Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 23 marca 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od pozwanego (...) Zakładu (...) na (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda A. Ś. (1) kwotę 10.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 10 grudnia 2012 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, a także kwotę 917,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie na ustaleniach, że powód A. Ś. (2) w dniu 19 czerwca 2012 roku podpisał deklarację numer 307 przystąpienia do grupowego ubezpieczenia pracowniczego typu P PLUS, na dowód czego wystawiono polisę ubezpieczeniową nr (...). Początek odpowiedzialności ubezpieczyciela został określony na dzień 1 września 2012 roku.

W październiku 2012 roku powód zatrudniony na stanowisku kierowcy autobusu MPK został skierowany przez swego pracodawcę na badanie okresowe do Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Ł., gdzie stwierdzono u niego urazy układu ruchu (uraz kręgosłupa), choroby wzroku (wadę wzroku), choroby układu ruchu (stan po złamaniu L3, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa L-S) oraz choroby układu krążenia.

Zgodnie z wydanym zaświadczeniem z dnia 30 października 2012 roku Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy u powoda stwierdzono przeciwwskazania do pracy w wymuszonej pozycji ciała i powyżej 5 kg, w związku z czym powód utracił zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy z dniem 30 października 2012 roku.

W dniu 15 listopada 2012 roku powód zgłosił ubezpieczycielowi roszczenie o wypłatę świadczenia z dodatkowego grupowego ubezpieczenia na wypadek niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji w wyżej wymienionej polisy.

Pozwany odmówił powodowi wypłaty powołując się na § 17 ogólnych warunków umownych dodatkowego grupowego ubezpieczenia na wypadek niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji zatwierdzonych uchwałą numer (...) Zarządu (...) Zakładu (...) na (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. z dnia 11 lipca 2007 roku.

Powód w trakcie przebiegu ubezpieczenia w pozwanym zakładzie ubezpieczeń składał następujące deklaracje przystąpienia do grupowego ubezpieczenia pracowniczego typu P:

- w dniu 31 grudnia 2001 roku, w ramach której powód ubezpieczony był także w ramach dodatkowego grupowego ubezpieczenia na wypadek niezdolności do pracy;

- w dniu 28 lutego 2004 roku z początkiem odpowiedzialności pozwanej spółki od dnia 1 marca 2004 roku, w ramach której powód przystąpił do trzech ubezpieczeń dodatkowych CC, LS, OP. W ramach ubezpieczenia potwierdzonego dokumentem polisy powód nie przystąpił do dodatkowego ubezpieczenia na wypadek niezdolności do pracy;

-w dniu 31 maja 2008 roku potwierdzonego polisą numer (...), w ramach której powód przystąpił do ubezpieczenia według wariantu III-go bez wariantu dodatkowego na wypadek niezdolności do pracy.

W 2005 roku powód doznał złamania kręgosłupa L3. Przeszedł leczenie i rehabilitację. Został dopuszczony do pracy jako kierowca autobusów MPK niskopodłogowych. W tym czasie powód nie leczył się w związku z przebytym urazem kręgosłupa.

Wojewódzki Ośrodek Medycyny Pracy wydał w dniach 7 września 2010 roku, 5 września 2011 roku oraz 3 września 2012 roku zaświadczenie lekarskie o zdolności powoda do wykonywania pracy na stanowisku pracy kierowcy autobusu.

Sąd Rejonowy podnosił, że strona pozwana w odpowiedzi na pozew wnosiła o dopuszczanie dowodu z opinii biegłego sądowego neurologa na okoliczność ustalenia okoliczności wyłączających odpowiedzialność pozwanej spółki w stosunku do powoda z uwagi na choroby, które wystąpiły przed początkiem jej odpowiedzialności. Zarządzeniem Sądu Rejonowego z dnia 4 sierpnia 2014 roku pozwany został wezwany do uiszczenia zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w terminie 14 dni pod rygorem pominięcia dowodu z opinii biegłego. Strona pozwana nie wykonała jednak, pomimo zawiadomienia, powyższego obowiązku. W piśmie procesowym z dnia 26 sierpnia 2014 roku pozwana zmodyfikowała wcześniejszy wniosek dowodowy domagając się dopuszczenia dowodu z opinii biegłego sądowego o specjalności medycyny pracy w miejsce specjalisty neurologa. W pierwszej kolejności podnieść należało, zdaniem Sądu Rejonowego, że wobec nie wykonania obowiązku wpłaty zaliczki na poczet wydatków w toku postępowania dowód z opinii biegłego podlegał pominięciu. Nadto podnieść należało, według Sądu I instancji, że dowód z opinii biegłego nie może zmierzać do ustalania okoliczności faktycznych, lecz do oceny tych faktów w świetle wiadomości specjalnych. Ocena zaś tego, czy wiadomości te są niezbędne dla ustaleń faktycznych w sprawie, należy do sądu orzekającego. W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy uznał, że złożona do akt dokumentacja medyczna i zaświadczenia właściwych organów są wystarczające do merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.

