Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym 3 lutego 2022 roku (...) spółka jawna w Ł. wniosła o zasądzenie od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 2521,62 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

- od kwoty 1525,32 zł od 12 listopada 2021 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 996,30 zł od 22 września 2021 roku do dnia zapłaty

I o zasądzenie kosztów procesu.

Powodowa spółka wskazała, że klienci, ubezpieczeni u pozwanego, zlecili jej wykonanie naprawy samochodów marki P. (...) nr rej. (...) i P. (...) nr rej. (...), po szkodach komunikacyjnych. Koszty naprawy miały zostać pokryte z polis AC. Po zakończonych naprawach powodowa spółka wystawiła faktury VAT za wykonanie napraw pojazdów. Strona pozwana dokonała nieuzasadnionych korekt i w konsekwencji wypłaciła niższe odszkodowania, niż koszty napraw samochodów. Dochodzona kwota stanowi różnicę pomiędzy sumą wynikającą z wystawionych przez powódkę faktur VAT za naprawy, a sumą odszkodowań wypłaconych przez Pozwanego. Legitymację czynną powódka wywodzi z zawartych z ubezpieczonymi umów cesji wierzytelności.

W odpowiedzi na pozew Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. wniosło o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu. Pozwany podniósł, że dokonał wypłaty świadczeń z dobrowolnego ubezpieczenia AC:

- 15 182,19 zł + 301,78 zł z tytułu kosztów naprawy P. (...) nr rej. (...),

- 3052,31 zł z tytułu kosztów naprawy P. (...), nr rej. (...).

Pozwany zakwestionował koszt robocizny przyjęty przez powoda. Argumentował, że stawka w wysokości 200 zł netto za roboczogodzinę znacznie przewyższa stawki rynkowe stosowane przez serwisy naprawcze na rynku lokalnym, wykonujące naprawy zgodnie z technologią producenta. Zakwestionował również ujęte w kosztorysie powoda pozycje takie jak: koszty obsługi administracyjnej, mycia i sprzątania pojazdów.

Wyrokiem z dnia 15 marca 2023r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi zasądza od Towarzystwa (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz (...) spółki jawnej w Ł.:

- kwotę 1525,32 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 listopada 2021 roku do dnia zapłaty,

- kwotę 996,30 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 24 września 2021 roku do dnia zapłaty;

- kwotę 2000 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

W pozstałej części Sąd I instancji oddalił powództwo jako bezzasadne.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia w części uwzględniającej powództwo wniosła strona pozwana.

Skarżąca zarzuciła rozstrzygnięciu:

1.naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na rozstrzygnięcie, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

- nieprawidłowe przyjęcie, że zasadnym jest zaliczanie do kosztów naprawy kosztów mycia pojazdu przed naprawą, w sytuacji gdy biegły uzasadnia to jedynie zabezpieczeniem interesów wykonawcy naprawy, czy kosztów przyjęcia pojazdu do naprawy, w sytuacji gdy czynności takie wykonuje wykonawca naprawy w ramach prowadzonej działalności, nie są czynnościami blacharsko – lakierniczymi, lecz czynnościami zabezpieczenia interesów wykonawcy naprawy, a czynności te nie były wykonywane na zlecenie ubezpieczyciela, a ponadto pozwana wykonałam oględziny pojazdu i dysponowała dokumentacją stanu licznika;

- nieprawidłowym przyjęciem, że zasadnym jest zaliczanie do kosztów naprawy kosztów wymiany zestawu naprawczego, w sytuacji gdy powód nie uwzględnił w fakturze tej czynności, a zatem brak było podstaw do rozszerzania zakresu naprawy przez biegłego i doliczanie tych dodatkowych kosztów, a pozwana nie jest zobowiązana do refundowania powodowi kosztów naprawy, które nie zostały przez niego poniesione,

- nienadanie odpowiedniego znaczenia faktowi , że biegły we wnioskach opinii podstawowej wskazał, że naprawa pojazdu przy zastosowaniu stawki za roboczogodzinę w wysokości 150 zł netto na rynku lokalnym była możliwa, a zatem można było na jej podstawie ustalić koszty naprawy przedmiotowych samochodów,

- nienadanie odpowiedniego znaczenia faktowi, że biegły w swojej opinii wskazał stawki za roboczogodziny niezależnych warsztatów w przedziale 180-260 zł , co oznacza że można było naprawić przedmiotowy pojazd za niższą stawkę, niż stawka przyjęta przez powoda ( 200 zł);

