Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 1 marca 2021 r. w sprawie z powództwa W. C. (1) przeciwko A. D. (1) o wydanie rzeczy wraz z żądaniem ewentualnym o zapłatę - Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi:

1.  nakazał A. D. (2) wydanie na rzecz W. C. (2) następujących rzeczy znajdujących się w budynku położonym w Ł. przy ul. (...):

a)  szklanej mozaiki z kafelków na ścianie, ławce, posadzce i suficie sauny,

b)  wyprofilowanej ławki dwuosobowej zamontowanej na ścianie sauny,

c)  klapy rewizyjnej w suficie sauny,

d)  sterownika zewnętrznego do sauny zamontowanego na ścianie;

2.  nadał wyrokowi w zakresie jego pkt 1 lit. d) rygor natychmiastowej wykonalności;

3.  umorzył postępowanie w zakresie żądania wydania następujących rzeczy: szkła wraz z okuciami stanowiących ściany boczne sauny, oświetlenia L. znajdującego się pod ławką, halogenu z oprawką, elementów wentylacji mechanicznej sauny, wentylatora, kanału, anemostatu, generatora pary H., drzwi szklanych;

4.  zasądził od A. D. (1) na rzecz W. C. (2) kwotę 6.215,34 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 3.000 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego;

5.  nakazał zwrócić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi na rzecz W. C. (2) kwotę 299,66 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na wydatki, uiszczonej w dniu 21 czerwca 2019 r. i zaksięgowanej pod poz. 500048281576.

Wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi został zaskarżony apelacją przez pozwanego A. D. (1) w części, tj. co do pkt 1, 2 i 4 zaskarżonego wyroku.

Zaskarżonemu orzeczeniu pozwany zarzucił:

1. naruszenie przepisów prawa procesowego mające wpływ na wynik sprawy, tj.

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nielogiczną i niezgodną z zasadami doświadczenia życiowego ocenę dowodu z opinii biegłego sądowego mgr. I.. A. J. w zakresie, w jakim Sąd wywiódł z niej, iż elementy w postaci szklanej mozaiki z kafelków na ścianie, ławce, posadzce i suficie sauny oraz wyprofilowanej ławki dwuosobowej zamontowanej na ścianie sauny mogą zostać odłączone od budynku bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego, w sytuacji gdy z opinii jednoznacznie wynika, że nie mogą one zostać odłączone bez uszkodzenia podczas demontażu;

- art. 233 § 1 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonanie jego oceny z pominięciem dowodu w postaci protokołu z czynności odbioru ruchomości z dnia 20 grudnia 2018 roku przedłożonego do sprawy przez powoda pismem z dnia 12 lutego 2019 roku, a w konsekwencji nieprawidłowe ustalenie, że elementy w postaci klapy rewizyjnej w suficie sauny oraz sterownika zewnętrznego do sauny zamontowanego na ścianie sauny nie zostały zwrócone powodowi, w sytuacji gdy pozwany dokonał zwrotu niniejszych elementów, co wprost wynika z treści tego protokołu;

- art. 327 ¹ § 1 pkt 1) k.p.c. poprzez niewskazanie czy dał wiarę lub odmówił wiarygodności lub mocy dowodowej dokumentowi w postaci protokołu z czynności odbioru ruchomości z dnia 20 grudnia 2018 roku przedłożonego do sprawy przez pismem z dnia 12 lutego 2019 roku, w sytuacji gdy dokument ten stanowił potwierdzenie przekazania przez pozwanego elementów stanowiących przedmiot sporu;

- art. 321 § 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie skutkujące wyrokowaniem co do przedmiotu nieobjętego żądaniem, tj. bezpodstawne nakazanie pozwanemu wydania sterownika zewnętrznego do sauny zamontowanego na ścianie sauny, podczas gdy powód skutecznie cofnął powództwo w tym zakresie, a następnie zmodyfikował żądanie pozwu w piśmie z dnia 12 lutego 2019 roku;

- art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c. poprzez nadanie wyrokowi w zakresie punktu 1 d) dotyczącego wydania sterownika zewnętrznego zamontowanego na ścianie, rygor natychmiastowej wykonalności, w sytuacji gdy przedmiot ten został wydany powodowi w dniu 20 grudnia 2018 roku;

- art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 101 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu w wysokości 6.215,34 zł, w sytuacji gdy pozwany nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu;

- art. 101 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nielogiczną i niezgodną z zasadami doświadczenia życiowego ocenę zgromadzonego materiału procesowego w zakresie, w jakim Sąd stwierdził brak podstaw do zasądzenia kosztów od powoda na rzecz pozwanego, w sytuacji gdy pozwany nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu.

