Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym z dnia 26 maja 2022 r., wydanym w sprawie z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego w G. przeciwko A. K. o zapłatę, Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej oddalił powództwo.

Apelację od tego orzeczenia wniósł powód, zaskarżając je w całości, wnosząc o jego zmianę poprzez uwzględnienie żądania pozwu i zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej kosztów procesu przed Sądem I instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, a także o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego według norm przepisanych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:

1.  art. 339 § 1 i 2 k.p.c. poprzez wydanie wyroku zaocznego na posiedzeniu niejawnym, podczas gdy w sytuacji, w której Sąd I instancji powziął wątpliwości co do faktów podanych przez powoda, winien był wyznaczyć rozprawę, podczas której pełnomocnik powoda mógłby wyjaśnić ewentualne wątpliwości i wnieść o odroczenie rozprawy celem przedstawienia szerszego stanowiska w sprawie, co mogłoby także skutkować odmienną oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przez Sąd I instancji, która prowadziłaby do uznania, że powodowi przysługiwała w sprawie legitymacja procesowa czynna i roszczenie jest zasadne;

2.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nieuprawnione uznanie, że powód nie przedłożył dowodów, które wykazywałyby na fakt nabycia przez niego konkretnej wierzytelności wobec pozwanej, co skutkowało ustaleniem, że nie przysługuje mu legitymacja procesowa czynna, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do poczynienia ustaleń odmiennych, a mianowicie, że powód nabył od wierzyciela pierwotnego wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanej na podstawie umowy pożyczki Nr (...) z dnia 29 maja 2019 r.;

3.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nieprawidłowe przeprowadzenie postępowania dowodowego przejawiające się w nierozważeniu w sposób wszechstronny dowodów przedstawionych przez powoda i tym samym wyprowadzenie z materiału dowodowego wniosków z nim sprzecznych, a mianowicie że powód nie udowodnił, iż dochodzona wierzytelność została na niego skutecznie przeniesiona, podczas gdy okoliczność ta została należycie wykazana przez powoda przedłożonymi do akt sprawy dokumentami, w tym oświadczeniem o zapłacie ceny i potwierdzona już samym dysponowaniem dokumentami pożyczki oraz danymi pozwanej;

4.  art. 129 § 4 k.p.c. w związku z art. 208 § 1 pkt 4 k.p.c. oraz art. 227 k.p.c. przez ich niezastosowanie w sprawie wobec powziętych wątpliwościach co do treści i formy sprzedaży wierzytelności oraz przez zaniechanie zobowiązania powoda do złożenia oryginału dokumentów, a zamiast tego arbitralne uznanie, że złożone przez powoda dokumenty są niewystarczające do wykazania skutecznego przelewu wierzytelności na powoda;

5.  art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 227 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i brak wszechstronnego rozważenia całokształtu materiału dowodowego, przejawiające się w uznaniu, że przedstawiona przez powoda umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikiem w wersji elektronicznej (wydruk), stanowiącym wykaz wierzytelności objętych cesją i zawierającym dane identyfikujące wierzytelność wobec pozwanej są niewystarczające, podczas gdy dostatecznie określają one tę wierzytelność i zawierają wszelkie niezbędne dane umożliwiające jej indywidualizację;

6.  art. 509 § 1 k.c. przez jego niewłaściwą wykładnię polegającą na uznaniu, że powód przedłożonymi dokumentami nie wykazał przejścia uprawnienia na rzecz następcy prawnego, a w konsekwencji nie przysługuje mu legitymacja czynna, podczas gdy powód przedłożył do akt niniejszej sprawy umowę przelewu wierzytelności wraz z załącznikiem, która potwierdza fakt nabycia przez niego dochodzonej w niniejszym postępowaniu wierzytelności;

7.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nieprawidłowe przeprowadzenie postępowania dowodowego przejawiające się w nierozważeniu w sposób wszechstronny dowodów przedstawionych przez powoda i tym samym wyprowadzenie z materiału dowodowego wniosków z nim sprzecznych a mianowicie takich, że powód nie wykazał istnienia zobowiązania, podczas gdy okoliczności te zostały należycie wykazane przez powoda przedłożonymi do akt sprawy dokumentami tj. umową pożyczki, formularzem informacyjnym oraz kluczowymi potwierdzeniami wypłaty środków zgodnie z umową pożyczki;

