Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 7 czerwca 2022 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w sprawie o sygn. akt II 1 C 17/22 z powództwa D. W., M. W. i M. B. (z domu W.) przeciwko Gminie M. Ł. –Zarządowi Lokali Miejskich w Ł., o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności:

I.  w sprawie z powództwa D. W.:

1.  pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział VIII Grodzki w dniu 26 stycznia 2006 roku w sprawie o sygnaturze akt VIII Nc 2965/05, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności w dniu 16 lutego 2006 roku - w części - w zakresie odsetek ustawowych od należności głównej za okres od dnia 16 lutego 2006 roku do dnia 3 lipca 2016 roku,

2.  oddalił powództwo w pozostałej części,

3.  zasądził od D. W. na rzecz Gminy M. Ł. – Zarządu Lokali Miejskich w Ł. kwotę 180,52 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

II.  w sprawie z powództwa M. B. (z domu W.):

1.  pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział VIII Grodzki w dniu 26 stycznia 2006 roku w sprawie o sygnaturze akt VIII Nc 2965/05, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności w dniu 16 lutego 2006 roku - w części - w zakresie odsetek ustawowych od należności głównej za okres od dnia 16 lutego 2006 roku do dnia 3 lipca 2016 roku,

2.  oddalił powództwo w pozostałej części,

3.  zasądził od M. B. na rzecz Gminy M. Ł. – Zarządu Lokali Miejskich w Ł. kwotę 180,52 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

III.  w sprawie z powództwa M. W.:

1.  pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział VIII Grodzki w dniu 26 stycznia 2006 roku w sprawie o sygnaturze akt VIII Nc 2965/05, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności w dniu 16 lutego 2006 roku - w części - w zakresie odsetek ustawowych od należności głównej za okres od dnia 16 lutego 2006 roku do dnia 3 lipca 2016 roku,

2.  oddalił powództwo w pozostałej części;

3.  nie obciążył powódki M. W. obowiązkiem zwrotu na rzecz pozwanego Gminy M. Ł. – Zarządu Lokali Miejskich w Ł. kosztów postępowania;

4.  nakazał pobrać od Gminy M. Ł. – Zarządu Lokali Miejskich w Ł. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 176 zł tytułem części nieuiszczonej opłaty sądowej od apelacji;

IV.  zasądził solidarnie od D. W., M. W. i M. B. (z domu W.) na rzecz Gminy M. Ł. – Zarządu Lokali Miejskich w Ł. kwotę 56 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania;

V.  zwrócił ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi solidarnie na rzecz powodów D. W., M. W. i M. B. (z domu W.) kwotę 100 zł uiszczoną w dniu 10 lipca 2020 roku i zaksięgowaną pod pozycją 500062652020.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona powodowa, zaskarżając wydane orzeczenie w całości.

Skarżący zarzucił orzeczeniu:

I.  naruszenie przepisów postępowania cywilnego, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia w sprawie i które zostały zgłoszone przez powodów to protokołu rozprawy:

1.  art. 233 k.p.c. w zw. z art. 6 kodeksu cywilnego poprzez dokonaną przez Sąd ocenę materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego wnioskowania co skutkowało uznaniem, że wskutek samego tylko zarejestrowania postępowania egzekucyjnego przeciwko powodom przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi Widzewa w Łodzi J. D. za sygnaturą akt Km 1847/12 doszło do przerwania biegu przedawnienia roszczenia objętego spornym tytułem wykonawczym. W sytuacji kiedy pozwana nie wykazała, że złożony wniosek egzekucyjny miał na celu zaspokojenie wierzyciela i w trakcie postępowania zostały przeprowadzone jakiekolwiek czynności egzekucyjne, w szczególności, że zawiadomienie o wszczęciu egzekucji zostało wysłane powodom, tym bardziej, że wniosek egzekucyjny został złożony przez wierzyciela w dniu 29 października 2012 r., a już w 31.12.2012 r. postępowanie egzekucyjne zostało umorzone. Z przedłożonych dokumentów nie wynika, żeby jakiekolwiek czynności zostały przez komornika dokonane z uwagi na fakt, że nie mamy dostępu do akt egzekucyjnych, które zostały zniszczone. Zgodnie natomiast z zasadą z art. 6 k.c. na osobie która wywodzi określone skutki prawne ciąży ciężar ich wykazania. W tym przypadku to pozwany a nie powodowie winni wykazać, że postępowanie egzekucyjne było wszczęte celem zaspokojenia wierzytelności, a nie jedynie miało na celu przerwanie biegu przedawnienia.