W przeprowadzonych przez siebie rozważaniach prawnych Sąd I instancji zauważył, że strony procesu łączyła ważnie zawarta umowa ubezpieczenia, która swoje normatywne uregulowanie znajduje w treści 805 k.c., poprzez którą ubezpieczyciel zobowiązuje się w zakresie działania swojego przedsiębiorstwa spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Wobec tego, że wysokość dochodzonego roszczenia nie była sporna pomiędzy stronami postępowania, rozstrzygnięcie sprawy sprowadzało się do ustalenia początku odpowiedzialności pozwanego z tytułu utraty pracy oraz oceny przesłanek, z jednej strony uzasadniających wypłatę świadczenia na rzecz powoda, z drugiej zaś strony okoliczności wyłączających odpowiedzialność pozwanej w świetle § 17 ogólnych warunków umownych w oparciu o które została zawarta umowa ubezpieczenia.

Rację przyznać należało, zdaniem Sądu Rejonowego, stronie pozwanej, że początkiem jej odpowiedzialności z tytułu utraty zdolności psychofizycznych do wykonywania zawodu kierowcy lub motorniczego będącą rezultatem nieszczęśliwego wypadku lub choroby była data przystąpienia do grupowego ubezpieczenia pracowniczego typu P z wariantem dodatkowym. W dniu 19 czerwca 2012 roku powód podpisał deklarację numer 307 przystąpienia do grupowego ubezpieczenia pracowniczego typu P PLUS, na dowód czego wystawiono polisę ubezpieczeniową numer (...). Początek odpowiedzialności ubezpieczyciela został określony na dzień 1 września 2012 roku, a więc z tym dniem rozpoczynała się odpowiedzialność pozwanej.

Zgodnie z przepisami § 17 ogólnych warunków umownych, które obowiązują strony postępowania na zasadzie konsensusu normatywnego, pozwana nie ponosi odpowiedzialności za niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji ubezpieczonego będącą następstwem chorób, które wystąpiły lub z powodu których rozpoczęto postępowanie diagnostyczne u ubezpieczonego przed początkiem odpowiedzialności (...) Zakładu (...) na (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W.. Przez niezdolność do pracy i samodzielnej egzystencji w umowie ubezpieczenia w miejsce zapisu § 2 ust. 1 pkt 4 ogólnych warunków umownych rozumie się zgodnie z zapisami Programu Ubezpieczeniowego dla (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wprowadzonego w dniu 31 sierpnia 2012 roku:

1) utrzymującą się w okresie odpowiedzialności (...) Zakładu (...) na (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. dłużej niż 180 dni całkowitą długotrwałą niezdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy zarobkowej w dowolnym zawodzie oraz do samodzielnej egzystencji będącej rezultatem nieszczęśliwego wypadku lub choroby;

2) utratę zdolności psychofizycznych do wykonywania zawodu kierowcy lub motorniczego będącą rezultatem nieszczęśliwego wypadku lub choroby.