- art. 101 k.p.c. w zw. art. 327 ¹ § 1 pkt 1) k.p.c. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu podstaw faktycznych wynikających ze zgromadzonego materiału procesowego, a w konsekwencji stwierdzenie braku podstaw do zasądzenia kosztów od powoda na rzecz pozwanego, w sytuacji gdy pozwany nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu.

Zważając na powyższe zarzuty na zasadzie art. 368 § l ¹ k.p.c. pozwany wskazał fakty ustalone przez Sąd pierwszej instancji niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy:

i. fakt, iż elementy w postaci szklanej mozaiki z kafelków na ścianie, ławce, posadzce i suficie sauny oraz wyprofilowanej ławki dwuosobowej zamontowanej na ścianie sauny nie stanowią części składowej budynku położonego przy ul. (...) w Ł.;

ii. fakt, że elementy sporne są własnością powoda, w następstwie czego przysługuje mu roszczenie windykacyjne na podstawie 222 § 1 k.c.;

(...). fakt, iż elementy w postaci klapy rewizyjnej w suficie sauny oraz sterownika zewnętrznego do sauny zamontowanego na ścianie sauny nie zostały zwrócone powodowi;

iv. fakt, że pozwany swoją postawą dał podstawy do wytoczenia powództwa przez powoda.

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.

- art. 222 § 1 k.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że powodowi jako właścicielowi elementów w postaci szklanej mozaiki z kafelków na ścianie, ławce, posadzce i suficie sauny; wyprofilowanej ławki dwuosobowej zamontowanej na ścianie sauny; klapy rewizyjnej w suficie sauny oraz sterownika zewnętrznego, przysługuje roszczenie windykacyjne przeciwko pozwanemu, podczas gdy przedmiotowe elementy jako część składowa budynku położonego przy ul. (...) stanowią własność pozwanego.

- art. 47 § 1 k.c. w zw. z art. 47 § 2 k.c. poprzez jego niezastosowanie do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, co skutkowało przyjęciem, że elementy w postaci szklanej mozaiki z kafelków na ścianie, ławce, posadzce i suficie sauny oraz wyprofilowanej ławki dwuosobowej zamontowanej na ścianie sauny nie stanowią części składowej budynku położonego przy ul. (...) w Ł. należącej do pozwanego, a w konsekwencji przyjęcie, że stanowią one odrębne przedmioty własności.

Pozwany wobec powyższych zarzutów, wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia, poprzez:

1. oddalenie powództwa w zakresie żądania wydania szklanej mozaiki z kafelków na ścianie, ławce, posadzce i suficie sauny oraz wyprofilowanej ławki dwuosobowej zamontowanej na ścianie sauny;

2. uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności w zakresie punktu 1. d) wyroku;

3. umorzenie postępowania w także w zakresie żądania wydania klapy rewizyjnej w suficie sauny oraz sterownika zewnętrznego do sauny zamontowanego na ścianie;

4. zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

5. zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w tym postępowaniu według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Tytułem wstępu stwierdzić należy, że Sąd Odwoławczy w całości podziela ustalenia faktyczne Sądu I instancji, przyjmując je za własne i czyniąc integralną częścią poniższych rozważań. W konsekwencji, Sąd II instancji nie widzi konieczności ich ponownego, szczegółowego przytaczania.