2.  art. 227 k.p.c. w zw. z art. 235 § 1 pkt 2 i 5 k.p.c. poprzez pominięcie przez dowodów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy w postaci zgłoszonego na rozprawie przez pełnomocnika powodów wniosku dowodowego o przesłuchanie stron tj. D. W. i M. B. oraz skierowania zapytań do ZUS i bank,

3.  art. 203 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. w zw. z art. 123 k.c. poprzez ich niezastosowanie w sytuacji kiedy postępowanie egzekucyjne zostało umorzone na wniosek wierzyciela co zgodnie z dyspozycją cytowanych przepisów winno skutkować brakiem przerwania biegu przedawnienia przez złożenie cofniętego wniosku egzekucyjnego, tym bardziej, że wniosek został wycofany bez przeprowadzenia przez komornika żadnych czynności egzekucyjnych.

II.  naruszeniem następujących przepisów prawa materialnego:

1.  art. 840 § 1 w zw. z art. 6 kodeksu cywilnego poprzez błędną ocenę, że w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki do pobawienia wykonalności opisanego w pkt 1 tytułu wykonawczego z uwagi na przedawnienie roszczenia stwierdzonego w/w tytułem wykonawczym,

2.  art. 123 § 1 kodeksu cywilnego poprzez jego błędną wykładnię tj. uznanie przez Sąd I instancji, że samo już złożenie wniosku egzekucyjnego przerywa bieg przedawnienia roszczenia i nie ma znaczenia ustalenie celu postępowania tj. w szczególności, czy postępowanie egzekucyjne zostało złożone w celu zaspokojenia roszczenia czy też jedynie w celu przerwania biegu przedawnienia,

3.  art. 118 k.c. poprzez jego zastosowanie w brzmieniu nadanym mu przez nowelizację kodeksu cywilnego ustawą z dnia 9 lipca 2018 r. podczas, gdy zastosowanie winien znaleźć przepis ten w brzmieniu sprzed nowelizacji, gdyż przedawnienie roszczenia pozwanego zakończyło swój bieg z dniem 16 lutego 2016 r., kiedy minął okres 10 lat od dnia nadania przez Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu, a w okresie pomiędzy tymi dwoma datami nie nastąpiło żadne zdarzenie, które mogłoby doprowadzić do przerwania biegu przedawnienia, gdyż za taką czynność nie można traktować złożenie wniosku do komornika sądowego J. D., gdyż postępowanie nie miało na celu zaspokojenie wierzyciela, a jedynie przerwanie biegu przedawnienia.

W konsekwencji podniesionych zarzutów skarżący wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez pozbawienie w całości wykonalności tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 26 stycznia 2006 roku wydanego przez Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi w sprawie VIII Nc 2965/05, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi.

Pozwany, w odpowiedzi na wniesioną przez powoda apelację, wniosła o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie solidarnie od powodów na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez powodów okazała się bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Zdaniem Sądu Okręgowego, wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy. Podniesione przez apelujących zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Okręgowy podziela zarówno ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji, i przyjmuje je jako własne bez konieczności ponownego ich przytaczania, jak i dokonaną ocenę prawną.

Nietrafnym jawi się zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c.

Zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. byłby skuteczny tylko wówczas, gdyby apelujący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, LEX nr 172176). Prawidłowo skonstruowany zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. powinien być połączony z zarzutem błędnych ustaleń faktycznych. W apelacji powinno zostać zatem wyjaśnione, które dowody, w jakim zakresie i dlaczego, zdaniem strony skarżącej, zostały przez Sąd ocenione z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji, które ustalenia faktyczne tego Sądu są wadliwe i jakie powinny być ustalenia prawidłowe, ewentualnie jakich ustaleń zabrakło w zaskarżonym wyroku (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 grudnia 2016 r., sygn. akt I ACa 719/16, LEX nr 2200318). Tym wymogom nie odpowiada apelacja strony powodowej.

Apelujący nie wskazali, jakie dowody, w jakim zakresie i dlaczego ich zdaniem zostały ocenione niezgodnie z zasadami określonymi w art. 233 § 1 k.p.c., a poprzestali na przedstawieniu prawidłowych w ich mniemaniu ustaleń dotyczących nieskuteczności przerwania biegu przedawnienia. Tymczasem wskazać należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan fatyczny sprawy, a dokonana ocena dowodów nie budzi żadnych zastrzeżeń pod kątem jej zgodności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Stawiane przez apelujących zarzuty w istocie nie dotyczą błędów w ustaleniach faktycznych czy ocenie dowodów, a sprowadzają się do zakwestionowania zinterpretowania faktów w kontekście przepisów prawa materialnego. Wskazywane przez powodów rzekome naruszenia art. 233 § 1 k.c. w istocie stanowią polemikę z prawidłowo poczynionymi ustaleniami Sądu I instancji. Wbrew przekonaniu powodów, Sąd Rejonowy nadał ustalonym przez siebie faktom odpowiednie znacznie i odpowiednią rangę.

Sąd Rejonowy zasadnie ustalił, że pozwany poprzez złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji przerwał bieg przedawnienia. Powodowie nie wykazali, że postępowanie pozwanego było pozorne i miało na celu jedynie przerwanie biegu przedawnienia, a to na nich spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie. Wskazać bowiem należy, że złożenie wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w istocie swej zawsze nastawiony jest na zaspokojenie roszczenia, co jest celem tego postępowania. Z tej też przyczyny należy domniemywać, że skoro takowy wniosek został złożony, wierzyciel działał w celu zaspokojenia roszczenia. To na dłużniku, który powołuje się na pozorność działań wierzyciela i wywodzi z tego faktu skutki prawne, ciąży obowiązek dowodzenia w tym zakresie, zgodnie z art. 6 k.c.. Tym samym Sąd Rejonowy prawidłowo zidentyfikował stronę, która powinna wykazać określone okoliczności i w konsekwencji obciążył ją w uzasadniony sposób skutkami ich niewykazania.

Jako niezasadny należy ocenić zarzut naruszenia art. 227 k.p.c. w zw. z art. 235 ¹ § 1 pkt 2 i 5 k.p.c.

Sąd Rejonowy zasadnie oddalił wnioski dowodowe o przesłuchanie stron, tj. D. W. i M. B. oraz skierowania zapytań do ZUS i banku. Wnioski te były bowiem nie tylko nieistotne dla rozstrzygnięcia w sprawie, ale także spóźnione. Nie powielając wyczerpującej argumentacji zawartej w uzasadnieniu wyroku w pierwszej kolejności należy podkreślić, że okoliczność, czy powodowie wiedzieli o wszczęciu wobec nich postępowania egzekucyjnego nie może dowodzić braku przerwania biegu przedawnienia. Jak słusznie przyjął Sąd Rejonowy czynnością zmierzającą bezpośrednio do przerwania biegu terminu przedawnienia roszczenia objętego tytułem wykonawczym w świetle art. 123 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 125 k.c. jest złożenie wniosku egzekucyjnego. Ponadto, brak wiedzy powodów nie jest jednoznaczny z uznaniem, że postępowanie takowe wobec nich się nie toczyło.

Nietrafnym jawi się zarzut naruszenia art. 203 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. w zw. z art. 123 k.c.