2.naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na rozstrzygnięcie, tj. art. 233§ 1 k.p.c., poprzez zaniechanie wszechstronnej oceny dowodów, w tym dowodu z dokumentu – opinii rzeczoznawcy pozwanego dotyczącej wyznaczenia uzasadnionej wysokości stawki za (...) dla serwisu (...) sp.j. załączonego do akt szkodowych na płycie CD do odpowiedzi na pozew, skutkującej pominięciem istotnego faktu, że pozwany wykazała wysokość stawek za roboczogodzinę stosowaną przez (...) w 2021r. na terenie województwa (...);

3.naruszenie prawa procesowego, mającego znaczenie dla rozstrzygnięcia, tj. art. 327 ¹ § 1 k.p.c. poprzez wskazanie w uzasadnieniu wyroku, iż niesprawiedliwa, sprzeczna z realiami rynkowymi jest forsowana przez powoda praktyka doliczania dodatkowych kosztów obsługi szkody oraz mycia i sprzątania pojazdu, podczas gdy w dalszej części uzasadnienia sąd wskazał, że ustalone przez powódkę koszty naprawy pojazdów są prawidłowe i nie są zawyżone, co prowadzi do niespójności stanowiska Sądu I instancji i wątpliwości w zakresie toku rozumowania Sądu I instancji – a co za tym idzie kontroli instancyjnej wyroku;

4.naruszenie prawa procesowego, mającego znaczenie dla rozstrzygnięcia, tj. art. 327 ¹ § 1 k.p.c. poprzez brak wyjaśnienia w uzasadnieniu wyroku przyczyn, dla których dowodowi z dokumentu – opinii rzeczoznawcy pozwanego dotyczącej wyznaczenia uzasadnionej wysokości stawki za (...) dla serwisu (...) sp.j. załączonych do akt szkody na płycie CD, Sąd I instancji odmówił wiarygodności i mocy dowodowej;

5.naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 235 ² § 2 k.p.c. w zw. z art. 243 ² k.p.c. poprzez ich niezastosowanie skutkujące niewydaniem przez Sąd I instancji postanowienia o pominięciu dowodu z dokumentu załączonego do odpowiedzi ani pozew na płycie CD ( dokument – opinia rzeczoznawcy pozwanego dotyczącej wyznaczenia uzasadnianej stawki za (...) dla serwisu (...) sp., a co za tym idzie niewskazanie podstawy prawnej pominięcia tego dowodu, w sytuacji gdy dowód ten miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ;

6.naruszenie przepisów prawa materialnego, a szczególności art., 65 § 1 i § 2 k.c. w zw. z § 14 owu Autocasco Komfort poprzez błędną wykładnię skutkująca przyjęciem, że do kosztów naprawy przedmiotowych pojazdów należy zaliczyć koszty dodatkowych czynności jak np. mycie pojazdu przed przystąpieniem do naprawy, czy kosztów przyjęcia pojazdu do naprawy, w sytuacji gdy postanowienia obu nie przewidują możliwości doliczania takich kosztów, a więc pozwany nie ponosi za nie odpowiedzialności;

7.naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 65 § 1 i 2 k.c. w zw. z § 14 ust. 4 pkt 2 owu Autocasco Komfort poprzez błędną wykładnie skutkującą przyjęciem, że w obu nie ma mowy o „średniej” stawce za roboczogodzinę, w sytuacji gdy owu mówi o średnich stawkach stosowanych przez (...) z terenu województwa, względem którego dokonano taryfikacji składek, co oznacza, że średnia rynkowa ma wynikać ze stawek stosowanych przez (...) różnych marek i to bez względu na to, czy istnieje współpraca z ubezpieczycielem, czy nie ;

8.naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 65 § 1 i §2 k.c. w zw. z § 15 ust. 4 pkt 3 owu, poprzez ich niezastosowanie i nie uwzględnienie, że do pojazdu marki P. (...) nr rej. (...) mają zastosowanie postanowienia owu AC Standard, a nie owu AC Komfort, co wynika z polisy pojazdu, a co za tym idzie, że do tego pojazdu zastosowanie znajdują postanowienia owu AC Standard, w tym m.in. §15 ust.4 pkt 3 obu Standard;

9.naruszenie prawa materialnego, tj. art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. 805 § 1 i 2 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie wysokości należnego poszkodowanemu odszkodowania, które nie jest zgodne z postanowieniami owu i przekracza celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne do przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu;

10.naruszenie przepisów prawa materialnego – art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. poprzez niezastosowanie skutkujące błędnym uznaniem, że pozwany pozostawał w opóźnieniu już od 20.11.2021r. i od 24.09.2021r., podczas gdy dochodzone kwoty miały charakter sporny do chwili wyrokowania.

