Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 czerwca 2022 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa
w Ł., w sprawie z powództwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. przeciwko S. F., o zapłatę:

1.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda:

a.  kwotę 816,16 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 czerwca 2018 roku,

b.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 336,60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

3.  przyznał i nakazał wypłacić ze środków Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz kuratora adwokata T. J. (1) ustanowionego dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego S. F. wynagrodzenie w kwocie 108 zł, z zaliczki uiszczonej przez powoda w dniu 23 czerwca 2021 roku i zaksięgowanej pod pozycją 570003188305.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł kurator pozwanego, zaskarżając wyrok w części, tj. w punkcie 1. oraz zarzucając rozstrzygnięciu naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i przyjęcie, że dowody zaoferowane przez powoda w postaci umowy o sprzedaż energii oraz faktur vat dowodzą zasadności roszczenia dochodzonego pozwem, w sytuacji gdy dowody te ocenione w sposób prawidłowy nie dają podstaw do takiego wniosku.

W konkluzji kurator pozwanego wnosił o: zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonym zakresie i oddalenie powództwa w całości, zasądzenie na rzecz pozwanego od powoda kosztów procesu za obie instancje oraz zasądzanie wynagrodzenia kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu S. F. w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych - oświadczam, że koszty te nie zostały zapłacone w całości ani w części.

Powód wnosił o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, przed sądem II instancji, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym i z tego względu zgodnie z przepisem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku tego sądu powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Należy wskazać, że zarzut naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że – co do zasady – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach (np. wyrok z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, wyrok z dnia 21 października 2005r., sygn. akt III CK 73/05, wyrok z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt III CK 245/04, LEX nr 174185), skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej, niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., I ACa 180/08, LEX nr 468598).

Takiego działania pozwanego zabrakło w rozpoznawanej sprawie, co czyni zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. bezzasadnym. Skarżący, w treści apelacji nie zawarł żadnego uzasadnienia zgłoszonego zarzutu względem rozstrzygnięcia sądu I instancji oraz nie wykazał, by Sąd Rejonowy w jakikolwiek sposób uchybił zasadom logiki, wiedzy, bądź doświadczenia życiowego, dokonując w niniejszej sprawie oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Cała argumentacja pozwanego, zaprezentowana w apelacji, sprowadza się jedynie do wskazania, iż Sąd I instancji przekroczył zasady swobodnej oceny dowodów przyjmując, iż dowody z dokumentów w postaci umowy o sprzedaż energii oraz faktur vat, jakie zaoferowane zostały przez powoda dowodzą zasadności roszczenia dochodzonego pozwem.

Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, strony niniejszego postępowania zawarły umowę sprzedaży energii i świadczenia usług dystrybucyjnych. W związku z zawartą przez strony umową powódka wystawiła pozwanemu faktury VAT z tytułu należności za dostarczoną energię elektryczną. Z treści pisma (...) z dnia 25 kwietnia 2022 roku, wynika jednoznacznie iż w okresie od dnia 1 listopada 2017 roku do dnia 31 marca 2019 roku, w którym (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. była sprzedawcą energii elektrycznej do lokalu numer (...) przy ulicy (...), pozwany zużył 1.770 kWh energii elektrycznej. Rozliczenie zużycia takiej ilości kWh jest zgodne z fakturą nr (...) na kwotę 1.040,39 zł, w tym VAT 14,23 zł z terminem płatności 06 czerwca 2018 roku. Powód przyznał, iż pozwany w dniu 15 stycznia 2018 roku uiścił na rzecz powoda kwotę 210 zł. Sąd Rejonowy prawidłowo dostrzegł w załączonym do akt zestawieniu, iż powód nie pomniejszył zobowiązania pozwanego o tą kwotę 210 zł, a dodał do całego zobowiązania, pomniejszając o wspomnianą kwotę należność z faktury nr (...) na kwotę 1.040,39 zł. Apelujący w postępowaniu przed Sądem I instancji nie zdołał skutecznie zakwestionować prawdziwości wyżej wymienionych dokumentów. Ponadto, pozwany w żaden sposób nie wykazał, żeby ilość energii elektrycznej zużytej przez pozwanego, ujawniona przez powoda w dokumentach księgowych, była nieprawidłowa. Wobec tego, wskazać należy, że Sąd Rejonowy dokonując swobodnej oceny dowodów, słusznie stwierdził, iż strony były związane umową sprzedaży energii elektrycznej, a pozwany zużył energię elektryczną w ilości wskazanej przez powoda.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił wniesioną przez kuratora pozwanego apelację.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania oparte zostało o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu opisaną dyspozycją art. 98 k.p.c. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego zasądzonych od strony pozwanej na rzecz powoda określona została na podstawie § 2 ust. 2 w zw. z § 10 ust. 1pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935).

Ponadto, na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1800) w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej, Sąd w pkt 3 sentencji wyroku przyznał kuratorowi adwokatowi T. J. (2) wynagrodzenie za czynności w postępowaniu apelacyjnym w kwocie 120 zł.