Art. 203 k.p.c. jest przepisem, który w ogóle nie może być stosowany w postępowaniu egzekucyjnym, z uwagi na jego całkowitą sprzeczność z celem postępowania egzekucyjnego i jego przepisami szczególnymi. O ile w postępowaniu rozpoznawczym w pełni uzasadnione jest dążenie ustawodawcy do zapobieżenia sytuacji „manipulowania” przez wierzyciela terminami przedawnienia roszczenia przez wielokrotne wnoszenie pozwu i jego cofanie, o tyle brak takiego uzasadnienia w postępowaniu egzekucyjnym.

Na etapie przymusowej egzekucji cele obu postępowań są całkowicie różne. Ścisły rozdział między postępowaniem rozpoznawczym i egzekucyjnym sprowadza się do oczywistego stwierdzenia, że celem pierwszego z postępowań jest ustalenie przez sąd prawa wierzyciela i odpowiadającego mu obowiązku dłużnika, zaś w drugim organ egzekucyjny prowadzi egzekucję stwierdzonego już świadczenia dłużnika. Wyrazem powyższego rozdziału postępowań jest zakaz wynikający z art. 804 k.p.c. Zgodnie, z którym organ egzekucyjny nie jest upoważniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym.

W postępowaniu rozpoznawczym regulacja art. 203 § 2 k.p.c. ma takie znaczenie, iż uniemożliwia swoiste utrwalenie stanu niepewności w stosunkach prawnych pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem (ostateczne ustalenie istnienia bądź nieistnienia umowy indywidualnokonkretnej), a tym samym przyczynia się do pewności obrotu prawnego. W sytuacji gdy istnieje już merytorycznie rozstrzygnięcie sprawy cywilnej zapadłe w postępowaniu rozpoznawczym, nie można przenosić tożsamych celów art. 203 § 2 k.p.c. na grunt postępowania egzekucyjnego.

Istnieją uzasadnione podstawy sprzeciwiające się zastosowaniu sankcji z art. 203 § 2 zdanie pierwsze k.p.c. wprost w postępowaniu egzekucyjnym. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 124 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia przez czynności wymienione w art. 123 k.c. bezwzględne przedawnienie biegnie na nowo. Charakter prawny i cel postępowania egzekucyjnego oraz przepisy szczególne (art. 758 – 1088 k.p.c.) nie pozwalają na „odpowiednie” zastosowanie art. 203 § 2 k.p.c. w postępowaniu egzekucyjnym. W postępowaniu tym nie występuje cofniecie wniosku o wszczęcie egzekucji. Wierzyciel, który rezygnuje z wszczętego już postępowania egzekucyjnego, wyraża dwoją wolę, składając wniosek o jego umorzenie /tak W. B. „Postępowanie i egzekucja w sprawach cywilnych” (...) s. 41; A M. Sądowe postępowanie egzekucyjne, W. 2013, str. 37/. Jest to pogląd oczywiście trafny. W związku z tym należy dojść do wniosku, że także w świetle art. 13 § 2 k.p.c. art. 203 k.p.c. nie może być stosowany w postępowaniu egzekucyjnym, z uwagi na jego całkowitą sprzeczność z celem postępowania egzekucyjnego i jego przepisami szczególnymi.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 lutego 2015 r., sygn. akt III CZP 103/14 słusznie rozpoczął rozważania od wskazania, że w postępowaniu egzekucyjnym silnie obowiązuje zasada dyspozycyjności, czego wyrazistym przejawem jest art. 825 pkt 1 k.p.c., zgodnie z którym organ egzekucyjny umowy postępowania na wniosek, jeżeli żąda tego wierzyciel.

W stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy tak właśnie było. Należy podkreślić, że wniosek wierzyciela o umorzenie postępowania egzekucyjnego nie podlega żadnej ocenie organu egzekucyjnego z punktu widzenia jego zasadności i celowości, inaczej niż ma to miejsce w przypadku cofnięcia pozwu w postępowaniu rozpoznawczym. To istotne ograniczenie procesowe wynika z przepisu art. 203 § 4 k.p.c., który wprowadza kontrolę czynności dyspozytywnych stron (cofnięcie pozwu, zrzeczenie się roszczenia, ograniczenie roszczenia) dokonywanych przez sąd.