W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części, a także poprzez rozliczenie kosztów procesu stosownie do wyniku sprawy, zweryfikowanego w toku instancji, a także zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom skarżącego podniesionym w apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących pełne oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i trafnie określił konsekwencje prawne z ich wynikające.

Ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd I instancji, Sąd Okręgowy przyjmuje za własne bez konieczności ponownego ich przytaczania.

Całkowicie bezzasadne są zarzuty naruszenia prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c., art. 327 ¹§ 1 k.p.c. jak również art. 235 ² § 2 k.p.c. w zw. z art. 243 ² k.p.c.

Ocena materiału obwodowego dokonana przez Sąd I instancji jest swobodna lecz na pewno nie dowolna, nie jest sprzeczania z zasadami logicznego rozumowania, czy doświadczenia życiowego.

W rozpoznawanej sprawie w odpowiedzi na pozew strona pozwana wnosiła o dopuszczenie dowodów z dokumentów składających się na akta likwidacji szkody o nr (...)-01 oraz (...)-01 ( zawarte na płycie CD) na potwierdzenie faktów przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego, wypłaty adekwatnego odszkodowania, stawki za roboczogodzinę stosowaną w autoryzowanych warsztatach współpracujących z pozwaną oraz przyczyn odmowy przyznania dalszych świadczeń, weryfikacji faktury powoda ( punkt 3.odpowiedzi ani pozew – k.94v.). Wbrew stanowisku skarżącego zaprezentowanego apelacji, strona pozwana na etapie postępowania przed Sądem I instancji nie zgłaszała wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii rzeczoznawcy pozwanego, dotyczącej wyznaczenia uzasadnionej stawki za rgb dla serwisu (...) sp.j..

W tym stanie rzeczy, brak było podstaw do wydawania przez Sąd I instancji postanowieni o pominięciu tego dowodu – zatem zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji art. 327 ¹ § 1 k.p.c. jak również art. 235 ² § 2 k.p.c. w zw. z art. 243 ² k.p.c. jest co najmniej niezrozumiałe.

Na marginesie należy jedynie podnieść, że nawet gdyby strona pozwana złożyła skutecznie tego rodzaju wniosek – to w istocie powinien ona zostać pominięty, gdyż opinia rzeczoznawcy wykonana za zlecenie strony pozwanej stanowiłaby jedynie dokument prywatny ( art. 245 k.p.c.) , a zatem stanowiłaby jedynie dowód, że osoba, która go podpisała złoży oświadczenie zawarte w dokumencie, natomiast nie stanowiłaby tego rodzaju opinia dowodu na wykazanie okoliczności faktycznych – jak chce strona pozwana.

W rozpoznawanej sprawie Sąd I instancji w zakresie kosztów naprawy oparł się na zasadnych wynikających z owu oraz na wnioskach wynikających i opinii biegłego sądowego G. P..

Po złożeniu opinii pisemnej przez biegłego pozwany zgłosił do niej uwagi i zastrzeżenia. W związku z tym Sąd I instancji wezwał biegłego na rozprawę, podczas której biegły złożył obszerną ustną opinię uzupełniającą. Biegły odpowiedział na pytania bezpośrednio dotyczące uwag zgłoszonych przez Pozwanego, jak i na szereg pytań Sądu, również w zakresie niezgłoszonym przez pozwaną Spółkę.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że złożona przez biegłego opinia nie budzi wątpliwości. Opinia pisemna ma szerokie uzasadnienie, które zostało poszerzone w opinii ustnej. Biegły w równej mierze odwoływał się do swojej wiedzy specjalistycznej, jak i doświadczenia zawodowego, w tym uzyskanego przy pełnieniu roli biegłego sądowego i wykonywaniu szeregu opinii na potrzeby postępowań sądowych. Biegły w dużej mierze odwoływał się do swoich obserwacji rynku motoryzacyjnego i znajomości realiów rynkowych. Sąd Okręgowy w pełni podziela pogląd Sadu I instancji, że wnioski biegłego były logiczne i przekonujące.

Pozwany zgłosił uwagi do opinii, przede wszystkim w odniesieniu do oceny stawki za roboczogodzinę prac naprawczych, blacharskich i lakierniczych. Do pisma ze zgłoszeniem uwag załączył zestawienie stawek, stosowanych przez różne zakłady naprawcze.

