Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 21 marca 2024 roku w zakresie pkt. 1.

Wyrokiem z dnia 23 marca 2023 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi, w sprawie z powództwa J. Z. przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu z siedzibą w W., o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności:

1.  pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 18 lutego 2009 roku wydanego w sprawie I Nc 88/09 w zakresie należności głównej w całości, kosztów procesu oraz odsetek poza odsetkami dochodzonymi w postępowaniu egzekucyjnym KM 1993/20 prowadzonym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi Kancelaria (...) M. K.;

2.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądził od powoda J. Z. na rzecz pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W. kwotę 342,26 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł powód, zaskarżając wyrok w części dotyczącej oddalenia powództwa w zakresie odsetek ustawowych dochodzonych w ramach postępowania egzekucyjnego o sygn. akt Km 1993/20 oraz zarzucając: rozstrzygnięciu:

1.  art. 123 k.c., poprzez uznanie, iż w niniejszej sprawie zaistniały czynności wierzyciela w zakresie dochodzonego roszczenia, skutkujące przerwaniem biegu przedawnienia roszczeń odsetkowych,

2.  art. 233 § 1 k.p.c. przez zaniechanie wszechstronnej i obiektywnej analizy materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie, w szczególności przez pominięcie zeznań i uwag powoda dotyczących braku czynności egzekucyjnych skutkujących przerwaniem przedawnienia oraz faktu przedłożenia do akt postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z 2017r.,

3.  błąd w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, iż w niniejszej sprawie doszło do przerwania biegu przedawnienia roszczeń odsetkowych.

W konkluzji powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w zakresie odsetek ustawowych dochodzonych w ramach postępowania egzekucyjnego o sygn. akt Km 1993/20, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w zaskarżonym zakresie sądowi I instancji. W razie oddalenia apelacji, powód wniósł o nieobciążanie go kosztami postępowania, w trybie art. 102 k.p.c.

Pismem procesowym z dnia 16 stycznia 2024 roku powód uzupełnił apelację wskazując, że wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 20 września 2017r. orzeczono rozwód J. Z. i D. Z.. Mimo prawomocności wyroku do dnia sporządzenia pisma strony nie przeprowadziły postępowania podziałowego po rozwodzie. Klauzulę wykonalności na współmałżonka dłużnika - D. Z. nadano w dniu 27 kwietnia 2013r. (w sprawie o sygn. akt II 1 Co 7110/12) i podlegała wykonaniu od dnia 16 maja 2013r. Przyjmując więc. że egzekucja dotyczy odsetek ustawowych od długu, którego spłatę rozpoczęto 30 września 2013r. i zakończono 25 czerwca 2014r., w związku z tym okres naliczania odsetek dla dłużnika D. Z. od daty wykonania od dnia 16 maja 2013r. upłynął okres od 4 do 9 miesięcy.

W związku z powyższym powód wskazał, że suma odsetek obciążających D. Z. jest inna niż dłużnika głównego i nie może być mowy o odpowiedzialności solidarnej obu dłużników. Wierzyciel zaś nie wykazał jak struktura odsetkowa i terminy płatności kształtowały się wobec współmałżonka dłużnika od dnia postanowienia o wykonaniu klauzuli do dnia spłaty od 1 do ostatniej raty, tj. od dnia 30 września 2013r. do dnia 25 czerwca 2014r.

Ponadto powód zarzucił, że trzyletni przedawnienia roszczeń odsetkowych upłynął w okresie od dnia ostatniej wpłaty należności głównej, tj. od 25 czerwca 2014r. do dnia umorzenia egzekucji o sygn. akt Km 510/12, tj. 6 grudnia 2017r. Powód wskazał, że w niniejszej sprawie do przedawnienia roszczeń odsetkowych doszło ze względu na upływ terminu trzyletniego w okresie od 25 czerwca 2014r. do dnia 6 grudnia 2017r.(umorzenia egzekucji o sygn. akt Km 510/12). Okres trzyletni upłynął też prawdopodobnie w okresie od wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym tj. 18 lutego 2009r. do dnia wszczęcia egzekucji o sygn. KM 510/12. Powód dodał, że sygnaturę egzekucyjną nadano również w 2012r. i nie uległo ono zmianie do nadania nowej sygnatury w 2020r. (Km 1993/20). W związku z nie nastąpiła czynność skutkująca przerwaniem biegu przedawnienia.

Pozwany wnosił o oddalenie apelacji, ewentualnie o zasądzanie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe i stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje je za swoje.