8.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie, że załącznik do umowy sprzedaży wierzytelności, złożony do akt sprawy jako dokument prywatny niezawierający oświadczenia woli stron z uwagi na brak pełnych podpisów stron umowy oraz przedłożony jedynie w części dotyczącej pozwanej, nie jest wystarczającym dowodem wykazującym fakt przejścia wierzytelności na stronę powodową, podczas gdy zgodnie z treścią umowy sprzedaży wierzytelności stanowi on jej integralną część, a wszystkie niezbędne oświadczenia woli stron zawarte są w treści umowy;

9.  art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 227 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i brak wszechstronnego rozważenia całokształtu materiału dowodowego przejawiające się w uznaniu, że powód nie wykazał legitymacji czynnej z uwagi na brak spójności danych wskazanych w załączniku do umowy cesji wierzytelności oraz w umowie pożyczki Nr (...) z dnia 29 maja 2019 r., podczas gdy przedstawiony przez powoda ogół dokumentacji, w tym załącznik w formie elektronicznej oraz poświadczonej za zgodność z oryginałem, wykazują, że doszło do skutecznej sprzedaży wierzytelności;

10.  art. 229 k.p.c. w związku z art. 230 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie, pomimo istniejących ku temu przesłanek i w konsekwencji:

a.  brak uznania przez Sąd, że niezaprzeczenie przez stronę pozwaną faktu, iż rachunek bankowy wskazany w potwierdzeniu przekazania środków należy do pozwanej, powoduje, że twierdzenia powoływane przez powoda zostały przez stronę pozwaną przyznane;

b.  uznanie przez Sąd, że brak kwestionowania przez pozwaną legitymacji czynnej, istnienia czy wymagalności roszczenia, nie wskazuje, że fakty te zostały przez pozwaną przyznane.

Jednocześnie, mając na uwadze zarzuty apelacji, powód wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dla potwierdzenia swojej legitymacji czynnej dowodu z dokumentów: załącznika do umowy sekurytyzacji z dnia 5 czerwca 2019 r., oświadczenia o przelewie wierzytelności z dnia 6 kwietnia 2020 r., umocowania dla K. L. i A. G., umocowania dla J. C. oraz umocowania dla K. P., a także dowodu z dokumentu w postaci potwierdzenia zapłaty ceny celem wykazania ziszczenia się warunku skutecznego przeniesienia wierzytelności.

W odpowiedzi na apelację pozwana wnosiła o jej oddalenie i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie jest zasadna, a Sąd odwoławczy w pełni podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd niższej instancji, przyjmując je za własne. W pierwszej kolejności zaznaczyć trzeba, że niniejsza sprawa rozpoznana została w postępowaniu uproszczonym, to zaś determinuje konieczność zastosowania określonych dla tego rodzaju spraw regulacji szczególnych, zwłaszcza dyspozycji przepisu art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., zgodnie z którym jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, to uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. W dalszej kolejności trzeba mieć także na uwadze, że w postępowaniu uproszczonym apelacja ma charakter ograniczony, a celem postępowania apelacyjnego nie jest tu ponowne rozpoznanie sprawy, ale wyłącznie kontrola wyroku wydanego przez Sąd I instancji w ramach zarzutów podniesionych przez skarżącego. Innymi słowy mówiąc, apelacja ograniczona wiąże Sąd odwoławczy także zakresem podnoszonych w niej zarzutów, a zakres jego kompetencji kontrolnych jest zredukowany do tego, co zarzuci w apelacji skarżący. Wprowadzając model apelacji ograniczonej, ustawodawca jednocześnie określa zarzuty, jakimi może posługiwać się jej autor i zakazuje przytaczania dalszych zarzutów po upływie terminu do wniesienia apelacji – co w polskim porządku prawnym wynika z art. 505 ⁹ § 1 ¹ i 2 k.p.c. (tak w uzasadnieniu uchwały składu 7 sędziów SN z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07, OSNC Nr 6 z 2008 r., poz. 55). Tym samym w ramach niniejszego uzasadnienia poprzestać należy jedynie na odniesieniu się do zarzutów wniesionej apelacji, bez dokonywania analizy zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem w pozostałym zakresie.