W pierwszej kolejności, według Sądu Rejonowego, podnieść należało, że powód załączył w poczet materiału dowodowego zaświadczenia Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy z lat 2009-2011 stwierdzające jego zdolność do pracy na stanowisku kierowcy autobusu. Utrata przez powoda predyspozycji do pracy na stanowisku kierowcy autobusu nastąpiła w roku 2012, przy czym jako przeciwwskazanie do pracy na zajmowanym dotychczas stanowisku wskazano przeciwwskazanie do pracy w wymuszonej pozycji ciała i dźwigania ciężarów powyżej 5 kg. Jak wynika z dokumentacji medycznej złożonej przez powoda, przeszedł on w 2005 roku złamanie trzonu kręgu L3, lecz wszystkie dolegliwości i objawy ustały, zaś powód został dopuszczony do pracy na stanowisku kierowcy autobusu. Dla oceny stanowiska strony pozwanej istotny jest sposób rozumienia pojęcia choroby, przez którą stosownie do treści § 2 ust. 1 pkt 1 ogólnych warunków umownych rozumie się stan organizmu polegający na nieprawidłowej reakcji układów lub narządów na bodźce środowiska zewnętrznego lub wewnętrznego. Odnosząc się do takiego ujęcia choroby doznane przez powoda zdarzenie z 2005 roku nie nosi znamion choroby lecz nieszczęśliwego wypadku. Skutki tego wypadku, zdaniem Sądu Rejonowego, jak każde zdarzenie w obrębie układu kostnego pozostawiło ślad, lecz nie oznacza to, że stwierdzone w 2012 roku przeciwwskazania do pracy na stanowisku kierowcy są wynikiem choroby, która wystąpiła lub z powodu których rozpoczęto postępowanie diagnostyczno-lecznice u ubezpieczonego przed początkiem odpowiedzialności pozwanego. Leczenie złamania kręgu L3 zostało nie tylko rozpoczęte, ale także zakończone przed przyjęciem odpowiedzialności pozwanego. Nadto w wyniku badania profilaktycznego stwierdzono u powoda poza przepukliną kręgosłupa także zaćmę, ze wskazaniem, że powód może wykonywać zawód jedynie przez dalsze 6 miesięcy, dnę moczanową oraz uzyskał on negatywny wynik psychotestu w ciemni. Stwierdzona przepuklina kręgosłupa (dyskopatia) obejmuje szerokie pojęcie obejmujące schorzenia krążka międzykręgowego. W większości przypadków jest to pierwszy z etapów choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa. Termin dyskopatia odnosi się także do potocznej nazwy przepukliny jądra miażdżystego tarczy międzykręgowej kręgosłupa. Polega ona na wypukleniu jądra miażdżystego, które powoduje ucisk i drażnienie korzeni rdzeniowych, rdzenia kręgowego lub innych struktur kanału kręgowego. Przyczynami dyskopatii mogą być urazy, czynniki troficzne, przebywanie w niewłaściwej pozycji ciała. Zdaniem Sądu Rejonowego, jest oczywistym, że długotrwałe przebywanie kierowców autobusów w pozycji siedzącej w znacznym stopniu przyczynia się do powstania i rozwoju dyskopatii, stąd przeciwskazania do dalszego wykonywania zawodu kierowcy. Przy interpretacji postanowień umownych należy mieć, według Sądu I instancji, na względzie charakter ochronny ubezpieczenia i przy wykładni jej postanowień nie można tracić z pola widzenia tego zasadniczego celu umowy. W szczególności pozwana przed zawarciem umowy nie zażądała od powoda dokumentacji medycznej ani badań. Powoływanie się zatem przez nią na wyłączenia odpowiedzialności z tytułu wcześniejszych chorób, przy jednoczesnym pobieraniu świadczeń wzajemnych w postaci składek, w okolicznościach sprawy prowadzić musi, według Sądu Rejonowego, do oceny stanowiska pozwanego, jako naruszającego zasadę zaufania kontraktowego i lojalności. Pozwany bowiem zastrzega z jednej strony konieczność udokumentowania niezdolności do pracy zaświadczeniem właściwego Miejskiego Ośrodka (...), jednocześnie podnosząc, że uprzednio wydane zaświadczenie przez ten sam ośrodek dopuszczające powoda do pracy w charakterze kierowcy po przebytym złamaniu kręgosłupa za niewystarczający do przerwania związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy przebytym urazem a obecnie stwierdzoną niezdolnością do pracy na stanowisku kierowcy.

Mając na uwadze, że pozwana spółka ponosi, zdaniem Sądu I instancji, w przedmiotowym stanie faktycznym i prawnym odpowiedzialność umowną, należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda kwotę 10.000,00 zł zgodnie z warunkami zawartej przez nich umowy.

O należnych odsetkach ustawowych Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. zasądzając je zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 1 stycznia 2013 roku.

O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł w oparciu o przepis art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik procesu. Na koszty te złożyła się jedynie kwota opłaty od pozwu w wysokości 30,00 złotych pobrana zgodnie z ustawą z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz.U. nr 90, poz. 594 z późn. zm.).

Apelację od powyższego wyroku złożyła pozwana spółka, zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

- naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię przepisu art. 805 § 1 i § 2 k.c. w zw. z § 17 ogólnych warunków dodatkowego grupowego ubezpieczenia na wypadek niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji, w sytuacji gdy niezdolność do pracy jest następstwem choroby istniejącej przed początkiem odpowiedzialności (...) Zakładu (...) na (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. w stosunku do danego ubezpieczonego, czyli przed dniem 1 września 2012 roku;

- naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 k.p.c. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, iż przyczyną utraty przez powoda zdolności do pracy na stanowisku kierowcy była nie choroba a nieszczęśliwy wypadek.