Nietrafny okazał się postawiony przez pozwaną zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. oraz powiązany z nim zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Należy wskazać, że zarzut naruszenia przepisu art. 233 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy zatem mieć na uwadze, że – co do zasady – Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach (np. wyrok z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, wyrok z dnia 21 października 2005r., sygn. akt III CK 73/05, wyrok z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt III CK 245/04, LEX nr 174185), skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej, niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008 r., I ACa 180/08, LEX nr 468598).

Takiego działania skarżącej zabrakło w rozpoznawanej sprawie, co czyni zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. bezzasadnym. Podkreślić należy, że stan faktyczny Sąd I instancji ustalił na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów, których prawdziwość i wiarygodność nie były w toku procesu kwestionowane przez strony ani nie budziły wątpliwości Sądu, a także w oparciu o załączone akta sprawy tut. Sądu I Nc 88/09 oraz o załączone akta komornicze o sygn. KM 510/12 oraz o sygn. KM 1993/20. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że bieg przedawnienia roszczenia wynikającego z opisanego na wstępie tytułu wykonawczego został skutecznie przerwany. Nie powielając całości ustaleń Sądu Rejonowego, należy jedynie wskazać, że tytuł wykonawczy w postaci prawomocnego nakazu zapłaty został wydany przez Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w dniu 18.02.2009 r., w postępowaniu upominawczym o sygn. akt I Nc 88/09, a w dniu 03.08.2009 r. zaopatrzono go w klauzulę wykonalności. Następnie dniu 10.05.2010 r. na podstawie tego tytułu pozwany wszczął przeciwko powodowi postępowanie egzekucyjne, które było prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia - T. G. pod sygn. egz. KM 816/10, a w dniu 09.12.2011 r. zostało przekazane do dalszego prowadzenia do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-śródmieścia - M. K., gdzie zostało zarejestrowane pod sygn. egz. KM 510/12. Wobec tego, że postepowanie to okazało się bezskuteczne, Komornik postanowieniem z dnia 06.12.2017 r. umorzył je, w trybie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. Następnie pozwany, na podstawie opisanego tytułu wykonawczego, wszczął kolejne postępowanie w dniu 07.09.2020 r., przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi pod sygn. egz. KM 1993/20. Poczynione przez Sad Rejonowy ustalenia były wystarczające do rozstrzygnięcia. Jak wynika z treści skarżonego orzeczenia Sąd Rejonowy miał również na uwadze podnoszony przez skarżącego fakt, że Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi M. K. prowadził postępowanie egzekucyjne pod sygn. KM 510/12, zaś postanowieniem z dnia 6 grudnia 2017 roku postępowanie to zostało umorzone wobec bezskuteczności egzekucji.

Wobec powyższego, za chybiony należało uznać również zarzut naruszenia przepisu prawa materialnego, tj. art. 123 k.c., poprzez uznanie, iż w niniejszej sprawie zaistniały czynności wierzyciela w zakresie dochodzonego roszczenia, skutkujące przerwaniem biegu przedawnienia roszczeń odsetkowych.

Jak już zostało wyżej wskazane, z ustalonego stanu faktycznego sprawy wynika, że błędnie zarzuca apelujący powód, że nie doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia z uwagi na brak aktywności wierzyciela w zakresie dochodzonego roszczenia w okresie między egzekucjami, tj. między 2012 a 2020 rokiem. Postępowanie egzekucyjne było prowadzone od dnia 18 maja 2010 roku do dnia 6 grudnia 2017 roku i na mocy art. 124 § 2 k.c. do czasu jego zakończenia przedawnienie nie biegło. W dniu 9 września 2020 roku – a zatem na kilka miesięcy przed upływem 3 lat od dnia zakończenia postępowania egzekucyjnego - (...) złożył do Komornika Sądowego wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko J. Z. celem wyegzekwowania odsetek ustawowych w kwocie 7.289,96 złotych, która to czynność spowodowała kolejne przerwanie biegu terminu przedawnienia ww. roszczenia. Wobec powyższego słusznie uznał Sąd Rejonowy, że świadczenie odsetkowe dochodzone w postępowaniu egzekucyjnym Km 1993/20 - wynoszące na dzień 8 czerwca 2021 roku 7.289,96 złotych, ani nie zostało spełnione, ani nie uległo przedawnieniu, w konsekwencji czego Sąd Rejonowy prawidłowo orzekł o pozbawieniu wykonalności przedmiotowego tytułu wykonawczego w zakresie należności głównej, kosztów procesu oraz odsetek poza odsetkami dochodzonymi w postępowaniu egzekucyjnym KM 1993/20 prowadzonym przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi Kancelaria (...) M. K., zaś w pozostałym zakresie, czyli w zakresie spornych odsetek powództwo oddalił.

Mając na uwadze powyższe, na mocy art. 385 k.p.c., apelacja powoda jako bezzasadna podlegała oddaleniu.