Należy zgodzić się z poglądem wyrażonym w glosie M. K. do wskazanej uchwały, opublikowanej w OSP 2015/11/105, że nie można podzielić stwierdzenia SN, iż nie ma żadnego znaczenia prawnego „różnica terminologiczna”, bowiem dwóch odmiennych regulacji zawartych w art. 203 k.p.c. i art. 825 pkt 1 k.p.c. nie należy sprowadzać do „różnicy terminologicznej”. W postępowaniu rozpoznawczym powód który rezygnuje ze sprawy, cofa pozew, czyli składa oświadczenie o odwołaniu wytoczonego powództwa. Dopiero także oświadczenie powoda może stanowić w świetle art. 355 § 1 k.p.c. podstawę umorzenia postępowania. Natomiast żadne przepisy postępowania egzekucyjnego nie stanowią o czynności procesowej wierzyciela w postaci „cofnięcia wniosku o wszczęcie egzekucji”, a jedynie o umorzeniu postępowania na wniosek wierzyciela. Nie wydaje się, aby powyższa różnica była nieprzemyślanym zabiegiem ustawodawcy.

Na etapie postępowania egzekucyjnego nie ma także sytuacji „manipulowania” przez wierzyciela przedawnieniem roszczenia w sposób wyżej wskazany, bowiem cele obu postępowań są zupełnie różne.

Powyższe argumenty uzasadniają stanowisko sprzeciwiające się zastosowaniu sankcji z art. 203 § 2 zdanie pierwsze k.p.c. wprost w postępowaniu egzekucyjnym.

Zatem zgodnie z zasadą wyrażona w art. 124 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo.

Konsekwencją wyżej wskazanej argumentacji jest niezasadność zarzutu naruszenia art. 123 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię, tj. uznanie przez Sąd I instancji, że samo już złożenie wniosku egzekucyjnego przerywa bieg przedawnienia roszczenia i nie ma znaczenia ustalenie celu postępowania tj. w szczególności, czy postępowanie egzekucyjne zostało złożone w celu zaspokojenia roszczenia czy też jedynie w celu przerwania biegu przedawnienia.

Sąd Rejonowy słusznie uznał, iż zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji stanowi czynność przedsięwziętą w celu zaspokojenia roszczenia, bowiem jest to istotą postępowania egzekucyjnego i należy domniemywać, że każde złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji ma taki właśnie cel. Wykazanie okoliczności przeciwnej spoczywa natomiast na dłużniku. W niniejszej sprawie powodowie w żadnej mierze nie wykazali, że czynność wierzyciela miała charakter pozorny i służyła jedynie przerwaniu biegu przedawnienia, tym samym zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. doszło do przerwania biegu przedawnienia w dniu 29 października 2012 roku, a następnie w dniu 28 czerwca 2019 roku, kiedy to wierzyciel Miasto Ł. – Zarząd Lokali Miejskich w Ł. złożył wniosek egzekucyjny.

Skoro w sprawie doszło do przerwania biegu przedawnienia, od dnia 28 czerwca 2019 roku termin biegł na nowo zgodnie z art. 124 § 1 k.c.

Zarzut naruszenia art. 118 k.c. jest niezrozumiały.

Wskazać należy, że w niniejszej sprawie ów przepis nie miał w ogóle zastosowania. Powodowie zarzucali przedawnienie roszczenia stwierdzonego prawomocnym wyrokiem sądu, zatem Sąd Rejonowy prawidłowo badał okoliczność przedawnienia zgodnie z art. 125 k.c., który ma zastosowanie właśnie do roszczeń stwierdzonych prawomocnym wyrokiem sądu. Wskazać przy tym należy, że unormowanie art. 125 § 1 k.c. ma podwójnie szczególny status, ponieważ stanowi lex specialis w stosunku do art. 118 k.c. i jednocześnie wobec wszystkich innych przepisów prawa prywatnego określających terminy przedawnienia.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy prawidłowo nie zastosował w sprawie art. 840 § 1 pkt k.p.c., a zarzut w tym zakresie jest wadliwy.