W oparciu o powyższe zarzuty apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa, a także o skorygowanie kosztów procesu za I instancję i zasądzenie kosztów procesu za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna.

Przytoczone powyżej orzeczenie zostało oparte na ustaleniach faktycznych przedstawionych w jego uzasadnieniu. Ustalenia te co do zawarcia umowy przez powoda pracowniczego ubezpieczenia grupowego typu P (...) oraz jego warunków Sąd Okręgowy podziela w całości i przyjmuje je za własne.

Sąd Okręgowy za zasadny uznał podniesiony przez apelującą zarzut, iż Sąd I instancji błędnie przyjął, że przyczyną utraty przez powoda zdolności do pracy na stanowisku kierowcy była nie choroba a nieszczęśliwy wypadek. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, dla oceny zasadności stanowiska strony pozwanej zajętego w trakcie przedmiotowego postępowania istotny jest sposób rozumienia pojęcia choroby, przez którą stosownie do treści § 2 ust. 1 pkt 1 ogólnych warunków umownych powinno się rozumieć dla potrzeb niniejszej sprawy stan organizmu polegający na nieprawidłowej reakcji układów lub narządów na bodźce środowiska zewnętrznego lub wewnętrznego. Odnosząc się do takiego ujęcia choroby Sąd Rejonowy stwierdził, iż doznany przez powoda wypadek z 2005 roku nie nosi znamion choroby. Niewątpliwie jednak następstwa wspomnianego wypadku, który miał miejsce w 2005 roku, jeżeli wystąpiły u powoda, mogłyby już zostać określone jako spełniające definicję choroby, tj. stanu organizmu polegającego na nieprawidłowej reakcji układów lub narządów na bodźce środowiska zewnętrznego lub wewnętrznego. Ponadto, stwierdzone w październiku 2012 roku u powoda urazy układu ruchu (uraz kręgosłupa), choroby wzroku (wadę wzroku), choroby układu ruchu (stan po złamaniu L3, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa L-S) oraz choroby układu krążenia mogły być następstwem choroby istniejącej przed początkiem odpowiedzialności (...) Zakładu (...) na (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W., czyli przed dniem 1 września 2012 roku. Strona pozwana chciała tę okoliczność wykazać za pomocą zgłaszanych przez siebie wniosków dowodowych z opinii biegłego. Jednakże Sąd oddalił przedmiotowy wniosek niezasadnie, uniemożliwiając pozwanej wykazanie czy zostały spełnione przesłanki do wypłaty świadczenia z umowy ubezpieczenia.

Zgodnie bowiem z § 17 ogólnych warunków dodatkowego grupowego ubezpieczenia na wypadek niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji odpowiedzialność (...) Zakładu (...) na (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. nie obejmuje niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji ubezpieczonego będącej następstwem chorób, które wystąpiły lub z powodu których rozpoczęto postępowanie diagnostyczno-lecznicze u ubezpieczonego przez początkiem odpowiedzialności (...) Zakładu (...) na (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W.. Postanowienie to, wbrew stanowisku zajętemu przez Sąd I instancji, nie może być uznane za sprzeczne z celem i charakterem ochronnym umowy ubezpieczenia. Nie narusza to postanowienie także zasady zaufania kontraktowego i lojalności. Jest rzeczą oczywistą, iż pozwana spółka nie może ponosić odpowiedzialności za następstwa chorób, które występowały już u ubezpieczonego przed datą zawarcia umowy ubezpieczenia, a o których to istnieniu ubezpieczyciel nie wiedział. Przepisu art. 805 k.c., określającego istotę umowy ubezpieczenia, nie można interpretować w ten sposób, że umowa ubezpieczenia i stanowiące jej integralną część ogólne warunki ubezpieczenia, nie mogą zawierać żadnych zastrzeżeń ograniczających odpowiedzialność ubezpieczyciela. Tym samym Sąd I instancji naruszył art. 805 k.c. uznając przedwcześnie, iż zaszły podstawy do wypłaty przez ubezpieczyciela świadczenia, zatem zasadny był zarzut apelacyjny naruszenia przez Sąd prawa materialnego.

Za niezasadne należało zatem uznać postępowanie Sądu I instancji, a polegające na nieprzeprowadzaniu wnioskowanego przez stronę pozwaną dowodu z opinii biegłego, który to biegły mógłby się wypowiedzieć odnośnie tego czy stwierdzone w październiku 2012 roku u powoda choroby, które spowodowały niemożność wykonywania przez powoda pracy na stanowisku kierowcy, nie są następstwem choroby istniejącej przed początkiem odpowiedzialności (...) Zakładu (...) na (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W., czyli przed dniem 1 września 2012 roku.