Jak wielokrotnie wyjaśniano w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznany za zasadny jedynie w wypadku wykazania, że ocena materiału dowodowego jest rażąco wadliwa, czy w sposób oczywisty błędna, dokonana z przekroczeniem granic swobodnego przekonania sędziowskiego, wyznaczonych w tym przepisie. Sąd drugiej instancji ocenia bowiem legalność oceny dokonanej przez Sąd I instancji, czyli bada czy zostały zachowane kryteria określone w art. 233 § 1 k.p.c. Należy mieć na uwadze, że – co do zasady - Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, dokonując wyboru określonych środków dowodowych. Jeżeli z danego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko wtedy, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych (por. przykładowo postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2001 r., I CKN 1072/99, Prok. i Pr. 2001 r., Nr 5, poz. 33, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2000 r., I CKN 1114/99, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000 r., nr 7-8, poz. 139).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach (np. wyrok z dnia 16 grudnia 2005 r., sygn. akt III CK 314/05, wyrok z dnia 21 października 2005r., sygn. akt III CK 73/05, wyrok z dnia 13 października 2004 r. sygn. akt III CK 245/04, LEX nr 174185), skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej, niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008r., I ACa 180/08, LEX nr 468598).

W kontekście powyższych uwag stwierdzić należy, że wbrew przekonaniu apelującego, w okolicznościach rozpoznawanej sprawy Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył przy tym dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez ów Sąd ocena tegoż materiału jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, natomiast zarzuty strony pozwanej sprowadzają się do przeciwstawienia ocenie Sądu I instancji własnej, odmiennej oceny okoliczności faktycznych zachodzących w niniejszej sprawie.

Wbrew stanowisku apelującego, Sąd Rejonowy trafnie odwołał się do dowodu z opinii biegłego sądowego mgr. I.. A. J. i prawidłowo wywiódł z opinii, iż elementy w postaci szklanej mozaiki z kafelków na ścianie, ławce, posadzce i suficie sauny oraz wyprofilowanej ławki dwuosobowej zamontowanej na ścianie sauny mogą zostać odłączone od budynku bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Biegły wyraźnie zaznaczył, że demontaż mozaiki jest możliwy i będzie polegał na skuciu jej ścian, gdyż jest ona przytwierdzona za pomocą kleju.

Jeśli chodzi o zarzut pominięcia przez Sąd I instancji dowodu w postaci protokołu z czynności odbioru ruchomości z dnia 20 grudnia 2018 roku przedłożonego do sprawy przez powoda pismem z dnia 12 lutego 2019 roku, a w konsekwencji nieprawidłowe ustalenie, że elementy w postaci klapy rewizyjnej w suficie sauny oraz sterownika zewnętrznego do sauny zamontowanego na ścianie sauny nie zostały zwrócone powodowi, w sytuacji gdy pozwany dokonał zwrotu niniejszych elementów, co wprost wynika z treści tego protokołu, to jak słusznie zauważył Sąd I instancji, treść oświadczenia powoda zawarta w odpowiedzi na pozew, w której pozwany uznał powództwo także co do ruchomości w postaci – sterownika zewnętrznego do sauny i klapy rewizyjnej w suficie, zwalniało Sąd od obowiązku przeprowadzenia postępowania dowodowego w zakresie przyznanych okoliczności faktycznych.

Odnośnie do zarzutu naruszenia art. 327 ¹ k.p.c., to będzie uzasadniony jedynie wówczas, gdy uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie zawiera wszystkich koniecznych (wymaganych przez ustawę) elementów lub gdy sposób jego redakcji uniemożliwia zrekonstruowanie motywów wydanego orzeczenia oraz dokonanie jego kontroli instancyjnej (por. np. Postanowienie SN z 16 czerwca 2016 r., V CSK 649/15, OSNC 2017, Nr 3, poz. 37.). Skarżący zatem zarzucając naruszenie tego przepisu powinien wykazać, w jaki sposób wada uzasadnienia przekłada się na możliwość kontroli instancyjnej. W ocenie Sądu odwoławczego uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zawiera tego rodzaju mankamentów. W uzasadnieniu zawarto wszystkie elementy wymagane przez art. 327 ¹ k.p.c. zarówno jeśli chodzi o ustalenie podstawy faktycznej (ocenę dowodów) jak i sferę oceny materialnoprawnej.

