Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 sierpnia 2017 roku Sąd Rejonowy w Pabianicach I Wydział Cywilny w sprawie z powództwa M. A. przeciwko J. Z. o zapłatę 1) zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 5.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, 2) oddalił powództwo w pozostałej części.

Postanowieniem z dnia 12 października 2017 roku Sąd Rejonowy w Pabianicach uzupełnił powyższy wyrok w ten sposób, że dodał punkt 3 o następującej treści: „zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.300 zł tytułem zwrotu kosztów procesu”.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o ustalenie, że M. A. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) Park (...), zajmuje się pośrednictwem w obrocie nieruchomościami. W ramach świadczonych usług powódka współpracuje z doradcami kredytowymi, kontaktuje ich z potencjalnymi nabywcami oferowanych przez siebie nieruchomości. Pracownikiem powódki jest P. M.. J. Ż. (1) i K. Ż. byli na prawach wspólności ustawowej właścicielami nieruchomości położonej w H. 10a, ujawnionej w księdze wieczystej nr (...) oznaczonej jako działka nr (...) o powierzchni 900 m ², zabudowanej budynkiem jednorodzinnym o powierzchni 111 m ².

J. Ż. (1) i K. Ż. w dniu 23 października 2014 r. zawarli umowę o ustanowienie rozdzielności majątkowej. Małżeństwo J. Ż. (1) i K. Ż. zostało rozwiązane przez rozwód – wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 16 styczni 2015 r. wydanym w sprawie sygn. II C 1443/14.

Współwłaściciele nieruchomości zamieścili dwa ogłoszenia na portalach internetowych na temat sprzedaży tej nieruchomości. Rozmawiali w sprawie sprzedaży w biurach pośrednictwa nieruchomości; zawarli umowę z biurem Północ, z której potem zrezygnowali. Umieścili na płocie posesji baner z ofertą sprzedaży nieruchomości i kontaktowym numerem telefonu.

W dniu 27 lutego 2015 r. P. M. jako pracownik (...) P. (...) M. A. zawarła z J. Ż. (2) umowę pośrednictwa, w której zobowiązała się do dokonywania na rzecz zamawiającego czynności pośrednictwa zmierzających do zawarcia umowy sprzedaży tej nieruchomości – czynności te miały zmierzać głównie do kojarzenia kontrahentów transakcji, udzielania informacji o nieruchomości zainteresowanym klientom wraz ze wskazaniem adresu (§ 3 umowy). Strony ustaliły wynagrodzenie pośrednika – 3% brutto ceny sprzedaży nieruchomości – w przypadku zawarcia przez zamawiającego umowy sprzedaży nieruchomości z podmiotem znalezionym przez pośrednika. Wynagrodzenie to miało być należne w dniu zawarcia umowy sprzedaży. W przypadku uchybienia przez zamawiającego terminowi zapłaty pośrednikowi należały się odsetki ustawowe (§ 4 umowy). W umowie zastrzeżono, iż przez podmiot znaleziony przez pośrednika uważa się osobę fizyczną, prawną lub jednostkę organizacyjną nie posiadającą osobowości prawnej, która uzyskała informację o zamiarze sprzedaży przez zamawiającego przedmiotu umowy na skutek działań i czynności pośrednika lub innego przedsiębiorcy, któremu pośrednik oddał przedmiot umowy w dalsze pośrednictwo (§ 5 w zw. z § 9 umowy). P. M. zawarła umowę w imieniu M. A..

K. Ż. nie zawierała z powódką żadnej umowy. Nieruchomość pozwanego była promowana w ofercie firmy powódki, w ogłoszeniach i na stronie internetowej tej firmy. Powódka pokazała nieruchomość trzem potencjalnym nabywcom.