Istotą rozstrzygnięcia o zasadności niniejszej apelacji jest ustalenie, czy Sąd meriti miał wystarczające podstawy do poczynienia ustaleń co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy w zakresie pozwalającym uwzględnić żądania objęte pozwem. W pierwszej kolejności należy odnotować, że w myśl art. 339 § 1 i 2 k.p.c., gdy pozwany w wyznaczonym terminie nie złożył odpowiedzi na pozew, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach zawarte w pozwie doręczonym pozwanemu, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Podkreślić trzeba, że chodzi tu o twierdzenia dotyczące faktów, nie zaś ewentualnych skutków prawnych, które – zdaniem powoda – z tymi faktami się wiążą na gruncie prawa materialnego. Jeśli pozwany, rezygnując ze złożenia odpowiedzi na pozew, nie wdaje się w spór z powodem co do jego twierdzeń faktycznych, to bezsprzecznie za przyznane można uznać jedynie przywołane fakty, a nie ich ocenę prawną, która nie może w żadnym razie wiązać sądu orzekającego. Rzeczą tego sądu każdorazowo jest, niezależnie od poglądów prawnych wyrażanych przez strony, dokonanie własnej oceny ustalonych w sprawie okoliczności pod kątem zastosowania właściwych przepisów prawa materialnego. Ilustrując tę tezę, wskazać można, że nie jest twierdzeniem faktycznym, jakie Sąd może uznać za prawdziwe na gruncie art. 339 k.p.c., zawarta w pozwie wypowiedź powoda, iż umowa pożyczki została wypowiedziana, natomiast do kategorii takiej można byłoby zaliczyć twierdzenia – o ile zostałyby przez stronę powodową przedstawione – o zawarciu w umowie pożyczki postanowienia przyznającego pożyczkodawcy w określonych okolicznościach uprawnienie do wypowiedzenia umowy, o zaistnieniu tych okoliczności, o złożeniu przez pożyczkodawcę oświadczenia o wypowiedzeniu umowy oraz o doręczeniu go pożyczkobiorcy w taki sposób, że mógł on zapoznać się z jego treścią. Z tych faktów powód mógłby dopiero wyprowadzić ewentualny wniosek, że przepisy prawa materialnego wiążą z ich zaistnieniem skutek w postaci wypowiedzenia umowy, jednak ocena trafności takiego stanowiska pozostawałaby już w zakresie kompetencji Sądu orzekającego. Strona powodowa wskazanych powyżej twierdzeń w swych pismach nie przedstawiła, wobec czego art. 339 k.p.c. nie mógł tu znaleźć zastosowania.

Podobnie, na podstawie przywołanego przepisu Sąd nie był uprawniony do przyjęcia za prawdziwe twierdzeń strony powodowej, iż pozwaną obciąża dług dochodzony pozwem, ponieważ nie było to twierdzenie o faktach, ale stanowisko w przedmiocie konsekwencji prawnych związanych z zaistnieniem pewnych okoliczności. Wobec tego, Sąd był zmuszony badać, czy istnieją wystarczające podstawy dla stwierdzenia owych okoliczności, potencjalnie mogących skutkować możnością przyjęcia, że A. K. zaciągnęła zobowiązanie o określonym kształcie i na określonych warunkach – a więc w szczególności treści zawartej przez nią umowy pożyczki – na gruncie innych przepisów Kodeksu postępowania cywilnego. Dalej zauważyć należy, że Sąd nie może analizować przestawionych w pozwie twierdzeń faktycznych w całkowitym oderwaniu od materiału dowodowego złożonego przez stronę powodową i niejednokrotnie taka kompleksowa analiza skutkuje – nawet przy zastosowaniu art. 339 k.p.c. i potraktowaniu całości czy części zawartych w pozwie twierdzeń faktycznych za prawdziwe – koniecznością uznania, że treść załączonych do pozwu dokumentów daje podstawy do przyjęcia, że rzeczywisty zakres okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wykracza jednak poza owe przedstawione przez powoda twierdzenia; w takiej sytuacji okoliczności niestanowiące przedmiotu twierdzeń faktycznych będą musiały podlegać dowodzeniu. Jeśli chodzi natomiast o zastosowanie art. 230 k.p.c., to podnieść należy, że – podobnie jak w odniesieniu do art. 339 k.p.c. – także i na gruncie tego przepisu zasadniczym warunkiem skorzystania przez Sąd z przewidzianego tam uprawnienia byłoby sformułowanie przez powoda w pozwie (lub innym piśmie procesowym doręczonym stronie przeciwnej) twierdzeń o konkretnych okolicznościach składających się na podstawę faktyczną powództwa, do których pozwana mogłaby się ustosunkować lub ewentualnie tego zaniechać – i dopiero wówczas Sąd zyskałby możność rozważenia, czy mając na uwadze wyniki całej rozprawy, okoliczności te może uznać za przyznane. Nie należy jednak zapominać przy tym, że milczenie strony przeciwnej nie zawsze jest jednoznaczne z uznaniem faktów za przyznane, nie każde też twierdzenie strony, któremu nie zaprzeczyła strona przeciwna, może być uznane za prawdziwe. Trzeba w szczególności mieć na uwadze, w kontekście przyznania faktu, o którym mowa w art. 230 k.p.c., że czym innym jest brak zaprzeczenia, a czym innym niemożność wypowiedzenia się na dany temat z uwagi na brak wiedzy, zaś Sąd musi powziąć – na podstawie wyniku całej rozprawy, czyli całego materiału procesowego – przekonanie, iż strona nie zamierzała i nie zamierza zaprzeczyć istnieniu faktów przytoczonych przez stronę przeciwną.

