Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 maja 2022 roku w sprawie z powództwa A. K. (1) przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi zasądził od (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz A. K. (1) kwotę 5001 złotych z ustawowymi odsetkami za dzień 31 grudnia 2015r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty oraz ustalił, że powódka wygrała sprawę w całości, a szczegółowe rozliczenie kosztów postępowania w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu pozostawia referendarzowi sądowemu.

Pozwana w swej apelacji zaskarżyła wyrok w całości, zarzucając skarżonemu rozstrzygnięciu:

naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej nie zaś swobodnej oceny materiału dowodowego przejawiającej się w uznaniu za rzetelną i wiarygodną opinię biegłego z zakresu psychiatrii, szczególnie w zakresie wpływu przedmiotowego zdarzenia na stan zdrowia psychicznego powódki oraz wystąpienie uszczerbku na zdrowiu, podczas gdy:

biegły zmarginalizował występujące u powódki skłonności o charakterze depresyjnym i neurotycznym, wynikające z osobowości powódki i jej indywidualnych predyspozycji oraz z przeżyć doznanych przez powódkę w okresie przed przedmiotowym zdarzeniem, m.in. samobójstwa wśród członków najbliższej rodziny, na które to kwestie wskazywał biegły z zakresu psychologii;

powódka podczas rozmowy z biegłym wskazała, że w związku ze zdarzeniem odbyła zaledwie 4-5 wizyt u psychiatry (zgodnie z dokumentacją medyczna załączoną do pozwu do stycznia 2014 r. - 5 pierwszych wizyt), a późniejsze wizyty nie były związane ze zdarzeniem z dnia 27 października 2013 r.. co podważa ustalenia dokonane przez biegłego z zakresu psychiatrii w zakresie wystąpienia u powódki 4% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w związku ze zdarzeniem;

co doprowadziło do błędnego przyjęcia, iż krzywda powstała w wyniku zdarzenia z dnia 27 października 2013 r. uzasadnia przyznanie zadośćuczynienia w łącznej wysokości 12.001 zł, w sytuacji gdy ww. kwota jest rażąco wygórowana w realiach niniejszej sprawy;

art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej nie zaś swobodnej oceny materiału dowodowego przejawiającej się w pominięciu przy ustalaniu rozmiarów krzywdy doznanej przez powódkę z punktu widzenia zdrowia psychicznego, wniosków zawartych w opinii biegłego z zakresu psychologii, tj.:

stan zdrowia psychicznego powódki po zdarzeniu był niekorzystny w związku z szeregiem negatywnych czynników oddziaływujących na psychikę powódki, tj. zdarzenia było tylko jednym z pośród wielu ww. czynników, co biegły wyjaśnia w opinii z dnia 1 czerwca 2019 r.;

powódka podczas rozmowy z biegłym wskazała, że była u psychiatry w związku ze zdarzeniem zaledwie 4-5 razy, a późniejsze wizyty nie były związane ze zdarzeniem z dnia 27 października 2013 r.. co podważa ustalenia dokonane przez biegłego z zakresu psychiatry w zakresie wystąpienia 4% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w związku ze zdarzeniem;

przeprowadzone przez biegłego badanie ujawniło u powódki cechy osobowości lękowej oraz chwiejnej emocjonalnie, w konsekwencji czego u powódki często występuje lęk jako utrwalona cecha w rozumieniu gotowości do przeżywania negatywnych emocji, co nie ma związku z przedmiotowym zdarzeniem lecz z indywidualnymi cechami osobowości powódki;

analiza drogi życiowej powódki wskazuje, że sytuacje związane z przeżywaniem kolejnych śmierci samobójczych wśród członków najbliższej rodziny powódki (ojciec, dziadek, siostra cioteczna, kuzyn) byłby dla powódki źródło niekorzystnych doznań związanych z deprywacją osób ważnych w jej życiu oraz było odczytywane jako fatum;

co doprowadziło do błędnego przyjęcia, iż krzywda powstała w wyniku zdarzenia z dnia 27 października 2013 r. uzasadnia przyznanie zadośćuczynienia w łącznej wysokości 12.001 zł, w sytuacji gdy ww. kwota jest rażąco wygórowana w realiach niniejszej sprawy;