Niemniej jednak racje ma Sąd I instancji, że ze złożonego zestawiania nie nie wynika, w jakim okresie czasu stosowane były te stawki i czy były aktualne w 2021 roku, kiedy miały miejsce naprawy przedmiotowych samochodów. Kwestionując zestawienie stawek, które przygotował biegły, pozwany podniósł m.in. że z tego zestawienia powinny być wyłączone te zakłady naprawcze, które swoich należności dochodzą na drodze sądowej, np. (...) sp. z o.o. Tymczasem w świetle zapisów owu nie ma podstaw do takiego zabiegu. W § 14 ust. 3.1 mowa o ustalaniu stawki za rbg na podstawie stawek stosowanych przez (...), nie ma mowy o konkretnym przedziale cen, ani o wyłączeniu stawek spornych (tj. takich, których nie uznają ubezpieczyciele). Co więcej, w obu nie ma mowy o „średniej” stawce, zatem prawidłowo biegły określił przedział stawek obserwowanych na rynku i prawidłowo nie wyliczał żadnej średniej z zaobserwowanych stawek – tym samym bezzasadne są także zarzuty naruszenia prawa materialnego materialnego tj. art. 65 § 1 i 2 k.c. w zw. z § 14 owu.

W swojej ustnej opinii uzupełniającej biegły wskazał także, że mycie pojazdu może być zasadne przed rozpoczęciem naprawy, jeżeli stan faktyczny tego wymaga. Biegły wskazał, że w przedmiotowej sprawie technicznie uzasadnione było mycie pojazdu przed rozpoczęciem naprawy. Koszt takiego mycia stanowi koszt naprawy

Jeżeli natomiast chodzi o mycie pojazdu po dokonanej naprawie, to takie czynności jak mycie, zdejmowanie taśmy zabezpieczającej mieści się w stawce za roboczogodzinę.

W zakresie zestawu naprawczego biegły wskazał w opinii uzupełniającej, iż są to zestawy części, różnego rodzaju śrubek spinet, elementów mocujących które są jednorazowe i po ich zdemontowaniu należy zamonotować nowe ( ustna opinia uzupełniająca złożona na rozprawie w dniu 24 lutego 2023r. 00:01:50 – 00:21:20).

Nie znajduje także żadnego uzasadnienia zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 65 § 1 i 2 w zw. z § 15 ust. 4 pkt 3 owu Autocasco Standard poprzez ich nieuwzględnienie i nie zastosowanie do pojazdu amorki P. (...) nr rej (...).

Skarżący całkowicie pomija, że w podpowiedzi na pozew na str. 7 wskazał : „ w przypadku pojazdu marki P. nr rej. (...) również pozostaje poza sporem, że pozwaną oraz poszkodowaną łączyła dobrowolna umowa AC , której integralna cześć stanowił OWU AC Komfort”.

W tej sytuacji stawienia Sądowi I Instancji zarzutu, że przy ustalaniu szkody w tym zakresie odwołał się do owu AC Komfort – na kóre to owu wskazywała pozwana w toku postępowania przed Sądem I instancji, wydaje się niezrozumiałe.

Całkowicie bezzasadne są także zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji art. 363 § 1 w zw. z art. 805 § 1 i 2 k.c.. Wbrew poglądowi prezentowanego przez skarżącą, Sąd I instancji ustalając wysokość należnego odszkodowania dokonał tego według zasad owu. Zarzuty skarżącej w tym zakresie stanowią jedynie nieuzasadniona polemikę w prawidłowymi rozważaniami Sądu I instancji.

Nie znajduje także żadnego uzasadnienia zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c.

Zgodnie z art. 817 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o zaistnieniu szkody. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1 (art. 817 § 2 k.c.).

W niniejszej sprawie powódka przedstawiła pozwanemu faktury za naprawę pojazdów odpowiednio:

- 5 listopada 2021 roku (dotyczącą samochodu P. (...)), zatem termin 14 dni upłynął 19 listopada 2021 roku, zaś odsetki należne są od 20.11.2021 R.;

- 9 września 2021 roku (dotyczącą samochodu P. (...)), zatem termin 14 dni upłynął 23 września 2021 roku.

W ocenie Sądu Okręgowego, brak jest jakichkolwiek podstaw prawnych do zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie dopiero od daty wyrokowania.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania epelacyjnego orzeczono podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z §2 ust. 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. ( Dz.U. poz.1800 ze zm.).