J. C. i M. D. skontaktowali się z K. Ż. telefonicznie na początku maja 2015 r., powołali się na informację o sprzedaży nieruchomości uzyskaną z banneru na płocie posesji. Oglądali dom z zewnątrz, nie widzieli go wtedy w środku. Zdecydowali, że będą dalej szukać domu. J. C. w dniu 27 maja 2015 r wysłała do powódki za pośrednictwem portalu OtoDom zapytanie dotyczące nieruchomości pozwanego. W dniu 03 czerwca 2015 r. powódka zaprezentowała dom ww. osobom, przeprowadziła z nimi też drugie spotkanie – oba spotkania w obecności pozwanego. Zainteresowani ofertą prowadzili z biurem korespondencję dotyczącą ich możliwości kredytowych, powódka kontaktowała ich z doradcami kredytowymi. W dacie oglądania nieruchomości nie twierdzili, że znają nieruchomość. Na drugim spotkaniu J. C. i M. D. poinformowali pozwanego, że na 99% kupią nieruchomość, jeśli dostaną kredyt. J. C. przed pierwszym spotkaniem zorganizowanym przez powódkę podpisała w dniu 03 czerwca 2015 r. oświadczenie, że otrzymała adres nieruchomości od powódki. W tym dniu po raz pierwszy nabywcy oglądali dom w środku.

Pismem z dnia 22 czerwca 2015 r. J. Ż. (1) złożył oświadczenie o rozwiązaniu umowy pośrednictwa zawartej z M. A. z dniem złożenia oświadczenia, z powołaniem się na fakt, że do chwili rozwiązania umowy nie doszło do sprzedaży nieruchomości, zaś powódka przedstawiła tylko jednego potencjalnego kupca. Powołał się na fakt, że współwłaścicielem nieruchomości jest również K. Ż., która nie zawierała umowy pośrednictwa, nie udzieliła pozwanemu pełnomocnictwa do zawarcia takiej umowy i nie wyraża zgody na sprzedaż nieruchomości przez pośrednika. Na egzemplarzu oświadczenia znajduje się adnotacja z dnia 22 czerwca 2015 r. dokonana przez M., iż przyjmuje i akceptuje oświadczenie bez zastrzeżeń. W tej dacie powódka nie wiedziała, że pozwany zamierza sprzedać nieruchomość J. C..

Po złożeniu oświadczenia przez pozwanego o rozwiązaniu umowy ze współwłaścicielami nieruchomości skontaktowali się osobiście J. C. i M. D., zawarli bezpośrednio z nimi umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości. Powoływali się na wcześniejszą współpracę z biurem nieruchomości powódki, z którego usług nie byli zadowoleni i z usług tych ostatecznie zrezygnowali. W dacie zawierania umowy przedwstępnej na stronie internetowej biura powódki nie było oferty sprzedaży nieruchomości pozwanego. Biuro powódki nie brało udziału w podpisaniu umowy przedwstępnej.

Do sprzedaży nieruchomości doszło ostatecznie w dniu 24 sierpnia 2015 r. Sprzedaż nastąpiła na rzecz J. C. i M. D..

Pismem z dnia 14 stycznia 2016 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 10.800 zł – za skojarzenie klienta wskazanego przez firmę powódki – w terminie 3 dni od daty doręczenia wezwania, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Oświadczenie pozwanego o rozwiązaniu umowy pośrednictwa uznała za bezskuteczne, złożone w celu uchyleni się od zobowiązania do zapłaty pośrednikowi wynagrodzenia. Wezwanie zostało pozwanemu doręczone w dniu 26 stycznia 2016 r. W piśmie z dnia 01 lutego 2016 r. powód odmówił uwzględnieniu wezwania powódki. Wskazał, iż nabywcy nieruchomości zgłosili się do niego bezpośrednio – poprzez głoszenie wywieszone na płocie posesji, nie korzystali z oferty przedstawionej przez pośrednika.

W oparciu o tak sformułowany stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że zgodnie z art. 180 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2016, poz. 2147 ze zm.) zakres czynności pośrednictwa w obrocie nieruchomościami określa umowa pośrednictwa. Umowa wymaga formy pisemnej lub elektronicznej pod rygorem nieważności. Sąd Rejonowy ustalił, że zawarta prze strony umowa spełnia wymogi ustawowe. Umowa pośrednictwa w obrocie nieruchomościami jest umową dwustronnie zobowiązującą. W opinii Sądu Rejonowego zostało wykazane, iż ze strony powódki został spełniony warunek opisany w umowie - zawarcie przez zamawiającego / pozwanego umowy sprzedaży nieruchomości z podmiotem znalezionym przez pośrednika, który to podmiot rozumiany jest jako osoba fizyczna, która uzyskała informację o zamiarze sprzedaży przez zamawiającego przedmiotu umowy na skutek działań i czynności pośrednika.