art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej nie zaś swobodnej oceny materiału dowodowego przejawiającej się w pominięciu przy ustalaniu rozmiarów krzywdy powódki, ustaleń dokonanych przez biegłego z zakresu neurologii, który ustalił, że:

dolegliwości bólowe kręgosłupa związane ze zdarzeniem występowały u powódki zaledwie przez kilka tygodni, tj. do grudnia 2013 roku, a późniejsze dolegliwości, wizyty lekarskie oraz leczenie kręgosłupa ma związek z samoistnymi zmianami zwyrodnieniowymi, za które pozwana nie ponosi odpowiedzialności;

u powódki jeszcze przed zdarzeniem występowała choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa z wielopoziomowa dyskopatią w odcinku szyjnym C4/C5, C5/C6, C6/C7, które odpowiadają za wszelkie dolegliwości bólowe kręgosłupa występujące po grudnia 2013 roku;

co doprowadziło do błędnego przyjęcia, iż krzywda powstała w wyniku zdarzenia z dnia 27 października 2013 r. uzasadnia przyznanie zadośćuczynienia w łącznej wysokości 12.001 zł, w sytuacji gdy ww. kwota jest rażąco wygórowana w realiach niniejszej sprawy;

art. 445 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, iż łączna kwota 12.001 zł stanowi odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę doznaną przez powódkę, podczas gdy z okoliczności niniejszej sprawy nie wynika by powódka doznała krzywdy uzasadniającej zasądzenie zadośćuczynienia w ww. wysokości, co doprowadziło Sąd I instancji do błędnego zasądzenia od pozwanej na rzecz powódki dalszej kwoty 5.001 zł tytułem zadośćuczynienia, tj. do łącznej kwoty 12.001 zł tytułem zadośćuczynienia, która to kwota w realiach przedmiotowej sprawy jest rażąco wygórowana.

W konkluzji pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie zgodnie z art. 98 § 11 k.p.c.

Powódka w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie tychże kosztów liczonych od dnia uprawomocniania się wyroku do dnia zapłaty.

Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie podlegała uwzględnieniu.

Na wstępie należy podkreślić, że przedmiotowa sprawa była rozpoznawana w postępowaniu apelacyjnym w trybie uproszczonym, a ponieważ Sąd II instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, na podstawie art. 505 13 § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku będzie ograniczone do wyjaśnienia podstawy prawnej i przytoczenia przepisów.