Rozpatrując – po dokonaniu tych wstępnych rozważań – zasadność zarzutów apelacyjnych, podnieść należy przede wszystkim, że wbrew treści pierwszego z nich, z art. 339 § 1 i 2 k.p.c. nie wynika bynajmniej obowiązek Sądu polegający na tym, że w sytuacji, gdy pozew nie zawiera twierdzeń faktycznych co do wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, bądź zachodzą wątpliwości co do ich prawdziwości, Sąd powinien wezwać powoda do wyjaśnienia zaistniałych wątpliwości, a nawet wyznaczyć rozprawę i udzielić powodowi jeszcze dalszych terminów w tym celu. W ocenie autora apelacji, Sąd winien aktywnie dążyć – poprzez cierpliwe wzywanie do precyzowania i uzupełniania podstawy faktycznej powództwa – do tego, by stronie powodowej udało się wreszcie przedstawić komplet niebudzących wątpliwości twierdzeń o okolicznościach sprawy umożliwiających Sądowi uwzględnienie powództwa na ich podstawie, a więc – mówiąc innymi słowy – do tego, by powód mógł sprawę wygrać. Z taką wykładnią przywołanego przepisu nie można się zgodzić, i nie sposób też nie zauważyć, że autor apelacji pomija w swoim rozumowaniu treść art. 187 § 1 pkt. 2 k.p.c., który nakazuje stronie powodowej zawrzeć już w pozwie wszelkie fakty, na których opiera swoje żądanie. Powód, który w swym pozwie zaniechał zawrzeć kompletu twierdzeń co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy lub zawarł tam twierdzenia budzące uzasadnione wątpliwości co do ich zgodności z prawdą, musi liczyć się z tym, że nawet w przypadku niezłożenia przez przeciwnika procesowego odpowiedzi na pozew, nie będą one wystarczające dla ustalenia wszystkich okoliczności pozwalających uwzględnić jego powództwo.

Te spośród faktów mających znaczenie dla wyniku postępowania, do których stwierdzenia art. 339 k.p.c. nie daje wystarczających podstaw, mogą być ustalone przez Sąd przy zastosowaniu innych przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, w szczególności w efekcie przeprowadzenia postępowania dowodowego w oparciu o przedłożone dowody. Sąd potencjalnie może także uznać określone okoliczności za przyznane przez stronę przeciwną i skarżący powołuje zarzuty odnoszące się do bezzasadnego jakoby nieskorzystania przez Sąd z tej możliwości w sprawie niniejszej. Na wstępie zaznaczyć trzeba, że powołanie się przez autora apelacji na naruszenie art. 229 k.p.c. jest zupełnie chybione, ponieważ przepis odnosi się do sytuacji, w której strona przeciwna potwierdzi expressis verbis określone twierdzenia faktyczne powoda, co w sprawie niniejszej z całą pewnością nie nastąpiło. Jeśli natomiast chodzi o to, iż – jak wynika z treści zarzutu – wobec bierności pozwanej Sąd odmówił uznania, że roszczenie istniało, było wymagalne czy też że powodowi przysługuje legitymacja czynna, to powtórzyć należy, że przedstawione w pozwie stanowisko powoda w tych kwestiach odnosi się do sfery skutków materialnoprawnych, jakie miałyby nastąpić na gruncie stosunku prawnego, z którego wywodzi swe roszczenie, nie są to natomiast twierdzenia o jakichkolwiek faktach, do których powinna była czy choćby mogła ustosunkować się pozwana – wobec czego art. 230 k.p.c. nie mógł tu w ogóle znaleźć zastosowania. Niezrozumiałe jest odwoływanie się w apelacji do rzekomego zaniechania uznania przez Sąd w trybie art. 230 k.p.c. za ustalony faktu, że rachunek bankowy wymieniony w potwierdzeniu przekazaniu środków pieniężnych nie należy do A. K.. Po pierwsze, aby przepis ten mógł zostać zastosowany, powód winien w pozwie lub innym piśmie procesowym sformułować twierdzenie o przekazaniu pożyczonych pieniędzy na rachunek pozwanej – czego jednak nie uczynił – a po drugie, Sąd tej okoliczności bynajmniej nie kwestionował i ustalił ją na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, powołując się na załączony do pozwu dokument w postaci potwierdzenia transakcji przelewu bankowego pożyczonej kwoty.