Z zeznań świadków – nabywców nieruchomości wynika, iż co prawda informację o ofercie nieruchomości pozwanego po raz pierwszy uzyskali w oparciu z baneru na płocie, jednak w tej dacie widzieli dom tylko z zewnątrz i po rozmowie telefonicznej ze współwłaścicielką postanowili dalej szukać nieruchomości na sprzedaż.

Powódka wykazała, że nie miała wiedzy, iż J. C. i M. D. wcześniej dowiedzieli się z innego źródła o możliwości zakupu nieruchomości. Wiedza ta pochodziła z baneru na płocie. Z zeznań pozwanego i świadków wynika, że znajdował się na niej telefon kontaktowy oraz informacja o chęci sprzedaży. Dane te nie wpłynęły na podjęcie przez ww. osoby decyzji o zakupie nieruchomości.

Umowa o pośrednictwo w obrocie nieruchomościami jest pozakodeksową umową nazwaną, należącą do kategorii umów mających za przedmiot świadczenie usług. Umowa ta zawierana jest pomiędzy pośrednikiem, a zatem przedsiębiorcą działającym we własnym imieniu i na własny rachunek lub przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność na rynku nieruchomości, a zatrudniającego licencjonowanego pośrednika (art. 179 ust. 3 i art. 180 u. g. n.) i zamawiającym, którym może być konsument.

Zakres obowiązków pośrednika sprowadza się do wykonywania czynności zmierzających do zawarcia przez kontrahenta umowy mającej za przedmiot prawo do nieruchomości. Obowiązki pośrednika polegają na wyszukaniu i przedstawieniu kontrahentowi odpowiednich ofert tak, aby mógł on zawrzeć stosowną umowę, czyli na stworzeniu warunków, „nastręczeniu sposobności do zawarcia umowy”. (...) w obrocie nieruchomościami polega na dokonywaniu czynności faktycznych, a nie prawnych. Bezpośrednim celem działań pośrednika nie jest wywołanie określonego skutku prawnego, lecz stworzenie warunków, w których zawarcie głównej umowy jest możliwe, ale już tylko z udziałem samych zainteresowanych. Na takie rozumienie istoty umowy o pośrednictwo oraz ocenianie jej jako umowy starannego działania, a nie umowy rezultatu, wskazuje orzecznictwo sądowe ( wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 28 października 1999 roku, sygn. akt II CKN 530/98, z dnia 10 czerwca 2003 roku, sygn. akt I CKN 414/01, z dnia 18 czerwca 2003 roku, sygn. akt II CKN 240/01, z dnia 23 listopad 2004 roku, sygn. akt I CK 270/04, z dnia 20 grudnia 2005 roku, sygn. akt V CK 295/05, z dnia 24 września 2009 roku, sygn. akt IV CSK 138/09, z dnia 29 kwietnia 2010 roku, sygn. akt IV CSK 464/09).

Skojarzenie stron rozumiane jako szereg czynności takich jak: przyjęcie oferty, szczegółowe jej opisanie, wykonanie serwisu zdjęciowego, sprawdzenie stanu prawnego nieruchomości, doradztwo inwestycyjne, wsparcie kredytowe, czy ewentualnie - pomoc w projektowaniu umowy przedwstępnej. Niezależnie od tego więc czy pośrednik ma w swojej umowie wynagrodzenie płatne po zrealizowaniu transakcji, czy też ukształtowane bliżej stałego zlecenia ryczałtowego, możliwość udokumentowania serii czynności wykonanych dla klienta zawsze przemawia na korzyść przedsiębiorcy. Powódka udowodniła, że nabywcy ostatecznie uzyskali wyczerpujące informacje o nieruchomości pozwanego w następstwie jej działań – oferty internetowej na stronie biura zaopatrzonej w zdjęcia i informacje najbardziej istotne jak: powierzchnia działki i domu, opis pomieszczeń, zaopatrzenie w media (k.82) oraz dwóch spotkań z właścicielami nieruchomości, podczas których zyskali możliwość obejrzenia całej nieruchomości, w tym wnętrza domu.

