsiębiorstwa oraz działającej w jego imieniu, którego to domniemania pozwany nie zdołał obalić. Po drugie zaś, jak zauważył słusznie Sąd I instancji powód co prawda nie przedłożył pełnomocnictwa dla wskazanego pracownika do wypowiadania umów, jednakże, gdyby nawet uznać, że osoba ta działała bez umocowania albo z przekroczeniem jego zakresu, to zarówno wytoczenie powództwa w niniejszej sprawie oraz pismo z dnia 7 czerwca 2021 r. będące odpowiedzią na sprzeciw, stanowią wystarczające potwierdzenie czynności wypowiedzenia umowy pożyczki, stosownie do art. 103 § 1 k.c..

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację, jako bezzasadną.

W punkcie 2. Sąd II instancji orzekł o kosztach kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego przyznając adw. A. K. kwotę 720 zł za pełnienie funkcji w postępowaniu apelacyjnym. Wysokość wynagrodzenia ustalono w oparciu o § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej z dnia 9 marca 2018 r. w zw. z § 2 ust. 5) w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.)

O odstąpieniu od obciążenia pozwanego kosztami sądowymi Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o art. 102 k.p.c., – w punkcie 3. wyroku. Zgodnie z art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W okolicznościach przedmiotowej sprawy Sąd Okręgowy nie obciążył pozwanego kosztami wynagrodzenia kuratora, bowiem wziął pod uwagę wysokość zadłużenia, które pozwany jest zobowiązany spłacić na rzecz powoda oraz fakt, że apelacja pochodzi od kuratora, który to został ustanowiony na wniosek strony powodowej wobec faktu, iż miejsce pobytu pozwanego nie jest znane.