Sąd Okręgowy nie znalazł również podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 321 § 1 k.p.c. oraz art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c. Przede wszystkim nie pozwala na to zgromadzony w toku sprawy materiał dowodowy. W piśmie procesowym z dnia 12 lutego 2019 r. powód cofnął powództwo co do „generatora pary H. zdjętego ze sterownikiem”, a w pozwie wskazał, że chodzi o sterownik zewnętrzny do sauny, a powyższy brak jednoznaczności w określeniu sterownika czy też większej ilości sterowników nie został doprecyzowany także wobec braku inicjatywy pozwanego, który z powyższej okoliczności wywodził korzystne dla siebie skutki. Jeśli chodzi o klapę rewizyjną w suficie, to roszczenie co do tej ruchomości zostało podtrzymane w piśmie modyfikującym powództwo (k. 79 v.) z wyjaśnieniem, że chodzi o inna ruchomość niż ujętą w protokole z czynności odbioru ruchomości z dnia 20 grudnia 2018 roku.

Zarzuty naruszenia art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 101 k.p.c., art. 101 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 101 k.p.c. w zw. z art. 327 ¹ § 1 pkt 1 k.p.c. wymagają łącznego rozważenia, z uwagi na problematykę wokół której oscylują. Istota podniesionych zarzutów w gruncie rzeczy sprowadza się do kwestii niezasądzenia przez Sąd Rejonowy na rzecz pozwanego kosztów postępowania.

Rację należało przyznać jednak Sądowi I instancji, który uznał, że w realiach niniejszego stanu faktycznego brak jest okoliczności uzasadniających zastosowanie art. 101 k.p.c. Przypomnienia – za Sądem I instancji – wymaga ugruntowane stanowisko judykatury, który wiąże możliwość zastosowania art. 101 k.p.c. z kumulatywnym ziszczeniem się dwóch przesłanek – prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością co do uzyskania zaspokojenia roszczenia bez wytaczania powództwa oraz uznania powództwa przy pierwszej czynności. Wymagane okoliczności bez wątpienia nie wystąpiły w realiach przedmiotowej sprawy, zatem nie sposób uznać za uzasadnione wskazane zarzuty pozwanego. Kluczowym jest to, że choć faktycznie doszło do uznania powództwa, to całokształt ujawnionych okoliczności nie pozwala domniemywać niezwłocznego spełnienia żądań powoda w sytuacji niewystąpienia przez niego na drogę sądową. Wpływ na taką ocenę ma przede wszystkim fakt, iż powód dążył do polubownego rozwiązania sporu, jednakże kroki te ostatecznie nie wywołały zamierzonych skutków.

Przechodząc na grunt zarzutów prawa materialnego, na wstępie podkreślić należy, że Sąd Odwoławczy nie znajduje podstaw do ich uwzględnienia. Zdaniem skarżącego powodowi nie przysługuje roszczenie windykacyjne przeciwko pozwanemu albowiem sporne przedmioty tj. szklana mozaika z kafelków, ławka zamontowana na ścianie sauny, klapa rewizyjna, czy sterownik zewnętrzny stanowią część składową budynku. Stanowisko prezentowane przez skarżącego uznać należy za chybione.