Nabywcy odpowiedzieli na umieszczoną przez powódkę na stronie internetowej wyczerpującą ofertę sprzedaży, zaś opisane wyżej działania powódki ostatecznie doprowadziły do podjęcia decyzji nabywców o wyborze tej konkretnej oferty, którą nie byli wcześniej zainteresowani po zapoznaniu się z treścią baneru. Gdyby przyjąć, iż nabywcy pozyskali informację o zamiarze sprzedaży z baneru, nie znajduje wytłumaczenia fakt zgłoszenia się przez nich do biura powódki, podpisania oświadczenia, iż adres nieruchomości otrzymali od powódki i dwukrotnego oglądania nieruchomości w obecności pracownika biura.

W następstwie skojarzenia zbywcy i nabywców przez powódkę doszło ostatecznie do

zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości.

Spełnienie się przesłanki wskazanej w § 4 umowy skutkuje powstaniem zobowiązania po stronie pozwanej do zapłaty na rzecz pośrednika kwoty odpowiadającej 3% brutto ceny sprzedaży nieruchomości tj. 10.950 zł. Ponieważ jednak powódka żądała zasądzenia jedynie części tej kwoty wynoszącej 5.000 zł, z uwagi na związanie granicami żądania wynikające z art. 321§1 k.p.c., Sąd orzekł zgodnie z żądaniem.

O odsetkach orzeczono nap odstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. Odsetki należą się od dnia następnego po upływie terminu zapłaty, wskazanego w piśmie z dnia 14 stycznia 2016 r. Pismo doręczono pozwanemu w dniu 26 stycznia 2016 r. Termin upłynął w dniu 29 stycznia 2016 r.

Powódka domagała się odsetek od dnia 27 stycznia 2017 r. Powództwo w pozostałej części w zakresie odsetek podlega więc oddaleniu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając orzeczenie w zakresie punktu pierwszego.

Rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego skarżący zarzucił naruszenie:

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie ustaleń sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem i naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów objawiające się w postaci: stwierdzenia, iż nabywcy przedmiotowej nieruchomości J. C. i M. D. zostali skojarzeni wyłącznie przez powódkę, podczas gdy świadkowie ci wyraźnie zeznali, iż o ofercie sprzedaży nieruchomości dowiedzieli się zanim trafili do powódki z baneru znajdującego się na płocie posesji; stwierdzenia, iż J. C. i M. D. trafili do powódki wyłącznie w celu uzyskania informacji o ofercie sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, podczas gdy świadkowie ci wyraźnie wskazali, iż przyszli do powódki wyłącznie w celu pomocy w uzyskaniu kredytu na zakup danej nieruchomości, zaś daną nieruchomość znali zanim poznali powodową stronę; stwierdzenia, iż zamieszczanie ofert przez pozwanego i K. Ż. na stronach internetowych, wystawienie oferty sprzedaży na banerze na płocie przedmiotowej nieruchomości nie doprowadziło do pozyskania nabywców nieruchomości, a uczyniła to dopiero powódka, bo pokazała dom wewnątrz;

- art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak odniesienia się w uzasadnieniu do wyroku do zarzutów strony pozwanej, iż w chwili zawarcia umowy o pośrednictwo w sprzedaży nieruchomości pozwany był jedynie współwłaścicielem nieruchomości w częściach ułamkowych, gdyż zawarł z K. Ż. umowę o rozdzielności majątkowej, w której dokonano podziału ich majątku wspólnego oraz był już po rozwodzie z K. Ż. i tym samym brak określenia, czy powyższe zarzuty miały wpływ na wynik sprawy, a tym samym niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy,

- art. 199 k.c. poprzez jego niezastosowanie i w efekcie przyjęcie, iż do zawarcia umowy pośrednictwa w sprzedaży nieruchomości jako należącej do czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu nie jest potrzebna zgoda wszystkich współwłaścicieli nieruchomości; w przypadku jednak uznania danej umowy pośrednictwa do czynności zwykłego zarządu - naruszenie art. 201 k.c. także poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, iż pozwany posiadał większy udział w prawie własności nieruchomości, a zgoda drugiego współwłaściciela - K. Ż. nie jest potrzebna;