Zaznaczyć należy, iż w odpowiedzi na pozew strona pozwana wnosiła o dopuszczanie dowodu z opinii biegłego sądowego neurologa na okoliczność ustalenia okoliczności wyłączających odpowiedzialność pozwanej spółki w stosunku do powoda z uwagi na choroby, które wystąpiły przed początkiem jej odpowiedzialności. Zarządzeniem Sądu Rejonowego z dnia 4 sierpnia 2014 roku pozwany został wezwany do uiszczenia zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w terminie 14 dni pod rygorem pominięcia dowodu z opinii biegłego. W uzasadnieniu do wydanego przez siebie wyroku Sąd Rejonowy wskazuje, iż strona pozwana nie wykonała jednak, pomimo zawiadomienia, powyższego obowiązku. W aktach sprawy brak jednak takowej informacji. Znaleźć tam można jedynie informację od sekretarza sądowego, iż w dniu 14 sierpnia 2014 roku sierpniowe wpłaty nie zostały jeszcze zaksięgowane.

Niezależnie od powyższego zgłoszony w piśmie procesowym z dnia 26 sierpnia 2014 roku przez stronę pozwaną zmodyfikowany wcześniejszy wniosek dowodowy o dopuszczenia dowodu z opinii biegłego sądowego o specjalności medycyny pracy w miejsce specjalisty neurologa należałoby uznać za zasadny. Ustalenie wyżej wspominanych okoliczności wymaga bowiem niewątpliwie wiadomości specjalnych, których Sąd nie posiada. W tym miejscu zaznaczyć trzeba, iż strona zgłosiła odpowiednie zastrzeżenie do protokołu rozprawy na postawie art. 162 k.p.c. Ponadto pozwana do apelacji załączyła dowód uiszczenia zaliczki na koszt opinii biegłego, która to zaliczka została uiszczona w zakreślonym przez Sąd Rejonowy terminie. Wobec tego, że Sąd I instancji naruszył przepisy prawa materialnego, zaś zgromadzone dowody nie dały wystarczających podstaw do zmiany wyroku Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Zgodnie zaś z art. 505 ¹² § 2 k.p.c. uchylając zaskarżony wyrok sąd drugiej instancji może przekazać sprawę do rozpoznania z wyłączeniem przepisów o postępowaniu uproszczonym także wówczas, gdy sprawa stosownie do art. 505 ¹ k.p.c. podlega rozpoznaniu w tym postępowaniu. Sąd Okręgowy zdecydował się na podjęcie takiej decyzji, a to z uwagi na fakt, iż doszedł do przekonania, że rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy wymaga wiadomości specjalnych, a więc stosując odpowiednio art. 505 ⁷ zd. I stanowiący, że jeżeli sąd uzna, że sprawa jest szczególnie zawiła lub jej rozstrzygnięcie wymaga wiadomości specjalnych, w dalszym ciągu rozpoznaje ją z pominięciem przepisów niniejszego działu.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok na podstawie art. 505 ¹² § 1 i 2 k.p.c. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania z wyłączeniem przepisów o postępowaniu uproszczonym.

Rozpoznając ponownie przedmiotową sprawę Sąd Rejonowy winien przeprowadzić dowód z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, który to biegły powinien wypowiedzieć się odnośnie tego czy stwierdzone w październiku 2012 roku u powoda przeciwwskazania do pracy na stanowisku kierowcy, które w efekcie spowodowały utratę zdolności psychofizycznych do wykonywania zawodu kierowcy, będącą rezultatem nieszczęśliwego wypadku lub choroby, nie są następstwem choroby istniejącej przed początkiem odpowiedzialności (...) Zakładu (...) na (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W., czyli przed dniem 1 września 2012 roku. Po uzyskaniu wiadomości specjalnych Sąd I instancji oceni czy zostały spełnione przesłanki z umowy pracowniczego ubezpieczenia grupowego P (...) skutkujące wypłatą powodowi świadczenia. Konieczne jest ponowne dokonanie wykładni umowy ubezpieczenia wraz z integralną jej częścią, którą stanowią ogólne warunki ubezpieczenia, przy uwzględnieniu reguł określonych w art. 65 § 2 k.c.

Sąd II instancji, uchylając zaskarżone orzeczenie i przekazując sprawę Sądowi I instancji do rozpoznania, pozostawił temu sądowi stosownie do art. 108 § 2 k.p.c. rozstrzygnięcie o kosztach instancji odwoławczej.