Zdarzeniem, wskutek którego zobowiązanie nie może być egzekwowane, jest m.in. przedawnienie roszczenia (art. 117 i n. k.c.). Powód będący dłużnikiem może powołać się na przedawnienie roszczenia stwierdzonego tytułem wykonawczym (art. 125 k.c.). Należy jednak podkreślić, że oparcie powództwa opozycyjnego o przedawnienie roszczenia nie zmierza do ingerencji w treść prawomocnego wyroku, a skutkuje niemożliwością prowadzenia egzekucji, na skutek zdarzenia, które wystąpiło już po powstaniu tytułu. Bezczynność wierzyciela dotycząca roszczenia stwierdzonego już tytułem stanowi zdarzenie, które stanowi podstawę pozbawienia wyroku wykonalności.

W przypadku oparcia powództwa opozycyjnego na przedawnieniu roszczenia należy zwrócić uwagę na zagadnienie dotyczące świadczeń okresowych, w szczególności odsetek. Z art. 125 k.c. wynika, że jeżeli stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu roszczenie obejmuje również świadczenia okresowe, to roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości przedawnia się z upływem 3 lat. Roszczenie o odsetki należy do kategorii świadczeń okresowych i jeżeli zostały stwierdzone tytułem wykonawczym, przedawniają się z upływem 3 lat (art. 125 § 1 k.c.). Chodzi tu jednak o odsetki „należne w przyszłości”, a więc takie, które stają się wymagalne po uprawomocnieniu się wyroku sądowego stwierdzającego obowiązek zapłaty tych odsetek (zob. wyr. SN z 12.5.2016 r., IV CSK 528/15, L.).

Za Sądem Rejonowym należy powtórzyć, że w niniejszej sprawie zastosowanie ma przepis art. 125 k.c., w brzmieniu obowiązującym przed dniem 9 lipca 2018 roku. Jak wynika jednak z treści art. 5 ustawy o zmianie ustawy kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw z dnia 13 kwietnia 2018 roku (Dz.U. z 2018 r. poz. 1104) do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (art. 5 ust. 1 cytowanej ustawy). Jeżeli jednak zgodnie z przepisami ustawy – Kodeks Cywilny, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu (ustęp 2).

Wobec treści cytowanego przepisu przejściowego ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku, w przedmiotowej sprawie znajdzie zastosowanie art. 125 k.c. w brzemieniu do dnia 9 lipca 2019 roku statuujący 10-letni termin przedawnienia roszczeń objętych tytułem wykonawczym stanowiącym przedmiot sporu w przedmiotowej sprawie.

W tej sprawie ustalono, że doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia przez pozwanego. Jak wyżej wskazano, skutek przerwania biegu terminu przedawnienia wystąpił w przedmiotowej sprawie na skutek złożenia przez pozwanego wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Klauzula wykonalności została nadana 16 lutego 2006 roku. Pozwany rozpoczął wobec powodów postępowanie egzekucyjne w dniu 29 października 2012 roku, kiedy to złożył wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, przerywając skutecznie bieg przedawnienia, który id tej chwili zaczął biec na nowo. Pozwany ponownie wszczął wobec powodów postępowanie egzekucyjne wnioskiem z dnia 28 czerwca 2019 roku, przerywając bieg przedawnienia. Okresy te nie przekraczały określonego w art. 125 k.c. terminu przedawnienia roszczenia.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację, jako całkowicie bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 4 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U. 2023 r. poz. 1964), zasądzając solidarnie od powodów na rzecz pozwanego kwotę 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w apelacji. Odsetki ustawowe za opóźnienie naliczane od kosztów procesu zostały zasądzone od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty stosownie do dyspozycji art. 98 § 1 ¹ k.p.c.