Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 lutego 2017 roku w sprawie z powództwa S. P. przeciwko S. C. o wydanie nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...), dla której w Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi jest prowadzona księga wieczysta o numerze (...), o nakazanie pozwanemu usunięcia budowli, o zapłatę 10.000 zł, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi zasądził od S. C. na rzecz S. P. kwotę 3887,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty (pkt 1.), w pozostałym zaś zakresie oddalił powództwo (pkt 2.)

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w części, to jest w zakresie pkt 2. oddalającego powództwo o zasądzenie na rzecz powoda kwoty 1244 zł za bezumowne korzystanie przez pozwanego z nieruchomości powoda w zakresie powierzchni odpowiadającej miejscu parkingowemu.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i uznanie, iż materiał dowodowy pozwala przyjąć, iż pozwany korzystał za zgodą powoda z jego nieruchomości w celu zaparkowania samochodu podczas gdy powód nigdy nie wyrażał zgody na korzystanie przez pozwanego z nieruchomości co wynika zarówno z zeznań świadków jak i z zeznań powoda. Skarżący wskazał, że popiera zarzut sformułowany przez powoda w załączniku do apelacji z dnia 7.04.2017 r. polegający na niezasadnym uchylaniu przez Sąd pytań kierowanych przez pełnomocnika powoda do świadków (dowód zastrzeżenia w trybie art. 162 k.p.c. w protokole rozprawy), co spowodowało zwężenie zeznań w/w świadków do ustalenia okoliczność wjeżdżania i parkowania przez pozwanego jego samochodu na działce powoda, pomijając jednocześnie okoliczność istnienia toalety, komórki i garażu na w/w co doprowadziło do nieuzasadnionego zawężenia kwoty odszkodowania na rzecz powoda.

W oparciu o wskazany zarzut powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie w jakim oddala on powództwo poprzez zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego kwoty 1244 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 18 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a także zasądzenie kosztów udzielonej, a nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu i oświadczając, że koszty te nie zostały opłacone w całości ani w części.

W odpowiedzi na apelację powoda, pozwany wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania w obu instancjach.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy przyjmuje za własne, co czyni zbędnym ich ponowne przytaczanie w tym miejscu. Ustalenia te Sąd I Instancji poparł wnikliwą i rzetelną analizą zebranych dowodów, a ocena tych dowodów dokonana przez ten Sąd odpowiada zasadom logiki i obejmuje wszystkie okoliczności sprawy. Sąd Rejonowy powołał także prawidłową podstawę prawną wyroku, przytaczając w tym zakresie stosowne przepisy. Sąd II instancji nie dostrzega również naruszenia przepisów prawa materialnego, które zobligowany byłby wziąć pod uwagę z urzędu.

Jedyny zarzut apelacji dotyczy naruszenia przepisu prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. Generalnie zarzut strony apelującej w tym zakresie sprowadza się do forsowania własnej, korzystnej dla apelującego, oceny stanu faktycznego. W świetle zaś utrwalonych poglądów judykatury i piśmiennictwa nie jest wystarczającym uzasadnieniem zarzutu naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c. przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów i wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez Sąd pierwszej instancji. Przypomnieć trzeba, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, przepis art. 233 § 1 k.p.c. może zostać naruszony w wyniku nieuwzględnienia przez sąd przy ocenie poszczególnych dowodów zasad logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, całokształtu zebranego materiału dowodowego, czy też na skutek przeprowadzenia określonych dowodów niezgodnie z zasadami procedury cywilnej, na przykład niezgodnie z zasadą bezpośredniości. Postawienie zarzutu naruszenia omawianego przepisu prawa procesowego wymaga zatem wskazania przez skarżącego konkretnych zasad, które naruszył sąd przy ocenie określonych dowodów (tak m.in. SN w wyroku z dnia 16 grudnia 2005 r. w sprawie III CK 314/05, LEX nr 172176; w wyroku z dnia 13 października 2004 r. w sprawie III CK 245/04, LEX nr 174185). Takie zarzuty nie zostały zaś postawione. Strona apelująca odnosząc się do fragmentarycznie ujętych, wyrwanych z kontekstu sformułowań zawartych w zeznaniach jednego ze świadków tj. G. G. próbuje zwalczać niekorzystne dla niego ustalenia faktyczne, które nie mogły odnieść zamierzonego skutku. Wskazać przy tym należy, iż zasada wyrażona w treści art. 233 § 1 k.p.c. obowiązuje także przy wyciąganiu wniosków przez strony procesowe, które przedstawiając w środku odwoławczym własne stanowisko nie mogą opierać się na fragmentarycznej ocenie dowodów. Skuteczne podniesienie zarzutu wymaga wykazania dlaczego rozumowanie sądu było błędne, w szczególności w konfrontacji z materiałem dowodowym, zakwalifikowanych przez sąd orzekający jako pełnowartościowy. Jedynie przekonanie skarżącego, że dany fragment postępowania dowodowego, z którego wynikają dla skarżącego korzystne wnioski powinien mieć w sprawie zastosowanie, bez odniesienia się do tego postępowania jako całości, nie uzasadnia zarzutu.

Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że Sąd Rejonowy w sposób wnikliwy, rzetelny i zupełny zgromadził niezbędny dla potrzeb rozstrzygnięcia sprawy materiał dowodowy, dokonał jego trafnej oceny, która to nie jest oceną dowolną i poczynił na jego podstawie trafne ustalenia faktyczne. Wbrew stanowisku strony apelującej Sąd prawidłowo uznał, iż w realiach niniejszej sprawy brak jest podstaw do uwzględnienia żądania zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez pozwanego z nieruchomości powoda w zakresie powierzchni odpowiadającej miejscu parkingowemu. Przede wszystkim - jak trafnie wskazał Sąd Rejonowy – pomiędzy stronami bezsporne było, iż pozwany parkował swoim samochodem na nieruchomości powoda, podobnie jak i okres, w jakim pozwany parkował samochód. W tym stanie rzeczy nie istniała potrzeba prowadzenia postępowania dowodowego
i czynienia ustaleń w tym zakresie w oparciu o zeznania świadków. Już tylko z tego względu podniesiony przez apelującego zarzut dotyczący nieuzasadnionego uchylenia przez Sąd I instancji pytań kierowanych do świadków należało uznać za nietrafny. Wskazać przy tym również należy, że w niniejszej sprawie wniesiona przez fachowego pełnomocnika powoda apelacja nie zawiera wprost sformułowanego wniosku o rozpoznanie wskazanych postanowień Sądu Rejonowego w trybie art. 380 k.p.c. Tym samym zarzuty skierowane przeciwko tym postanowieniom nie mogą być przedmiotem oceny Sądu Odwoławczego.

Kwestie sporne koncentrowały się natomiast wokół ustalenia, czy parkowanie przez pozwanego na nieruchomości powodowa miało miejsce za jego zgodą, czy też pozwany czynił to wbrew woli powoda. W ocenie Sądu Okręgowego materiał dowodowy niniejszej sprawy, a w szczególności analiza zeznań świadków potwierdza przyjętą przez pozwanego wersję, iż korzystał on z nieruchomości powoda za jego zgodą. Przede wszystkim świadek R. S. (1) zeznał, że powód w celu umożliwienia pozwanemu zaparkowania samochodu na nieruchomości stanowiącej własność powoda odjeżdżał swoim samochodem i tego typu sytuacje miały miejsce kilkukrotnie. Jednocześnie, o ile świadek R. S. (2) nie miał wiedzy w zakresie zgody bądź braku zgody powoda na wjazd pozwanego na jego nieruchomość, to wskazał, że: „powód mówił tylko tyle, że pozwany korzysta z jego działki. Nie wyglądał przy tym na zdenerwowanego mówiąc to”. Niewątpliwie takie zachowanie powoda czyniło zasadnym przyjęcie przez Sąd I instancji, iż powód w sposób dorozumiany wyrażał zgodę na korzystanie przez pozwanego z jego nieruchomości w celu zaparkowania pojazdu. Wskazać przy tym należy, że sama treść zeznań świadka G. G. nie może przeważyć wymowy pozostałych zgromadzonych dowodów, dających spójny i przejrzysty obraz stanu faktycznego. W tym stanie rzeczy Sąd trafnie uznał, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie można mówić o bezumownym korzystaniu przez pozwanego z nieruchomości powoda w zakresie powierzchni odpowiadającej miejscu parkingowemu. Przeciwne stanowisko strony apelującej, bez wskazania argumentów, które podważałyby jej trafność, czyni podniesiony zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. oczywiście bezzasadnym.

Z powyższych względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

Zważywszy, że w toku postępowania drugoinstancyjnego powód korzystał
z przyznanej z urzędu pomocy (...), Sąd Okręgowy przyznał i nakazał wypłacić na rzecz ustanowionego z urzędu pełnomocnika ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 110,70 zł, obejmującą podatek VAT w wysokości 23%, ustaloną w oparciu o § 8 pkt 2 w zw. z §16 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata
z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714 z późn. zm.)