Nie jest też dla Sądu odwoławczego jasne, dlaczego apelujący zarzuca naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że strona powodowa nie wykazała załączonymi do pozwu dowodami istnienia zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki. Sąd już w pierwszym akapicie swych ustaleń faktycznych ustalił, w oparciu o poświadczoną za zgodność z oryginałem kserokopię umowy, fakt jej zawarcia pomiędzy (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością we W., jak również jej najistotniejsze postanowienia, zaznaczając w dalszej części uzasadnienia jedynie to, że wobec braku w pozwie twierdzeń faktycznych dotyczących jej treści nie było możliwe poczynienie tych ustaleń na podstawie art. 339 k.p.c. i konieczne stało się przeprowadzenie w tym zakresie postępowania dowodowego. Nie można również zgodzić się z tymi zarzutami apelacyjnymi, w ramach których ich autor dowodzi, że Sąd I instancji niesłusznie odmówił ustalenia w oparciu o przedstawione dowody, iż przedmiotem umowy zawartej pomiędzy powodem i (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym w W. była dochodzona pozwem wierzytelność wobec pozwanej. Powód przedłożył wprawdzie poświadczoną za zgodność z oryginałem umowę, w której określono, że wierzytelności będące jej przedmiotem zostaną wymienione w załączniku, ale nie dołączył poświadczonego w taki sam sposób owego załącznika w całości lub choćby w tej jego części, która obejmowała wierzytelność wobec A. K., wobec czego ustalenie przedmiotowej okoliczności nie było możliwe; taki poświadczony fragment załącznika został złożony dopiero wraz z apelacją. Nie sposób przyznać racji skarżącemu, który i w tym wypadku wywodzi, że obowiązkiem Sądu jest wzywanie powoda do przedłożenia dowodów posiadających właściwą treść i formę – aż do momentu, kiedy na ich podstawie będzie możliwe uwzględnienie powództwa. Obowiązek taki nie wynika w szczególności z art. 208 § 1 pkt. 4 k.p.c., który określa uprawnienia, nie zaś obowiązki Sądu orzekającego, natomiast art. 129 § 4 k.p.c. – czego wydaje się nie dostrzegać apelujący – dotyczy zażądania przez Sąd oryginału dokumentu w sytuacji, gdy strona przedłożyła jego poświadczony za zgodność odpis, co w odniesieniu do przedmiotowego załącznika do umowy bezsprzecznie nie nastąpiło na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego.