Przechodząc do oceny zarzutów apelacji należy stwierdzić, że nie są one słuszne. Odnośnie do zarzutów naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c., to ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji nie może być negatywnie oceniana tylko z tej przyczyny, że pozwany przedstawia odmienne stanowisko, nie zgadza się z tą oceną, czy pozostaje w przeświadczeniu o swojej racji. Opinie biegłych są w niniejszej sprawie jednoznaczne i spójne, ich treść nie pozostaje też w sprzeczności z zeznaniami powódki w zakresie jej dolegliwości, czasu leczenia i zmian w zakresie aktywności fizycznej. Opinie potwierdziły, że powódka wskutek wypadku z dnia 27 października 2013 r. doznała urazu twarzoczaszki ze stłuczeniem nosa, pęknięcia wędzidełka jamy ustnej oraz urazu kręgosłupa szyjnego, z psychiatrycznego punktu widzenia zaś – zaburzeń adaptacyjnych. W skutek uszczerbku na zdrowiu psychicznym doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 4%. Wypadek był dla niej zdarzeniem traumatycznym, z konsekwencjami w postaci obaw o swoją osobę, doznaniem urazu w okolicy twarzy, obawę o ciążę i strach o syna. Odbyła leczenie rehabilitacyjne. Leczenie pourazowego zespołu bólowego korzeniowego kręgosłupa szyjnego zakończono z pozytywnym skutkiem w grudniu 2013 r. Wystąpienie ponownie, po 5 miesiącach wzmożonego napięcia mięśni szyi, z ograniczeniem ruchomości, a jednocześnie z miernie wyrażonym bólem było spowodowane zaostrzeniem naturalnego przebiegu choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa spowodowanej przeciążeniami dnia codziennego. Obrzęk grzbietu nosa powódki ustąpił samoistnie w okresie 7-10 dni po urazie. Nie wymagał leczenia farmakologicznego. W skutek wypadku nie doszło do zniekształceń pourazowych w zakresie szkielet u chrzęstno-kostnego nosa, w tym przegrody nosowej. Drożność nosa była prawidłowa. Jak z kolei wynika z opinii biegłego neurologa powódka nie doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu na skutek wypadku. Opisana w badaniu (...) kręgosłupa szyjnego wielopoziomowa dyskopatia nie była skutkiem wypadku, lecz wyrazem choroby samoistnej, która rozpoczęła się i postępowała długo przed wypadkiem. Psychiczny rozmiar cierpień powódki był znaczny, spotęgowany obawą o syna. Biegły psychiatra wskazał również, że zakres niekorzystnych doznań emocjonalnych po wypadku był istotny. Obecnie A. K. (2) nadal wymaga leczenia psychiatrycznego, również z powodu przedmiotowego wypadku. Rokowania psychiatryczne są ostrożne – z uwagi na fakt utrzymywania się zaburzeń w sferze psychicznej przez okres kilkuletni można spodziewać się dalszego ich przewlekania. Reasumując, powódka doznała w wyniku zaistniałego zdarzenia krzywdy zarówno w wymiarze fizycznym (doznane obrażenia somatyczne), jak i psychicznym, w szczególności w zakresie obaw o życie i zdrowie dzieci.

Co do naruszenia art. 445 k.c., to w ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy nie dopuścił się błędnej wykładni tego przepisu. Łączna kwota 12.001 zł tytułem zadośćuczynienia dla powódki jest odpowiednia do zakresu doznanej przez nią krzywdy krzywdy i nie pozostaje nadmiernie wygórowana, zważywszy na wnioski opinii biegłych, co do stanu zdrowia pokrzywdzonej. Wypadek był dla A. K. (1) zdarzeniem traumatycznym w szczególności z uwagi na uraz delikatnej części ciała jaką jest twarz, a przede wszystkim z powodu obaw o życie i zdrowie swoich dzieci – obecnego w pojeździe syna oraz dziecka nienarodzonego. Powódka w skutek wypadku doznała cierpień fizycznych o istotnym natężeniu, szczególnie w okresie pierwszych 2-4 tygodni, następnie umiarkowanych i miernych, które stopniowo wycofały się. Istotne znaczenie ma psychiczny rozmiar cierpień powódki który został określony przez biegłego jako znaczny. Sąd I instancji słusznie miał na uwadze również aktualny stan psychiczny powódki który został opisany jako niekorzystny a także jej rokowania na przyszłość (dobre z punktu widzenia neurologicznego) – „ostrożne” w ocenie biegłego psychiatry. U A. K. (1), z uwagi na fakt utrzymywania się zaburzeń w sferze psychicznej przez okres kilkuletni można spodziewać się dalszego ich przewlekania. Poziom lęku odczuwanego przez powódkę obrazuje fakt, że do dziś boi się prowadzić samochodu i korzystania z niego tylko jako pasażer. Oczywiście co do zasady należy zgodzić się z orzecznictwem sądowym przytoczonym w apelacji, ale trzeba pamiętać, że w każdej sprawie okoliczności faktyczne są inne. Trzeba także podkreślić, że ocena wysokości należnego zadośćuczynienia należy do tzw. prawa sędziowskiego i można ją zmienić tylko gdy jest rażąco zaniżona lub wygórowana. W przedmiotowej sprawie, mając na uwadze wszystkie jej okoliczności, do takiego naruszenia w zakresie wysokości przyznanego zadośćuczynienia nie doszło.

Z tych więc wszystkich przyczyn apelacja jako pozbawiona podstaw musiała podlegać oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c..

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., ustalając wysokość wynagrodzenia pełnomocnika na podstawie § 2 pkt 3 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Min. Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r w sprawie opłat za czynności radców prawnych.