- art. 47 ¹ k.r. i o., art. 50 ¹ k.r. i o. i 56 § 1 k.r. i o. poprzez ich niezastosowanie i tym samym nieuznanie skuteczności małżeńskiej umowy majątkowej zawartej pomiędzy pozwanym a K. Ż. i dokonanego w niej podziału majątku wspólnego małżonków Ż. oraz orzeczenia rozwodu między pozwanym a K. Ż., mimo, iż pozwany w dniu zawarcia umowy pośrednictwa sprzedaży nieruchomości poinformował o powyższym powódkę, a zatem powódka powinna być świadoma powstania współwłasności nieruchomości w częściach ułamkowych;

- art. 37 § 1 pkt. 1 k.r. i o. poprzez jego niezastosowanie mimo, iż przedmiotowa umowa pośrednictwa należy do czynności prowadzących do zbycia nieruchomości, a tym samym dokonanie takiej czynności wymaga zgody drugiego małżonka.

Skarżący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego według norm prawem przepisanych za postępowanie przed Sądem I i II instancji, wyznaczenie rozprawy i przeprowadzenie jej również pod nieobecność pozwanego i jego pełnomocnika.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji pozwanego jako w całości bezzasadnej oraz o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania odwoławczego w tym, kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Sąd I instancji w niniejszej sprawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Okręgowy podziela, przyjmując za własne.

Chybiony jest zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. W doktrynie i judykaturze panuje zgoda co do tego, że z uwagi na przyznaną sądowi swobodę w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie wtedy, gdy podstawą rozstrzygnięcia uczyniono rozumowanie sprzeczne z zasadami logiki bądź wskazaniami doświadczenia życiowego. Dlatego w sytuacji, gdy na podstawie zgromadzonych dowodów możliwe jest wyprowadzenie konkurencyjnych wniosków co do przebiegu badanych zdarzeń, dla podważenia stanowiska orzekającego sądu nie wystarcza twierdzenie skarżącego o wadliwości poczynionych ustaleń odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie jakich to konkretnie uchybień w ocenie dowodów dopuścił się orzekający sąd naruszając w ten sposób opisane wyżej kryteria, wiążące w ramach swobodnej oceny dowodów (tak np. K. F. - G. w: Kodeks postępowania cywilnego , pod red. A. Z., W. 2006, tom I, s. 794, 795, por. także wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9 kwietnia 2008r., I ACa 205/08, L., w którym stwierdzono: „Fakt, że określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego, nie oznacza naruszenia art. 233 § 1 KPC. Ocena dowodów należy bowiem do sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z dowodu można było wywieść wnioski inne niż przyjęte przez sąd, nie dochodzi do naruszenia art. 233 § 1 KPC”; Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005r., III CK 314/05, Orzecznictwo w Sprawach (...)/, w którego tezie stwierdzono, że: „Do naruszenia przepisu art. 233 § 1 KPC mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby skarżący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów”.

Odnosząc powyższe do stanowiska skarżącego uznać trzeba, iż nie sprostał on opisanym wymogom formułowania analizowanego zarzutu, a jego stanowisko jest wyrazem polemiki ze stwierdzeniem Sądu Rejowego przyjętym u podstaw zaskarżonego wyroku, iż nabywcy przedmiotowej nieruchomości J. C. i M. D. zostali skojarzeni przez powódkę, że nabywcy nieruchomości przybyli do powódki w celu uzyskania informacji o ofercie sprzedaży nieruchomości, że działania powódki doprowadziły do pozyskania nabywców nieruchomości.

W świetle przedstawionych uwag nie jest to jednak wystarczające dla podważenia stanowiska prezentowanego w zaskarżonym orzeczeniu. Zwłaszcza, że z zeznań pozwanego jednoznacznie wynikało, że nabywcy nieruchomości przyjechali do powoda wraz z powódką i wtedy po raz pierwszy pozwany ich zobaczył. Logiczna jest ocena Sądu Rejonowego, że gdyby przyjąć, iż nabywcy pozyskali informację o zamiarze sprzedaży z banneru, nie znajduje wytłumaczenia fakt zgłoszenia się przez nich do biura powódki, podpisania oświadczenia, że adres nieruchomości otrzymali od powódki i dwukrotnego oglądania nieruchomości w obecności pracownika biura. Powódka zatem zdołała wykazać, iż zawarcie umowy nastąpiło jako skutek jej starań. Decydujące, zdaniem Sądu, dla powstania prawa pośrednika do wynagrodzenia jest stworzenie przez niego sposobności i możliwości zawarcia przez kontrahentów umowy sprzedaży nieruchomości. W rozpoznawanej sprawie, co potwierdził zebrany w sprawie materiał dowodowy, powódka, w wyniku swoich działań, stworzyła pozwanemu możliwość zbycia nieruchomości z czego pozwany i jego była małżonka skorzystali i zbyli nieruchomość.