Niezależnie od powyższego, z § 3 ust. 5 przedłożonej umowy przelewu wynika jasno, że przejście na nabywcę wierzytelności będących przedmiotem umowy strony uzależniają od dokonania zapłaty ceny ich nabycia, zaś powód do chwili zamknięcia rozprawy przed Sądem I instancji – choć bezspornie jest to okoliczność istotna dla rozstrzygnięcia sprawy w kontekście stwierdzenia legitymacji czynnej – tego faktu nie wykazał, ani nawet nie przedstawił w tym przedmiocie twierdzeń faktycznych, które mogłyby stać się podstawą poczynienia ustaleń w tym przedmiocie w trybie art. 339 k.p.c. Przedmiotowa okoliczność nie mogłaby też zostać uznana za przyznaną na podstawie art. 230 k.p.c., gdyż – pomijając już brak twierdzenia faktycznego, do którego pozwana mogłaby się odnieść – nie ulega wątpliwości, że A. K. nie dysponowała jakąkolwiek wiedzą w tym zakresie i jej milczenia nie sposób byłoby potraktować jako przyznania faktu. Podobnie – strona powodowa nie zawarła w pozwie twierdzenia co do innej okoliczności faktycznej istotnej dla ustalenia na gruncie prawa materialnego, czy doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy – a w dalszej kolejności dla stwierdzenia wymagalności roszczenia i możności uwzględnienia powództwa – czyli co do doręczenia pozwanej oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Skoro okoliczności tej powód, pomimo obowiązku wynikającego z art. 187 § 1 pkt. k.p.c., nie powołał w pozwie ani innym piśmie procesowym, strona przeciwna nie była obciążona wynikającym z art. 210 § 2 zd. I k.p.c. obowiązkiem zajęcia stanowiska w tej kwestii, a tym samym jej bierność nie mogła stanowić przesłanki do ustalenia przedmiotowego faktu na gruncie art. 339 k.p.c. lub art. 230 k.p.c. Jednocześnie nie został przedstawiony jakikolwiek dowód tej okoliczności, wobec czego brak podstaw do poczynienia pozytywnych ustaleń faktycznych w tym zakresie.

Podsumowując, uznać trzeba, że powód przed Sądem I instancji nie sprostał spoczywającemu na nim z mocy przepisów proceduralnych ciężarowi przedsięwzięcia czynności procesowych pozwalających temu Sądowi na ustalenie wszystkich okoliczności pozwalających uwzględnić powództwo w oparciu o powołaną w pozwie podstawę faktyczną. Na gruncie tych przepisów nie zachodziły wystarczające podstawy do przyjęcia przez Sąd, że przedłożona umowa, na mocy której powód nabył wierzytelności od (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W., obejmowała swym zakresem także wierzytelność dochodzoną pozwem wobec A. K. oraz że spełniony został umowny warunek skuteczności nabycia wierzytelności objętych umową w postaci zapłaty ceny nabycia przez cesjonariusza – co nie pozwala uznać, że powód jest wierzycielem czynnie legitymowanym w sprawie niniejszej. Dowody zmierzające do wykazania tych faktów zostały dołączone dopiero do apelacji, jednak Sąd II instancji pominął je w oparciu o art. 381 k.p.c. Z przepisu tego wynika, że nowe dowody można pominąć, o ile strona mogła je powołać w postępowaniu pierwszoinstancyjnym, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później, zaś w sprawie niniejszej Sąd odwoławczy nie ma wątpliwości – biorąc pod uwagę argumentację powołaną w apelacji w trybie art. 368 § 1 ² k.p.c. – że skarżący już na etapie postępowania przed Sądem Rejonowym dysponował tymi dokumentami, jak również już wówczas był w stanie zidentyfikować okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy i wiedział, że dla ich wykazania winien powołać stosowne dowody. W tej sytuacji nie sposób podzielić podniesionego w apelacji zarzutu naruszenia art. 509 § 1 k.c., ponieważ ustalone w sprawie fakty nie świadczyły o tym, aby doszło do skutecznego przelewu wskazanej w pozwie wierzytelności. Ponadto odnotować trzeba również, iż ustalenia możliwe do poczynienia w toku postępowania nie dawały podstaw do przyjęcia, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało doręczone pozwanej, co z kolei powoduje, że dochodzonej wierzytelności, niezależnie od tego, kto jest wierzycielem A. K., nie można uznać za wymagalną.

Rozważania te prowadzą ostatecznie do wniosku, że zaskarżony wyrok w pełni odpowiada prawu, a apelacja jest bezzasadna, co skutkuje jej oddaleniem na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu wynikającą z art. 98 k.p.c., która nakazuje, by strona przegrywająca sprawę zwróciła przeciwnikowi poniesione przez niego koszty. Na koszty te w sprawie niniejszej składa się wynagrodzenie reprezentującego pozwaną pełnomocnika w kwocie 1.350,00 zł, obliczone w myśl § 10 ust. 1 pkt. 1 w związku z § 2 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1935 ze zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł – co daje w sumie 1.367,00 zł; o odsetkach ustawowych za opóźnienie od przyznanej kwoty orzeczono stosownie do art. 98 § 1 ¹ k.p.c.