Funkcją roszczenia windykacyjnego jest ochrona prawa własności (i tylko prawa własności). Artykuł 222 § 1 KC stanowi, że właściciel może żądać od innej osoby wydania mu jego rzeczy, przez co odsyła do pojęcia rzeczy w rozumieniu art. 45 KC. Tym samym roszczenie windykacyjne nie chroni praw innych niż prawo własności ruchomości i nieruchomości, w szczególności nie chroni praw, nawet najszerszych, na innych dobrach majątkowych prawnie chronionych (por. wyr. SN z 21.10.2010 r., IV CSK 118/10, L.). Należy zauważyć, że roszczeniu windykacyjnemu po stronie właściciela odpowiada konkretny obowiązek wydania rzeczy po stronie osoby naruszającej własność przez odebranie faktycznego władztwa nad rzeczą. Wykonanie przez naruszyciela konkretnego zobowiązania, odpowiadającego roszczeniu windykacyjnemu, w postaci wydania rzeczy ma doprowadzić do spełnienia przez naruszyciela jego obowiązku zaniechania ingerencji w prawo własności. Chodzi o restytucję w naturze, a nie o żądanie wydania wartości określonej rzeczy. Żądanie wydania dotyczy rzeczy jako takiej, nie zaś przynoszonych przez nią pożytków (K. Osajda (red. serii), W. Borysiak (red. tomu), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 30, Warszawa 2022). Roszczenie windykacyjne służy właścicielowi przeciwko osobie, która rzeczą faktycznie włada. Koniecznymi przesłankami tego roszczenia są: status właściciela (współwłaściciela), fakt, że nie włada on (sam lub przez inną osobę) swoją rzeczą, a także fakt, że rzeczą faktycznie włada pozwany, który jest do tego nieuprawniony (por. wyr. SN z 23.9.1992 r., II CRN 99/92, L.).

Zgodnie z treścią art. 47 k.c. częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. O części składowej mówić można jedynie w odniesieniu do rzeczy złożonych, czyli takich, które składają się z dwóch lub większej liczby elementów mających samodzielne znaczenie. Część składowa stanowi integralną część rzeczy złożonej; pozbawiona jest samoistności i nie jest rzeczą w znaczeniu techniczno-prawnym. Nie może ona być – stosownie do art. 47 § 1 KC – odrębnym od rzeczy przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Kryteria definicyjne części składowej określone w art. 47 KC są nieostre. W świetle orzecznictwa i poglądów doktryny przyjmuje się, iż między rzeczą i częścią składową zachodzić musi więź fizyczno-przestrzenna, wyrażająca się w istnieniu fizycznego połączenia części składowej i rzeczy, oraz funkcjonalna, polegająca na tym, że pozostające ze sobą w fizycznym związku rzecz i jej część składowa pełnią razem wspólny cel gospodarczy i traktowane są w obrocie jako jedno dobro samoistne. Ponadto, ze względu na art. 47 § 3 KC, więź ta musi mieć charakter trwały, tj. połączenie nie nastąpiło dla przemijającego użytku. Wszystkie wskazane wyżej cechy więzi wystąpić muszą kumulatywnie, aby można było mówić o części składowej (K. Osajda (red. serii), W. Borysiak (red. tomu), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 30, Warszawa 2022). Ponadto jak wskazał Sąd Najwyższy, Pojęcie części składowej rzeczy jest aktualne jedynie w odniesieniu do rzeczy złożonych, czyli takich, w skład których wchodzi kilka elementów o samodzielnym znaczeniu (zob. wyr. SN z 11.3.2003 r., V CKN 1715/00, L.; wyr. SN z 28.6.2002 r., I CK 5/02, L.).

Na gruncie przedmiotowej sprawy doszło do skutecznego odstąpienia od umowy w przedmiocie wykonania kompletnej sauny. Strony nie kwestionowały tej okoliczności. Istotnym jest przy tym fakt, że pozwany faktycznie władał spornymi ruchomościami, co sam przyznał. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, iż przedmiotowa sauna oraz związane z nią elementy nie stanowią części składowych nieruchomości położonej przy ul. (...). Należy zauważyć bowiem, że możliwy jest ich demontaż oraz usunięcie z budynku. Elementy te niewątpliwie nie są przytwierdzone do nieruchomości w sposób trwały.

Z tych też powodów nieakceptowalne było stanowisko skarżącego w zakresie zarzucanych naruszeń prawa materialnego, które w gruncie rzeczy opierały się na odmiennym stanowisku w zakresie prawa własności spornych ruchomości. Tym samym konieczne jest podkreślenie, że skoro doszło do skutecznego odstąpienia od umowy, to ruchomości te powinny zostać wydane powodowi, który legitymuje się do nich tytułem prawnym.

W świetle poczynionych wyżej rozważań, uzasadnionym było oddalenie apelacji jako bezzasadnej, w myśl art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na zasadzie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).