Niezasadny jest także zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Lektura pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia pozwala bowiem stwierdzić, że Sąd Rejonowy szczegółowo wyjaśnił motywy stanowiska przyjętego u podstaw rozstrzygnięcia w przedmiocie procesu, co więcej uczynił to wieloaspektowo i wyczerpująco. W konsekwencji stwierdzić trzeba, że pisemne uzasadnienie kwestionowanego wyroku w pełni realizuje funkcje przypisywane temu dokumentowi, który pełniąc rolę sprawozdawczą przede wszystkim pozwolić ma na zrekonstruowanie rozumowania, jakie wiodło do sformułowania wniosków przyjętych przez orzekający sąd, dla możliwości ich zweryfikowania w toku kontroli instancyjnej. Tak opisanym wymogom odpowiadają pisemne motywy orzeczenia przedstawione przez Sąd Rejonowy.

Chybiony jest zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego art. 199 k.c., art. 47 ¹ k.r. i o., art. 50 ¹ k.r. i o. i art. 56 § 1 k.r. i o., art. 37 § 1 pkt. 1 k.r. i o., które sprowadzają się do zakwestionowania przyjęcia przez Sąd Rejonowy skuteczności umowy pośrednictwa w sytuacji braku wyraźnej zgody na zawarcie umowy byłej żony pozwanego K. Ż., współwłaścicieli nieruchomości.

Umowa pośrednictwa została zawarta przez pozwanego w dniu 27 lutego 2015 roku, w chwili kiedy małżeństwo pozwanego i K. Ż. było już rozwiązane przez rozwód (16 styczeń 2015), a byli małżonkowie stali się współwłaścicielami nieruchomości w częściach ułamkowych. Z uwagi na orzeczony rozwód byli małżonkowie nie pozostawali już we wspólności majątkowej jak również nie łączyła ich umowa rozdzielności majątkowej. W takiej sytuacji w sprawie nie znajdą zastosowania przepisy art. 47 ¹ k.r. i o., art. 50 ¹ k.r. i o. i art. 56 § 1 k.r. i o., art. 37 § 1 pkt. 1 k.r. i o.

Zgodnie z art. 199 § 1 k.c. do rozporządzania rzeczą wspólną oraz do innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu, potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli

Pozwany i jego małżonka po rozwodzie stali się współwłaścicielami nieruchomości w częściach ułamkowych.

Do zawarcia umowy pośrednictwa przez pozwanego nie była wymagana zgoda jego byłej małżonki, będącej współwłaścicielem nieruchomości albowiem umowa ta nie przekraczała czynności zwykłego zarządu nieruchomością, jak również nie przenosiła własności nieruchomości. Stanowiła odrębną czynność prawną od umowy przeniesienia własności nieruchomości. Stosunek zobowiązaniowy z tytułu umowy pośrednictwa powstał wyłącznie pomiędzy powódką a pozwanym. Ponadto pozwany w § 8 umowy pośrednictwa oświadczył, że jest uprawniony do zgłoszenia w/w przedmiotu umowy oczekiwanej do obrotu. Oznacza to, że pozwany czuł się upoważniony do działania również w imieniu byłej małżonki do zawarcie przedmiotowej umowy pośrednictwa, tym bardziej, że K. Ż. również była zainteresowana zbyciem nieruchomości i w efekcie zawarła umowę sprzedaży przedmiotowej nieruchomości .

Reasumując skarżący nie zdołał przedstawić jakichkolwiek merytorycznych argumentów, które podważałyby prawidłowość ustaleń i wniosków jurydycznych wyprowadzonych przez Sąd I Instancji.

W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację i jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie 3. wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Na koszty poniesione przez stronę powodową w tym postępowaniu złożyło się wynagrodzenie jej pełnomocnika w osobie radcy prawnego, którego wysokość – 450 zł ustalono na podstawie § 2 pkt 3, w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804).